ร.ด. หฤโหด ๑๔ COPY

Medmayom

เรื่องนี้ ....  เขียนโดย คุณที่ใช้ชื่อว่า " หนุ่ม น.ศ. " ขอขอบคุณไว้ในโอกาสนี้ด้วยครับ

ร.ด.หฤโหด  เป็นเรื่องราวการฝึกร.ด.ของผม(ผู้เขียน)และเพื่อนๆที่เป็นนักศึกษาวิชาทหารที่เขาชนไก่ในปี 2544, 2545 และ 2546 รายละเอียดในการฝึกทั้งหมดเป็นของจริง ชื่อตัวละครได้ถูกเปลี่ยนไปบ้างตามความเหมาะสม ผม(ผู้เขียน)ใช้เวลาเขียนเรื่องเป็นปีๆ เพราะต้องค้นคว้าข้อมูลให้ถูกต้องตามแบบธรรมเนียมของทหาร และเขียนบทสนทนาให้มีความสมจริง ปัจจุบันหลายสิ่งหลายอย่างในการฝึกร.ด.ได้เปลี่ยนแปลงไปเยอะแล้ว สมัยนี้คงไม่ได้ฝึกหนักขนาดนี้ ผู้อ่านจะได้ทราบถึงการฝึกร.ด.ของวัยรุ่น รุ่นก่อนๆ ที่ตอนนี้กลายเป็นผู้ใหญ่ไปหมดแล้ว และได้รับความสนุกสนานจากเรื่องเซ็กส์ที่ได้สอดแทรกลงไปเป็นระยะๆครับ  


ตอนที่ 27พอผมและเพื่อนๆ แต่งตัวเสร็จก็ได้พักแป๊ปนึง แล้วครูฝึกก็เรียกรวมพล จากนั้นหัวหน้าชุดฝึกก็กล่าวสรุปการฝึกในครั้งนี้ แล้วครูฝึกคนอื่นๆ ก็ผลัดกันขึ้นมาพูด แล้วหัวหน้าชุดฝึกก็ขึ้นมาพูดปิดท้าย เขาบอกว่า
" ก่อนจะจากกัน มีอะไรอยากจะให้พวกครูบ้างมั๊ยวะ "
ทุกคนนั่งเงียบ แล้วซักครู่ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนมาจากด้านหลังแถว ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของไอ้-เอี้ย-โต้งกับเพื่อนของมันอีก 2-3 คน พวกมันตะโกนว่า
" ตีน!!! "
ครูฝึกคงได้ยินไม่ชัดจึงถามใหม่
" อะไรนะ "
" ตีน!!!!!!! "
คราวนี้เสียงดังกว่าเดิมเพราะมีคนตะโกนผสมโรงมาด้วย คนอื่นๆ นั่งยิ้มด้วยความสะใจ รวมทั้งผมด้วย ครูฝึกยังคงไม่ได้ยิน ก็เลยถามใหม่อีกครั้ง
" พูดดังๆ สิโว้ย "
" ตีนนนนนนน !!!!!!!!!!! "
เสียงผู้ชายเป็นสิบๆ คนตะโกนลั่น แล้วก็หัวเราะอย่างสะใจ ไอ้สันติ ไอ้ปกป้อง และไอ้บอมก็ตะโกนกับเขาด้วย ครูฝึกคงจะได้ยินชัดแล้วเพราะเสียงดังมาก เขาทำหน้าเสีย แล้วแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน สะใจจริงๆ นี่แหละ มึงทำโทษพวกกูไว้มาก ตอนจะจากกัน มึงก็ได้แต่ตีนเป็นที่ระลึกแบบนี้แหละ..ผมและเพื่อนๆ คิดในใจ เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว 55555
หลังจากนั้นก็ได้เวลาแดกข้าวมื้อสุดท้าย ผมแดกกับไอ้ธีระเหมือนเดิม มื้อนี้เราแดกแกงเขียวหวานและน่องไก่ ไอ้ธีระเอามือหยิบแกงเขียวหวานป้อนใส่ปากผมจนมือมันเลอะไปหมด ผมเองก็เอาข้าวยัดปากมันจนมือเหนียวไปหมดเช่นกัน ระหว่างที่นั่งแดกกัน ไอ้ธีระถามผมว่า
" วันนี้วันสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวเราก็ต้องจากกันแล้วว่ะ หนุ่ม "
ผมหน้าเสีย เอามือเปิบข้าวเข้าปาก ก่อนจะพูดกับมัน
" กูรู้แล้ว กูไม่อยากให้ถึงวันนี้เลย "
" ทำไมวะ "
ไอ้ธีระถาม ผมก้มหน้าหลบตามันก่อนจะตอบ
" ช่วงเวลา 6 วันที่อยู่กับมึง กูมีความสุขมากเลยว่ะ มึงเป็นเพื่อนที่ดีของกูจริงๆ "
" แค่เพื่อนเหรอวะ "
ผมอึ้งไปเมื่อได้ยินไอ้ธีระพูดแบบนี้ พยายามกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในใจไม่แสดงออกมา แล้วพูดว่า
" แดกให้เสร็จก่อนเถอะมึง เดี๋ยวค่อยคุยกัน "
ผมและไอ้ธีระเลยก้มหน้าก้มตาแดกจนอิ่ม แล้วก็ช่วยกันล้างหม้อสนาม เสร็จเรียบร้อยแล้วก็มานั่งคุยกันใต้ต้นไม้ รอเวลาเรียกรวมพลครั้งสุดท้าย ไอ้ธีระนั่งซะติดผม เอามือโอบไหล่ผมแล้วถามเบาๆ
" ตอนนี้มึงจะตอบคำถามกูได้ยัง "
ผมแกล้งโง่
" คำถามอะไรวะ "
ไอ้ธีระตบไหล่ผมเบาๆ แล้วหัวเราะ
" ไอ้-เอี้ย-นี่ ทำเป็นลืม ที่กูถามมึงไง ว่ามึงคิดกับกูแค่เพื่อนเท่านั้นเหรอ "
ผมกัดริมฝีปากจนเจ็บ พยายามข่มความรู้สึกในใจไว้เต็มที่ แต่ผมก็ปิดไม่มิดเพราะความรู้สึกมันออกทางแววตา ไอ้ธีระมองตาผม แต่ผมรีบหลบสายตามันอย่างรวดเร็ว
" เป็นไรวะ มองตากูสิ มึงมองตากูแล้วตอบคำถามกูมา ไอ้หนุ่ม "
ผมยอมเงยหน้าขึ้นมองตามัน แววตาของไอ้ธีระเปล่งประกายแวววาวจนผมใจสั่น ผมรีบโอบไหล่มันบ้างแล้วพูดเสียงเครือ
" ไอ้ระ กูขอร้อง มึงอย่าบังคับกูเลย กูจะไม่ไหวอยู่แล้ว เพื่อน "
ไอ้ธีระเปลี่ยนจากโอบมาเป็นกอดผม ทำให้ผมต้องเปลี่ยนเป็นกอดเช่นกัน ผมกอดมันแน่นด้วยความรัก กบาลของผมซุกลงไปตรงหัวไหล่มัน ไอ้ธีระเอามือลูบหลังผมช้าๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน
" ปล่อยออกมาเลย หนุ่ม มึงอยากพูดอะไรมึงพูดออกมาเลย อย่าเก็บเอาไว้ กูพร้อมจะรับฟังแล้ว "
ผมหลับตา รู้สึกอัดอั้นตันใจจนหัวใจแทบจะระเบิดออกมา รีบพูดเสียงสั่นๆ
" ไอ้ระ กูไม่อยากจากมึงเลย ไอ้-เอี้ย- ทำไมมึงต้องมาทำดีกับกูด้วย มึงป้อนข้าวให้กู มึงนอนเต็นท์เดียวกับกู มึงดีกับกูทุกอย่าง ทั้งๆ ที่มึงก็รู้ว่าทำแบบนี้มันจะทำให้กูหวั่นไหว แล้วสุดท้ายเราก็ต้องแยกทางกัน เพราะเราอยู่ไกลกันเหลือเกิน "
ไอ้ธีระกอดผมแน่นขึ้น ไออุ่นจากตัวมันหลั่งไหลเข้าสู่ตัวผม
" ที่กูทำไปแบบนั้น เพราะกูรักมึงมากไงวะ มึงได้ยินมั๊ย กูรักมึงมาก กูมั่นใจว่ามึงเป็นแบบกูแน่ๆ ไม่ผิดหรอก ตอนที่มึงแกล้งหลอกกูว่าเป็นชายแท้ มึงรู้มั๊ย กูหัวใจแทบสลายเลย กูนึกไม่ถึงว่ามึงจะโกหกกูได้ขนาดนั้น กูเสียใจนะที่กูจริงใจกับมึง บอกมึงทุกอย่าง แต่มึงกลับหลอกกู ไอ้-เอี้ย- "
น้ำตาผมเอ่อเต็มเบ้าตา ผมพยายามบังคับไม่ให้น้ำตาร่วงลงมา ลูกผู้ชายต้องไม่หลั่งน้ำตาให้คนอื่นเห็น...ผมคิดในใจ
" กูขอโทษ ขอโทษมึงจริงๆ กูไม่ปิดบังอะไรมึงอีกแล้ว กูเป็นเกย์ ไอ้-เอี้ย-ระ มึงได้ยินหรือยัง กูเป็นเกย์!!! และกูก็ชอบมึงมากเลยด้วย "
" แค่ชอบเองเหรอวะ "
ผมคลายจากอ้อมกอดมัน กลับมานั่งเฉยๆ ไม่ตอบอะไร เงียบกันไปครู่หนึ่ง ผมก็ลุกขึ้นแล้วบอกมันว่า
" ไปลาเพื่อนๆ กันดีกว่าว่ะ เดี๋ยวก็จะกลับกันแล้ว "
ไอ้ธีระลุกขึ้นเดินตามผมไป ผมเดินไปหาไอ้สันติและไอ้ปกป้อง แล้วเข้าไปจับมือตบหลังตบไหล่มัน ผมบอกไอ้สันติว่า
" โชคดีนะ ไอ้สันติ หัวหน้าหมู่ มึงเยี่ยมมาก กูภูมิใจที่มีหัวหน้าหมู่อย่างมึง "
" เออ โชคดีเช่นกัน หนุ่ม เราคงได้มีโอกาสเจอกันอีกนะ "
แล้วผมก็หันไปพูดกับไอ้ปกป้อง
" โชคดีว่ะป้อง ผู้เชี่ยวชาญเรื่องแผนที่เข็มทิศ ถ้าไม่มีมึง หมู่ของเราคงแย่แน่ๆ "
" 5555 ไม่ขนาดนั้นหรอกมึง เออ โชคดีๆ กูดีใจที่ได้รู้จักเพื่อนดีๆ อย่างมึง "
ไอ้ธีระก็ลามันทั้งคู่ด้วย จากนั้นผมก็เดินไปหาไอ้หมอกซึ่งกำลังยืนมองผมอยู่พอดี
" ไปดีนะมึง ไอ้หมอก กูจะไม่ลืมมึงเลย เรื่องคืนนั้น มันเด็ดมาก "
ไอ้หมอกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะลดเสียงลงเป็นกระซิบ
" เสียดายที่กูไม่ได้เย็ดกับมึง ไม่มีเวลาซักคืนเลยว่ะ แต่ไม่เป็นไร คราวหน้าถ้ากูเจอหน้ามึง กูเย็ดกับมึงแน่ๆ "
" คราวหน้าน่ะ คราวไหนวะ "
ผมถามยิ้มๆ ไอ้หมอกไม่ได้ตอบอะไร แล้วผมก็เดินไปลาไอ้กร ไอ้กรจับมือผมแน่น พูดกับผมว่า
" ขอบใจมากนะมึง ที่ทำให้กูเข้มแข็งขึ้น กูจะไม่คิดมากเวลาถูกทำโทษอีกแล้ว ขอบใจมึงจริงๆ หนุ่ม "
ผมมองหน้าไอ้กร แล้วพูดออกมาจากใจจริง
" ไม่เป็นไร ๆ ไอ้กร มึงเป็นหัวหน้ากองพัน มึงต้องเข้มแข็งนะสัด จะอ่อนแอไม่ได้ โชคดีว่ะกร กูภูมิใจที่มีหัวหน้ากองพันที่เข้มแข็งแบบมึง "
" โชคดีไอ้หนุ่ม โชคดี "
พอผมลาไอ้กรเสร็จ ผมก็ลาไอ้โรจน์ และเพื่อนๆ คนอื่นในหมู่จนครบ แล้วก็เดินไปหาไอ้บอม ไอ้บอมนี่ไม่ต้องลา เพราะมันเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผม เดี๋ยวพอกลับไปกรุงเทพฯ วันที่มีเรียนก็เจอกันอยู่ดี ไอ้บอมพูดกับผมว่า
" ไงหนุ่ม ฝึกโหดแบบที่เราว่ามั๊ย โหดกว่าปี 3 เยอะมั๊ยวะ "
" โหดจริงๆ ว่ะ แม่งตีนเราเดี้ยงเลย ขาแทบหัก เหนื่อยสัดๆๆ ว่ะ ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ปี 3 เราว่าโหดแล้ว ปี 4 นี่โหดกว่าหลายเท่าเลย จริงอย่างที่นายพูดไว้ตั้งแต่วันแรกว่ะ โดนทำโทษก็บ่อยกว่าปี 3 ด้วย สุดยอดเลย "
" แต่นายก็ผ่านมันมาจนถึงวันสุดท้ายได้แบบครบ 32 เราดีใจด้วยนะ "
ผมบีบไหล่ไอ้บอมเล่นเบาๆ ก่อนจะพูดช้าๆ
" ถ้าเราตั้งใจฝึกแล้ว ไม่มีอะไรที่เราจะทำไม่ได้หรอกว่ะ เราคิดเสมอว่า จะฝึกหนักยากลำบากแค่ไหนเราก็ไม่กลัว เราต้องผ่านไปให้ได้ แล้วเห็นมั๊ย เราผ่านไปได้จริงๆ "
ไอ้บอมมองหน้าผม แล้วตบไหล่ผมแรงๆ หลายที เสียงดังป้าบๆๆๆๆ
" นายเข้มแข็งขึ้นมาก รู้ตัวมั๊ย "
ผมยิ้มอย่างภูมิใจ แล้วพูดประโยคเด็ดออกมาดังๆ
" พ่อเราสอนไว้ตั้งแต่หัวเท่ากำปั้นว่า เกิดเป็นลูกผู้ชายต้องอดทน กล้าหาญ เข้มแข็ง ไม่หวั่นกลัวต่ออุปสรรคใดๆ "
ไอ้บอมและเพื่อนทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นที่ได้ยินผมพูด หันมามองผมด้วยสายตาชื่นชม ไอ้บอมยิ้มกว้าง แล้วบีบหัวไหล่ผมแรงๆ ด้วยความภาคภูมิใจ
" เราภูมิใจที่มีเพื่อนแบบนาย ไอ้หนุ่ม นายเป็นลูกผู้ชายตัวจริง "
" กูด้วย มึงพูดเจ๋งมาก ไอ้-เอี้ย-หนุ่ม "
     
ไอ้โต้งซึ่งโผล่มาตอนไหนไม่ทราบ โพล่งออกมาเสียงดัง ผมยิ้มให้มัน แล้วพูดว่า
" โชคดีนะมึง ไอ้โต้ง กูจะไม่ลืมมึงเลย "
" ลองลืมดูสิวะ มึงโดนกูเตะแน่ 55555555 โชคดีโว้ยยยยย "
ทุกคนหัวเราะขึ้นมาพร้อมๆ กัน ผมยิ้มอย่างมีความสุข แล้วก็คุยกับเพื่อนๆ ต่ออีกซักครู่ แล้วครูฝึกก็เป่านกหวีดเรียกรวมเป็นครั้งสุดท้าย ปรี๊ดดดดดดดดดดดด
" ทั้งหมด.......รวม!!!!! "
พวกเรารีบวิ่งมาเข้าแถวทันที นี่คงเป็นการเข้าแถวครั้งสุดท้ายของการฝึกในเขาชนไก่นี้แล้วสินะ
การฝึกที่เขาชนไก่นี้....ได้สิ้นสุดลงแล้ว  


ตอนที่ 28
ครูฝึกสั่งให้พวกเรานั่งตากแดดอยู่ตรงนั้นนานพอสมควร อากาศตอนเที่ยงร้อนอบอ้าวมาก ผมนั่งเหงื่อแตกและรู้สึกหงุดหงิดจริงๆ ก็พอดีเหลือบไปเห็นพวกนักศึกษาวิชาทหารชุดใหม่ที่จะมาฝึกต่อจากเรา ครูฝึกสั่งให้พวกเรายืน เตรียมตัวขึ้นรถกลับ ทุกคนรีบตะโกนข่มขวัญพวกที่มาใหม่กันเสียงดังลั่น แบบเดียวกับที่เราเจอมาในวันแรกนั่นเอง
" ตายๆๆๆๆๆ พวกมึงต้องตาย! ตายแน่ๆๆๆ 555555 "
บางคนตะโกนไปก็โชว์แผลที่กบาลมั่ง ที่แขนที่ขาบ้าง ก็เฮฮาดี ผมก็ตะโกนกับเขาด้วย พอตะโกนกันจนหนำใจแล้ว ก็แยกย้ายกันขึ้นรถกลับ
บ่ายโมง รถก็เคลื่อนออกจากเขาชนไก่ มุ่งหน้ากลับสู่กรุงเทพฯ ผมมองต้นไม้แห้งๆ 2 ข้างทางที่เขาชนไก่เป็นครั้งสุดท้าย สำเร็จไปอีกปีแล้ว...ผมคิดในใจ ไอ้บอมซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ผมเห็นผมมองต้นไม้แล้วยิ้ม ก็แซวผม
" อยากอยู่ต่ออีกหรือเปล่าวะหนุ่ม 7 วันสำหรับนายคงน้อยไป เอาซัก 10 วันเป็นไง "
" ถ้าอยู่ได้ เราก็อยากจะอยู่ เพราะเรารักที่นี่ว่ะ "
ผมตอบยิ้มๆ ไอ้บอมก็ยิ้มตอบ เงียบไปครู่หนึ่ง ผมก็พูดขึ้นมา
" ปีนี้สนุกดีนะ ถึงจะเหนื่อยโคตรๆ แต่ก็สนุก ปีนี้เราได้เรียนรู้อะไรมากขึ้นอีกเยอะเลย เราได้เพื่อนใหม่มากมาย ได้รู้จักความเป็นลูกผู้ชาย และได้ประสบการณ์มันส์ๆ ที่เราหาไม่ได้จากที่อื่น "
" เราดีใจกับนายด้วยนะ "
ไอ้บอมพูดแล้วหลับตา ผมก็หลับตาลงเหมือนกันเพราะรู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน ไม่นานผมก็เผลอหลับไป
.....................
หัวลำโพง เวลา 3 โมงครึ่ง
ผมลืมตาขึ้น ถึงกรุงเทพฯแล้วสินะ ผมรีบลงจากรถแล้วเอาเป้สนามหนักอึ้งของตนเองมาสะพายไว้ เพื่อนๆ ต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง ส่วนใหญ่ก็ต้องนั่งรถกลับต่างจังหวัดกัน ไอ้บอมบอกกับผมว่า มันจะกลับบ้านต่างจังหวัดเลย ไม่เข้าบ้านที่กรุงเทพฯ ผมเลยต้องแยกกับมันตรงนั้น
" แล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัยนะบอม รีบๆ กลับมาล่ะ "
" เออ กลับบ้านดีๆ นะหนุ่ม โชคดีเว้ย "
ไอ้บอมโบกมือลาผม แล้วเดินจากไป ผมยืนมองมันจนมันเดินลับหายไปจากสายตา แล้วหันไปรอบๆ ตัว เพื่อนที่ผมรู้จักกลับไปกันหมดแล้ว ตอนนี้เหลือผมยืนอยู่คนเดียว...
ไอ้หนุ่มหน้าตี๋ใส่แว่นหนาเตอะ ใส่หมวกเบเร่ต์สีเขียว ฝุ่นจับเขรอะ เสื้อกางเกงสีเขียวเลอะเทอะไปทั้งตัว คาดเข็มขัดสนามที่มีกระติกน้ำเหน็บอยู่ด้วย หัวเข็มขัดสีเหลืองหม่นๆ เพราะไม่ได้ขัดมาถึง 7 วัน บนหลังแบกเป้สนามอันหนักอึ้ง หัวรองเท้าก็ขาดวิ่นไม่มีชิ้นดีแถมลอกกว่าเดิมด้วย ไอ้หนุ่มคนนี้คือผมเอง ผมเอาตีนซ้ายมาเตะตีนขวา เสียงดัง กุบ! แล้วคิดถึงช่วงเวลา 7 วันที่ผจญภัยในเขาชนไก่ ผมต้องเตะตีนเสียงดัง กุบ! แบบนี้เป็นร้อยๆ ครั้งเพื่อจัดแถวให้เป็นระเบียบ..อา.. คิดแล้วภูมิใจจริงๆ ที่ผมผ่านการฝึกทั้ง 7 วันนั้นมาได้ด้วยดี ถึงจะโดนทำโทษมาอย่างหนัก แต่ผมก็อดทนยอมโดนลงโทษแต่โดยดี ผมคิดถึงช่วงเวลาที่โดนลงโทษให้ทำท่า 69 วิดพื้นเป็นสิบๆ ครั้ง และสก๊อตจัมป์อีกนับครั้งไม่ถ้วน เป็นช่วงเวลาที่แสนจะทรมานเสียจริงๆ ตลอด 7 วันที่ฝึกนี้ ไม่มีวันไหนที่ไม่โดนทำโทษ!
เวลาโดนทำโทษ เหงื่อผมจะหยดลงพื้นเป็นสาย เหนื่อยสายตัวแทบขาด อ่อนเพลียจนเกือบจะหมดแรง นอนตอนกลางคืนก็เมื่อยไปทั้งตัวจนแทบทนไม่ไหว ปวดตีนจนตีนแทบหลุด ปวดแขน ปวดขา ปวดกบาลอีกสารพัด ไม่รู้ผมรอดมาได้ยังไง โคตรคนจริงๆ หนักกว่าปี 3 ไม่รู้กี่เท่า
นี่แหละมั๊ง " ความทุกข์ที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน "
ตอนนี้ผมเป็นคนที่ทนทานแล้วแน่นอน !
ผมรู้สึกหิวน้ำ จึงเอากระติกน้ำออกมาจากเอว เปิดฝากระเดือกน้ำลงคอจนหมด ไม่ต้องประหยัดน้ำอีกแล้ว ดื่มให้แม่งหมดไปเลย พอผมดื่มหมดกระติก ก็เอากระติกเหน็บเอวไว้ตามเดิม พลันก็ได้ยินเสียงๆ หนึ่งที่คุ้นหู ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
" อยู่กรุงเทพฯ แล้ว ยังต้องดื่มน้ำจากกระติกอีกเหรอวะทหาร ! "
ผมหันไปดูหน้าเจ้าของเสียง แล้วก็ร้องลั่นด้วยความดีใจ
" ไอ้ระ เพื่อนรัก! กูนึกว่ามึงกลับไปแล้วซะอีก "
ผมรีบวิ่งเข้ามาหาไอ้ธีระ พอถึงแล้วก็เอามือตบไหล่มันเพราะกอดไม่สะดวกเนื่องจากทั้งมันและผมต่างก็ แบกเป้สนามพองโตอยู่บนหลัง ไอ้ธีระวางกระป๋องโค้กลงกับพื้น ปลดเป้สนามออกวางกับพื้น ผมก็ทำตาม แล้วเรา 2 คนก็โผเข้ากอดกัน ผมกอดมันแน่นราวกับกลัวมันจะหนีผมไป ไอ้ธีระและผมกอดกันโดยไม่รังเกียจกลิ่นตัวของกันและกันเลย เราทั้งคู่ต่างถือว่านี่เป็นกลิ่นของชายชาติทหารที่เพิ่งผ่านการฝึกมาหมาดๆ เป็นกลิ่นของลูกผู้ชายของแท้! ไม่น่ารังเกียจซักนิด ไอ้ธีระสูดกลิ่นตัวของผมเข้าไปจนเต็มปอด แล้วพูดว่า
" ตัวมึงหอมดีว่ะ หอมกลิ่นของลูกผู้ชาย "
" ตัวมึงก็หอม หอม-เอี้ย- ๆ เลย โอยกูไม่ไหวแล้ว ไอ้ระ กูมีความสุขเหลือเกิน "
ไอ้ธีระหลับตาพริ้ม
" มึงรักกูมั๊ย หนุ่ม มึงรักกูมั๊ยวะ ตอบกูเร็วๆ "
ผมรีบหอมแก้มมันดังฟอด! แล้วตอบมัน
" รักสิวะ กูรักมึงมากจริงๆ กูรักมึงไอ้ระ มึงได้ยินมั๊ย กูรักมึงโคตรๆ กูไม่อยากจากมึงไปเลย "
" ในที่สุดมึงก็พูดออกมาจนได้ กูอยากฟังคำนี้จากปากมึงมานานแล้ว เพื่อน "
ผมหอมแก้มไอ้ธีระอีกฟอด! โดยไม่แคร์สายตาของคนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นเลย แล้วพูดอีก
" ไม่ใช่เพื่อนเว้ย กูอยากเป็นมากกว่านั้น แต่เสียดาย กูคงไม่มีโอกาสเป็นมากกว่านั้นแล้ว กูอยากเป็นแฟนมึง ไอ้-เอี้ย- มึงเข้าใจมั๊ย กูอยากเป็นแบบนั้น "
ไอ้ธีระคลายจากอ้อมกอดของผม ตาของมันแดงด้วยความปลื้มปีติ
" กูก็เสียดาย เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน ไม่งั้นเราคงได้คบกันจริงจังกว่านี้ แต่กูสัญญา กูจะไม่ลืมมึงเลย กูจะไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งในชีวิตกูได้มีแฟนชื่อหนุ่ม เราคบกัน 7 วัน แต่เหมือนรู้จักกันมา 7 ปี "
" แค่นี้กูก็มีความสุขแล้วว่ะ เออ ขอเบอร์มึงหน่อยนะ ว่างๆ กูจะโทรไปคุยกับมึง แค่ได้ยินเสียงมึง กูก็มีความสุขแล้ว "
เราแลกเปลี่ยนเบอร์กัน พอเสร็จแล้ว ไอ้ธีระก็แบกเป้ขึ้นหลังตามเดิม แล้วบอกผมว่า
" กูต้องไปแล้วนะ ลาก่อน อย่าลืมโทรมานะเว้ย "
" กูไม่ลืมหรอก เดินทางกลับบ้านดีๆ นะมึง กูรักมึงนะ "
" กูก็รักมึง บาย "
ไอ้ธีระพูดแล้วหันหลังกลับ มันเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ผมก็ตะโกนเรียกมัน
" เดี๋ยวก่อน ไอ้ระ "
ไอ้ธีระหันกลับมา ผมรีบเดินมาหยุดตรงหน้ามัน แล้วโดยที่ไม่มีใครคาดคิด ผมก็ประกบปากของผมกับปากของมันทันที ไอ้ธีระสะดุ้ง แต่ก็ไม่ถอนปากออก ลิ้นนุ่มๆ ของผมสอดเข้าไปในปากของไอ้ธีระ แล้วลิ้นนุ่มๆ ของไอ้ธีระก็สอดเข้ามาในปากของผมเช่นกัน...
ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้จริงๆ ไม่อยากให้ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ต้องผ่านไปเลย เรายืนจูบกันนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ ทุกอย่างเหมือนความฝัน และสุดท้ายความสุขก็มลายหายไปราวกับสายลม....
ไอ้ธีระไปจากผมแล้ว แต่ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีต่อมันจะไม่มีวันสูญสิ้น...
เรื่องราวของมิตรภาพ ความรัก ความประทับใจที่เกิดขึ้น ณ เขาชนไก่ ได้ถูกบันทึกลงในหัวใจทั้งสี่ห้องของผมจนเต็มล้น ผมเก็บความทรงจำดีๆ เหล่านี้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจ และเก็บภาพการฝึกอันหฤโหดนี้ไว้ในสมอง
ผมจะไม่มีวันลืมผองเพื่อนทุกคน ครูฝึกทุกนาย และบรรดาการฝึกที่สุดแสนจะทรหดนี้เลย...ตราบชั่วชีวิต

หนุ่ม

มกราคม 2545

......จบบริบูรณ์........

(ยังมีต่อ นะครับ ฝึกอีกทีปี ๕)

pndu62

ขอบคุณครับ

myloverisu

ขอบคุนนะคราฟ

bbbbbb

สุดยอดเลยนะครับ

Kingzaaa

ขออ่านหน่อยนะครับบบ

cherryman155

ขอบคุนนะ คับ ^^

jjzz

ขอบคุณครับ

zaniim

ขอบคุณครับผม

nodeal

ขอบคุณมากมายคร๊าฟ +++

blizly

ขอบคุณครับ

platong

สนุกดีครับ

Zentara

ขอบคุณครับ

hitto0011

ขอบคุณครับ

plammy

ขอบคุณมากครับ

TON'N

ขอบคุณครับ

asplre

ดีๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

bird0211

ขอบคุณครับ

creamii

ขอบคุน

thee2013

ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคร้าบ

fofofo

ขอบคุณครับ