ตะเกียงพิเศษ ??? 57-58

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

คือทนในสิ่งที่ไม่รักไม่ชอบ แต่มันจำเป็นเพราะมันคือหน้าที่  
เลยต้องทน เขาจึงสอนให้เรารู้จักทั้ง..อด..และ..ทน..เรียกว่า ‘อดทน’....555!...เป็นไงพูดดีไหมคร๊าบๆ.....
สาระได้โล่ท์ไอ้ตะเกียงก็มีนะมุมนี้...แหมๆ..อย่าคิดว่ากูรั่วเป็นแต่อย่างเดียวดิ....กร๊ากๆ!..อึ้งกันเป็นแถวเลยไหมล่ะ..
Part  57
..ภาพบั่นทอน..ความรู้สึก...
ออกมาจากห้องผอ.  พวกกูตรงไปยิมทันที ตอนนี้ใกล้เวลาแข่งของสีน้ำเงินกับสีเขียวคู่ชิงที่สาม จบแล้วแดงกับเหลืองชิงที่หนึ่งต่อ มาถึงยิมพวกเราแยกขึ้นอัศจรรย์เชียร์สีใครสีมัน กูไอ้พี่โต๋..ไอ้พี่บอมย์ก็ขึ้นนั่งอัศจรรย์สีแดง
สีที่อยู่ข้างกันคือเหลืองและเขียว สีแดงอยู่กลาง อีกฟากเป็นสีน้ำเงิน ชมพู และส้มตอนนี้เชียรลีดแต่ละสี
ต่างออกท่าทางโชว์ลีลาแข่งกันอยู่ เจ็พี่กิ๊ปบอกว่าโชว์เฉพาะเพลงทั่วไปช๊อทเด็ดจะใช้วันประกวด เก็บไว้โชว์กรรมการพรุ่งนี้ ไม่งั้นคู่แข่งรู้ไต๋กันหมด  คิดว่าแต่ละสีคงอุ๊บไว้เหมือนกัน กะเซอร์ไพรส์พรุ่งนี้แน่นอน   
นักกีฬาสีน้ำเงิน กับสีเขียวลงวอร์มในสนาม สีไอ้พี่พรตประทะสีไอ้พี่หน่อง คิดว่าสู้น้ำเงินไม่ได้ชัวร์   
ไอ้พี่หน่องมันคงทำใจไว้แล้ว วันนี้มันคว้าเหรียญทองว่ายน้ำฟรีไสตล์ 100  เมตรชาย ให้กับสีเขียวอีกหนึ่งเหรียญ  มันคนเดียวทำสองเหรียญทองกับอีกหนึ่งเหรียญเงิน   หากไอ้หล่อเทพไม่ลงชิงว่ายผีเสื้อเมื่อวาน คาดว่าคงทำแพททริกไปแล้วถึงไงตอนนี้..มันก็ได้ชื่อเป็นฉลามหนุ่มเจ้าสระไปเรียบร้อย ตอนนี้แค่ทำหน้าที่พี่เลี้ยงให้กับนักกีฬาตะกร้อสีมัน  กรรมการเรียกนักกีฬารวม เพื่อเริ่มการแข่งขัน ลีดจึงหยุดกลับขึ้นอัศจรรย์
ศรีริต้าตรงดิ่งเข้ามาที่พวกกูนั่งทันที เป้าหมายไม่ต้องบอกคงรู้ ๆ กันอยู่
“โต๋ขา...ริต้าเหนื่อยจังเลย ขอนั่งด้วยคนน่ะค่ะ”  พูดไม่รอเอาคำตอบ จัดการให้น้องผู้ชายม.3ที่นั่งติดกะไอ้พี่โต๋ยกตูดย้ายที่ซะงั้น ก่อนที่เธอจะย่อนก้นลงแหม่ะ..ยึดพื้นที่ไปโดยปริยายไอ้หล่อเทพไม่ได้แสดงอาการอะไร
ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ไอ้พี่บอมย์นั่งติดกูฝั่งซ้ายกระซิบเบา ๆ พอให้ได้ยินสองคน
“คิดไรมากล่ะ!...เพื่อนพี่มันเสน่ห์แรง..คงไม่มีไรหรอก”  สงสัยกลัวกูคิดมาก กูนิ่งไม่พูดไรตอบ
“โต๋ขา...พรุ่งนี้นั่งเสลี่ยงด้วยใช่ไหมค่ะ?..เจ๊กิ๊ปว่าจะให้พวกเราไปรวมกันที่บ้านพี่บอยคืนนี้เลยพรุ่งนี้ต้องแต่งหน้าแต่เช้า เห็นพูดต้องตื่นตั้งกะตีสี่ตีห้า ริต้าโทรบอกทางบ้านแล้วด้วยไงคืนนี้โต๋ไปด้วยใช่ไหมค่ะ?”
อ่านะ!...ไม่ได้อยากฟังหรอก แต่บังเอิญนั่งติดกะไอ้หล่อมันพลอยได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ
“ยังไม่รู้เลยครับ...ต้องรอประชุมเย็นนี้อีกที...แล้วใครต้องไปค้างบ้างล่ะ?”  มันถามกลับไป
“เท่าที่ริต้ารู้ เห็นว่าให้พวกลีด พวกถือป้าย ดรัมเมเยอร์ ตัวหลัก ๆ ทุกคนที่ต้องแต่งหน้าแต่งตัวเป็นพิเศษประมาณ 20 คน รายชื่อเจ็กิ๊ปแกคัดไว้แล้ว ส่วนพวกที่เหลือแจกชุดไปแต่งมากันเองได้เลย  
แต่ต้องมารวมกันที่โรงเรียนห้ามเลทเกินเจ็ดโมงอ่ะค่ะ”   ช่างรู้จริง..รู้แจ้ง..รู้ทุกเรื่องเกาะติดสถานการณ์
รวดเร็วดีจัง ศรีริต้า..คงรู้แล้วม้าง..ว่าหนึ่งในรายชื่อยี่สิบคน..ที่ต้องค้างบ้านไอ้พี่บอยมีไอ้หล่อเทพด้วย
ไม่เช่นนั้น..คงไม่รีบโทรขอทางบ้านล่วงหน้าซะตั้งกะวันหรอก ไอ้พี่โต๋ไม่ได้คุยไรต่อหันมาสนใจการแข่งขันตรงหน้า ซึ่งตอนนี้จบเซ็ทแรกแล้ว ด้วยคะแนน 21 ต่อ 16  สีน้ำเงินชนะไปขาดลอย นักกีฬาพักก่อนจะแข่ง
เซ็ทที่สอง..กูเกิดปวดฉี่ขึ้นมา   เลยบอกไอ้หล่อกะไอ้พี่บอมย์
“ตะเกียงไปห้องน้ำแป๊ปนะ...เดี๋ยวมา”
“พี่ไปด้วยดิ..ปวดเหมือนกัน”  ไอ้พี่บอมย์มันจะไปด้วย กูหันไปมองหน้าไอ้หล่อ มันยักหน้าให้กูเลยลุกเดินออกมาพร้อมไอ้พี่บอมย์ ตามจริงมันควรตามกูมา ไหนบอกไม่ให้คลาดสายตากันไงนี่ไรพอมีหญิง ไม่สนใจกูซะงั้น...ชิ..
ตลอดทางไปห้องน้ำ มีแฟนคลับทักทายพวกกูตลอดทาง ดีหน่อยที่ทางเดินไม่แออัดเหมือนตอนเช้า..อาจเพราะตะกร้อคู่นี้ได้รับความสนใจน้อย รู้ผลอยู่แล้วว่าสีเขียวสู้สีน้ำเงินไม่ได้  พวกเลยไปลุ้นฟุตบอล...ที่ตัดเชือกรอชิงพรุ่งนี้ก่อนพิธีปิดสนาม แข่งตรงกันพอดี ..คนเลยบางตาทำธุระเสร็จออกมา พ้นประตูเจอไอ้พี่เทคเดินมาพอดี
“ตะเกียง..มาเข้าห้องน้ำเหร่อครับ”  ถามแปลกง่า..คงชวนคุยมากกว่า เห็นอยู่ว่าเพิ่งโผล่ออกห้องน้ำไม่เข้าห้องน้ำแล้วจะทำอะไร ไม่ทันตอบ มีคนชิงตอบซะก่อน
“เข้าห้องครัวม้าง..เห็นอยู่นิ..ว่าออกมาจากห้องน้ำ ไม่น่าถาม”  อ่าห่ะ!..ใช้แล้วครับไอ้พี่บอมย์มันตอบกวนซะงั้น ไอ้พี่เทคมองหน้ามัน..ยิ้มมุมปากนิด ๆ ไม่โต้ตอบอะไร
“ตะเกียงขอตัวก่อนครับพี่...แข่งต่อจากคู่นี้ ไงเชียร์ด้วยนะครับ” กูตัดบททันที พร้อมขอตัวออกมาไอ้พี่เทค
ไม่ตอบ..พยักหน้าให้ก่อนจะแยกเข้าห้องน้ำไป
“แม่ง..หลีอยู่ได้...ลองแย่งเพื่อนกูดิ..เจอกูแน่”  มันยังไม่หยุด บ่นงุงงิงของมันได้อีก ห่วงเพื่อนจริงน่ะมึง.
ตามมาคุมกูเนี๊ยะ...รักมันห่วงมันไม่คอยดูมันไว้ล่ะ..โน้น!..หอยไม่มีพู่เกาะหนึบไม่ปล่อยอยู่นั่นป่านนี้นั่งตักกันละมั้ง...ดันเสือกมาหวงกูอยู่ได้....ไอ้บร้า....ได้แค่คิดไม่พูดให้รู้หรอก   
“ตะเกียงไม่ต้องอะไรกับพวกแม่งมาก ดูก็รู้...มันคิดไรอยู่”  แน่ะ!...กูอุตส่าห์ทำเฉยไม่พูด..วกมาหาจนได้
“ไม่ต้องอะไรคืออะไร..บอกหน่อยได้ม่ะ..พี่บอมย์”  ถามแม่งกลับล่ะ...ใช่ว่าไม่รู้ว่ามันต้องการสื่ออะไร  
แต่เข้าใจไหมตอนนี้กูหงุดหงิดล่ะ ทำไมต้องมาสั่งกูซะงั้น ทำยังกะกูจะอะไรกับพวกแม่งแหล่ะ...ทีเพื่อนมันไม่เสือกไปเตือน ถึงเนื้อถึงตัวนมเบียดไหล่ซะขนาดนั้น ไม่ยักบอกเพื่อนมัน  กลับมาระวังกูอยู่เนี๊ยะ
“พี่หมายความว่า ไม่จำเป็น..ตะเกียงไม่ต้องพูดดีกับพวกแม่งหรอก พูดดีด้วยจะให้มันมีความหวัง”

น้าน...ดูมันพูด บทจะคิดเองเอ่อเอง  มันก็เยอะอ่ะ..ไอ้พี่บ้านี่
“ตะเกียงก็คุยปกติ จะให้เปรี้ยวใส่เค้าได้ไง เค้าไม่ได้แสดงอะไรนี่..ว่าต้องการอย่างที่พี่พูดอ่ะ..ทำอย่างนั้น ตะเกียงก็นิสัยใช้ไม่ได้อ่ะดิ...”  กูพูดให้มันเข้าใจล่ะ
“ของแบบนี้ ไม่ต้องรอให้พูดหรอก มองตาก็รู้คิดไม่ซื่อชัวร์ พี่เอาหัวเป็นประกัน”  ไม่ไหวจะเคลียร์
พูดไปก็ไม่จบ ตกลงมึงโมโหแทนไอ้พี่โต๋มันขนาดนี้เลยเหร่อ รักเพื่อนมากเลยเน่อะเพื่อนมึงไม่เห็นทุกข์ร้อนเลยซักนิดเห่อะ กูรำคาญเลยเงียบโต้ตอบไป..ไม่จบกันพอดีกลับมาอัศจรรย์ไม่เห็นไอ้หล่อนั่งอยู่ ริต้าก็ไม่อยู่เหมือนกัน..ไม่รู้หายไปไหน กูกับไอ้พี่บอมย์นั่งลงที่เดิม ต่างคนต่างไม่ได้พูดไรต่อ จนเซ็ทสองจบลง
สีไอ้พี่พรตคว้าอันดับสามไปครองตามคาด ไอ้พี่บอมย์ชวนกูลงไปในสนามสวัสดิการสีกูพากันเอากระติกน้ำ
ผ้าเย็นฯลฯ เข้าไปจับจองพื้นที่ ไอ้หล่อเทพก็ยังไม่เห็นหัวกูไม่อยากคิดไรมากหรอก แต่มันทะแม่งทะแม่ง
ตะงิดลึก ๆ จนป่านนี้มันยังไม่มาระหว่างเดินลงอัศจรรย์ น้องกิ่งแฟนไอ้พี่กานเรียกกูไว้
“พี่ตะเกียงค่ะ...ขอกิ่งคุยด้วยแป๊ปดิ”  กูหันมามอง ก่อนจะยักหน้าให้ไอ้พี่บอมย์มันเข้าสนามไปก่อน   
น้องกิ่งพากูเดินออกประตูหลังยิม ประตูด้านนี้ติดกับสวนหย่อม พอออกมา..เธอก็ให้กูเดินตามมาบริเวณสวนหย่อม..มีต้นไม้ร่มรื่น แล้วก็หยุดไม่พูดอะไร  แต่ชี้ให้กูมองตามทิศทางมือเธอ กูมองตามก่อนจะอึ้ง...
พูดไม่ออก กับภาพที่เห็นตรงหน้า  
กูเห็นไอ้พี่โต๋ยืนหันหลัง ในขณะที่ริต้าหันหน้ามาทางกู มือโอบรอบคอไอ้พี่โต๋ เขย่งตัวขึ้นหอมแก้มมันใช่ครับ...ไม่ผิดหรอก เธอหอมที่แก้มของมัน ก่อนจะเลื่อนหน้าลงไป  โดยมือยังไม่ปล่อยออกจากคอไอ้พี่โต๋มันเลย
ซึ่งตอนนี้กูมองไม่เห็นว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ถ้าจะเดาน่าจะกำลังจูบกันมั้ง  เพราะคอไอ้พี่โต๋มันก้มลงต่ำ แต่กูมองไม่เห็นว่าจูบหรือไม่ เพราะหัวมันบังไว้หมด   เห็นแค่นี้..ก็ไม่ต้องการรู้อีกแล้วว่ามันจะทำอะไรกันต่อ
กูยิ้ม ๆให้กับน้องกิ่ง แล้วหันหลังเดินกลับเข้าโรงยิม น้องกิ่งเดินตามมาเงียบ ๆ จนถึงประตูทางเข้าก็พูดขึ้นมาว่า
“กิ่งเห็นทั้งสองคน ลุกออกมาทางนี้ด้วยกัน ตอนนั้นกิ่งเชียร์พี่กานแข่งตะกร้ออยู่ เลยตามออกมาดู..พี่เค้า
ไม่เห็นกิ่ง เห็นยืนจับมือคุยกันดูแปลก ๆ เลยเดินไปเรียกพี่มา คิดว่าพี่ไม่น่ารู้ว่าเค้าออกมาทำไรกัน..  จึงมาเห็น..เอ่อ..ภาพเมื่อตะกี้...ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ..ถ้าทำให้พี่ตะเกียงไม่สบายใจ”  กูยิ้มให้เธอ พร้อมกับพูดว่า
“ไม่มีไรนี่ครับ พี่ไม่คิดว่ากิ่งจะพาพี่มาดูอะไร นึกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่ซะอีก ส่วนที่เห็นตะกี้เป็นเรื่องส่วนตัว
ของเค้า ไม่เกี่ยวกับพี่สักหน่อยจริงไหม?”  กูพูดพร้อมกับยิ้มให้น้องกิ่งไปใช่เรื่องที่จะให้ใครมาสงสารเห็นใจ
การกระทำมีผลในตัวมันเอง กูก็ต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอเหมือนกันเรื่องระหว่างกูกะไอ้พี่โต๋ แม้จะไม่มีใครรู้ในวงกว้าง แต่ในวงแคบ..คงมีใครคิดไปไหนต่อไหนกันแล้ว  น้องกิ่งคือหนึ่งในคนเหล่านั้น เพียงแต่กูไม่จำเป็นต้องยอมรับ..หรือปฏิเสธ เธอไม่เซ้าซี้กูต่อพยักหน้าเหมือนเข้าใจ ก่อนจะแยกกันไป กูกลับเข้ามาในสนาม พยายามทำให้เป็นปกติแม้จะรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิมก็ตาม..............เกือบสิบนาที..ไอ้พี่โต๋มันเดินเข้ามาในสนาม ริต้าอยู่กับพวกลีดที่อัศจรรย์  มีส่งสายตายิ้มเยาะให้กูอีกตะหาก หึ...เธอเก่ง...คงคิดว่ากูจะเศร้าล่ะสิ...เสียใจด้วย
ถ้าคิดว่าคนอย่างไอ้ตะเกียง...จะฟูมฟายกับเรื่องนี้ คำว่าเสียใจ..ใช้กับกูไม่ได้ในตอนนี้...แต่คำว่า..เสียความรู้สึก...เหมาะมากกว่า  ยอมรับว่าเสียความรู้สึก กูไม่ใช่คนช่างถามถึงเคยคุยกันว่า สงสัยอะไรให้ถามอย่าคิดเอาเอง แต่กูก็อยากบอกเหมือนกันคนเราบ้างเรื่องไม่จำเป็นต้องถาม เจตนาถ้าไม่มีอะไรในกอไผ่ ก็ควรเป็นฝ่ายบอก
กูเองบ้างสิหายไปทำอะไรกันมา..กูยังจะรู้สึกดีได้..ถือว่าไม่ปิดบัง เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องรอให้ถาม
เมื่อรู้ว่าไม่ปกติ มีอะไรบอกกันก่อนดีที่สุด กูคิดของกูแบบนี้  คนเราถ้าต้องคอยถามคอยเซ้าซี้หาคำตอบ มันจู้จี้จุกจิกไป..ซึ่งไม่ใช่นิสัยกู มันเดินมาที่พวกกูกำลังวอร์มกันอยู่ ส่งยิ้มมาให้เหมือนเคย กูเฉย ๆ ไม่ได้ยิ้มตอบไร
มันหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง คงแปลกใจปกติกูต้องยิ้มตอบมัน
“หายไปไหนมาว่ะ!ตั้งนาน...-เอี้ย-นึกว่าจะไม่มาแข่ง..ยอมบายให้สีไอ้เชี้ยรันมันซะอีก”  
ไอ้พี่บอมย์ว่าแดกเพื่อนมัน
“กูไปธุระมา..บาย-เอี้ย-ไรล่ะ ต่อให้เป็นเพื่อนก็ไม่ยกให้แม่งหรอก กว่าจะเหนื่อยเข้ามาชิงได้ใครจะยกให้ง่าย ๆ กันว่ะ!”  มันตอบเพื่อนมัน ก่อนจะหันมามองหน้ากู จงใจพูดประโยคสุดท้ายใส่กูซะงั้น  หึ...ใครจะยกให้..ยกให้หรือไม่..กูไม่รู้กะมึงหรอก...สำหรับกูขึ้นอยู่กะคนกลางต่อให้ไม่อยากยกให้ แต่เจ้าตัวเสือกเล่นด้วย ไม่มีทางที่จะห้ามได้หรอก ของแบบนี้ว่าได้ที่ไหนกูเฉยไม่ได้พูดไรตอบ มันก็ลงมือวอร์มของมันไป กรรมการเรียกหัวหน้าทีมเข้าไปเสี่ยงแดนมันกะไอ้พี่รันเข้าไปจับมือกันต่อหน้ากรรมการ เสี่ยงแดนไอ้พี่รันเลือกเสริฟก่อน
ไอ้พี่โต๋เลือกแดนที่พวกกูวอร์มอยู่  กรรมการปล่อยให้วอร์มในสนาม พวกกูลงวอร์มกันคนละฝั่ง เสียงกองเชียร์เริ่มกระหึ่มขึ้นมาทันที ชั่วโมงนี้ตัดทุกอย่างทิ้งหันมาสนใจหน้าที่ในเกมส์ดีกว่า
คนดูทยอยเข้ามา คณะอาจารย์เริ่มขึ้นนั่งอัศจรรย์กันแล้ว..กลับมาคึกคักกันอีก เห็นพวกนักฟุตบอลเข้ามาเต็มสนาม ไอ้พี่บอยประธานสีก็มาด้วย พร้อมตะโกนบอกพวกกูว่า  
“เห้ย!..พวกมึง ฟุตบอลสีแดงชิงที่สามกะสีส้มว่ะพวก... สีเขียวกับสีเหลืองชิงที่หนึ่ง”
เพราะฟุตบอลแข่งเสร็จแล้วเห่อะ คนถึงไหลทะลักมาในยิม ตอนนี้กลับมาสภาพเหมือนตอนชิงบาสเมื่อเช้า เสียงกรี๊ด..เรียกชื่อพวกกูสนั่นดังขึ้นมา แข่งกันตะโกนปลุกความคึกคักให้นักกีฬาตื่นตัวขึ้นอีกโข กูเลยลืมเรื่องที่ขุ่นมัวไป เพราะบรรยากาศตรงหน้าทำให้สนุกขึ้นทันที กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาวอร์ม พวกกูเข้ามากอดคอกันบูมสีไอ้พี่รันก็เหมือนกัน มันคงวางตัวเล่นเหมือนเดิม ไอ้พี่รันเล่นตัวกลาง ไอ้พี่โทนี่หน้าขวาไอ้พี่วิน
ตัวฆ่า พวกกูก็เล่นตำแหน่งเดิม พอพร้อมกันแล้ว กรรมการส่งลูกให้ไอ้พี่โทนี่ทำหน้าที่โยนลูกให้ไอ้พี่รันมัน
มันเสริฟลูกแรกอัดใส่กูซะงั้น คงกะลองฝีมือกูอะดิ แมทที่ผ่าน ๆมา กูไม่ค่อยได้โชว์ส่วนใหญ่เป็นไอ้พี่โต๋
กับไอ้พี่บอมย์มันซะมากกว่า กูก็แค่ตัวชงตั้งให้ไอ้พี่บอมย์มันฟาดซันแบล๊คโชว์เทพของมัน ลูกเสริฟเลียดตาข่ายมาอย่างแรงและเร็ว ถึงรู้ว่าลูกเสริฟไอ้พี่รันมันใช่กระจอก..กูใช้เข่าเดาะลูกขึ้น ก่อนจะแปลด้วยหน้าเท้าตั้งหน้าเน็ตให้ไอ้พี่บอมย์สบาย ๆไม่ใช่เรื่องยากสำหรับกู บอกแล้วกีฬาถนัดของกู ไอ้พี่บอมย์ฟาดจมหายลงไปแดนสีเหลืองเรียกเสียงเชียร์ลั่นกระหึ่มจากสีแดง สำหรับแต้มแรก 1 คะแนน ตัวมันก็ชูนิ้วชี้วิ่งวนรอบ ๆ
กวนสุด ๆ กับท่าดีใจเวอร์ของมัน สีกูเสริฟบ้าง กูจับลูกโยนให้ไอ้พี่โต๋มัน มันอัดเต็มแรงไปตำแหน่งไอ้พี่โทนี่ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากที่มันจะรับ มันใช่หัวตั้งลูกขึ้นก่อนที่ไอ้พี่รันจะเข้าไปตวัดเท้าตั้งให้ไอ้พี่วินขึ้นหวดเต็มเท้าหน้าเน็ต  ลูกรอดบล๊อคไอ้พี่บอมย์จมพื้นฝั่งกู แต้มสีเหลืองตามขึ้นมา 1 ต่อ 1 ทำเอากองเชียร์สีเหลืองรัวกลองสนั่น ไอ้พี่โทนี่วิ่งวนชูนิ้วชี้กวนกลับท่าเดียวไอ้พี่บอมย์มันเลย เรียกเสียงเชียร์ดังได้อีก ที่ไอ้ฝรั่งรูปหล่อทำท่ากวนสุด ๆ  เกมส์เป็นไปอย่างคู่คี่สูสี ไม่มีใครเสียเปรียบใคร จนเข้าสู่ช่วงปลายเซ็ท 19  ต่อ 20 สีเหลืองขึ้น
แท่น..ก่อน  แต่พวกกูได้เสริฟ กูส่งลูกให้ไอ้พี่โต๋มันปล่อยลูกออกจากหลังเท้า
ไอ้พี่รันเก็บขึ้นมา ก่อนจะชงตั้งให้ไอ้พี่วิน ฟาดจมหายไปโดยไม่ต้องขุด สรุปเซ็ทแรกสีกูแพ้ไปด้วยคะแนน
19 ต่อ 21  สีเหลืองเก็บไปก่อนหนึ่งเซ็ท พวกเราก็กลับมาพักที่นั่งนักกีฬา  ยังไม่ทันนั่ง...ริต้ารีบยื่นขวดน้ำพร้อมผ้าเย็นให้ไอ้พี่โต๋ทันที ไอ้พี่บอมย์กับกูรับจากพวกสวัสดิการที่คอยส่งให้ ไอ้พี่บอยสั่งพวกที่เหลือกระพือพัดให้พวกกูไม่หยุดไม่มีใครพูดอะไร เพราะยังเหนื่อยที่แพ้เซ็ทแรกไป ก่อนที่ไอ้พี่บอยจะพูดขึ้นว่า
“โต๋..เอาไงว่ะ!..พวกมันเล่นโคตรเข้าขากันเลยว่ะ!..สีไอ้ห่าพรตแม่งหืดขึ้นคอแล้วนะ...ไอ้-เอี้ย-รันแข็งกว่าอีก
ถึงว่าแม่งเอาชนะสีไอ้พรตมาชิงได้  จะแก้เกมส์ยังไงว่ะ?”  
“คงเต็มที่อย่างเดียว -เอี้ย-รัน..เล่นแข็งกันทุกตัว ไม่มีจุดอ่อนให้เจาะเลย นอกจากรอพวกแม่งเสียเองยั่วโมโหคงไม่ได้..เพื่อนกันรู้ไต๋กันดี ไม่หลงกลหรอก มันเองก็กวนเราไม่ได้เหมือนกัน วัดกันที่ฝีมือล้วน ๆ”  ไอ้พี่โต๋
มันตอบไอ้พี่บอยไปตามจริง จริงของมัน..ทีมไอ้พี่รันเล่นดีกันทุกคนยิ่งวันนี้เข้าขากันสุด ๆ แทบไม่มีช่องว่างให้เจาะเลยด้วยซ้ำ ไอ้พี่บอยคิ้วขมวดยุ่งมันคงเครียดในฐานะประธานสี..ก็อยากได้เหรียญทองรวมเยอะ ๆ เพื่อลุ้นจ้าวกีฬาอ่าน่ะ........
Part  58
..คาใจไม่เคลียร์...
เซ็ทสองย้ายข้าง..ไอ้พี่โต๋เสริฟก่อน โดนพวกไอ้พี่รันเปิดแต้มแรกไปเรียบร้อย 1 ต่อ 0  เปลี่ยนพวกมันเสริฟ พวกกูเก็บแต้มคืน เป็น 1 ต่อ 1 เกมส์คู่คี่สูสีสลับกันขึ้นแต้มไปมาไม่มีใครเสียเปรียบใคร  จนมาถึงแต้มเสมอกันอีกครั้งที่  19 ต่อ 19  ไอ้พี่โต๋เป็นฝ่ายเสริฟสีกูเสริฟไป ไอ้พี่รันไม่พลาดเก็บชงตั้งขึ้นมาหน้าเน็ต นึกว่าไอ้พี่โทนี่จะเข้าไปตั้งให้ไอ้พี่วินฟาดเหมือนทุกครั้ง มันกลับไหลตามน้ำหวดลูกลงแดนกูจังหวะสองซะงั้น สีมันขึ้นแท่นก่อน 19  ต่อ 20   เปลี่ยนเป็นไอ้พี่รันเสริฟ มันเสริฟใส่ไอ้พี่บอมย์ มันตั้งขึ้นเอง ก่อนจะอาศัยเล่นฟาดจังหวะ
สองไปทันทีไม่รอเล่นลูกสาม แต่เทพีแห่งโชคไม่เข้าข้างพวกกู ไอ้พี่วินขึ้นสกัดบล๊อคลูกหวดของมันติดเต็มหลังก่อนลูกจะกระดอนกลับมาตกฝั่งกู ผลสีกูแพ้ไปทั้งสองเซ็ท ด้วยคะแนนเดิมเลย 19  ต่อ 21  กองเชียร์
สีเหลืองกระโดดดีใจกันใหญ่  สุดท้ายพวกมันก็คว้าเหรียญทองไปครองสำเร็จเสียงกลองรัวสนั่นอัศจรรย์
เรื่องธรรมดากีฬามีแพ้มีชนะ หมุนเวียนกันไป  ต่อให้เทพเหนือฟ้ายังมีฟ้า ภาวะจิตใจขุ่นมัวยังไงก็ไม่เต็มร้อย
สำหรับกู..ถ้าจะพลิกแผนแก้เกมส์จริง ๆก็ไม่ใช่เรื่องยาก ไม่ใช่ว่าทีมไอ้พี่รันจะไม่มีจุดอ่อน เพียงแต่กูไม่ต้องการใช้วิธีนั่นตะหากดีแล้วหล่ะ..แบ่ง ๆ กันดีใจบ้าง จะได้มีความสุข..กีฬาบ้างครั้งชัยชนะที่ยิ่งใหญ่  
คือการที่เรามีโอกาสมอบชัยชนะให้ผู้อื่น ได้สัมผัสความรู้สึกแห่งชัยชนะบ้าง นั่นล่ะคือชัยชนะที่แท้จริง.
ตอนนี้พวกกูอยู่กันพร้อมหน้าในห้องชมรม หลังจบการแข่งแล้ว พี่บอยประธานสีเรียกรวมเพื่อนัดหมาย
ขบวนพาเหรดพรุ่งนี้เช้า ริต้านั่งแหม่ะติดกับไอ้พี่โต๋ไม่ห่าง ตอนนี้กูยังคงคาใจเรื่องที่เห็นอยู่ ไอ้หล่อไม่คิดจะพูดจะบอกกูเลยสักนิด ว่ามันหายไปไหนมาไปทำอะไร ยังคงทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ากูไม่ดันไปเห็นเข้า ความรู้สึกคงเหมือนเดิม  ต่อให้สิบริต้ามานั่งติดกะมันกูก็ไม่รู้สึกอะไร..คงแค่ขำขำ เหมือนปกติที่เจอ ๆ
มาแต่มันไม่ใช่แล้ว  ตั้งกะเห็นในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเห็น  ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป  หากมันไม่คิดจะบอกกู ให้เวลามันเต็มที่ไม่เกินพรุ่งนี้ ถ้ายังไม่พูดอะไร..กูคิดว่ามีคำตอบให้ตัวเองแล้ว  โดยไม่รอเอาความจริงกับมันอีกต่อไป
“อ้าว!..ทุกคนฟัง...คืนนี้สามทุ่มพวกมีรายชื่อต่อไปนี้  ให้ไปนอนบ้านพี่”  แล้วมันก็อ่านรายชื่อให้ฟัง
บลา...เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่งหน้าทำผม เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่เช้า เราจ้างสไตลิสมาช่วยสองคนพี่เค้ามีเวลาแค่ตีห้าถึงหกโมงครึ่ง เพราะเค้ามีงานต่อ ส่วนพวกที่เหลือให้รับเสื้อผ้าที่ต้องใส่ร่วมขบวน..เปลี่ยนกันมาเลย พร้อมกันที่สนามก่อนเจ็ดโมง ขบวนจะแห่ออกจากโรงเรียนไปตามถนน ประมาณสิบกิโล ค่อยอ้อมกลับเข้าโรงเรียน   
“กลุ่มสวัสดิการเตรียมเสบียงกับชุดปฐมพยาบาลให้เรียบร้อย พรุ่งนี้เช้าใครไม่ได้ทานอะไร..ให้รับขนมว่างกับนมได้ที่สนาม สวัสดิการจะเอาไปแจกให้ ใครมีอะไรสงสัยถามไหม?”  ไอ้พี่บอยมันพูดรวดเดียวจบ  ไม่ยืดเยื้อคงต้องการให้เสร็จเร็ว ๆ จะได้ปล่อยไปเตรียมตัวกัน ไม่มีใครสงสัยมันจึงปล่อยเลิก พวกกูมีรายชื่อไปนอนบ้านไอ้พี่บอย กู ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์ มีรายชื่อครบ เพราะไอ้พี่โต๋นั่งเสลี่ยงกับกู ตั้งกะรู้ว่าต้องนั่งเสลี่ยงคู่กับมัน..จนถึงวันนี้ไม่เห็นมันซ้อม   ในขณะที่กูซ้อมอยู่คนเดียว ส่วนไอ้พี่บอมย์มันได้ถือธงสี ตัวมันสูงใหญ่และ
หน้าหล่อ  กรรมการเลยมอบหน้าที่ให้ไป
พวกเราแยกย้ายกลับ กูนั่งรถลุงพีมากับมันเหมือนปกติ พรุ่งนี้ครบกำหนดสัญญาทาส พวกมันเป็นอิสระไม่ต้องรับใช้กูอีกแล้ว หนึ่งเดือนพอดี นึกดูแล้วไวเหมือนกันไม่อยากเชื่อแป๊ปเดี๋ยว กูกะไอ้พี่โต๋ตัวติดกันเดือนหนึ่งแล้วสินะ ระหว่างในรถเราทั้งคู่ไม่ได้คุยไรกันมันนั่งหลับตานิ่ง ๆ คงเหนื่อยเพราะวันนี้เราชิงกีฬาทั้งสองรายการ
แต่เช้า  ไหนจะผอ.เรียกคุยอีก  มีเรื่องยุ่ง ๆเยอะ มันคงงีบกูก็ไม่คิดจะถามมันเหมือนกันเลยได้แต่มองถนนไปเรื่อยจนถึงบ้าน ลงจากรถเดินตามกันเข้าไปไหว้แม่อร ส่วนพ่อสิงห์ยังไม่กลับไอ้พี่โต๋มันถือโอกาสบอกแม่อร  เรื่องที่ต้องไปนอนค้างบ้านไอ้พี่บอยแม่อรไม่ถามไรมากเพราะรู้อยู่แล้วเรื่องที่พวกกูต้องทำหน้าที่ในงานกีฬา   จึงขอตัวเอากระเป๋าขึ้นมาเก็บถือโอกาสอาบน้ำด้วยเลย  มื้อเย็นทุ่มตรง  ตอนนี้ก็หกโมงแล้ว   มีเวลาพักเกือบชั่วโมงเข้าห้องกูเก็บกระเป๋าเรียบร้อย  ก็เข้าห้องน้ำล๊อคประตู ใช้ความคิดกะตัวเอง...ไปด้วยเหมือนกัน..
ออกจากห้องน้ำ เห็นมันยืนคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงนอกห้อง ปกติมันคุยในห้อง ไม่รู้ทำไมถึงคุยข้างนอก คงไม่ต้องการให้กูรู้ ช่างมันเมื่อมันไม่อยากให้รู้ก็ไม่ได้ต้องการจะรู้    จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้วเปิดประตูลงมาอยู่กับแม่อรในครัว..ดูแม่เตรียมมื้อเย็นดีกว่ามื้อเย็นขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว พวกกูพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร ไอ้พี่เต้ชวนกูคุยไร้สาระมั่วไปหมดกูก็ขำไปกับมุกแป็กของพี่แกที่ขยันปล่อยออกมา พอให้คลายเครียดได้เยอะ ไอ้หล่อเทพเดินเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ชุดสบาย ๆ พร้อมออกข้างนอกได้เลย  คงกะไปบ้านไอ้พี่บอมย์ด้วยชุดนี้เลยมั้ง พอทุกคนพร้อม พี่นวลก็รู้หน้าที่ตักข้าวให้พวกเราเริ่มลงมือทานข้าว พ่อสิงห์ถามกูบ้างเรื่องกีฬา  
ไอ้พี่โต๋ช่วยตอบบ้างไรบ้าง ไม่มีไรมากดูเหมือนทุกอย่างปกติ แต่กูรู้แก่ใจว่ามันไม่ปกติ ทานข้าวเสร็จเวลาสองทุ่มได้ ไอ้พี่โต๋มันขอตัวพากูขึ้นมาเก็บกระเป๋า สำหรับเสื้อผ้าที่ไว้เปลี่ยนหลังเลิกขบวนพาเหรด พรุ่งนี้โรงเรียนให้ใส่ชุดลำลองได้  ยกเว้นเสื้อต้องใส่เสื้อของสีที่ทำขึ้นของแต่ละสี เจ็กิ๊ปแจกให้ทุกคนแล้ว  เพราะพรุ่งนี้กีฬาแข่งในสนามใหญ่หมด ต้องขึ้นอัศจรรย์ที่สนามจุดเดียวฝ่ายสถานที่ตกแต่งอัศจรรย์เรียบร้อยแล้วทุกสี ของพวกกูเป็นเสื้อยืดสีขาวขอกลม แขนสั้นตรงแขนสีแดง สกรีนตัวหนังสือสีแดงเน้นขอบดำกลางหลัง RED Win!!
พร้อมหมวกแก๊ปสีแดง โหว่กลางหัวใส่กันแดดคนละใบกูเปลี่ยนนุ่งกางเกงสีขาวขาสามส่วนมีกระเป๋าข้าง
ใส่กับเสื้อยืดสีขาวสลับฟ้าส่วนพวกเสื้อสีกับหมวกกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ  ร้องเท้าผ้าใบสีขาวสลับลายดำ
กูจัดใส่กระเป๋า แต่ไอ้พี่โต๋มันจัดการเอาไปใส่กระเป๋ามันใบเดียว  บอกว่าใส่รวมกันจะได้ไม่ต้องแบกหลายใบ
กูว่าสะดวกดีไม่ต้องวุ่นวาย  เลยไม่ขัดไรมันมันเลือกกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำเหมือนกูอีก ต่างกันตรงรองเท้ามันใส่คอนเวิร์คสีหม่นคู่เก่งไม่ลืมแว่นตากันแดดดิออร์  ใส่กระเป๋าไปด้วย  มันถามกูเอาแว่นกันแดดด้วยไหม
กลางวันแดดร้อน ไม่อยากให้เสียสายตา กูบอกไม่ต้องกูมีแล้ว เลยหยิบแว่นกันแดดของกูอันล่ะ 199  ไม่ต้องพึ่งแบรนด์ แต่กูพอใจเพราะอันนี้รูปทรงมันถูกใจกู  เคยใส่แล้วมีแต่คนชมว่ารับกับหน้ากูดูหล่อได้อีก  กูเลยชอบ 555!...
เรียบร้อยได้สองทุ่มครึ่งพอดี  ลงไปข้างล่างลุงพีเตรียมรถไปส่งพวกกู  พอไปถึงแกเอากระเป๋าไอ้พี่โต๋ไป
ใส่รถ   พวกกูเลยเดินไปไหว้ลาพ่อสิงห์กับแม่อร  และไอ้พี่เต้ พ่อสิงห์กำชับให้ดูแลกูให้ดีมันรับปาก จากนั้นพวกกูก็ขึ้นรถไปบ้านไอ้พี่บอยกัน   ระหว่างอยู่ในรถ ไอ้พี่บอมย์มันโทรมาถามว่า..พวกกูออกมากันหรือยัง
ไอ้พี่โต๋บอกกำลังไป  มันเลยให้ไอ้พี่โต๋ไปแวะรับมันที่บ้านด้วย  ตอนนี้คนขับรถไม่อยู่ขับไปงานเลี้ยงให้พ่อกับแม่มัน มันเลยไม่มีคนมาส่ง และไม่อยากนั่งแท็กซี่ด้วย ไอ้พี่โต๋เลยบอกลุงพีแวะไปรับไอ้พี่บอมย์มันที่บ้าน
ลุงพีไม่ถามทางสักคำ  แกคงมาบ่อยจนรู้จักบ้านมันเป็นอย่างดี   มาถึงหน้าบ้าน รปภ.เปิดประตูให้เข้าไปโดยไม่ยักถาม  ไอ้พี่บอมย์คงสั่งไว้ก่อนแล้ว    แม่งบ้านมันใหญ่พอ ๆ กะบ้านไอ้พี่โต๋  พวกมึงจะรวยกันไปถึงไหน
ไปถึงหน้าตึกมันยืนรออยู่แล้ว..มีกระเป๋าสะพายไหล่ใบเดียว  ใส่กางเกงสามส่วนสีเขียวทหารมีกระเป๋าข้างคล้ายของกู สวมเสื้อคอกลมสีดำ  รองเท้าแตะสบาย ๆ หล่อไม่มีที่ติขนาดมันแต่งง่าย ๆ ดูดีได้โล่ห์
พวกมึงนี่หล่อทุกตัวไม่ว่าจะอยู่ในลุคไหน เชื่อแม่งเลยจริง ๆ จากนั่นมันก็ขึ้นนั่งคู่ลุงพี แกออกรถไปส่งพวกกูบ้านไอ้พี่บอยทันที ตอนนี้ปาเข้าไปสามทุ่มแล้วนัดพวกแม่งไว้สามทุ่ม  ไม่ติดแวะรับไอ้พี่บอมย์คงถึงแล้วแหล่ะ
มาถึงบ้านไอ้พี่บอยย่านคนมีอันจะกิน  หลังใหญ่ใช่เล่น  ทุกคนมาพร้อมหมดแล้ว  พวกกูมาเป็นกลุ่มสุดท้าย เดินเข้าไปสวัสดีพ่อแม่ของไอ้พี่บอยมัน  มันก็แนะนำพวกกูให้ท่านรู้จักว่าเป็นรุ่นน้องม.4  ใครมีหน้าที่อะไร
กันบ้าง  แม่ไอ้พี่บอมย์จับตัวกูพลิกซ้ายพลิกขวา  ก่อนจะชมว่าหน้าตาสวยมาก  ไม่อยากเชื่อว่าเป็นเด็กผู้ชาย  เล่นเอาพวกที่อยู่ในนั้นขำกูกันอีก...คงเพราะหน้ากูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคำชมที่ท่านว่า แถมตบท้ายไม่ติดเป็นผู้ชาย จะไปจองให้ไอ้พี่บอยมันซะงั้น ไอ้พี่บอยย้อนแม่มันกลับ ถ้าแม่ไปขอได้..ผู้ชายก็ไม่เป็นไรถ้าเป็นกูมันยอม เล่นเอาพวกแม่งฮากลิ้งกันไปเป็นแถว แต่กูหน้าจะระเบิดถึงพูดกันเล่น ๆ ก็เห่อะเล่นพูดต่อหน้าพ่อแม่ยังไงกูก็อายอยู่ดี.....ไอ้พี่โต๋มันหน้านิ่ง  ไม่แสดงอาการอะไร  คงรู้ว่าแหย่กันเล่น ๆ  แล้วไอ้พี่บอยก็พาพวกกูเอาของขึ้นไปเก็บ  โดยมันแบ่งห้องไว้สามห้อง  มันให้พวกกูสามคนนอนห้องเดียวกะมัน อีกห้องให้พวกลีดผู้ชายกับพวกถือป้ายที่เป็นผู้ชายอีก 6  คนนอน อีกห้องให้ผู้หญิงร่วมสิบคนนอนกัน พรุ่งนี้ตีสี่เจ็พี่กิ๊ปกับพี่สไตลิสจะมาพร้อมกัน  มันจึงตั้งนาฬิกาปลุกไว้เรียบร้อยทุกห้อง ตอนนี้ก็เกือบสี่ทุ่ม  ชวนพวกกูจะลงไปรวมกับเพื่อนๆ ที่ห้องนั่งเล่นหรือจะผักผ่อนตามสะดวกกูขอตัวนอนเอาแรงไม่ลงไปแหล่ะ!..ใช่อะไรหรอก  วันนี้รู้สึกเพลียโคตร ๆ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก  เลยขอตัวนอน ส่วนไอ้พี่บอย  ไอ้พี่บอมย์  ไอ้พี่โต๋มันพากันลงไป
ไอ้ตะเกียงไม่สนใจพวกมันจะทำไรก็ช่างมัน...ตอนนี้กูง่วง  เลยเข้าห้องน้ำแปรงฟัน...ขึ้นนอนเตียงขนาด
คิงส์ไซร์จับจองพื้นได้หลับไปในที่สุด..........
รู้สึกตัวตื่นมา ข้าง ๆ กูยังว่างเปล่าไร้วี่แววมนุษย์สักคน ตัดสินใจเปิดไฟหัวเตียง ดูนาฬิกาเที่ยงคืนสิบนาทีกว่า พวกแม่งไม่ขึ้นมานอนเลยไง ทำอะไรกันอยู่ข้างล่างว่ะ!...ชักสงสัย  ไหนบอกว่าต้องตื่นแต่เช้า พวกมันจะไม่พักกันเลยดิ คิดได้ดังนั้น กูเดินเข้าห้องน้ำเยี่ยวเรียบร้อยล้างมือแถมล้างหน้าให้สดชื่นด้วย  ก่อนจะเปิดประตูเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่น   โผล่เข้าไป..พวกมันล้อมวงเล่นไพ่กันอยู่ ไอ้พี่บอมย์มองมาหน้าเจื่อน ๆ เท่าที่เห็นมีไอ้พี่บอย
และพวกผู้หญิงอีกสามคน  สองในสามกูจำได้เป็นลีดสีกู ไม่เห็นไอ้พี่โต๋ และคนอื่น ๆ กูเดินเข้าไปหามัน กำลังจะอ้าปากถาม พอดีสายตาหันไปเห็นตรงประตูทางเข้าซะก่อน ไอ้พี่โต๋มันเดินเข้ามา แต่ไม่ได้มีมันคนเดียว
ข้างกายมีริต้าควงแขนเข้ามาด้วย  หน้าตายิ้มระรื่นมีความสุขสุด ๆ มียกยิ้มเยาะใส่กูอีก  ชิ..ไอ้พี่โต๋มองมา  
แววตามันตื่นแวบหนึ่ง ก่อนจะทำเป็นนิ่งปกติ  แถทักกูดื้อ ๆ ซะงั้น
“อ้าว!...ตื่นแล้วหรือ ทำไมนอนน้อยจังล่ะตะเกียง”  อ่าห่ะ!..หรือมึงอยากให้กูนอนนาน ๆจะได้ไม่ต้องกังวลว่า
กูจะเห็นสิ่งที่มึงกำลังทำอยู่อะดิ
“ป่าว!...ลุกมาเยี่ยว...ไม่เห็นใครอยู่ในห้องเลยลงมาดู...นึกว่าทำอะไรกันถึงติดอกติดใจจนลืมหลับลืมนอน ตอนนี้รู้แล้วล่ะ..ไปนอนต่อดีกว่า”  กูเดินผ่านมันออกมาไม่มองมันสักแอ๊ะ!...ไอ้พี่บอมย์ลุกตามกูมาเฉยเลย
ไอ้พี่โต๋ไม่รู้ทำไรต่อ จู่ ๆไอ้พี่บอมย์พูดขึ้นมา
“พี่ง่วงแล้ว ขึ้นนอนเลยล่ะกัน เล่นไพ่เพลินไปหน่อย”  ทำเป็นเปรยให้กูฟัง กูหันมองหน้ามันนิ่ง ๆ ก่อนจะ
หันกลับ..ไม่สนใจ..เปิดประตูได้  มุดขึ้นเตียงดึงผ้าห่มคลุมถึงไหล่หลับตาลง  ได้ยินเสียงมันเข้าห้องน้ำ  
คงแปรงฟันทำธุระส่วนตัว สักครู่..รู้สึกเตียงยวบ..ลงนอนข้าง ๆกูฝั่งซ้าย กูนอนกลางคิดได้ดังนั้นลืมตาขึ้นทันที  
“พี่บอมย์..เปลี่ยนที่กัน..ตะเกียงนอนริมพี่บอมย์นอนที่ตะเกียงได้ป่าว?”  มันมองหน้ากูงง ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา
“อ้าว!..ทำไมล่ะ..นอนตรงกลางน่ะ..ดีแล้ว ฝั่งโน้นไอ้โต๋มันนอน ฝั่งนี้พี่จองแล้ว ไอ้บอยมันนอนห้องข้างล่าง  มันเพิ่งบอกยกห้องให้พวกเราสามคน พี่ก็อยากนอนข้างตะเกียงนิ...ขืนเปลี่ยนที่กัน..เดี๋ยวไอ้โต๋ก็แย่งนอนตรงกลางอีก  พี่ไม่ต้องถูกอเปหิไปนอนริมขอบฝั่งโน้นอ่ะดิ...น่า..นะ...ขอพี่นอนข้าง ๆ ขอแค่นี่
แหล่ะ”  ไอ้บร้า..มึงคิดเยอะไปถึงไหนของมึงกันเนี๊ยะ   กูแค่ไม่อยากนอนข้างไอ้พี่โต๋มัน..ถึงให้มึงมานอน
กั้นกลาง  ชิ...ดันคิดไปถึงไหนของมึง
“ตกลงยังอยากจะนอนข้าง ๆ ตะเกียงหรือเปล่า ถ้ายัง..ก็ไม่ต้องพูดมาก..เปลี่ยนที่กัน..แล้วไม่ต้องย้ายไปไหน..เข้าใจป่ะ”  กูพูดจบขยับตัวให้มันสลับกับกูทันที  มันก็ยอมทำนะ  แต่ยังพูดขึ้นอีก
“เดี๋ยวไอ้โต๋มันมา..ก็เตะพี่ไปนอนริมฝั่งโน้นอยู่ดี แล้วงี้จะได้นอนข้างกันตรงไหน”  แน่ะ..ยังไม่เก็ทอีก  กูละเซ็งแม่งจริง ๆ  
“พี่ก็ไม่ต้องย้ายดิ  อยากนอนก็นอนไป บอกเค้าไปว่าตะเกียงให้นอนตรงนี้ แค่นี้ทำได้เปล่า”  
กูเตี๋ยมมึงแล้วนะ
“ตะเกียงงอนมันเหร่อ...คงไม่ใช่เรื่องที่เห็นเมื่อตะกี้หรอกนะ..เอ่อ..คือ..มันไม่มีอะไรอย่างที่ตะเกียงคิดหรอก...มันแค่ไปส่งริต้าเข้าห้องน้ำเฉย ๆ ริต้ากลัวผีนะ..เลยวานมันไปส่ง”  
หึ..ไอ้หล่อเอ้ย..มึงจะรู้ไม่เนี๊ยะ..เพื่อนอุตส่าห์แก้ตัวแทน แต่มึงนอกจากไม่พูดไม่เคลียร์แล้ว  ยังไม่ขึ้นมาเลยจนป่านนี้..ผ่านไปกว่าสิบนาทีแล้ว กูไม่อยากตอกหน้าไอ้พี่บอมย์มันกลับหรอก  ว่ากูเห็นอะไรมาบ้าง ไม่ใช่แค่เมื่อกี้ กลัวผีเหรอ..อย่างริต้าอ่านะกลัวผี..ถึงกลัวจริงทำไมไม่ให้พวกผู้หญิงไปส่ง เรื่องแค่นี้จำเป็นต้องเป็นมัน
ด้วยรึไง  ‘กลัวผีจับหัวสิไม่ว่า’  หลับตาไม่หันไปคุยไรกับมันอีก เห็นว่ากูเงียบไปแล้ว คงคิดว่ากูหลับเลยไม่พูดไรต่อ ผ่านไปประมาณห้านาทีเสียงเปิดประตูเข้ามาเบา ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ  มันคงเข้าไปแปรงฟันสักพักรู้สึกมันสะกิดเรียกไอ้พี่บอมย์ เห็นงัวเงียขึ้นมาคุย..กูเลยแอบฟังมันกระซิบคุยไรกัน
“-เอี้ย-บอมย์...ขยับไปนอนริมเลยมึง..เป็นเชี้ยไรมานอนตรงนี้ ไหนมึงบอกจะนอนฝั่งโน้นไง”
เสียงไอ้พี่โต๋มัน
“ห่า!..กูนอนแล้ว..แต่ตะเกียงขอเปลี่ยนกะกู..บังคับให้กูนอนตรงนี้ตะหาก..บอกไม่ให้กูย้ายอีกด้วย”  
มันหาว ก่อนตอบไอ้พี่โต๋ไปตามที่กูสั่งมัน
“อ้าว!...ไมเป็นแบบนี้ว่ะ!...แล้วมึงไม่ถามเล่า...มึงจะมานอนข้างเมียกูได้ไง”  ได้ยินมันพูดมาตรงนี้
ทั้งโกรธทั้งอาย อยากลุกไปกระทืบแม่ง..ก็กลัวมันรู้ว่ากูแกล้งหลับ  อรึ้ย...หลับหลังกู..พวกพูดแบบนี้ดิ  พูดมาได้เมียกู...ไอ้-เอี้ย-.....
“กูแม่งไม่กล้าถามหรอก...ไม่เคยเห็นตะเกียงโหมดนี้ว่ะ..รู้สึกเกรงๆ ไงไม่รู้...ลองแย่บ ๆ ดูแล้วว่างอน..ที่เห็นมึงเดินมากะริต้าหรือเปล่า คงเห็นริต้าเกาะแขนมึงม้าง แต่กูก็แก้ตัวให้มึงไปแล้วนะโว้ย!...ว่ามึงแค่เป็นเพื่อนริต้า
เข้าห้องน้ำ เพราะริต้ากลัวผีอ่ะ”  เสือกเล่าซะละเอียดให้เพื่อนมันฟัง เชื่อมึงเลย รักและห่วงไอ้พี่โต๋ซะขนาดนี้ น่าภูมิใจแทนมึงจริงไอ้หล่อ เพื่อนมึงจริงใจขนาดเนี๊ยะ.....
“เอ่อ ๆ...เอาหล่ะ!...กูง่วงว่ะ!..กว่าจะหลุดมาได้ริต้าแม่งนัวกูอยู่นั่นแหล่ะ!...มึงขยับไปเลย  กูจะนอนข้าง
เมียกู”  มันสั่งไอ้พี่บอมย์ ขยับให้มันแทรกนอนตรงกลางแทน
“พรุ่งนี้ ตะเกียงตื่นมาโกรธกูทำไง ไมมึงไม่นอนตรงนี้ไปก่อนว้า...คืนเดียวเองเหลือแค่ไม่ถึงสามชั่วโมงต้อง
ตื่นแล้ว”  มันยังต่อลองไม่ยอมย้ายง่าย ๆ ดีมาก..จัดไปไอ้พี่บอมย์อย่าเสือกไปยอมมัน ไม่งั้นกูจะไม่พูดกับมึงเลยพรุ่งนี้
“ไม่เอา..กูจะนอนตรงนี้ เกิดอะไรขึ้นกูรับผิดชอบเอง...มึงไม่ต้องเรื่องมาก..นี่เมียกู”  
-เอี้ย-มากมึงไอ้พี่โต๋ นิสัยโคตรเอาแต่ใจ คำก็เมียสองคำก็เมีย กูทนฟังมันอยู่ได้..จะลุกขึ้นมาก็กะไรอยู่
หึ..มึงไม่ต้องรับผิดชอบใครหรอก  รับผิดชอบตัวมึงให้ได้ก่อนเถอะ สุดท้ายไอ้พี่บอมย์มันก็ยอมถอยให้เพื่อนมันตามระเบียบ  ที่มันยอมเพราะมันกลัวไอ้พี่โต๋ไม่พอใจหรือมันกลัวไม่ได้นอน  แต่ไม่ว่าเหตุผลไหน  พรุ่งนี้
กูจะไม่พูดกะมึงแน่ไอ้พี่บอมย์  เรื่องแค่นี้ก็พึ่งไม่ได้  ดันเสือกอยากนอนข้างกู  แค่นี้ก็ป๊อดแล้วเง่อะ..
ไอ้พี่โต๋พอได้ที่มั่น ก็ลงนอนตะแคง..เอามือมากอดเอวกูเหมือนที่มันทำทุกคืน  กูนิ่งปล่อยมันไม่อยากกระโตกกระตากให้รู้ว่ากูไม่ได้หลับ
อย่างที่บอก..กูรอมันพูด มีโอกาสแค่สิ้นสุดวันพรุ่งนี้ ครั้งนี้..ต่อให้น้ำตาสิงห์โต๋เป็นปี๊ป  กูก็ไม่ใจอ่อนให้มึงหรอกหลักฐานคาหนังคาเขาซะขนาดนั้น เอ๊ะ!..ที่เห็น..แค่หอม ตอนจูบไม่ค่อยแน่ใจ ยังไม่อยากใส่ร้ายมันหรอก  แล้วกูก็พล่อยหลับไปในที่สุด.................................

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

phzaa

ขอบคุนครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

OneBe2

kabuki

ขอบคุณครับ

xspace

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

pol569567

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ