ตะเกียงพิเศษ ??? 3-4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

มันแค่เหลือบมองแป๊บหนึ่ง ก่อนจะไปสนใจจดอะไรของมันต่อ คงเนื้อหาบนกระดานที่จารย์สอนอยู่
กูไม่สนใจมันเช่นกัน ไม่วายยังเห็นไอ้ควายคูโบต้าขมึงตามองมาจากข้างหลังประมาณ
“ฝากไว้ก่อนมึง”   
‘แล้วแต่มึงเหอะ!’  กูไม่ใส่ใจ   สู้ดูกระดานฟังครูอธิบาย กูมันอัจฉริยะ  ความจำเป็นเลิศมองผ่านตาไม่
ต้องจด   ก็จำใส่สมองได้
Part  3
โต๋  สิงห์ราช
‘วันนี้....หลังเข้าแถวเสร็จ  อาจารย์หนวด (อาจารย์ชิงชัย)  ให้คนมาตามไปพบที่ห้องปกครอง  ผมชวนไอ้รันไปเป็นเพื่อนก็ไม่ไรมาก  แค่บอกเรื่องกีฬาสีที่จะมีขึ้นในเดือนหน้า  ให้พวกผมเตรียมตัวให้พร้อม อาจารย์บอกต้องร่วมมือกับม.5  ช่วยกันจัด  พี่ม.6  ไม่มายุ่งต้องเตรียมสอบเอ็นฯ งานใกล้ช่วงสอบพอดี   ต้องอ่านหนังสือกันหนัก  แต่จะช่วยอำนวยการ  ด้านสวัสดิการปฐมพยาบาลและส่วนกลางไรงี้แทน  ผมรับฟังพราง  คิดไปพราง  งานนี้ไม่พ้นประทะกับพวกไอ้พรต คู่ปรับชัวร์ กลุ่มเราทั้งคู่  ไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งกะม.ต้น ไม่มีใครยอมใคร  มันข่มผมไม่ลง  ในขณะที่พวกผมก็ไม่มีใครยอมพวกมัน  ดังนั้น สิงห์โตดำ กับ เหยี่ยวเวหา  จึงแข่งกัน
มาตลอด  ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพราะพวกผมล้มมันมาหลายครั้งเหมือนกัน  ในเรื่องกีฬา  สลับกันแพ้ชนะ
มาตลอด  มันกินผมไม่ลงมันเสียหน้าคงเรื่องผลโหวตหนุ่มฮ๊อทสุดหล่อของโรงเรียน  ผมล้มตำแหน่งมันตั้ง
กะม.2  ผมทำแพททริก 3 ปีซ้อนทำให้มันแค้นผมเรื่องนี้พอดู  มันครองตำแหน่งได้ 2 ปี ตอนนี้มันเป็น
อันดับสอง  กลุ่มมันคว้าตำแหน่งหลั้งท้าย 1 ใน 10 ตำแหน่งต้นๆ อยู่กลุ่มผมเกือบหมด  เป็นสาเหตุหลักที่มันแค้นพวกผม ทำให้เราไม่เคยญาติดีกัน  ผมกับไอ้รันคุยกันเรื่อยเปื่อยขากลับเดินขึ้นตึกเรียน  ส่วนใหญ่มันชวนผมคุยซะมากกว่า  ไม่พ้นเรื่องสาวๆ แฟนคลับกลุ่มเราเหมือนเดิม  
ผมก็ไม่ไรมาก  จริง*อะไรที่ผ่านๆ มา มีแต่มาเสนอผมก็สนองถ้าตรงสเป็ก  แต่ไม่เคยคบใครจริงจัง  ที่คุยกันนานหน่อยก็คงอัง  ดรัมเมเยอร์มือหนึ่งของโรงเรียนที่เข้ามาหาผมก่อน  เธอเรียน ม.5 ห้องเดียวกับไอ้พรต  และนี่คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ไอ้พรต  ไม่ชอบขี้หน้าผมอย่างหนัก  เพราะมันเคยเป็นแฟนกับอังมาก่อน  แต่อังก็เลิกกับ
ไอ้พรตแล้ว  ก่อนมาคุยกับผมเสียอีก  แต่ผมก็ยังไม่ได้คบกับอังจริงจัง นอกจากสนุกเรื่องอย่างว่าด้วยกัน  
ไม่มีพันธะผูกพันเราต่างเข้าใจกันดี  ผมคิดว่าเธอไม่เรื่องมาก  เธอมั่นใจว่าเธอสวย ยอมรับว่าเธอสวยจริงๆ
เธอถูกโหวตให้เป็นคนสวยอันดับหนึ่งประจำโรงเรียน  ควบตำแหน่งดรัมเมเยอร์มือหนึ่ง  การันตรีความสวยของเธอเป็นอย่างดี’
“นั่นไง....มันมานั่นแล้ว” เสียงไอ้โทนี่  พวกมันคงพูดถึงผมกับไอ้รันกันอยู่  เราเดินเข้ามาในห้อง สายตานับสิบคู่มองมาที่พวกผมชินเสียมากกว่า เจอประจำ  ก่อนนี้ยอมรับว่าหงุดหงิด  ไม่รู้จะมองอะไรกันนักหนา  
คงห้ามไม่ได้   ไม่รู้ทำไง  เลยทำตัวให้ชินดีที่สุด   ผมเดินไปกลุ่มเรา  เลือกนั่งข้างไอ้รัน โต๊ะมันนั่งแถวกลางคู่กับไอ้กาน  ถือโอกาสนั่งแทนไอ้กาน  มันเสือกไปนั่งแถวถัดไป  กะจะปรึกษาคุยกันเรื่องงานกีฬาสี  
ที่จารย์เรียกไปหลังเลิกแถวด้วย
“เฮ้ย!....เฮียหนวดมาแล้วโว้ย”  เสียงเพื่อนในห้องตะโกนลั่น  ก่อนจะกระจายเข้านั่งประจำที่กันผมขี้เกียจลุกไปนั่งที่  กะจะคุยงานต่อตอนหมดคาบ  ถือโอกาสนั่งกะไอ้รันเลยตามเลย   
“หวัดดีนักเรียน....ก่อนจะเริ่มเรียนครูขอแนะนำนักเรียนใหม่ให้ทุกคนรู้จัก  เอ้า...เข้ามาซิเรา”  อาจารย์หนวดเรียกนักเรียนใหม่  ไม่รู้เป็นใครน่าสนใจไม่น้อย  โรงเรียนผมไม่เคยมีประวัติว่ามีใครย้ายเข้ากลางปีมาก่อน  
นี่มันเปิดเทอมสองวันแรก  โดยเฉพาะห้องผมมันห้องเด็กเก่งของชั้น ม.4  ใช่ว่าใครก็เรียนห้องนี้ได้  ชักอยากเห็นหน้าซะแล้ว ยอมรับว่า  ไอ้ผู้ชายหน้าห้องมันสวยโครตๆ  ยังไม่เห็นใครหน้าสวยเท่ามันมาก่อน   ตากลมดำมองไปทั่วยังจะตาโตได้อีก  พอโดนแซวจากคนในห้อง  ไม่ติดใส่กางเกงหน้าอกแบน  ผมว่ามันสวยกว่าใครในโรงเรียนว่าได้  ใช่ผมจะคิดคนเดียว    สายตาเพื่อนในห้อง  โดยเฉพาะกลุ่มผู้ชาย มองมันวิบวับซะขนาดนั้น  ยิ่งไอ้บอมย์  หน้าหม้อที่สุดในกลุ่ม  อาการของมันเกินหน้าเพื่อนไปหล่ะ!   เดี๋ยวมันต้องหาเรื่องตอแยตามนิสัยมันแน่ๆ แค่รอดูว่ามันจะทำไง นึกไว้ไม่ผิด  ไม่ทันไร ไอ้บอมย์ ลุกไปชนทันทีพอจารย์ออกห้องไป
“เฮ้ย!.....มึงย้ายมาจากตะเข็บชายแดนเลยหรือว่ะ”   เงียบไม่การตอบรับจาก`คุณ`สวย
“นี่...มึงใบ้หรือหูหนวก  กูถามมึงไมไม่ตอบว่ะ”  เงียบได้อีก  ไอ้บอมย์เริ่มหงุดหงิด มันไม่เคยโดนเมินมาก่อน
“ตกลงเอาไง....คนสวย  ขืนเล่นตัวไม่ตอบกู  อย่าหาว่าหล่อไม่เตือนนะ”  ดูมันเริ่มหูดำหล่ะ  เสียหน้าไม่น้อย
ผมรอดูมันจะทำไง  อยากรู้เหมือนกัน  แต่ก็แปลกใจ`คุณ`สวย  มันนิ่งได้อีก  กลุ่มผมไม่เคยเข้าหาใครก่อน
ไอ้โทนี่ ไอ้กาน  ลุกไปยืนประกบกับไอ้บอมย์แล้ว  มันคงไม่เชื่อจะมีใครเมินไอ้ยักษ์หล่อ  ผมกับไอ้รัน รอดูความสนุกกันต่อ
“แหม่งเอ้ย!.....มานี่ซิมึง  กูจะปล้ำจูบซะเลย  รู้จักกูน้อยไปแล้ว”  ไม่ทันขาดคำ  มันจับคอเสื้อ`คุณ`สวย  กระชากกะดึงมากดจูบให้อาย  ไอ้นี่มันกล้าได้อีกไม่ว่าหญิงหรือชาย  อ่อยมันถ้ามันโอเคมันไม่เลี้ยงซักราย
ที่ไหนได้มันกลับเป็นฝ่ายหงายหลัง  ก้นกระแทกพื้นจังเบ่อเร่อ  ไม่น่าเชื่อ  `คุณ`สวยตัวเล็กกว่าไอ้บอมย์
แค่มันจับหักครึ่งยังได้ จะล้มไอ้บอมย์ได้ง่ายๆมันเพียงเอามือจับข้อมือไอ้บอมย์ แล้วหักศอกใส่ข้อพับผลักมือให้ปล่อยจากคอเสื้อ เตะเท้ามันเข้าไปขัดตรงข้อเท้าไอ้บอมย์  แล้วใช้ฝ่ามือผลักอกไอ้บอมย์ เหมือนไม่ออกแรงอะไรนัก   ไอ้บอมย์ก็หงายหลังลงไปตามที่เห็น  มันทำได้ต่อเนื่องและเร็วมากชั่วพริบตา  ไม่ธรรมดาซะแล้ว  
หึหึหึ....น่าสนใจดี แบบนี้
“หึหึ..มึงเห็นอย่างที่กูเห็นปะ ไอ้โต๋”  ไอ้รันมันถามผม ผมไม่ตอบ เก็บกระเป๋าย้ายกลับมาที่โต๊ะ  เพิ่งโดน
`คุณ`สวยยึดไป  ผมขอยึดเอาที่มั่นคืน  ย้ายกระเป๋ามันวางโต๊ะติดกันซะเลย  มันไม่อยู่เดินออกห้องไปหลังล้มไอ้บอมย์  ก็หันหลังเดินไม่เหลียวดูผลงานด้วยซ้ำ ไม่ถึงห้านาทีอาจารย์กระถิน เข้าสอนวิชาภาษาไทย  สักพักมันกลับเข้ามาเสียงใสๆ ขออนุญาตเข้าห้องของมัน ฟังแล้วตะหงิดๆ ไงไม่รู้บอกไม่ถูก  มันเดินมาที่โต๊ะ  
เหลือบมองผมแป๊บหนึ่ง  ก่อนจะนั่งลงโต๊ะข้างผมที่กระเป๋ามันวางอยู่   ไม่พูดไม่จาไม่ถามสักแอ่ะ..หยิ่งได้อีกมึง สายตาเพื่อนทั้งห้อง ลอบมองผมกับมันเป็นระยะ หลายคนคงแปลกใจที่ผมไม่อะไรเลย  ปกติที่ข้างผมไม่มีใครกล้านั่ง  ตัวมันก็ไม่มองผม  ทำเฉยได้เนียนโครต  จ้องแต่กระดานไม่แม้จะจดอะไรสักอย่าง  นั่ง
จ้องกระดานตาแป๋วซะงั้น  ตกลงมันเรียนยังไงของมัน  งงกะมันเหมือนกัน  
Part  4
ไอ้ขี้เก๊ก....
‘เห่อะ!...`คุณ`หล่อขี้เก็กข้างๆ  มันสร้างโลกส่วนตัว ไม่คิดจะคุยกะกูสักคำ มารยาทเจ้าบ้านไม่มีเลยวุ้ย!  
เดี๋ยวหมดคาบพักเที่ยงยังไม่รู้ว่าโรงอาหารไปยังไง  เวงจริง....คงต้องลองถามมันแหล่ะ’   
“นี่นาย...โรงอาหารไปทางไหนอ่ะ”   กูยอมคุยก่อนก็ได้ว่ะ อาศัยมารยาทแขกเยือนที่ดี เพื่อปากท้อง พูดเพราะๆ กะมันหน่อย  คิดซะว่ามันแก่กว่าก็แล้วกานนน...ก็นะผมเพิ่งจะอายุ 14  นักเรียนชั้นนี่ 15 ขึ้นชัวร์
“  ( > = < )  ”  ‘เวง!..แหล่ะ!..มันไม่คุยกะกู เหมือนกรรมตามทันไงไม่รู้ แต่กูสุภาพแล้วนี่หว่า หรือไอ้นี่มันหยิ่ง คงว่ามันหล่อ  ลองอีกทีก็ได้ว่ะ..อ่อนให้มันหน่อย  หิวง่ะเมื่อเช้ารีบจัด....รองท้องนมกล่องเดียวเอง’
“นี่ๆ.(เอาดิกูรัวเป็นชุดนิ่งได้อีกลองดู)..เราชื่อตะเกียง...รบกวนหน่อยน้า!....เราเพิ่งมาวันแรกอ่า....ไม่รู้กินข้าว
ที่ไหน” กูยอมมึงแล้วน่ะ  ไม่เคยอ้อนมาก่อน  ถ้ายังไม่คุยกะกู  เดี๋ยวมีเฮ...(ทะแม่งๆ นิสัยใครหว่าเมื่อกี้)
“อืม...เดี๋ยวไปพร้อมกัน....บอกไปนายก็ไปไม่ถูกอยู่ดี”   
‘อ้าว!  ไอ้นี่นิ...กูโง่ซะงั้น...ชิ  ยอมมึงก่อนก็ได้...ไม่ติดกลัวเสียเวลาเดินหาไม่ง้อมึงหรอก บอกชื่อหน่อยก็ไม่ได้...กูอุตสาห์บอกชื่อมึง...เดี๊ยวปัด!..เรียกไอ้เก็กซิมเลยนิ...เอ๊ะ!!..เหมือนมันจะมีน้ำใจพาไป...ตกลงกูยกโทษให้
ก็ได้..ไม่เคืองมึงแหล่ะ’  
อ๊อดๆ.....หมดเวลา  จารย์ปล่อยพัก  หลายคนทยอยเดินออกจากห้อง  ‘ไอ้เก็กซิมมันลุกไปหาเพื่อนมัน
สี่คนเลยอ่า..  หว่าๆ...มีไอ้คูโบต้าโจทย์เก่าด้วย...เอาไงดีกู   มันคุยไรกันหว่ะมองมาทางกูด้วย  รุมกินโต๊ะกูป่าว....สักพักพวกมันก็เดินผ่านกูออกประตูไป....เชี้ย...แล้วกูเอาไงดี’
“จะไปไหม....มึงอ่ะ..ไหนจะไปกินข้าวไม่ใช่นิ”  ไอ้เก็กม่านนน...ตะโกนเรียกกูอ่ะ   เอาไงหว่ะ...มันหลอกกูไปฆ่าหมกรึป่าว...มันอาจเอาคืนแทนเพื่อนมัน....ใช่กูกลัวพวกมึงนะ...กูแค่ไม่อยากมีเรื่องวันแรก   เมื่อเช้าเผลอลืมตัวไปอ่า...
“เอ้า...เอาไงมึง  ไปไม่ไป”  มันยืนมองกันทั้งกลุ่ม...นักเรียนหลายคนก็มองมาเหมือนกัน  ไปก็ไปเดี๋ยวว่ากูป๊อด....รู้จักกูน้อยไป..ลองเล่นกูดิ..แต่แม่งห้าคน ตัวยักกะควายทั้งน่านนน เอาหว่ะเป็นไงเป็นกัน ว่าแล้วก็เดินตามมันไป...อาห่ะ..กลุ่มไอ้ห่านี่..ไม่เบา  เดินมามีแต่คนมองพวกมันตรึม...ทั้งหญิงทั้งชาย  ส่งยิ้มให้บ้าง โบกมือให้บ้าง...บ่ะ!..สาวสาว  กระดี๊กระด๊ากันสาด... ตกลงพวกมึงเดินแคทว็อล์กกันรึไงว่ะ!..อ้าว! ไรเนี่ยะๆ..ส่งยิ้มให้กูทำม่าย..กูต้องการผู้หญิงไม่ใช่เมิง..`คุณ`ปลาจวดเอ้ย..กำ  ไม่ชินสักทีกู เจอแต่ตัวผู้...นรกสาด....กูอุตสาห์เดินรั้งท้ายแล้วเนี๊ยะ....รักษาระยะห่างไว้  เผื่อมันหลอกกูจะได้ตั้งหลักทัน
“น้องครับ..น้องครับ..น้องชื่อไรครับ” ไอ้หล่อนี่ใครอีกเนี๊ยะ!.ม.5 นี่หว่า ดูปกเสื้อเอาอ่ะ แหม่งมาเป็นกลุ่มหล่อ
สราด..ได้อีกนะเมิง..โรงเรียนนี้ไมมีแต่คนหน้าตาดีว่ะ...แล้วมันเรียกใครอ่ะ...อย่าบอกมันคุยกะกู
“น้องนั่นแหล่ะ!..ไม่ต้อง....ย้ายมาใหม่หรือครับ..พี่ชื่อพรต..น้องชื่อไรครับ” อ้าว!.ตกลงมันถามกูแหล่ะ!เอาหว่ะ! คุยกะมันหน่อย...ผูกสัมพันธ์สร้างมิตรไว้ พวกมันคนก็ไม่ใช่น้อย เผื่อมีเรื่องกับพวกไอ้เก็ก...จะได้ให้มันช่วยกู...ตัวแหม่งแต่ละคน...ควายเรียกพ่อทั้งน้าน...สูสีพวกไอ้เก๊ก..ไม่เป็นรองน้ำหนักและส่วนสูง ตอบมันแหล่ะ!...
“ตะเกียง”  สั้นได้อีกกู
“ห่ะ..น้องว่าไรนะครับ”  
“ตะเกียง..ชื่อผมง้าย!”  เข้าใจอยากจริงมึง...ช่วยเข้าใจเร็วหน่อย...ใช่มึงรึไงที่ถามชื่อกูอะ..ไอ้นี่นิ
“หึหึ....ชื่อน่ารักดีนะครับ...สมกับตัวน้องเลย..แล้วนี่กำลังจะไปกินข้าวอยู่ป่าว..ไปด้วยกันไหม...พี่เลี้ยงเองคิดซะว่ารับน้องใหม่และยินดีที่เรารู้จักกัน”  อ่าอะนะ...หน้าใหญ่เป็นเจ้ามื้อ...ลาภปากกูแหล่ะ!...กูไม่ปฏิเสธน๊า...กร๊าก!
“ไม่ได้...มันมากะกู...จัดการเองได้”  อ้าว!..ขัดลาภกูซะงั้น  ไอ้เก็ก..มันมาตอนไหนว่ะ..กูลืมมันไปแหล่ะหุหุหุ
“หึ!..เพื่อนมึง..แล้วไง...กูไม่ยักรู้ว่ากลุ่มมึงรับใครเข้ากลุ่ม..รึกูตกข่าวไม่น่าใช่ม่างๆ...จริงป่ะพวกเราห่ะๆ”
กวนตีนได้โล่ห์อ่ะ!...ไอ้พี่พรต..เพื่อนมันอีกขานรับเป็นลูกคู่กันซะนี่  กวนแท้เน๊อะ!พวกมึง
“กูจะรับ..ไม่รับใคร..เกี่ยวไรกับมึง...ไอ้นี่มันเด็กห้องกู...อย่ายุ่ง” ไอ้เก็ก..หน้ามันนิ่งตาดุได้อีก..เวลาโกรธแหม่งตามันน่ากลัวสุดๆ....แล้วกูไปเป็นสมบัติมึงเมื่อไหร่...ถามกูยังเนี๊ยะ....อดแดกฟรีชัวร์งานนี้....เห็นแววมาแต่ไกล
“ไอ้โต๋....มึงลองถามน้องเค้าดีกว่า..ว่าจะไปกับมึงรึเปล่า...กูเห็นเค้าเดินห่างพวกมึงเป็นโยช”  ไอ้เก็กนี่มันชื่อโต๋...กูรู้แล้วแหล่ะ...แล้วไหงพวกมึงดึงกูสู่สมรภูมิพวกเมิงเฉยเลย...ดูก็รู้ไม่กินเส้นกัน...กูเอาไงดี...ไปกับไอ้เก็กโต๋...มันจะเอาคืนเรื่องเมื่อเช้าหรือเปล่า...ไปกับไอ้พี่พรต...กูก็เพิ่งรู้จัก...ไม่รู้มันต้องการอะไร
“ไอ้ตะเกียง..มึงเอาไง..ตกลงไปกินข้าวกับพวกกูป่าว...รึมึงจะไปกับไอ้พรตมัน”   เพื่อนไอ้โต๋มันพูดแทรก
ซะงั้น  ชื่อไรก็ไม่รู้ไอ้นี่....ดันเสือกเรียกชื่อกูถูกอีก  เรียกซะสนิทเชียว
“น้องตะเกียงครับ...ตกลงไปกินข้าวกับพี่ดีกว่าไหม...วันนี้พี่เลี้ยงรับน้องใหม่”   ไอ้พี่พรต..ก็เร่งกูซะจริงๆ...เอาว่ะ!...คงต้องเลือกแล้วเรา..ไงเอาพวกไอ้โต๋ไว้ก่อน..ต้องเรียนห้องเดี๋ยวกะมัน..ค่อยว่ากันที่หลัง
“พี่ครับ...ขอบคุณที่เลี้ยงผม...ไว้โอกาสหน้าดีกว่า...วันนี้ผมขอกินกับเพื่อนในห้องก่อนนะครับ”  
อ้อนเอาไว้กู..ยิ้มเพชรฆาตให้หน่อย...ไงหล่ะ!..ตาค้างเลยดิ...ไม้ตายกูแหล่ะ!..ไม่รอดสักราย..ลองเทสมาเยอะแล้ว
“ไม่..เป็น..ไร ๆ...พี่เคารพการตัดสินใจของน้องตะเกียงอยู่แล้ว...อย่าลืม..วันหน้าต้องให้พี่เลี้ยงนะครับ”  
ติดอ่างซะง้าน..กูได้แต่พยักหน้าหงึกๆ  หัวสั่นได้อีกยักเร็วไปหน่อย...
“จะไปป่ะ!...เสียเวลาว่ะ!!...เดี๋ยวไม่มีข้าวแดก..ได้รู้สึกหรอก”  อ้าว!...ไอ้ห่าโต๋..เมิงจะมาเหวี่ยงกูทำม่ายๆ...เหวี่ยงเสร็จเดินหนีไปซะงั้นไอ้นี่...เดี๋ยวปัด พ่อโบกซะเลย
“ป่ะ....ตะเกียง...ไปกัน”  เพื่อนไอ้โต๋  พูดเพราะดูดีมีชาติตระกูล...ชวนกูแหล่ะ...เอ่อมึงดีมีน้ำใจน่าคบหา....
แต่แสรดๆโรงอาหาร...คนเยอะชิหาย...เยอะกว่าโรงเรียนเก่าเกือบสองเท่า...ดีหน่อยมันใหญ่...ยังกะมาเดินเจเจ.จะชนกันตายไม่นี่...มันพาผมมานั่งที่โต๊ะประจำของพวกมัน...เส้นใหญ่จริง!...มาทีหลังเค้ายังเสือกมีที่
นั่งอีก  ระหว่างทางที่เดินไปนั่งโต๊ะ  ไม่วายมีคนมองพวกมันกันตลอดทาง   มึงจะดารากันเกินไปป่าว!...
“ตะเกียงกินไร”   ไอ้คนเดิมถามผม  ไอ้โต๋  มันแค่เหลือบมอง...ไม่พูดอะไร  จะเก็กไปถึงไหนรู้ว่ามึงหล่อ...
เก็กระเบิดว่ะ!..
“เรากินง่าย..นายกินไร...เรากินด้วย...ไม่เอาปลาหมึกไม่ชอบกิน...นอกนั้นโอ”   ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก...ผมกินไม่ได้แพ้ปลาหมึก...กินแล้วเป็นเรื่องน๊อคทันที  ที่บ้านรู้ดี เลี่ยงบอกแบบนี้ดีกว่า...จะได้ไม่อันตรายต่อตัวเอง
“เค...เดี๋ยวเราจัดให้..พวกมึงหล่ะ...เหมือนเดิมป่าว..”  พวกมันต่างพยักหน้า   สงสัยขี้เกียจคิด  ว่าไปนั่น...ผมก็อีกคนแหล่ะ..พึ่งยกภาระให้มันยกๆ แห่ะๆ!   แย่กว่าพวกมันอีกฮ่ะๆ
“ตามนี้...โทนี่.มึงไปกับกู...วันนี้เวรมึงกะกู...ส่วนไอ้บอมย์เวรมึงซื่อน้ำจัดการด้วย”  ไอ้สูงหล่อหน้าลูกครึ่งออกฝรั่งจ๋า ชื่อโทนี่..บ่ะ!!..ชื่อเข้ากะหน้าดีแท้มึงไม่ต้องบอกยี่ห้ออิมพอร์ตชัวร์..ไอ้คูโบต้ามันชื่อบอมย์..ตั้งแต่มาถึงมันยังไม่คุยกะกูสักคำ..สงสัยเคืองเมื่อเช้า...เค้าไม่ตั้งใจซะหน่อยตัวเอง...มึงดันเสือกจะลวนลามกูเองนิโทษกูไม่ได้..กูแค่จัดเบาะๆ!....รู้จักพวกมันเกือบครบ...แล้วไอ้ที่เป็นธุระซะทุกเรื่องนี่หล่ะ...มันจะไม่แนะนำตัวสักหน่อยรึว่ะ!...
“แล้วมึง...ชื่อไรอ่ะ” ปากเร็วเท่าความคิด  ถามมันไปแหล่ะ!  ใช้ภาษาพ่อขุนซะงั้น  ลืมตัวมันอายุแก่กว่าชัวร์
“หึหึ..ชื่อรัน.ตะเกียงเล่นใช้สรรพนามซะสนิทงั้น....เอาเป็นว่าตามบาย...กันเองสะดวกเราไม่ถือ...ยกให้คนหนึ่งแหล่ะ..!”  แหม่งเล่นกูซะหน้าร้อนเลย...ไอ้นี่!..ทำตาล้อเลียนกูอีก  จำชื่อมันไว้..รัน
“เอางี้..แนะนำให้รู้จักกันเลยดีกว่า..ไอ้หล่อนี่ไอ้โต๋..บลาๆ” แล้วมันก็แนะนำให้รู้จักกลุ่มมัน เพิ่งรู้กลุ่มมันมีชื่อกลุ่มด้วย ‘สิงห์โตดำ’ เดาๆ เอาน่าจะมาจากนามสกุลไอ้โต๋เก็กนะ  ก็มันนามสกุลสิงห์ราชนิ ตกลงกูจะได้แดกข้าวเมื่อไหร่หิวสัด!...
“อ่ะ!...รอแป๊บเดี๋ยวเราไปจัดเสบียงก่อน..ปะไปกันไอ้โทนี่”   เหมือนมันอ่านใจกูออก...ว่าแล้วมันก็ลุกไป  
ไอ้คุณบอมย์กำลังจะลุกไปซื้อน้ำก็มีเสียงแหลมเล็ก...ทักมาเสียก่อน
“โต๋ค่ะ...ยังไม่กินไรกันเลยหรือค่ะ...ไมวันนี้ลงมาช้าจัง..อังกับเพื่อนซื้อน้ำมาฝาก”  ใครว่ะ!.งามโครตอ่ะ...
นมนี่ใหญ่ได้อีกอืม!..ดันหน้าอกจะทะลุไหมนั้น อีกสองสาวก็ไม่น้อยกว่ากันเลย ยกเว้นกระเทียมหน้าวอกยืนติดอีก 3 หลีบ  ออกซะขนาดนั้นไม่ต้องประกาศก็รู้  ชนเผ่าไหน  ถือแก้วแป๊บซี่จัมโบ้กันคนละแก้ว
“เอ้าพวกเรา...เอาน้ำให้พวกโต๋หน่อย”  สิ้นคำสั่ง แต่ละคนก็วางแก้วแป๊บซี่จัมโบ้ ช่างพอดี  5 แก้ว  รู้แหล่ะคงไม่มีของกูชัวร์...เพราะสายตาแต่ละนางบ่งบอกซะขนาดนั้น...ต่อให้คนโง่ยังดูออก  ‘ไม่ใช่ของแก’  อย่าจับนะมึง...เห่อๆ!...ทำยังกะกูจะแดก...ไม่รู้จักฉัน  ไม่รู้จักเธอ...แม่สอนไม่ให้แดกของคนแปลกหน้า
“ใครค่ะโต๋....ไม่เคยเห็นหน้า...ทำไมมาอยู่กับพวกโต๋ได้ล่ะ”   เพิ่งจะเห็นหัวกู....กูนึกว่าตัวกูเป้นเสาไปแล้ว
ซะอีก
“เด็กใหม่...ย้ายมาวันนี้...ยังไม่คุ้นที่..เลยพามากินข้าวด้วยนะ”  ฟังดูดี.สงเคราะห์กูจริง!
“ไม่ยักรู้..ปกติอังไม่เห็นโต๋..จะใส่ใจใครเท่าไหร่..”  ยกยิ้มมุมปากนิดๆ..งานจะเข้ากูป่าวว่ะ!..ดูท่าคู่นี้ไม่ธรรมดา....คุณอังคร๊าบๆ...ไอ้ตะเกียงไม่เกี่ยวน่า!  เค้าแค่อาศัยมากินข้าวอ่า…
“ทำไม..อังสงสัยอะไร...แล้วนี่กินข้าวกันหรือยัง”   ถามไม่เอาคำตอบ....ตัดบทเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ...ดีมากไอ้หล่อมึงทำดีแหล่ะ!
“ไม่มีรัยๆ.(เสียงสูงได้อีก)..แค่แปลกใจ...ใครๆเค้าก็รู้โต๋เข้าหายากจะตาย”  เหรอ!.(ล้อเลียน).กูเพิ่งรู้ไอ้หล่อโต๋  
มันคบคนยาก  แต่เอ๊ะ!!..กูนั่งเรียนกับมันตั้งกะเช้า  ถึงจะไม่คุยกัน  มันยังมีน้ำใจชวนมากินข้าวด้วย
ไม่เห็นเหมือนคุณผู้หญิงพูดเลยนิ
“ชื่ออะไรค่ะน้อง...พี่ชื่ออัง..”     อ่านะ!...ลืมดูปกเลยแฮ่ะ!  เพิ่งรู้ว่า ม.5  
“อ่าครับ...ตะเกียงครับ...ยินดีรู้จักครับพี่อัง”    เอ้าว่ะ.!..สร้างมิตรดีกว่ามีศรัตรู  พิชัยยุทธแห่งการเอาตัวรอด
“แต่พี่ไม่ยักยินดีเท่าไหร่..รู้ไม่ค่ะ...เพราะน้องตะเกียงหน้าสวยเกินผู้ชาย  พี่รู้สึกไม่สบายใจฮ่าๆ”  
“  ( > = < )  ”    ไปไม่เป็นเลยตู  
“หึหึหึ”...พากันหัวเราะ ขำกูกันตายหล่ะ!
“พี่ล้อเล่นนะ...ดูสิหน้าเอ๋อ..แถมแดงเถือกลามไปถึงหูเลยห่ะห่ะห่ะๆ”  เอ้าๆ หัวเราะกันให้พอ ไอ้พวกบ้านิ
เล่นพากันขำตามกันไปอีกเวง!..ว่ากูหน้าสวยไม่ปลื้มอ่ะ! ไม่ชินสักทีโครตอาย  ยิ่งผู้หญิงพูดด้วยแล้วไปกัน
ใหญ่กรรม!
“เอ้า..เอาไปโว้ย!..ของใครหยิบกันเอาเอง....อ่ะ! นี่ของตะเกียง กินอย่างเดียวกับเราได้ใช่ป่ะ ข้าวผัดไก่ไข่ดาว” โอ้!...อยากจะขอบคุณไอ้คุณรัน  กับไอ้คุณโทนี่ มึงมาได้จังหวะพอดี  กูกำลังจะตาย  มันมาพร้อมข้าว
หกจาน  ถือมาคนละสามจาน  วางบนโต๊ะต่างคนต่างหยิบของตัวเอง  มันไม่ลืมเอาข้าวให้ผมสั่งแบบเดียว
กะมัน   กูกินได้สบายมาก....ชั่วโมงนี้หิวโครตๆๆ  ว่าแล้วก็จัดการให้ไวอย่าให้เหลือ...อืม!...อาหย่อยๆ
“เอ้ย!...ไอ้บอมย์ มึงซื้อน้ำไม่ครบคน...ไม่ซื้อมาห้าแก้ว”   สุภาพบุรุษมากไอ้คุณรัน...ดีที่มึงทัก  แต่มึงไม่รู้เลยช่ายม่าย..!   ว่าไอ้คุณบอมย์มันไม่ได้ซื้อ
“อังเค้าซื้อมาเลี้ยง...กูยังไม่ได้ไปซื้อ”   เอ่อ!..กูเองเกือบลืมไปแหล่ะว่ามึงเอาปากมาด้วย  นั่งหน้านิ่งอยู่ตั้งนาน
“อ้าว!.เหรอ  งั้นก็ขาดดิว่ะ!..มึงไปซื้อเพิ่มมาเลย”    ไอ้คุณรันยังบริหาร...จัดการต่อ..ห่วงคนอื่นได้อีกมึง
“ไม่เป็นไร...แก้วที่ขาดของกะ..กู..เอ้ย!  เรานะ..เดี๋ยวเราไปซื้อเองดีกว่า” แหม่ง!  เกือบหลุดกูใส่เคยปากจริง
กู ลืมไปแหล่ะพวกมันแก่กว่า
“..อ่ะแฮ่ม!....ไม่ต้องไปแล้วครับ...น้องตะเกียง...พี่ซื้อมาฝากพอดี”   เสียงมาจากข้างหลังกลุ่มพี่อัง  ไอ้พี่พรต
“...พรต...มาได้ไงเนี๊ยะ”   คุณพี่อังคนสวย ถามยังกะรู้จักกันมาก่อน  เออเน่อะ! อยู่ ม.5 เหมือนกันคงรู้จักแหล่ะ
“พรต..ก็เดินมาไงอัง..ไม่เห็นแปลก”   ไอ้พี่พรตมันตอบ...กวนได้อีกมึง
“แปลกซิ..ปกติพรตไม่เคยเดินมาแถวนี้”  พี่อังไปต่อไม่เลิก ดูแล้วคู่นี้ก็ไม่ธรรมดา  แล้วตกลงคู่ไหนธรรมดาว่ะ!
“ก็วันนี้..มันไม่ปกติไงอัง...ที่นี้มีน้องใหม่คนสวย..สวยไม่บันยะบันยัง...พรตไม่มาซิถึงจะเรียกว่าแปลก”  กูจะดีใจกะมึงด้วยไหมเนี๊ยะ...ตกลงเมิงหมายถึงกูช่ายม่าย!    อ่ะ!! กูร้าบม่ายด้าย!
“เอ้า...รับน้ำไปซิครับน้องตะเกียง...พี่ตั้งใจซื้อมาฝาก” แสรด!....อยากเอาหน้ามุดโต๊ะ ไอ้พี่พรตมึงหัดดูบ้าง
ซิเนี๊ยะ  คนมองกูทั้งโรงอาหารแล้ว  รู้บ้างป่าวหว้า!....พวกห่านี่ด้วย....จะจ้องกูอีกนานไหม  จ้องให้หวยขึ้นหน้ากูเลยหรึไง อ้อ!..คงลุ้นกะกูอยู่สิ..ว่ากูจะรับไม่รับ...เสียใจคนอย่างกู....
“ขอบคุณมากครับ..กำลังคอแห้งพอดีแห่ะๆ!” เป็นไงหล่ะ! รู้จักตะเกียงน้อยไป เรื่องไรจะลุกไปซื้อให้โง่
ขี้เกียจเดินเสียตังค์อีก  สู้ของฟรีดีกว่ากินอิ่มตังค์อยู่ครบ
“...เคร้ง!....กูอิ่มแล้ว...พวกมึงกินต่อป่าว แล้วไงเจอที่สนามบาส”   ไอ้โต๋!  มันวางช้อนช่ะเสียงดัง  พูดจบไม่รอเอาคำตอบ  มันลุกเดินหันหลังออกไปเลย  ไอ้นี่นิสัย...ท่าจะหนักพอดู...มึงเหวี่ยงไอ้พี่พรตทำไมนักหนา  
เค้าไม่ได้อะไรกะมึงสักหน่อย  ก็แค่หวังดีเอาน้ำมาให้กูแค่นี่  เอ๋!!..หรือว่ามึง...หึง....คุณพี่อัง...ชัวร์ป๊าป..
โมโหหึง
“ชิ!..”  อีกคนหล่ะ..คุณพี่อัง หน้าเชิดเดินตามไอ้โต๋ ไปเป็นพรวนทั้งก๊วน อีพี่ชายหน้าขาวเพื่อนพี่อัง จิกตาค้อนกูซะง่าน!   กูไปเหยียบตาปลาพี่แก่เมื่อไหร่ว่ะ  
“หึหึหึ...”  เสียงไอ้พี่พรต หัวเราะเบาๆ ตามหลังไอ้โต๋และคุณพี่อังไป  คงสะใจใช่น้อย  ดูทำหน้าช่างมีความ
สุขจริง!
“กินตามสบายนะครับน้องตะเกียง....ไม่ต้องรีบ กินช้าๆ ระวังสำลักด้วยครับ”   ห่วงกูจ่าง!  กูจะติดคอก็เพราะมึงนี่แหล่ะ  เล่นซะกูเลี่ยนเลย....เฮ้อ!!  ไม่ติดว่ามึงหล่อ  คงไม่เข้ากับหนังหน้านะ...ที่มึงกำลังป้อกูอยู่ใช่ไหมเนี๊ยะ!
“ตะเกียง...พวกกูอิ่มแล้ว..ไปกับกูเปล่า”  ไอ้คุณกาน ถามผม เอาหว่ะ!ไม่มีไรทำไปกะพวกมันจะได้รู้จักสถานที่ดีขึ้น  ไหนๆ ก็มากับพวกมันแล้วนี่
“อืม!...อิ่มพอดีเลย ไปดิ แล้วตกลงไปไหนกันอ่ะ”   ตอบมันไปยังไม่รู้มันจะพาไปไหนเลย  รึมันจะพาไปยำ...
เอาคืนเรื่องไอ้คุณบอมย์เมื่อเช้าว่ะ  อย่าบอก...พวกมึงรอกูอิ่มแล้วค่อยคิดบัญชี
“ไปหนามบาส  พวกกูนัดเล่นบาสกัน”   ไอ้บอมย์มันตอบ  ‘อืม! ง่ายๆสั้นได้อีกมึง..ดีตกลงกูไปกะมึง’
“อ้าว! ...จะไปกันแล้วหรือครับ...ไว้เจอกันใหม่นะครับน้องตะเกียงบาย” เอ่อ!  ทำไปด้าย!  นะพี่ แล้วกู..ต้องหันไปตอบมึงด้วยรึเปล่า ไม่ดีกว่า..แค่นี้กูก็แทบแทรกแผ่นดินแหล่ะ!  ทำหน้ามึนไว้ก่อนเอาหว่ะ!!...
เหมาะที่สุดแล้วกับสถานการณ์ตอนนี้แห่ะๆ!

poonpong

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

diablo2

ขอบคุณครับผม

thae33001

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

dung

ขอบคุณครับผม

phzaa

ขอบคุณครับผม

chalerm

ขอบคุณณมากครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

kozaka

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ติดตามคับ

tumlove

น่าอ่านน่าติดตาม

xspace

ขอบคุณครับ

arise

ขอบคุณคับ

kabuki

ขอบคุณครับ