ตะเกียงพิเศษ ??? 33-34

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ตอนนี้จากตัวอมชมพู เริ่มจะซีดลงเรื่อย ๆ มันรีบล้างตัวให้เร็วจี๋ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาห่อตัว  ไม่ลืมหยิบอีกผืนมาพันเอวมันเองกันอุจาด  อุ้มกูออกจากห้องน้ำวางลงบนเตียง.....พร้อมกุลีกุจอ  หาผ้าอีกผืนมาเช็ดตัวให้ ก่อนจะหยิบไดร์เป่าผมจัดการให้ไอ้ตะเกียง กูเคลิ้มกระทั่งหลับไป....(เสื้อผ้ายังไม่ได้ใส่ซะงั้นเดี๋ยวโดนถูรอบสอง).............     Part  33
ไข้แดก..เพราะโดนเปิดซิง.
ปวดระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว ปวดหนึบโดยเฉพาะช่องทางข้างหลัง กูไม่ได้ไปตามนัดไอ้พี่จิมมันหรอก  สภาพงี้แค่เดินให้ได้ปกติก็บุญแล้ว  ไอ้พี่โต๋จัดการโทรบอกพวกพี่รัน ไม่ต้องรอ..ให้ไปกันเลย  เจ้าภาพถามบอกกูไม่สบาย กลับถึงบ้านก็เป็นไข้ตัวร้อน เพื่อไม่ให้เสียมารยาททุกคนไม่ควรยกเลิกนัด เพราะเจ้าภาพตั้งใจแล้ว อย่างน้อยคนที่ช่วยพวกเค้ายังมีไอ้พี่โทนี่  กะไอ้พี่บอมย์เป็นแกนนำ ขาดกูไปคน..คงไม่เป็นไร กูรู้ข้อมูลคร่าว ๆ แค่นี้ จากนั้นก็ผล่อยหลับเพราะเพลียจัด กระทั่งกลางดึกเป็นภาระไอ้พี่โต๋ ต้องคอยดูแล..เพราะไข้ขึ้นสะบัดร้อนสะบัดหนาว
ทั้งคืน..โทษกูไม่ได้..ใครเล่าทำให้เป็นแบบนี้ ไอ้ตะเกียงห่างหายจากการป่วยมาตั้งหลายปี กลับมานอนซมพิษไข้เพราะโดนมัน..อ่ะ..จึ้ยๆ....ไม่พูดดีก่า กูเองก็น่ะ..ดันสมยอมเค้าซะนี้
ถ้าใจแข็งหยุดทุกอย่างซะ..ก็ทำได้ แต่เจอลูกอ้อนมันเข้า กลับรู้สึกดี..เลยตามเลยจนได้เรื่อง  นี่ตั้งกะลืมตาตื่น..ยังไม่เห็นหน้ามันเลย นอนแผล่ะอยู่บนเตียง  ไม่อยากกระดิกกระเดี้ยตัวเลยง่ะ ลองขยับดูแล้ว  ยังกะร่างมัน
จะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ไอ้ตอนโดนยังไม่เท่านี้  แม้จะเจ็บจุกแต่ก็รู้สึกดี ทำไมตอนนี้มันถึง..หูย...ฟื้นตัวโคตรลำบากเลยว่ะ!....ทำไมทรมานงี้ไม่รู้..ใครเคยโดน..เป็นอย่างนี้กันหรือป่าว?  แล้วคนที่เป็นฝ่ายรับ  มันไม่ทรมานทุกครั้งรึนี่?  
“อ้าว!...ตื่นแล้วเหรอ”  ไอ้พี่โต๋..เข้ามาเงียบจริง กูไม่ตอบ..เอาแต่กลอกตาไปมา ไม่รู้จะตอบทำไม  
เห็นอยู่..ไม่ตื่นจะลืมตาหรือไง..ไอ้บร้าๆ..
“ลุกไหวไหม...” ยังไม่ทันตอบ ดันก้มหน้าลงมา  กูผงะ..นึกว่าจะจูบรับบ่ายเพราะมันเลยอรุณแล้วไง  สายแล้วเห่อะ!   ย่าง..ไม่ได้แปรงฟันโว้ย!  ไหนได้เสือกจับหน้ากู..เอาหน้าผากมาแตะกันซะงั้น
“อึม..ไข้ลดแล้ว  ดีจัง..อาบน้ำอุ่นได้แล้ว..ไข้คงไม่กลับตัวไม่ร้อนแล้วด้วย”  วิธีวัดไข้มึงหรือนี่ ไข้จะกลับ..
ก็เพราะมึงนี่แหล่ะ!..ล่อหน้ากูร้อนเลยดูดิ ไม่ชินกับมันเลยเว้ย!...ให้ตายเห่อะ!
“หึ..หึ..เขินพี่เหรอ..ไม่ต้องเขินแล้วมั้ง..ไม่มีตรงไหนที่พี่ไม่เห็นแล้วนิ..หลักฐานชัดเจนขนานนี้..ไม่เห็นต้องอายกันเลย” พูดจบมันเปิดเสื้อหันหลังให้ดู  ไอ้เชี้ย..รอยข่วนเป็นทาง ไม่นับรอยเล็บจิกเป็นรอยแดงอีกเพียบ ชัดซะ..ยิ่งตัวมันขาวด้วยแล้ว...ไม่ต้องสืบว่ารอยอะไร ฝีมือกูเองหรือนี่...ร้อนแรงโคตรๆ...อร๊ายๆ....อายตัวเองทำไปด้าย....หน้ามุดหมอนแม่งเลย...ไม่ไหวหน้าจะระเบิด..ลองมาคิดดูแล้ว แค่เนี๊ยะ..เล็กน้อยกว่ากูโดนเห่อะ..เทียบกับระบมอยู่ตอนนี้
“อ้าว!...ทำไมอายขนาดนั้น...เดี๋ยวก็ไม่ต้องลุกหรอก...ชักอดใจไม่ไหวแล้วนะ..ตะเกียง”  ดูมันพูด  กูหันขวับ  ไม่ลืมคว้าหมอนติดมือ..ขว้างใส่หน้ามันทันที
“พลั๊ก..โอ้ย!.” มันแกล้งร้องขึ้นมา รู้หรอกมึงไม่เจ็บสักกะหน่อย
“..เขินโหดว่ะ!...เมียกู”  เวรแล้ว..ดูสรรพนามเรียกกูดิ...รับม่ายด้ายๆ...อ๊ากซ..
“ห้ามพูดคำนี้อีกน่ะ..ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่”  กูถลึงตาจ้องมัน  ไม่รู้ว่าโหดหรือยัง พร้อมขู่กำชับมันไปด้วย....นรกสราดๆ..
“ก็ได้..ก็ได้..ไม่เรียกเมียก็ได้..เรียกคุณแฟนที่รักดีไหม”  ไม่เลิก..ยังเล่นไม่เลิก
“ไม่เอา....ตะเกียงไม่ชอบ..” ก็นะกูไม่ชอบจริงๆ นิ...ฟังดูจั๊กกะจี้พิลึก
“ตามใจ...แต่พี่อยากเรียก..แล้วไมถึงไม่ชอบ..เราเป็นอะไรกันแล้วไม่ใช่หรือไง” พูดคิดหรือเปล่านะ..
แน่ใจหรือว่าเป็นอะไรกัน   ดีหล่ะ..พูดมาก็จะต่อยอดให้
“ตกลง..เราเป็นอะไรกัน..พี่บอกตะเกียงได้ไหม” ถามแม่งเลยดิ  ดูดิมันจะตอบยังไง
“มาถึงขั้นนี้...คงไม่ต้องพูดแล้วมั้ง...ว่าเราเป็นอะไรกัน”  ตอบไม่ตรงประเด็น ต้องการชัดเจนกว่านี้
“พี่คิดว่าไงหล่ะ?..”  เอาดิพูดได้เปล่ามึง
“การกระทำไม่ได้บอกหรือไง..ว่าพี่รู้สึกอย่างไร”  ยังอ้อมได้อีก
“ถ้าหมายถึงเรื่องนั้น...ไม่เห็นว่ามันพิเศษตรงไหน  พี่ก็เคยทำกับคนอื่น ๆ มาเหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
นั่นสิ..มึงเชี่ยวซะขนาดนั้น   อย่าบอกว่ามึงเวอร์จิ้น..กูคงเชื่อมึงหรอก
“อือ..พี่ยอมรับ..แต่มันไม่มีอะไรพิเศษ..เหมือนที่มีกับตะเกียง..ให้พูดตรง ๆ เป็นเรื่องปกติของผู้ชาย..
ได้ปลดปล่อยหาประสบการณ์”  ตอบเลี่ยงได้อีก นึกหรือกูจะหยุด ถ้าไม่ชัดเจน..จนกูมั่นใจ..มึงกับกูอย่าได้ข้องเกี่ยวกันอีกเลย
“แต่ตะเกียงไม่ใช่..นี่เป็นครั้งแรกของตะเกียง”  เอาดิ..มึงรู้ใช่ป่ะ..ก้นกูแหกขนาดนี้ไม่รู้ก็แกล้งโง่หล่ะ!
“พี่รู้...ถึงดีใจมากไง..” พูดแล้วยิ้มตาระริกได้อีกมึง
“แล้วพี่อังล่ะ..จะทำไง” โพล่งตรงๆ ซะทีดีกว่า...ไหลไปเรื่อยมึง ต้องรอกูพูดก่อนสินะ
“หึงพี่เหร่อ...”  ย้อนถาม..หน้าระรื่นได้อีกมึง
“เปล่าๆ..ต้องการความชัดเจนตะหาก..จะได้มีจุดยืน..” เสียงสูงเลยกู  
“งั้นตะเกียงฟังพี่นะ..ใครจะยังไง..พี่ไม่สน..สำหรับพี่แล้ว...ตะเกียงคือคนที่ใช่..พอใจหรือยัง”
“ยัง...นั่นไม่ใช่คำตอบที่ตะเกียงต้องการ...คำว่าใช่ของพี่...เพียงต้องการใครสักคนไว้สำหรับกิจกรรมยามว่างชั่วครั้งชั่วคราว...โดยไม่จริงใจ..หรือรู้สึก.. ‘รัก’  แล้วล่ะก็..หยุดไว้แค่นี้เถอะ...ที่ผ่านมาช่างมัน...ถือซะว่า..อารมย์มันพาไป...กลับไปยืนที่จุดเริ่มดีกว่า...อย่าปล่อยให้อะไรไม่ชัดเจน..เพราะมันจะไม่เป็นผลดีทั้งสองฝ่าย....สุดท้ายความรู้สึกดีดีก็จะไม่เหลือให้กันเลย”  
ยาวพอหรือยังที่นี้ กูว่าที่กูพูดเคลียร์แล้วนะ..ถ้ามึงไม่เข้าใจพอกันที
“ไม่ได้..พี่ไม่ยอม..ตะเกียงเป็นของพี่แล้ว...ถ้าต้องการฟัง..พี่จะบอก..พี่พูดความรู้สึกไม่เก่ง..เอาเป็นว่าความรู้สึกที่มีให้อัง...ไม่ใช่รักหรือแฟน..แค่รู้สึกดี..ไม่อย่างนั้นคงไม่ลึกซึ้งใช่ไหมล่ะ?..พี่ไม่ปฏิเสธว่าที่ผ่านมาจะเคยมีใครต่อใครมาก่อน..แต่ความสัมพันธ์ที่พี่มี..ไม่เคยถึงขั้นแฟนหรือคนรักสักกะคน...ทุกคนเข้ามาหาพี่เอง..คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร..พี่ไม่อยากให้ตะเกียงมองไม่ดี
...เค้ามีสิทธิ์ที่จะชอบพี่..อยู่ที่พี่ตะหากว่าตอบรับความรู้สึกพวกเค้าได้มากแค่ไหน...พี่บอกได้เลยว่า..ยังไม่มีใครที่พี่รู้สึก...อยากดูแล..อยากยืนข้างกันตลอดเวลามาก่อน..ความรู้สึกนี้..มันเพิ่งเกิดขึ้น...พี่มั่นใจว่า..พี่เจอคนคนนั้นแล้ว...ฟังเหมือนเร็วไปเราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน...ตะเกียงรู้ไหม..บางครั้งความรู้สึกว่าใช่..ไม่จำเป็นต้องใช้เวลา..ตรงข้ามคนที่ใช้เวลามากอาจจะไม่ใช่ก็ได้...ตะเกียงมีอิทธิพลกับความรู้สึกนึกคิดของพี่ตั้งกะวันแรกที่เรา
เจอกัน...เป็นคนเดียวที่ทำให้พี่หงุดหงิด..โดยไม่มีเหตุผล..แค่เห็นใครเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายด้วย..พี่ก็รู้สึกไม่พอใจ..อยากเก็บตะเกียงไว้คนเดียว...ฟังเหมือนพี่เห็นแก่ตัว...แต่นี้แหล่ะ!...คือพี่ล่ะ...ไม่ชอบให้ใครเกาะแกะวุ่นวายกับคนของพี่...พูดได้เต็มปากว่าพี่..‘ชอบตะเกียงมาก’ ความรู้สึกนี้..ไม่เคยมีมาก่อน แต่จะมากถึงขั้น‘รัก’
หรือไม่นั้น  พี่ไม่แน่ใจ...เพราะพี่ยังไม่รู้ว่ารักเป็นยังไง...ที่ผ่านมา...ยังไม่เคยรักใครมาก่อน...ดังนั้นระหว่างเรา
..ขอแค่นี้ก่อนได้ไหม..วันหนึ่งเมื่อพี่แน่ใจแล้ว...คนแรกที่จะได้ยินคำนี้..พี่อยากให้เป็นตะเกียง”  
ฟังเหตุผลที่มันพล่ามมาทั้งหมด กูก็โอเคแล้วอ่านะ ที่เหลือคงต้องใช้เวลาพิสูจน์ จะเรียกร้องอะไรมากนักสำหรับตอนนี้ ได้แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว กูเองยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า‘ รัก’ ไอ้พี่โต๋หรือเปล่า ความรู้สึกที่มันพูดมากูเข้าใจดี ก็บอกมันไม่ได้เหมือนกันว่ามันจะใช่?.....
‘น้ำมันเติมตะเกียงคนนั้นหรือไม่’ รอดูกันต่อไป ปัญหาข้างหน้ายังมี ไหนจะครอบครัวเราทั้งคู่..จะรับได้ไหม  ทุกคนต่างวางใจให้ดูแลกันและกัน มากลายเป็นแบบนี้ ไม่รู้พวกเค้าจะคิดยังไง หนทางยังอีกไกล คงต้องดูกันไปสักพัก..จะวางความรู้สึกและฐานะของเราสองคนไว้แบบไหน รอให้ชัดเจนทั้งสองฝ่ายค่อยว่ากันอีกที   
“แล้วจะทำไงต่อไป”  กูยกหน้าที่ให้มันตัดสินใจ ดูว่ามันจะให้ความสำคัญอย่างที่พูดหรือเปล่า
“พี่จะเลิกยุ่งกับอัง...จะดูแล..ทำหน้าที่พี่ชายและคนรักที่ดีของตะเกียงคนเดียวเท่านั้น..โอเคไหม”  
กูพยักหน้ารับ คงต้องตามนี่แหล่ะ...
“เดี๋ยวๆ...แล้วตะเกียงล่ะ..จะไม่สร้างความมั่นใจให้พี่บ้างเลยรึไง..พูดอะไรหน่อยก็ยังดี” มันทวงถามกู
“จะให้พูดอะไรอีกเล่า..ไอ้ที่ยอมให้นี่..ยังไม่พออีกหรือไง....ทีเรื่องอื่นทำเป็นอวดฉลาด...ถ้าเรื่องนี้โง่มากนัก...
ก็ช่างหัวพี่เห่อะ!..คิดเอาเอง”  มันยิ้มแก้มปริ...ก่อนจะพูดออกมาว่า
“ไงก็ตาม...ต่อไปนี้ตะเกียงคบกับพี่แล้ว...ห้ามให้ใครวอแวอีก..พี่หวงเข้าใจไหม”  ไม่น้อยเลยนะที่ขอนะ...ยังกะกูจะห้ามใครวุ่นวายกะกูได้นิ...ตัวมึงเองก็เห่อะ...เอาให้ได้อย่างที่พูดก่อนค่อยบอกกู
“เอ่อ!...รู้แล้วน่า..ตัวเองก็ทำให้ได้อย่างที่บอกเค้าเห่อะ..ใช่ย่อยซะเมื่อไหร่”
“หึ..หึหึ...พี่ดีใจนะ..ที่ตะเกียงหึงพี่..ทำให้รู้ว่า..พี่สำคัญกับตะเกียงแค่ไหน...ดีกว่าไม่แคร์กันเลย”  
แหว่ะ!..บทจะนำเน่า..ลิเกก็เป็นได้นะมึง
“ไม่ใช่อย่างที่คิดซะหน่อย..เข้าข้างตัวเองเห่อะ!...ที่พูดเนี๊ยะ..ใครขอก่อนเล่า..สั่งให้เค้าทำอย่างโน้นอย่างนี้...
ก็ต้องเท่าเทียมกันดิ..ใช่สั่งเค้าฝ่ายเดียวเมื่อไหร่...ตกลงกันแล้วก็ต้องให้สิทธิ์เท่าเทียมกันดิ..จริงป่าว?..”  
แน่ะ!..ว่าให้แล้วยังมายักคิ้ว สายตาวิบวับล้อเลียนกูอีก  เดี๋ยวปั๊ด..หน้าร้อนแล้วนะโว้ย!
“คร๊าบๆ...เข้าใจแล้วคร๊าบ..คุณแฟนละอ่อน”  เสือกเล่นภาษาเหนือ  ดูทำหน้าทะเล้น..ยานคางล้อกูไม่เลิก
“อย่ามาเยอะ..พี่ยังมีคดีติดตัวอยู่..ระวังเห่อะ..พรากผู้เยาว์นะโทษไม่ใช่น้อย ๆ รู้กฏหมายเปล่าเนี๊ยะ?”  
“เอ่อ...นั่นสิ..เปิดบริสุทธิ์เด็กอายุสิบสี่..ติดคุกกี่ปี..ตะเกียงพอรู้ไหม?..แต่คนทำเพิ่งอายุสิบหก...
ศาลจะปรานีป่าวอ่ะ?..ยังเป็นเยาวชนอยู่เลย..ที่ไม่เยาวชนคงเฉพาะโต๋น้อยละเน่อะ..ตะเกียงว่าไหม?”
ไอ้ลามก..เชี้ยรเอ้ยกู..ชิ....หมั่นไส้ท่าทางแม่งมากๆ...
“ไม่เป็นไร..ศาลจะว่าไงก็ช่าง..เดี๋ยวศาลเตี้ยจัดให้เองเอาป่าว?”  เดี๋ยวเจอกูแน่ แต่กูลุกไม่ไหวง่ะ!
“โอ๊ะๆ..ไม่ดีกว่า..รู้แล้วว่าเมียเก่ง..แถมดุอีกตะหาก..ตัวแค่เนี๊ยะ!.”  พูดจบมันไม่รอให้กูได้ลงมือ  โกยอ้าวหลบออกประตูหายแพล่บทันที....ไอ้เชี้ยซๆ...อย่าเรียกกูเมียดิว่ะ!....
Part  34
เปิดตัวคู่แข่ง.
เป็นอันว่ากูต้องสิงสถิตย์ อยู่บ้านไอ้พี่โต๋มันอีกวัน มันบอกพ่อสิงห์กะแม่อรว่ากูไม่สบาย ท่านทั้งสองเลยไม่ยอมให้กูกลับคอนโด..แถมสั่งไอ้พี่โต๋พากูไปเอาชุดนักเรียนกับหนังสือ..ไว้ไปโรงเรียนวันจันทร์อีกตะหาก กูต้องทำตามโดยดี..ขัดได้ที่ไหนเล่าของสูงนะนั้น  ไอ้พี่บ้าเกาะกูแจยังกะเหาฉลาม รู้สึกตั้งกะมันวินนิ่งกูไปแล้ว จะคอยเทคแคร์เอาใจเป็นพิเศษ แม้ไม่ประเจิดประเจ้อจนน่าเกลียดก็เถอะ แต่ก็ไม่เก็กใส่เหมือนก่อน ตรงข้ามดูแลดีเกินคาด พาไปอาบ เพราะกูเดินประหลาดไม่ปกติเท่าไหร่ เหมือนมีอะไรมันคา ๆ อยู่ ถึงรู้ว่ารู้สึกไปเองก็เห่อะ..เหมือนมันไม่สนิทอ่ะ..บอกไม่ถูก อยากรู้ลองโดนดูเอาดิ..แบบบิ๊กไซค์ของไอ้พี่โต๋อ่านะ..เชื่อได้เลย อาการเดียวกูแหล่ะ   นี่ขนาดไอ้ตะเกียงแข็งแรง ออกกำลังกายเป็นประจำนะนี่ ยังล้มพับจับไข้ นึกดูก็แล้วกัน   ยังดีที่มันรับผิดชอบคอยดูแล  ไม่ฟันแล้วทิ้ง.....หุหุหุ..พออภัยได้..
มันบริการตักกับข้าวให้ โดยไม่สนใจสายตาสมาชิกในครอบครัวจะมองยังไง แปลกไม่มีใครสงสัยพฤติกรรมที่มันทำ กลับกำชับให้ดูแลเอาใจใส่กูซะอีกงั้น หากพ่อสิงห์กะแม่อรรู้ว่าที่มันคอยบริการเพราะสาเหตุอะไร กูไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดันทำให้วงศ์ตระกูล ‘สิงห์ราช’  เข้าสมาคมลดภาวะโลกร้อน ‘ปลูกป่า’ ซะนี่
เช้าวันจันทร์ตื่นมาภายในอ้อมกอดไอ้พี่โต๋ ทั้งกอดทั้งก่ายยังกะกูเป็นหมอนข้าง หากเป็นปกติกูคงนอนไม่หลับ นี่คงเพราะเพลียจัด ร่างกายต้องการพักผ่อน เลยหลับเป็นตาย เสือกฝันดีได้อีก  ว่าซุกอกพ่อเกริกอยู่..รู้สึกอุ่นใจชิบเป๋ง   ลืมตาตื่น..กลับเป็นอกไอ้พี่โต๋ซะนี่ กอดกูกลมทั้งตัว  แอบมองมันหลับ หล่อสาด...ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทไหน ดูดีได้อีกมัน เครื่องหน้าลงตัวยังกะจับวาง  ขนตาหนายาวเป็นแพรปิดดวงตาคมใต้กรอบคิ้ว
ดกหนา จมูกเป็นสันโด่ง  ลักยิ้มสองข้าง   ริมฝีปากหนาได้รูปสีชมพูเข้ม มองแล้วหน้าร้อนวูบเลยว่ะ..   
พาลนึกถึงรสจูบที่ทำให้เคลิ้มของมันจนได้   
“แอบมองคนหลับ แล้วหน้าแดง..คิดอะไรอยู่ป่าวเนี๊ยะ”  ไอ้พี่บร้า..มันแกล้งหลับหรือนี่
“ไม่ได้แอบสักหน่อย...มองตรงๆ เห่อะ..ใครใช้ให้กอดเค้าเล่า...จะลุกก็กลัวตื่น รู้ว่าแกล้งหลับ..จะยันให้ตกเตียงเลย”  กูหาทางกลบเกลื่อน
“ซาดิสส์ได้อีกแฟนผม..ถ้าไม่แกล้งหลับจะรู้เหรอ..แฟนอายน่ารักได้ขนาดนี้..แอบมองรูปหล่อหลับ..”
“  (>o<)  ”  หยอดกูแต่เช้า  หลงตัวเองตะหาก..เห็นม่ะ!..มันเปลี่ยนไปแล้วไอ้พี่โต๋ เวอร์ชั่นใหม่  
“ฟร็อด!...”  ขโมยหอมแก้มกู
“อึ้ยๆ..”  กูก็นะ..ใจเต้นได้อีก  มือจับแก้มยังไม่หายอุ่นดีด้วยซ้ำ ไอ้พี่บ้ามันแผล่วหายตัวเข้าห้องน้ำไปเป็นที่เรียบร้อย ไวยังกะลิงเลยทีนี้
เรามาถึงโรงเรียนเจ็ดโมงเป๊ะ...โดยสารถีลุงพีคนเก่า แก่คอยแอบดูกูกะไอ้พี่โต๋เป็นระยะ ๆ  ก็เพราะไอ้พี่บร้า
ไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ หยั่งเคยนะสิ จับมือกูบ้าง..ดึงมือกลับ  มันเปลี่ยนมากอดเอวอีก  แกะมือมันออก..มันก็เปลี่ยน
มาโอบ ทำตาเขียวใส่ก็แล้ว นึกว่ามันจะเข้าใจกลับยักคิ้วใส่กูซะงั้น  ไม่ไหวจะเคลียร์กับมัน กูแม่งนั่งหน้าบูดแสดงให้รู้ว่าไม่พอใจอย่างแรง มันถึงยอมอยู่นิ่งได้สักที  เฮ้อเห็นแบบนี้แล้วไม่รู้ว่ามันจะได้ตลอดหรือเปล่า  ทำไมนิสัยเปลี่ยนหน้ามือเลยว่ะ!...ตกลงกูตัดสินใจถูกเปล่าเนี๊ยะ!...ที่คบกับมัน เปลืองตัวโครต..ไอ้หื่นกูสองคนเดินเข้ามาในห้อง เอากระเป๋าวางที่โต๊ะนั่ง ไอ้พี่โต๋มันจัดการหิ้วกระเป๋ากูเก็บให้ พลพรรคหันมามองกูทั้งสองคน ส่งสายตาเชิงถาม  มึงมาด้วยกันอีกแล้วหรือ  
“เชี้ยบอมย์เมาค้างรึไงมึง  ไม่ทำหน้าที่ถือกระเป๋าเลยนะมึงนะ”  ไอ้พี่โต๋ มันแก้เก้อด้วยการหาเรื่องว่าไอ้พี่บอมย์ที่วันนี้ ไม่ไปรับกระเป๋ากูที่หน้าโรงเรียนตามสัญญา ซึ่งไอ้พี่บอมย์มันก็โคลงหัวเชิงขอโทษไปมา ทำให้สายตาที่ตั้งคำถามพวกกูเมื่อกี้..เปลี่ยนความสนใจไปที่มันทันที   ก่อนไอ้พี่บอมย์จะพูดขึ้น

“โทษที..คุยเพลินไปหน่อย..ลืมเลยว่ะ!..ไง..ตะเกียงหายป่วยแล้วดิ...”  มันพูดออกตัวเชิงขอโทษ  
ถามอาการป่วยกูด้วย
“อืม..หายแล้ว..ไม่ได้เป็นไรมากหรอก”  กูตอบมันกลับ  
“แล้วไปเป็นไข้ได้ไงว่ะ?...ก่อนกลับก็เห็นดีดีอยู่ เลยไม่ได้ไปด้วยเลย รู้ไหมไอ้พี่เทคกับไอ้พี่จิมแม่ง
ถามถึงกันใหญ่ไมไม่มา จนพวกพี่หงุดหงิดแหล่ะ!..เชี้ยไรมันก็ไม่รู้พวกกูไปตั้งหลายคน งานกร่อย
เพราะดันพูดมาได้ อดเจอตะเกียงรู้งี้เลื่อนนัดก็ดีหรอก..ซะงั้น”  ไอ้พี่กานพูดยาวเฟ้ย กูคงบอกพวกแม่งได้หรอก กูป่วยเพราะอะไร....เวง..
“แล้วใครไปมั้ง”  ไอ้พี่โต๋ มันถามตัดบทขึ้นมาซะก่อน ช่วยไม่ให้กูต้องโกหกเรื่องป่วยกับพวกมัน  น่าขอบใจมึงมาก เพราะมึงอ่ะแหล่ะ..ต้นเหตุทำกูป่วย
“ก็เกือบครบ ยกเว้นคนางคนเดียว คงงอนไอ้รันมั้ง แต่ไม่ไปก็ดีว่ะ..ไม่ต้องปวดหัว..  เด็กมึงสิแม่งไปไม่เจอมึง  ถามพวกกูใหญ่ พอบอกมึงมาไม่ได้ เท่านั้นแหล่ะ!..วีนพวกกูจนหูชา  หาว่าไม่โทรบอกว่ามึงเปลี่ยนใจ
ไม่ไป   ยังกะพวกกูมีเบอร์คุณเธอนิ โทรหามึงซะวุ่นไปหมด  มึงดันปิดเครื่องพาลด่าพวกกูอีก แถมพาล
ถึงตะเกียงมันด้วย ว่าเป็นต้นเหตุให้วุ่นวายไปหมด   ไม่ดูตัวสักนิดว่าแม่งตัวเองตอนนี้ทำตัวยังไง มึงเตรียมรับมือเห่อะ..งานนี้คุยกันยาว”   ไอ้พี่โทนี่   บ่นปอด ๆ คงเก็บกดใช่น้อย  ปกติไอ้นี่มักเป็นพระเอกอาสา ไม่เคยเห็นมันคิดเล็กคิดน้อยเรื่องไรด้วยซ้ำ  คราวนี้บ่นซะยาว แสดงว่าพี่อังแกคงออกฤทธิ์ออกเดชไว้กะพวกมันเยอะ
“อืม”  ไอ้พี่โต๋ มันขานรับสั้น ๆ ก่อนจะมองมาที่กู ส่งสายตาเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องกังวล  ประมาณเนี๊ยะ..ชิ..
รู้ได้ไงกูกังวล คิดเองเห่อะ!...กูพูดแล้ว ถ้าแม่งไม่ชัดเจน ก็จบแค่นั้น  ไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำอีก
หลังจากเลิกแถว เตรียมตัวเรียนวิชาแรก จาร์หนวดก็เข้ามา พร้อมเสียงหือฮา..เกิดขึ้นทันที ที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง แต่ที่เกิดเสียงหือฮา..ไม่ใช่เป็นเพราะอาจารย์หนวด กลับเป็นสาวสวยที่เดินตามหลังอาจารย์มาตะหาก หน้าตาสวยเปรี้ยว..ดูเอ็กซ์ได้อีก ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียน  หยุดยืนหน้าห้อง  ก่อนอาจารย์พูดขึ้น
“เอ้า!...เงียบ ๆ กันหน่อย เห็นสาว ๆ งี้กันทุกที ไอ้พวกทะโมน”  อาจารย์พูดจบ มีเสียงจิ๊จ๊ะเบา ๆ  ก่อนจะเงียบเสียงลงในที่สุด
“นี่เพื่อนใหม่ห้องเรา จะมาเรียนร่วมกับเราตั้งแต่วันนี้ พักนี้โรงเรียนรับนักเรียนย้ายเข้ามาเทอมสอง สามคนเข้าให้แล้ว หวังว่าคงไม่มีมาเพิ่มแล้วนะ..เอ้าแนะนำตัวสิหนู”  พูดด้วยเปรยบ่นไปด้วย  แต่เอ๊ะ!..
ไหนอาจารย์บอกสามคน ที่เห็นมีคนเดียวนี่หว่า?  หรือนับกูไปด้วย เพราะกูก็เพิ่งย้ายมาสัปดาห์ที่แล้ว
เหมือนกัน แต่ถึงไงยังขาดอีกคนอยู่ดี
“หวัดดีค่ะ..เพื่อน ๆ ทุกคน เราชื่อศรีริต้า..เรียกชื่อเล่นก็ได้นะค่ะง่ายดี ‘ริต้า’ ค่ะ ย้ายมาจากโรงเรียน
บลาๆ”  แล้วคนสวยก็แนะนำตัว พร้อมบอกประวัติอีกเล็กน้อย ฟังคร่าว ๆ น่าสนใจดีเหมือนกันย้ายตามครอบครัวที่กลับจากนอกประมาณนี้ ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มหวาน เรียกเสียงวี๊ดวิ้วได้อีกรอบ  แต่เหมือนกูจะทันเห็นหางตาที่มองกูกะไอ้พี่โต๋..แวบหนึ่งเหมือนมีอะไรบางอย่าง ก่อนนักเรียนใหม่จะได้ที่นั่งข้างกระแต
สาวน้อยมนุษย์สัมพันธ์ดีประจำห้อง คงจำกันได้คนที่แจ้งข่าวบนบอร์ดให้กูรู้คนนั้นแหล่ะ..บริหารจัดการที่นั่งให้เพื่อนใหม่นั่งด้วย โดยอเปหิเพื่อนเก่าไอ้แว่นจืดไปนั่งริมประตูซะงั้น คงเพราะเพื่อนใหม่สวยเกินห้ามใจ
ไอ้จืดจึงย้ายตูดสละฐานที่มั่นให้อย่างยินยอมพร้อมใจยิ่ง
“สวยว่ะ!..สูสีกับเด็กมึงได้เลย..โต๋..กูว่างานนี้..อัง..มีคู่ปรับแล้วเว้ย!.”  ไอ้พี่บอมย์จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมา แม้จะบอกตัวเองไม่ให้คิดแล้วนะ..พอได้ยิน หัวใจมันกระตุกวูบโหวงได้อีกกู รอฟังมันจะตอบว่าอย่างไร
“มึงเข้าใจผิดแล้วว่ะ..บอมย์ อังไม่ใช่เด็กกู..เพราะเด็กกูตัวจริงสวยกว่าพวกเค้าเยอะ เทียบกันไม่ติดฝุ่นจะว่างั้น
ก็ได้”  มันพูดเล่นลิ้นนิด ๆ แต่ได้ฟังมันตอบแบบนั้น ทำไมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาได้ว่ะ!..ทั้งที่แม่ง
ไม่ได้พูดสักคำว่าเป็นกู...เห่อๆ....แต่กูคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนแหล่ะ!..ก็มันบอกกูแฟนมันไม่ใช่กูแล้วจะเป็นใครไปด้าย.....
“เห้ย!...มีซุ่มหรือว่ะ!..เดี๋ยวนี้มีปกปิดเพื่อนฝูง พามาแนะนำให้รู้จักหน่อยดิเว้ยเห้ย!..เด็กมึงอ่ะใคร ถึงขนาดสวยกว่าอัง..กว่าน้องศรีริต้าเนี๊ยะ! กูชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ แต่อดไม่ได้จริงว่ะ!..คาใจ  สวยกว่าตะเกียงของเราหรือเปล่าว่ะ?”  เวร...ไอ้เชี้ย..พี่โทนี่ โยนใส่กูเฉยเลย แล้วแม่งพวกมันก็ตั้งอกตั้งใจฟังกันซะหูกระดิกเลยเมิง...ตกลงกูเป็นสมบัติพวกเมิงทั้งคณะเลยงั้นดิ..นรกสาด...ตะเกียงของเรา...พูดมาได้...
“อืม...การันตรี สวยกว่าใคร ๆ ที่มึงว่ามาชัวร์ แต่สวยกว่าตะเกียงนี่ กูว่ากินกันไม่ลงว่ะ!”  
ไอ้บ้าพี่โต๋..ดูมันตอบดิ พวกแม่งอึ้งกันตาค้าง จ้องกูพยักหน้าหงึกงักซะงั้น กูนิ่งไม่ได้แล้วนะเห้ย...ก่อนงาน
จะเข้ายังไม่พร้อมเปิดตัวตอนนี้ ขอเป็นนินจาก่อนดีกว่า ขืนพวกมันรู้ว่ากูกับไอ้พี่โต๋  ถึงไหนต่อไหนกันแล้ว
หล่ะก็ คงยึดหน้าหนึ่งบนบอร์ดไปอีกหลายเดือน ไม่เอา..ยังไม่อยากดังขนาดน้าน...
“นั่นดิ...ถึงขนาดสวยสู้ตะเกียงแล้วล่ะนะ  กูว่าแม่งไม่ธรรมดาจริงด้วย ขนาดตะเกียง..พิเศษกว่าใครเพื่อนแล้วนี่...กลับมีเด็กมึงสูสีได้อีกหรือว่ะ...ไม่ได้การ ต้องพามาแนะนำให้พวกกูรู้จักรู้กันไปเลยสวยขั้นเทพจริงหรือเปล่า”  ไอ้พี่บอมย์ ต้องการหลักฐานยืนยัน บังคับไอ้พี่โต๋พาเด็กมันมาให้รู้จักซะนี่ เดี๋ยวมันก็พามาซะหรอก
เจอตัวแล้วพวกมึงจะหนาว ได้กินแห้วกันเป็นกระบุงแหล่ะที่นี้  แต่มันชมกูกันอยู่ใช่ไหมว่ะ..ไอ้ที่ว่าสวยนะ..เปลี่ยนเป็นหล่อขั้นเซียนก็พอ..ไม่ต้องถึงสวยขั้นเทพหรอก
“กูยังไม่พร้อมพามาเปิดตัวว่ะ!...เอาไว้เค้าพร้อมเมื่อไหร่ กูจะพามาให้พวกมึงรู้จักคนแรกเลย กูสัญญา”  
ไอ้พี่โต๋ มันแก้ไขสถานการณ์ดื้อ ๆ นิ่ม ๆ  ฟังดูดีพิลึก  
“อะแฮ่ม!...” ไอ้พี่รัน จากที่นั่งอมสากกระเบืออยู่ตั้งนานสองนาน เสือกส่งเสียงออกมาเหมือนเสลดติดคอซะงั้น อันนี้ไม่เท่าไหร่..แต่สายตาที่มองกูยิ้ม ๆ แถมยักคิ้วให้อีก กูไม่อยู่ให้หน้าระเบิดหรอก..ชิ่งดีกว่า
“ไปไหน?...จะไปไหน?..ตะเกียง?” ดันถามขึ้นมาพร้อมกันซะอีก แม่ง..ทีเดียวสามคน ไอ้พี่โต๋  พี่บอมย์ พี่โทนี่ ตกลงกูขยับไม่ได้เลยนิ..ไอ้พวกนี้...“ไปขี้..ถามไมจะไปด้วยรึไง...” พูดเสร็จไม่รอเอาคำตอบ เห็นพวกแม่งหน้าเหว่อไปตาม ๆ กัน กูรีบยกมือขออนุญาตจารย์หนวด ชิ่งออกห้องทันที  
“ตะเกียง..หนอตะเกียง..พูดมาได้ไปขี้..พูดไม่ห่วงสวยเลยเว้ยคนสวยของพวกมึง..555”
พอได้ยินเสียงหัวเราะไอ้พี่รันตามหลังมาสะใจได้ยั่วกูซะงั้น....ไอ้พี่นรกๆ.......ลงบัญชีไว้ก่อนเถอะเมิงๆ

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

dung

ขอบคุณครับผม

phzaa

ขอบคุนคับ

ton521

ขอบคุนครับ

Alongkorn173

ขอบคุนคร้าบบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

OneBe2

ง่าาาา ลุ้นัวโก่งเลย 555

xspace

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุ ขอบคุณครับ

pol569567

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ