## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(25)

bosskrubza

## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๕ ##

มาต่อให้แล้วน๊า.................

ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกกำลังใจของผู้อ่านทุกท่านที่มีให้กัน  

เพราะช่วงสองสามวันก่อนเรายุ่งโครตๆแทบไม่ได้นอนเลย  แต่ช่วงนี้เริ่มว่างๆบ้างแล้ว

เลยพอหาเวลามาพิมตอนนี้ให่อ่านกันได้

ก็ไม่อยากให้คนอ่านที่ร๊ากกกก..... ของเรารอกันนานๆอ่ะนะ...  เดี๋ยวจะเสียอรรถรสในการอ่าน

ไปอ่านกันเลยเน้อ........  

********************************************************************

แล้วในที่สุกเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง.......  นั่นก็คือผละประกาศคะแนนเอ็นฯรอบแรกซึ่งปรากฏว่าคะแนนเอ็นฯของเราที่ออกมาก็อยู่ในระดับที่ดีมากที่เดียว....  หลังจากที่ตั้งใจอ่านหนังสือมาอย่างหนักก็ถือได้ว่าไม่เสียแรงเปล่า  เพื่อนๆในกลุ่มของเราทุกคนก็มีคะแนนเอ็นฯดีเป็นที่น่าพอใจเช่นเดียวกัน......

“นี่พวกเธอ.....  คะแนนเอ็นฯออกแล้ว...  เป็นยังไงบ้าง????” อาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเราเข้ามาถามไถ่ถึงคะแนนของลูกศิษย์ในช่วงคลาสโฮมรูม ซึ่งเพื่อนๆส่วนใหญ่ในห้องก็หน้าชื่นตาบานกับคะแนนที่ตัวเองได้รับ

“แหม..... ยิ้มแย้มกันอย่างนี้แสดงว่าคะแนนก็คงจะดีกันละสิ...  ใช่ม่ะ???” เพื่อนๆในห้องก็หุยฮา..... กันใหญ่ด้วยหน้าตาสดใส

“นี่...  พวกเธออย่าลืมไปดูโควตาของมหาลัยต่างๆที่จะเข้ามาด้วยนะ....  ว่างๆก็ขึ้นไปดูที่ห้องแนะแนวก็ได้” อาจารย์ที่ปรึกษาของเราตอนที่เรียนอยู่ชั้นมอหกแกเป็นคนที่ค่อนข้างน่ารักและเป็นห่วงนักเรียนเป็นอย่างมาก  ตอนช่วงก่อนเอ็นฯแกก็ช่วยมาติวภาษาอังกฤษในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ให้พวกเราด้วย (คือแกสอนภาษาอังกฤษหนะ) ทำให้พวกเราค่อนข้างสนิทและรักแกมากๆซึ่งก็รวมถึงอาจารย์ท่านอื่นๆที่สอนพวกเรามาด้วย... ก็อย่างที่เคยบอกนะว่าห้องเราแม้ว่าจะเป็นห้องเด็กเรียนแต่ก็ชอบทำกิจกรรมและเพื่อนๆส่วนใหญ่ก็มีนิสัยร่าเริงแก่นแก้วเกินความจำเป็น  ทำให้ห้องเราค่อนข้างจะสนิทกะอาจารย์ผู้สอนทุกท่านเป็นพิเศษ

หลังจากที่อาจารย์ออกไปพวกเราก็นั่งคุยกันเพราะยังไม่เข้าเรียนคาบแรก...

“นี่แก... เราว่าพักเที่ยงวันนี้เราไปห้องแนะแนวกันเหอะ” ต๊ะพูดขึ้น

“เออ... ก็ดีนะ  มีโควต้าอะไรเข้ามาพวกเราจะได้รู้” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้น  ซึ่งเพื่อนๆแต่ละคนในกลุ่มเราก็เห็นด้วย

หลังจากเลิกเรียนคาบสี่ซึ่งเป็นคาบสุดท้ายของช่วงเช้าก่อนที่จะไปพักกลางวัน  เราก็กำลังเก็บของใส่เป้อยู่เพื่อลงไปกินข้าวแล้วก็แยกสมุดlecture ของแต่ละวิชาในช่วงเช้าไว้ต่างหากเพราะต้องเอาไปให้ภีมยืมไปจด  ซึ่งก็เป็นปกติที่ภีมจะยืมสมุดเราไปจดที่บ้าน  ที่เป็นแบบเนี๊ยะ...ไม่ใช่ว่าภีมมันขี้เกียจหรือเรียนไม่เก่งหรอกนะ  ถ้ายังจำกันได้อ่ะ... ภีมมันเรียนเก่งกว่าเราซะอีก  เพียงแต่เวลาเรียนหนะ.. ภีมมันไม่ชอบจดแต่มันจะนั่งทำความเข้าใจกับเนื้อหามากกว่า...  มันบอกว่าถ้าจดไปด้วยจะเรียนไม่รู้เรื่องแล้วการที่ค่อยไปจดที่หลังอ่ะจะเหมือนเป็นการทบทวนอีกทีมันจะได้จำได้  เวลาสอบจะได้ไม่ต้องอ่านหนังสือมาก (เห็นมั้ยล่ะ...  มันอ่ะฉลาดจะตาย)

พอเราเก็บของเสร็จซึ่งก็เสร็จเป็นคนสุดท้ายอ่ะนะ... เราก็เดินไปหาเพื่อนๆที่รอกันอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง

“ฝน... เรายืมสมุด lecture ไปจดหน่อยดิ” ภีมพูดกับฝน

“อืม...  เอาดิ” ฝนพูดพร้อมกับยื่นสมุดให้ภีม  พอเราเห็นแบบนั้นเราก็เลยเก็บสมุดของตัวเองใส่เป้แล้วก็รู้สึกงอนนิดๆ  แต่มันก็เป็นเรื่องไร้สาระอ่ะนะ...  เพราะฝนมันเป็นคนจดงานเรียบร้อยมากก็ไม่แปลกที่ภีมหรือใครๆจะยืมสมุดฝนไปจด  เราก็เลยไม่อยากคิดมาก

“ปอมาแล้ว...  งั้นรีบๆไปแดกข้าวกันเหอะ...  จะได้ขึ้นไปห้องแนะแนวด้วย” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้น  เพื่อนก็เลยรีบเดินไปที่โรงอาหารกัน  ช่วงที่เดินไปโรงอาหารก็ต้องผ่านห้องอื่นๆอีกหลายห้อง  ซึ่งห้องสุดท้ายที่อยู่ติดกับบันไดเป็นห้องของเด็กมอหกสายศิลป์ห้องนึง  ซึ่งเป็นปกติที่พวกเค้าจะมานั่งที่ระเบียงหน้าห้องของตัวเองเป็นประจำ

ตอนช่วงที่เราเดินผ่านห้องนี้ก็เลยมักจะต้องเดินผ่านฝูงชนหลายต่อหลายคนซึ่งก็พอรู้จักกันบ้างแหละแต่ไม่สนิทกัน  ด้วยความที่เรามักจะเดินอยู่คนท้ายๆของกลุ่ม  เราก็เลยมักจะโดนแซวบ้างซึ่งเราก็ไม่ได้ถือโทษอะไร  แต่แล้วช่วงที่เดินผ่านก็มีมือของใครคนนึงที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นมาสัมผัสกับมือของเราแล้วเค้าก็บีบมือของเราเบาๆ  พอเราหันกลับมามองเพื่อจะดูว่าเจ้าของมือคนนั้นเป็นใคร  เราก็ไม่เคยรู้ซะที... เพราะหันมาดูทีไรก็จะเห็นหน้าหลายๆจนไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่...  และก็เป็นอย่างนี้มาสองอาทิตย์แล้วซึ่งก็รวมถึงวันนี้ด้วย

“ปอ.. มีไรป่าว” บัวหันมาถามเพราะเห็นเราหยุดเดิน เพื่อนๆคนอื่นๆก็หันมามองเรา

“ไม่มีไรหรอก....”

“งั้นก็ไปกันเถอะ..” บัวพูด


พวกเราก็เลยเดินไปกินข้าวกัน....  พอกินเสร็จเรากะเพื่อนๆในกลุ่มก็ไปที่ห้องแนะแนวกันซึ่งก็พบว่าเริ่มมีโควตาของมหาลัยต่างๆเริ่มทยอยเข้ามาแล้ว  เราก็เลยเลือกใบสมัครของคณะและมหาลัยที่ต้องการมาเพื่อที่จะส่งใบสมัครไป  หลังที่ออกมาจากห้องแนะแนวเพื่อนๆในกลุ่มเราก็แยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะเตรียมตัวเข้าเรียนวิชาตอนบ่าย...  แต่พอดีเสียงประชาสัมพันธ์ประกาศชื่อเราให้ไปพบอาจารย์สอนภาษาไทยท่านนึงเราก็เลยแยกกับเพื่อนๆเพื่อขึ้นไปหาอาจารย์  ตอนช่วงที่เราเดินไปห้องภาษาไทยเราก็เดินสวนกับกลุ่มผู้ชายกลุ่มนึงซึ่งมีกันประมาณเจ็ดคน  แล้วขณะที่เดินสวนกันเราก็มีมือใครคนนึงมาจับมือเราอีกพอเราหันกลับไปมอง  มือนั้นก็โดนเจ้าของดึงกลับไปแล้วทำให้เราไม่รู้ว่าเจ้าของมือนั้นเป็นของใคร  แต่เราจำได้ว่าเป็นมือเดียวกับที่แอบมาจับมือเราอยู่บ่อยๆในช่วงนี้  เราก็ได้แต่มองหน้าคนนั้นในกลุ่มนั้นทีละคนเพื่อจับผิดว่าใครกันแน่ที่จับมือเราแล้วเค้าต้องการอะไร
แต่ละคนในกลุ่มนั้นก็มองหน้าเรางงๆประมาณว่าเมิงมองหน้าพวกตรูทามมาย........ เราก็เลยหันหน้ากลับมาแล้วก็รีบไปหาอาจารย์

หลังจาเราคุยธุระกับอาจารย์เสร็จเรียบร้อยเราก็รีบเดินกลับห้องเพื่อเข้าเรียนให้ทันในวิชาช่วงบ่ายซึ่งเราก็ต้องเดินผ่านห้องนั้นอีก  เด็กห้องนั้นก็ยังคงมีคนมานั่งเล่นอยู่ที่หน้าระเบียงเหมือนเดิม (นี่มันไม่มีเรียนกันรึไงนะ....)  เราก็รีบๆเดินผ่านห้องนั้นโดยเร็ว... ซึ่งก็ปรากฏว่าไม่มีใครมาจับมือเรา  พอเราเดินผ่านมาได้แล้วเราก็รีบเดินกลับห้องตัวเองทันที  แล้วก็มีเสียงใครคนนึงเรียกเรา

“ปอ....” ทันทีที่เราหันไปมองเจ้าของเสียง  ก็พบว่าเป็นคนที่เราไม่รู้จักรู้แต่ว่ามันคือหนึ่งในกลุ่มที่เราเจอตอนที่จะเดินไปหาอาจารย์ภาษาไทย  ช่วงที่เราทำหน้างงอยู่นั้น  ชายนิรนามนั่นก็พูดว่า

“รีบไปเรียนรึป่าว???” เรายิ่งงงใหญ่ว่ามันต้องการไรเนี่ย... ด้วยความอยากรู้เราก็เลยส่ายหัวให้มันรู้ว่าเราไม่รีบ

“’งั้นเรามีอะไรจะคุยด้วยหน่อยหนะ” เราก็เลยพยักหน้าตอบกลับไปว่า. มีไรก็พูดมาดิ

“เอ่อ... คือ...” เค้าคนนั้นพูดอึกอักๆ

“เดี๋ยวก่อน... ที่จะคุยกับเราเนี่ย.... เรารู้จักกันเหรอ” เรานึกขึ้นได้ว่าเรากะเค้าไม่รู้จักกันแล้วจะมีอะไรที่ต้องคุยกัน

“เราชื่อ... ป๊อบนะ” พอเค้าพูดมาว่าชื่ออะไร  เราก็มองหน้าเค้าประมาณว่า... แล้วไงล่ะ  ป๊อบก็เลยบอกว่า...

“เราเป็นคนที่แอบจับมือปอบ่อยๆไง” นั่นไง... คนนี้นี่เอง  แล้วเมิงจะมาจับมือเค้าทามมาย..... ขาดความอบอุ่นรึไง... ก็ได้แต่คิดในใจ พูดไปเดี๋ยวจะเสียมารยาท  (นั่น.. ดัดจริตอีก)

“เอ่อ... เรา.. ขอเบอร์ปอหน่อยได้มั้ย” คำพูดที่ตะกุกตะกักของป๊อบมันไม่ได้เค้ากับหน้าตาตัวเองเล๊ย.... ป๊อบเป็นคนผิวค่อนข้างคล้ำแต่ก็ไม่ถึงกับคล้ำมาก  หน้าตาออกจะเข้มๆ คิ้วเข้ม ๆจมูกโด่งๆ ประมาณนี้แหละคงจะพอจินกันออกนะ  เราคิดในใจแบบนี้ก็เลยทำให้เรายิ้มออกมา

“ยิ้มทำไมอ่ะ...” ป๊อบพูดด้วยท่าทางเขินๆ  ก็เลยยิ่งทำให้เรายิ้มไปใหญ่  ก็ตลกป๊อบนั่นแหละ...

“ป่าวๆ  ไม่มีไร” ป๊อบก็เลยถามเราว่า

“แล้วตกลงเราขอเบอร์ปอได้ป่ะเนี่ย...” เราก็นึกๆอยู่ว่า  เอาไงดีหว่า.....

“คือ...ยังไงดีล่ะ” ป๊อบคิ้วขมวดแล้วถามเรากลับมาว่า

“ทำไมเหรอ.... หรือว่าปอมีแฟนแล้ว” ปีอบถามด้วยความไม่ค่อยแน่ใจ

“เอ่อ... ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก  เพียงแต่เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว”

“งั้นเราคุยกะปอแบบเพื่อนมั้ยอ่ะ”

“เออ... เอางั้นก็ได้” เราตอบแล้วก็ให้เบอร์ป๊อบไป

“ขอบคุณคับ  เดี๋ยวคืนนี้ป๊อบโทรไปหานะ” ป๊อบพูดยิ้มๆ  ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ.....

“เราไปเรียนก่อนนะ...”

“ตั้งใจเรียนนะคับ” เราก็ยิ้มให้ป๊อบไปแล้วเราก็รีบเดินกลับไปที่ห้องเรียน...

#######################################################

1712

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอลคุนคราห

pearl9845

ขอบคุณครับ

franklovefluk

ขอบคุณ​ครับ