ตะเกียงพิเศษ ??? 21-22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ตามบาย...อยู่ในห้องน้ำนั่นแหล่ะ..หยิบใช้ได้เลย” กูพยักหน้า  ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ  ขอลันล้า
อาบน้ำวนในอ่างจากุชชี่ ให้สบายตัวสักหน่อยเห่อะ!   อยู่ที่บ้านมีแต่อ่างธรรมชาติ  ลองอ่างไฮโซ  สักครั้งคงไม่ว่ากันเน่อะ..เอ๊ะ!.หรือเปลี่ยนใจ.ชวนมันลงอ่างด้วยกันดีว่ะ!...อ่ะ...ล้อเล้น555”
Part  21
..Ver...ToToi
ผมอึ้ง!...แกมประหลาดใจไม่น้อย  เมื่อรู้ว่าน้องตะเกียง เป็นลูกพ่อเกริก ผมนับถือเรียกแกว่าพ่อ มาโดยตลอด  พ่อผมเล่าให้ฟังว่า พ่อเกริกเป็นเพื่อนตายของพ่อ ร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายครั้ง  กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ถ้าไม่ได้พ่อเกริกช่วยพ่อไว้   พ่อสิงห์คงเหลือแต่ชื่อ  และคงไม่มีผม นายโตโต๋  สิงห์ราช  เกิดมาบนโลก
ใบนี้  พ่อสิงห์ให้ผมรับปากและสัญญาว่า จะดูแลน้องตะเกียงเป็นอย่างดี น้องเป็นคนสำคัญของบ้านวรเวทย์อัคนี   ถือเป็นโอกาสที่พ่อได้ตอบแทนพ่อเกริกทางหนึ่ง ผมรู้เรื่องของตะเกียงจากพ่อเกริกเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์  พ่อเกริกฝากผมดูแลน้องให้ด้วย   ตะเกียงเป็นเด็กมีความสามารถมาก  จนทำให้ลืมนึกถึงอันตราย
ที่จะเกิด  เพราะมั่นใจในความสามารถและสติปัญญาของตัวเอง  กอปรกับมีนิสัยดื้อ  ชอบเอาชนะเป็นทุนเดิมอาจพลาดพลั้งนำภัยสู่ตัวได้  
พ่อเกริกบอกให้ผมคอยปรามน้อง  แม้ตะเกียงจะอยู่ชั้นเดียวกับผม  แต่อายุน้อยกว่าพวกผมสองปี  ปกติตะเกียงต้องเรียนอยู่ ม.2  แต่เพราะเป็นเด็กพิเศษ  จึงทำให้สามารถเรียนข้ามรุ่นมาได้ เช้าวันนี้..ผมทำเรื่องที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าคิดยังไงถึงได้ทำ  ยอมรับว่าโมโหเด็กดื้อ  ที่จู่ๆ ดันหนีไปนั่งหน้าคู่กับลุงพี  คนขับรถประจำตัวผม  กะทิ้งให้ผมนั่งหลังรถลำพัง   ผมไม่ชอบสิ่งที่น้องทำ  ทำให้ผมหงุดหงิดและพาลโมโห    ผมบอกให้ย้ายมานั่งหลัง  แต่น้องกับทำเป็นเฉย  นั่งทำหน้าเอ๋อ  ไม่สนใจซะงั้น  เหมือนน้องท้าทาย  ซึ่งโต๋  สิงห์ราช
ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้  ไม่เช่นนั้น..ต่อไปจะดูแลกันลำบาก  ผมฉวยโอกาสอาศัยจังหวะที่น้องไม่ทัน
ระวังตัว  คล่อมตัวล๊อคน้องติดกับเบาะรถ...ทิ้งน้ำหนักตัวทับไว้ไม่ให้ขยับ  อาศัยความรวดเร็วบดจูบลงบนกลีบปากบางสีพีชของน้องทันที   ตั้งใจแค่ต้องการสั่งสอน  แต่ผมกลับถลำไปกับรสหอมหวานของกลีบปากนุ่ม  
บีบบังคับฉกลิ้นเข้าไปดูดดุนความหวานไปทั่ว  ตะเกียงคงไม่เคยจูบมาก่อน  นี่คงเป็นจูบแรกของน้อง  
จากประสบการณ์ผมคิดไม่ผิด  น้องไร้เดียงสากับการจูบมาก  แม้จะพยายามขืนตัวต่อต้านผมเต็มที่  แต่พื้นที่จำกัดบวกกับขยับตัวไม่ได้  ทำให้น้องหมดแรงต้านผม  เริ่มขาดอากาศหายใจ  ผมปล่อยน้องได้มีโอกาสสูดหายใจ  ก่อนจะก้มลงไปชิมความหวานซ้ำอีกครั้ง  ซึ่งครั้งนี้ผมตั้งใจทำ  ไม่ได้ทำไปเพราะอารมย์โมโหเหมือนครั้งแรก  ผมอ่อนโยนกับน้องมากขึ้น   ซึ่งน้องอ่อนปวกเปียก  รับรู้ได้จากแรงขืนตัว  ที่ไม่ได้โต้ขัดขืนเหมือนตอนแรก  หลังจากผมปล่อยตัวน้องเป็นอิสระ  น้องก้มหน้านิ่ง  เหมือนกับสะกดกลั้นอารมย์  ผมเองเตรียมพร้อมรับมือกับการเอาคืนไว้อย่างระมัดระวังหากน้องโต้ตอบกลับมา  ผมประมาทไม่ได้  ข้อมูลที่ได้
รู้มา  น้องมีฝีมือไม่ธรรมดา  ในด้านการต่อสู้   โดยเฉพาะวิชาจับจุดตาย  เป็นไม้ตายของตระกูล  พ่อเล่าว่าจับจุดสลบก็ได้  จับจุดชาค้างก็ได้ ที่น่ากลัวคือจับจุดตายได้ตายทันที  อันตรายมากถ้าเปิดโอกาสให้น้องได้ลงมือ   
แต่ผิดคาด  น้องแค่เงยหน้าขึ้นมานั่งนิ่งๆ แววตามีน้ำตาคลออยู่  ทำให้ผมใจสลดวูบ  รู้สึกผิดกับการกระทำขึ้นมาทันที  นึกโมโหตัวเองที่ทำอะไรไม่ทันคิด  ผมรู้น้องคงโกรธและโมโหมาก คงกำลังพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกอยู่  ก่อนตัดสินใจลุกออกจากเบาะ  ผมรีบเปิดประตูหลังให้น้องเข้าไปนั่ง  ก็เข้าไปโดยดีไม่ต่อว่าผมสักคำ   เราต่างนั่งกันไปเงียบไม่พูดกันสักคำ  ตลอดช่วงเช้า บรรยากาศอึมครึ้มได้อีก  เพื่อนกลุ่มคงสังเกตุ
แต่ไม่มีใครกล้าถาม  กระทั่งทุกอย่างดีขึ้นเมื่อพวกผมรับน้อง   เข้าเป็นสมาชิกคนใหม่ของกลุ่ม   น้องปฏิเสธไม่ยอมเข้ากลุ่มผม  แต่สุดท้ายก็ถูกลูกบังคับต้องจำยอมในสุด  ระหว่างนั่งรถมาส่งน้องที่คอนโด  ผมบอกไปว่าพ่อผมต้องการพบ  ให้เก็บเสื้อผ้าสองสามชุดไปค้างบ้านผม   น้องปฏิเสธเหมือนที่ผมคิดไว้ไม่ผิด   ผมจึงใช้วิธีโทรหาพ่อเกริก   ให้พ่อเกริกเคลียร์กับน้องเอง  จึงทำให้น้องปฏิเสธไม่ได้  คิดไว้เช่นกันว่า   แม่ผมต้องจัดการเตรียมห้องไว้ให้น้องแน่นอน  ผมรู้นิสัยแม่ผมดี  แต่ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก  เลยใช้วิธีรวบรัดตัดบทให้
น้องนอนห้องผมซะเรียบร้อยโรงเรียนโต๋  ทุกครั้งที่เผลอมองปากแดงๆ  ผมรู้ดีว่ามันหอมหวานแค่ไหน  เล่นเอาใจเต้นตึก ๆ ตั๊ก ๆ  อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ในหัวพาลคิดแต่รอฉวยโอกาสจูบอีกครั้งให้ได้   ผมต้องการพิสูจน์ความรู้สึกที่มีตอนนี้  ว่ามันคืออะไรกันแน่ กะอาศัยจังหวะที่น้องมานอนห้องผม  หาโอกาสพิสูจน์อีกครั้ง   
จะได้รู้ว่าติดใจเจ้าของปากนุ่มหอมหวานน่าจูบนี่จริงๆ  หรือแค่ตื่นเต้นเร้าใจตามประสาวัยหนุ่มคึกคะนองทั่วไปกันแน่  ....แล้วไงผมคงรู้คำตอบภายในสองคืนนี้หล่ะครับ....  
Part  22
ครอบครัว ‘สิงห์ราช’
พอกูเปิดประตู  ออกจากห้องน้ำมา...ไอ้พี่โต๋มันนั่งเล่นคอมฯ อยู่   เสือกหันมองกูนิ่งๆ  สายตาที่มองเล่นเอา
กูหน้าร้อน  รีบหันหลังคว้าเป้  เปิดหาชุดใส่ทันที   ไอ้บร้า....ไม่เคยเห็นผู้ชายหล่อเปลือยมาก่อนรึไงว่ะ?...
แม่งจ้องซะ...กูไปไม่เป็นเลย
“หึ..หึ”  มีหัวเราะในคออีก
“หัวเราะอะไร”  กูก็นะ..เหวี่ยงแก้เขินก่อนล่ะ!  
“เปล่า...แค่เพิ่งเห็นมุมนี้ของตะเกียง”  เอ่อสิ..มึงจะเห็นได้ไง  กูไม่เคยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวในห้องสองต่อสอง
กะใครมาก่อนนี้หว่า..
“แล้วไม่อาบน้ำหรือไง?” เปลี่ยนเรื่องแม่งซะเลย
“รออยู่นี่ไง...จะใช้ห้องน้ำต่อ..เสร็จแล้วรอก่อนนะ..พี่อาบน้ำแป๊ป”  พูดเสร็จ..มันลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
ได้ของแล้วเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำหน้านิ่งได้อีกเมิง..    หายใจโล่งหน่อยกู   รู้สึกแปลกๆ กับสายตา
ไอ้พี่บ้านี่ทุกทีที่โดนมันจ้อง  ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยกู  เซ็งระเบิด...ใส่เสื้อผ้าเสร็จ  หาไรทำดีก่า...
ระหว่างรอมันอาบน้ำ ถือโอกาสนั่งเล่นคอมฯ มันซะเลย  ดันเปิดเมลล์ทิ้งไว้ด้วย  กูก็นะมารยาทดี  ต่อมเสือกทำงาน เปิดขึ้นมาดูซะ..มีไรน่าสนใจบ้าง..ก๊ากๆ นิสัยไม่ดีสุดๆ อย่าได้เอาอย่างอ่าห่ะ...ที่แท้คุยเอ็ม...แม่งแฟนคลับตรึม ส่วนมากเป็นผู้หญิงมีทุกชั้น ต่างโรงเรียนก็มี ไอ้นี่นิยังกะ  AF  มีแต่คนเข้ามาจ่ะจ๋ากับมัน  ข้อความหวานๆ เลี่ยนๆ ตรึม  โอ้ย!...ขี้เกียจอ่าน  ดูคร่าวๆ ผ่านๆ มาสะดุดกับข้อความหนึ่ง
“โต๋ขา...พรุ่งนี้ที่เราเจอกันนะค่ะ...เพื่อนไปกันหลายคน...โต๋พอจะปลีกตัวไปกะอังสองคนสักแป๊ปนะค่ะ...
เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมาสองอาทิตย์กว่าแล้วนิค่ะ  พรุ่งนี้โต๋ให้เวลาส่วนตัวอังหน่อยนะค่ะ”  ไม่เห็นมันตอบ
พี่อังเธอ  ยอมรับอึ้ง..แม้จะรู้อยู่ว่าทั้งคู่ไม่ธรรมดา แต่พอเห็นจัง ๆ ไม่รู้ทำไมมันหวูบ ๆ โหวง ๆ ไงไม่รู้...
คงเพราะเป็นพี่อัง...ไม่อยากเชียร์ถ้าคนนี้เป็นคนของมัน  ช่างเถอะเรื่องของมึง  มันคงคบกันมานานแล้ว  ไม่งั้นคงไม่มีข้อความที่ส่อถึงความสัมพันธ์ขนาดนี้   มันคงอาบน้ำใกล้เสร็จแล้ว  เคลียร์ทุกอย่างดังเดิม   ก่อนลุกเปิดประตูเลื่อน  ออกไปยืนรับลมตรงระเบียงนอกห้อง   แม่งบรรยากาศดีโครต...ลมโกรกยังกะอยู่ชายทะเล   มองเห็นคนงานในบ้านมันสามสี่คนรดน้ำต้นไม้   ตัดกิ่งไม้แต่งสวนอยู่  คนใช้บ้านมึงจะเยอะไปถึงไหน  เสียงมันเปิดประตูเลื่อนออกมายืนข้างหลัง  ไม่พูดไม่จาเงียบได้อีกมึง  รู้สึกแปลกๆ เหมือนมันจ้องอยู่ จะแกล้งทำเฉยก็อึดอัด  ตัดสินใจหันหลังกลับเดินเข้าห้องดีกว่า  
“อุ๊บ!...”  จังหวะที่หันหลังกลับ  ถึงรู้ว่ามันยืนซ้อนอยู่ใกล้จน  หันหน้าไปจมูกชนหน้าอกมันแหล่ะ....
-เอี้ย-เอ้ย...แม่งยืนซะ
“หลีกทางหน่อย”  กูพูดกะมัน
“จะไปไหน...ไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อยล่ะ”
“ไม่แล้ว...จะลงไปข้างล่าง คุณลุง..คุณป้ารอทานข้าวอยู่”
“ทำไมเรียกท่านอย่างนั้น  เค้าให้เรียกคุณพ่อ..คุณแม่ไง”
“อืม...รู้แล้ว  ก็มันไม่ชิน...จะถอยไปได้ยัง..จะเดิน”  แม่ง...ขวางกูอยู่ได้
“ก็เดินสิ...ไม่ได้ยึดแขนขาไว้สักหน่อย”  กวนส้นจริงมึง...เป็นบ้าอะไรอีกเล่านิ...พอกูเบี่ยงตัวหลบหันหลัง
เข้าห้องมันเสือกตามกูมาซะงั้น   พอเข้ามาในห้องดันเอามือดึงแขนกูไว้อีกตะหาก
“มีอะไร..”  
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับพี่ก่อน...เรื่องซื้อของ    ไว้วันอาทิตย์ค่อยไปซื้อ  แล้วค่อยกลับคอนโด”
“ไปไหน”  
“พี่นัดกันไปสวนรถไฟ”  มันบอกกู
“ไม่ไปได้ป่ะ..”  
“ทำไม..”
“ก็นัดเดทกันไม่ใช่รึไง...ตะเกียงไม่ได้มีคู่นิ..จะไปทำไมเล่า”  นั่นดิ..มึงไปกันเป็นแพ็คคู่ จะชวนกูไปทำซากไร
“ไม่เกี่ยว....ตะเกียงเข้ากลุ่มแล้ว..ไปด้วยกัน  มีแต่คนกันเองทั้งนั้นใช่คนแปลกหน้าที่ไหน”
“อืม..ตกลงต้องไปใช่ไหม งั้นไม่ต้องถาม ไหนๆ ก็สั่งแล้วนิ แค่นี้ใช่ไหม...ไปกินข้าวได้ยังหิวแล้ว”  
กูตัดบทซะ ขี้เกียจยืดเยื้อเดี๋ยวยาวไม่จบเคยเถียงกะแม่งมาแล้ว แถเอาแต่ใจสุด ๆ ตัดจบงี้แหล่ะง่ายดี  พูดไปก็เท่านั้นบรรยากาศบนโต๊ะกินข้าว   เป็นไปอย่างอบอุ่น  ไอ้ตะเกียงลันล้าสุดๆ  เพราะมีอาหารเหนือของโปรดตั้งสามรายการ  คุณแม่จัดแกงฮังเล  น้ำพริกอ๋อง   ไส้อั่ว  ให้ด้วย  สั่งตรงมาจากไหน  กูไม่รู้  แต่ที่รู้ๆ  
อร่อยโคตรๆ  กูเลยเจริญอาหารสุดๆ  ซัดข้าวไปซะสองจาน  
“กินให้เยอะลูก...ตัวบางนิดเดียวดูสิ  เอาข้าวอีกไหม” คุณแม่ถาม
“พอแล้วครับ..ขอบคุณมากครับแม่...ตะเกียงกินไปสองจานแล้วอ่าครับ   กินเยอะกว่าปกติอีกเนี๊ยะ  เจอกับข้าวของโปรดเลยอดไม่ไหว   อิ่มตื้อเลยอ่าครับ”
“แม่รู้ว่าตะเกียงชอบ..โทรถามแม่จันทาแล้ว (แม่กูเอง)  เค้าบอกของชอบตะเกียง  แม่เลยโทรสั่งโรงแรมให้เอามาส่งให้”  ถือเป็นลาภปาก  น่ารักจริงคุณแม่คนสวย  กินอิ่มเสร็จ  ต้องมานั่งย่อยกันที่ห้องนั่งเล่น   ดูข่าวดูอะไร   ก่อนจะแยกย้ายขึ้นนอนต้องจบด้วยนมอุ่น  คนละแก้ว  กูก็ต้องมาเสนอหน้าอยู่กะเค้าด้วย  เพราะถูกบังคับมาตามเคย  ไอ้พี่โต๋บอกว่า  ส่วนมากทุกคนจะอยู่พร้อมหน้ากันวันศุกร์- เสาร์– อาทิตย์   ถ้าเป็นวันธรรมดา  จะมีเหลือคุณแม่อยู่  พ่อกับพี่เต้ต้องทำงาน  กว่าจะกลับก็สามทุ่มโน้น  ดังนั้นสุดสัปดาห์ถือเป็นกฎของบ้าน  ‘ สิงห์ราช ’  ที่ทุกคนต้องร่วมทานข้าวเย็นพร้อมกัน  ไม่ว่าติดธุระที่ไหนก็ตาม  ถ้าไม่สำคัญมากต้องมาให้ได้
“พรุ่งนี้ไปไหนกันหรือเปล่า”  พ่อสิงห์ถามขึ้น  ขณะที่เรารวมตัวกันตรงโซฟา  พ่อกับแม่นั่งตัวยาว  ไอ้พี่โต๋กับกูนั่งโซฟาสั้นคนละตัวติดกัน  ส่วนไอ้พี่เต้นั่งตัวฝั่งตรงข้าม   ตรงหน้ามี  LED  จอยัก 80 นิ้ว  เปิดรายการข่าวสามมิติอยู่
“ครับพ่อ...นัดเจอเพื่อนในกลุ่ม  พวกไอ้รัน  ไอ้บอม บลาๆ”  ไอ้โต๋มันพูดกับพ่อมัน
“ตะเกียงไปกับพี่เค้าด้วยไม่จ๊ะ”  คุณแม่ถาม
“ไปครับ  โต๋เอาไปด้วย  จะได้สนิทกับเพื่อนในกลุ่มมากขึ้น”  ไอ้พี่โต๋มันชิงตอบ..ซะง้าน  เวลามันอยู่กับครอบครัว ดูเหมือนมันจะพูดเยอะ แต่มีหลักการยังกะผู้ใหญ่คุยกัน...ฟอร์มโตได้อีกมึงดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเลย
ไอ้นี่
“รับน้องเข้าก๊วนแล้วหรือว่ะ”  ไอ้พี่เต้ถามขึ้นมา
“อืม...”  มันพยักหน้ารับ
“ดูแลน้องให้ดีล่ะ..อย่าให้มีปัญหา..”  พ่อสิงห์พูดปกติ แต่ฟังดูแล้ว..เหมือนเป็นคำสั่งซะมากกว่า   ไม่พูดเปล่าจ้องหน้าไอ้พี่โต๋อีกด้วย..สังเกตุเวลาพ่อแกทำหน้านิ่ง ๆ กูรู้แล้วนิสัยไอ้โต๋มันเหมือนใคร  ลอกแบบกันแป๊ะ   
“ครับพ่อ...โต๋จะระวังครับ”  ไอ้พี่โต๋...ก็ใช่ย่อย   สบตาพ่อมันตรงๆ  ไม่หลบสักแอ๊ะ!...เอ่อมันดูแปลกๆ
ไปไหมครับ  ทำไมไอ้ตอนบอกให้ดูแลกูเนี๊ยะ...มันดูลึกลับชอบกลเหว้ย..เฮ้ย!..
“ดีมาก...พ่อไว้ใจโต๋...ฉุกเฉินติดต่อพ่อหรือพี่เต้ทันที รู้เปล่า”  พูดกันแปลกๆ  โทษทีครับคุณพ่อ   กูนั่งฟังอยู่ด้วย  นี่จาไม่พูดอะไรให้มันเคลียร์หน่อยหรือครับ   หรือไอ้พี่โต๋มานมีศรัตรูที่ไหนคอยจ้องเล่นมันอยู่เปล่าหว่า.......กูเปลี่ยนใจไม่ไปกับแม่งยังทันไหมเนี๊ยะ..
“แล้วกลับกันกี่โมง...ใครขับรถให้”  คุณแม่ถามบ้าง
“โต๋ขับไปเอง...กลับไม่เกินทุ่มครับ”
“เอ่อ!...ดีเลย..ไม่ดึกนี่ งั้นกลับมา..ลองสนามกับพี่หน่อย...ไม่ได้เจอแกเป็นเดือนแล้วนิ”  ไอ้พี่เต้ครับ  ตกลงพวกคุณทั้งหลายคุยข้ามหัวกูไปมา ไม่ได้แคร์กูเลยว่างั้น...คุยแต่ละเรื่องต้องให้กูใช้สมองคิดอีก  มึงจะแข่งอะไรกันหว่านี่...?
“อืม..ดีดี..เดี๋ยวพ่ออยู่ดูด้วย”  
“ครับพ่อ...”  มันขาน..ขึ้นพร้อมกัน  
“ (  O>0<O  ) ”   กูนั่งมึนใช้สมองประมวลผลต่อ
“ นั่งตาโต  ขมวดคิ้ว  คิดอะไรอยู่จ๊ะลูก”  คุณแม่คุยกะกู   เริ่มมีบทกะเค้าแล้วดิ
“เปล่าอ่าครับ....ก็นิดหนึ่งอ่ะครับ..คือตะเกียงไม่มีเสื้อใส่ไปพรุ่งนี้  เอามาสองสามชุดมีแต่ใส่เล่นอยู่บ้าน
อ่าครับ..”   ทุกคนต่างมองหน้ากู...อมยิ้มกันอีกซะง้าน..กูพูดไรผิดไปว่ะ  ก็พึ่งนึกขึ้นได้เอาแต่เสื้อยืด
กางเกงขาสั้นมาแค่นั้น  ไม่ได้คิดจาไปไหนนี่หว่า...จาได้เตรียมมา
“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวใส่ของพี่โต๋  เอาก็ได้   พี่เค้ามีเสื้อผ้าไซร้ขนาดตะเกียงอยู่เต็มตู้  ว่าจะเอาไป
บริจาคคัดไปหลายรอบแล้ว แต่บางชุดเป็นชุดเก่งของเค้า ไม่ยอมให้บริจาคเก็บไว้ในตู้ห้องชั้นล่างนะ  ให้พี่พาไปเลือกเอานะจ๊ะ”  
“ตะเกียงใส่ได้แน่หรือครับ...”  ถึงจะบอกว่าไซร้กู  ถามให้ชัวร์ดีกว่า  แม่งดูตัวมานดิ...ควายเรียกพ่อขนาดนั้น
“อ่อ..ใส่ได้สิจ๊ะ  เสื้อผ้าพวกนี้พี่โต๋ใส่ตอนอยู่ ป.6   ไม่ล้าสมัยหรอกนะ  ของแบรนด์ดังๆ ทั้งนั้น  
ขานี้ไม่ได้หรอก  ไม่ยอมแพ้พี่เต้ แต่งตัวหล่อตั้งกะอายุ 12” พอคุณแม่พูดจบ ทุกคนหัวเราะพรืด.
กูแอบเห็นหน้าไอ้พี่โต๋แม่งแดงเถือก  มึงจะอายไปทำไม  หรืออายที่แม่ว่า..’มึงแก่แดด’  
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกแม่...โต๋มันเริ่มมีแฟน  มันกลัวไม่หล่อนะ...สมชายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า...เล่นเอาสาวๆ ร้องไห้กันเป็นแถวตอนที่จบป.6  แล้วย้ายโรงเรียนไง..จำได้ไหม”  ไอ้พี่เต้พล่ามต่อครับ...อ่า..นะ..
ชั่วโมงนี้เป็นการเผาครับผม..เผาไอ้พี่โต๋ ซึ่งมันได้แต่ชี้นิ้ว..จ้องพี่มันประมาณให้หยุดพูด แต่พี่น้องคู่นี้  ยอมกันทีไหน  ดูไอ้พี่เต้  หัวเราะน่าระรื่น  พล่ามต่ออีก
“อ้าว!...พี่พูดเรื่องจริง...ไม่เพราะพี่หรือไงที่รับหน้าให้..ต้องคอยรับโทรศัพท์ปฏิเสธกิ๊ก  ให้แกนะ  เกือบเดือนถึงจะค่อยๆ ซาบางคนแรงจนขี้หูไหล  ไม่น่าเชื่อโตโต๋  ล่อข้ามรุ่น อยู่ป.6  พี่ม.2 ม.3 เป็นกิ๊กเพียบ”  พูดเสร็จหัวเราะต่ออีก อารมย์ดีจริง ๆ ไอ้พี่เต้ บุคลิกขี้เล่นสบาย ๆ ไอ้พี่โต๋ ต้องเอ่ยปากปราม  ตอนนี้หน้ามันแดงเถือก..ล่ามไปถึงหูซะงั้น
“พอเลยๆ  ไม่ต้องพูดแล้ว  เรื่องมันจบไปนานแล้วเห่อะ!..”  ไอ้โต๋มันเบรคพี่เต้
“ว่าแต่น้อง..ยังกะเราดีนักนิ...แม่ปวดหัวพอกัน...กว่าจะมาเจอแม่ณิตา...ถ้าไม่ใช่คนนี้แม่ไม่ยอมให้พาเข้า
บ้านหรอกนะ..ที่ผ่านๆ มา...คัดแต่หน้าตา...กิริยามารยาท..แม่ไม่เอาด้วยหรอก..รับไม่ได้”  
เจอประกาศิตคุณแม่เบรค  พี่แกนั่งหน้าบูดแก้มป่อง ทำซะเข้ากะหนังหน้าเลยไอ้พี่เต้  ถ้าน่าตาไม่ดี..กูว่า
คงดูไม่จืด   ไอ้พี่โต๋ยักคิ้วเยาะเย้ยกวนพี่ชายมันคืนบ้าง
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น  ยังกะแม่พูดผิด เอาหล่ะ..แม่ขอตัวไปนอนก่อน ไงพรุ่งนี้โต๋ อย่าลืมพาน้องไปดูเสื้อผ้าด้วยนะ”  พูดเสร็จคุณแม่ก็ลุกเดินออกไป  พ่อสิงห์ ลุกตามหันมาพยักหน้าให้กูประมาณเป็นการบอกลากลายๆ ว่าพ่อไปนอนล่ะนะ  กูเลยได้แต่ส่งยิ้มหวานไปให้...พร้อมเอ่ยปาก
“ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ”  ผลของการส่งยิ้มให้คุณพ่อ  กลับส่งอิทธิพลอีกคนซะง้าน...
“น้องตะเกียง...อย่ายิ้มแบบนี้บ่อยๆนะครับ..พี่เตือนด้วยความหวังดี”  ไอ้พี่เต้ พูดบอกกู แถมจ้องกูด้วย
สายตาวิบวับซะง้าน   รู้แหล่ะว่ายอกกูเล่น
"ทำไมอ่าครับ.”  
“ไม่รู้ตัวเหรอว่าเรายิ้มสวยขนานไหน...ไม่ติดเป็นน้องเป็นนุ่งพี่จะจีบเลยนะนี้”  ยอกแรงล่ะพี่  กูถือว่าพี่
เค้าล้อเล่นไม่จริงจังอะไร  เลยยิ้มๆ ให้แกไป
“ไปนอนได้แล้ว”  ไอ้พี่โต๋ สั่งกูอีก ห้วนซะ พูดเสร็จมันเดินนำไปเลย กูเลยรีบหันมาส่งยิ้มให้พี่เต้  
ก่อนจะขอตัวตามมันไป  ยังทันได้ยินพี่เต้หัวเราะตามหลังมาเบาๆ  
“หึ..หึ..หึๆ”  เหมือนกับถูกใจอะไรพี่แกนักหนา
เข้ามาในห้อง  มันไม่พูดอะไรเดินเข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำ ปล่อยกูยืนเก้อซะง้าน ดีนะที่ไอ้ตะเกียงไม่แคร์สื่อ กูถือโอกาส เดินดูหนังสือมันซะเลย แอบมีหนังสือเด็ดปลุกใจเสือซ่อนอยู่ป่าว..ก๊ากๆ   ได้หนังสือถูกใจมา
เล่มหนึ่ง  แนวสืบสวนสอบสวน  ไม่ยักรู้ไอ้นี่รสนิยมดีไม่ใช่เล่น  หนังสือเล่มนี้กูอยากอ่านนานแล้ว..แต่หาไม่ได้  เลยลันล้าเป็นที่สุด  หยิบได้ไม่ขออนุญาตแม่งหล่ะ  กระโดดขึ้นเตียงเปิดไฟหัวเตียงจัดท่าจัดทาง  
คว้าหมอนรองพิงหัวเตียงเปิดอ่านทันที   ตกในมนต์สะกดของหนังสือนานเท่าไหร่ไม่ยักรู้  กระทั่งรู้สึกเหมือนคนยืนค้ำหัวบังไฟอยู่   จึงละสายตาเงยหน้าดู  อ่าเห้ย!...ไม่จริงพระเอกในหนังสือจะออกมายืนหล่อล่ำ   ซิกแพ็คเป็นลอน  วุ้ย..ขนอ่อนตรงสะดือเป็นแพรหายลับขอบบ๊อกเซอร์  เซ็กซี่เอ็กซ์แมนสุโค่ยๆๆ  ....กูไม่กล้าจินตนาการต่อ  รีบเหลือบตาขึ้นมองที่สูง  และแล้ว...อะจ๊าก!...สายตาไอ้พี่โต๋จ้องกูอยู่...นี่กูสำรวจร่างกายมันอยู่นี่หว่า?   กูนึกว่าหนุ่มหล่อนิโคล ตัวเอกในหนังสือที่กูอ่าน  ออกมายืนให้กูจินตนาการซะง้าน ไงกลายเป็นมึง
ไปได้   รู้สึกแหล่ะ!...บรรยากาศแปลกๆ  หวิวๆ ไงไม่รู้  ต้องย้ายที่มั่นก่อนจะเสียเอกราช  เพราะเสียเปรียบ
สมรภูมิที่ตั้งสุด ๆ กูเลยรีบก้มหน้าค่อยๆ เลื้อยตัวลงจากเตียง  กะเตรียมชิ่งเข้าห้องน้ำไปตั้งหลักก่อน  แต่มันไม่เป็นไปตามต้องการ  เพราะมีมือปีศาจจับข้อศอกกูไว้  พร้อมกระชากดึงกูเข้าประชิด...บึ๊ก...ไหล่ประทะกับอกอันแข่งแกร่ง
“จะไปไหน”  คำถามนี้ ถ้าในเวลาปกติ ดูธรรมดามาก แต่บรรยากาศตอนนี้ เหมือนคำสั่งหยุดมากกว่า
“ไปแปรงฟัน..พี่มีอะไร..ปล่อยมือก่อน”  กูตอบมันไป  แล้วบอกให้มันปล่อยมือที่จับแขนกูอยู่  มันก็ปล่อย
โดยดี
“คิดอะไร..ทำไมหน้าแดง”  รู้อีกนะมึง  ว่าหน้ากูแดง

“ป่าว..ไม่มีอะไร” ไอ้บร้า...คงบอกมึงได้หรอก เรื่องที่กูคิดอะน่ะ..
“เงยหน้าขึ้นมองพี่ดิ”  สั่งกูอีก ตัดรำคาญได้ไม่ต้องเซ้าซี้  เลยเงยหน้าซะ...เท่านั้นแหล่ะ...เหว้ย!..
มันเสือกดันก้มหน้าลงมา   ภาพเหตุการณ์...ที่โดนมันจูบ...มันก้มลงมาจะ....จู...จูบอีกแล้ว......
อร๊ายๆ...?

Hatachiii

อุ้หู้สุดยอดครับ

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

dung

ขอบคุณครับผม

phzaa

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

Alongkorn173

ขอบคุนคร้าบบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

tumlove

สนุกดีคับน่าติดตาม

OneBe2

xspace

ขอบคุณครับ

kabuki

ขอบคุณครับ ระทวย

x2_man

ขอบคุณครับ

sayryu

ขอบคุณคับ