มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ตอนนี้หน้าจะระเบิดอยู่แล้ว   สมองยังไม่ทันได้โต้ตอบก็ต้องพลาดท่าให้กับกายันต์เทพบุตรสุดหื่นจนได้ เมื่อปากหนาได้รูปบดจูบดูดกลืนความหวานในโพรงปากนุ่มปลุกอารมณ์ร่างสูงของเลขาชาเย็นอย่างไม่ต้องรอเอาคำตอบ...งานนี้หมดทางปฏิเสธ..
ให้ตายเถอะ...ไม่คิดมาก่อนกายันต์จะนัวเนียกับตนไม่เลิก....เฮ้อ!...เลขาหน้านิ่งแสนชาเย็นคงได้หลอมละลายเพราะไฟรักจากกายันต์เทพบุตรสุดร้อนแรงแล้วละคราวนี้.....?
Part 23
ร้อน..แรงตอดตลอด!.
                 วันนี้พระลักษมณ์ได้รับการตัดไหมออก  แผลแห้งสนิทรู้สึกเสียดบ้างจี๊ดๆ  แต่ไม่เจ็บไม่ปวดเท่าไหร่   ยอมรับว่าเจ้าคุ้มรูปหล่อดูแลเอาใจใส่ดีมากๆ
คอยล้างแผล  เช็ดตัวให้ช่วงที่แผลห้ามโดนน้ำ  รวมถึงดูแลเรื่องอาหารจัดยาให้ทานตามเวลาอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง   กอปรกับร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  แผลของพระลักษมณ์จึงสมานตัวได้รวดเร็วกว่าคนปกติ
                 ระหว่างที่พักรักษาตัว   บรรยากาศภายในเรือนไทยของคุ้มดงพญา   อบอวลไปด้วยความสุขของคู่รัก
ทั้งกายันต์และเลขาเย็นชาหน้านิ่ง   ที่บัดนี้ขยันหน้าแดงหูแดงง่ายเหลือเกินยามถูกกายันต์เหย้าแหย่ตอดเล็ก
ตอดน้อย  ธรรมตรัยก็ธรรมตรัยเถอะตายเพราะลูกม่อหน้ามึนของกายันต์เสียสนิทศิษย์โรงเรียนกายันต์ไปเลย
                 ส่วนปีศาจรูปงามซึ่งมีร่างแฝงของซาตาน  ดันสวมวิญญาณเอ็มมานูเอลเทพบุตรรูปหล่อ  เอาอกเอาใจ
พระลักษมณ์เสียจนร่างโปร่งไปไม่เป็นเหมือนกัน  ยอมรับว่าไม่เคยมีใครดูแลเทคแคร์ให้ขนาดนี้   ซอกหลืบส่วนเร้นลับปาจาไม่ยักรังเกียจกลับทำความสะอาดให้อย่างปราณีตบรรจง   เล่นเอาคนหัวดื้อที่ต่อต้านจะทำด้วยตัวเองแต่ดันถูกปฏิเสธ  ได้แต่หลุบตาหลบเม้มปาก  หน้าแดงไปตามระเบียบ  ดีนะที่ผ่านช่วงวันเวลาเหล่านั้นมาได้อย่างไม่บอบช้ำอะไร   ขืนยังไม่ได้ตัดไหมแถมต้องงดอาบน้ำเหมือนเดิมละก็   พระลักษมณ์คงขายหน้ามากกว่านี้จนไม่เหลืออะไรแล้วมั้ง   นึกโมโหทั้งตัวเองแอบกร่นด่าเจ้าคุ้มรูปหล่อไปพร้อมกัน   ทุกครั้งที่เช็ดตัวตนดันเกิดอารมณ์อย่างว่าขึ้นมาเสียนี่   ไอ้น้องชายไม่รักดีเสือกผงกหัวชี้โด่ซะงั้น  ยังจำคำพูดของปาจาที่หยอกกลับมาว่า
                    “หึหึ...แข็ง..แรง...ดีจังเนอะ”  
                    ทำเอาพระลักษมณ์ซึ่งหน้าแดงเป็นทุนอยู่แล้วถึงกับแดงแปร๋ดจนแทบระเบิด   อยากกระโดดขบหัวไอ้คนกวนโมโหที่กำลังเช็ดตัวให้ซะจริง   เพราะใครเล่าเว้ย!..เสือกป้วนเปื้อนเช็ดแต่แถวนั้นนั่นแหละ  นี่เป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ  ของสองคนเค้ากุกกิ๊กกัน
                   “นมกับหนูผา  พร้อมแล้วใช่ไหม?”   
                   เจ้าคุ้มถามนมอ่อนระหว่างทานผลไม้ปิดท้ายมื้ออาหารเย็น  ส่วนหนูจันทน์ผามองหน้าคุณพ่อสุดหล่อแล้วส่งยิ้มใสซื่อให้แทนการตอบรับ
                  “เรียบร้อยแล้ว   พรุ่งนี้เช้าเดินทางได้เลยค่ะ”  นมอ่อนตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
                  “ของฝากจากไร่  นมอย่าลืมเอาติดตัวไปฝากท่านด้วยนะครับ”  ปาจากำชับ  คำพูดของปาจา
ที่โต้ตอบกับนมอ่อน  คงมีแต่พระลักษมณ์ที่ขมวดคิ้วมุ่นเพราะไม่เข้าใจว่าคุยเรื่องอะไรกัน   แต่ก็ไม่อยากเสียมารยาทแทรกถาม  หากเจ้าของเรื่องไม่ยินดีจะบอก  ทั้งที่ในใจหงุดหงิดพิลึกเหมือนตนเป็นส่วนเกิน
ซะงั้น   ชำเลืองมองกายันต์กับธรรมตรัย เล่นหน้าชื่นมื่นมีความสุขไม่สนใจใคร  อยู่ในโลกส่วนตัวกันไปแล้ว  นึกดูอีกทีเหมือนทั้งคู่รู้มาก่อนว่าที่ปาจาคุยกับนมอ่อนพูดถึงเรื่องอะไรกัน   กลายเป็นว่าตนเอ่อแดกอยู่คนเดียว  ความรู้สึกไม่ได้เป็นส่วนร่วมพาเอาพระลักษมณ์รู้สึกโหวงวูบในอกพิกล...   
                   “นมจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ  ให้นมบอกกับท่านว่าอย่างไรไหมค่ะ?”   นมอ่อนถามเจ้าคุ้มกลับ
                   “ผมฝากนมบอกท่านด้วยว่า   เสร็จธุระทางนี้เรียบร้อยแล้ว  ผมจะไปกราบท่านด้วยตนเอง”   
ปาจาบอกด้วยแววตาจริงจัง  จนพระลักษมณ์อยากรู้ตะหงิดๆ ท่านที่ทุกคนกล่าวถึงคือใครกัน   ปีศาจรูปงามตนนี้ถึงได้เกรงใจเป็นพิเศษ
                   แต่คงได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ   เพราะตนไม่กล้าเสียมารยาทแทรกถามด้วยสิ แลดูจะ
ไม่เหมาะอย่างที่บอกเมื่อเจ้าภาพไม่ยินยอมให้รู้ก็คงได้แต่เก็บงำความอยากรู้เอาไว้   ว่านมอ่อนจะไปไหน
ไปพบใคร?  ความสงสัยนั้น  ยังคงค้างคาใจไม่ได้รับความกระจ่าง
                  หลังจากพระลักษมณ์อาบน้ำเรียบร้อยนอนดูทีวีอยู่บนเตียง  ในขณะที่ปาจากำลังอาบต่อจาก
พระลักษมณ์พอเสร็จเรียบร้อยเปิดประตูเดินออกมา  ร่างสูงใหญ่สวมชุดนอนเสร็จสรรพ   ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างตนจนไหล่เกยกันอย่างเจตนาเห็นๆ
                 “หึ...ไม่นอนทับผมเลยล่ะ?” พระลักษมณ์พูดแกมประชด  นั่นสิตัวก็สูงใหญ่ดันเสือกเบียดจนจะทับตนแล้วที่ก็ออกจะกว้างเตียงก็ไม่ใช่เล็กๆ
                 “หืม...ได้จริงดิ..งั้นผมไม่เกรงใจนะ”  พูดจบร่างสูงใหญ่ถือโอกาสคล่อมทับร่างโปร่งอย่างไม่ให้ตั้งตัวทันที
                “เฮ้ย!..อะไรของคุณเนี่ย..จะบ้าหรือไง”  พระลักษมณ์โวยวาย  เพราะปาจาดันตีมึนไม่เข้าใจ
ว่าตนพูดประชดซะงั้น
                “อ้าว!  คุณบอกผมเองว่าให้ทับได้   ผมกำลังทับอยู่นี่ไง..ทั้งทับทั้งประกบแนบแน่นไม่ให้มีช่องว่างเลยหละ..ดีไหม?”  
                “ดีกะผีอะไรเล่า..ลุกดิ”  ยิ่งปาจาทำไม่รู้ไม่ชี้   ทั้งที่แววตากรุ่มกริ่มจนพระลักษมณ์อยากถีบร่างใหญ่
กระเด็นตกเตียงให้เดี้ยงไปเลย  ติดตรงที่ตนโดนกักไว้ใต้ร่างหนาทำอย่างที่คิดไม่ได้  ทักษะการเซฟตัวของปาจาไม่ใช่ขี้ๆ   รู้ดีว่าต้องบล็อกส่วนไหนร่างโปร่งหน้าใสที่โดนกดไว้  ถึงไม่สามารถพยศได้ตามต้องการ
               “อรึ้ย!...ให้ตายเหอะ  อย่าทำตีมึนไม่รู้ว่าผมประชดนะคุณจา..เล่นซะเกยทับผมอยู่ร่อมร่อแล้ว  ผมถึงได้พูดไปแบบนั้น  ใครเค้าหมายความตามที่พูดกันเล่าเว้ย!”  พระลักษมณ์สบถเสียงดัง   ออกอาการหงุดหงิดแบบไม่ต้องปิดกันเลย  ในขณะที่ต้นเหตุดันกลั้นขำปั้นหน้านิ่งแอบสุขใจที่ได้แกล้งร่างโปร่งให้ดิ้นกระแด่วๆ  โดยไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าตวาดเสียงแข็งเพียงอย่างเดียว พานคิดอีกด้วยว่าหากปิดปากแดงๆ ที่กำลังจ้อให้สิ้นเรื่องไปซะ  พระลักษมณ์จะเอาอะไรมาโวยได้อีกถึงตรงนี้ปาจาไม่รอให้เสียเวลา  
ฉวยโอกาสกดปากหนาได้รูปปิดปากสีสดของร่างโปร่งอย่างได้จังหวะพอเหมาะเสียจริง  พร้อมสอดลิ้น
เข้าโพรงปากนุ่มอย่างไม่ยากเย็นเนื่องจากเจ้าตัวกำลังอ้าปากตั้งท่าผรุสวาทใส่ตนอีกรอบ
                  “อุ๊บ...อื้อ!”  
                  ด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่าทั้งรูปร่าง   พละกำลังรวมถึงประสบการณ์และลีลา แรงขืนของพระลักษมณ์ค่อยๆ แผ่วลงจนกลายเป็นอกกระเพื่อมไหวหายใจแทบไม่ทัน   เมื่อพบกับบทจูบดูดวิญญาณของปีศาจรูปงามตนนี้
                  “อ๊า....ฮา!”  
                  พระลักษมณ์เพิ่งมีจังหวะโกยอากาศเข้าปอดเมื่อปาจายอมถอนปากออกให้ ร่างข้างใต้หน้าแดงก่ำลามไล้ไปยังใบหูจนถึงลำคอขาว   ยิ่งเห็นยิ่งกระตุ้นเลือดลมของเจ้าคุ้มให้ฉีดพล่านทั่วร่าง   ยอมรับว่าตนได้อดทนอดกลั้นที่จะไม่กลืนกินร่างโปร่งยากเย็นแค่ไหน  ยามที่ต้องดูแลเช็ดตัวให้พระลักษมณ์   ให้ตายเหอะ
ปาจายอมรับกับตัวเองว่ามันช่างเป็นด่านพิสูจน์กำลังใจที่เยี่ยมยอดยิ่งนัก   เมื่อฝ่ามือใหญ่ต้องคอยจับผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดไล่ไปตามร่างเปลือยขาวเนียนแน่นตึงไปด้วยกล้ามเนื้อสวยงามภายใต้อุ้งมือหนาของตน   ยิ่งก้นกลมได้รูปนั่นยิ่งแล้วใหญ่   พาเอาหัวใจของตนเต้นระบำจนแทบทะลุอกเฉปั้นหน้านิ่งทำเนียนไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ได้สัมผัส  ที่ไหนได้พอพ้นจากนั้นต้องพุ่งเข้าห้องน้ำทำร้ายตัวเองประจำ  ช่างเป็นเรื่องหน้าอายเสียจริงที่คนอย่างเค้าต้องมาทำอะไรแบบนี้   
                    จะโทษก็ต้องโทษพระลักษมณ์นั่นแหละ   ดันมีอิทธิพลกับความรู้สึก  หัวใจและร่างกายตนจนไม่
เป็นตัวของตัวเองทุกครั้งที่ได้สัมผัส   ความรู้สึกนี้ยากจะอธิบายให้ใครเข้าใจได้    หากไม่เจอเข้ากับตัวไม่รู้
หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนเมื่อเห็นคนที่รักนอนเปลือยกายอยู่ตรงหน้า แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เนื่องจากเค้ากำลังเจ็บอยู่   ถึงบอกว่ามันช่างวัดความอดทนและฐานกำลังใจของปาจาเสียยิ่งกว่าที่เคยฝึกมาเสียอีก   
เพราะฐานนี้ร่างกายคนถูกทดสอบดันทรยศเกือบพลั้งมือจับคนน่าฟัดกดเสียหลายต่อหลายครั้ง    พอถึงตอนนี้ใครจะอดใจไหวเมื่อสภาพร่างกายของคนหล่อหน้าใสหายดีเกือบเต็มร้อยแล้ว   ขอรางวัลแห่งความอดทนของตนคืนหน่อยเถอะ....
                          “หึ...คุณช่างกระตุ้นอารมณ์ผมจริงๆ  รู้ตัวบ้างไหม?”  คำพูดตรงๆ ไม่ได้บ่งบอกว่าล้อเลียน
แม้แต่น้อยทั้งน้ำเสียงและแววตา   ทำเอาพระลักษมณ์ซึ่งกำลังเรื่อสีแดงไปทั้งหน้าตาหูเหอ  ถึงกับอยากจมหายไปในฟูกไม่ต้องเจอสายตาคมเข้มวิบวับเปล่งประกายเหมือนกับพูดได้ของปีศาจตนนี่เสียจริง    เมื่อทำอะไรไม่ได้ขอเลือกเม้มปากหลุบตาหลบดื้อๆ ซะงั้น   หารู้ไม่ว่ายิ่งกระทำแบบนี้มันยิ่งล่อแหลมเชิญชวนมากแค่ไหน
                         “หึหึ...ขอผมนะ...ไม่ไหวแล้วจริงๆ”   พูดจบฉกปากจู่โจมอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้  พระลักษมณ์เหมือนกับระวังตัวไว้ก่อนแล้ว  รีบเบือนหน้าหลบทำให้ปากหนาได้รูปพุ่งผิดเป้าไถลโดนข้างแก้มแทนที่จะเป็นปากนุ่มสีสดจนแทบกลืนกินนั่น
                          “อือ...เดี๋ยวๆ!...อย่าเพิ่งดิ...คุยกันก่อน”   พระลักษมณ์รีบเอ่ยปากต่อรองด่วนจี๋  ขืนชักช้า
ได้เรียบร้อยเค้าแน่   ยอมรับร่างกายของตนก็แสนทรยศเจ้าของ   เสือกตอบรับซะออกนอกหน้า....อยากจะ
บ้าตาย
                          “หือ...คุยอะไรอีกครับ...เสร็จแล้วค่อยคุยก็ได้”   ปาจายังไม่ยอมหยุด  ปากก็พร่ำตอบในขณะ
ที่ยังคงซุกไซร้กดจมูกฉกริมฝีปากไปทั่วแก้มใส  ไล่ละมาถึงซอกคอขาวที่อมชมพูชวนให้ใจซ่านหวิวสุดๆ
                        “อ๊ะ!..เอร้ย!..ถ้าคุณไม่หยุดผมโกรธจริงๆ แล้วนะ..อ่าๆ!”   
                          สติแทบหลุดปลิวในหัวเบลอไปหมด  ให้ตายทำไมปาจาถึงได้ร้อนแรงปานนี้ว่ะ..ทุกสัมผัส
ที่ประทับตรายังกะโดนเหล็กร้อนนาบลงไปตรงพื้นผิวเสียนี่  คำขู่ของพระลักษมณ์เหมือนจะได้ผล  แต่ปีศาจ
รูปงามยังคงวกริมฝีปากหนาบดจูบดูดความหวานในโพรงปากนุ่มอย่างพอใจก่อนยอมถอนออกให้
                        “ที่ผมยอมให้ ไม่ได้แปลว่ากลัวคุณโกรธ เมื่อคุณยื่นคำขอว่าให้คุยกันก่อนแสดงว่าหลังจาก
คุยเสร็จก็ต่อได้..จริงไหม?”  นรกแล้วนั่น...ฟังปีศาจพูดเข้าหน้าตายได้อีก   แต่ร่างข้างใต้ก็จนปัญญาหาคำมาโต้แย้ง  เพราะตนดันพูดแบบนั้นจริงๆ  ใครจะไปทันคิดว่าปีศาจเจ้าเล่ห์จะฉวยโอกาสเอามาเป็นข้ออ้าง
                       “ปัดโถ่!..คุณนี่มันโคตรเจ้าเล่ห์เลยนะ   ผมเพิ่งรู้ไม่งั้นอย่าหวังว่าจะยอมรับแหวนคุณไว้
รับปากเป็นแฟนเลยเหอะ...ให้ตายสิ”   เมื่อหาคำโต้แย้งเถียงกลับไม่ได้   เลยว่าแดกแทนซะเลย   แต่หาได้สะทกสะท้านคนโดนไม่  ยังหน้านิ่งจ้องตาคมวิบวับเข้าใส่  ขยันทำให้ร่างโปร่งหน้าใสใจเต้นจนกระเด็นกระดอน  นึกถึงตรงนี้พระลักษมณ์อดเหน็บอีกไม่ได้
                       “ถามจริง..คุณเคยรู้สึกอะไรบ้างไหม   ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหนทำไมถึงได้หน้านิ่งหน้าทนขนาดนี้   มีหัวใจหรือเปล่าเนี่ย”   ปาจาเกือบหลุดขำกร๊าก!..แล้วจริงๆ  ทำไมตนจะไม่รู้สึก  ทนปั้นหน้ากลั้นขำแทบตาย  คนพูดช่างไม่รู้อะไรเลยยังมีหน้ามาว่าตนอีก  ทั้งที่ตัวเองเป็นต้นเหตุขยันทำตัวหน้ารักซะจริง  ยิ่งเหวี่ยงยิ่งน่ารักสุดๆ  และแล้วปาจาก็หลุดขำจนได้  เมื่อพระลักษมณ์ดันถลึงตาแยกเขี้ยวเข้าใส่ขึ้นมาดื้อๆ ซะงั้น
                     “ฮะ..ฮ่าๆ..ทำไปได้..รู้ตัวไหมนั่น..คุณยิ่งทำยิ่งยั่วผมหละ”    โอ้ยอยากจะบ้า!...เอากะเค้าดิ..
ไม่ว่าจะทำอะไรปาจาดันตีความไปแต่เรื่องนี้หมด  พระลักษมณ์นึกอยากเอาหัวโขกผนังให้ระเบิดไปเลย   ดีกว่ามาทนโดนกดไว้ใต้ร่างแถมปีศาจบ้าพลังยังม่อไม่เลิกแบบนี้   ไม่ต่างกับหน้าร้อนแทบระเบิดเลยสักนิด
                    “ผมถามตอบให้ตรงคำถามสิโว้ย!..แล้วเลิกทับได้หรือยัง อึดอัดนะ”  กลับเป็น ‘วิษณุทรงพล’  
ต้องมาออกท่าทางง่องแง่งเหมือนเด็กตวาดคนร่างใหญ่อย่างไร้ทางสู้ซะงั้น   ขืนคนในหน่วยมาเห็นตนสิ้นท่าแบบนี้  คงได้เอาไปพูดกันสนุกปาก
                   “ถามว่าไงนะ..ขอทวนคำถามก่อน   อ๋อ!..ที่บอกว่าผมมีหัวใจหรือเปล่านะหรือ...ไม่ตอบดีกว่า
คุณลองพิสูจน์ดูเองสิ”  พูดจบปาจาไม่รอให้พระลักษมณ์ตั้งตัว  รวบกอดพลิกเอาร่างโปร่งข้างใต้ขึ้นมาซ้อนทับอยู่บนตัวแทนซะงั้น   ภาพตอนนี้กลายเป็นร่างสมส่วนของพระลักษมณ์นอนทับไปบนร่างสูงใหญ่ของปาจา
ในขณะที่อ้อมแขนแกร่งทรงพลังยังคงกอดกระชับรัดคนขี้พยศไว้ไม่ยอมปล่อย   
                 สำหรับพระลักษมณ์ก็ยังดีกว่าที่ต้องโดนกดไว้ใต้ร่าง   แต่ที่หนักกว่าคือตอนนี้ใบหน้าใสของตน
ดันห่างจมูกโด่งเป็นสันของปีศาจเอาแต่ใจไม่ถึงคืบ  ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง  เลยต้องดิ้นขลุกขลักเฉเอาหูแนบบนอกซ้ายของปาจาแก้เขินจนหน้าแทบไหม้   ในขณะที่อกข้างซ้ายของตนเต้นไม่หยุดตั้งแต่ปาจาหาเรื่อง
คล่อมทับ  อยากรู้เหมือนกันว่าก้อนเนื้อในอกซ้ายของปาจาจะเป็นแบบเดียวกับตนไหม  ขอจับอาการปีศาจหน้าตายหน่อยเหอะ...ท่าทางแก้เขินโดยทำเป็นเบี่ยงเอาหูแนบกับอกซ้ายของปาจาแทน  
                  ในขณะที่หน้าใสหล่อกระชากใจของพระลักษมณ์แดงก่ำไปหมดทั้งคอทั้งหู   ยิ่งแทบทำให้ปีศาจ
รูปงามอยากฟัดร่างกายที่เนียนแน่นกลิ่นหนุ่มชวนมึนของพระลักษมณ์ให้หนำใจเสียจริง   ไม่รู้เลยสิว่าตอนนี้ปีศาจตาเดียวของตนมันแข็งชีพจรเต้นตุ๊บๆ ผงกหัวหงึกๆ ภายในชุดนอนจวนจะระเบิดอยู่แล้ว  ให้ตายสิ...พระลักษมณ์ช่างมีอิทธิพลกับความรู้สึกทางเพศกระตุ้นอารมณ์ตนจนกลายเป็นปีศาจหื่นกามไปแล้ว
                   “เฮ้ย!..ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงหัวใจคุณเต้นเลยเนี่ย!..ประหลาดแล้ว..มิน่าคนอย่างคุณ
มันไร้หัวใจนี่เอง”  คำพูดของพระลักษมณ์  มาพร้อมกับอาการตาโตปากแดงเจ่อสีสดกำลังบริภาษปาจา
ด้วยนั้น  ทำเอาเจ้าคุ้มรูปหล่ออดขำออกมาจนได้   มันช่างเหมือนคนหัวดื้อที่กำลังออกอาการโมโหหงุดหงิดได้น่ารักจริงๆ   
                  “ฮ่าๆ..คิดไปได้   ผมเป็นคนนะ..ไม่มีหัวใจได้ไง..มานี่มะ..ผมจะให้คุณพิสูจน์ใหม่”  พูดจบ  ปาจา
ถือโอกาส  ใช้มือหนาเพียงข้างเดียว  จับท้ายทอยของพระลักษมณ์อย่างเบามือก่อนจะกดให้แนบลงทางอกขวา  
แล้วให้อยู่นิ่งๆสักพัก   เล่นเอาพระลักษมณ์หน้าเหวอตาโตเข้าไปใหญ่  รีบดันมือตะเกียกตะกายขึ้นนั่งเหมือนเป็นเรื่องมหัศจรรย์พิลึกพิลั่นเข้าให้  ก่อนพูดรัวเร็วกลับมาว่า
                  “เฮ้ย!..นี่อย่าบอกว่าคุณมีหัวใจอยู่ข้างขวา..ใช่ไหม?..หัวใจคุณอยู่อกขวา”  ความตื่นเต้นของ
พระลักษมณ์ที่เจ้าตัวแสดงออกมานั่น  เรียกรอยยิ้มกลั้นขำของปาจาอย่างนึกเอ็นดู   ไม่ว่าพระลักษมณ์จะแสดงท่าทางแบบไหนเหมือนเด็กซนๆ ที่สอดรู้สอดเห็นเสียจริง
                  “อืม..”  ปาจาพยักหน้าตอบรับเสียงในคอ  ปั้นหน้ากลั้นขำอย่างเอาเป็นเอาตายต่อไป
                  “ว่าแล้วเชียว...คนปกติเค้ามีหัวใจอยู่ด้านซ้าย   มิน่า..ปีศาจหน้าตายอย่างคุณถึงมีหัวใจอยู่อกขวา...
เหอะ..ปีศาจชัดๆ”  ประโยคทิ้งทวน  ดันสรุปเองเบ็ดเสร็จ  ปาจาอยากกดจูบปิดปากช่างพูดสีสดนั่นจัง...
                  “ช่างคิดเนอะ..ถ้าหากผมเป็นปีศาจจริงๆ คุณจะไม่รับเป็นแฟนหรือ...หืม”  แต่ปาจาก็เรียกเลือด
วิ่งขึ้นหน้าพระลักษมณ์อีกจนได้   เพียงคำพูดง่ายๆ ไม่ซับซ้อนแต่กินความหมายลึกซึ้ง  ถือเป็นการทดสอบจิตใจของพระลักษมณ์อีกต่างหาก  คนฉลาดอย่างพระลักษมณ์มีหรือจะไม่เข้าใจ   ลองตอบไปสิว่าไม่รับ...
ตนได้กลายเป็นคนมองโลกในแง่ลบใจแคบไปทันที   แล้วจะเหลือทางเลือกให้ตอบอีกหรือไงเล่า...กรรม..
ไอ้ปีศาจตนนี้มันโคตรฉลาดแกมโกงเลยจริงๆ  ให้ตายเหอะ...?
                 “อย่ามาขุดหลุมล่อ  เพื่อจะให้ผมโง่ตอบอย่างที่คุณหวัง  แล้วดูถูกจิตใจรวมทั้งความคิดของผม
ว่าเป็นคนใจแคบตัดสินอย่างไม่เป็นธรรมเสียให้ยาก   ผมไม่แคร์หรอกไม่ว่าจะมนุษย์หรือปีศาจ  ขนาดคุณเป็นผู้ชายแล้วยังมาทำกับผมแบบนี้  ผมยังยอมให้ทั้งที่ไม่เคยนึกพิศวาสผู้ชายมาก่อน   ยังไม่เป็นการพิสูจน์อีก
หรือไง?”  คำตอบของพระลักษมณ์เรียกรอยยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกของปาจา  แม้แต่คนมองอย่างพระลักษมณ์เองยังตะลึงตาค้างใจเต้นตึกๆตักๆ  เอ่อ..เอากับเค้าดิ   ดันปล่อยฟีโรโมนเข้าใส่ตนซะงั้น   แค่นี้หัวใจ
พระลักษมณ์ก็เต้นกระหน่ำยังกะออกกำลังติดต่อกันสิบชั่วโมงไม่ได้พักเลยด้วยซ้ำ  จะบ้าตาย...
                    “รู้หรือเปล่า...คำพูดคุณทำให้ผมมีความสุข”   อร๊าก!..อยากทำอะไรกับผมตามสบายเลยคุณจา   
เล่นทั้งหยอดทั้งปล่อยฟีโรโมนเข้าใส่แบบนี้  ต้องการอะไรเอาไปเลยครับพี่  ตอนนี้ร่างโปร่งหมดแรงอ่อนปวกเปียกไปแล้ว..ไอ้บร้า..พระลักษมณ์ก่นด่าปีศาจรูปงามปานลูซิเฟอร์ในใจ  โดยหารู้ไม่ว่าตนได้เผลอพูดแสดงความในใจออกไปจนหมดเปลือกเพราะความอวดเป็นคนฉลาดเหนือกว่านั่นปะไร...แล้วมันจะไม่ทำให้ปาจายิ้มกว้างจนปากจะฉีกได้ยังไง...แถมยังขยันหน้าแดงหูแดงเถือกนั่นอีก  ต่อให้ปาจามีหัวใจเป็นน้ำแข็งขั้วโลก ก็คงหลอมละลายอยู่ดี....?
                 “หมดคำถามแล้ว   ผมทวงสัญญาเลยนะ”  พูดไม่ทันจบ  คว้าตัวพระลักษมณ์พลิกลงอยู่ใต้ร่าง
อีกรอบ   ร่างโปร่งเองก็อ่อนเปลี้ยจนหมดแรงต้าน  แต่สติยังอยู่ครบ  ฝืนฮึดขึ้นมาว่า..ไหนๆ ก็ต้องโดนทะลวงไส้ด้วยปืนใหญ่ของปาจาอย่างไม่มีทางรอดแล้ว   ขอคลายข้อสงสัยในใจอีกสักข้อเถอะ
                 “เดี๋ยวก่อน...ตอบผมมาก่อนว่าคุณส่งนมอ่อนกับหนูผาไปพบใคร?”  คำถามของพระลักษมณ์ทำให้ปาจาหยุดชะงัก   ทั้งที่ห่างไม่กี่เซ็นต์ปากหนาสวยได้รูปก็ประกบปิดปากเจ่อสีสดของตนแล้ว
                 “หึหึ...ผมตอบได้แค่เพียงว่า  อีกสองวันก็ถึงวันพระจันทร์ดับแล้ว..คิดว่าจิตมารสิตาคงอาศัยคืนนั้น
ออกอาละวาดแน่  เพราะงั้นผมจำเป็นต้องส่งนมอ่อนกับหนูผาไปอยู่ในที่ปลอดภัยเสียก่อน  จะได้ไม่ต้องกังวล  ส่วนเป็นใครนั้นผมบอกคุณได้แค่ว่า  เป็นผู้ใหญ่ที่ผมเคารพรักท่านหนึ่ง  พอใจหรือยัง”   อ่า..ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง  นั่นสิตนป่วยจนลืมไปเลยว่า  ใกล้ถึงคืนวันพระจันทร์ดับแล้วสินะ  ปาจาทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะสองคนนั่น  ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ จะได้หมดห่วง
                  กำลังจมอยู่กับความคิดหลังฟังคำตอบของปาจาอยู่ดีดี   ก็มีอันต้องหัวเบลอสมองมึน  เมื่อร่าง
สูงใหญ่ไม่เปิดโอกาสให้คนขี้สงสัยตามสัญชาติญาณของสายลับได้ซักฟอกต่ออีก   ถือโอกาสประกบริมฝีปากฉกจูบดูดพันลิ้นนุ่มในโพรงปากหวานของร่างโปร่งอย่างดูดดื่มปลุกเร้า  และครั้งนี้พระลักษมณ์เองก็ไม่ขัดขืนปล่อยให้ปีศาจหื่นกามตักตวงความหวานกับรสจูบได้ตามความพอใจ
                  อารมณ์ที่เตลิดลิ่วร้อนระอุของทั้งคู่  พระลักษมณ์รู้ดีว่าสุดท้ายแล้ว  ตนต้องถูกปืนใหญ่ของปีศาจ
รูปงามทะลวงประตูชัยจนได้   แต่ช่างเถอะอนาคตไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น  ปัจจุบันหากสามารถตอบแทนความรักความจริงใจที่ปาจามีให้ตลอดเวลาที่ผ่านมา   ใช่เรื่องที่ต้องเอามาคิดให้รกสมอง  ในเมื่อลึกๆแล้วพระลักษมณ์ยอมรับว่าตนเองก็พอใจกับการได้หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งกับร่างสูงใหญ่หล่อหลากไส้ที่กำลังซุกไซร้ไปทั่วร่างเปลือยของตนอย่างอ่อนโยน  สลับเร่าร้อนปลุกเร้าให้ตนจำต้องบิดกายสะท้าน  เพราะความเสียวกระสันปานขาดใจ   เพียงแต่หวังว่าตนคงไม่ต้องเดินขาถ่างพาอายกายันต์และธรรมตรัยในวันรุ่งขึ้นเป็นพอ   ด้วยรู้ดีว่า..ปีศาจตนนี้คงไม่ยอมจบแค่รอบเดียวหรอก   เห็นความพยายามที่อดทนดูแลร่างเปลือยของตนตอนเช็ดตัวก็รู้  
ถึงจะทำเป็นนิ่งปั้นหน้าตาย  แต่โทษที่เถอะหูสองข้างยังแอบแดงก่ำให้ตนได้เห็นอยู่ดี  นึกแล้วอยากหัวเราะชะมัด   ทำเป็นปิดบังไม่แสดงอาการ...แต่อย่าลืมว่าระดับ.’วิษณุทรงพล’  หน่วยสืบราชการลับมือดี   
จะพลาดการจับสังเกตก็เสียชื่อที่สร้างมาหมดสิ....ฮ่าๆกร๊าก....อือ..โอว!..

ว่าแต่ตอนนี้สมองไม่มีเวลาคิดเรื่อง
อื่นแล้ว  เพราะปีศาจจอมเชี่ยวกำลังโจมตีจุดยุทธศาสตร์จนต้องเปล่งเสียงร้องผ่อนคลายความเสียวซ่านแทบขาดใจ ไม่ไหวขอพักความคิดไปสู้รบรับศึกปืนใหญ่ทะลวงไส้ต่อก่อน ไม่งั้นได้ขาถ่างเดินเป็ดขายขี้หน้าชัวร์...ก็นะตระกูลดงพญา..พ่อให้มาเสียขนาดนั้นนิ...น่าอิจฉาชิบ..เอามาซะเยอะโคตร..ลำบากตูดชะมัดยาด...?

dung

ขอบคุณนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

watkrub

ขอบคุณมากๆคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

rubthai

ขอบคุนมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Peezak

ขอบคุณครฟฟฟฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}

imboon

ขอบคุณครับ

tumlove

ขอบคุณมากครับ

tumlove

ขอบคุณมากครับ

Dajim

ขอบคุณมากครับ

reawreaw

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณมากนะครับ

kangped

ขอบคุณครับ