ตะเกียงพิเศษ ??? 35-36

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ไปขี้..ถามไมจะไปด้วยรึไง...” พูดเสร็จไม่รอเอาคำตอบ เห็นพวกแม่งหน้าเหว่อไปตาม ๆ กัน กูรีบยกมือขออนุญาตจารย์หนวด ชิ่งออกห้องทันที  
“ตะเกียง..หนอตะเกียง..พูดมาได้ไปขี้..พูดไม่ห่วงสวยเลยเว้ยคนสวยของพวกมึง..555”
พอได้ยินเสียงหัวเราะไอ้พี่รันตามหลังมาสะใจได้ยั่วกูซะงั้น....ไอ้พี่นรกๆ.......ลงบัญชีไว้ก่อนเถอะเมิงๆ

[hide]Part  35
โรงอาหารระเบิดลง.
ได้เวลาพักเที่ยง เสียงกริ่งส่งสัญญาณ อาจารย์สุดาสอนอังกฤษ..ก็ปล่อยพัก เหมือนผึ้งแตกรัง  หลายคนกรูกันเข้าไปหาริต้า..คนสวย  แสดงความเป็นสุภาพบุรุษอาสาพาไปโรงอาหารกันให้พรึ่บ   อานิสงฆ์ตกไปถึงคุณกระแตกับคุณแว่นจืดไปด้วย แต่แล้วทุกคนก็แห้วแด๋กกกก...เมื่อคนสวยยิ้มหวานตรงดิ่งเข้ามายังพวกกู พร้อมกับเอ่ยปากฝากตัวกะไอ้คนเสน่ห์แรง..ตั้งกะห้าร้อยเมตร..ที่ยืนข้างกูเนี๊ยะ
“โทษนะค่ะ..ริต้าขอไปทานข้าวด้วยคนได้ไหมค่ะ..โต๋”  เรียกซะสนิท ยังกะรู้จักกันมาก่อน ไม่นับนัยตา
หวานเซ็กซี่ส่งให้วิบวับ พาใครต่อให้กลืนน้ำลายกันเป็นแถว
“ครับ..ก็ไม่เป็นไรนี่..พวกมึงใครมีปัญหาหรือเปล่า เพื่อนใหม่ขอไปด้วย”  ฉลาดขั้นเทพ ไม่อนุญาตและไม่ปฏิเสธเสียทีเดียว กลับโยนการตัดสินใจให้องค์คณะซะงั้น ใครเค้าจะบอกมึงกาน..ว่าไม่สะดวก  ในเมื่อพวกแม่งสุภาพบุรุษแมนสาด..ทุกตัวขนาดนั้น ไม่มีใครขยับปากยืนนิ่งเป็นหุ่นสากได้โล่ห์  กูขี้เกียจเสียเวลากิน  
เลยแย่งซีนตัดบทซะจบเรื่อง
“ไปสิครับ...ไม่มีใครกล้าปฏิเสธเพื่อนใหม่ ที่เอ่อ...สวยขนาดนี้หรอกครับ..”  จัดการส่งยิ้มพิฆาตกลับไปให้
ซะเลย ผิดคาด..ยิ้มสะกดเทพของไอ้ตะเกียงไม่มีผลกับ‘ริต้า’ ไม่แม้กระทั่งการแสดงออกใด ๆ ให้รู้ว่ายิ้มพิฆาตกูทำงาน ชักงง..หรือฟีโรโมนกูหมดฤทธิ์ซะแล้ว ไม่นะ..ไอ้พวกข้าง ๆ พากันมองกูตาค้างตะลึ่งกันซะขนาดนั้น ไม่เว้นกระทั่งคุณแฟนกู  ตอนแรกดูอึ้ง ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตาแข็งจ้องกูเหมือนไม่พอใจไปซะงั้น
“ขอบใจมากนะ...ชื่อ ‘ตะเกียง’ ใช่ไหม...หึ.หึ..หึ...สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นจริง ๆ”  คำพูดของริต้า  ฟังดูชอบกลแปลก ๆ แต่ไม่แปลกเท่ากับคำหลัง ‘สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น’ ชักยังไง ๆ แล้วสิกู
“โทษที..ไม่เข้าใจอ่าครับ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า คือผมไม่คุ้นอ่ะนะ ขอโทษด้วยถ้าผมจำไม่ได้”  กูลองหยั่งเชิงถามดูหน่อย
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ...เราไม่เคยรู้จักกันหรอก บังเอิญริต้า ได้ฟังมาก่อนว่า...ห้องเรามีเด็กใหม่ย้ายมาก่อนริต้าไม่กี่วัน ดังระเบิดทั่งโรงเรียน เลยไม่แปลกใจว่าทำไมถึงดัง”  ฟังดูยังไม่เคลียร์เท่าไหร่  แต่ไงเก็บความสงสัยไว้ก่อน  เสียเวลา..ค่อยหาคำตอบเอาทีหลังได้ไม่ยาก
“อย่าเสียเวลาเลย รีบไปกันเถอะ กินเสร็จซ้อมสีอีกไม่ใช่รึไง”  กูพูดกับพวกแม่ง ซึ่งพอกูพูดขึ้นก็พยักหน้าเหมือนนึกขึ้นได้  แล้วขบวนหนุ่มหล่อ สาวสวยหนึ่งคน รวมกันก็เจ็ดคนพอดี ย้ายขบวนกันไปสิงสถิตย์ยังโรงอาหาร โดยที่ริต้าเธอบอกกับกระแตและแว่นจืดว่าเธอจะไปกับพวกกู ทำให้ทั้งคู่หน้าเจื่อนไปถนัด ไอ้ครั้นจะชวนไปด้วย  ก็เกินอำนาจไอ้ตะเกียงเพราะทั้งคู่ไม่ได้ขอไปด้วย  ไม่เหมือนริต้าเธอเดินเข้ามาขอเอง โต๊ะนั่งประจำก็จำกัดคน เดี๋ยวพวกแก๊งค์หอยแมลงภู่อีกเล่า  งานนี้ไม่พอนั่งแน่ ๆ ถ้าเพิ่มคนอีกสองคนตลอดทางไม่ต้องบอก ตกเป็นเป้าสนใจเป็นเรื่องปกติ..เริ่มชินแล้ว แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คงเป็นเพราะวันนี้ ‘สิงห์โตดำ’  มีนางสิงห์สาว สวยเซ็กซี่เดินเป็นเป้าสายตาอีกหนึ่งคน  โดยที่เธอไม่แคร์สื่อตะหาก  เพราะริต้าเธอให้ความสนใจเพียงคนเดียว จงใจชวนไอ้หล่อขั้นเทพคุยตลอด ถามนั่นถามนี่ไม่หยุด   นี่ถ้าเสียงไม่หวานหู..คงลำคาญพอดู
ไอ้ที่ทนกันได้เพราะเสียงเจื้อยแจ้วฟังแล้วมันเพราะ ยังกะนกการะเวก บวกท่าทางลันล้าน่ารัก ๆ ที่เธอแสดงออกทำให้องค์คณะมีสีสันเข้าไปใหญ่..
เป็นที่สะดุดตาโดยไม่ต้องสงสัย แม้ไอ้หล่อเก็กจะตอบมั้งไม่ตอบมั้งก็ตาม เธอก็ไม่ย่อท้อที่จะชวนมันคุย
ถึงพวกแม่งจะแย่งกันตอบแทนไอ้พี่โต๋บ้างก็ตาม ในขณะที่กูไอ้ตะเกียงกลายเป็นตัวประกอบที่เดินตามหลัง
อ๋อไม่สิไม่ได้เดินคนเดียว..ยังมีไอ้พี่กานเดินเป็นเพื่อน ยอมรับมันคงเส้นคงวากับน้องกิ่งจริง ๆ แต่จะโทษใครคงไม่ได้ เพราะกูเองไม่ติดว่าตะหงิดใจคำพูดแปลก ๆ ทิ้งท้ายให้คิด กับสายตาที่เหมือนมีอะไรบางอย่าง ที่กูก็บอกไม่ได้แต่มันรู้สึก กูคงรื่นเริงไปกับความน่ารักขี้อ้อนของริต้าอีกคน .
เข้ามาในโรงอาหาร  เสียงที่คุ้นหูก็เรียกกูขึ้นมา
“น้องตะเกียงคร๊าบ...น้องตะเกียง”  เสียงมาก่อน ก่อนคณะของพี่ท่านจะพากันเดินเข้ามา ในขณะที่กู
ยังไม่ทันได้หย่อนตูดลงนั่งเลยด้วยซ้ำ   
“ครับ..ดีครับพี่พรต”  ใช่แล้ว..เจ้าเก่า.พวกไอ้พี่พรตนั่นเอง มันมากันครบทีม ทั้งไอ้พี่วิน พี่ชัด พี่หน่อง พี่ต้า
และแปลกใจสุด ๆ เพราะคนสุดท้ายเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ไอ้พี่เทค มันมาเป็นนักเรียน โรงเรียนกูตอนไหน แถมอยู่กลุ่มไอ้พี่พรตอีกตะหาก
"หวัดดี..ตะเกียง...เราเจอกันอีกแล้วนะครับ เสียดายที่วันนัดเลี้ยงตะเกียงไปไม่ได้ ไว้ให้เพื่อนพี่แก้ตัวคืนให้ทีหลังนะครับ”  พอมันพูด พวกไอ้พี่พรตต่างหันมองหน้ากันแบบงง ๆ ที่มันดันรู้จักกู ในขณะกลุ่มกูก็งงเหมือนกัน แต่คงคนละความหมาย พวกกูงงว่าไอ้พี่เทคมันมาเรียนที่นี้ตั้งกะเมื่อไหร่
“อ้าว!...รู้จักกันมาก่อนหรือนี่...กำลังจะแนะนำแล้วเชียว”  ไอ้พี่พรต มันเปรยขึ้นมา
“ครับ..รู้จักกันมาแล้ว  พวกพี่โต๋ทั้งกลุ่มรู้จักพี่เทคกันหมดทุกคน ตะเกียงแค่แปลกใจ..พี่เทคเรียนที่นี้ด้วย
หรือครับ”  ทุกคนต่างรอฟังคำตอบที่กูถามเหมือนกัน นึกว่าหน้าอย่างมันเรียนมหาลัยแล้วซะอีก อย่างน้อยก็น่าจะปีหนึ่ง เพราะพวกเพื่อนมัน เด็กมหาลัยชัด ๆ
"อือ..พี่เพิ่งย้ายมาวันนี้นะ..อยู่ห้องเดียวกับพรต  เผอิญพี่เป็นเพื่อนของเพื่อนพรตอีกที พอมาเรียนที่นี้เลยเข้ากลุ่มพรตเลย เห็นบอกจะแนะนำคนสวยระดับเทพประจำโรงเรียนให้พี่รู้จัก คงไม่ได้หมายถึงตะเกียงหรอกใช่ไหมพรต?”  ประโยคหลัง มันหันไปถามเอาคำตอบกับไอ้พี่พรตซะเอง เหมือนเปลี่ยนประเด็นไงไม่รู้  คงกลัวกูถามมากมั้ง
“แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ..ก็นี่แหล่ะที่กูจะพามึงมารู้จัก ไม่รู้นิว่ามึงเจอกันมาก่อน”  ไอ้พี่พรตเกาหัวแก้เขินแกรกๆ..
ซะงั้น   น่ารักตายเลย..ท่าเขินอ่ะ
“ว่าแล้ว...ถ้าเป็นคนนี้...กูยอมรับที่เมิงโฆษณา ว่าสวยขั้นเทพจริง ๆ” ไอ้พี่เทคพูดออกมา โดยไม่ยอมทิ้งสายตาจากหน้ากูสักเอ๊ะ!.. เวร..พวกมึงเล่นชมกูกันไปมา  ไม่คิดมั้งว่ากูผู้ชายนะเว้ย..เห้ย!...
“จะยืนคุยกันอีกนานไหม?...หิวแล้ว”  อ้าว!..จู่ ๆ เหวี่ยงใส่กูเฉยเลยไอ้พี่โต๋ พูดเสร็จไม่รอฟัง  เดินไปนั่งโต๊ะประจำ โดยมีริต้าตามไปนั่งประกบทางขวาทันที ต่อด้วยองค์คณะทั้งหลาย  กูหันมายิ้มเจื่อน ๆ เป็นการขอโทษกลาย ๆ  ที่ไอ้สิงห์คะนองนา..มันทำเสียมารยาทตะกี้ กำลังจะเดินเข้าไปนั่งที่ว่างข้างมันฝั่งซ้าย..ที่พวกเว้นไว้ให้กู ฝั่งขวาเป็นไอ้พี่บอมย์นั่งอยู่ เว้นช่องกลางให้กูชัวร์  แต่อ่ะนั่น!
“โต๋ขา...ทำไมคืนวันเสาร์ไม่ไปก็ไม่โทรบอกอัง แล้วดันปิดโทรศัพท์ซะอีก วันอาทิตย์ก็ติดต่อไม่ได้  ไม่เห็น
เมสเสสที่อังส่งไปให้หรือค่ะ.”  มาเป็นชุด ไม่พูดเปล่า ก้าวแหม่ะลงไปนั่งที่กูเล็งไว้ที่ของกู  อะเห่อ!..ท่านผู้ชมขารับ...บัดนี้มันกลายเป็นที่นั่งพี่อังไปซะแล้วล่ะครับ ไอ้ตะเกียงยืนหัวโด่ไร้ที่พักพิงเหมือนหมาถูกทิ้งทันที
“อ้าว!..ตะเกียงไม่มีที่นั่งหรือครับ...ป่ะ!..ไปนั่งกับพวกพี่ก็ได้  โต๊ะโน้นไปกัน”  ไอ้พี่พรต ไม่รอกูตอบรับ
หรือปฏิเสธ ..คว้าข้อมือกูหมับ ลากกูเดินตามไปทันที ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของใครต่อใคร  รวมทั้งกูด้วย
ที่ไม่รู้จะทำไง   ปฏิเสธก็ใช่ที่ในเมื่อกูก็ไม่มีที่นั่งจริง ๆ จะให้นั่งตักพวกแม่งมันเหรอ...กูขอทางเลือกตามไอ้พี่พรตมันไปดีก่า
“ตะเกียง..ไปนั่งกับพี่ดีกว่านะ”  ไอ้พี่โทนี่ ลุกตามมาฉุดข้อมือกูอีกข้าง ยื้อไว้ไม่ให้กูตามไอ้พี่พรต ในขณะที่
ไอ้พี่พรตก็หันมาจ้องหน้ามัน  ก่อนจะพูดขึ้นมา
“มึงบ้าป่าวว่ะ!..โทนี่ จะให้น้องเค้าไปนั่งตรงไหน อย่าบอกนั่งตักมึงหล่ะ..มึงก็เห็นที่นั่งเต็มหมดแล้วจะนั่งเข้าไปได้ยังไงกัน” ไอ้พี่โทนี่อึกอัก..หน้าเสีย มันก็จริงอย่างไอ้พี่พรตพูด กูก็ไม่รู้จะแก้สถานการณ์ยังไงตอนนี้ กูเองจะได้แดกข้าวป่าวเห่อะ นี่ก็ล่อเข้าไปเกือบสิบนาทีแล้ว ที่นั่งแดกยังไม่มีเลย
“ไม่ต้อง..กูเสียสละเอง ตะเกียงมานั่งโต๊ะนี้...เดี๋ยวพี่หาที่นั่งเอาใหม่ก็ได้”  ไอ้พี่บอมย์ครับ..เสียงมาก่อนตัว
ก่อนจะมายืนตรงหน้าไอ้พี่พรตอีกคน กูถือโอกาสบิดข้อมือให้หลุดจากการจับทั้งไอ้พี่พรต และไอ้พี่โทนี่มัน ตลกพิลึกกลายเป็นจุดสนใจในโรงอาหารซะงั้น ผู้ชายตัวสูงยังกะควายหกเจ็ดคน ยืนรวมกันเป็นกลุ่ม ตั้งท่า
จ้องกันไปมาเหมือนจะไม่ยอมกันซะงั้น  ยังไม่ทันไร..เสียงกรี๊ดสนั่น  ลั่นโรงอาหารแหลมได้อีกแทบอุดหู..
ของพี่อังก็ดังขึ้น   ทำให้จุดสนใจคนทั้งโรงอาหารพุ่งเป้าไปที่นั่นทันที ภาพที่เห็น..ผู้หญิงสองคนกำลังนัวเนียเข้าตบกันอยู่ คนที่เสียเปรียบเพราะโดนไปเต็ม ๆ  กลับเป็นพี่อังที่ระเบิดเสียงกรี๊ดเมื่อตะกี้   ในขณะที่ริต้า..ท่าทางทะมัดทะแมง หลบหลีกแถมสวนตบฉาดเข้าเป้าเต็ม ๆ สองสามฉาด ในขณะที่พระเอกของเรื่องกลับลุกเดินหันหลังออกจากโรงอาหารไปเฉยไม่สนใจสิ่งแวดล้อม..ใครจะเป็นจะตาย  เห็นหน้านิ่ง ๆ แต่สายตา
ที่ชำเลืองมองกู..ร้อนๆ หนาว ๆ ไงไม่รู้....อูย....เรื่องบ้าอะไรกันว่ะ!...โรงอาหารเกิดสงคราม  หอยแมลงภู่ VS หอยไม่มีภู่..เพราะตัวคนเดียวยังไม่มีพวกจึงไร้ภู่  และแล้วผีสามบาทพร้อมพี่รสา พี่คนางก็พุ่งรี่เข้าหาริต้าทันที
กลายเป็นหกรุมหนึ่งเข้าให้ เมื่อเห็นพี่อังกำลังเสียเปรียบโดนไปเต็ม ๆ หลายดอก แต่ก่อนที่ริต้าจะกลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากกว่านี้ ไอ้พี่เทคก็เป็นพระเอกขี่ม้าขาว เข้าไปกันกลางวงล้อม..บังริต้าไว้ ก่อนจะตวาดเสียงดังลั่นสนั่นโรงอาหาร   
“...หยุด..ๆๆ..”  ซึ่งมันได้ผลเพราะทุกอย่างหยุดชะงักนิ่งทันที พลังเสียงที่แปร่งออกมามันก้องกังวานอยู่ในแก้วหู..พาให้สั่นระริก เหมือนเคยได้ยินพ่อพูดให้ฟังว่า การใช้พลังเสียงแบบนี้คลับคลายคลับคลาพลัง ‘สิงห์โตคำราม’  แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเคล็ดวิชานี้เป็นวิชาลับเฉพาะของบ้าน ‘สิงห์ราช’  ตระกูลของไอ้พี่โต๋
มันนิ คนนอกจะใช้ได้อย่างไรกัน แล้วก็เห็นไอ้พระเอกขี้เก็กเดินหน้านิ่งกลับเข้ามา สายตาที่มันจ้องไอ้พี่เทค..คมวาวได้อีก  ในขณะที่ไอ้พี่เทคก็หาได้กลัวมันไม่..จ้องตอบด้วยสายตาชนิดเดียวกัน ไอ้ตะเกียงเห็นท่าไม่ดี
เลยนึกหาวิธีลดแรงกดดันที่กำลังปะทุขึ้น..ก่อนที่นี้จะระเบิด เพราะสัญชาตญาณบอกกูว่า พลังอัดมหาศาลกำลังก่อตัวขึ้นช้า ๆ  เหมือนพายุกำลังมาไงงั้น
“โครกๆ...โครกๆ..”  ไม่ต้องแปลกใจไป เสียงท้องกูร้องดังขึ้นมา เรียกสายตาทุกสายตาหันมามองกูเป็นตาเดียว แม้เสียงจะไม่ดังสนั่นเหมือนเสียงตวาดไอ้พี่เทคเมื่อกี้ก็ตาม  แต่พลังขับลมช่องท้องของไทเก็ก..ก็สามารถบังคับเสียงได้ไม่แพ้กัน หลายคนอมยิ้ม..กลั้นขำกันเต็มที่ โดยเฉพาะไอ้พี่พรต..และพวกเพื่อนมันที่ยืนใกล้กูที่สุด
ก่อนจะหลุดหัวเราะตามกันมา
“คิก..คิก..คิก...555.”  แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะสนั่นทั่วโรงอาหาร

pol569567

ขอบคุนคับ

4_NAY

เก่งมากนะ ตะเกียง

krittamm

ขอบคุณครับ

beer_non

ขอบคุณครับ

Alikesky280

น่ารัก