มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

                        ปีศาจรูปงามไม่มีเวลาให้ต้องตัดสินใจอีกแล้ว หันหลังสาวเท้าวิ่งลงจากสันเขาตรงมายังปากถ้ำอย่างเร็วจี๋  ใจตอนนี้อยากให้ตนสามารถก้าวกระโดดไปโผล่ในถ้ำทันที อยากปกป้องคนรักและลูกสาวตัวน้อยเอาไว้  หวังว่าพระลักษมณ์คงยื้อถ่วงเวลาไว้ได้ รอตนก่อนนะ  อย่าพึ่งเป็นอะไรไปเด็ดขาด....ในใจปีศาจรูปงาม รำพันตลอดเวลา...
                      รอผมนะพระลักษมณ์..รอผมก่อน..?
Part 21
ปีศาจตัวจริง
                         พระลักษมณ์ใช้มือซ้ายกดปากแผลเอาไว้แน่น   
                         ตามง่ามนิ้วแดงฉานไปด้วยเลือดสีสดที่ไหลย้อยไม่หยุด  ใบหน้าหล่อใสเริ่มซีดเผือด
เหงื่อกาฬผุดเต็มหน้า  มือขวาพยายามกระชับมือเด็กหญิงตัวน้อยปลุกปลอบไปในตัว
                         “คุณสิตา  ผมไม่รู้คุณโกรธเกลียดอะไรผม เพื่อเห็นแก่มนุษยธรรมและความรู้สึกของหนูผา
ที่กำลังหวาดกลัวขวัญเสียต่อเหตุการณ์  ผมอยากให้คุณสงบสติอารมณ์  แล้วพวกเรากลับออกไปจากที่นี่  
เรื่องที่คุณทำร้ายผม  เลิกแล้วต่อกันเถอะผมไม่ถือ”   พระลักษมณ์คิดตามที่พูด  แต่แววตาของสิตาก็ไม่เปลี่ยนแปลง  แถมรังสีอำมหิตยังพุ่งกระจายเกินกว่าสาวสวยปกติจะพึงมี
                        “ฮ่ะ...ฮ่าๆ  แกแย่งฉันไปทุกอย่าง  ยังไม่รู้ตัวอีกว่าทำอะไรให้ฉันเกลียด  พี่ชายญาติเพียงคนเดียว
ที่ฉันมี  เราพี่น้องต่างปกปิดฐานะกันมาตลอดกลับต้องตายด้วยน้ำมือคนที่ฉันรัก   หึหึ..ที่แย่ที่สุดเค้าดัน
เลือกแก   ดีเหมือนกันฉันจะให้แกรู้ความจริงก่อนตาย  ตัวตนฉันเป็นใคร  จำใส่สมองแกไว้ฉันคือผู้ชายแปลงเพศ..ฮ่าๆ”   พระลักษมณ์อึ้งตาค้าง  เมื่อได้ยินคำเฉลยจากปากสิตา
                         “คุณว่าอะไรนะ?”  
                         ก่อนจะหลุดปากถามย้ำ อย่างตะลึง
                        “ฉันคือผู้ชายแปลงเพศไอ้โง่   ถ้ารู้คุณจาชอบแบบนี้แต่แรก  ฉันคงไม่ต้องไปแปลงเพศ
ให้เสียเวลา   ช่างเหอะตอนนี้ฉันควรกำจัดแกที่เป็นเสี้ยนหนามเสียก่อน   แล้วค่อยใช้มนต์มารสะกดคุณจามาเป็นของฉันก็ยังไม่สาย   ต่อให้เจ้าตัวเก่งกล้ามีอาคมแค่ไหน  คงยังไม่รู้มั้งว่าเมื่อใดที่ฉันกินหัวใจมาร
เข้าไป  พลังมารที่เพิ่มขึ้นจะสามารถสยบร่างแฝงซาตานของเค้าได้เช่นกัน   เมื่อเราสองคนได้ร่วมรักสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว  เค้าจะเป็นทาสรักฉันไปตลอดกาล  ความลับนี้มีแต่ฉันกับพี่ชายเท่านั้น
ที่รู้   ฉะนั้นฉันจะไม่เสียเวลากำจัดแกอีกเป็นอันขาด   
                       แกคือร่างแฝงของนารายณ์   ต้นตอของมารคอหอยตัวขวางฉันดีนัก..ฮ่าๆ”  พูดจบ
สิตาแหงนหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง   ก่อนจะยกมือข้างที่กำหัวใจมารเปล่งแสงวิบวับเข้าปากฉีกกระชาก
กลืนกินสดๆ  จนหนูผากรีดร้องด้วยความตกใจ  พระลักษมณ์จำต้องจัดการสักอย่าง  เพื่อไม่ให้หนูน้อยเห็นภาพน่าสะอิดสะเอียนจนติดตาเก็บไปฝันร้ายตลอดเวลา  ตัดสินใจปล่อยมือหนูน้อยก่อนจะใช้ทักษะที่เชี่ยวชาญบีบท้ายทอยให้เด็กหญิงตัวอ่อนระทวยสลบไสลลงไปทันที  นี่คือหนทางเดียวที่จะแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้า  และตนก็จะได้ไม่ต้องพะวักพะวนห่วงเด็กหญิงอีกด้วย
                       จากนั้นค่อยประคองหนูผานอนลงพิงผนังถ้ำอย่างทุลักทุเล   แล้วหันมาเปิดกระเป๋าคาดเอว  
หยิบผ้าก๊อซสีขาวพร้อมผงยาห้ามเลือดโรยปิดปากแผลแล้วรัดด้วยผ้าพันรอบเอวอย่างรวดเร็ว   เร่งทำเวลาในขณะที่ปีศาจสิตากำลังขะมักขเม้นกลืนกินหัวใจมารลงกระเพาะ   ทุกอย่างเสร็จสิ้นในจังหวะปีศาจสิตาก็สวาปามหัวใจมารไม่เหลือซากเช่นกัน
                       พระลักษมณ์ยืนประจันหน้าสิตาตรงๆ   ซึ่งบัดนี้ดวงตาแดงก่ำไร้สัญญาณคนปกติทั่วไปพึงมี  
แถมรังสีอำมหิตกลับคลุ้งกระจาย   ริมฝีปากเปรอะไปด้วยเลือดสีสดไหลย้อยชวนสะอิดสะเอียนยิ่งนัก
                      “ผมถามคุณหน่อย   คุณคือจิตมารคืนร่างในวันพระจันทร์ดับสินะ”   
                      “ใช่  ฉันเอง นอกจากฉันยังมีพี่ชายฉันด้วย” สิตาตอบเสียงห้วนดุ
                      “คุณข่มขืนเหยื่อทุกราย  ก่อนฉีกทึ้งแยกร่างพวกเค้า”   พระลักษมณ์ถามต่อ
                      “หึหึหึ!  ฉันไม่ได้ทำ  ฉันจะใช้อะไรไปข่มขืนพวกมัน  พี่ชายฉันต่างหาก   ฉันมีหน้าที่ดื่มเลือด
ก่อนแยกร่างพวกมันทิ้งเท่านั้น”  นับเป็นข้อมูลใหม่ที่ทำให้พระลักษมณ์อึ้ง
                       “หมายความว่า  คุณกับพี่ชายคุณร่วมมือกันมาตลอด   พี่ชายคุณก็เป็นจิตมารด้วย  ทำไมทายาท
จิตมารถึงมีสองคน”   พระลักษมณ์ถามให้หายสงสัย
                      “ไม่ผิด  ฉันถ่ายทอดให้เอง  อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น  ชั่วโมงแห่งเดรัจฉานคืนร่าง
ฉันไม่สนใจหรอกใครเป็นพี่เป็นน้อง  เราต่างร่วมเสพสมกันจนเป็นเช่นนี้   แกได้รู้ตามที่อยากรู้แล้วสินะ   ที่ฉันไขข้อสงสัยให้
เพราะแกไม่มีโอกาสกลับออกไปเล่าให้ใครฟังได้แล้วต่างหาก”   พูดจบ สิตาทะยานเข้าใส่พระลักษมณ์พร้อมคมมีดวาววับ   การเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินคาด   ร่างโปร่งอาศัยความคล่องตัวฉากหลบได้อย่างหวุดหวิด  ก่อนจะยกขาเตะสวนเข้าใส่ งานนี้ไม่ต้องยั้งเมื่อรู้ว่าสาวสวยตรงหน้า  แท้จริงคือผู้ชายแปลงเพศแถมยังมีฝีมือ
ไม่ใช่ชั่ว  กะหมายชีวิตตนเองชัดเจนขนาดนี้   พระลักษมณ์จึงต้องสู้สุดฝีมือ
                      การยกเท้าเตะพลาดเป้าอย่างฉิวเฉียด  เมื่อปีศาจสิตารวดเร็วว่องไวจนน่าตกใจ  รับมือลำบากในภาวะร่างกายบาดเจ็บและสูญเสียเลือดไปไม่น้อย   พระลักษมณ์ล้วงมีดพกออกมาปะทะด้วย  ก่อนทั้งคู่จะเข้าห้ำหั่นกันอย่างรวดเร็วรุนแรง  พละกำลังของพระลักษมณ์เป็นรองอย่างเห็นได้ชัด  สังเกตจากแรงปะทะที่ร่างโปร่งกลับต้องเป็นฝ่ายเซหลุนๆ  ไปหลายต่อหลายครั้ง  อาศัยสติและความชำนาญทำให้หลบหลีกคมมีดของปีศาจสิตาได้อย่างหวุดหวิดหวาดเสียวจวนตัวเหลือเกิน
                       “เก็ง..ชิ้ง!..ฉัวะ!...หวือ!”  
                       การเคลื่อนไหวรับมือกับสิตา  ทำให้แผลที่รัดผ้าไว้ของพระลักษมณ์ถึงกับปริแตกอีกรอบ  
ผ้าก๊อซสีขาวย้อมเป็นสีแดงขยายวงกว้างเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ   ในขณะที่ร่างโปร่งเหงื่อซึมตามขมับทั่วทั้งแผ่นหลังจนชุ่มโชกไปหมด  หน้าที่ซีดเผือดยิ่งซีดหนักเข้าไปอีก  เมื่อต้องเสียทั้งเลือดทั้งเหงื่อนั่นคือน้ำในร่างกายที่กำลังขับออกต่อเนื่อง  ถึงแม้ขณะนี้ยังกับผ่านมานานมาก   แต่ความจริงใช้เวลาไปทั้งสิ้นรวมแล้วยังไม่ถึงสิบนาที  ตั้งแต่พูดคุยจนถึงการลงมือเข้าห้ำหั่นกัน   
                      ปีศาจสิตา  หวังปลิดชีวิตของพระลักษมณ์ในกำมือ  แต่พระลักษมณ์แค่ป้องกันเอาตัวรอด
ก็ฝืดฝืนเหลือจะต้านไหวแล้ว  ไม่คิดว่าฝีมือของสิตาจะร้ายกาจปานนี้  ไม่เจอกับตัวหรือรู้จักมาก่อน  พานจะเข้าใจว่าสิตาเป็นหน่วยคอมมานโดที่ผ่านการฝึกทักษะการต่อสู้มาอย่างเคี่ยวกรำแน่นอน   
                      พละกำลังของสิตายิ่งสู้ยิ่งเพิ่มมากขึ้น  การเบี่ยงหลบหรือการปะทะซึ่งแรกเริ่มพระลักษมณ์แค่
เซหลุนๆ  ตอนนี้เริ่มจะกระเด็นไม่เป็นท่าแล้ว  สมองอันชาญฉลาดหาทางถ่วงเวลาเอาตัวรอดอย่างว่องไว  
สุดท้ายที่ปีศาจกระหายการฆ่าพุ่งเข้ามาจ้วงมีดเข้าใส่  พระลักษมณ์อาศัยแรงส่งของฝั่งตรงข้ามเบี่ยงหลบได้อย่างฉิวเฉียดแต่ก็ได้รับแรงปะทะโดนไปเต็มๆ จากศอกที่กระทุ้งมาจนตัวกระเด็นล้มกระแทกก้นจ้ำเบ้าห่างไปกว่าสามก้าว  ทั้งจุกทั้งเจ็บ  ปวดระบมแผลที่เลือดซึมออกมาไม่หยุด  เริ่มจะหน้ามืดวิ้งๆ  เข้าให้แล้วตอนนี้  อาศัยร่างกายที่แข็งแกร่งและพลังใจที่เข้มแข็งจึงทำให้ยืนหยัดอยู่ได้จนถึงขณะนี้
                                  “พลั่ก!  ตุ้บ!..อึก...อุ๊บ!..เชี่ยแม่งจุกชิบ”  
                                  พระลักษมณ์สบถ  ก่อนจะทำเนียนล้วงปืนพกจากหลังเอวออกมาเล็งปากกระบอก
จ่อยังร่างปีศาจสิตาทันที  พร้อมกับขู่กำชับเสียงเข้มไปด้วยว่า
                                  “หยุด!  ขืนขยับอีกก้าว  ผมยิงคุณทันที”   
                                  สิตาชะงักกึก  จ้องปืนในมือพระลักษมณ์นิ่ง  ก่อนแสยะยิ้มชั่วร้ายไม่เหลือเค้าสาวหน้าสวย
ให้เห็นแม้แต่น้อย  
                                 “หึหึหึ...ถ้าคิดว่าไอ้ลูกตะกั่วนั่นหยุดฉันได้แกก็ลองดูสิ...ฮ่าๆ”   เสียงหัวเราะอย่าง
เหนือกว่าของสิตา  ทำเอาพระลักษมณ์ลังเลชั่ววูบ  จังหวะนั้นสิตาก็พุ่งตัวเข้าหาทันที  พระลักษมณ์ไม่รีรอลั่นกระสุนเข้าใส่เช่นกัน  ความเป็นตายตอนนี้ไม่สามารถใจอ่อนได้แล้ว
                                 “ปังๆๆ”   
                                 กระสุนลูกโม่ในรังเพลิงสิบนัด  ถูกปล่อยออกไปติดต่อกันทีเดียวห้านัดต่อเนื่อง   
หยุดร่างบอบบางสมส่วนได้ทันที   สิตาหน้านิ่งยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ  เขม่าควันกระสุนยังเห็นเป็นเงาลางๆ  
ตรงบริเวณหน้าท้องของสิตา  ซึ่งพระลักษมณ์เลือกที่จะยิงไม่หวังปลิดชีวิต   เผื่อเกิดผิดพลาดจะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลัง  อย่างน้อยภาพของหญิงสาวยิ้มสวยหน้าเย็นยังอยู่ในมโนสำนึก  แม้คนที่พูดถึงบัดนี้ไม่เหลือเค้าโครงเดิมให้เห็นเลยก็ตาม
                                    “หึหึ...แกทำได้แค่นี้แล้วสินะ”  
                                    พระลักษมณ์ปากอ้าตาค้าง  เมื่อจู่ๆ  หัวกระสุนทั้งห้านัด  กระดอนหลุดตกลงพื้นทุกนัด   
แถมร่างรับกระสุนของสิตากับไม่สะทกสะท้านแสดงความเจ็บปวดให้เห็นอีกต่างหาก   นี่มันปีศาจชัดๆ ผิวหนังมนุษย์ที่ไหนจะไม่ระคายกระสุนระยะเผาขนเช่นนี้กัน   ตอนนี้ไม่มีเวลาให้พระลักษมณ์คิดอะไรแล้ว   ในขณะในหัวนึกถึงหน้าปีศาจรูปงามขึ้นมาทันที   ถ้าปาจาอยู่ตรงนี้คงจะดีไม่น้อย  อย่างน้อยปาจามีอาคมแถมรู้เรื่องมนต์ดำพวกนี้ดี   ไม่รู้เจ้าคุ้มรูปหล่อมัวทำอะไรอยู่  ไม่โผล่หัวมาช่วยสักทีเล่าว่ะ...ตึงมือแล้วนะโว้ย! ร่างโปร่งสบถในใจอย่างเริ่มหงุดหงิด...
                        ขณะที่นึกกร่นด่าสุดหล่ออยู่นั้น   
                        ปีศาจรูปงามก็ร้อนใจวิ่งตะลุยลงเขาแทบจะติดปีก   ระยะทางจากยอดถ้ำห้อตะลุยลงมายัง
ปากถ้ำ  อย่างน้อยไม่ต่ำกว่า 15  นาที  หนทางไม่ได้ราบเรียบอย่างที่คิด  เจ้าคุ้มเองไม่ได้สนใจร่างกายตนสักเท่าไหร่  สับขาก้าววิ่งห้อตะบึ่งยังกับนักวิ่งลมกรด   หนามเกี่ยวครูดตามแขนเป็นรอยเลือดซิบ  แต่หาได้ทำให้ร่างสูงใหญ่ของปาจาใยดีไม่   บัดนี้ลงมายืนปากถ้ำเป็นที่เรียบร้อย  ก่อนจะพุ่งพรวดเข้าสู่ข้างในปาน
จะเหาะ   หัวใจร่ำร้องภาวนาให้คนรักและหนูผาตัวน้อยอย่าได้เป็นอันตรายใดๆ  อยู่ตลอดเวลา
                           “ฉันให้แกทรมานกับมนต์ดำคงจะดีกว่าที่จะปลิดชีวิตแกในมีดเดียว   ตอนนี้ปาจาที่รักของฉัน
กำลังเข้ามาแล้ว   สัมผัสพลังแฝงของเค้าช่างรุนแรงยิ่งนัก  นี่สิถึงจะเหมาะเป็นคู่ชีวิตของฉัน  เพราะฉะนั้นฉันสะกดแกไว้เป็นตัวประกัน  เมื่อเค้ารักแกมากก็ต้องยอมทำตามเงื่อนไขฉันแน่   รอให้ฉันกับเค้าได้เสพสุขกันก่อนเถอะ  เมื่อนั้นปาจาผู้เย็นชาทรนง  ต้องตกเป็นทาสของฉันไปจนตาย..ฮ่าๆๆ”   สิตาพูดมานั่น  ชวนให้พระลักษมณ์ขนลุกซู่   ไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะมีความคิดเช่นนี้  ในขณะที่กำลังนึกหาวิธีอยู่  จะทำอย่างไรให้สภาพตกเป็นรองของตนรอดจากสถานการณ์ตรงหน้า   ปีศาจสิตาก็ยืนบริกรรมคาถาเสียงหึ่มๆ  ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
                                    “ขะเมลา ปะริต์ปูติ พะโนต์นากู เขตูติมายันตระ บลาๆ”  
                                    เสียงสวดคาถามนต์ดำพาเอาขนพองสยองเกล้า  ในที่สุดปีศาจสิตาก็เป่าลมพุ่งเข้าใส่
ร่างของพระลักษมณ์ที่ยังนั่งชันเข่าอ้าขาในมือเล็งปืนป้องกันตัวไว้อย่างเตรียมพร้อม   พระลักษมณ์รู้สึกเย็นวูบไปทั่วหน้าเหมือนมีลมหนาวหอบมาปะทะ   ก่อนจะกลับมาเป็นปกติโดยไม่รู้สึกอะไร   
                                    “เอ๊ะ!   ทำไมคาถาสะกดมารของฉันถึงสะกดแกไม่ได้  ต่อให้เป็นร่างแฝงของนารายณ์
ก็ไม่น่าจะป้องกันได้นี่”   สิตาถลึงตาโปนแดง  พูดเสียงห้วนอย่างหัวเสีย  ทำให้พระลักษมณ์มีโอกาสฉุกคิดขึ้น  
ก่อนจะเหลือบตาดูแหวนลงอักขระขอมสวมนิ้วนางข้างซ้าย   คงเป็นสิ่งนี้ที่ป้องกันตนเอาไว้จากมนต์ดำของปีศาจสิตาแน่นอน   มิน่าปาจาถึงกำชับไม่ให้ถอดแหวนออกเด็ดขาด  รอดตัวไปอย่างหวุดหวิด
                                    “อย่านึกว่าแกจะรอด  ต่อให้แกมีของขลังคุ้มกาย นั้นก็ป้องกันแค่มนต์คาถา  
แต่สำหรับเลือดเนื้อแกแล้วมันยังไม่เหนียวพอหรอก   แบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะเก็บแกไว้อีกต่อไป  
ตายเสียเถอะ”  พูดจบทะยานเข้าหาพระลักษมณ์พร้อมกับมีดที่เงื้อสูงตั้งท่ากระซวกหัวใจพระลักษมณ์ภายในคมมีดเดียว
                                   “เปรี้ยง!..”  
                                   เสียงปืนหยุดโลกนัดนี้ได้ผลยิ่งนัก  เพราะ....
                                   “กรี๊ด!...อร๊ากๆ!..”  
                                   ปีศาจสิตามีดหล่นตุ๊บ   ร้องโหยหวนเจ็บปวดทรมาน    ก่อนจะได้ยินเสียงกระดูก
ลั่นเกรียวกราวสะท้อนทุกรูขุมขน
                                  “กร๊อบ..กร๊อบ...แกร่กๆ”   
                                  และความเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่ทำเอาพระลักษมณ์จ้องตาค้าง   เมื่อปากเธอเริ่มยืด
แถมเขี้ยวแหลมงอกออกมายาวเฟี้ยว  กระดูกขยายโครงร่างบอบบางกลับสูงใหญ่ขนสีน้ำตาลเข้มงอกปกคลุม
ทั่วร่าง  ตาคมสวยหรี่เล็กลง  กระโจนพุ่งไต่ขึ้นไปตามผนังถ้ำ  ซึ่งกระสุนของปาจาก็รัวยิงเข้าใส่ติดต่อกัน  สะเก็ดไฟแล่บเมื่อกระทบแง่งหินตามผนังถ้ำ  จนร่างครึ่งปีศาจของสิตามุดหายลับไปยังปากโพรงเหนือศีรษะที่สูงกว่าสามสิบเมตร   กลับไม่เป็นปัญหาสำหรับจิตมารในร่างแปลงที่มีพละกำลังและความคล่องแคล่วรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ
                                      “คุณจา”   พระลักษมณ์ครางเสียงแผ่ว   ตอนนี้สติของตนเลือนเต็มทน  
นั่นเพราะเสียเลือดไปไม่น้อย    หน้าที่ซีดเผือดปานกระดาษปากเริ่มเขียวคล้ำแล้วด้วย  ปาจารีบเสียบปืนพกเข้าหลังเอว  บัดนี้กระสุนเงินทั้งหกนัดเหลือในรังเพลิงนัดเดียว   หลังจากใช้ไปทั้งสิ้นห้านัดปลิดชีวิตพี่ชายสิตา  
และทำร้ายจิตมารข้ามเพศบาดเจ็บหลบหนีไปได้
                                       “พระลักษมณ์  เป็นไงบ้าง”   ร่างสูงใหญ่คุกเข่าลงข้างคนรัก  มือหนาประคองใบหน้า
ที่ซีดเผือดของร่างโปร่งไว้ทั้งสองมือ  ก่อนจะประทับริมฝีปากจูบปลอบอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน  ในอารมณ์นี้หัวใจของปีศาจรูปงามนามปาจา  เหมือนยกภูเขาออกจากอก ไม่อยากคิดหากตนเข้ามาช้าเพียงก้าว  จังหวะที่สิตาทะยานง้างปลายมีดแหลมคมพุ่งเข้าใส่ร่างโปร่งที่รอรับทัณฑ์มัจจุราช   ตนคงเสียใจไปตลอดชีวิต  ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยตนฉุดคนรักออกจากเงื้อมมือมัจจุราชได้ทันท่วงที
                                    “อืม...พะ..ก่อน”  
                                    พระลักษมณ์บิดหน้าหนี   เจ้าคุ้มบ้านี่เล่นจูบจนหนำใจ เจ้าตัวกำลังจะหายใจไม่ออก  
ให้ตายเหอะแม้จะรู้สึกดีอุ่นวาบในอก  หลังรู้ว่ากระสุนหยุดนาทีวิกฤตช่วยชีวิตตนไว้นั้นคือคนที่อยู่ในห้วงความคิด   พระลักษมณ์ก็รู้ความรู้สึกของหัวใจตัวเองแล้วด้วย   คงไม่มีคำไหนอธิบายความรู้สึกนี้ได้แล้วว่า  
วิษณุทรงพลตกหลุมรักปีศาจรูปงามไปแล้วเต็มๆ  ในภาวะหน้าสิ่วหน้าขวานหัวใจตนกลับร่ำร้องเรียกหาผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น  
                             ปาจาชำเลืองมองหนูผาที่หลับตาพริ้มนอนพิงกำแพงถ้ำอย่างสงบ  พร้อมขมวดคิ้วตั้งคำถาม
ว่าเกิดอะไรขึ้น   พระลักษมณ์เข้าใจแววตานั้น  รีบตอบกลับไปว่า
                             “ผมแค่ทำให้เธอหลับ  ไม่อยากให้เห็นภาพน่ากลัวจนขวัญเสีย”   ปาจาพยักหน้าเข้าใจ  
ก่อนจะพูดขึ้นว่า
                             “คุณเลือดออกเยอะมาก   รีบไปจากที่นี้กันเถอะ  เรื่องอื่นค่อยคุยทีหลัง”    พระลักษมณ์
พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดเจ้าคุ้มรูปหล่อ   
                             “พอจะเดินไหวไหม”   ปาจาถาม  หลังจากพยุงร่างโปร่งลุกขึ้นยืนแล้ว ในขณะพระลักษมณ์
กำลังสอดปืนเข้าหลังเอวเก็บเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
                             “ผมไหว...คุณอุ้มหนูผาเถอะ  ไม่ต้องห่วงผม”  พระลักษมณ์ตอบ  ปาจาจึงตรงไปช้อนตัว
หนูผาไว้ในอ้อมแขน  ก่อนจะเดินนำร่างโปร่งพากันออกจากถ้ำไปเงียบๆ  งานนี้คงต้องกลับไปรักษาแผลให้พระลักษมณ์ก่อน  พร้อมกับร่วมวางแผนทั้งกายันต์และธรรมตรัย  ว่าจะจัดการกับปีศาจสิตาในร่างจิตมารยังไง  กระสุนเงินเหลือเพียงนัดเดียว   ไม่สามารถจะทำพิธีชุบกระสุนขึ้นได้แล้วด้วย  เพราะหัวใจมารถูกจิตมารสิตากลืนกินไปเสียแล้ว  
                             แต่ยังมีความลับอีกข้อที่จิตมารไม่มีวันรู้  นั่นคือหลังจากคืนร่างเป็นเดรัจฉานเมื่อกินหัวใจมาร
ที่ผ่านพิธีล้างมนต์มารไปแล้ว  กลายเป็นไม่ใช่หัวใจมารบริสุทธิ์เหมือนที่มันเข้าใจ  จะไม่มีทางคืนกลับร่างมนุษย์ได้อีก  นั่นเป็นผลดีทางฝั่งปาจาเพราะสามารถตามล่าตัวเดรัจฉานครึ่งมนุษย์ได้ไม่ยาก  มันไม่สามารถปะปนแฝงเร้นกับคนปกติได้เหมือนเดิม..
                               ยังมีคำถามอีกมากมาย ที่เจ้าคุ้มรูปหล่อต้องการให้พระลักษมณ์เล่าให้ฟัง  เพราะเหตุการณ์ทั้งหมดพระลักษมณ์คนเดียวที่รู้ดีกว่าใคร ส่วนตนก็พร้อมจะไขข้อสงสัยให้พระลักษมณ์เหมือนกันในทุกเรื่อง  ต้องรอให้กลับไปรักษาบาดแผลและร่วมวางแผนกำจัดจิตมารสิตาให้สิ้นซากนั่นแหละ  นึกแล้วก็ไม่อยากเชื่อคนใกล้ตัวจะคือจิตมารเสียเอง แต่ก็ไม่แปลกเพราะในเรือนไทย  ไม่มีใครสัมผัสรังสีมารของใครได้ นี่สินะจึงถูกตบตามาโดยตลอด....ที่ๆปลอดภัยที่สุดคือที่ๆอันตรายที่สุด สุภาษิตนี้ยังใช้ได้ดีเสมอมา..?

platong

ขออ่านหน่อยครับ

sugaritc

ขอบคุณมากครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

rubthai

ขอบคุบมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}

paepaeii

ขอบคุณครับ

imboon

ขอบคุณครับ

tumlove

ขอบคุณมากครับ

sosarin

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณมากครับ

reawreaw

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณมากนะครับ