ตะเกียงพิเศษ ??? 29-30

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ไอ้พี่บอมย์มองกูด้วยสายตาอาวรณ์..สะท้อนทรวงซะจนกูหน้าร้อน ๆเริ่มรู้แหล่ะ!..คิดไรกะกูอีกนิ  ไอ้พี่โทนี่หน้าเสียซีดได้อีกเมิง..ที่ถูกตัดซีนกระทันหัน   กูเลยได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ส่งไปให้ทุกผู้ทุกคนเพราะกูพูดไม่ออก ปฏิเสธไม่ได้ มันพูดถูกกูมากับมัน  พ่อสิงห์สั่งมันดูแลกู พ่อย้ำมันให้ดูแลกูอย่างดี  ฉะนั้นแล้วแต่มันเถอะ กูทำตามบัญชา พวกเมิงจาโกรธกูม่ายด้ายนะโว้ย!
Part  29
น้ำมันเติมตะเกียง..ใครหนอ
มาถึงร้านฟูจิ กูโดนไอ้พี่โต๋ดึงให้นั่งข้างมัน กูเลยจำยอมนั่งอย่างเต็มใจโครต ๆ อ่านะ  ยิ่งคุณพี่อังนั่งขนาบมันอีกข้าง...โดยไม่ต้องรอเชิญด้วยแล้ว กูว่างานเข้ากูอีก  แล้วทุกคนก็พากันสั่งอาหารตามใจฉันเต็มโต๊ะ แต่ละคนกินกันโฮกกก...  ยุติเรื่องขุ่นมัวชั่วขณะ  ระหว่างกินบทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น
“กูส่งกิ่งเสร็จ ขอไปอาบน้ำแล้วตามไปสมทบที่โรงแรมเลยล่ะกัน” ไอ้พี่กานพูดขึ้น
“งั้นรสา กับคนาง ไปรับอังที่บ้าน  แล้วค่อยมาพร้อมกันดีกว่า” พี่อังพูดต่อ คงกะให้เพื่อนซี้ไปรับ ขากลับกะมีคนส่ง พี่เธอออกลูกไม่เอารถไป และคนที่ว่าคงเป็นไอ้คนข้าง ๆ กู  เธอคงไม่ยอมเสียหน้าโดนปล่อยเกาะ..
เป็นครั้งที่สองหรอกกูว่านะ  
“ให้คนางไปรับคนเดียวได้ไหมอัง รสาว่าจะให้บอมย์ไปรับเหมือนกัน..”  พูดจบเธอหันไปยิ้มตาเยิ้มใส่ไอ้พี่บอมย์ ประมาณขอร้องล่ะว่างั้น
“บอมย์ว่าจะไม่เอารถไปเหมือนกัน กะว่าจะให้ไอ้รันไปรับด้วย” มันชิ่งออกตัวทันทีโว้ย!  ตกลงมึงเริ่มดีดตัวก่อนเครื่องตกกันแล้วหรือนี่ ไอ้พี่รันได้แต่อมยิ้ม ตลอดแหล่ะ!..เห็นเป็นเรื่องสนุกของมันคนเดียว  พี่รสาหน้าเจื่อนไปทันที
“ช่วยชาติประหยัดพลังงาน กูก็ว่าจะอาศัยไปกับโทนี่ ไงมึงแวะไปรับกูด้วยนะโว้ย”  ไอ้พี่กาน แก้สถานการณ์ไม่ให้แก๊งค์หอยแมลงภู่..เสียหน้าไปมากกว่านี้ ที่จริงจะว่าไปแล้ว ทุกคนมีรถเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น  เกี่ยงกันรับส่งอยู่นั่นแหล่ะ
“ตะเกียงกินเสร็จ กลับเองใช่ไหม คงไม่ได้กะให้โต๋ไปส่งหรอกเน่อะ” มาแล้วครับ ขุดหลุมปูทางตามเคยพี่อัง
“กลับกับโต๋สิอัง ปล่อยกลับเองไม่ได้หรอก พ่อเล่นโต๋ตายเลยทีนี้ คืนนี้ตะเกียงต้องนอนที่บ้านอีก อังถามทำไมหรือ” เฮ่อๆ...กูไม่ต้องทำไร ไอ้พี่โต๋มันเล่นของมันเอง ช่วยไม่ได้นะโว้ย!...แต่เล่นเอาเกือบทั้งโต๊ะ มองกันพรึ่บ
“โต๋ค่ะ..อังถามหน่อยเถอะ คงไม่บอกหรอกนะว่าตะเกียง..นอนห้องเดียวกับโต๋ด้วยนะ”  บ๊ะ.!..แม่เจ้า  
พี่เธอไม่อ้อมเลยเว้ย!...กะเอาให้ชัด อาการหึงกำเริบหนัก..หน้าแดงกล่ำเชียว ขืนได้รู้..กูโดนไอ้พี่บร้านี่ลวนลามปล้นจูบกูแล้ว แกจะทำหน้าอย่างไงว่ะ?
“อืม..นอนด้วยกันแหล่ะ ตั้งกะเมื่อคืนแล้ว”
“แค่กๆ.แค่ก ๆ.” สำลักเรียงกันเป็นตับ  ฉึก.ๆ โดนกันเต็ม ๆ หลายดอก ไม่รู้ใครมั่ง ที่แน่ ๆ
พี่อังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันถลึงตาใส่กูได้อีก  กูอยู่ของกูเฉย ๆ นะเห้ย!..ไม่เกี่ยวน้า....ดันถามเองนิ ไอ้พี่รันอมยิ้มยักคิ้วล้อเลียนกูซะงั้น  กูโดนไอ้พี่บร้านี่มันทำใส่หลายทีแหล่ะ..คราวนี้ยอมไม่ได้  
“แพล่บ...แบร่..ๆ” กูเลยแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันกลับซะเลย  ก่อนเมินเฉคว้าแก้วน้ำมาดื่มเฉย
“555 กร๊ากๆ”  มันดันหัวเราะลั่นโต๊ะ เล่นเอาใครต่อใครต่างหันมอง ไม่เว้นแม้กระทั่งโต๊ะข้างๆ
หัวเราะหน้าดำหน้าแดง ทำเอาบรรยากาศเครียด ๆ ก่อนหน้านี้ ผ่อนคลายลง เปลี่ยนมาจ้องไอ้พี่รันมันแทน..ก่อนไอ้พี่บอมย์จะถามขึ้น
“เป็นบ้าอะไรว่ะไอ้รัน  ดันหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง”
“โอย.ๆ..โอย!.เดี๋ยว ๆ ขอกูพักหายใจก่อน..อืม..ป่าวหรอก กูรู้แล้วของเค้าดีจริง.ๆ เฮ้ย!..โต๋  กูขอจีบตะเกียงด้วยได้ไหมว่ะ?”
“พรวด...แค่ก..ๆ”  คราวนี้เป็นกูสำลักน้ำเสียเอง ไอ้พี่รันเชี้ยๆ ฟังมันพูดดิ
“มึงพูดเล่น พูดจริงไอ้รัน” ไอ้พี่บอมย์ มันชิงถามเองซะงั้น
“อ้าว!..ไหนบอกตะเกียงยังไม่ได้สิทธิคบใครจริงจัง ใครก็สามารถจีบได้ไงว่ะ!..กูเริ่มชักรู้สึกว่า  ตะเกียงน่าสนใจ..กูอยากลองจีบด้วยว่ะ...” เวร...ผีลองของ  เข้าสิงอีกคนแล้วครับท่าน
“รัน..อย่าซี้ซั้วพูด ไอ้เกียรติคนางบ้าง ใครรู้เข้า..คนางจะเอาหน้าไปไว้ไหน” พี่แกออกตัวแรงครับ   
ไอ้พี่รัน มึงจะตอบพี่คนางยังไง กูอยากดูกุนซือขั้นเทพของมึงบ้างทีนี้
“อ้าว!..ตกลงเราทำอะไรผิดเนี๊ยะ ไมคนางต้องเสียหน้า..อะไรยังไง รันไม่เข้าใจ  เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ บอกเหตุผลรันหน่อย”  ม้าน..โชว์เสต็ปเทพแล้วครับท่าน เล่นทื่อ ๆ ว่ากันตรง ๆ อย่างงี้เลยมึง พี่คนางมองหน้ามัน น้ำตาซึมก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ไป โดยมีพี่รสาลุกตามเพื่อนไปด้วย
“อังครับ รันว่าอังไปทำความเข้าใจกับเพื่อนอังด้วยนะ รันไม่เข้าใจว่าที่เขาทำเขาต้องการอะไร  ถ้าจะคบกับรันให้พูดตรง ๆ ไม่ใช่บอกว่าเป็นเพื่อนกัน  และมาแสดงอาการแบบนี้ รันจะคบกับใคร  รันเลือกคนที่จริงใจและชัดเจนแต่ต้น ไม่ชอบคลุมเคลือ  หวังว่าอังคงเข้าใจรันนะ”  แมนสาดๆ...
คำพูดมัน สะกิดคนในโต๊ะ..โดนไปหลายคน เพราะแต่ละคนหลบตามันวูบเชียว ไอ้พี่รัน..นายแน่มากไอ้ตะเกียงขอคาระวะ  บทจะโชว์..เล่นสอนคนให้คิดตามกันเป็นพรวน กูยกนิ้วให้พี่มึงแล้ว   เยี่ยมจริง....ฉายากุนซือที่ได้ ไม่ใช่ขี้ ๆ แล้วว่ะ!  
ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน  ไอ้พี่โต๋มันขับของมันไปเงียบ ๆ  กูไม่รู้จะพูด-เอี้ย-ไร วันนี้ทั้งวัน ไม่นับเหตุการณ์อื่น ๆ กูว่ากูเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่อง ที่ทำให้ใครต่อใครต้องคิดหนัก พ่อกับแม่ บอกกูว่า 'ไฟตะเกียงเป็นแสงไฟที่นุ่มนวล และอบอุ่น แม้จะไม่ให้ความร้อนและแสงสว่างเท่าดวงอาทิตย์ แต่แสงตะเกียงก็ดูดี..ให้ความรู้สึก
โรแมนติกและมีเสน่ห์ คนหลงทางเดินอยู่ท่ามกลางความมืดมิด พอเห็นแสงไฟตะเกียงส่องริบ ๆ จะรู้สึกอบอุ่นมีความหวัง..ชุ่มชื่นหัวใจทันที เหมือนเห็นหนทางรอดเมื่อเจอแสงสว่าง แต่ไฟตะเกียงจะลุกติดอยู่ได้..ต้องอาศัยน้ำมันเป็นเชื้อเพลิง ดังนั้นเชื้อเพลิงที่มาเติมตะเกียง ต้องเป็นเชื้อเพลิงที่ทำให้..ไฟตะเกียงสามารถต้านมรสุม
และแรงลมได้โดยไม่ดับ  จึงจะคู่ควรกับตะเกียงดวงนี้......................
‘ใครหนอ..จะเป็นน้ำมันเชื้อเพลิงสำหรับตะเกียงอย่างกู’
Part  30
แล้วก็พลาดจนได้
เรากลับถึงบ้าน ประมาณทุ่มหนึ่ง ลงจากรถได้..มันเดินเข้าบ้านไม่พูดซักเอ๊ะ!.. กูเดินตามหลังมันเข้าไป ทุกคนดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมหน้าพร้อมตา ขาดพี่ณิตา  คงกลับบ้านไปแล้ว โผล่เข้าไปไอ้พี่เต้ทักทันที
“ตรงเวลาดีน้องรัก  นึกว่าจะไม่ได้ลงซ้อมซะแล้ว อุตส่าห์กินข้าวรออาหารย่อย..ตั้งกะหกโมง”
“แล้วกินอะไรมากันรึยังล่ะนี่” คุณแม่ถามขึ้น
“กินมากันแล้วครับ” ไอ้พี่โต๋ มันตอบ กูได้แต่ส่งยิ้มให้แทน เป็นการยืนยันคำพูดมันอีกที
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมแล้วเจอกันที่ห้องซ้อม”  พ่อสิงห์พูดจบ มันเดินขึ้นกะไดไป ไม่ชวนกูซักนิด
กูเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ด้วยว่ามันลงซ้อมอะไรกัน หรือซ้อมดนตรีว่ะ?
“ตะเกียง ดูด้วยได้ไหมครับ”  กูแก้เก้อ  โดยการคุยกับพ่อสิงห์ ขออนุญาตเข้าไปดูพวกมันซ้อมดีก่า
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ..ตะเกียงจะซ้อมด้วยก็ได้ ไปเปลี่ยนชุดก่อนดีไหม”  พ่อสิงห์พูดขึ้น
กูทำหน้างง ๆ นั่นสิลืมคิดไป ซ้อมดนตรีทำไมต้องเปลี่ยนชุดด้วย น่าจะเฉลี่ยวตั้งกะทีแรก  พักนี้จิตหลุด
เก็บรายละเอียดไม่ดีเท่าที่ควร เหมือนละเลยจุดสำคัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปเยอะไอ้พี่เต้ เห็นกูลังเลคิ้วขมวดอยู่ เลยพูดขึ้นมา
“เราจะซ้อมออกกำลังกายกันนะ...เทควันโด้ คาราเต้ ต่อยมวยประมาณนี้ ไม่จำกัดวิธีการ แล้วแต่ใครจะงัดอะไรออกมาแก้ลำคู่ต่อสู้ ตะเกียงขึ้นไปเปลี่ยนชุดซ้อมที่โต๋นะ ไซร้เล็กชุดเก่าของโต๋  มีเก็บไว้อยู่ กูฟังดังนั้นก็เริ่มเข้าใจ เอาก็เอา เลยขอตัวตามไอ้พี่โต๋ขึ้นไปบนห้อง  ถึงหน้าห้องกูลองเคาะประตูส่งสัญญาณให้มันรู้ มันไม่
ขานตอบ ลองเคาะใหม่มันก็ไม่ขาน  ถือวิสาสะลองบิดลูกบิดเบา ๆ ประตูไม่ได้ล๊อค เปิดเข้าไปซะเลย อ๊ะจ๊ากๆ
“เห้ย!...”  เสียงไอ้พี่โต๋มัน
“แว๊กๆ...”  เสียงกู ต่างคนต่างตกกะใจ มันเปิดประตูห้องน้ำออกมาจ๊ะเอ๋กับกู  
แต่ที่เกิดเสียงเหล่านี้  ก็เพราะมันดันนุ่งกางเกงในตัวเดียว ไอ้หย่า!..บ๊ะเจ้า!...กูไม่ได้ทะลึ่งนะโว้ย!....
หุ่นมัน..ซิกแพ็คของม่าน..กล้ามท้องเป็นลอน วุ้ย!..ยิ่งเป้าตุง ๆ ด้วยแล้ว ห่อหมกหนองมนเหรอน่านๆ...
มันรีบคว้าผ้าขนหนู ที่วางบนเตียงขึ้นมานุ่งอย่างเร็ว เพิ่งจะนึกขึ้นได้เหรอเมิง ไม่ทันแร้ว..กูเก็บรายละเอียดแบบไม่ตั้งใจไว้หมดแล้วโว้ย!...ส่ายหัว..พรืด...ไม่เอา...ออกจากหัวกูไป ณ บัดนาว...ภาพติดตาจริงวุ้ย!..
“ทะลึ่ง...” มันคงเห็นกูทำท่าทางประหลาด ๆ  เลยแหวกูซะงั้น....เวง...
“ไอ้พี่บร้า...”  กูก็นะ โดนจัง ๆ ไปไม่ถูกเลย สวนมันเฉยซะง้าน ผิดถนัดดันเข้าทางมันจนได้
“หึ..หึ..หึ..เด็กบ้า..จะยั่วไปถึงไหน”  พูดจบ มันรวบตัวกูแบบไม่ทันให้ระวัง เพราะมั่วตะลึงมันอยู่  บดปากประกบจูบ  กูอ้าปากประท้วง มันช้อนลิ้นเข้ามาอย่างชำนาญ ทั้งเร่าร้อนเรียกร้องหนักเบา  เล่นเอาสมอง
ไอ้ตะเกียงขาวโพลนทันที กูถูกจู่โจมระยะประชิดอีกจนได้ เผลอให้มันจูบเอาล่อเข่าอ่อนเลยกู ใจสั่น...แม่งจูบเก่งโคตร ๆ รู้สึกใจจะขาด มือไม้ไร้เรี่ยวแรงซะง้าน มันประคองกอดรัดกูไว้แน่น พร้อมตะโบมจูบเรียกร้องกวาดลิ้น..ดูดกลืนลิ้นกูไล่ต้อนหยอกเย้าไปทั่ว   ไม่ว่ากูจะพลิกลิ้นถอยหลบไปทางไหน  มันแม่งฉกลิ้นตามติด..ซะจนกูรู้สึกสมองมึนวูบไหว  เริ่มขาดอากาศหายใจจะตายไหมกู  มันค่อย ๆ ถอนจูบออกอย่างช้า ๆ..ปล่อยกูได้หายใจหายคอ  จ้องหน้ากูตาหวานเชื่อมวิบวับได้อีกเมิง....
“หวานมาก...หวานจนไม่อยากหยุด..ไม่คิดเลยว่าจะหวานขนาดนี้ รู้ตัวไหม?”  มันพูดห่าไร ตอนนี้
สติกูเริ่มกลับมาแหล่ะ!..ก่อนจะทันได้ลงมือกับมัน เหมือนมันรู้ซะงั้น รีบฉกจูบลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันนุ่มนวลอ่อนโยน  ไม่ร้อนแรงเหมือนครั้งแรก เล่นเอากูมึนรอบสอง..เหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตีปีกกันพรึ่บพรับบินให้ว่อนในหัวกู รู้สึกร่างกายร้อนฉ่าตั้งแต่หัวยันปลายเท้า โดยเฉพาะหน้าท้องที่เริ่มเกิดปฏิกริยาทรยศ ตะเกียงน้อยมันเริ่มซุกซน พองตัวขึ้นมาซะง้าน ไม่ต่างกะไอ้พี่โต๋มัน กูรู้สึกข้าวหลามหนองมนของมัน..พองตัวจังก่า..พาดขวางอัดหน้าท้องกูจนรู้สึกได้..ถึงจังหวะเต้นตุบๆ...ไม่ได้การแล้วต้องรีบหยุดก่อนที่สติกูจะหลุด..จนเลยเถิดจับมันกดซะก่อนเรื่องจะบานปลายกันใหญ่..ที่กูปล้ำลูกชายเขาเป็นเมีย..ไอ้ตะเกียงจะถูกครหาได้..ว่ากินบนเรือน
ขี้รดบนหลังคาหรือเปล่า กูรวบรวมแรงที่มีน้อยนิด ยกเท้าเหยียบเท้ามันไปเต็ม ๆ  
“ปึ๊ก”  เสียงส้นเท้ากูกระแทกนิ้วเท้ามัน
“โอ้ย!..”   มันร้อง ก่อนจะปล่อยกูหลุดจากสมรภูมิชวนเสียตัวตรงหน้า ยกเท้ามากุมกระโดดเหย่งๆ....
“อูย!...อูย!..เล่นแรงนะ เนี๊ยะ”  หน้าตาบูด ส่งสายตาอ้อน ๆ ตัดพ้อมาให้ ปากบ่นกูปอย ๆ  
กูรีบหันหลังเดินหนีเข้าห้องน้ำล๊อคประตูปิดทันที เปิดน้ำใช้มือช้อน..วักน้ำใส่หน้าซะหลายที   เฮ่อ!....ใจเต้นตึ๊กตั๊ก รัวยังกะกองเพล มองตัวเองในกระจก แม่งแดงแปร๊ดดด..ยังกะลูกตำลึงสุก   ไอร้อนระอุยังเหมือน
จะเห็นควันพวยพุ่งเลยนิ ด่าตัวเองในใจ ที่หลงเคลิ้มไปกับรสจูบของมัน   น่าโมโหสุด ๆ ไอ้ตะเกียงน้อยเสือกตั้งกับมันเสียนี้ กูมีอารมย์กับไอ้พี่โต๋จริง ๆ วุ้ย!..อันตรายโครต ๆ  อ่า...ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ อึ้ย!...หลบให้
หน้าหายร้อนอยู่นี่สักพัก
“ก๊อกๆ ..ตะเกียง...ออกมาได้แล้ว พี่ไม่ทำไรแล้ว”  มันเคาะเรียกกู กูเงียบไม่ตอบมัน ขอเวลาทำใจหน่อยไอ้บร้า....เสียงมันเงียบหายไป กูนั่งทำใจบนฝาชักโครกได้สักครู่  มันพูดขึ้นมาว่า   
“ตกลง...จะลงไปซ้อมหรือเปล่า พี่เอาชุดมาให้เปลี่ยน คุณพ่อกับพี่เต้รออยู่ ลงไปได้แล้ว”  อ่านะ!..
กูลืมไปสนิทว่าขึ้นมาในห้องทำไม เลยต้องลุกไปเปิดประตู มันยืนรออยู่ ในมือถือชุดเทควันโด้  ก่อนจะยื่นให้กู สายตาที่มองมา แม่งอยากจิกตาทั้งสองข้างให้บอดซะเลย ใจสั่นได้อีกแหล่ะกู..เพิ่งจะสงบลงตะกี้ กูรีบคว้าเอาชุดมัน ก่อนจะปิดประตูกระแทกใส่หน้าแม่ง.. ‘ปัง’ ไม่วายได้ยินเสียงมันหัวเราะตามหลังได้อีก
“หึ..หึ..หึ.”  ไอ้เชี้ย...คอยดูแล้วกัน  เดี๋ยวมีเอาคืนแน่เมิง...
เปลี่ยนชุดเสร็จ ค่อย ๆ แง้มประตูดูลาดเลา ไม่เห็นเงามันอยู่ในห้อง ค่อยหายใจโล่งหน่อย  ลับตาตั้งสติ ก่อนเดินลงไปข้างล่าง กูลงมาถึง..ทุกคนอยู่ในชุดพร้อมลงสนาม แม้แต่พ่อสิงห์ก็รออยู่แล้ว คุณแม่มองกูยิ้ม ๆ  ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้นมา
“ตะเกียงลูก ใส่ชุดนี้แล้วน่ารักมาก...จะสู้เค้าไหวเหรอลูก ตัวกระจิดหนึ่ง”  เอ่อน่ะ!..แม้ชุดไอ้พี่โต๋มันจะ
ไซร้เล็กแล้ว แต่มันก็ยังใหญ่เกินตัวกูอยู่ดี เลยทำให้กูเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ กูเข้าใจที่แม่พูดอ่านะ
“แม่อย่าเพิ่งไปดูถูกตะเกียง ขี้คร้านลูกเราตะหาก จะรับมือน้องมันไหวหรือเปล่า”  พ่อสิงห์พูดขึ้น
เล่นเอาแม่ทำตาโต  ก่อนจะย้อนถามพ่อว่า

pickup

อยากอ่านน่ะครับ

Hatachiii

ชอบที่สุด คนในนี้มีตัวตนจริงๆไมฟ

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

dung

ขอบคุณครับผม

phzaa

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

Alongkorn173

ขอบคุนคร้าบบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

OneBe2

ชอบบบบบ

xspace

ขอบคุณครับ

kabuki

ขอบคุรครับ