## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(35)

bosskrubza

## เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ”  ๓๕ ##

ไม่รู้ว่าจะพิมได้แค่ไหน....  เพราะตอนทุ่มครึ่งต้องออกไปธุระแล้ว

เอาเท่าที่ได้แล้วกันนะ.....

#####################################################################

หลังจากที่เราเคลียเพื่อนพวกนั้นไปได้ประมาณสองอาทิตย์  ภีมมันก็โทรมาหาเราโดยมันโทรเข้าเบอร์บ้าน  น้องเราก็วิ่งมาบอกที่ห้องว่ามีคนโทรมา  เราก็คิดว่าเป็นพวกนั้นที่เคลียกันไปเพราะหลังจากที่ปรับความเข้าใจกันไปพวกมันก็โทรมาคุยกะเรากันเกือบทุกวัน  และส่วนใหญ่มันก็จะโทรเข้าเบอร์บ้านกันเพราะมันถูกกว่ากันเยอะ

“ ฮัลโหล.....” เราพูดทักทายไปให้ปลายสายรู้ว่าเรากำลังพูดสายอยู่

“ ปอ.... นี่เค้าเองนะ ” เมื่อเราได้ยินเสียงปลายสายว่าเป็นใครก็ทำเอาเราใจเต้นรัวกันเลยทีเดียว  ก็มันคือภีมนะสิ....  คุยกันครั้งสุดท้ายก็ในห้องสมุดวันนั้นแหละ

“ ว่าไง... โทรมามีธุระไปป่าว ” เราถามไปอย่างเสียไม่ได้  ไนๆก็มารับโทรศัพท์แล้วหนิ

“ ปอคุยกะพวกนั้นแล้วใช่มั้ย..... เค้าดีใจนะที่ปอเข้าใจพวกมันแล้ว ” ภีมพูด

“ อืม.... แล้วไงอ่ะ ”  เราถามมันกลับไป

“ เค้ารู้นะว่าปอคงไม่เชื่อคำพูดของเค้าแล้ว  เค้าผิดเองแหละที่ทำตัวให้น่าเชื่อถือเอง ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดมั้ง... ถ้าเราเข้าใจไม่ผิดอ่ะ

“ ภีมจะพูดไรก็พูดมาเหอะ..  ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมา ” เราพูด

“ เค้าอยากจะปออีกครั้งนึงนะ...  ว่าเค้ากะฝนเป็นแค่เพื่อนกัน  เค้ารู้นะว่าปอกำลังคิดว่าทำไมทั้งที่ปอสงสัยเรื่องฝน  แต่เค้ากลับไปตีตัวออกห่างจากฝนเพื่อให้ปอสบายใจ  แต่มันก็พูดยากนะ... ฝนก็เพื่อนเค้า...  จะให้เค้าทำแบบนั้นได้ไงล่ะ  แต่ก็ไม่ใช่ว่าเค้าทำไรเกินเลย  เค้าก็ยังรักษาระยะห่างให้มันอยู่ที่คำว่าเพื่อนนะ” ภีมมันพยายามที่จะอธิบายให้เราเข้าใจ

“ แล้วไงอ่ะ ” เราถามกลับไปอีก

“ เค้าอยากให้ระหว่างเรามันกลับมาเป็นเหมือนเดิม  เวลามันเหลืออีกไม่กี่เดือนเอง  ต่อจากนี่เราก็ต้องจากกันจริงๆแล้ว  เค้าอยากให้เวลาที่เหลือมันเป็นเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบเดิมได้มั้ย...” น้ำเสียงที่ภีมพูดออกมา  เรายอมรับตรงๆนะว่ามันทำให้เค้ารู้สึกใจหายมากๆ...  เดี๋ยวเราก็จะต้องจากกันจริงๆ  เรารู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลเมื่อนึกว่าต่อจากนี้ไปเมื่อเราต้องแยกย้ายกันไป  เราจะไม่ได้เห็นภีมอีกแล้ว

“ เค้าตัดสินใจคนเดียวไม่ได้หรอกนะ... เพราะตอนนี้เค้าคบกะป๊อบอยู่  มันคงไม่ดีหรอกนะ  ถ้าเค้ายังจะมาทำอะไรกะภีมเหมือนเดิมทั้งที่เค้าก็มีแฟนอยู่ ” เราตอบ  แต่ในใจลึกๆเราก็อยากจะพูดออกไปเหมือนกันว่าตกลง แต่เราก็ต้องห้ามความรู้สึกนั้นเอาไว้

“ เค้าเข้าใจนะ.... แต่ถือว่ามันเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของเค้าก็แล้วกัน ” มันพูดขอร้องเรา

“ อืม...” เราตอบกลับไปได้แค่นั้น

“ เค้ารู้นะว่าเค้าเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก  เค้าทำให้แกต้องเสียใจต้องร้องไห้เพราะเค้าตั้งหลายครั้ง  แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเค้าอยากให้ปอรู้ไว้นะว่า  ความรู้สึกที่เค้ามีให้ปอมันยังคงเหมือนเดิมทุกๆอย่าง ” มันพูดด้วยเสียงที่น่าสงสารมากมาย

“ อืม...” เราตอบออกมาเหมือนเดิม  เรายอมรับนะว่าเหมือนกับว่าความรู้สึกเดิมๆที่เราพยายามจะเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุดในใจมันกำลังพรั่งพรู่ออกมาในตอนนั้น  เราได้แต่เตือนตัวเองในใจว่าเจ็บแล้วต้องจำ

“ เรื่องวันนั้นหนะ... มันเป็นการเข้าใจผิดนะ  เค้าก็ผิดด้วยที่ไม่ถามปอเลยว่าทำไมถึงไม่ไปด้วยกัน  ถ้าเค้าถามปอ  เรื่องของเรามันคงไม่เป็นแบบนี้ ” ภีมพูด

“ อย่าไปพูดถึงเรื่องวันนั้นอีกเลย  เรื่องมันผ่านไปแล้วเค้าไม่อยากรื้อฟื้น” เราพูดตัดบทมันซะก่อน

“ ขอโทษนะ...” คำว่าขอโทษจากปากมันดูสั่นเครือ  หลังจากนั้นไม่นานเราก็ได้ยินเสียงสะอื้นและเสียงสูดน้ำมูกดังเข้ามาในโทรศัพท์  งงเลยเราเกือบจะร้องไห้ตามมันแล้ว  ความรู้สึกสับสนมันเริ่มเข้ามาอีกแล้ว... ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเวลามันมีปัญหามันมักจะบอกเราเสมอแต่ก็ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอก  นิสัยภีมอ่ะมันชอบเก็บไรไว้คนเดียวชอบแบกรับอะไรไว้คนเดียว  ถ้าอะไรที่มันไม่บอกต่อให้ถามยังไงมันก็ไม่มีทางบอก

“ มีอะไรรึป่าว ” เราถามมันกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ  เพราะทั้งตกใจทั้งสับสนที่มันร้องไห้  เพราะปกติมันไม่เคยร้องไห้เลย

“ เค้าเครียดอ่ะ.... ทำไมแกไม่ใช่ผู้หญิงนะ...  เค้าไม่รู้จะทำไงอ่ะแม่เค้าบอกให้เค้าเลิกยุ่งกะแก  ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย  เค้าอึดอัดที่ต้องทำอะไรตามความคาดหวังของคนอื่น  แล้วเค้าก็ไม่กล้าพดที่จะทำอะไรอย่างที่ตัวเองต้องการเลย... ........ ” มันพูดไปแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย  ตอนนั้นเราสงสารมันมาก  เราร้องไห้ไปกับมันแล้วก็พยายามปลอบมัน  จนมันหยุดร้องไห้  ความสับสนที่เริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่ตอนแรกยิ่งมาตอนนี้มันยิ่งทวีมากขึ้น  เราเริ่มสับสนกับสิ่งที่มันขอเราอยากจะทำให้มันเพราะลึกๆมันก็คือความต้องการของเราเหมือนกัน  แล้วป๊อบล่ะ  เราไม่รู้จะทำยังไงดี  โมโหตัวเองด้วยที่เป็นคนใจอ่อนที่เป็นคนโลเลไม่เคยมั่นคงกับความรู้สึกของตัวเองเลย

“ แก... เรื่องที่แกขอหนะ  เค้าขอคิดดูก่อนนะ  คงต้องคุยกะป๊อบด้วย ”  ภีมก็ตอบกลับมาว่าเออ  แล้วภีมก็พูดขึ้นมาอีกเรื่องนึงว่า

“ แก... เห็นนิดกะฝนมันพูดกันว่าแกจะเอาเรื่องพวกมันเหรอ ”

“ เอาเรื่องอะไรเหรอ.... ไม่เข้าใจ ” งงอ่ะ

“ มันบอกกันว่าแกจะตบมัน   ” ภีมพูด

“ อะไรของพวกมันอีกหละ ต่างคนต่างอยู่แล้วจะอะไรกันอีก ” เราพูดด้วยความโมโห

“ เค้าก็ไม่รู้จะพูดยังไง  เค้ารู้ว่าแกไม่ใช่คนแบบนั้น แต่พวกมันก็ไม่เชื่อ ” แอบดีใจนิดนึงที่ภีมมันรู้ว่าเราไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว

“ ขอบใจนะที่เข้าใจ  บอกมันแล้วกันว่าเค้าไม่เคยแม้แต่จะคิด  แต่ถ้ามันไม่เชื่อก็ปล่อยมันไปเหอะ  ไร้สาระ ” เราพูด

“ อืม........ ”

“ แก.... ระหว่างเราอ่ะ  มันคงเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะ  เค้าว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจะดีกว่า  เวลาที่เหลืออ่ะให้เป็นความทรงจำดีๆที่เรามีให้กันในฐานะเพื่อนจะดีกว่า” ตอนที่คุยกะมันเราก็คิดไปด้วยตลอด  ทางออกนี้คงจะดีที่สุดแล้วระหว่างเราสองคน  อย่าถึงขนาดกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยมันคงไม่เหมาะเพราะเรายังมีป๊อบอยู่ทั้งคน

“ อืม..... เอาแบบนั้นก็ได้ ” มันก็คงงงแหละที่จู่ๆเราก็พูดออกไปแบบนั้น  เพราะตอนแรกเรายังบอกอยู่เลยว่าจะเอาไปคิดดูก่อน

“ เอ้อ.... เค้ายังไม่ได้เขียนเฟรนด์ชิปให้แกเลยอ่ะ ” เราถามมัน

“ แก.... แกเขียนให้เค้าเล่มนึงเลยได้มั้ยอ่ะ ” ฟังมันพูดแล้วก็งง  เฟรนด์ชิปไม่ใช่เล่มเล็กๆนะ  คือพวกเราจะใช้สมุดเฟรนด์ชิปแบบที่เป็นสมุดวาดภาพที่เป็นปกแข้งสีดำๆ ขนาด 250:250 มม. อ่ะ

“เอาจริงดิ... ” ก็มันเยอะอ่ะ

“ อืม... ถือว่ามันเป็นสมุดความทรงจำของเราสองคนก็แล้วกันนะ ” ฟังมันพูดก็อิ้งๆนะ

“ หลังจากที่เราจากกันไป... เราคงอาจจะไม่ค่อยได้เจอกันอีก  เค้าอยากมีอะไรที่มันเป็นตัวแทนของความทรงจำของเราอ่ะ  ทุกครั้งที่เค้าหยิบมันมาดูเค้าจะได้รับรู้ว่าแกเคยรักเค้ามากแค่ไหน ” นี่แหละที่มันพูด  พอได้ฟังก็อดร้องไห้ไม่ได้ (พิมไปยังมีน้ำตาซึมๆเลย)

“ เอางั้นก็ได้.... แต่ขอเวลาเขียนหน่อยนะ” เราตอบมันออกไป  อย่างน้อยก็ถือว่าทำให้มันก็แล้วกัน

“ พรุ่งนี้เค้าเอาสมุดไปให้นะ  ส่วนเฟรนด์ชิปแกก็เอามาให้เขียนด้วยนะ” มันบอก

“ ได้ๆ ” เราพูด

หลังจากนั้นเราก็ปรับความเข้าใจกันอีกหลายๆเรื่อง  จะว่าเราใจง่ายเราก็ยอมรับนะ  คงเพราะรักมันมากด้วยและมันก็คือรักครั้งแรกของเรา  เลยทำใจลำบากหน่อย  เวลาที่เหลืออีกน้อยนิดก่อนที่เราจะจากกันไป เราเลือกที่เก็บวันเวลาเหล่านั้นด้วยความรู้สึกดีๆดีกว่าปล่อยให้มันผ่านไปอย่างไม่มีความหมาย

คำว่าเพื่อนนี่แหละนะที่เราคงมีให้มันในตอนนั้น  ถึงแม้ว่าในใจอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมมากก็เหอะ  แต่คำว่ารักไม่ได้หมายถึงว่าเราต้องคบกัน  มันไม่ใช่ในนิยายหนิที่ทุกอย่างจะสมหวังดั่งใจไปเสียหมด  ชีวิตจริงนี่แหละที่มันโหดร้ายมากที่สุด

#####################################################################

ได้แค่นี้ก่อนนะ.... ต้องออกไปคุยงานกะเพื่อนก่อน    งานส่งพรุ่งนี้อ่ะ

ถ้ากลับมาไม่ดึกมากค่อยมาต่อกันอีกตอนก็แล้วกัน

เรื่องของเรามันดำเนินมาเกือบจะถึงครึ่งทางแล้วนะเหลืออีกไม่กี่ตอน  ฝากติดตามกันด้วยน๊า.......

อย่าคิดว่าเรื่องราวต่างๆและความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นจะจบหรือเป็นแบบนี้ไปตลอดนะ  ชีวิตยังอีกยาวยังมีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมาย   ตัวเราและใจเราหนะมันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาเมื่อเวลามันเปลี่ยนไป

“ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ”  คำพูดนี้คงพอเป็นสโลแกนเรื่องนี้ได้นะ

zaniim

ขอบคุณครับผม

flukk42138

ขอบคุณครับ

love56

ขอบคุณนะฮะ

dung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ