## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(29)

bosskrubza

##  เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๙ ##

ตอนใหม่มาแล้ว......

ปะ.. ไปอ่ากันเลย....

*****************************************************************************************

เราตั้งใจว่าจะคุยกะภีมให้รู้เรื่องซะทีแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย เพราะช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาก็มัวแต่สาละวนอยู่กับการอ่านหนังสือทบทวนตำราเพื่อที่จะไปสอบตรงที่มอเกษตร  ส่วนเรากะภีมก็แทบไม่ได้คยกัยหรือมองหน้าหันเลยเวลาที่อยู่ที่รร. เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมันก็เลยค้างคามาจนถึงวันนี้วันที่เราต้องขึ้นไปกทม.กัน  คราวนี้เราขับรถไปกันเองแล้วจะไปค้างกันที่คอนโดของพี่ฝนเพื่อที่จะสอบในวันพรุ่งนี้

เราออกเดินทางกันตั้งแต่ตอนประมาณบ่ายแก่ๆกะว่าไปถึงกทม.ก็ประมาณค่ำๆ  เรานัดเจอกันที่หน้ารร.โดยที่ยูเอารถตู้ที่บ้านของมันมาและแน่นอนมันต้องเป็นคนขับ  พอขึ้นไปบนรถก็ให้พวกผู้หญิงนั่งกันแถวหน้าๆส่วนผู้ชายก็นั่งแถวหลัง  ส่วนเรานั่งกับต๊ะช่วงที่ขับรถไปเพื่อนๆก็ช่วยกันถามตอบเกี่ยวกับเรื่องที่จะตอบโดยต๊ะจะเป็นคนภามคำถามขึ้นมาแล้วแต่ละคนก็ช่วยกันตอบเพื่อเป็นการทบทวนเนื้อหากันอีกรอบ

พอนั่งรถไปได้สักใหญ่ซึ่งเราก็ยังติวแบบถามตอบกันอยู่  ภีมก็พูดแทรกขึ้นมาว่า..

"ไอ้โอ๊ตเมิงไปนั่งข้างหน่าป่ะ.. แล้วให้ฝนมานั่งข้างๆกู" ไอ้โอ๊ตก็เลยตอบกลับไปว่า

"อะไรว๊า... ทำไมต้องเปลี่ยนที่ด้วย" ภีมก็เลยพูดว่า

"กูจะให้ฝนช่วยติวเคมีให้หน่อยอ่ะ.. บางบทกูไม่ค่อยเข้าใจว่ะ" ไอ้โอ๊ตก็เลยลุกขึ้นแล้วแลกที่นั่งกะฝน  

ตอนนั้นนะเรารู้สึกใจแป้วๆ.. อยากจะร้องไห้อีกแล้วแต่ก็ต้องกลั้นใจเอาไว้เดี๋ยวเพื่อนๆจะสงสัย  พอฝนนั่งลงข้างๆภีมเราก็พยายามกลั้นใจและฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่

"ตรงไหนอีกล่ะ.. เมื่อวานที่ติวให้ไหนบอกว่าเข้าใจหมดแล้วไง" ฝนพูด  แต่เรานะเหรอพอได้ยินเรารู้สึกใจหายมากเลยกับคำที่ฝนพูดว่า.."เมื่อวานที่ติวให้ไหนบอกว่าเข้าใจหมดแล้วไง"  มันแอบไปติวกันตอนไหนทำไมเราไม่เห็นรู้เลย... แสดงว่าต้องปติวกันแค่สองคน

"เนี่ยข้อนี้อ่ะ.. มันคิดยังไง" ภีมพูด

"ก็แบบนี้ไง................................." แล้วฝนก็อธบายให้ภีมฟัง

"อ๋อ....เออๆ  เข้าใจแล้ว" ภีมพูด

"งั้นเรากลับไปนั่งที่เดิมก่อนนะ..." ฝนพูด

"ไม่ต้องเลย.. นั่งตรงนี้แหละ  เผื่อเรามีข้อไหนไม่เข้าใจอีก"ภีมพูด  ฝนก็เลยนั่งข้างๆภีมเหมือนเดิม  ส่วนเราก็นั่งน้ำตาปริ่มอยู่ที่ตาอยกาจะร้องไห้มากๆ  ตอนนั้นเราอยากจะบอกให้ภีมจอดรถตรงนั้นเลยแล้วเราจะกลับบ้านเอง  เราทนอยู่ในสถาณการณืแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว

"ปอ...  ปอ.. ปอ.. " ต๊ะเรียกพร้อมกับเอามือมาจับที่แขนเรา

"ฮะ.. มีไงเหรอ" เราสะดุ้งนิดนึงแล้วหันมาตอบต๊ะ

"เป็นไรป่าว.. นั่งเหม่อเชียว" ต๊ะถามด้วยความเป็นห่วง

"ป่าวๆ.. ไม่มีไรหรอก" เราตอบออกไปเนือยๆ

"จริงเหรอ.. แต่ทำไมนั่งเหม่อแบบนั้นล่ะ  ตาก็แดงๆเหมือนจะร้องไห้" คำพูดของต๊ะที่แสดงความเป็นห่วงมันทำให้เรารูสึกดีมากๆ แต่เราก็ยังคงบอกใครตอนนั้นไม่ได้  เพราะฝนก็เพื่อนเรา

"ไม่มีอะไรหรอก.. ไม่ต้องเป็นห่วง" เราพูดให้ต๊ะสบายใจขึ้น  เราไม่อยากให้ใครต้องมากังวลกับเรื่องของเรา

"เรื่องฝนกะภีมใช่มั้ย??" ต๊ะถามเราเหมือนรู้ใจเราอย่างนั้นแหละ

".................." เราเงียบแล้วก้มหน้าลงนิ่งๆ ยิ่งได้มายินคำถามแทลใจดำแบบนี้น้ำตาเรามันจะไหลออกมาให้ได้

"อย่าเพิ่งเอามาคิดมากเลย... เตรียมใจให้พร้อมกับการสอบก่อนเถอะนะ" ต๊ะช่วยพูดให้กำลังใจเรา

"เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก... ที่ตาแดงนะเราง่วงๆเมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย" เราคงต้องโกหกไปก่อนเพื่อต๊ะจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

"เราจะไม่ถามอะไรหรอกนะ... แต่เรายังเป็นเพื่อนปอนะ..  มีอะไรอย่าคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว" ต๊ะยังคงเป็นเพื่อนที่ดีเสมอเวลาที่เรามีปัญหา

"อืม... งั้นเราขอนอนหน่อยนะ..  เราง่วงมากเลยอ่ะ" เราพูดตัดบทแล้วก็หลับตาลง  ส่วนต๊ะก็เงียบเหมือนกัน  เราก็พยายามข่มตาให้หลับจะได้ไม่ต้องรับรู้หรือได้ยินได้ฟังอะไรอีก

เราหลับไปจนถึงที่หมายต๊ะก็เลยปลุกเรา

"ปอ.. ปอ.. ตื่นได้แล้ว  ถึงแล้ว" เราก็สะงัวสะเงียตื่นขึ้นมา  รู้สึกปวดหัวมากๆคงเพราะนอนน้อย แต่เราก็ลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าเดินขึ้นบนคอนโดของพี่ฝน แล้วฝนก็แนะนำพี่มันให้พวกเรารู้จัก  พี่เค้าชื่อ "พี่ฟ้า"  พี่ฟ้าเป็นผู้หญิงน่าตาน่ารักทีเดียว
พอเข้าไปถึงห้องพี่ฟ้าก็พาเข้าไปห้องที่พี่เค้าจัดไว้ให้   พอวางกระเป่าเสร็จเรียบร้อยแต่ละคนก็ล้มตัวลงนอนกันระเกะระกะอยู่ในห้องนั่นแหละ  ก็นั่งรถมาตั้งสี่ชั่วโมงขอนอนพักผ่อนกันหน่อยเพราะคงต้องมานั่งติวหนังสือเพื่อจะสอบวันพรุ่งนี้กันอีก  เราก็ด้วยหามุมนอนแถวๆนั้นแหละ

"ปอ... ตื่นได้แล้ว  เค้าจะออกไปกินข้าวกัน" บัวมาปลุกเรา  เราก็เลยงัวเงียลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนๆคนอื่นๆตื่นกันหมดแล้ว หยิบนาฬิกามาดู  อ้าวนี่สามท่มแล้วเหรอเนี่ย... แต่เรารู้สึกปวดหัวมากๆเหมือนจะตัวร้อนรุมๆเหมือนจะเป็นไข้เราก็เลยหลับตาลงจะนอนอีก  แล้วก้มีคนเอามือมาเลิกเสื้อเราขึ้นแล้วก็เอามือมาจับที่ตะขอกางเกงเหมือนจะจับเราแก้ผ้าอย่างงั้นแหละ  แต่เราก็ไม่สนใจก็อยากจะนอนต่อหนิ แต่มือนั้นก็ไม่ยอมหยุดซะทีเราก็เลยเอามือไปปัดออกแล้วเราก็พลิกตัวนอนคว่ำ  แล้วเราก็ได้ยินเสียงภีมพูดว่า

"แกล้งขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกเหรอ..  นอนขี้เซาแบบนี้ใครเค้าจะเอาไปทำเมียเนี่ย" เสียงมันดูท่าทางสนุกมากที่ได้แกล้งเรา  ในใจเราก็คิดว่าอย่ามายุ่งกะกรู ไปยุ่งกับฝนไป

"ให้ปอนอนไปก่อนก็ได้มั้ง.. เห็นบ่นๆว่าปวดหัวตั้งแต่ลงรถแล้ว" ต๊ะพูดขึ้น คือจริงๆเราอ่ะตื่นแล้วแต่แค่รู้สึกว่าไม่สบายเลยไม่อยากลุกเราก็เลยนอนหลับตานิ่งๆอยู่แบบนั้น

"ไหนดูดิ๊" เสียงเจมส์พูดแล้วเรารู้รู้สึกว่ามีมือมาจับที่หน้าผากแล้วก็ที่ซอกคอคงจะเป็นมือเจมส์สินะ

"ปอตัวอุ่นๆอ่ะ  สงสัยจะไม่ค่ยสบาย" เจมส์พูด

"งั้นเราไปกินกันก่อนดีกว่า  แล้วค่อยซื้อข้าวมาให้น้องปอ" พี่ฟ้าพูดขึ้น  แล้วสักพักนึงเสียงพูดคุยก็เงียบลงแล้วเราก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องสงสัยคงจะออกไปกันแล้ว  เราก็เลยลืมตาขึ้นมองปรากฎในห้องมืดสนิทและไม่มีใครอยู่แล้วจริงๆ  ความเงียบก็เข้ามาครอบคลุมเราทำให้รู้สึกเหงาๆเหมือนเราไม่มีใครเลย  เราอยู่คนเดียวคนที่เรารักเค้าก็คงไม่อยากอยู่กะเราเหมือนกันเพราะเค้าคงมีคนที่เค้าอยากอยู่ด้วยแล้ว  ยิ่งคิดไปก็ยิ่งรู้สึกว๊าเหว่จนน้ำตามันไหลออกมา เรานอนสะอื้นจนตัวสั่น  

ในเวลานี้มันมีแค่เรา.. แค่เราคนเดียวแล้วจริงๆ..

ก็เหมือนสิ่งที่เราเป็น..การที่เราเป็นกะเทย..

ใครมันจะมารักเราจริง.. ผู้หญิงก็มีเยอะแยะ.. จะมีใครมาเลือกเรา..

และในที่สุด.. เราก็ต้องอยู่คนเดียว

คงจะไม่ผิดหรอก... ถ้าภีมจะเลือกฝน

ในขณะที่เราร้องไห้สะอื้นอยู่นั้นประตูห้องก็ถูกเปิดมีคนเดินเข้ามาสองคน เราก็เลยพลิกตัวนอนคว่ำเดี๋ยวจะมีคนรู้ว่าเราร้องไห้  ด้วยความที่เราไม่ได้หลับเราก็เลยได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่

"นี่.. ยัยฝน คนที่ชื่อภีมใช่มั้ยที่เป็นกิ๊กแกอ่ะ" เสียงพี่ฟ้าพูดขึ้น

"ปล่าวซะหน่อยพี่ฟ้า.. เป็นแค่เพื่อนกัน" ฝนพูด

"แหม.. เพื่อนอะไรโทรคุยกันทุกวัน" พี่ฟ้าพูดขึ้นอีก...  นี่ใช่มั้ย?? เพราะเหตุนี้ใช่มั้ย?? ภีมถึงไม่ค่อยโทรหาเราบางทีโทรไปก็บอกว่าไม่ว่าง

"ก็แค่โทรคุยเรื่องการบ้าน.. ไม่มีไรซะหน่อย" ฝนยังคงปฏิเสธ

"เชื่อเลยเนี่ย... พี่ยังขำไม่หายเลย  วันที่ภีมโทรมาแล้วพี่รับอ่ะ...แต่มันเข้าใจว่าเป็นแก  มันพูดซะหวานเชียว  แต่พอรู้ว่าเป็นพี่นะ เสียงมันเหวอไปเลยอ่ะ" พี่ฟ้าพูดไปขำไป.. แต่เราคงขำไม่ออกหรอกนะ..

"มันก็เอ๋อๆแบบนี้แหละ.. ชอบทำตัวเป็นเด็ก" ฝนพูด

"แหม...รู้กันดีนักนะ  ท่าทางจะรักกันมากนะเนี่ย " พี่ฟ้าล้อฝน

"พี่ฟ้าอ่ะ.. อย่าล้อดิ.. บอกว่าไม่มีไรไง" ฝนปฏิเสธแต่น้ำเสียงเนี่ยดูไม่ใช่นะ

" หน้าแดงเชียวนะ...เพื่อนกันเนี่ย.." พี่ฟ้าพูด

" เลิกล้อเลย... ปะ.. ไปเหอะฝนหากระเป๋าตังค์เจอแล้ว" ฝนพูด

แล้วไฟก็ถูกปิดลงอีกครั้ง... ในเวลานี้เราจะทำอะไรได้นอกจากนอนร้องไห้สะอื้นอยู่คนเดียวเงียบๆในห้องที่มืดสนิท  

เราไม่มีใครแล้วใช่มั้ย??? เราต้องอยู่คนเดียว..

เราร้องไห้คนเดียวก็ได้.. ไม่ต้องการให้ใครมาปลอบหรือร้องไห้ไปกับเราในตอนนั้นเราไม่โกรธใครทั้งนั้น..

พ่อเราเคยบอกว่า.. "กำลังใจที่ดีที่สุด.. คือกำลังใจที่เรามีให้ตัวเราเอง.." เราก็จะให้กำลังใจตัวเองเหมือนกัน

เราไม่รู้แล้วว่าต่อจากนั้นเราต้องทำยังไง.. เราไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น..

เราไม่อยากรู้แล้วว่าเค้าจะคบกันรึป่าว??? แต่ถึงเค้าจะคบกันเราก็คงทำอะไรไม่ได้  

ผู้ชายยังไงต้องคู่กับผู้หญิง.. เราหนะมันเป็นส่วนเกิน....

เราร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ร้อง.. เราก็เลยลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วสักพักนึงพวกนั้นก็กลับเข้ามา  เราพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเหมือนไม่เคยได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับฝนและภีม  เจมส?เนเข้ามาหาเราด้วยความเป็นห่วงและยื่นข้าวต้มปลาของโปรดมาให้เรา... เราก็รับมานั่งกินเงียบๆ

"หายปวดหัวรึยัง.." เจมส์ถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากส่งยาให้เรากิน

"ก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วแหละ.." เจมส์ก็ยังคงมองเราด้วยสายตาเป็นห่วง

"งั้นนอนเหอะนะ" ต๊ะพูด

"เราเพิ่งตื่นเองอ่ะ.. ไม่ง่วงหรอก.. "

"งั้นก็นั่งเล่นไปก่อน.. ง่วงแล้วรีบนอนเลยนะ" เจมส์ยังคงมีความเป็นห่วงให้เราเสมอ

"อืม..."

หลังจากนั้นเพื่อนๆก็นั่งทบทวนเนื้อหาที่จะสอบกัน  ส่วนเรานั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงไม่อยากอ่านหนังสือแล้วเดี๋ยวจะปวดหัวขึ้นมาอีก.. เราก็นั่งกินหนมอยู่กับต๊ะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ การที่เรามานั่งที่ระเบียงก็ดีเหมือนกัน  เราจะได้ไม่เห็นสองคนนั้น... เรากะภีมก็นั่งกันอยู่สองคนไปเรื่อยๆจนดึก  เราก็ยังไม่ง่วง.. สักพักนึงภีมก็เดินออกมาที่ระเบียงที่เรานั้งอยู่พร้อมกับขนมและสปายอีกสองขวด ต๊ะเลยหันไปถามว่า

"นี่จะมาอ่านหนังสือหรือจะมาปาร์ตี้เนี่ย.." ภีมเลยตอบว่า

"พักก่อนไง.." ภีมพูดพร้อมกับยื่นสปายให้ต๊ะ

"แล้วพวกนั้นล่ะ.." ต๊ะถาม

"บางคนก็นอนไปแล้ว.. เหลือเจมส์กะไอ้โอ๊ตที่นั่งติวกันอยู่" ภีมพูดพร้อมกับกระดกสปายกินด้วยความสบายใจ

ต๊ะก็เลยวางหนังสือลงก็นั่งกินขนมกินสปายกันไป.. เราก็นั่งกินแต่ขนมเงียบๆถ้าจะคุยเราก็คุยกะต๊ะเป็นส่วนใหญ่.. ไม่ค่อยได้คุยกะภีมเท่าไหร่  ส่วนภีมก็จะคุยกับต๊ะมากกว่าคุยกะเราเหมือนกัน  ตอนนั้นระหว่างเรากะภีมมันเหมือนมีกำแพงมากั้นอยู่ซึ่งยิ่งนับวันมันจะยิ่งสูงขึ้นและหนาขึ้นเรื่อยๆ...

"แกว่า.. วันนี้ในปีหน้าเราจะเป็นยังไงกันว้ะ" ภีมพูด

"ก็คงจะเรียนอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งมั้ง.." ต๊ะพูด ส่วนเรานะเงียบภีมมันเลยหันมามองหน้าเรา เพราะเห็นเรายังไม่ตอบ

"ไม่แน่นะ.. เราอาจจะอยู่ไม่ถึงวันนี้ในปีหน้าก็ได้" เราตอบออกไปเงียบๆ

"ทำไมพูดแบบนั้นอ่ะ" ภีมตะคอกออกมาเสียงดัง.. คือมันเป็นคนที่ไม่ชอบให้เราพูดเรื่องความตาย

"ชีวิตคนเรามันไม่แน่ๆนอนหรอก... ขนาดความรู้สึกคนเรามันยังไม่แน่นอนเลย" เราพูดออกไปแล้วพยายามเน้นทุกคำพูด  เมื่อเราพูดออกไปแบบนี้ภีมมันก็นิ่งไปเลย.. ไม่พูด.. และไม่กล้ามองหน้าเรา  เราคงพูดแทงใจดำมันนะสิ

" อย่าพูดเรื่องตายๆเลย.. ฟังแล้วใจหายอ่ะ" ต๊ะพูดทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น

" อืม..." เราตอบออกไปเบาๆ

"เราว่าเรามาสัญญากันดีกว่าว่า.. ทุกๆวันนี้ของปีเราจะต้องโทรหากันว่าแต่ละคนเป็นไงบ้างอยู่ที่ไหน" ต๊ะพูดเสนอความคิดออกมา

"เอางั้นเหรอ..." เราถามเพื่อความแน่ใจ

"อืม.. ก็ดีเหมือนกัน.. เราจะเรียกวันนี้ว่า "วันซอฟดริ้งค์" ก็แล้วกัน" ภีมพูด ที่เรียกว่าวันซอฟดริ้งเพราะว่าเรานั่งกินสปายกัน.. ไม่ได้กินเหล้า

" งั้นตกลงนะ.. ทุกวันที่ 23 กันยา เราจะต้องโทรหากัน" ต๊ะพูด

สัญญาครั้งนั้นมันเหมือนเป็นการตกลงกันขำๆ  แต่ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้กลายเป็นวันสำคัญของเราสามคนที่จะต้องโทรหากันตลอดทุกๆปีมาจนถึงทุกวันนี้เลย... วันซอฟดริ้งค์ของเรา...

"ปอ..ไปนอนได้แล้ว.. นี่จะตีสามแล้วนะ" เจมส์มาเรียกเราที่ระเบียง

"เออๆ.. ไปนอนก็ได้" เราพูดแล้วก็ลุกขึ้นจะเดินเข้ามาในห้องแล้วเราก็หันไปพูดกะต๊ะว่า

" เราไปนอนก่อนนะ.. แกก็รีบๆนอนอ่ะ  พรุ่งนี้สอบแต่เช้า" ต๊ะก็พยักหน้ารับ  เราก็เลยเดินเข้าไปนอนในห้องโดยที่ไม่มองหน้าภีมเลย

####################################################################

dung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

KillTi

สุยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ

doee

franklovefluk

ขอบคุณ​ครับ​