## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(36)

bosskrubza

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๖ ##

มาต่อให้อีกตอนนึงแล้ว........

มาอ่านกันเลยเนอะ.............................

*********************************************************************

หลังที่เรากะภีมปรับความเข้าใจกันในคืนนั้น  เราก็ได้คุยกันมากขึ้นกับเพื่อนๆในกลุ่มเก่าเราก็ด้วย แต่ก็แค่กลับมาคุยกันเหมือนเดิมเท่านั้นแหละ  เพราะเราก็ไม่ได้ไปสุงสิงอะไรกับพวกมันมากนัก  เวลาที่มันชวนเราไปไหนด้วยกันเราก็จะปฏิเสธไปตลอด  เพราะเราไม่สะดวกใจที่จะไปไหนมาไหนกะพวกมัน  ถึงยังไงในกลุ่มนั้นก็ยังมีพวกที่ไม่เข้าใจเราอยู่  ซึ่งยิ่งนับวันพวกมันก็ยิ่งตั้งแง่กับเรามกขึ้น  บางทีพวกมันก็กัดเราบ้างหรือพูดกระแทกเราบ้างว่าภีมทำอย่างงั้นอย่างงี๊กะฝนเพื่อที่จะหวังให้เราโมโห  ถึงมันจะทำแบบนั้นอยู่หงายครั้งแต่เราก็ไม่เอามาสนใจหรอก  เพราะภีมก็บอกเราอยู่แทบจะทุกวันว่าไม่มีอะไรจริงๆ  อ้อลืมบอกไปว่าหลังๆมานี้เรากะภีมก็กลับมาโทรคุยกันเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้โทรคุยกันทุกวันหรอกนะ  เราทั้งคู่ก็พยายามรักษาระยะห่างของกันและกันให้หยุดอยู่แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น

เรื่องทุกเรื่องที่เปลี่ยนไปทั้งระหว่างเรากะเพื่อนและเรากะภีมนั้น  เราเล่าให้ป๊อบฟังทั้งหมดเลยรวมถึงในทุกๆครั้งที่เราคุยกะภีมเราก็จะเล่าให้ป๊อบฟังทั้งหมดเหมือนกัน  (เราต้องรีบบอกไว้ก่อนเดี๋ยวคนอ่านจะหาว่าเราจับปลาสองมือ)  

ในคืนหนึ่งหลังที่เราเพิ่งจะคุยกะภีมเสร็จ  เราก็โทรไปหาป๊อบ

“ ว่าไงคร๊าบ.... ที่รัก ” ป๊อบรับโทรศัพท์ซะเสียงหวาน

“ คิดถึง.... เลยโทรมาหา ” เราก็ตอบกลับไปแบบเน่าๆบ้าง

“ โห........ ไมวันนี้ปากหวานจัง ” ป๊อบถาม

“ ไม่ชอบเหอ... งั้นไม่พูดแล้ว ” แกล้งงอนมันไปงั้นแหละ

“ แค่นี้งอน..... ป๊อบไม่ง้อหรอกนะ ” ป๊อบพูดกลับมาเสียงแข็ง  เรานี่น้อยใจอ่ะ

“เออ.... ไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ...”  แล้วเราก็กดตัดไปเลย  แอบงอนมันนิดหน่อยเพราะก็สองจิตสองใจอยู่ว่ามันแกล้งรึป่าว  พอเราวางสานได้แป๊ปเดียว  ป๊อบมันก็โทรกลับมาเลย

“ ปอ.... ป๊อบขอโทษน๊า ป๊อบแค่....” ป๊อบพูดด้วยเสียงสำนึกผิด  เราเลยแกล้งมันกลับไปว่า

“ ปอนอนแล้ว... ไม่รู้เป็นไร  ร้องไห้ใหญ่เลย...  สงสัยจะน้อยใจแฟน” ป๊อบมันรู้แหละว่าเราแกล้งมัน

“ แล้วนี่ใครเหรอคับ ” ดูมัน.... ยังเล่นต่ออีก

“ เราเป็นเพื่อนปอ  พอดีมาค้างที่บ้านปอ  นายมีไรป่าว... เดี๋ยวเราไปบอกปอให้...” เล่นกะมันต่อ

“ งั้นฝากบอกเค้าด้วยว่าผมขอโทษ  เมื่อกี๊ผมแค่แกล้งเค้าเล่นเฉยๆ  ผมอ่ะรักเค้าจะตาย” ป๊อบมันพูดเสียงกวนๆ

“งั้นเดี๋ยวเราบอกปอให้ก็แล้วกันนะ  แค่นี้แหละ...” ป๊อบมันเลยพูดสวนกลับมาว่า

“ อย่าเพิ่งวางดิปอ  ปอไม่โกรธป๊อบนะ” เราเลยตอบไปว่า

“ ไม่ได้โกรธ... แค่น้อยใจนิดนึง  แต่ไม่ได้ไรแล้ว ” ป๊อบมันเลยถามเรากลับมาว่า

“ แล้วปอมีไรป่าว... โทรมาหาป๊อบซะดึกเชียว ”

“ อ๋อ.... เราจะโทรมาบอกว่าเมื่อก็เพิ่งคุยกะภีม ” เราตอบป๊อบไป

“ คุยไรบ้าง... ไหนเล่ามาดิ๊ ” มันทำเสียงซะดุเชียว  เราก็เล่าที่คุยกะภีมให้ป๊อบฟังทั้งหมด  จริงๆป๊อบมันก็ไม่ค่อยอยากให้เราคุยกะป๊อบหรอกมันบอกว่ากลัวถ่านไฟเก่า  แต่มันก็ทนลูกอ้อนเราไม่ไหวเลยต้องยอมแต่เราแค่ต้องเล่าให้มันฟังทั้งหมดห้ามโกหก  พอได้มาคบกะป๊อบเนี่ยถึงได้รู้ว่าป๊อบขี้หึงมาก  ดุด้วย..... เราโดนบ่นประจำเลยแต่ป๊อบก็บอกว่าไม่รักก็คงไม่บ่นหรอก  มันน่ารักขนาดนี้เราก็ต้องยอมดิ..... ทำไงได้

หลังจากคุยกันเสร็จเราก็แยกย้ายกันไปนอน

ตอนเช้าเราก็ยังลงไปข้างล่างกะป๊อบเหมือนเดิมเพราะป๊อบไม่ได้กินข้าวเช้ามา  เราก็เลยจะไปนั่งเป็นเพื่อนส่วนตอนเที่ยงก็เหมือนเดิมเราก็ไปกินข้าวกะป๊อบ โดยบางวันป๊อบก็จะมารอที่หน้าห้องเราเลยก็มี  หลายๆครั้งที่ภีมบังเอิญมาเห็นเราไปกะป๊อบ  เราจะสังเกตเห็นสายตาที่ภีมมองกลับมา  สายตานั้นเป็นเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด  เราก็ได้แต่หลบสายตานั้นเพื่อไม่ให้ความอ่อนไหวในใจที่มีต่อภีมมันออกมา

วันนึงหลังจากที่เรากลับเข้ามาในห้องหลังจากที่เพิ่งกินข้าวกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ภีมก็เดินมานั่งลงข้างๆเราแล้วพูดว่า

“ ปอ...เค้ายังไม่ได้เขียนเฟรนด์ชิปให้ปอเลยอ่ะ ...  วันนี้สมุดเฟรนด์ชิปว่างป่าว ”

“ ว่างๆ... จะเอาไปเขียนเลยป่ะ...” เราถามภีม

“ อืมเอามาดิ...” เราก็เลยยื่นมุดเฟรนด์ชิปให้ภีม

“ ปอ.... ป๊อบมันดูหวงปอเนอะ...  สงสัยมันจะรักปอมาก” มันพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ

“ คงงั้นมั้ง ” เราตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าภีมเลย  เราทนเห็นสายตาแบบนั้นของมันไม่ได้อ่ะ

“ ดีแล้วล่ะ.... ” เสียงภีมที่มันตอบกลับก็เศร้าพอๆกับหน้ามันแหละ

“ อืม...” เราก็ยังไม่หันไปมองหน้ามันเหมือนเดิม

“ งั้นเค้ากลับโต๊ะก่อนนะ.....  เขียนเสร็จแล้วจะเอามาให้ ” ภีมพูดแล้วก็เดินไปเลย

หลังจากเลิกเรียนตอนเย็นเราก็เก็บของใส่เป้กำลังจะเดินออกไปจากห้อง  เพราะตอนนั้นเพื่อนส่วนใหญ่ก็ออกไปกันเกือบหมดแล้ว  ภีมก็ตะโกนมาจากหลังห้องว่า

“ เดี๋ยวก่อนปอ..... ” แล้วมันก็วิ่งที่เราพร้อมด้วยเฟรนด์ชิป 4 เล่ม  มันยื่นมาให้เรา  เราก็เลยถามกลับไปว่า

“ อะไรเหรอ.... ให้เค้าทำไม ” ภีมมันก็ตอบมาว่า

“ของสี่คนนั้นหนะ.... ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกัน  ปอก็เขียนให้มันหน่อยนะ” เราเลยถามว่า

“ มันจะไม่ฉีกหน้าที่ปอเขียนออกเหรอ ” น้ำเสียงเรากวนๆนิดหน่อย

“ ไม่หรอกน่า.... เอาไปเขียนเหอะ... ถือซะว่าล่ำลากันครั้งสุดท้าย ” เราก็เลยรับมาแล้วก็เดินออกมาจากห้อง แล้วเดินไปหาป๊อบที่โรงอาหาร  เรากะป๊อบก็นั่งกินหนมนั่งคุยกันที่โรงอาหารได้พักนึงป๊อบก็บอกว่าวันนี้ต้องรีบกลับบ้านเพราะมีธุระเรากะป๊อบก็เลยแยกกัน  เราก็เลยเดินไปนั่งเล่นที่หลังห้องประชาสัมพันธ์ของรร.  ซึ่งมันก็เป็นที่ที่เพื่อนห้องเราชอบไปนั่งเล่นกัน  ตอนที่เรากำลังจะเดินไปถึงตรงนั้นเราก็ได้ยินเสียงนิดพูดขึ้นมา  เราก็เลยหยุดฟัง

“ พวกแกก็พูดแบบนี้ทุกทีแหละ.... เค้าว่าปอมันงี่เง้าว่ะเรื่องภีมอ่ะ ”

“ เรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยๆบ้างเหอะ.... ยังไงก็เป็นเพื่อนกันนะ” ต๊ะพยายามที่จะพูดไกล่เกลี่ย

“ เราว่าปอมันทำตัวเองว่ะ... ชอบคิดมาก  อะไรๆมันถึงเป็นแบบนี้ไง ” นิดพูด

“ ก็ใครอ่ะ.... ที่ทำให้มันเป็นเรื่อง ” เจมส์พูด

“ นี่แกจะโทษเค้าเหรอเจมส์ ” นิดพูด

“ ก็หรือว่าไม่จริง” เจมส์พูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างโมโห

“ พอซะทีเหอะ.... ” หน่าพูด

“ นี่ตกลงจะให้อะไรๆมันค้างคาแบบนี้เหรอ ” ภีมพูด

“ เป็นอย่างงี๊ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ  ปอมันก็ดูมีความสุขดีออก  ” นิดพูด

“ เลิกพูดเรื่องนี้ซะทีเหอะ ” บัวพูด

“ พวกแกคิดว่ามันไม่เสียใจเหรอ  ที่อะไรๆมันกลายมาเป็นแบบนี้อ่ะ  ลองคิดถึงใจมันบ้างดิ ” ต๊ะพูด

“ ก็แล้วไงอ่ะ.... แกบอกว่ามันเสียใจทั้งๆที่มันจะตบฝนเนี่ยนะ...” นิดพูด

“ เค้าบอกกี่ทีแล้ว..... ว่าปอไม่ใช่คนแบบนั้น ” ภีมพูด

“ ภีมแกก็เข้าข้างปอทุกทีอ่ะ.... ชอบปอมันอ่ะดิถึงเข้าข้างกันแบบนี้อ่ะ ” นิดพูด

“ งั้นก็แล้วแต่จะคิดเหอะ ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงประชด

“ เค้าก็จะไม่พูดเรื่องนี้อีก.... เดี๋ยวจะทะเลาะกันป่าวๆ” ต๊ะพูด

“งั้นก็ดีแล้ว...” นิดพูด

พอมันหยุดพูดเรื่องเรากันเราก็เลยตัดสินใจขับรถกลับบ้านเลยดีกว่า.......

คืนนั้นเราก็โทรไปหาต๊ะเพื่อที่จะคุยเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แหละ  เพราะเราไม่อยากให้พวกมันมาผิดใจกันเพราะเรื่องของเราอ่ะ  ต๊ะก็พูดอย่างอ่อนใจว่าอย่าไปสนใจพวกมันเลยต่อให้พวกมันพูดกระแนะกระแหนไรเรามาแต่เราไม่สนใจมันก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว  และต๊ะก็ขอโทษเราเรื่องพวกนั้นด้วยที่มันไม่ยอมเข้าใจเราเสียทีเราก็เลยบอกต๊ะว่า

“ เสียแรงป่าวนะต๊ะ...  ช่างพวกมันเหอะ  เค้าไม่สนใจหรอก ”

“ อะไรๆมันไม่น่ามาเป็นแบบนี้เลยนะ.... เพื่อนต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้” ต๊ะพูด

“ ถ้าความเป็นเพื่อนที่เคยมีให้กันมามันไม่สามารถทำให้มันเข้าใจเค้าได้ก็ช่างมันเหอะ” เราบอกกับต๊ะ

“ ปอ... ส่วนเรื่องภีมหนะ....  ปออย่าไปโกรธมันเลยนะ  เราอยากจะบอกปอว่าภีมมันไม่เคยคิดไรกะฝนเกินกว่าความเป็นเพื่อนเลย  เพียงแต่ภายนอกอ่ะมันอาจจะดูสนิทกันมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง ” ต๊ะพูด

“ เราก็อยากจะเชื่อนะ  แต่หลายๆเหตุการณ์มันทำให้เค้าเชื่อยากอ่ะ  มันเองก็ใช่ว่าจะไม่บอกเรานะว่าไม่มีอะไร  แต่เค้าก็ไม่เคยเชื่อใจมันเลย  ” เราพูด

“ แต่เรารู้นะว่าภีมอ่ะ.... มันแค้ปอมากๆ  ตอนที่มันอยู่กะพวกเรานะมันจะคอยพูดแทนแกตลอดเลย  จนไอ้พวกนั้นด่ามันประจำว่ามันอ่ะชอบเข้าข้างแก ”  ต๊ะพูด

“ เค้าก็จะเชื่อนะถ้าแกบอกแบบนี้....  ” เราพูด

“ อะไรๆมันคงเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่มั้ย... ทั้งเรื่องเพื่อนและเรื่องภีม” ต๊ะถาม

“ คงจะใช่อ่ะ.... ปัญหาที่มันเกิดขึ้นมันเลยเถิดมาจนไม่สามารถทำให้อะไรมันเหมือนเดิมได้แล้วแหละ  กับภีมเค้ายอมรับนะว่ายังรักมันเหมือนเดิม  แต่ก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกันนั่นแหละ” เราบอกกับต๊ะ

“ ปอแกมีไรก็คุยกะเค้านะ  ส่วนใครที่มันยังติดใจเรื่องนั้นอยู่แกก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์ล่ะ ” ต๊ะพูด นี่แหละเพื่อนแท้เราเลย

“ อืม.... เราดีใจนะที่แกเข้าใจเรา” เราพูดกับต๊ะ  ตอนที่พูดกะมันอ่ะเราร้องไห้เลย  ก็มีมัน หน่าแล้วก็พวกผู้ชายในกลุ่มเรานี่แหละที่เข้าใจเรา  พวกมันทุกคนยังคงเหมือนเดิมยังคุยเล่นยังโทรหากันปกติ  ก็มีแค่สี่คนนั้นที่มันยังคาใจเรื่องเราอยู่แต่เราก็ไม่สนหรอก  ปล่อยๆพวกมันไป

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเราก็มานั่งเขียนเฟรนด์ชิปให้พวกมันทั้งสี่คน  เราก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรมากนักหรอกแต่ข้อความส่วนใหญ่ที่เขียนไปก็เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจในตอนนั้น

ก่อนนอนก็ไม่วายที่จะคิดเรื่องภีม....  ที่ต๊ะพูดมันคงเป็นเรื่องจริงนั่นแหละ  เพราะต๊ะไม่เคยโกหกเรา  มันทำให้เราเข้าใจภีมมากขึ้นประกอบกับที่ได้คุยกะมันครั้งก่อนด้วย  เราก็พอจะรู้แล้วแหละว่าภีมมันแบกรับอะไรไว้บ้าง  น่าสงสารมันเหมือนกัน  แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่มันต้องเลือกต้องตัดสินใจเอาเอง  เพราะทุกๆคนก็ย่อมมีข้อจำกัดในการใช้ชีวิตที่ต่างกัน  จนบางทีมันก็ทำให้มีปัญหากันหรือผิดใจกันบ้าง.....  ก็ไอ้ข้อจำกัดเหล่านี้แหละที่มันทำให้เราไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการได้ทุกอย่าง  การอยู่รวมกันในสังคมยังมีอะไรที่ต้องแคร์ต้องยอมรับอีกมาก เมื่อไหร่ที่เรายอมรับมันไม่ได้มันก็จะเจอปัญหาอย่างที่เราและภีมรวมถึงเพื่อนๆต้องเจอ
แต่ในเมื่ออะไรมันล่วงเลยมาขนาดนี้แล้วเราก็ต้องยอมรับกับเส้นทางที่เราเลือกและตั้งหน้าเดินต่อไป

################################################################

zaniim

ขอบคุณครับผม

sugaritc

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนคครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ