มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 26 ( ตอนจบ )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

               เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว   ใครบ้างจะไม่ร้องไห้เสียใจ ต่อให้ได้รับการฝึกความแข็งแกร่งทั้งสภาพร่างกาย
และจิตใจมาดีแค่ไหน  แต่เมื่อต้องสังหารคนรักด้วยน้ำมือตัวเองไปต่อหน้าต่อตาแล้วละก็ เชื่อเถอะร้อย
ทั้งร้อย  คนๆนั้นต้องหลั่งน้ำตาเช่นพระลักษมณ์ ยกเว้นเสียแต่ว่า  คนๆนั้นไม่มีหัวใจเป็นคน..?

Part 26
หัวใจแห่งชีวิต
                 “ใครไปรับพระหรือยัง  จวนใกล้เวลาแล้วนะตรัย”
                 กายันต์เอ่ยถามธรรมตรัย   หลังทั้งคู่เหนื่อยกับการเตรียมสถานที่ภายในห้องโถงใหญ่ของเรือนไทย
กันพอสมควร  กลายเป็นตนต้องรับภาระเป็นหัวแรงใหญ่กะทันหันโดยไม่ทันตั้งตัวขึ้นมาซะงั้น
                 “สิงห์คำเอารถไปรับมาแล้ว” ธรรมตรัยบอกหน้านิ่งตามเอกลักษมณ์ของเจ้าตัวเช่นเคย
                 “นึกถึงเหตุการณ์คืนที่เราไปพบสภาพของพระลักษมณ์  ผมยอมรับว่าเวทนาสุดๆเลยทีเดียว”  กายันต์เปรยมาเบาๆ  แววตาบ่งบอกว่ารู้สึกตามที่พูดอย่างไม่ปิดบัง
                 “เป็นใครก็คงสติหลุด ถ้าต้องลงมือยิงคนรักด้วยน้ำมือตัวเอง” ธรรมตรัยพูดดวงตาแฝงแววสะเทือนอารมณ์นั่นสิคงไม่มีใครสามารถเก็บอาการเศร้าโศกไว้ได้แน่ เมื่อต้องพบเหตุการณ์เดียวกันกับพระลักษมณ์ที่กอดร่างโชกไปด้วยเลือดของปาจาแนบอก  แหกปากร้องไห้ลั่นทุ่งแทบไม่เหลือสติทำอะไรแล้ว  โชคดีที่ตนกับกายันต์ตามไปเพราะเห็นว่าเลยเที่ยงคืนมาพอสมควรเกิดนึกเป็นห่วงทั้งคู่ขึ้นมา  จึงตัดสินใจฝืนคำสั่งของปาจาพากันเอารถออกตามไปดังกล่าว  กระทั่งไปพบกับภาพที่เห็นนั่นแหละ  ยอมรับว่าตนกับกายันต์ถึงกับน้ำตาคลอกันเลย  มันเป็นภาพสะเทือนใจจริงๆที่ผู้ชายรูปร่างสมส่วนนั่งไม่เหลือมาดกอดเอาร่างสูงใหญ่ซุกอก
ไว้แน่น  แถมเอาแต่ร้องไห้ปานจะขาดใจ  ข้างๆ กันยังมีร่างไร้วิญญาณของสิตานอนลืมตาโพลง  พร้อมกับพญามัจจุราชสีดำทะมึนตกอยู่ตรงพื้นอย่างไม่ได้รับความสนใจเลย
                     “ปี๊นๆ!..”
                     เสียแตรรถดังขึ้นตรงหน้ามุกเรือนไทย  แสดงว่าแขกวีไอพีมาถึงแล้วแน่ๆ   กายันต์กับธรรมตรัยต่างหันมองหน้ากันก่อนจะเดินลิ่วรีบไปต้อนรับทันที
                    “อายันต์   อาตรัย..สวัสดีค่ะ”  จันทน์ผาเด็กหญิงตัวน้อย ที่เพิ่งโผล่ศรีษะลงจากรถมาได้  พอเห็น
ทั้งคู่ก็วิ่งเข้าใส่พรางกล่าวสวัสดีไปด้วย  ก่อนจะทะยานเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งของกายันต์  ซึ่งก้มตัวรวบกอดเอาร่างเล็กไว้แนบอกพร้อมกับจมูกโด่งแนบแก้มนุ่มสูดกลิ่นหอมของเด็กหญิงอย่างคิดถึง
                    “ฟอด...ฟอด!..คิดถึงอาไหมครับคนสวย?”  ภาพพ่อลูกกอดกันกลมซึ่งกายันต์รู้ถึงสถานะอยู่
เต็มอก  ในขณะที่เด็กหญิงแม้จะไม่รู้ว่าคนที่กอดตนอยู่นั้นคือผู้ให้กำเนิดที่แท้จริง  แต่ก็หาได้เกิดกำแพงปิดกั้นความรู้สึกอบอุ่นที่ฉายชัดออกมากับรอยยิ้มใสซื่อและแววตาไร้เดียงสาจากดวงตากลมโตอย่างมีความสุขยามได้อยู่ในอ้อมกอดของกายันต์
                   “คิดถึงสิค่ะ  หนูผาคิดถึงทุกคนเลยน๊า! คิคิ” เสียงเจื้อยแจ้วเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากธรรมตรัยที่มอง
เด็กหญิงตัวน้อยด้วยสายตาอ่อนโยน  โดยไม่ต้องอาศัยคำพูดแทนการบรรยาย  เพราะนิสัยธรรมตรัยน้อยครั้งจะได้เห็นแววตาแบบนี้มอบให้ใคร
                   ไม่ต่างกับนมอ่อนหญิงกลางคนอายุร่วมจะห้าสิบปลายๆ  กำลังยืนมองภาพประทับใจนี้ด้วยใบ
หน้าเปื้อนยิ้ม  ใกล้กันนั้นยังมีชายสูงวัยท่าทางภูมิฐานหน้าตาหล่อเหลาแม้จะเลยวัยหนุ่มใหญ่มามากโข
แล้วก็ตาม  แต่หาได้ลดทอนความดูดีลงได้แม้แต่น้อย  คงไม่ต้องบอกว่าคนผู้นี้คือใครนอกจากแขกวีไอพี
ที่ว่าและเป็นผู้ใหญ่ท่านนั้น  ซึ่งปาจาฝากนมอ่อนและหนูผาให้ไปอยู่ในความดูแลชั่วคราวนั่นเอง   
                หลังจากปล่อยตัวหนูผาลงยืนที่พื้นเรียบร้อยแล้ว  กายันต์รีบตรงเข้าไปยกมือไหว้ชายสูงวัยท่านนี้ทันที  โดยมีธรรมตรัยยกมือขึ้นไหว้ตามด้วยเช่นกัน
                “สวัสดีครับท่าน/สวัสดีครับ   เชิญขึ้นเรือนก่อนครับท่าน”  กายันต์จัดแจงทำหน้าที่เจ้าบ้านกล่าวต้อนรับพร้อมกับเชิญบุคคลท่านนี้ขึ้นบนเรือนไทยด้วยน้ำเสียงติดเกรงใจอย่างเห็นได้ชัด
                “อืม..ทำตัวตามสบายเถอะ ไม่ต้องพิธีรีตองหรอก”  เสียงทุ้มนุ่มอย่างผู้ใหญ่ใจดีเอ่ยบอกมา  ช่วยให้
กายันต์รู้สึกผ่อนคลายลงมาก  ยิ้มรับคำบอกกล่าวอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินนำทุกคนขึ้นบนเรือนไทยไป
                ก้าวพ้นประตูมายังห้องโถงใหญ่  คลาคล่ำไปด้วยคนรับใช้และคนงานกว่าครึ่งร้อยที่ได้รับเชิญให้มาร่วมบุญกันครั้งนี้   ต่างหันมองกายันต์ที่เดินนำชายวัยกลางคนเข้ามา  เลยพากันสงบเสงี่ยมสำรวมกิริยาอัตโนมัติ  ทั้งที่ก่อนหน้ายังส่งเสียงคุยกันจอกแจกจอแจอยู่เลย
                “ลูกชายผมเป็นอย่างไรบ้าง?”   หลังนั่งลงเก้าอี้ทำจากไม้สักทองแกะสลักลายไทยอย่างประณีตบรรจง
เป็นที่เรียบร้อยแล้ว   ท่านก็เอ่ยถามกายันต์ขึ้นมาทันที
                 “ครับ..ธรรมตรัยบอกคนไปตามให้แล้วครับ”  กายันต์ตอบกลับไป  ก่อนจะถือโอกาสนั่งคุยเป็นเพื่อนท่านไปพลางๆ  รอคนที่ต้องมาต้อนรับแทนตนไปก่อน  ไม่ถึงสิบนาที
                 “หวัดดีครับพ่อ”  เสียงทุ้มหล่อเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้ด้วย  ในขณะที่ช่วงขายาวเร่งก้าวเข้ามา
ให้เร็วขึ้น
                 “เป็นไงไอ้เสือ  หึหึ”  ท่านเอ่ยทักพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้  ก่อนจะหัวเราะเสียงในคอ
                 “ขอโทษครับพ่อที่ทำให้เป็นห่วง”  พระลักษมณ์ยิ้มรับ พร้อมกับแสดงความสำนึกผิดบอกไป   
ไม่ว่าจะนานแค่ไหนผู้ชายตรงหน้าซึ่งได้ชื่อว่าผู้บังคับบัญชาและพ่อบังเกิดเกล้าตนนั้น ยังคงห่วงใยตนอยู่
ตลอดมา
                 “สวัสดีครับท่าน   ผมขอโทษด้วยที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง”  เสียงทุ้มนุ่มมาพร้อมกับรอยยิ้มหล่อกระชากใจ สองมือยกขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม  ดูดีไม่มีขัดเลยสักนิดกับรูปร่างล่ำสันสูงใหญ่ของคนพูด
                 “หึหึไม่เป็นไรคุณจา ผมเข้าใจคนเพิ่งฟื้นจากอาการบาดเจ็บไม่ต้องลำบากหรอก แล้วนี่ดีขึ้นแล้วหรือ?”  น้ำเสียงแกมเอ็นดูที่ถามกลับไปหลังจากเห็นร่างสูงใหญ่ดูดีทุกองศา  เดินตามลูกชายสุดที่รักมาติดๆ  
จนไม่สังเกตแทบดูไม่รู้ว่าบุคคลตรงหน้าเพิ่งโดนยิงมายังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ด้วยซ้ำ
                  “ดีขึ้นมากแล้วครับ คงเพราะคนยิงไม่เจตนาฆ่าผมมั้งครับ ถึงไม่สาหัสปางตาย”  พูดพร้อมส่งสายตา
กรุ่มกริ่มล้อเลียน ทำเอาหน้าพระลักษมณ์หน้าขึ้นสีเรื่ออย่างไม่มีทางเลี่ยง  พออาการดีขึ้นก็ล่อพระลักษมณ์
วางหน้าไม่ถูกไปเลย แถมยังกล้าแซวต่อหน้าพ่อของคนโดนอีกต่างหาก
                ก่อนที่หนุ่มหล่อหน้าใสจะอายมากไปกว่านี้  ก็มีระฆังช่วยไว้ทันด้วยพระสงฆ์เก้ารูปที่กำลังทยอยเดินเข้ามาทุกคนต่างพากันพนมมือไหว้หยุดพูดคุยส่วนตัวไปโดยปริยายกลับสู่บรรยากาศสำรวมกันทันที  หัวหน้าคนงานรู้หน้าที่จัดการนิมนต์ท่านนั่งลงตรงอาสนะยกพื้นสูง  เพื่อทำพิธีเจริญพุทธมนต์ทำบุญเลี้ยงพระครั้งใหญ่ของคุ้มดงพญา
                หลังผ่านคืนพระจันทร์ดับ ปาจาฟื้นจากอาการบาดเจ็บที่ถูกยิงบ่ายของวันถัดมา ที่เจ้าคุ้มสุดหล่อรอดมาได้เพราะกายันต์กับธรรมตรัยตามไปพบตนบาดเจ็บสาหัสหมดสติเพราะทนพิษบาดแผลจากการยิงเจาะเข้าบริเวณอกซ้ายไม่ไหว  ฝีมือคนยิงแม่นยังกะจับวางไม่มีพลาดเป้าตรงจุดหัวใจพอดี
                ถูกต้องกระสุนไม่ได้พลาดเป้าแม้แต่เซนเดียว  แต่กระสุนเงินที่อาบน้ำตานารายณ์กลับเป็นเพียงกระสุนมัจจุราชสังหารจิตมารให้วิญญาณร้ายแตกดับไปทันทีเท่านั้น  ลำพังกระสุนเงินเพียงอย่างเดียวคงไม่มีอำนาจพอที่จะสังหารดวงจิตของมารร้ายลงได้  แต่เพราะผนวกกับน้ำตานารายณ์ที่ไหลรินจากดวงตากลมโตคู่สวยของพระลักษมณ์หยดลงกระบอกปืนหยดแล้วหยดเล่าต่างหาก  จึงเกิดพลานุภาพกำจัดมารร้ายให้สิ้นซาก
ลงได้
                 ส่วนปาจารอดตายได้อย่างไร  นั้นไม่ใช่เพราะปาฏิหาริย์  แต่เป็นเพราะหัวใจของปาจาอยู่ด้านขวา  
ไม่ได้อยู่อกซ้ายเหมือนคนปกติตั้งแต่แรก  ยังกับว่าเบื้องบนจะรู้ล่วงหน้าก่อนด้วยซ้ำ  ฉะนั้นวาระที่เกิดขึ้นย่อมมีเหตุมีผลของกงกรรมกงเกวียนซึ่งถูกกำหนดมาแล้ว  จะดีชั่วเพียงไรสวรรค์ท่านได้ให้เวลาผู้หลงผิดมัวเมา
ต่อบาป  ได้มีโอกาสกลับตัวกลับใจกระทำความดีละเว้นกรรมชั่ว  แต่หากยังไม่เลิกก่อบาปอีกวาระสุดท้ายย่อมมาถึงเช่นจิตมาร   ต่อให้มีพลังอำนาจมากแค่ไหนเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าเช่นกัน
                  เพราะจิตมารไม่รู้ว่าร่างกายของปาจามีหัวใจอยู่ด้านซ้าย  เมื่อมันย้ายดวงจิตเข้าไป  จึงพุ่งดวงจิต
ไปยังอกซ้ายเพื่อหวังเข้าครอบงำจิตใจในทันที  พอผิดความคาดหมายจึงเกิดการต่อต้านจากปาจา  ซึ่งมีหัวใจอยู่ด้านขวาจิตสำนึกที่เหลือจึงเกิดการต่อต้านขึ้น  ทำให้เกิดสงครามระหว่างดวงจิตสองดวง  ดังที่พระลักษมณ์เห็นการโต้ตอบของคนสองคนในร่างเดียวกันนั่นแหละ   แต่ถ้าหากหัวใจของปาจาอยู่ทางอกซ้ายละก็  จิตมารคงเข้าครอบงำสำเร็จทันที  ปาจาจะไม่เหลือสำนึกต่อต้านมันเป็นอันขาด   ต่อให้แม้พระลักษมณ์จะสามารถปลิดวิญญาณมันลงได้ สุดท้ายดวงจิตของปาจาก็ต้องแตกดับไปด้วยเช่นกัน  คงไม่มีโอกาสได้มายืนปั้นหน้าหล่ออยู่อย่างนี้อีกต่อไป
                  ในสภาวะกดดันอยู่นั้น พระลักษมณ์เองไม่ทันฉุกคิดเรื่องตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจปาจาด้วยซ้ำ  
ทั้งที่ก่อนหน้าตนทราบมาแล้วว่า ปาจามีหัวใจอยู่อกด้านขวา   บนความกดดันที่ตนเลือกไม่ยิงแสกหน้าอย่างที่ปาจายิงพี่ชายของสิตา  แต่เลือกที่จะยิงเข้าหัวใจแทน  หากต้องลงมือสังหารปาจาด้วยน้ำมือตัวเองแล้ว  พระลักษมณ์ไม่อยากให้คนรักได้รับความทรมานก่อนตายแม้แต่น้อย  ขอใช้กระสุนเพียงนัดเดียวเจาะหัวใจเลยทีเดียวดีกว่า   จึงส่งผลให้ปาจารอดตายมาได้หวุดหวิด  แต่ต้องไม่ลืมขอบคุณกายันต์และธรรมตรัยด้วย  ที่ฝ่าฝืนคำสั่งตัดสินใจตามไปช่วยได้ทันเวลา  ขืนไปช้ากว่านี้ไม่แน่ปาจาอาจไปสู่ยมโลกเข้าแล้วจริงๆ เพราะเลือดออกหมดตัวตายเสียก่อน
                 ส่วนที่ปาจาไปรู้จักคุ้นเคยกับพ่อของพระลักษมณ์ได้อย่างไรนั้น  สืบเนื่องมาจากความจริงเกี่ยวกับประวัติของพระลักษมณ์เปิดเผย ปาจาก็อาศัยเส้นสายที่ตนเคยเป็นตำรวจมาก่อน  สืบหาข้อมูลความเป็นไปของครอบครัวพระลักษมณ์ทั้งหมด   เมื่อได้ข้อมูลมาแล้วจึงเริ่มขบวนการแนะนำตัวโดยติดต่อทางอีเมลล์เล่าเรื่องราวความเป็นมาของตนเอง  รวมถึงเรื่องระหว่างตนกับพระลักษมณ์ให้กับว่าที่พ่อตาฟังอย่างไม่ปิดบัง
                     ด้วยนิสัยเปิดเผยจริงใจ  กอปรกับความนอบน้อมถ่อมตนของปาจาที่แสดงออกผ่านตัวอักษร   
ทำให้พ่อของพระลักษมณ์เปิดโอกาสให้พูดคุยเป็นการส่วนตัวทางอินเตอร์คอมฟอร์เร้น  ถือเป็นการพบหน้าครั้งแรกระหว่างพ่อตากับลูกเขย   โดยเรื่องราวทั้งหมดพระลักษมณ์ไม่รู้มาก่อนเลยแม้แต่น้อย
                      หากเฉลียวใจสักนิด  ก็น่าจะรู้ว่าหลังสุดที่ได้ติดต่อกับนายท่าน   ตนเองก็ไม่ได้ออนไลน์พูดคุยกับ
ท่านอีกเลย  แถมซ้ำท่านไม่ยักทุกข์ร้อนที่ตนหายหัวไปอีกต่างหาก  ผิดกับตอนที่โดนกักขังไว้ในห้องใต้ดินก่อนทำพิธีล้างอาถรรพ์มนต์มารลิบลับ   ท่านถึงกับจะส่งคนเข้ามาสอดแนมดูด้วยซ้ำ แม้แต่พระลักษมณ์โดนแทงท่านก็ไม่อะไรยังไง   นั่นเป็นเพราะลูกเขยสุดหล่อทำหน้าที่รายงานความเคลื่อนไหวทุกเรื่องโดยไม่ปิดบัง  
ให้ท่านทราบอยู่ตลอดเวลา   พฤติกรรมที่องอาจเปิดเผยอย่างลูกผู้ชายของปาจา  เอาชนะใจของพ่อตาได้ไม่ยาก  
                   เหตุผลสำคัญที่ท่านไม่คัดค้าน  เพราะท่านรู้จักนิสัยลูกชายหัวแก้วหัวแหวนดีกว่าใคร   
ลองพระลักษมณ์ไม่ได้รักปาจาแล้วละก็  คงไม่มีทางยอมให้ทำอะไรเป็นอันขาด  ต่อให้ต้องตายมีหรือวิษณุ
ทรงพลที่ใครต่างรู้ดีว่าเอาเรื่องแค่ไหนจะยอมเป็นของปาจาในแบบที่เป็นอยู่นี้ได้  นอกจากมีเพียงสาเหตุเดียว
ลูกชายของท่านเจอคนที่จะมอบชีวิตและหัวใจให้เค้าดูแลแล้ว  และตัวคุณพ่อเองก็เห็นแล้วว่าไม่มีใครเหมาะสมเช่นกัน  ที่สามารถทำให้ท่านปล่อยมือลูกชายคนเล็กไว้ให้ดูแลนอกจากปาจา  เพราะฉะนั้นระหว่างพ่อตากับลูกเคยรูปหล่อดีกรีด๊อกเตอร์  แถมพ่วงฐานะเศรษฐีด้วยอีกต่างหากถึงได้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
                    ความกระจ่างของเรื่องราวทั้งหมด  ถูกเปิดเผยหลังจากปาจาพักฟื้นได้สามวัน  และตัดสินใจเล่า
ความจริงทุกอย่างกับพระลักษมณ์  แม้เจ้าตัวจะออกอาการเคืองอยู่บ้าง แต่ก็ยอมให้อภัยยังดีกว่าเสียปาจาไปอย่างไม่มีวันกลับซึ่งตนต้องนั่งร้องไห้จนสติแตก  เสียภาพลักษมณ์ของวิษณุทรงพลให้กายันต์และธรรมตรัยได้เห็นมุมอ่อนแอนั่นแล้วด้วย
                   เมื่อเรื่องราวทุกอย่างกระจ่าง  ทุกคนจึงลงความเห็นจัดงานบุญเลี้ยงพระขึ้นในวันนี้   พร้อมกับ
เชิญพ่อของพระลักษมณ์ซึ่งตั้งใจมาเยี่ยมว่าที่ลูกเขย  พร้อมกับนำตัวนมอ่อนและหนูผามาส่งคืนด้วยเลย  
หลังรับไปดูแลช่วงที่คุ้มดงพญาอยู่ในภาวะผจญมารขณะนั้น
                     คดีฆาตกรรมทั้งหมด  ปิดฉากลงด้วยการทำสำนวนของพระลักษมณ์รายงานต่อเบื้องบน
โยนความผิดให้กับพี่ชายของสิตาและสิตา  โดยให้เหตุผลว่าสองพี่น้องคือฆาตกรโรคจิต  ที่ก่อคดีสะเทือนขวัญเพื่อสนองความต้องการเกี่ยวกับตัณหาวิปริต   ทุกอย่างมีความเป็นไปได้สมเหตุสมผล เพราะประวัติของสิตาคือผู้หญิงข้ามเพศ  และประวัติของพี่ชายก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทิ้งความเป็นปริศนาของมนต์มารอาถรรพ์ให้ปิดผนึกอยู่ในความทรงจำของคนที่รับรู้เพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นยังมีพ่อของพระลักษมณ์รวมอยู่ด้วย  เพราะท่านคือผู้อนุมัติลายเซ็นปิดสำนวนคดีตามตำแหน่งผู้บังคับบัญชาสูงสุดเช่นกัน
                        หลังผ่านพิธีทางศาสนา  กระทั้งส่งพระกลับวัดและร่วมรับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จ  ก็สมควรแก่เวลาส่งพ่อของพระลักษมณ์ขึ้นรถกลับ  ทั้งหมดต่างพากันมายืนส่งท่านตรงหน้ามุก  ก่อนไปท่านยังแอบมีทิ้งท้ายกระซิบบอกปาจาตามลำพังด้วยว่า   เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้วอย่าลืมพาลูกชายท่านไปกราบขอขมาให้เป็นเรื่องเป็นราว  ท่านจะรอที่กรุงเทพฯ
                        “คุณแอบคุยอะไรกับพ่อผม”  พระลักษมณ์ถามหลังจากรถของของพ่อลับตาไปแล้ว
                        “อยากรู้หรือครับ?”  ปาจาไม่ตอบ  กลับทำหน้านิ่งยกคิ้วถามกลับซะงั้น
                        “ทำไมเป็นความลับหรือไง  ผมไม่มีสิทธิ์รู้งั้นดิ”  อดไม่ได้กวนกลับไปทันที
                       “ก็ไม่ใช่ความลับสำคัญหรอก เพียงแต่สถานที่ไม่เหมาะให้พูด”  ปาจายังคงเก๊กหน้านิ่งน้ำเสียงจริงจังพลอยให้พระลักษมณ์รู้สึกตื่นเต้นตาม  คิดว่าไอ้เรื่องที่ไม่ใช่ความลับคงไม่ธรรมดาเสียแล้ว ในเมื่อยืนพูดกันตรงนี้ไม่ได้  ทั้งที่ไม่เหลือใครอยู่ตรงนี้สักคน  นอกจากตนและคนตรงหน้า
                        “ถ้างั้นต้องไปคุยที่ไหน?”   ความอยากรู้ทำให้พระลักษมณ์โพล่งถามไปอย่างรวดเร็ว  ออกอาการสนใจแบบไม่มีปิดบัง
                        “งั้นตามผมมา”  ไม่พูดเปล่า เจ้าคุ้มรูปหล่อฉวยมือพระลักษมณ์จูงไปยังทิศทางคุ้นเคยทันที   
หากมีตาทิพย์จะเห็นว่าบัดนี้ร่างกายสูงใหญ่องอาจของปาจามีร่างแฝงของปีศาจยืนสยายปีกสีดำเต็ม
แผ่นหลัง  ในขณะที่เจ้าของร่างตัวจริงแอบยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์  ส่วนคนที่มือโดนจับพาเดินตรงไปยังห้องนอนส่วนตัว  กับออกอาการตื่นเต้นสงสัยฉายชัดในแววตากลมโต  ช่างไม่รู้ว่าร่างแฝงแห่งนารายณ์ที่ปรากฎอยู่เหนือร่างตนกำลังส่ายหน้าให้กับความเจ้าเล่ห์ของปีศาจรูปงามเข้าให้....
                      เสียงหัวเราะและรอยยิ้มมีความสุข  กลับคืนสู่คุ้มดงพญาอีกครั้ง  โดยเฉพาะเรือนไทยหลังนี้
เต็มไปด้วยบรรยากาศคู่รักจนออร่าสีชมพูกระจายไปทั่วทุกซอกทุกมุม กลิ่นอายแห่งอาถรรพ์มนต์ดำและ
ความขมุกขมัวไม่มีให้เห็นอีกเลย  เหลือแต่ความสุขสดชื่นของทุกชีวิต  ที่จะสานสัมพันธ์จูงมือกันก้าวไปข้างหน้าโดยจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์เกิดขึ้นกับคนของตระกูลดงพญาอีกเป็นอันขาด   ทั้งปาจา  
พระลักษมณ์  กายันต์และธรรมตรัย  ทุกคนต่างมีหน้าที่ในการช่วยกันประคับประคองชีวิตรัก  ที่ต้องแลกมาด้วยหยดเลือดและรอยน้ำตารวมทั้งซากศพของผู้เคราะห์ร้ายอีกนับไม่ถ้วน  ต่างตั้งปณิธานกันแน่วแน่ จะไม่ให้สิ่งที่ต้องสูญเสียไปสูญเปล่า และจะทำให้คุ้มดงพญาเป็นคุ้มแห่งความรักไร้พรมแดนตลอดกาลปวสาน....?
                                                                                       จบบริบูรณ์

จ๊าบ

ขอบคุณครับ

NanFha

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

watkrub

ขอบคุณมากๆคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

rubthai

ขอบคุนมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

โอ้ยยย จาอย่าเป็นอะไรเลยย

Ninemadx

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}

ShangHai

ขอบคุณมากครับ สนุกมากเลย

areen

สุดยอดครุบ

imboon

ขอบคุณครับ

tumlove

ขอบคุณมากครับชข

7788BB

ฟินมากขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณมากครับ