## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(27)

bosskrubza

## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๗ ##

ช่วงนี้ว่างๆ... เลยต่อให้อีก

*********************************************************************

ช่วงนั้นเราก็คอยสังเกตท่าทางของภีมกะฝนอยู่ตลอด  
ส่วนใครๆที่ลุ้นเจมส์ก็คงอาจจะผิดหวังกันหน่อยนะ....................... ถ้าได้อ่านตอนนี้

หลังจากที่เราเลิกเรียนพิเศษในวันเสาร์กลุ่มเราก็นัดกันไปกิน MK ต่อแล้วก็ไปดูหนังกันต่อ  ตลอดเวลาที่ไปดูหนังและกิน MK ทุกครั้งภีมจะมานั่งข้างๆเรา  แต่วันนี้ภีมมักจะนั่งข้างฝนตลอดแม้แต่ตอนที่ดูหนัง  เราก็ได้แต่อดทนเก็บความรู้สึกหึงเอาไว้  ถ้าเราแน่ใจเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน

พอออกมาจากโรงหนังก็ประมาณทุ่มนึงแล้ว.... เราจึงแยกย้ายกันกลับ  ซึ่งภีมก็ขับรถไปส่งฝนด้วยเพราะฝนไม่ได้เอารถมา  เราก็ได้แต่มองตาละห้อย........

ตอนที่เรากะลังจะขับรถกลับบ้านเพื่อนเราก็โทรมาหาพอดี....  เอกไง...  ไม่รู้ยังจำกันได้ป่าว....  พอดีเอกมันออกมาเที่ยวกะเพื่อนเหมือนกันมันก็เลยจะขอติดรถกลับด้วยเพราะมันไม่ได้เอารถมา เรากะเอกก็เลยนัดเจอกันที่ร้านนม

เราก็เลยไปนั่งรอเอกที่ร้านนมเพราะเอกยังไม่มา....  พอเราเข้าไปที่ร้านเราก็เห็นเจมส์มากกับน้องผู้หญิงคนนึง  น่ารักเชียวหละ....  เป็นน้องมอสี่ที่มาแอบชอบเจมส์นั่นแหละ...  น้องคนนั้นทั้งน่ารักเรียนเก่งนิสัยดี  ก็นะ... เหมาะกับเจมส์ดีแหละ.....  น้องคนนั้นเค้าแอบชอบเจมส์มานานแล้วแต่เพิ่งได้มาคุยกะเจมส์เมื่อประมาณเดือนที่แล้วเอง  ก็คงจะดูๆกันอยู่นั่นแหละ  เพื่อนๆในกลุ่มก็เชียร์อัพกันใหญ่เลย  เจมส์ก็ได้แต่บอกเราว่าเป็นแค่พี่น้องกันธรรมดาแค่น้องเค้าปลื้มเจมส์ก็เท่านั้นเอง....   พอเจมส์เห็นเราเดินเข้ามาในร้านเจมส์ก็ดูมีท่าทางตกใจนิดหน่อย...  เราเห็นเจมส์ยิ้มแหยๆก็เลยเข้าไปทัก....

“ว่าไง....... มาแอบสวีทกะน้องไม่ชวนเลยนะ” ก็จริงอ่ะ... ตอนแยกกันเมื่อกี๊ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยว่านัดน้องเค้าไว้  มิน่าล่ะ... เจมส์ถึงดูรีบๆ  ที่แท้ก็มีนักกะน้องนี่เอง

“ปล่าวซะหน่อย... แค่มากินนมด้วยกันเฉยๆ”เจมส์พูดพร้อมกับยิ้มแหยๆ  คงจะอายด้วยแหละ....

“เออน่า... สบายนะ” แล้วเราก็หันหลังจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

“แล้วปอมากับใครเนี่ย..  ภีมเหรอ???” จะถามให้ช้ำใจทำไมเนี่ย.....

“ ไม่ใช่หรอก.... เรามีนัดกะเอกอ่ะ  จะกลับบ้านพร้อมกัน”

“อ้อ... เหรอ..”  สักพักเอกก็มา  เราก็เลยนั่งกินนมกันคุยกันไปสักพักใหญ่เพื่อนเอกก็โทรมาหาเพื่อจะชวนไปเที่ยวผับกันต่อ  เอกก็เลยชวนเราไปด้วยมันจะได้มีเพื่อนกลับ..... (อ้าว... กรรม)  ตอนแรกเราก็ไม่อยากจะไปหรอก... แต่วันนี้ก็เซ็งเรื่องภีมมาทั้งวันเราก็เลยตกลงไปกะเอก.....

ผับที่เราไปกันวันนี้มีคนค่อนข้างเยอะเพราะเป็นวันเสาร์.... พอเข้าไปก็เห็นเพื่อนเอกโบกมือให้หยอยๆ  เรากะเอกก็เลยเดินไปหา  คือเพื่อนเอกกะเพื่อนเราก็รู้จักกันเป็นอย่างดีแม้ว่าเอกจะอ่อนกว่าเราปีนึง  พอนั่งได้ก็เริ่มโซ้ยเหล้าเอาแอลกอฮอล์เข้าปากกันเลย....  (คืนนี้ต้องมีเมา..... เฮ้ย.... ไม่ได้ๆ เค้าบอกว่าเมาไม่ขับ)  

นั่งกรอกน้ำสีอำพันเข้ากระเพาะไปได้พักใหญ่ก็เริ่มปวดฉี่  แต่ไม่กล้าไปคนเดียวอ่ะ... หันไปเห็นเอกกะลังดิ้นเย้วววๆๆ..... กระแด่วววๆๆๆๆ  เป็นปลาดุกโดนทุบหัวอยู่ก็เลยไม่อยากจะกวนมัน  เราก็เลยตัดสินใจไปคนเดียวก็ได้แฮะ

เราก็เดินเบียดเสียดผู้คนที่ดิ้นแด่วๆกันอยู่อย่างยากลำบาก  ในขณะที่เรากะลังโดนอัดเป็นปลากระป๋องอยู่  ก็มีมือใครคนนึงมาจับที่มือเราซึ่งเป็นมือที่เรารู้สึกคุ้นเคย  แล้วมือนั้นก็ดึงตัวเราเข้าไปหา  เราก็เซไปตามแรงดึงจนไปกระแทกกับอกของเจ้าของมือที่คุ้นเคยนั้น  พอเราเงยหน้ามามองก็เห็นว่าคนนั้นก็คือป๊อบ  ป๊อบยิ้มให้เราตาเยิ้มเชียวสงสัยจะเร่มกึ่มๆแล้ว  ป๊อบก็ถามเราว่า...

“ มากับใครเนี่ย...” ถามพรอ้มกับตาเยิ้มๆนั่นแหละ

“ มากับรุ่นน้อง... ป๊อบน่าจะรู้จักนะ  เพราะเป็นน้องสายศิลป์” คือเอกมันเรียนสายศิลป์หนะ

“เหรอ... แล้วปอจะไปไหนเนี่ย..”

“ จะไปเข้าห้องน้ะอ่ะ  ปวดฉี่”

“งั้นเราไปส่งดีกว่า... คนมันเยอะ”

ป๊อบก็เลยไปห้องน้ำเป็นเพื่อนเรา  พอออกมาจากห้องน้ำป๊อบก็เดินไปส่งเราทีโต๊ะจะได้ไปทักน้องๆด้วย  ตอนที่เดินไปป๊อบก็จะจับมือเราไว้ตลอดแล้วก็เดินนำหน้าเราให้เราเดินตามหลัง
พอไปที่โต๊ะป๊อบก็ทักทายน้องๆเพราะว่ารู้จักกันก่อนแล้ว  น้องก็เลยชวนป๊อบนั่งด้วยกัน  พอมีใครจะเข้ามาจิ๊จ๊ะเราป๊อบก็จะคอยกันท่าตลอด  เรากะป๊อบก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ คือเราไม่ชอบเต้นอ่ะในผับแบบนี้อ่ะ...  ไม่รู้สิมันรู้สึกเขินๆอ่ะก็เลยนั่งอยู่ที่โต๊ะตลอดเลย ซึ่งป๊อบก็ไม่ไปไหนนั่งคุยกับเราอยู่ตลอด  ยิ่งเวลาผ่านไปเราก็สนิทกะป๊อบมากยิ่งขึ้น

เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนผับปิด  เราก็เลยเตรียมแยกย้ายกันเพื่อจะกลับบ้าน

“ปอ... กลับยังไงเนี่ย” ป๊อบหันมาถามเราที่หน้าผับ

“เราเอารถมาอ่ะ... แล้วป๊อบล่ะ” เราถามป๊อบกลับไปบ้าง

“เดี๋ยวป๊อบกลับกับเพื่อน... แล้วปอขับรถกลับกะใครอ่ะ” ป๊อบยังคงถามเราต่อ

“กลับกะเอกอ่ะ...”

เรากะป๊อบก็ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าผับรอเอกเพราะมันคุยกับเพื่อนอยู่  สักพักเอกก็เดินมาบอกเราว่าคืนนี้จะไม่กลับเพราะจะค้างที่บ้านแฟนมัน (อ้าว....กรรม..  แล้วลากตรูมาด้วยทำไมตั้งแต่เริ่มเนี่ย..) พอมันบอกเสร็จมันก็เดินไปเลย เราก็งงดิ...  นี่มันง่ายไปมั้ยเมิง.........

“อ้าว...งี๊ปอก็ต้องกลับคนเดียวดิ  กลับได้รึป่าว”  ป๊อบถามเราด้วยความเป็นห่วง...  แต่สายตาอ่ะ.. เยิ้มไปหน่อยมั้ง

“อืม... ก็คงงั้นแหละ..”

“ปอขับรถไหวใช่ม่ะ... ” ป๊อบยังคงถามเราด้วยความเป็นห่วงกับสายตาเยิ้มๆนั่น....

“ไหวดิ... เราไม่ได้เมาซะหน่อย..”

“งั้นก็ดีแล้ว... ป๊อบเป็นห่วงนะเนี่ย..” สายตาเยิ้มๆนั่นทำเราเขินเหมือนกันแฮะ....

“งั้นป๊อบกะเราก็ได้นะ... เดี๋ยวเราแวะไปส่ง..” คือบ้านป๊อบอยู่ทางผ่านที่เราจะกลับบ้านพอดีอ่ะ

“เอางั้นเหรอ.... เออก็ดีเหมือนกัน  ป๊อบจะได้อยู่กะปอนานๆ” เอาแล้วไง... หาเรื่องมั้ยเนี่ย

จากนั้นเรากะป๊อบก็เดินไปที่รถ  พอขับรถออกไปป๊อบก็บอกเราว่าหิว  เรากะป๊อบก็เลยไปกินข้าวต้มกัน  ป๊อบเป็นคนที่น่ารักทีเดียวคอยเทคแคร์เราทุกอย่างเลย (สงสัยจะเริ่มใจอ่อนแล้วแฮะ...) พอกินข้าวเสร็จเราก็ไปส่งป๊อบที่บ้าน..  ตอนนั้นเรารู้สึกมึนๆง่วงๆ  จริงๆไอ้ความรู้สึกมึนๆเนี่ยมันเป็นตั้งแต่อยู่ในผับแล้วแหละ...  แต่ตอนนั้นเริ่มมีความรู้สึกง่วงเข้ามาด้วย ขับรถไปหาวไปเราก็เลยขอเข้าไปในบ้านป๊อบเพื่อจะล้างหน้าล้างตาให้หายง่วงซะหน่อยเพราะต้องขับรถกลับบ้านอีก...

ป๊อบก็พาเราเข้าไปในบ้าน  ป๊อบเดินนำเราเข้าไปในห้องป๊อบซึ่งอยู่ชั้นสองของบ้าน (เอ๊ะ..ยังไง)  พอเข้าไปในห้องป๊อบเราก็รู้สึกเกร็งๆแฮะ... มันยังไงๆชอบกล  ป๊อบคงรู้สึกได้กับท่าทางแปลกๆของเราจนต้องพูดว่า

“เป็นไรอ่ะ... กลัวเราเหรอ” นั่น... ตาเยิ้มอีกแล้ว...  ที่เรามาขอล้างหน้าล้างตานี่มันเหมือนเป็นการให้ท่าอ๊ะป่าวเนี่ย.....  ตอนนั้นยังใสอยู่... ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง

“ป่าวๆ... แค่รู้สึกแปลกๆอ่ะ” ถึงเรากะป๊อบจะเริ่มรู้จักกันมากขึ้นเพราะป๊อบโทรมาคุยกะเราบ่อยๆ  แต่เรากะป๊อบก็ไม่เคยอยู่ด้วยกันหรือไปไหนด้วยกันสองต่อสองเลย  เพราะเวลาที่ป๊อบชวนไปไหนเช่น ดูหนัง  กินข้าว  เราก็ไม่เคยไปเลย

“ยังไงเหรอ....”

“ก็มาอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ไง....  เราไม่ชินอ่ะ”

“งั้นเราทำให้ชินเอามั้ย..” ป๊อบพูดพร้อมกับเดินตรงมาหาเราด้วยสายตาเยิ้มๆนั่น..... เคลิ้มแล้วไง   ไม่ได้ๆเรามีภีมอยู่แล้วนะ....

“ไม่เอาๆ  ไปล้างหน้าดีกว่า” เรารีบเดินหนีป๊อบไปเข้าห้องน้ำ  แล้วเราก็ได้ยินเสียงป๊อบหัวเราะดังตามหลังเรามา มันคงจะขำกับท่าทางแปลกๆของเราอะแหละ

พอเราล้างหน้าล้างตาเสร็จจะออกมาจากห้องน้ำเราก็เห็นป๊อบยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำในมือถือผ้าขนหนูไว้ด้วย  เราก็เลยยื่นมือไปจะเอาผ้าขนหนูจากมือป๊อบแต่ป๊อบกลับปัดมือเราออกแล้วบอกว่า..

“เดี๋ยวเราเช็ดให้...” ป๊อบไม่รอให้เราตอบ... ทันทีที่ป๊อบพูดเสร็จป๊อบก็เอาผ้าขนหนูมาเช็ดที่หน้าเราเลย  เราก็ยืนเฉยให้ป๊อบเช็ดหน้าให้อยู่อย่างนั้น  ตอนนั้นเรารู้สึกเขินมากเลยอ่ะนะ...  ตอนที่ป๊อบเช็ดหน้าให้เราอยู่ป๊อบก็พูดขึ้นว่า

“ปอมีคนที่ปอรักมากอยู่แล้วใช่ม่ะ?????” เราก็เลยพยักหน้าตอบไป ป๊อบก็เลยถามต่อว่า

“แล้วเค้าคนนั้นรักปอรึป่าว...” คำถามนี้เหมือนแทงใจดำเราเต็มๆเลย...  ใช่สิ... ภีมรักเราบ้างรึป่าว????  คำถามนี้ทำให้สิ่งที่เราพยายามจะลืมพยายามไม่เอามาคิดผุดขึ้นมามากมาย...  ตกลงภีมกะฝนเป็นอะไรกัน????  แค่เพื่อนหรือมากกว่านั้น????  ความรู้สึกเราตอนนั้นมันเหมือนกับเพลง.....  อยากรู้แต่ไม่อยากถาม  แต่ถ้ามากกว่านั้นล่ะ... เราจะทำยังไง  เมื่อความคิดมากทั้งหลายทั้งมวลถาโถมเข้ามาหาเรามันทำให้เรารู้สึกอยากร้องไห้  มันเป็นความรู้สึกสงสัยในความสัมพันธ์ที่เราไม่สามารถถามหรือระบายให้ใครฟังได้  ตอนนั้นเราก็เลยรองไห้ออกมาคงด้วยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยเพราะปกติเรามักจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น....

ป๊อบก็ดูมีท่าทางตกใจมากที่เราร้องไห้...  แต่แล้วป๊อบก็กอดเราไว้แน่นป๊อบเอามือมาลูบหัวเราเพื่อเป็นการปลอบโยนแต่มันกลับยิ่งทำให้เราร้องไห้โฮออกมาเลย... ยิ่งเราร้องไห้โฮออกมามากเท่าไหร่ป๊อบก็จะกอดเราให้แน่นมากขึ้น... พร้อมกับพูดว่า....

“ป๊อบขอโทษนะที่ถามปอแบบนี้....  ”

“ไม่เป็นไรหรอก... แต่ถ้าป๊อบต้องการคำตอบ  เราก็คงตอบป๊อบไม่ได้หรอก...  เพราะเราไม่รู้” เราพร้อมหยุดร้องไห้และพูดเสียงให้เป็นปกติไม่ให้สะอื้น

“งั้นป๊อบจะไม่ถามอีกแล้วนะ...”

พอเราหยุดร้องไห้สติสตางเริ่มกลับมาเป็นปกติ....  เราก็เริ่มรู้เขินขึ้นมาซะดื้อๆที่ยังกอดป๊อบอยู่ (ที่เมื่อกี้นะ... กอดเอาๆ )  เราก็เลยคลายอ้อมแขนออกจากป๊อบ  ป๊อบก็คลายอ้อมแขนออกเหมือนกัน... เราก็เลยก้มหน้าก้มตามองต่ำ  ไม่กล้าสบตาป๊อบ...  ก็คนมันเขินหนิ....  แล้วเราก็บอกป๊อบว่า...

“ขอบคุณนะ..” เรารู้สึกดีนะเวลาที่เรารู้สึกว่าเราอ่อนแอแต่เรายังมีคนที่อยู่ข้างๆ  แม้ว่าเค้าจะไม่ได้ช่วยอะไรเราแต่การที่เค้าคอยปลอบโยนและให้กำลังใจเรามันก็มีค่ามากที่สุดแล้ว

“อะไรกัน.... พูดกับป๊อบไม่เห็นมองหน้าป๊อบเลย...” ได้ทีแกล้งกันเลยนะ... เราก็เอ๋อแดกอยู่งั้นแหละ... ยังเขินอยู่
ป๊อบก็เลยเอามือมาจับคางเราให้เงยหน้าขึ้นสบตากะป๊อบ  เราก็เลยต้องสบตากะป๊อบจังๆเราก็ยิ่งไปกันกันใหญ่  ยิ่งมองหน้าป๊อบใกล้ๆ...ชัดๆ...นานๆ... มันก็เคลิ้มๆแฮะ...  แล้วหน้าป๊อบก็ค่อยใกล้ๆเข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดริมฝีปากของเราสองคนก็สัมผัสกัน  ป๊อบค่อยๆดันลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาเพื่อจะสัมผัสกับลิ้นของเรา  เราก็เลยค่อยๆเผยอริมฝีปากรับกับการสัมผัสอันทะนุถนอมนั่น  เราปล่อยเลยตามเลยให้ป๊อบสัมผัสเราอย่างเต็มใจ  จากนั้นไม่นานนักป๊อบก็ถอนริมฝีปากออกแต่หน้าของเราสองคนก็ยังอยู่ใกล้ชิดกันมาก  เราก็เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าป๊อบใกล้ๆ  เราก็เลยหลบสายตาป๊อบด้วยความเขินแต่ป๊อบก็พูดขึ้นว่า

“ปอมองป๊อบสิ... มองให้เต็มตา  ปอจะได้รู้ว่า... ปอยังมีป๊อบนะ  ปอไม่ได้อยู่คนเดียว...” เราจึงสบตากับป๊อบแล้วส่งสายตาขอบคุณกับกำลังใจและความหวังดีที่ป๊อบมอบให้  แล้วป๊อบก็พูดอีกว่า

“ถ้าปอมีไรไม่สบายใจก็คุยกับป๊อบได้นะ...” เราก็พยักหน้าตอบรับแล้วเราก็ขอตัวกลับ....  ป๊อบก็เดินมาส่งเราที่หน้าบ้านแล้วก็บอกกับเราว่าถึงบ้านแล้วให้โทรมาบอกด้วย...  เราก็เกรงใจอ่ะนะเพราะมันดึกแล้ว  บอกให้ป๊อบนอนไปก่อนไม่ต้องรอป๊อบก็ไม่ยอม   พอเราขับรถถึงบ้านเราก็โทรไปหาป๊อบว่าถึงบ้านแล้ว.... ป๊อบจะได้ไม่เป็นห่วง....

##################################################################

CrownClown

ตัดใจจากภีมเถอะ หมั่นไส้มัน

pearl9845

ขอบคุณครับ

franklovefluk

ขอบคุณ​ครับ​