## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(30)

bosskrubza

## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ๓o ##

มาต่ออีกตอน....

*****************************************************************************************

หลังจากที่เราสอบเสร็จเราก็กลับมาเก็บของกันที่คอนโดฝนแล้วก็ออกเดินทางกลับกัน  ซึ่งกว่าเราจะออกจากกทม.ก็ประมาณหกโมงเย็นแล้ว
จุดหมายปลายทางของเราไม่ใช่การกลับบ้านแต่เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวทะเลกันต่อ  ก็หาดเจ้าหลาวนั่นแหละ (เด็กจันน่าจะรู้จัก) อ้าว..ทีนี้ก็เลยรู้กันเลยว่าเราเป็นเด็กจัน...  

เราไปเที่ยวที่หาดเจ้าหลาวโดยตั้งใจกันว่าจะค้างกันสักสองคืนโดยนิดโทรจองบ้านพักไว้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว  ซึ่งบ้านพักที่เราจองไว้ก็เป็นของป้าเพื่อนในห้องเอง...  ก็เลยได้ส่วนลดพิเศษซึ่งปกติเวลาจะมาค้างก็มานอนที่นี่กันแหละ

ตั้งแต่ออกเดินทางมา  เพื่อนๆก็คุยกันแต่เรื่องข้อสอบว่าใครตอบอะไรบ้างแล้วก็ช่วยกันเปิดหนังสือเช็ค  เพื่อเป็นการตรวจสอบว่าที่ทำไปเป็นไงบ้าง ส่วนเรารู้สึกง่วงมากๆเพราะเมื่อคืนก็นอนไปนิดเดียวแถมยังไม่อยากได้ยินได้รับรู้เรื่องราวของภีมกะฝนอีกแล้ว  เราจะทนไม่ได้แล้ว  การนอนคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนั้น  ตอนที่เราเคลิ้มๆจะหลับเราก็ได้ยินเสียงเจมส์ซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังเราเรียกเราขึ้นมา

" ปอ... หลับรึยัง "

" ยังๆ..แต่ใกล้แล้ว.. เจมส์มีไรเหรอ" เราหันไปพูดกะเจมส์

" เมื่อกี๊กินข้าวอ่ะ.. กินยารึยัง" เจมส์ถามด้วยความเป็นห่วง

" ยังเลย " เราตอบไปตามตรง

" ว่าแล้ว... อ่ะ" เจมส์พูดพร้อมกับยื่นยาและน้ำเปล่าส่งมาให้เรา  เราก็เลยรับยามากินอย่างว่าง่าย

" ขอบคุณนะ " เราพูดแล้วก็ยิ้มให้เจมส์

" งั้นนอนได้แล้ว" เราก็เลยหันกลับมาแล้วก็นอนหลับไป  

เราหลับค่อนข้างสนิท  คงเพราะฤทธิ์ของยาที่กินเข้าไปประกอบกับการนอนน้อยเมื่อคืนแล้ววันนี้ยังต้องไปนั่งใช้สมองทำข้อสอบอีก  เราก็เลยหลับซะสนิทมาตื่นอีกทีก็ตอนที่ถึงเจ้าหลาวแล้ว
พวกเรามาถึงเจ้าหลาวกันตอนประมาณสี่ทุ่ม  กว่าจะมาถึงก็ประมาณสี่ทุ่มแล้วซึ่งป้าของเพื่อนเราเจ้าของบังกาโรก็เตรียมของกินไว้ให้พวกเรามากมาย  หลังจากกินเสร็จเราก็แยกย้ายกันอาบน้ำเข้านอนกันเพราะเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว บ้านพักที่เราจองไว้ก็เป็นบ้านหลังเดิมที่เรามักจะมาพักกันซึ่งเป็นบ้านที่จะอยู่ใกล้หน่อยจากหลังอื่นๆ  เป็นบ้านที่ค่อนข้างใหญ่และอยู่ใกล้กับชายหาดมากอีกทั้งหาดตรงนั้นก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัวดี  ภายในบ้านพักแบ่งเป็นสองห้องนอนสามห้องน้ำ  เราก็แบ่งกันนอนเป็นชายห้องหญิงห้อง  ส่วนเราก็นอนห้องผู้หญิงดิซึ่งชาติกะต๊ะก็มานอนด้วยกันที่ห้องผู้หญิง

*****************************************************************************************

เรารู้สึกตัวตื่นมาตอนประมาณสิบโมง  พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นใครคนนึงข้างๆที่นอนกอดเราอยู่เรานอนห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน  อ้อมกอดขี่อบอุ่นที่กอดเราอยู่แม้มันจะทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย  มันคืออ้อมกอดที่เราโหยหาและต้องการให้มันอยู่กับเราตลอดไป  แต่ในตอนนี้อ้อมกอดนี้มันยังเป็นของเราอีกรึป่าว???? เมื่อรู้สึกเช่นนั้นเราก็เลยเอามือยกแขนของภีมออกจากตัวแต่มันไม่เป็นผลเมื่ออ้อมกอดนั้นมันกลับกอดเราแน่นมากขึ้นเหมือนกลัวว่าเราจะหนีหายไปไหน  ภีมเอาหน้าซุกมาที่ซอกคอเราแล้วกอดเราไว้แน่น... ถึงเราจะกอดกันอย่างใกล้ชิดในตอนนี้แต่เรากลับรู้สึกว่าระหว่างเราสองคนมันมีกำแพงกั้นอยู่โดยที่เราไม่สามารถก้าวข้ามมันมาได้  เราร้องไห้ออกมาพร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นมาในสมอง
ภีมเงยหน้าขึ้นมามองเรา... ภีมเอามือมาเช็ดน้ำตาให้เราแล้วก็รวบเราไปกอดไว้แนบอกซึ่งมันยิ่งทำให้เราร้องไห้มากขึ้น  อ้อมกอดนี้แหละ..ที่เราโหยหา  ยิ่งเราร้องไห้หนักขึ้นภีมก็ยิ่งกอดเราแน่นมากขึ้น...

พอเราหยุดร้องไห้ภีมก็เอามืดเช็ดคราบน้ำตาเราออกไปแล้วภีมก็จูบเรา  เราปล่อยให้ภีมทำตามที่ภีมต้องการซึ่งมันก็เป็นความต้องการของเราเหมือนกัน  เมื่อเราจูบกันแล้วภีมก็เอามือมาจับที่หน้าเราแล้วภีมก็พูดว่า

"เรามีหลายเรื่องเลยนะ... ที่ต้องคุยกัน" เราก็พยักหน้ารับ

แต่ก่อนที่เราจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเพื่อปรับความเข้าใจกันเจมส์ก็เปิดประตูเข้ามาซะก่อน  เจมส์ดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นเรากะภีมนอนกอดกันอยู่  แต่แล้วเจมส์ก็บอกว่า

" อาบน้ำกันได้แล้ว... พวกมันรอกันอยู่"

" มันจะไปไหนกันเหรอ" ภีมถาม

" ก็ออกไปที่หาดไง...จะได้ไปหาไรกินแล้วก็เล่นน้ำกันด้วย" เจมส์พูด  จากนั้นภีมก็ลุกขึ้นกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำแต่งตัว  ส่วนเราก็ทำเหมือนกัน  ในขณะที่เราจะเดินเข้าห้องน้ำเจมส์ก็พูดขึ้นมาว่า

" คุยกันรู้เรื่องรึยัง " มันคงเป็นสิ่งที่เจมส์ยังกังวลอยู่ในใจ

" ยัง ..." เจมส์ก็เลยพูดว่า..

" รีบๆหาเวลาคุยกันล่ะ "

" อืม.." พอเราตอบเจมส์ก็เดินมาที่เราแล้วเอามือมาจับที่หน้าผากเราแล้วก็พูดว่า

" ตัวไม่ร้อนแล้วหนิ... งั้นไปเที่ยวได้" เราเลยตอบไปว่า

" อ้าว.. ถ้าเรายังไม่หายป่วย  จะทิ้งเราไว้นี่คนเดียวเหรอ" งอนๆแฮะ

" ก็ใช่อะดิ... ไปๆอาบน้ำได้แล้ว" เจมส์พูดไปหัวเราะไปแล้วก็ดันให้เราเข้าไปในห้องน้ำ

*****************************************************************************************

หลังจากกินข้าวกันอิ่มหนำสำราญแล้ว... เพื่อนๆส่วนนึงก็ลงไปเล่นน้ำทะเลกันแต่เราขอบาย... ขอนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่ที่ริมหาดดีกว่า  แดดร้อนขนาดนั้นขืนลงไปเล่นนะ..ผิวไหม้กันแน่ยิ่งดำๆอยู่  เรานั่งอ่านหนังสือไปสักพักต๊ะก็ชวนเราไปเดินเล่นเราก็เลยตกลงไป  ที่ไปเดินเล่นกันก็มี เรา  ต๊ะ  ชาติ  บัว  หน่า  ส่วนที่เหลือมันก็เล่นน้ำกันอยู่แล้วก็เล่นบานาน่าโบ้ทกันด้วย  เราก็เดินเล่นเลียบริมหาดกันไปเรื่อยๆซึ่งก็ค่อนข้างไกลพอสมควรเดินถ่ายรูปไปคุยไปเพลินๆหันมาดูอีกทีถึงรู้ว่าเดินมาไกลมาก... เราก็เลยเดินกลับกันเพราะเริ่มใกล้จะเย็นแล้ว  ตอนที่เดินกันอยู่เสียงโทรศัพท์ของบัวก็ดังขึ้น  บัวก็เลยคุยโทรศัพท์อยู่พักนึงแล้วก็หันมาบอกกับพวกเราว่า.. พวกนั้นขอกลับไปก่อนมันจะกลับไปอาบน้ำกัน.. บอกให้พวกเรารีบๆกลับเดี๋ยวมันจะรอกินข้าว

จากนั้นเราก็เลยเดินกลับกันทันที  ซึ่งระยะทางจากหาดที่มาเล่นกันไปถึงบ้านพักก็ประมาณ 200 เมตร  เราก็เดินคุยกันไปเพลินๆไม่นานก็ถึง  พอไปถึงที่บ้านพักเราก็เห็นภาพที่ทำให้เราแทบจะร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย  เพราะภาพที่เราเห็นตรงหน้าก็คือ... ภีมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าบ้านพักโดยมีฝนนั่งอยู่ด้านหลังซึ่งฝนกำลังสระผมให้ภีมอยู่  ภีมก็สั่งให้ฝนเกาหัวตรงนั้นตรงนี้.. ภีมหลับตาพริ้มและยิ้มอย่างมีความสุข... เพื่อนที่ยืนอยู่หน้าบานก็คงพอจะดูออกว่าเรารู้สึกเช่นไรกับภาพที่เห็นตรงหน้า... คงมีแต่สองคนนั้นเท่านั้นที่อยู่ในโลกส่วนตัวกันจนไม่สนใจซึ่งสิ่งรอบข้าง...

เมื่อฝนสระผมให้ภีมจมสะอาดฝนก็เปิดน้ำสายยางหนาบ้านแล้วล้างผมให้ภีม... ภาพเหล่านี้นับวันมันยิ่งทำลายความรู้สึกดีๆที่เรามีให้ฝนและภีมออกจนเกือบหมดสิ้น... เราคงทนดูภาพเหล่านี้ไม่ได้อีกแล้ว.. เราก็เลยเดินเข้าไปในบ้านเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นภาพเหล่านี้อีกซึ่งก็เป็นจังหวะที่ภีมลืมตาขึ้นมาพอดี.. ทั้งภีทและฝนเพิ่งจะรู้ว่าภาพของคนทั้งคู่อยู่ในสายตาของเราตั้งนานแล้ว... ภีมพยายามที่จะเดินตามเราเข้ามาในบ้านแต่ภีมก็ถูดเจมส์ดึงแขนไว้ก่อน  เราก็เลยรีบเดินเข้าไปในบ้านแล้วก็เข้าไปในห้องน้ำทันที  เราอยู่ในนั้นนานมาก.. น้ำตาที่มันไหลออกมามันมากมายเหลือเกิน..

ทำไมกันนะ... ความรักที่เรามีให้ภีมมันไม่เคยส่งไปถึงภีมบ้างรึไง???

เราพยายามอดกลั้นเสียงสะอื้นไว้ข้างในไม่อยากให้มันดังออกมา  

อย่าให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้...

อย่าให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้แทบขาดใจ...

คำว่าเพื่อนมันค้ำคอเราอยู่...  

ฝนคือเพื่อนเราและในตอนนั้นภีมก็คงเป็นแค่เพื่อนเราเช่นกัน...  การที่เพื่อนจะรักกัน.. เราคงต้องยินดีใช่มั้ย???  

*****************************************************************************************
พอเราออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเพื่อนผู้หญิงทั้งหลายและเจมส์มานั่งรอเราอยู่...  พวกมันส่งสายตาเป็นห่วงมาที่เรารวมทั้งฝนด้วย   เราก็เลยยิ้มให้พวกมัน.. แล้วบัวก็พูดว่า

" ปอ..แกเป็นไรรึป่าว" บัวถามด้วยความเป็นห่วง

" ไม่เป็นไร..พวกแกแหละเป็นไร.. นั่งหน้าเศร้ากันอยู่ได้"เราพยายามทำเสียงให้ดูร่าเริงมากที่สุด

" เค้าขอโทษนะปอ..." ฝนพูดเหมือนจะร้องไห้

" แกจะมาขอโทเราทำไม.." เราพูดเสียงร่าเริงเหมือนเดิม

" ก็เรื่องเมื่อเย็น " ฝนพูดอ้ำๆอึ้งๆ เราเลยรีบพูดสวนกลับไปว่า

" แกไม่เห็นต้องมาขอโทษเราเลย... แกไม่ได้ไรผิดนี่..  ภีมกะเราไม่ได้คบกันซะหน่อย.. ถ้าเราคบกันนะแกเสร็จแน่ถ้ามายุ่งแบบนี้อ่ะ" เราพูดเสร็จก็ยิ้มให้มัน

" แกแน่ใจนะ... ว่าไม่มีอะไร  ไอ้ฝนมันไม่สบายใจนะแก" หน่าพูดด้วยน่าตาจริงจัง

" จริงดิ.. พวกแกหนิ  ทำซีเรียสไปได้ " เราพูดแล้วก็ยิ้มเสต็ปเดิม  แต่ข้างในหนะ.. มันกำลังร้องไห้อยู่

เมื่อเพื่อนๆเริ่มวางใจลงเราก็ชวนให้มันออกไปกินข้าวกัน... เราก็โล่งอกไปทีที่โกหกจนพวกมันไม่สงสัยอะไรอีก  แต่คงมีอยู่คนนึงแหละ..ที่ดูออกว่าที่เราพูดไปเมื่อกี๊มันเป็นเพียงการเล่นละครฉากนึงเท่านั้น..... เจมส์ไง


พอกินข้าวกันเสร็จเราก็ออกไปเดินเล่นคนเดียวที่ชายหาดหน้าบ้านพักเพื่อหลีกหนีภาพที่มันจะทำให้เราไม่สบายใจทั้งหลาย... เราเป็นคนที่ชอบเล่นน้ำตอนกลางคืนมากเพราะบรรยากาศมันดี  แหงนหน้าไปบนฟ้าก็เห็นดาวระยิบระยับ...  มองไปที่ทะเลก็เห็นไฟเรือในน้ำก็มีพลายน้ำอีก..  บรรยากาศสงบๆแบบนี้เหมาะที่จะแช่ตัวอยู่ในน้ำแล้วนอนดูดาวมากเป็นที่สุด.. นอนคิดอะไรเพลินๆ  แล้วเราก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งออกมาเดินเล่นกันสองคน... คงเป็นใครไปไม่ได้.. ฝนกะภีม

บริเวณนั้นมันค่อนข้างมืด... มืดจนสองคนนั้นไม่เห็นว่าเรานอนแช่น้ำอยู่ริมหาด...

เราได้ยินสองคนนั้นหยอกล้อกัน..

คุยกัน..

หัวเราะด้วยกัน..

มีความสุขกัน...

ภีมคงเจอแล้วสินะ.. คนที่ภีมตามหา..

และคนคนนั้นมันไม่ใช่เรา..

เมื่อคนทั้งคู่เดินออกจากตรงนั้นเราก็นอนเล่นตรงนั้นอยู่อีกพักใหญ่... คงแพ้แล้วสินะกับคำว่าเสียใจ  พอแล้วสินะกับน้ำตาที่เราเสียไป..พอแล้ว..พอกันที..  เราอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว...

คิดได้ดังนั้นเราก็เลยเดินกลับไปที่บ้านพักจัดการอาบน้ำอาบท่าแล้วเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดจากนั้นก็โทรหาป๊อบ... เพื่อนๆก็งงกันว่าทำไมเราถึงเก็บเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวจะกลับ  เราก็เลยบอกพวกมันว่าเราไม่ค่อยสบาย... อยากจะกลับบ้านไปนอนพักไม่อยากอยู่ที่นี่เดี๋ยวจะเป็นภาระเพื่อนๆป่าวๆ  อุตส่าห์มาเที่ยวกันทั้งที ... ตอนแรกพวกมันก็ไม่ค่อยเชื่อสิ่งที่เราพูดเพราะพวกมันก็ยังคาใจเรื่องนั้นกันอยู่.. ดีนะที่เจมส์ช่วยพูดอีกแรงนึงพวกมันก็เลยเชื่อกัน.. ซึ่งพอเราพูดออกไปแบบนี้ภีมก็มองเราด้วยสายตาที่เป็นห่วงเป็นใย... แต่เราคงไม่อยากจะรับมันอีกต่อไปแล้ว... เราก็เลยหันหน้าหนีไปมองทางอื่น...  ส่วนเพื่อนๆก็ถามว่าเราจะกลับยังไง... ทันทีที่เราจะตอบป๊อบก็ขับรถเข้ามาที่หน้าบ้านพักทันที  เราก็เลยล่ำลาเพื่อนๆว่าเดี๋ยวเจอกันที่รร. แล้วเราก็หันไปยิ้มให้เจมส์ซึ่งดูท่าทางแล้วเจมส์ก็คงจะเป็นห่วงเราอยู่มากที่เดียว  เจมส์ยิ้มกลับมาเหมือนเป็นการปลอบและให้กำลังใจ.. เรารู้สึกดีนะที่เจมส์เป็นคนที่เข้าใจและให้กำลังใจเรามาตลอดจริงๆแล้วยังมีเพื่อนอีกสามคนในกลุ่มที่คอยให้กำลังเราเรื่องภีมมาตลอดก็คือ ต๊ะ ชาติ และบัว.. น่าสมเพชตัวเองนะ.. ที่คนที่เรารักมากรักมากที่สุดกับไม่เข้าใจความรู้สึกเราเลย... เราได้แต่ตัดพ้อในใจแล้วเราก็เดินไปขึ้นรถป๊อบที่จอดรออยู่โดยที่ไม่หันไปมองภีมเลย.. ป๊อบเดินมาปิดประตูรถให้เราแล้วป๊อบก็ขับรถออกมาจากตรงนั้น

ตลอดทางที่ขับรถกลับมาป๊อบหันมามองเราอยู่ตลอด  ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากเราเลยคงมีแต่เสียงถอนหายใจกับน้ำตาที่ปริ่มอยู่ที่ตา  ซึ่งป๊อบก็คงจะดูรู้ก็เลยไม่ถามอะไรเราทั้งนั้น  ป๊อบขับรถมาที่บ้านป๊อบแล้วป๊อบก็เอารถเข้าไปจอดแล้วก็เดินมาจูงมือเราเข้าไปในบ้าน... ดีเหมือนกัน.. ทีป๊อบพามาที่บ้านป๊อบ.. ในเวลานี้เราคงไม่อยากกลับบ้านหรอก  ถ้าพ่อมาเห็นเราในสภาพนี้..พ่อต้องเป็นห่วงเราแน่ๆ
ป๊อบเดินจูงมือเราเข้าไปในห้องป๊อบแล้วก็พาเราให้ไปนอนบนเตียง.. เราก็เดินตามไปนิ่งๆ จากนั้นเราก็นอนลงบนเตียงป๊อบก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เราแล้วป๊อบก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผากเราแล้วป๊อบก็ไปอาบน้ำ...

บรรยากาศเงียบๆแบบนี้กลับมาอีกแล้ว... เราอยู่คนเดียวอีกแล้ว... น้ำตามันก็พรั่งพรูออกมาไม่หยุดเสียงสะอื้นที่มันออกมาคงไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกแล้ว... เราร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่... มันทนไม่ไหวอีกแล้ว... พอป๊อบออกมาจากห้องน้ำป๊อบก็รีบเดินมาที่เตียงแล้วตรงเข้ามากอดเราไว้ทันที ป๊อบดึงเราไปกอดไว้แนบอก  ในตอนนั้นเราก็กอดป๊อบไว้แน่นเหมือนกัน.. เรากลัวว่าจะมีใครทิ้งเราไปอีก..ตอนนั้นเราอยากให้ป๊อบอยู่กะเราอยู่ใกล้ๆเราและกอดเราไว้แบบนี้... ป๊อบค่อยๆเอามือเช็ดน้ำตาที่เปรอะแก้มเราอยู่แล้วป๊อบก็จูบที่ดวงตาเราเป็นการปลอบโยน  จากนั้นป๊อบก็จูบปากเรา...มันเป็นจูบที่อ่อนโยนและอบอุ่นมาก  แล้วป๊อบก็บอกว่า

" นอนเถอะนะ... ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น.. ป๊อบเข้าใจ" เราก็พยายามฝืนยิ้มให้ป๊อบ... แล้วเราก็พูดอีกว่า

" ป๊อบอย่าทิ้งเราไปไหนนะ..." เราได้ยินเสียงป๊อบตอบกลับมาว่า

" อืม..." แล้วป๊อบก็กระชับวงแขนให้แน่นขึ้น... เราก็เลยหอมแก้มป๊อบครั้งนึงแล้วเราก็หลับไปในอ้อมกอดนั้น

###############################################################

champsasa

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ