## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" #(40)

bosskrubza

## เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๔o ##

กินข้าวเสร็จแล้ว.....

อ่ะ..ต่อๆ........................
*********************************************************************

ช่วงอาทิตย์ที่มีการสอบเอ็นฯนั้นเราไม่ค่อยได้เจอกะป๊อบเท่าไหร่  เพราะสอบคนละห้องกัน  ส่วนใหญ่ก็จะคุยโทรศัพท์กันมากกว่า
เหตุการณ์ที่เราจะเล่านี้มันเกิดขึ้นในวันสุดท้ายที่มีการสอบเอ็นทรานซ์  หลังที่สอบวิชาสุดท้ายเสร็จเราก็เดินออกมาจากห้องสอบเพื่อที่จะเดินลงไปนั่งเล่นกะเพื่อนๆและก็นัดคุยกันเรื่องที่จะไปเที่ยวกันพรุ่งนี้ด้วย (ที่จะไปเกาะช้างกันไง.. ไปกันทั้งห้องเลย  จำได้กันป่าว..... )  แต่ตอนที่เรากำลังเดินลงบันไดเราก้ได้ยินเสียงต๊ะตะโกนเรียกเรา

“ ปอ ๆ  เดี๋ยวก่อน.....” เราก็เลยหยุดยืนรอต๊ะ  ต๊ะวิ่งมาหาเราพร้อมกับหน่า...

“ เดี๋ยวปอจะรีบไปไหนรึป่าว...” ต๊ะถามเรา

“ ก็ว่าจะลงไปคุยกะพวกนั้นอ่ะ... เรื่องที่จะไปเกาะช้างกันพรุ่งนี้  ทำไมเหรอวพกแกมีไรป่าว...” เราพูด

“ เราไปหาที่คุยกันเหอะนะ...” หน่าพูด  ท่าทางต๊ะกะหน่าดูรู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเราก็เลยตอบตกลงไป

“ เออ...ตกลงมีไรกันเหรอ ” เราถามหลังจากหาที่นั่งคุยกันได้แล้ว

“ คือว่างี๊นะปอ  หลังจากวันนี้ไปเราไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกรึป่าว..... เค้าก็เลยคิดว่า....” หน่าหยุดพูดไปเฉยๆ  ท่าทางหน่ากังวลกับสิ่งที่จะพูดออกมา

“ เราคิดว่าปอกะพวกนั้นน่าจะปรับความเข้าใจกันหนะ ....” ต๊ะพูดขึ้นมาแทนหน่า

“ เราว่าอย่าเลย....  ไหนๆเรื่องมันก็เลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว  อย่าไปขุดคุ้ยอะไรกินมาพูดอีกเลยนะ   ” เราพูดไปตามที่เรารู้สึก ในช่วงที่เรากำลังพูดไอ้โอ๊ต เจมส์  และภีมก็เดินเข้ามา

“ เมิงก็คิดแต่แบบนี้แหละ  ยังไงก็เพื่อนกันนะเว้ย  ” ไอ้โอ๊ตพูด

“ ก็แล้วสิ่งที่พวกมันทำมันเห็นว่ากูเป็นเพื่อนรึป่าวล่ะ...” เราพูดออกไปด้วยความโมโห

“ ใจเย็นๆก่อนน่าปอ...” เจมส์พูดแล้วเอามือมาแตะที่ไหล่เรา

“ ปอ... แกรู้มั้ยเวลาที่พวกเรานัดไปไหนกันแล้วมันไม่มีแกหนะ... พวกเค้ารู้สึกว่ากลุ่มเรามันขาดอะไรไป  เราอยากให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ...” หน่าพูด

“ นะปอ.... พวกเราอ่ะคบกันมาตั้งสามปี  เราผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะ... แกไปปรับความเข้าใจกะพวกมันเหอะนะ” ภีมพูด

“ เพื่ออะไรอ่ะ ” เราพูด

“ ก็เพื่อคำว่าเพื่อนไง....  ต่อให้อะไรมันไม่กลับมาเหมือนเดิม  แต่ก็ขอให้ได้ปรับความเข้าใจกันสักครั้งนะ ” ต๊ะพูด

“ กลุ่มเรายังต้องมีปอนะ... เพราะเราคือเพื่อนกัน ” เจมส์พูด

“ เมิงไม่ต้องเรื่องมาก... เดี๋ยวกูโทรให้พวกนั้นมาที่นี่เลยแล้วกัน” แล้วไอ้โอ๊ตก็โทรให้พวกนั้นมาทันที  ตอนที่เรากำลังจะอ้าปากห้ามไอ้โอ๊ตภีมก็พูดขึ้นมาขัดทันทีว่า

“ อย่าหนีอีกเลยนะปอ.......” เราก็เลยต้องจำยอมนั่งอยู่แบบนั้น  

“ ยังไงก็ถือซะว่าเคลีย์ๆกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่ะนะ  อย่าปล่อยให้มันค้างคาแบบนี้เลย..” ภีมพูด
ไหนๆพวกนี้ก็อุตส่าลงทุนมาเกลี้ยกล่อมเราขนาดนี้แล้ว  เราก็เลยตัดสินใจที่จะเคลียร์กะพวกสี่คนนั้นให้เรื่องมันจบๆเสียที

สักพักนึงพวกสี่คนนั้นก็มา.....  ต๊ะก็พูดขึ้นว่า

“ นิด... ไหนแกเล่าเรื่องวันนั้นดิ๊  ว่าทำไมถึงไม่ชวนปอไปลอยกระทงด้วยกัน ”

“ เรายอมรับนะว่าวันนั้นเราตั้งใจที่จะไม่โทรไปปอ  เพราะเราคิดว่ายังไงปอก็ต้องไปเที่ยวกะพวกของปออยู่แล้ว  แล้วอีกอย่างเราก็แค่อยากให้ฝนกะภีมได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน  ถ้าปอมาเห็นเดี๋ยวก็ต้องคิดมากอีก” นิดพูด  ซึ่งเราฟังแล้วก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

“ แล้วแกก็เลยไม่ชวนปองั้นเหรอ ” ไอ้โอ๊ตพูด

“ อืม....” นิดตอบด้วยน่าตาเฉยเมย เหมือนตัวเองไม่ได้ทำไรผิด

“ ไอ้ภีมเมิงชอบฝนรึป่าว ” ไอ้โอ๊ตหันไปถามภีม

“ ป่าว... กูไม่ได้ชอบ... กูกะฝน เป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา ” ภีมพูดด้วยเสียงหนักแน่น

“ โห... พูดมาได้ว่าไม่ชอบ  แต่แกแสดงออกกะฝนแบบนั้นอ่ะนะ  ” นิดพูดเจียอารมโมโห

“ เรายอมรับนะว่าบางอย่างที่เราทำกะฝนอาจจะทำให้คนอื่นมองว่า.... เราชอบฝน  แต่จริงๆแล้วไม่เคยคิดอะไรเกินเลย  เราอาจจะสนิทกะฝนมากเกินไปจนบางทีทำอะไรที่มันไม่เหมาะ  เราผิดด้วยแหละเรื่องเนี๊ยะ.....” ภีมพูด

“ แล้วมาพูดตอนนี้เนี่ยนะ...” บัวพูดขึ้นบ้าง

“ ฝน... แกชอบภีมรึป่าว ” ฝนเงียบไปไม่ยอมตอบ

“ ฝนเมิงมีไรก็พูดไปดิ ” นิดพูด

“ ไม่ได้ชอบ” ฝนพูดไม่เต็มเสียงนัก  มันทำให้คนฟังรู้ว่าฝนกำลังมาแน่ใจกับสิ่งที่ตอบ

“ แกชอบภีมไม่ใช่เหรอ” บัวพูด

“ ป่าว...ไม่ได้ชอบ” ฝนพูดมาด้วยเสียงจริงจัง

“ งั้นเรื่องนี้ก็เกิดจากความเข้าใจผิดทั้งหมด.....” ต๊ะกำลังพูดไกล่เกลี่ย แต่นิดก็พูดแทรกขึ้นมาว่า

“ ต๊ะ... เรามีเรื่องที่ข้องใจอยากจะถาม”

“ มีไรอ่ะ..” ต๊ะพูด

“ เราไม่เข้าใจว่าทำไมปอต้องเอาเรื่องที่เรามีปัญหากันไปบอกคนอื่นด้วย  จริงๆมันเป็นเรื่องวงในไม่น่าจะเอาไม่พูดให้คนอื่นฟัง ” นิดพูดด้วงเสียงถากถางเรามากๆ

“ ว่าไงปอ ” ต๊ะถามเรา

“ ถ้าคนอื่นที่แกว่าหมายถึงเพื่อนในห้องละก็.... เค้าไม่เคยพูดให้ใครฟัง” เราพูด

“ แล้วคนอื่นมันจะรู้กันได้ไงในเมื่อแกไม่ได้พูด  เพราะพวกเค้าก็ไม่เคยพูดอยู่แล้ว ” นิดพูด

“ เราไม่รู้....  แต่จะบอกว่าเราไม่ได้พูดให้เพื่อนในห้องคนไหนฟังเลย  แต่เรายอมรับว่าเราเคยเอาไปพูดให้โบ้ทฟัง  เพราะโบ้ทมาถามเรา  แล้วเรากะโบ้ทก็สนิทกัน” คนอ่านงงป่าวว่าโบ้ทไหน.... โบ้ทที่เป้ฯคณะกรรมการนร.ด้วยกันอ่ะ  แต่มันอยู่ห้องอื่น

“ เห็นม่ะ..... มันสมควรเลยที่จะเอาไปพูด  แกเอาไปพูดแบบนั้นคนอื่นฟังก็ได้พาลกันเกลียดพวกเรากันหมดดิ” นิดหันไปพูดกับคนอื่นๆ

“ แล้วเรื่องที่แกจะตบฝนล่ะ  แกคิดจะทำแบบนั้นได้ไง ” บัวพูด

“ เราเบื่อจะคุยเรื่องนี้แล้วอ่ะ.... ไปก่อนนะ” เรารู้สึกว่าการมาเคลียร์ที่ตั้งใจไว้มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด  มันเหมือนเป็นการมานั่งว่านั่งด่านั่งจับผิดกันมากกว่าว่าตกลงใครทำผิดมากกว่ากัน  ซึ่งเรารู้สึกว่ามันเปล่าประโยชน์ถ้าต้องคุยกะมันสี่คน  เพราะต่อให้เราพูดอะไรออกไปมันก็ไม่คิดจะรับฟัง  แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรยังไงในความเป็นเพื่อนเราก็ไม่มีเหลือให้มันสี่คนนั้นอยู่แล้ว

“ เดี๋ยวสิปอ.... แกต้องพูดนะ  อย่าหนีแบบนี้ดิ” ภีมเดินมาดึงเราไว้

“ แหมภีม.... เข้าข้างมันตลอดเลยนะ ” นิดพูด

“ พอเหอะภีม..... เพื่อนที่รู้จักกันมาสามปีหนะมันก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้รู้ว่าใครเป็นยังไง  นิสัยแบบไหน  แต่นี่สิ่งที่มันถามทำให้เค้ารู้สึกว่ามันไม่ได้รู้จักเค้าเลย  แล้วอย่างงี๊จะพูดให้เปลืองน้ำลายทำไม  ปล่าวประโยชน์” เราพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น

“ โดนพูดแทงใจดำนะสิ  ถึงต้องเดินหนี” นิดพูด เราไม่สนใจแล้วไม่ว่ามันจะพูดอะไรเราจะเดินออกมาจากตรงนั้นแต่ภีมก็ดึงเราไว้อีก

“ เงียบก่อนนิด... ตกลงว่ายังไงก็คุยกันไม่รู้เรื่องใช่มั้ย” ต๊ะพูด

“ เราว่านะ...ที่ปอยอมมาคุยกะพวกเราเนี่ย  มันแปลกๆนะ  แกไม่คิดกันบ้างเหรอว่าทำไมเพิ่งมาคุย  ที่เมื่อก่อนพวกเราตามง้อตามคุยปอก็ไม่ยอมมา  เราว่าจริงๆคงไม่ได้ตั้งใจจะมาเคลียร์หรอก เค้าว่ามันคงอยากจะไปเที่ยวกะพวกเรามากกว่า...  เพราะมันคงหวังอยากจะไปกับภีมอ่ะ  มันยอมมาเคลียร์ ” นิดพูด  ตอนที่เราได้ยินมันพูดประโยคนี้อ่ะตอนนั้นรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลเลยอ่ะ  มันเป็นความรู้สึกน้อยใจอ่ะว่าเพื่อนที่รู้จักกันมามันรู้จักเราได้แค่นี้เหรอ.... พร้อมกับความโมโหด้วย  ตอนนั้นพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้  เพราะคิดว่ามันไม่มีค่าพอที่เราจะเสียน้ำตาให้คนแบบมันอ่ะ

“ เราว่าคงไม่ใช่แบบนั้นว่ะนิด ” เจมส์พูด

“ แต่ขอโทษนะ...  เราคิดแบบนั้นไปแล้วว่ะ”

“ เออ... ยังไงก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง  เพราะเรายังไม่เข้าใจในสิ่งที่ปอทำหลายๆอย่าง” นิดพูด

“ เราด้วย... ถ้าเป็นแบบนี้เราก็คงจะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมกะมันไม่ได้หรอก ” บัวพูด

“ แต่เราเข้าใจปอนะ...  เราขอโทษปอด้วยที่ทำให้ปัญหามันเกิดขึ้นมา  ” ฝนพูดด้วยหน้าเศร้าๆ

“ ไม่เป็นไรหรอกฝน  เราดีใจนะที่แกเข้าใจเรา ” เรายิ้มแล้วพูดกะฝน  อย่างน้อยถึงเราจะเคยไม่ชอบมัน  แต่ในตอนนี้มันเป็นคนที่เข้าใจเรา  ยอมฟังเรา....  เราก็จะถือว่ามันเป็นเพื่อนเรา  เพื่อนอาจจะคิดว่ามันง่ายไปมั้ยที่เรารู้สึกดีกะฝน  แต่ในสภาวะตอนนั้นที่อีกสามอีกคนไม่เข้าใจและไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูด

นิด..... ปฏิเสธทุกอย่างที่เรากำลังอธิบาย

บัว.... ยังสงสัยเรื่องที่เราจะตบฝน

ชาติ....... ไม่พูดอะไรออกมาเลย

และที่เราเสียใจคือ บัวกะชาติเป็นคนที่เราค่อนข้างสนิทมากกว่าคนอื่นในกลุ่มอย่างที่เราเคยเล่าให้ฟัง  แต่ ณ ตอนนั้นมันสองคนควรจะเข้าใจเรามากกกว่าใคร  แต่มันกลับไม่ใช่เลยคนที่เข้าใจเราคือ ...  ฝน

“ โอเคแล้วนะต๊ะ... เราว่าแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ  เราขอตัวนะ ”  เราพูดแล้วก็เดินออกจากตรงนั้นมาด้วยอารมณ์โหวงๆอย่างบอกไม่ถูก..............

*********************************************************************

พอกลับมาถึงบ้านหลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จเรียบร้อย  เราก็จัดเตรียมของที่จะไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้แล้วก็มีคนโทรมาหาเรา  ซึ่งก็คือภีม

“ เออ... ว่าไงภีม” เราถาม

“ ทำไรอยู่ ” ภีมถามเรา

“ เตรียมของอยู่อ่ะ... แล้วภีมจะไม่เปลี่ยนใจไปเที่ยวกะพวกเค้าเหรอ” เราถาม

“ คงไม่อ่ะ... ปัญหาเยอะกันเหลือเกิน  เค้าเลยตั้งใจว่าจะไม่ไปเที่ยวกะใครเลย  ดีที่สุด เพราะเดี๋ยวไปกับคนนั้นไม่ไปกับคนนี้  เดี๋ยวก็จะมามีปัญหากันอีก” ภีมพูด

“ เสียดายจัง... ไปเที่ยวกันครั้งสุดท้ายก็ดันไม่ได้ไปด้วยกันอีก  แต่ก็เอาเหอะ... เค้าเข้าใจ” เราพูด

“ ปอเรื่องวันนี้อ่ะ... เครียดป่าว” ภีมถามด้วยความเป็นห่วง

“ ก็มีบ้างนะ...  เค้าแค่รู้สึกว่าเพื่อนที่คบกันมาสามปีอ่ะ.... รู้จักกันแค่นี้เหรอ... ก็เท่านั้นเอง” เราพูด

“ โดยเฉพาะบัวกะชาติใช่ป่ะ ” ภีมพูด

“ ใช่... คงเพราะเค้าสนิทกับมันมากอ่ะ...  แล้วเค้าก็แคร์มันสองคนมากก็เลยเสียใจ” เราพูด (จะร้องไห้แฮะ...เมื่อนึกถึงเวลาเก่าๆ)

“ อย่าคิดมากเลยนะแก.... เค้าว่าอีกไม่นานมันก็คงจะคิดได้แหละ...” ภีมพูด

“ ช่างพวกเถอะ... เมื่อตอนเย็น ต๊ะกะหน่าก็โทรมาคุยกะเค้า เจมส์ก็ด้วย  คุยกะพวกมันแล้วก็สบายใจดี” เราพูด

“ ปอเข้าใจเค้าเรื่องฝนแล้วใช่มั้ย...” ภีมพูด

“ อืม.... ” เราพูด

“ เค้าอยากให้ปอรู้ว่าเค้าอาจจะทำให่ปอเสียใจแต่เค้าไม่เคยโกหกปอเลยนะ...” ภีมพูดด้วยเสียงจริงจัง

“ จะเชื่อดีมั้ยเนี่ย ” เราแกล้งลองใจมัน....  ยิ่งได้รู้อะไรมากขึ้นก็ยิ่งเข้าใจภีมมากขึ้น  ถ้าเราคุยกันเชื่อใจกันมันคงจะลงเอยได้ดีกว่านี้

“ โห... จะไม่เชื่อกันเหรอ...” เสียงภีมมันงอนๆ

“ อ่ะ... เชื่อก็ได้ ” เราพูด

“ แต่เค้ามาพูดตอนนี้มันก็คงสายไปแล้วเนอะ...” ภีมพูดน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

“ ไม่หรอก... ยังไงมันก็ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นนะ..... เพื่อน” เราพูด...

“ อืม.... เพื่อน   เค้ามันแย่เองแหละที่รักษาปอให้อยู่กะเค้าไม่ได้อ่ะ  มาเสียดายตอนนี้มันก็สมควรแล้วแหละ...” ภีมพูดประชดประชันตัวเอง  

“ น่า... ไหนๆเราก็จะจากกันแล้ว...  มาบอกลากันหน่อยดีกว่า....  เค้าขอ....” ในขณะที่เรากำลังพูดภีมก็พูดแทรกขึ้นมาว่า..

“ อย่าเพิ่งบอกลากันเลยได้มั้ย.....  เราอาจจะยังไม่ได้จากกันจริงๆก็ได้.....  เอาไว้ให้ถึงวันสุดท้ายที่จะเจอกันจริงๆแล้วค่อยพูดนะ....” ภีมพูด

“ อืม.... เอางั้นก็ได้ ” เราพูด

“ นี่เฟรนด์ชิปที่จะเขียนให้เค้าเล่มนึงอ่ะ...... ถึงไหนแล้วเนี่ย  ไม่ใช่หลอกให้เค้าดีใจนะ....” ภีมพูดไปหัวเราะไป

“ เขียนอยู่ๆ.... จะรีบๆเขียนให้แล้วกัน ” เราบอก

“ เริ่มรักเค้ายังไง.... เริ่มรักเค้าตั้งแต่ตอนไหน..... ก็อย่าลืมเขียนมาให้ละเอียดนะ  เค้าอยากอ่าน...” ภีมด้วยเสียงแบบกวนสุดฤทธิ์

“ ขอร้อง.... อย่ามาเน่า    เดี๋ยวใจอ่อน...” เราแกล้งพูดเล่นกะมัน

“ โห..... งั้นรีบๆเลยนะ  เค้ารออยู่” ภีมเล่นกลับมาอีก

“ โถ......  แกทำเค้าไว้เยอะอ่ะ  ทำเค้าร้องไห้กี่ทีเหอะ..... นับไม่ถ้วน  รอไปก่อนเลยป่ะ...” เราพูดเล่นกะมันอีก

“ จร้า....... เอาเลยเธอ.....  เอาให้พอใจ...  แต่ผมเข็ดแล้วนะคร๊าบบบบบบบ” ภีมพูด

“ รู้ตัวก็ดีแล้ว...” เราแกล้งมันอีก

“ ค๊าบ.... งั้นไปนอนได้แล้วค๊าบ...  พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ” ภีมพูด

“ งั้นเค้าไปนอนนะ...  เดี๋ยวจะเที่ยวเผื่อ.....”เราพูด

หลังจากนั้นเราก็เตรียมของต่อ.... แล้วก็โทรนัดป็อบให้มารับที่บ้านในวันพรุ่งนี้........

#####################################################################

ตอนนี้พอเล่าๆไปแล้วรู้สึกว่าป็อบหายไปเลย.....  งงตัวเองเหมือนกันว่าป็อบหายไปไหน

แต่เอาจริงๆช่วงที่เราไปเคลียร์กะเพื่อนพวกนั้นป็อบก็กลับไปแล้ว.... ง่ายๆก็คือวันนั้นทั้งวันเราไม่เจอป็อบเลยก็ได้คุยกันหลังจากที่คุยกะภีมเสร็จนั่นแหละ  แต่มันไม่มีไรไงเลยไม่ได้เล่าต่อ.....

จะบอกว่า.... ตอนหน้าก็จะจบครึ่งแรกแล้ว..................... ถ้าไม่นึกอะไรขึ้นมาได้อีกอ่ะนะ

ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้เค้ากะแกนะ.......................  ครึ่งหลังคงได้คำตอบตามข้อสงสัยที่ทุกคนๆมีอยู่

ไปแล้ว................................... รักคนอ่านน๊า.............

zaniim

ขอบคุณครับผม

sugaritc

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ