## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(6)

bosskrubza

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก”  ๖ ##


มีคนหลงเข้ามาอ่านแล้ว...................................

ดีจายมากมายอ่ะ.................

อย่าลืมติดตามเรื่องของเราบ้างน๊า.....................มีคนเข้ามาอ่านคนเล่าก็มีกะลังจายที่จาเล่าอ่ะน่ะ


มาเริ่มกันเลยน๊า..........................................


##############################################################


หลังจากที่เมื่อคืนก่อนนอนหลับๆตื่นๆ    ก็เลยตื่นสายเลยอ่ะ.....    เพื่อนโทรมาตามกันวุ่นวายเลยเราก็เลยรีบตื่นอาบน้ำอาบท่าอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบขับรถตรงไปรร.ทันทีเลย

วันนั้นเป็นวันอาทิตย์  ซึ่งเพื่อนๆในห้องนัดไปเจอกันเพราะว่าอาทิตย์หน้าจะมีงานวิชาการของรร.  รร.เราก็จะจัดให้มีการจัดงานกันใหญ่โต  ซึ่งหนึ่งในกิจกรรมที่จะมีก็คือ   การโชว์ผลงานของนักเรียน ................

ทีนี้แหละก็เป็นธุระของนักเรียนที่ต้องแบ่งหน้าที่กันและอีกอย่างที่ต้องทำก็คือ  ต้องคิดโครงงานวิทยาศาสตร์ไปโชว์ในงานด้วย   เพราะว่าเราเรียนอยู่สายวิทย์แล้วเป็นห้องคิงด้วย  ทางรร.ก็เลยบอกให้ห้องคิงทั้งสามห้องของแต่ละระดับคิดโครงงานมาโชว์  ซึ่งก็ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของแต่ละห้อง    เราพล่ามซะยาวเลย............คงพอนึกภาพกันออกนะ

พอไปถึงที่นัดหมายของห้องเราซึ่งนัดคุยกันที่โรงอาหารของรร.  เพื่อนก็ทำหน้าประมาณว่าทามมัยเมิงมาสาย.......เราก็ทำหน้าสำนึกผิดอ่ะนะ    จากนั้นก็ประชุมกันแหละว่าจะทำกันดี  สรุปแล้วก็ตกลงกันว่าจะทำท้องฟ้าจำลอง  จะจัดเป็นซุ้มมืดๆอ่ะ...  แล้วข้างในก็จะเห็นเป็นท้องฟ้าและมีดวงดาวจำลองที่ทำจากดวงไฟ  แล้วก็ให้ความรู้เกี่ยวกับดวงดาวต่างๆ  แล้วก็พวกเรื่องราวเกี่ยวกับดาราศาสตร์

เราก็นั่งประชุมอยู่กะเพื่อนแหละ  ซีเรียสนิดหน่อย..........แต่ก็ทำให้ลืมเรื่องที่ไม่สบายใจที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปเลย

จนวางแผนแบ่งงานกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ที่แบ่งไว้  บางกลุ่มก็ไปซื้ออุปกรณ์  หาข้อมูล   เตรียมซุ้ม  อะไรประมาณนี้แหละ   เรากับต๊ะก็ถูกตั้งเป็นHeadงานครั้งนี้  ก็เลยรอดูงานอยู่ที่โรงอาหารนั่นแหละภีมก็อยู่ด้วย

เราก็มองภีมเป็นพักๆแหละกะว่าจะหาโอกาสเนียนๆถามเรื่องไดอารี่   แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยเพราะว่าเราก็ยุ่งๆเดี๋ยวคนนั้นมาถามโน่นถามนี่  ส่วนภีมก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้ยืนอยู่คนเดียวเลย  ก็เลยไม่มีโอกาสได้ถาม

สักพักนึงบุ๋มก็ชวนเราไปซื้อของ..... เพราะมันกลัวซื้อมาผิด  เราก็เลยไป  ช่วงที่อยู่บนรถบุ๋มมันก็ถามเราขึ้นมาว่า

“ปอ.............แกแอบชอบใครอยู่รึเปล่าตอนนี้อ่ะ” เราถึงกะตกใจเลย...........กะลังคิดว่าจะเริ่มพูดกะมันไงดี

“ทะ........ทาม  มาย  แกถามแบบนี้อ่ะ”  ตะกุกตะกักนิดหน่อย   แต่ก็ไม่มากหรอก  เพราะเราก็ว่าจะเล่าให้มันฟังอยู่  อีกอย่างเรากะบุ๋มก็สนิทกันมันไว้ใจได้    เมื่อก่อนมีไรเราก็เล่าให้มันฟังตลอดอยู่แล้ว

“แกก็น่าจะรู้ว่าทำไมฉันถามแบบนี้.................แกกะฉันเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก   ทำไมฉันจะดูแกไม่ออก”

พอบุ๋มมันพูดมาแบบนี้แล้ว  เราก็เลยเล่าให้มันฟังตั้งแต่แรกเริ่มเลย       มันก็ตั้งใจฟังเราไปเรื่อยๆ มันก็ยิ้มๆ  มันคงขำในความบ้าบอของเราอ่ะแหละ

หลังจากเล่าให้มันฟังจบ  เราก็เล่าเรื่องที่ไดอารี่หายด้วยแหละ  มันก็บอกว่ามันไม่ได้เอาไป  เอาไปก็ไม่รู้จาเอาไปทำไร  (ก็จริงอย่างที่มันพูด)  บุ๋มก็เลยบอกว่าเดี๋ยวจะไปเนียนถามภีมให้  เพราะมันก็ค่อนข้างจะสนิทกันอยู่  ส่วนเราก็จะเนียนถามไอ้โอ๊ตเอง

พอกลับมาจากซื้อของก็ลงมือช่วยกันทำจนดึกก็ยังไม่เสร็จหรอก  คงต้องนัดกันมาทำตอนเย็นหลังเลิกเรียน  เราก็มัวแต่ยุ่งอยู่ก็เลยยังไม่ได้ถามไอ้โอ๊ตซะที   จนแยกย้ายกันกลับ

คืนนั้นเป็นวันที่เราไม่ได้โทรไปหาภีม  อยากจะคุยกะไอ้โอ๊ตให้รู้เรื่องก่อนก็เลยโทรไปหาไอ้โอ๊ต

“สวัสดีค่ะ...........จะพูดกับใครค๊ะ” เสียงแม่ไอ้โอ๊ต...  ตอนอยู่ม.ต้นเราคุยกะมันบ่อยๆ  เราก็เลยจำเสียงแม่มันได้

“แม่........โอ๊ตอยู่มั้ยคับ” สักพักก็ได้ยินแม่ตะโกนเรียกไอ้โอ๊ตว่าเราโทรมา   แม่มันก็จำเสียงเราได้

“ว่าไงเมิง.................มีไรถึงโทรหากูได้เนี่ย” กวนตืนเหมือนเดิมแหละมัน

“โอ๊ตวันที่มาบ้านกู.............ตอนที่เมิงเข้าไปห้องกูอ่ะ    เมิงเห็นไดอารี่กูมั่งป่าว” ทำเสียงนุ่มนวลหน่อย

“ไดอารี่เมิงเป็นไงอ่ะ.........”

“เป็นเล่มสีฟ้าๆ...............แล้วก็มีรูปหมีสีน้ำเงินอยู่ที่หน้าปกด้วย” เมิงเห็นมั้ยๆ  ลุ้นๆ

“ไม่เห็นว่ะ............เมิงเอาเก็บไว้ไหนอ่ะ   หาดูดีรึยัง”

“หาดีแล้วไม่มีว่ะ  ไม่รู้หายไปไหน  กูนึกว่าเมิงถือติดมือไปซะอีก”

“ป่าวหนิ................จะบ้าเหรอกูจาเอามาไมล่ะ...............ไดอารี่เค้าเป็นของส่วนตัว” นี่คนอย่างเมิงเคารพความเป็นส่วนตัวของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...........(อันนี้คิดในใจ  ไม่กล้าพูดหรอก   เดี๋ยวมันไม่คุยด้วย)

“เออๆ..........ขอบใจ      แล้วแม่งมันหายไปไหนว่ะ”   เริ่มหงุดหงิดแล้วตอนนั้น  เพราะจากที่คุยกะไอ้โอ๊ตอ่ะ  จับเซ้นมันได้ว่ามันไม่โกหกหรอก เรารู้จักมันดี   อีกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องที่มันจะเอาไป  เริ่มกลัวแล้วว่าภีมจะเอาไปรึเปล่า     แต่อีกใจนึงก็คิดว่าภีมมันจะเอาไปทำไม

“เมิงถามน้องเมิงรึยัง.........”    เราก็เลยบอกไอ้โอ๊ตไปว่าถามแล้ว  มันไม่ได้เอาไปแล้วอีกอย่างตอนก่อนที่พวกมันจะมาเราก็ยังเห็นว่าไดอารี่มันอยู่ในห้อง  

หลังจากคุยกะไอโอ๊ตเสร็จ  เราก็โทรไปหาบุ๋มว่าเป็นไงบ้าง  ถามภีมรึยัง   บุ๋มก็บอกว่าภีมมันบอกว่ามันไม่ได้เอาไป  แต่บุ๋มก็บอกว่ามันไม่ค่อยเชื่อภีมเท่าไหร่ว่าไม่ได้เอาไป  สรุปว่ามันสงสัยว่าภีมโกหกว่าไม่ได้เอาไป  แต่ก็ยังไม่ได้ฟันธงหรอก  แต่ตอนนั้นอ่ะ  ภีมเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด  ซึ่งถ้าคนที่เอาไปเป็นภีมจริงๆคราวนี้แหละ  เป็นเรื่องแน่  ฟามลับที่เก็บมานานกว่า 3 ปี   เป็นอันต้องเปิดเผยออกมา   แล้วความสัมพันระหว่างเรากะภีมจะเป็นไงน๊า  ภีมจะ เกลียดเรามั้ยยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด

บุ๋มมันก็เลยปลอบเราอ่ะน่ะว่าอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้  เพราะเรายังไม่แน่ใจว่าภีมเอาไปจริงๆรึเปล่า  ยังไงก็ต้องรอดูท่าทีของภีมก่อนว่าเป็นไง

หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มสังเกตท่าทีของภีม  ซึ่งก็มีบุ๋มคอยช่วยดูอยู่ห่างๆ


##################################################################

Medmayom

  ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

spyhihi

สนุกกกกกกกกกกกกก

4_NAY

ภีมจะทำไงต่อ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

kenny69

ขอบคุณมากครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ

franklovefluk

ขอบคุณ​ครับ​