## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(34)

bosskrubza

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๔  ##

มาแล้วๆ.......

ก่อนอื่นคงต้องขอโทษกันก่อนที่ช่วงนี้เรามาๆหายๆ........

อ่านกันต่อเลยดีก่ะ.....

###################################################################

หลังจากขับรถมาถึงบ้านก็โทรคุยกะป๊อบแป๊ปนึงแล้วก็อาบน้ำกินข้าวทำการบ้าน  พอล้มตัวลงนอนก็นึกเรื่องเพื่อนขึ้นมาอีก  ก็เลยตั้งใจว่าถ้าพวกมันจะมาเคลียร์เรื่องวันนั้นก็จะลองฟังๆพวกมันบ้างแล้วเราก็หลับไป  

ตื่นมาก็ไปเรียนวันนี้ก็ไมมีไรมากก็เหมือนๆเดิม  กะเพื่อนเก่าเราก็ไม่ได้คุยไรกะมัน  เราก็ไปกินข้าวกะป๊อบตอนเย็นกูอยู่กะป๊อบจนกลับบ้าน  ช่วงหลังๆมานี้เพื่อนๆในห้องหลายคนก็เริ่มเข้ามาถามเรื่องที่เรามีปัญหากะเพื่อนพวกนั้น  เราก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พวกมันฟัง  แต่ส่วนใหญ่มันก็ดูออกแหละว่าเรื่องอะไรเราก็เลยไม่อยากจะพูดอะไรมาก  เดี๋ยวกะกลายเป็นปัญหาไปอีก  การที่เราออกมาจากกลุ่มนั้นก็ทำให้เราได้มีโอกาสคุยมีโอกาสเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆมากขึ้น  เราก็เลยได้เพื่อนสนิทคนใหม่ๆเพิ่มขึ้นอีกหลายคนเลย

*********************************************************************

พอเวลาผ่านไปก็ยิ่งใกล้ถึงเวลาที่เราและพวกเพื่อนๆจะจบชั้นมอหกกันแล้ว  ต้องจากกันเราก็เร่ใจหายเหมือนกันแฮะ  ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปีเรียนมาด้วยกันทำกิจกรรมด้วยกันมาตั้งมาก  อย่างที่เราเคยบอกว่าแม้ห้องเราจะเป็นห้องเด็กเรียนแต่ก็ค่อนข้างจะเป็นเด็กเรียนที่ชอบทำกิจกรรม  ห้องเราก็เลยสนิทกันมากเพราะทำอะไรด้วยกันมาเยอะ  อีกไม่ถึงสองเดือนพวกเราก็ต้องจากกันแล้วแต่ละคนก็ต้องเดินไปตามทางที่ตัวเองเลือกที่ตัวเองฝันไว้  พวกเพื่อนในกลุ่มเก่าเราก็เริ่มโทรมาหาเรากันเรื่อยๆซึ่งเราก็ยอมที่จะคุยกะมัน  ซึ่งคนที่โทรมาคุยก็มี  ต๊ะ  หน่า  ไอ้โอ๊ต ชาติ  ส่วนเจมส์นี่ก็โทรมาเรื่อยๆอยู่แล้ว  เรื่องที่มันโทรมาก็คล้ายๆกันเราก็เลยขอยกเอาบทสนทนาที่เราคุยกะต๊ะมาเล่าให้ฟังก็แล้วกัน

ในคืนหนึ่งประมาณสองทุ่มเห็นจะได้  ต๊ะโทรมาหาเราที่บ้านตอนแกรกก็คุยเรื่องสัพเพเหระไปก่อน  จนวกมาเรื่องวันนั้น

“ ปอ...  แกยังโกรธพวกเค้าเรื่องวันนั้นอยู่ป่าว....” ต๊ะถามเราขึ้นมา

“ เค้าไม่อยากเอามาคิดแล้วอ่ะ...  ไหนๆก็เค้าก็ออกมาแล้ว” เราตอบไปแล้วก็อดใจหายไม่ได้

“ แก... เรื่องวันนั้นอ่ะ  มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะ ” ต๊ะพูด

“ ทำไมอ่ะ....” พอเราถามออกไปต๊ะก็เริ่มเล่าเรื่องวันนั้นออกมาให้เราฟัง

“ ก็วันนั้นอ่ะ  พวกเราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวเจ้าหลาวกันเพราะเรากะไอ้โอ๊ตชวนพวกมันไป  เพราะบ้านเรากะไอ้โอ๊ตอยู่แถวนี้ไง  พวกมันก็สนใจอยากจะมากัน  โดยตกลงกันว่าให้ช่วยๆกันโทรบอกพวกในกลุ่มเรา  แต่คนที่บอกว่าจะโทรหาแกอ่ะคือนิด  ตอนที่มาถึงที่เจ้าหลาวอ่ะ  เค้าก็งงว่าทำไมแกไม่มา  แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะเจมส์ก็มาไม่ได้เค้าแล้วก็คนอื่นๆก็เลยคิดกันว่าแกคงมีนัดแล้ว  ก็เลยไม่ได้ถามอะไรไป   พอวันที่เปิดเรียนมาตอนที่แกเงียบๆอ่ะพวกเค้าก็งงว่าแกเป็นไร  ถามไรแกก็ไม่บอก  โทรไปแกก็ไม่รับ  จนแกเดินออกไปจากกลุ่ม  พวกเค้าถึงเริ่มคิดกันแล้วว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ  ช่วงแรกก็นึกว่าแกกะภีมโกรธกัน  จนคุยกันไปกันมาถึงได้รู้ว่าเป็นเรื่องวันนั้น  เพราะนิดมันพูดออกมาว่ามันไม่ได้โทรหาแก  พวกเค้าก็รู้ว่าแกคิดมากเรื่องฝนอยู่ด้วย  ก็เลยพอเข้าใจแล้วว่าปัญหามันเกิดที่ตรงไหน ” ต๊ะเล่าซะยาวเลย  เราก็เริ่มรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนที่ไม่รู้เรื่องอีกหลายคนต้องมากังวลใจเพราะเรา  เราก็เลยถามไอ้ตัวต้นเหตุแหละว่า

“ นิดมันบอกแค่ว่าลืมโทรหาเราเหรอ ” ต๊ะก็บอกว่าใช่  เราก็เลยเล่าเรื่องที่เราได้ยินที่หน้าระเบียงให้ต๊ะฟัง  ที่พวกมันคุยกันว่าไม่ได้โทรบอกเราอ่ะเราจะโกรธป่าว  (ไม่รู้ว่าคนอ่านจำกันได้ป่าว) แล้วเราก็บอกต๊ะว่า

“ แก...เราว่าที่มันไม่ได้โทรบอกเราหนะ  มันไม่ใช่ลักษณะของการลืมโทรนะ  เค้าว่ามันตั้งใจ” ต๊ะก็บอกว่า

“ แล้วมันจะทำแบบนั้นทำไม ” เราเลยพูดว่า

“ ก็เพราะเรื่องฝนไง...  ถึงฝนจะบอกเราว่าไม่ได้คิดอะไรกับภีมอ่ะเค้าไม่เชื่อหรอกนะ  ใครๆก็ดูออก” คราวนี้ต๊ะเงียบเลย  สักพักต๊ะก็พูดมาว่า

“ มันไม่ได้ชอบหรอกมั้ง ” น้ำเสียงที่พูดฟังดูรู้ว่าต๊ะก็ไม่ได้เชื่ออย่างที่พูดมากนักแต่คงพูดออกมาเพื่อให้เราสบายใจ  เราก็เลยพูดว่า

“ ต๊ะ.... เราเข้าใจนะว่าพวกแกอ่ะ  บางทีรู้ไรมาแกก็ไม่บอกเค้า  เพราะกลัวว่าเค้าจะไม่สบายใจ  อันนี้เค้าขอบใจในความหวังดีของพวกแกนะ  แต่ถ้าให้เลือกอ่ะเราเลือกที่จะรู้มากกว่า  แกลองนึกดูสิเวลาที่เราแสดงตัวว่ารักภีม  เราทำอะไรให้ภีมมากมาย  โดยที่แทบไม่เคยรู้อะไรเลยทั้งๆที่คนอื่นเค้ารู้กันหมดแล้ว  สายตาที่คนอื่นมองเรามันจะเป็นยังไงอ่ะ  เราโง่  เราเป็นคนที่น่าสมเพชงั้นเหรอ  รู้ม่ะสภาพของการเป็นคนที่น่าสมเพชในสายตาคนอื่นอ่ะมันเจ็บมากนะ  เจ็บมากกว่ากว่าอันแรกอีก  เพราะฉะนั้นมีไรอ่ะถ้าเลือกได้  เราเลือกที่จะรู้เลยดีกว่า” ต๊ะได้ฟังสิ่งที่เราคิดสิ่งที่เรารู้สึกต๊ะก็พูดไม่ออก  ตอนนั้นมันคงรู้สึกผิดมากๆ  เราเลยพูดว่า

“ แกไม่ต้องโทษตัวเองนะ... อะไรที่มันผ่านไปแล้วช่างมันเหอะ  ยังไงเราก็เพื่อนกัน  เรารู้ว่าแกอ่ะหวังดีกับเรา”

“ ขอบใจนะที่เข้าใจเรา..... แกมีอะไรอยากจะถามเรามั้ย” ต๊ะพูด

“ เราไม่มีอะไรที่อยากรู้แล้ว  เรื่องที่ผ่านมาปล่อยให้มันเป็นอดีตไปเถอะ....  มารู้ตอนนี้เดี๋ยวความรู้สึกดีๆที่เรามีให้ใครหลายๆคนมันจะหมดไปซะปล่าวๆ”

“ อืม.... ก็จริงอย่างที่แกพูด ” จริงๆยังมีเรื่องอีกมากมายที่เราไม่รู้นะ  แต่เราก็ตัดสินใจที่จะไม่รับรู้ดีกว่า  เพราะกลัวว่าจะทนเจ็บไม่ไหว  ปล่อยให้อะไรๆมันกลายเป็นริ้วรอยในความทรงจำบ้างดีกว่า  เพราะตอนนั้นมันเกินจะรับไหวแล้ว

หลังจากที่คุยกะต๊ะในวันนั้นเราก็เข้าใจกันมากขึ้นคำว่าเพื่อนมันจึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม  แต่ก็ไม่ใช่กับทุกคนในกลุ่มหรอกนะ   ก็มีแค่ ต๊ะ  หน่า ชาติ  แล้วก็พวกผู้ชายในกลุ่มเพราะพวกมันไม่ได้รู้เรื่องไรเลย  ส่วนนิด  บัว  ฝน ก็ไม่ได้คุยกะเรา  ก็คงมีแค่สามคนนี้แหละที่ยังค้างคาใจกันอยู่ส่วนชาตินี่ก็ก้ำๆกึ่งๆ  เพราะบางทีมันก็ตามน้ำไปกับสามคนนั้น  

จากเหตุการณ์ครั้งนี้เราได้เพื่อนกลับมาเราก็ดีใจส่วนที่ที่ต้องเสียไปเราก็ยอมรับตรงๆนะว่าก็เสียใจเหมือนกัน  เสียดายวันเวลาดีๆที่เคยมีที่เคยทำให้กันมา  โดยเฉพาะชาติกะบัวเพราะสองคนนี้เราค่อนข้างจะสนิทมากๆ  เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนรู้ใจกันเลยก็ว่าได้  ด้วยความที่เราสามคนค่อนข้างจะมีนิสัยคล้ายๆกันก็เลยมักจะทำไรด้วยกันมากกว่าคนอื่นๆ  มีหลายครั้งที่เราไปดูหนังด้วยกันสามคนมีหนังอยู่สองเรื่องที่เราได้สัญญากันไว้ว่าเราจะมาด้วยภาคต่อด้วยกัน คือเรื่อง ลอร์ดออฟเดอะริงแล้วก็เรื่องสไปเดอร์แมน  เพราะตอนนั้นเราไปดูภาคแรกด้วยกัน  เลยสัญญากันว่าตอนที่ภาคต่อออกเราก็จะไปดูด้วยกันห้ามไปดูกะคนอื่น  แต่ก็มาเกิดเรื่องซะก่อน  ตอนที่หนังภาคต่อของทั้งสองเรื่องออกมาตอนนั้นเราก็เรียนมหาลัยกันแล้ว  เราก็ไม่ได้ไปดูทั้งสองเรื่องเลยไม่ว่ามันจะมีภาคต่อออกมากี่ภาค  ถ้าจะพูดตรงๆก็เพราะสัญญากันไว้แล้วนะสิว่าห้ามไปดูกะคนอื่นถ้าไม่ได้ไปดูด้วยกัน  แม้ว่าตอนนั้นจะเลิกคบกันไปแล้วก็เหอะแต่เราก็ทำใจให้ไปดูกะคนอื่นไม่ได้อยู่ดี.....

เพื่อนคนอื่นที่กลับมาคุยกะเราก็มักตะพูดกับเราอยู่เสมอว่า  “ อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม...  เวลาที่พวกมันไปไหนกันไม่ว่าจะไปเที่ยวไปดูหนัง...  พวกมันจะเผลอนับรวมเราไปด้วยเสมอๆ  ” เราได้ฟังแบบนั้นก็อดใจหายไม่ได้  ก็เพื่อนทั้งกลุ่มนี้นะ  แต่อย่างที่เราเคยบอก...  “ แก้วมันร้าวแล้ว.... ยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิม ”  พวกมันก็เข้าใจนะ  เหมือนเรานั่นแหละแต่มันก็กลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว  มีหลายๆครั้งนะที่มันโทรมาหาเราให้ไปเที่ยวกะพวกมันด้วย...  เราก็ไม่ได้ไปหรอก  จะไปได้ไงในกลุ่มนั้นไม่ว่าทุกคนจะโอเคกะเราหมดหนิ เพราะนิด  บัว หรือบางทีก็ชาติด้วย  มันแสดงตัวเลยว่าไม่อยากให้เรามาด้วยชัดๆ  แต่เราก็ไม่เคยคิดจะไปด้วยอยู่แล้ว  ก็เลยไม่ได้เอามาเป็นอารมณ์มากมาย

********************************************************************

อย่างที่เราบอกไปเมื่อตอนต้นว่าเป็นช่วงที่เริ่มเขียนเฟรนด์ชิบ  เราก็เอาไปให้พวกเพื่อนเก่าๆที่กลับมาคุยกันเขียนด้วย  เนื้อหาส่วนใหญ่ก็ไม่ต่างจากการเขียนเฟรนด์ชิปทั่วไป  ก็พูดล่ำรากันและบอกความในใจของการเป็นเพื่อนกัน  แต่จะมีข้อความนึงที่มันทุกๆคนเขียนไว้ก็คือเนื้อหาประมาณว่า....  แม้ว่าระหว่างคำว่าเพื่อนของเรามันจะมีปัญหาอะไรมากแทรกทำให้เราเข้าใจผิดกัน  แต่ยังไงเราก็เพื่อนกันเหมือนเดิมนะ  รักนะ...... แล้วก็จะมีถ้อยคำข้อโทษอยู่ด้วย........  แล้วก็จะบอกกันว่า  ส่วนเพื่อนบางคนที่มันยังไม่เข้าใจแกก็ช่างมันเหอะ... อย่าไปสนใจเลย คนที่พวกมันพูดถึงก็สามสี่คนนั้นแหละ.....

เราอ่านแล้วก็น้ำตาซึมเลยนะ  รักพวกมันจัง  เอาไว้ว่างๆจะพิมที่มันเขียนมาให้อ่านเป็นตอนพิเศษก็แล้วกัน   แต่เราจะพิมเฟรนด์ชิปที่เจมส์เขียนให้เรามาให้อ่านกันนะ

เจมส์......  หัวใจห่อใบตอง..

เจาะใจ...... ( บ่ายโมงนิดๆ )

   ปอเป็นกะเทยที่สวยสุดในโลกเลยนะเนี่ย....  มีความสามารถหลายด้านแล้วก็เป็นเลิศในทุกด้าน  นิสัยก็ดีเรียบร้อยไม่เอะอะโวยวายเหมือนกะเทยคนอื่น  เป็นคนดีมีน้ำใจน่าชื่นชมยกย่องมาก  ถ้าเป็นผู้หญิงนะ  จะขอแต่งงานเลยเนี่ย.... (ล้อเล่นจร้า.... ยังไงก็รัก)

   ในหลายๆนาทีกับอีกกี่นาทีที่ผ่านมา  ปอเป็นเพื่อนที่ดีมาก... มากจนเกินบรรยายออกมาได้  ทั้งคอยเก็บงานให้เรา  บางทีก็เลี้ยงขนมเราด้วยและอีกหลายๆอย่างที่ไม่ได้กล่าวถึง  แต่ทุกๆอย่างมันอยู่ในความทรงจำเราหมดแล้วนะ  ถือว่าปอเป็นบุคคลที่ดีต่อเราจริงๆ ... อิอิ   ไม่อยากให้จากไปเลยหาคนอื่นมาแทนปอได้ยากซะด้วยสิ
ปอเป็นคนที่ดีกะเรามากเลยนะรู้ไว้ซะด้วย  เราจะไม่มีวันลืมปอเลย  เราจะจำปอและจะรู้สึกกะปอแบบนี้ไปอีกนาน... นานจนจะจำไม่ได้แล้วค่อยลืม

                                                                                                                                                 สุภาพบุรุษปัญญานิ่ม

นี่แหละที่เจมส์เขียนให้เรา.....

ส่วนเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มก็เขียนกันเกือบหมดแล้ว  เหลือแต่  นิด  บัว  ฝน  ชาติ  แล้วก็ภีม   ตอนหน้ารู้กัน  

###################################################################

zaniim

ขอบคุณครับผม

dung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ