ตะเกียงพิเศษ ??? 23-24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ป่าว..ไม่มีอะไร” ไอ้บร้า...คงบอกมึงได้หรอก เรื่องที่กูคิดอะน่ะ..
“เงยหน้าขึ้นมองพี่ดิ”  สั่งกูอีก ตัดรำคาญได้ไม่ต้องเซ้าซี้  เลยเงยหน้าซะ...เท่านั้นแหล่ะ...เหว้ย!..
มันเสือกดันก้มหน้าลงมา   ภาพเหตุการณ์...ที่โดนมันจูบ...มันก้มลงมาจะ....จู...จูบอีกแล้ว......
อร๊ายๆ...?
Part  23
ฤทธิ์ตะเกียงพิเศษ
ภาพเหตุการณ์...ที่โดนมันจูบ วูบเข้ามาในหัวทันที กูรีบหลับตาสูดหายใจเพื่อรอ.......
“พลั๊ก...บึ๊ก.  อั๊ก..อ๊อก...เห้ย!...อย่า...โอ้ย!....ปึ๊ก...อือๆ”  เฮ้อ!....เหนื่อย...ไม่ใช่เล่น  กว่าจะจัดการไอ้พี่โต๋ลงไปนอนเหยียดยาวบนที่นอนได้  เล่นเอาหมดพลังงานไปไม่น้อย    ไม่ต้องแปลกใจ ที่กูต้องใช้ฝีมือเยอะ เพราะไอ้พี่โต๋  มันหลบหลีกการจู่โจมของไอ้ตะเกียงได้แคล่วคล่อง  ฝีมือมันไม่ธรรมดาซะหน่อย  ไม่ติดว่ามันไม่ยอมโต้ตอบ  อาศัยหลบหลีกและปัดป้องเป็นหลักแล้วล่ะก็  คงใช้เวลานานกว่านี้แน่ ๆ   ที่มันลงไปนอนไม่กระดิก  เพราะเจอกูกดจุดชาเข้าให้แถวเอวเหนือสะโพกด้านหลัง ทำให้มันขยับไม่ได้ พลักแม่งลงไปนอนแอ่งแม่งบนเตียงซะสิ้นเรื่อง  ตอนนี้มันจ้องกูซะลูกตาไม่กระพริบ  อย่าจ้องมากกูหวิวอ่า..  โทษทีนะคุณพี่มึง เพื่อความปลอดภัยในเอกราชของคุณกู  นอนยังงี้สักห้านาที  เดี๋ยวมันก็คลายเอง  ตอนนี้คุณกูขอเข้าห้องน้ำทำธุระ
ส่วนตัวดีก่า..แน่ะ! อย่ามองเดี๋ยวปั๊ด จับข่มขืนซะนี้ อึ้ย!...ไม่เอาไม่คิด.ไม่ดี.ไม่ดี  เป็นเด็กเป็นเล็ก  
เดี๋ยวเค้าหาว่าแก่แดด จะว่าไปโทษกูก็ไม่ได้ ก็ไอ้พี่โต๋มันนอนหงายใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว เสื้อก็ไม่ใส่  
ก็น่ะ...อย่าให้บรรยายเลย หุ่นมันเอ็กซ์ซะขนาดนั้น พูดไปกูอิจฉาโคตร ๆ อ่า อย่างที่บอกนึกว่านิโคล
พระเอกในนิยายออกมาโชว์ซะงั้น....ทิ้งมันไว้งี้ก่อนไปแหล่ะ!   เดี๋ยวใจแตก...กร๊ากๆ
กูเปิดประตูออกจากห้องน้ำ  พ้นประตูก็ถูกมันรัดจากข้างหลัง  ตัวกูถูกยกลอยขึ้นตีนไม่ติดพื้น  แขนมันรวบกอดกูทั้งตัว  กูงอเข่าเตรียมถีบย้อนกลับหลัง  มันรู้ทันเหวี่ยงสวิงกูเป็นวง  ทำให้จังหวะกูเสีย  จำต้องเปลี่ยนแผน..
ก้มหัวลงกะใช้กบาลเสยปลายคางมันให้น๊อค...ดันเสือกรู้ทันโยนกูลงเตียงเสียงดัง  ‘ตุ๊บ’  ..ยังไม่ทันกระเด้ง
ตัวลุก  มันพุ่งตัวตามประกบ  ล๊อคคล่อมกูทั้งตัว..อาศัยน้ำหนักและพละกำลังเหนือกว่า..ดันเข่ากดขากู
ทั้งสองข้าง ใช้มือรวบจับกดแขน  พร้อมทับกูทั้งตัว  ก้มหน้าซุกซอกคอ  เป่าลมหายใจร้อน..รดข้างหูกู
แถมหอบแฮ่ก..ๆ..ยังกะหมาเหนื่อย...หน้ากูร้อนวูบ..ใจสั่นเต้นตึก ๆ ตั๊ก ๆ...ต้องหาวิธีหลุดจากวิกฤตก่อน จัดการแกร่งหน้าท้อง  ผ่อนลมหายใจเพื่อคลายตัว   แล้วกะกระเด้งหน้าท้องอัดเข้าท้องมันเต็มๆ  อาศัยจังหวะ  สะบัดหัวโขกหูให้แม่งแรงๆๆ..เอาให้หลับซะที  ไอ้สิงห์โตกลัดมันจะได้หมดฤทธิ์  ยังไม่ทันกระเด้งท้องตามขั้นตอน เสียงทุ้มต่ำ..หอบเหนื่อย..ก็พูดขึ้นมา
“อย่าทำพี่นะครับ.......ขออยู่อย่างนี้สักแป๊ป..สัญญาไม่ทำอะไรอีก..นะครับคนดี...ขอพี่อยู่นิ่งๆ แบบนี้
แป๊ปเดี๋ยวจริงๆ.”  ทำเอากูอึ้งไปเลย ไอ้ที่จะลงมือเลยพับเก็บเข้าเกะไปก่อน  แม้จะอึดอัดแต่ก็บอกไม่ได้
ว่ามันรู้สึกแปลกๆ  ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะรัวกระชั้น  ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดซอกคอ  หัวใจกู
กระตุกวูบ  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  เราต่างคนต่างนิ่งจมอยู่ในความคิด  มันไม่ได้พูดอะไรต่อ  กูก็ไม่รู้จะพูดอะไร  กระทั่งลมหายใจหอบถี่  ค่อยผ่อนเบาคืนปกติช้า ๆ ตอนนี้กูเริ่มอึดอัดแล้ว  เพราะรู้สึกมีอะไร
บ้างอย่าง   กำลังขยายตัวดุนหน้าขากูอยู่.งึก..งึก   ลางชักไม่ดีซะแล้ว  จำเป็นต้อง...
“ปล่อยได้แล้ว...อึดอัดหายใจไม่ออก”  นี่คือวิธีที่กูเลือก  แม่งใจสั่นได้อีกกู  อายโคตรๆอ่า....
“อืม...กำลังรู้สึกดีอยู่เลย”  พูดจบมันก็ยอม..พลิกหงายลงนอนข้าง ๆ   กูรู้สึกโล่งเป็นกอง  แต่ก็ไม่ยอมหันมองแม่งหรอก  กำลังจะลุกหนี  มันก็เอ่ยออกมา
“พี่ขอโทษ”  อ่าห่ะ!..กูไม่ได้หูฝาดใช่ไหม  นี่ไอ้สิงห์โตโคตรหยิ่ง...เอ่ยปากขอโทษกู
“ขอโทษ..เรื่อง?”  เลยแกล้งย้อนถาม  เพื่อความแน่ใจ  อยากจะฟังมันพูดอีกครั้ง
“ทุกเรื่อง..ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ..โดยเฉพาะเรื่องที่พี่..จะ..จู..จูบ..ตะเกียง”  พูดเสร็จเสือกอายเอาหน้า
มุดที่นอนซะงั้น  ทำไปได้เน๊อะเมิง....คนที่ควรจะอายคือกู...ไอ้บร้าๆ...กูเสียหายโว้ย!...โดนมึงปล้นจูบ
แรกไป  แสรดๆ
“อืม..ผ่านมาแล้วช่างมัน..ต่อไปนี้ห้ามพี่ทำอย่างนี้อีก...ไม่งั้นอย่าหาว่าตะเกียงไม่เตือน”  ขู่มันไปด้วย  หวังว่ามันจะกลัว
“ตกลง...พี่ไม่ทำอีก...แต่ไม่รับปาก...ถ้าฝ่ายเริ่มไม่ใช่พี่..ถึงเวลาจะว่าพี่ไม่ได้”  ไอ้-เอี้ย-...คิดได้ไงที่พูดนะ
“คิดไงถึงพูดแบบนี้  หมายความว่าไง”  เสียงดังใส่ซะ ชักโมโหหล่ะกู..ว่าจะไม่ปรี๊ดแล้วน่ะ
“เปล่าไม่ได้คิดอะไร..อย่าเข้าใจผิด  ก็พี่จะไม่ทำอีกไง แต่หากยังยั่วพี่ มาว่าพี่ไม่ได้นะ..เข้าใจไหม”  
ดูมันพูด  พูดไม่เคลียร์  กูไปยั่วแม่งตอนไหน
“ตะเกียงไปยั่วพี่ตอนไหน”  ไหนมึงแถลงความเล่ามาสิ  กูยั่วมึงยังไง
“เช่นเจตนาถอดเสื้อ..ยั่วบ้างหล่ะ..ทำหน้าตาน่ารักบ้างหล่ะ...และมาดๆ ก่อนเกิดเรื่องเมื่อกี้   เล่นมอง
พี่แล้วหน้าแดง  พี่ถือว่ายั่วไง”  เวร......นรกแสรดๆ....นั่นนะกูยั่ว กูไม่รู้ว่าที่มึงพูดมาคือการยั่ว
“ตะเกียงไม่เข้าใจ...ที่พูดนั่นนะ... คิดเอาเองทั้งนั้น..ไม่ยุติธรรมเลยนิ ถามตรงๆ พี่เป็นเกย์เหรอ?”  
เอ้า..ตอบกูมา
“เมื่อก่อนพูดได้เต็มปากว่าไม่เป็น แต่ตอนนี้ไม่รู้   ถ้านิยามเกย์หมายความว่า  ผู้ชายที่คิดกับผู้ชาย  
พี่คงเข้าข่าย..เพราะตอนนี้พี่คิดว่าพี่คิดกับผู้ชายแล้วดิ...”    อ่านะ!...รู้สึกหน้ากูมันเหมือนไฟไหม้อ่า!....
แอร์ดันเสียหรือกูร้อนกันแน่ว่ะ?
“ผู้ชายที่ว่า...พี่คงไม่ได้หมายถึง....”  ไม่พูดดีก่า...เข้าตัวสุดๆ ลืมตัวไม่น่าเปิดช่องถามมันเลย  หลงกลชัดๆ  
“ใช่..ผู้ชายคนนั้น คือ.. ‘ตะเกียง’ ”   เสือกดันตอบมาอีก หน้ากูองศาพุ่งกระฉูด  อยากได้น้ำแข็งประคบโคตรๆ
“ไม่ต้องอายหน้าแดงขนาดนั้น รู้ตัวไหม เห็นแบบนี้พี่อยากจูบ”  น้านนนๆๆ...ล่อเอาหน้ากูระเบิด
เลยเมิง  ตรงไปไหม
“ตะเกียงไม่ใช่...เกย์”  ใส่เสื้อเกราะก่อนกู  หลบให้ไกล
“พี่ไม่ได้พูดว่าตะเกียงเป็น....บอกตามตรง  พี่ไม่เคยนึกอยากจูบกับผู้ชายมาก่อน ตะเกียงเป็นคนแรก”  
กูควรภูมิใจดีไหม  กูเป็นผู้ชายคนแรกที่มึงจูบ แต่กูไม่ใช่จูบแรกของมึง  ตรงข้ามจูบแรกของกูดันเสือกเป็นมึง คุ้มสุด ๆ ว่างั้น กรรม....
“ตะเกียงว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า  อย่าเอาความรู้สึกมาล้อเล่น ถึงตะเกียงจะยังเด็ก แต่ไม่ได้หมายความว่า
ไม่เข้าใจ  ตัวจริงของพี่ก็มีชัดเจนอยู่แล้ว  ตะเกียงไม่ชอบล้อเล่นฉาบฉวยกับความรู้สึกอย่างนึกเป็น
เรื่องสนุก”    โอ้!..มายก๊อด...พูดได้ดีมากกู..คมสุด ๆ ก๊ากๆ พูดยังกะกล่าวสุนทรพจน์  
“พี่ไม่มีตัวจริง...ไม่มีใครเป็นตัวจริงของพี่...ขอเวลาหน่อย แล้วพี่จะพิสูจน์ให้เห็น”  พูดเสร็จมันลุกเปิดประตูออกห้องไปเฉยเลย ไม่มีตัวจริง แล้วคุณพี่อังล่ะ..เป็นไรกะมึง...ชิ  ไปได้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องพะวงหลัง..ว๊ากๆ  
คิดไปได้กู นาฬิกาหัวเตียงเที่ยงคืนแล้ว  นอนเอาแรงดีกว่า ไม่รู้พรุ่งนี้เจออะไรอีก..ว่าแล้วปิดไฟ  ห่มผ้าหัวถึงหมอนก็....คร๊อกฟี่..ๆ....เฝ้าพระอินทร์ง่ายๆ กู  เช้า หกโมงได้เวลาตื่นของไอ้ตะเกียง งัวเงียขี้หูขี้ตาสลึมสลือ  
ตื่นมา  
“อ๊ะ!....แว๊กๆ....พลั๊ก....ตุ๊บ..”
“โอ้ย!...อูยๆ....ถีบพี่ทำไมเนี๊ยะ”  ไอ้พี่โต๋บ่น  กูถวายตีนเต็มเหนี่ยว  มันตกเตียงลงไปแอ่งแม่งอยู่พื้นอย่างแรง
อ่านะ
“อ่า...คือ..คือ..มานอนใกล้ไมเล่า..มันไม่ชินนี่”  ก็กูกะลังงัวเงียพอลืมตามา ไอ้บ้านี่ก็หน้าอยู่เกือบชิดกู
แถมจ้องกูตาแป๋วได้อีก  อารามตกกะใจ  กลไกป้องกันตัวมันอัตโนมัติอ่านะ
“ล่อซะแรง..ไม่มียั้งเลย..เอวเดี้ยงใช้การไม่ได้...ใครรับผิดชอบ”  ดูมัน..ทำหน้าบูดบ่นไม่เลิก
“แล้วมาจ้องไมเล่า..”  แถไปก่อนกู ใจเต้นไม่หายนึกถึงหน้ามันใกล้กูซะชิด  ไม่รู้มองกูตั้งกะเมื่อไหร่
“ก็แค่มองคนหลับ  ไม่ได้จะอะไรซักหน่อย  ไมต้องรุนแรงด้วย”  ดูมัน..พูดได้นิมึง  แม่งเข้ามาตั้งกะเมื่อไหร่  ไมกูไม่รู้ตัวว่ะ!...เข้ามาตั้งกะตอนไหน
“แล้วเข้ามาตั้งกะเมื่อไหร่?”  
“ก็นอนอยู่ข้างๆ ตั้งกะเมื่อคืนแล้ว ไม่เห็นว่าไร ทำไมพอเช้ามา..ถีบพี่ซะเต็มแรงเนี๊ยะ”  มาตั้งกะเมื่อคืน
ไมกูหลับไม่รู้เรื่องเลย  สัมผัสที่หกกูไม่ทำงานซะงั้น ปกติกูรู้สึกเร็วมากแม้เวลาหลับ อันตรายมาก
ไอ้พี่บ้านี่  มันไม่ธรรมดาจริง ๆ
“ไม่รู้แหล่ะ!..ขอโทษแล้วกัน..คงไม่เป็นไรมากมั้ง”  
“โห้!...แค่เนี๊ยะ..ไม่คิดจะเข้ามาดูพี่สักนิดเลยดิ”  มันยังนอนแอ่งแม่งหน้าบูดคุยกะกูอยู่ที่พื้นข้างเตียงแหล่ะ
“ไม่หล่ะ!..โทษตะเกียงไม่ได้ ก็เล่นมานอนจ้องหน้าซะใกล้ ไม่เคยนี่หว่า  แล้ว...บ่นฉอดๆ งี้คงไม่เป็น
ไหร่หรอก..ไหนว่าจะพาไปเลือกชุดไง ตกลงจะไปเปล่า ช้าตะเกียงเปลี่ยนใจไม่ไปด้วยแหล่ะ”  
กูเปลี่ยนเรื่องซะ ขี้เกียจฟังไอ้พี่บ้ามันอ้อน ไปไม่ถูกเลยกู เดี๋ยวมันจับพิรุธได้  ที่จริงก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน  
กูล่อซะเต็มแม็ก  ไม่ระบมก็โครตควายเลยล่ะมึง
“เอ่อ.ๆ..ไป.ไป.” ว่าแล้วมันก็คอยพยุงตัวลุก ก่อนจะเดินเป๋นิด ๆ นำไป คงจะเจ็บไม่น้อยเห็นแล้วก็ขำ  ก๊ากๆ
ไอ้พี่โต๋  มันพาลงมาชั้นล่าง  เดินอ้อมหลังบันไดมีห้องใหญ่อยู่ห้องหนึ่ง เปิดเข้าไปภายใน  กลับเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์มากมาย  รวมถึงตู้เสื้อผ้าใบใหญ่กว่าสี่ใบ  ที่มันกำลังเดินไปเปิด  ก่อนจะหันมาพยักหน้าเรียกกู
เข้าไป
“เอ้า..ลองเลือกดู พอใจตัวไหน ลองดูได้”  พอมันบอก กูเลยเดินเข้าไปไล่มือตามไม้แขวน  แม่งเสื้อผ้าแม่งเยอะได้อีกมึง สีขาวสีดำจะมากกว่าสีอื่น  ส่วนใหญ่ไอ้นี้ชอบโทนขาว ดำ เทา น้ำเงิน กรมท่า เสียส่วนใหญ่  ที่เป็นสีสว่างๆ พอมีบ้างแต่ไม่เยอะเท่า กูตัดสินใจหยิบเสื้อยืดคอวี  ยี่ห้อ ENฯ สกรีนลายโมเดิร์นสีน้ำทะเลตัดขาว
size m  พอดีตัวกูใส่แป๊ะ มันมองยิ้ม ๆ ไม่รู้จะยิ้มห่าไร ก่อนจะเปิดให้กูดูกางเกง  กูเลือกหยิบขาเด็ปสีน้ำเงินเข้มออกมา  แล้วเดินถือชุดผ่านมันเฉยมันมองยิ้ม ๆ ปิดตู้แล้วตามออกมา
“หึ.หึ..ตะเกียงรู้ไหม พี่ไม่คิดว่าตะเกียงจะเลือกเสื้อตัวนี้” มันถามกู
“ทำไม..ใส่ไม่ได้ว่างั้น...ไม่เป็นไรไปเลือกใหม่ก็ได้”  ตกลงกูเป็นไรเนี๊ยะ ไม่เข้าใจตัวเองพักนี้รู้สึกอารมย์
มันวิบง่ายซะนี่  คงเพราะอยู่ใกล้ไอ้พี่บ้านี่แล้ว  รู้สึกวางตัวไม่ถูก
“เปล่าๆ..ไม่ใช่ว่าใส่ไม่ได้...เพียงแต่เสื้อตัวนี้พี่รักมาก เพราะเป็นตัวเดียวที่คุณยายพี่ซื้อให้ก่อนท่านเสีย พี่ใส่เพียงสองครั้งเอง ท่านบอกว่าพี่ใส่ตัวนี่แล้วหล่อ ตอนนั้นพี่เพิ่งอยู่ม.1  
“อ่า...งั้นตะเกียงเอาไปเปลี่ยนดีกว่า...มีความทรงจำดีดีขนาดนี้ ตะเกียงใส่ตัวอื่นก็ได้”  นั่นสิ..ใครจาไปรู้
ว่าเสื้อตัวนี้เป็นของคุณยายซื้อให้  และมันหวงขนาดใส่สองครั้งเอง
“ไม่ต้อง..ไม่ต้อง...พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ที่พี่ใส่แค่สองครั้ง เพราะหลังจากนั้นตัวพี่โตเร็วมาก  มันใส่ไม่ได้ตะหาก ที่ว่าเป็นเสื้อรักนะก็ใช่..พี่ถึงดีใจที่ตะเกียงเลือกใส่ตัวนี่ไง”  เอ่อ!.หน้ากูระอุอีกแล้ว  ขืนยังยืนตรงนี้  ดีไม่ดีหน้าได้ระเบิดชิ่งอาบน้ำดีก่า  เหมือนมันจะรู้ว่ากูเขินที่มันพูด  หัวเราะตามหลังกูได้อีก  ไอ้บร้า.....  
Part  24
ไฟแดง..ละลายใจ
หลังอาบน้ำเสร็จ ออกห้องน้ำมาก็ไม่เห็นไอ้พี่โต๋  อยู่ในห้องแหล่ะ...กูจัดการเช็ดผมให้แห้ง   ไม่ลืมเซ็ทผมด้วยแวกซ์ของไอ้พี่โต๋..มันซะ  แต่งองค์ด้วยเสื้อผ้าที่เลือกมา โอ้!..หล่อลากไส้ไอ้ตะเกียง...เพื่อความมั่น..ต้องถามผู้รู้   
“กระจกวิเศษ บอกข้าเถิด...ใครหล่อเลิศในปัฐพี กระจกตอบด้วยดี ‘หนุ่มน้อยตะเกียงนะสิ..ปัฐพีนี้ไม่มีใครหล่อเทียม’  ห่า.ห่า.ห่า..เอิ๊กๆ.....และแล้วก็ได้รู้ความจริงตัวข้านี่ไง..หล่อหาใครเทียมเท่า...ว่าแล้วกูจูบลากระจกไปทีหนึ่ง ‘จุ๊บ’  บาย ๆ..ขอบคุณเจ้ามาก..ที่กล่าวความจริง”
“อ่า..บ๊ะ!..(”>o<”)” มันมาตั้งกะตอนไหนว่ะ!..แล้ว..แล้ว..เห็นที่กูทำรึเปล่าเนี๊ยะ!.”  จังหวะกูหันไป  ก็จ๊ะเอ๋..
กับไอ้พี่โต๋ยืนมองกูตรงประตู...หน้าแม่งกลั้นขำกูหูแดงหน้าแดง  คงไม่ต้องสืบ..มันเห็นที่กูทำ
ไปเมื่อตะกี้หรือไม่  สรุปมันตีนแมว..มาเงียบสุด ๆ ไอ้นี่ลึกลับไปมายังกะนินจา  ช่างแม่งเห่อะ!...แต่ตอนนี้
กูอายโคตรๆ...อ่า..?
“คึ.คึ..อึ้ม..ได้เวลาทานข้าวแล้ว..ทุกคนรออยู่..หึ..หึ”  ไม่รอมันพูดจบ กูเชิดเดินผ่านมันออกประตูไปทนเห็นมันกลั้นขำตลกกูไม่ไหว  หน้ากูตอนนี้มีปี๊ปสักใบกูจะคลุมหัวเดิน   แต่เมื่อไม่มีปี๊ปให้ใช้   กูเลยจำต้องหน้าด้านๆ ทำนิ่งไม่สนซ่า..ไหนได้ข้างในกูอยากตะโกน ‘สีทนม่ายด้าย..อายโคตร ๆ อ่า.ไอ้เชี้ยๆ...’.
พอมาถึงโต๊ะทานข้าว ทุกคนพร้อมหน้า เพิ่มสมาชิกใหม่สาวหน้าใสปิ๊ง มองกูพร้อมส่งรอยยิ้มจริงใจมาให้
ตะหาก คงไม่ต้องเดา..แฟนไอ้พี่เต้ชัวร์ จำไม่ผิดชื่อณิตา คนที่คุณแม่พูดถึงเมื่อวาน   
“ตะเกียงนี่..พี่ณิตาแฟนพี่  รู้จักเค้าไว้สิ”  ไอ้พี่เต้  แนะนำ..นึกไว้ไม่ผิด  
“สวัสดีครับพี่.”  กูรีบยกมือไหว้พี่เค้าทันที  พร้อมส่งยิ้มพิฆาตกลับไปเช่นกัน
“วัด..หวัด..หวัดดีจ๊ะ”  ติดอ่างเลยพี่สาว หน้าแดงแปร๊ด ใช่ได้ไม้ตายร้อยยิ้มพิฆาต นึกว่ากับสาวสวยจะไม่ทำงานซะอีก  เลยเทสดูสักหน่อย   
“พอ..ๆเลย ตะเกียง..ห้ามยิ้มแบบเมื่อกี้ให้แฟนพี่อีก....ถ้าจะยิ้มยอมให้พี่คนเดียวเท่านั้น”  ไอ้พี่เต้ มันเบรคกูทันทีดูหวงของไม่ใช้น้อย  แต่นะมันก็ตาถึงมาก พี่เค้าสวยซะ..ไอ้ตะเกียงยังปลื้ม..เอ้!..ประโยค ต่อมาของมันแม่งๆว่ะ
“โอย!...เจ็บคร๊าบๆ...พี่แหย่เล่น..ใครจะกล้า..แห่ะๆ”  ว่าแล้ว..เสียงที่ตามมา ร้องโอดโอย..ของไอ้พี่เต้ คงโดนพี่ณิตาคนสวยหยิกแม่บที่พุงกะทิ  เลยออกอาการเมื่อกี้
“เอ้า.เอา..เลิกแหย่น้องได้แล้ว..ดูสิหน้าแดง หูแดงหมด มะลิตักข้าวได้แล้วจ๊ะ”  คุณแม่ห้ามศึก  พร้อมสั่งเปิบพิศดาร..แล้วเวลาสะด๊วบอาหารเช้าก็มาถึง  แต่คุณแม่คร๊าบที่ไอ้ตะเกียงหน้าแดง  ไม่ใช่เพราะพี่เต้แซวหรอก  แต่มันต่อเนื่องจากในห้องก่อนเดินเข้ามาแล้ว
“เดี๋ยวพาน้องไปกันเลยหรือเปล่า?”  คุณพ่อถามไอ้พี่โต๋  หลังจากทานข้าวไปสักพัก
“อ่าครับ..นัดเพื่อนไว้บ่ายสอง แต่โต๋จะออกก่อน ว่าจะพาตะเกียงไปเดินห้าง แล้วค่อยเลยไปสวนรถไฟต่อ
อีกที”  ไอ้พี่โต๋ มันตอบพ่อมันครับ แต่เอ๋..กูจำไม่ผิด ไอ้โปรแกรมเดินห้างมันมีด้วยเหรอว่ะ!..มัดมือชกกูตลอดแหล่ะ..กูเลยได้แต่ส่งสายตาไปถามมัน มันเพียงแต่ยักคิ้วให้กู...เชี้ย...ประจำเลยมึง...นิสัย
จากนั้นทุกคนก็ทานข้าวกันปกติ พูดคุยถามกูบ้างเรื่องทั่วๆไป  ทานเสร็จก็เก้าโมงกว่า ไอ้พี่โต๋ ขอตัวลาก
กูออกมากะมัน แบบไม่แคร์สื่อ  มันเลือกรถสปอร์ตเปอร์เช่ แบบเปิดประทุนได้ สีดำสองที่นั่ง  เบาะแดงสวยโครต ๆ กูเห็นแล้วแม่งเหมาะกับมันจริ๊งงง  ก็ไอ้คนขับรูปหล่อเพิ่มดีกรีหน้า..ด้วยการสวมแว่นกันแดดคริสเตียนดิออร์  รับกันพอดีกับดั้งโด่งเป็นสัน  ทำให้หน้ามันหล่อโครต ๆ  ยิ่งสวมยืดสบาย ๆ คอกลมสีขาว
กับกางเกงยีนส์ดำขาเด็ป..บวกรองเท้าผ้าใบง่าย ๆ ขาวแถบแดงด้วยแล้ว..อุแม่!...ยังกะนายแบบแม็กกาซีนเปี๊ยป   มันเปิดเพลงสากลฟังคลอไปด้วย ได้บรรยากาศโคตร ๆ นี่ถ้ามากับสาวน้อยคนรู้ใจ  กูคิดว่าคงกระชุ่มกระช่วยสุด ๆ เกินบรรยาย   จังหวะรถมาติดไฟแดงสี่แยก   สาวสวยสองคนนั่งมาด้วยกันในรถคันข้าง ๆ
จอดใกล้กัน   พากันมองเข้ามาเพราะรถไม่ติดฟีมล์ทึบ  แล้วหันไปซุบซิบกัน..ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ไอ้คนขับ...มันก็นะ...หน้านิ่งไม่สนฟ้าของมันต่อไป ทั้งที่เค้าส่งยิ้มมาซะหวานหยดคอแทบเคล็ด...ชิ...ไม่หน้าตาดีมั้งให้รู้ไป อิจฉามันอ่า...อยู่ๆ ก็มีสาวสวยทอดสะพานให้ซะ  ไม่เกรงน้ำมันปามล์แพงเลยเน่อะ
ทอดกันกลางไฟแดง....คิดได้งั้นกูเลยแซงทางด่วนคว้าไมตรีไว้ซะเอง  เอียงหน้าส่งยิ้มพิฆาตไปให้คุณพี่คนสวยทั้งสอง  กลายเป็นตลึงตาค้าง  หน้าแดงเถือกไปซะง้านๆ....ตกลงยิ้มพิฆาตกูได้ผลอยู่ช่ายม่ายๆ.....
“ทำอะไร...ที่หลังห้ามทำแบบนี้อีก”  น้าน!....พูดได้แล้วนิเมิง...เสือกว่ากูซะงั้น
“ทำไรเล่า!....เค้ายิ้มให้ก็มีไมตรียิ้มตอบ..ไม่ใช่ไรสักหน่อย”  เถียงแม่งเลย....ใช่เรื่องผิดสักหน่อย  หรือมันโกรธกูแย่งซีนมันเกิดว่ะ!
“มารยาทมีไหม...มากับใครให้เกียรติคนที่มาด้วยกันสิ..นี่อะไร” อ้าว!...แรงอ่ะ!...กูไปเสียมารยาทกะมันตอนไหน  ก็มึงนิ่งเองนิ...จะโทษกูทำไมเล่า...ชอบเค้าก็ส่งซิกดิ..พอกูทำดันไม่พอใจ...แหว่ะ!..ไอ้คนแคบ  
หวงแม้กระทั่งน้องนุ่ง
“เอ่อ!..ทีหลังไม่ทำก็ได้...หวงไว้กินเองก็ไม่บอก..ชิ”  ว่าแดกแม่งเลย
“หวงไว้กินเองคงใช่...แต่ไม่ใช้รถข้าง ๆ...เป็นคนข้าง ๆ ตะหาก...พี่สนใจคนมาด้วยเสมอ  มากับใครให้เกียรติคนนั้น อย่าทำเหมือนคนที่เรามาด้วยไม่มีตัวตน”  ว๊ายๆ..กรี๊ดๆ!..อร๊ายๆ!..สาวแตกเลยกู  นี่มันอ่านกินไอ้ตะเกียงหรือว่ะ!  ไม่น่าเชื่อ นึกว่ากูอ่านกินมึงฝ่ายเดียว เฮ้ย!...ไม่ใช่ไม่ใช่....มั่วแหล่ะกูสมองอุบาทว์ กลับมาๆ...เรียกจิตและสมาธิมาอยู่กับตัว....โอ้!...ไม่อยากเชื่อ มันหยอดกู หน้ากูระเบิดเลยวุ้ย!
“แห่ะ...แห่ะ.!...เร่งแอร์อีกหน่อยได้ป่าว!.”  หาทางเปลี่ยนเรื่องดีก่า  กูร้อนหน้ามากเลยอ่ะ!...
“ไม..ร้อนมากหรือ...เก็บอาการหน่อย...พูดแค่นี้ทำเขิน..ไปไม่เป็นเลยเรา...มากกว่านี้คงไม่ละลายเละเป็นโจ๊กเลยดิ”   ไอ้บร้าๆ....เละป่ะเมิงดิ..วุ้ย!...ไม่ไหวจะเคลียร์
“เยอะไปแล้วพี่เยอะไป...ไม่เข็ดดิ..ลามปามใหญ่แล้ว..ใครเขิลๆ...เค้าร้อนเห่อะ!.”  เสียงเบิ้ลได้อีกกู  ไมควบคุมไม่ได้ว่ะ!
“พรืดๆ....555...เด็กบ้า..พูดมาได้ลามปาม...อย่ายั่วตะเกียง..แล้วขอร้องอย่าไปพูดจาทำท่าแบบนี้กับใครนะ ยกเว้นพี่”  เพี้ยนไปแล้ว...กูพูดไรผิดว่ะ..ดันหลุดขำกูซะงั้น ตกลงกูขายหัวเราะว่างั้น
“ขอร้อง..หรือเป็นคำสั่งเนี๊ยะ”  ปากแม่งขอร้อง  สั่งกูชัดๆ  
“ทั้งสองอย่าง”  พูดจบไฟเขียวพอดี  มันเปลี่ยนเกียร์ออกรถทันที
“แล้วไมเล่า...ข้อห้ามเยอะเกิ๊น...ใครจะไปจำได้หมด ทำอะไรก็ห้ามนั้น..สั่งนี้...วุ้ย!...ไม่ไหวจะจำ  ทำไม่ได้อย่าว่าแล้วกัน”  กูว่ามันแหล่ะ...
“อย่ามา...พี่รู้ตะเกียงจำได้หมด...ขึ้นอยู่เจตนา..จะทำหรือไม่ตะหาก...ที่ขอให้ทำเพื่อตัวตะเกียงเอง  รู้หน้าไม่รู้ใจจะรู้หรือว่าใครเค้าหวังอะไร อย่ามองโลกในแง่ดีมาก บางครั้งไมตรีที่หยิบยื่นให้อาจแฝง
ผลประโยชน์ที่ชั่วร้าย โดยเราไม่รู้ตัว”  โอ๊ะ.โอ๋!...ผีปราชญ์เข้าสิงสิงห์โต๋แล้ว มาซะเยอะเลยวุ้ย...
“อืม...รู้แล้ว..จะจำไว้..ว่าแต่คนอื่นเค้า...อิเหนาอย่าเป็นเองแล้วกัน” เจอเซียนเหนือเทพ โดนไอ้ตะเกียง
ย้อนซ่า

Hatachiii

น่าสนใจจังเปนเรื่องจริงป่ะเนี่ย

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

dung

ขอบคุณครับผม

phzaa

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

Alongkorn173

ขอบคุนคร้าบบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

tumlove

สนุกดีคับน่าติดตาม

OneBe2

น่ารักดีนะ

xspace

ขอบคุณครับ

kabuki

ขอบคุณครับ

x2_man

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ