ช่วงนี้ขอเอาเรื่องสั้นที่ดัดแปลงมาจากนิทานมาให้อ่านกันคับ ยังไงถ้ามีคนหลงเข้ามาอ่านก็ช่วยคอมเม้นด้วยน้าาาา... ปล.ผมอยากได้เม้นติชมมากกว่าคำขอบคุนนะคับ มีพลังน้ำใจกะเซนนี่ให้ด้วย
รูปนี้หามาแทนเจ้าชายหมาป่าอ่ะนะ ไม่ตรงกับลุคที่คิดและบรรยายไว้ในเรื่องเท่าไหร่ แต่คนนี้ก็เท่ดี
อันนี้หนูน้อยหมวกแดงดูแบ๊วๆน่ารักดี ลุคค่อนข้างไกล้เคียงเลยทีเดียว อิอิ
เอาคนนี้เป็นน้าของหนูน้อยหมวกแดงดีกว่าอ่ะ ถึงจะดูเด็กไปหน่อยก็เหอะ แต่ลุคโหดใช้ได้
(คนนี้มีความเกียวข้องกับหมาป่าในเรื่องด้วยนะ แต่ยังแต่งไม่ถึง อิอิ )
นิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดงกับเจ้าชายหมาป่า(Yaoi)
อยู่มาวันหนึ่ง แม่ของหนูน้อยหมวกแดงได้เรียกหาเขาแต่เช้าแล้วบอกว่า " วันนี้ลูกต้องเอาอาหารซึ่งเป็นขนมพาย, และ เหล้าองุ่นไปให้น้าชายที่กำลังนอนป่วยอยู่นะ" หนูน้อยหมวกแดงรีบตอบรับทันที " ฮะแม่" พลางฉวยตระกร้าจากมือของแม่ แล้วทำท่าจะเดินจากไป โดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า " อย่าเถลไถลที่ไหนนะลูก เพราะคุณน้ากำลังรออยู่ แล้วอีกอย่างหนึ่งลูกจะกลับบ้านมืดค่ำด้วย อันตรายนะ ได้ยินไหม?" หนูน้อยหวกแดงรับคำอีกครั้ง "ครับท่านแม่" แล้วเขาก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของน้าชาย ซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกหมู่บ้านหนึ่งทันที
หมู่บ้านถัดไปที่น้าชายของเขาอาศัยต้องเดินผ่านทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ ทุ่งหญ้านั้นมีต้นอ้อปลิวไสวล้อเล่นลม และยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบาน สะพรั่ง มีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมา อากาศหรือก็เย็นสบาย และในขณะ ที่หนูน้อยหมวกแดงกำลังเดินชื่นชมกับความงามของธรรมชาติสองข้างทาง ไปเรื่อย ๆ อยู่นั้น ก็เกิดได้มีชายคนหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาเข้าพอดี เขาหยุดชะงักแล้วสูดหายใจแรงๆ เพราะได้กลิ่นหอมของขนมพายจากตะกร้าของหนูน้อยหมวกแดงนั่นเอง เมื่อชายผู้นั่นหันหน้าไปตามกลิ่นก็พบกับเด็กหนุ่มรุ่นๆอายุน่าจะไม่เกิน18ปี หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูใบหน้าขาวจัดแต่แก้มกลับแดงเรื่อรับกับริมผีปากแดงและดวงตาใสกลมโตสีดำสนิทตัดกับคิ้วดกหนาสีน้ำตาลไหม้และเส้นผมยาวระต้นคอสีเดียวกัน ฉับพลันเขาก็คิดว่า "ข้าต้องการขนมพายที่อยู่ในตะกร้านั่น และรวมทั้งเจ้าของตะกร้านั่นด้วย" และไวเท่าความคิด ชายผู้นั้นรีบวิ่งไปดักหน้าหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ ตอนแรกหนูน้อยก็ ตกใจเพราะเคยได้ยินมาว่า ในระแวกไกล้ๆนี้มีหมู่บ้านของโจรป่ามาอาศัยและคอยดักปล้นนักเดินทาง แต่ด้วยเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่ออะไรง่ายๆนั่นเอง เขาหยุดมองชายผู้นั้นด้วยสายตาเรียบเฉย เมื่อเห็นดังนั้นชายแปลกหน้าจึงรีบพูดขึ้นว่า "อย่าตกใจไปเลย หนุ่มน้อย ฉันแค่เดินผ่านมาเท่านั้นน่ะ แล้วนี่เจ้าจะไปไหนหรือ?" ชายแปลกหน้าพูดพลางจ้องที่ตระกร้าขนมพายด้วยดวงตาเป็นมันวาวทีเดียว หนูน้อยหมวกแดงจ้องชายผู้นั้นอยู่อึดใจหนึ่งแล้วจึงตอบว่า " ข้ากำลังจะไปบ้านน้าชาย จะเอาขนมพายนี่ไปให้น้าชายที่กำลังนอนป่วยอยู่ที่หมู้บ้านข้างหน้าน่ะ" ชายแปลกหน้าลอบยิ้มอย่างเจ้าเลห์ทำให้เห็นเขียวเล็กๆปรากฎขึ้นที่มุมปากก่อนที่จะพูดอีกว่า "ถ้าอย่างนั้น ทำไมเจ้าไม่เก็บสมุนไพรทางด้านโน้นไปด้วยล่ะ ข้าได้ยินมาว่าสมุนไพรพวกนี้สามารถรักษาอาการป่วยได้ดีนัก" หนูน้อยหมวกแดงหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่ทันสังเกตและสงสัยอะไร เพราะเขากำลังคิดถึงเรื่องสมุนไพรพวกนั้นอยู่ว่า "เก็บสมุนไพรแค่นี้ คงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง แล้วที่สำคัญคุณน้าก็คงจะต้องการได้ยาสมุนไพรเพิ่มมากขึ้นด้วย " คิดได้ดังนั้น หนูน้อยหมวกแดงจึงแวะเก็บสมุนไพรโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าชายแปลกหน้าเมื่อสักครู่ได้หายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย....
ส่วนชายแปลกหน้าผู้มีใบหน้าคมรับกับผิวสีเข้มและดวงตาที่ดูคมเฉียบในชุดกางเกงตัวเก่าสีน้ำตาลเข้มเปลือยอกกว้างเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแกร่งนั้นเมื่อได้ยินว่าน้าชายของหนูน้อยหมวกแดงกำลังนอนป่วยอยู่เท่านั้นเขาก็คิดแผนการณ์ขึ้นในทันที
" เดี๋ยวไปจับน้าของไอ้เด็กนั่นไปซ่อนก่อนดีกว่า...เพราะมันบอกว่าน้าของมันกำลังไม่สบาย จะต้องไม่มีเรี่ยวแรงอะไรที่จะต่อสู้เราได้ และเมื่อซ่อนน้าชายของมันแล้ว ทีนี้ก็ดักรอกิน(ตับ)อ้ายเด็กนี่ทีหลัง...หึๆๆๆ " ชายผู้นั่นรีบวิ่งไปที่บ้านน้าชายของหนูน้อยหมวกแดงที่นอนป่วยอยู่ทันที และเมื่อเค้ามาถึงก็เคาะประตูร้องเรียกแถมทำเสียงเลียนแบบหนูน้อยหมวกแดง "น้าๆ...ท่านน้าเปิดประตูให้ข้าหน่อย นี่ข้าเองหนูน้อยหมวกแดง... เปิดประตูให้ข้าหน่อย...." น้าชายของหนูน้อยหมวกแดงที่อยู่ในบ้านก็เชื่อสนิทว่าเป็นเสียง ของหลานจริง ๆเสียด้วย แต่พอน้าชายเดินกระย่องกระแย่งมาเปิดประตูเพื่อรับหลานนั่นเอง...
เมื่อน้าชายของหนูน้อยหมวกแดงเดินกระย่องกระแย่งมาเปิดประตูเพื่อรับหลานนั่นเอง ก็พบกับชายแปลกหน้าคนหนึ่งชายผู้มีใบหน้าคมคายผิมสีเข้มไม่สวมเสื้อสวมแค่กางเกงตัวเก่าสีน้ำตาลเข้มแค่สิ่งที่ทำให้ชายคนนั้นแตกต่างจากมนุษย์ทั่วไปนั่นก็คือ ใบหูที่แหลมผิดปรกติ เขี้ยวยาวสีขาวเงาวับที่ยาวเลยมุมปากข้างหนึ่งออกมาและเล็บคมกริบทั้งสิบนิ้วมือของชายผู้นั้น...แกเป็นใครน้าชายของหนูน้อยหมวกแดงละลำละลักแต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั่น มือหนาที่เต็มไปด้วยกรงเล็บก็ขยุ้มเข้าที่คอน้าชายของหนูน้อยหมวกแดง พร้อมผลักเข้าไปในบ้าน สายตาคมปราบมองไปทั่วทั้งบ้านอย่างรวดเร็วก่อนที่จะไปสะดุดตากับตู้ใบใหญ่ที่วางอยู่มุมหนึ่งของบ้าน ใบหน้าคมคายนั้นมารอยยิ้มน้อยๆ.... เมื่อจัดการกับน้าชายผู้เป็นเจ้าของบ้านเรีบยร้อยแล้ว มนุษย์หมาป่าเจ้าเล่ห์ก็จัดการสวมเสื้อผ้า สวมหมวก สวมแว่นตา ของคุณน้าแล้วกระโดดขึ้นเตียง เอาผ้าห่มคลุมตัวเองไว้ แล้วก็นอนรอหนูน้อยหมวกแดง ที่จะมาถึงอย่างใจเย็น " เจ้าเด็กที่น่ารักนั่นจะต้องนึกว่าข้าคือน้าชายของมันจริง ๆ อย่าง แน่นอน และเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็จับมันกินได้อย่างง่าย ๆ หึๆๆ"
และเพียงไม่นาน เวลาที่มันรอคอยก็มาถึง เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
ตามมาด้วยเสียงเรียกของหนูน้อยหมวกแดง "ท่านน้า อยู่หรือเปล่าฮะ" สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาว่า "อยู่สิ น้าอยู่ในห้องนอน แน่ะ เข้ามาสิ" เมื่อได้ยินดังนั้นหนูน้อยหมวกแดงจึงเดินเข้ามาที่เตียงของน้าชาย แล้ววางตระกร้าอาหารลง หนูน้อยหมวกแดงประนมมือไหว้น้าชายของเขา ด้วยความเคารพและกล่าวว่า " สวัสดีฮะ ท่านน้า " น้าชายตัวปลอม หรือมนุษย์หมาป่ายกมือรับไหว้หนูน้อยหมวกแดง "เจ้ามาก็ดีแล้ว เข้ามาไกล้ๆข้าสิ ข้าอยากกินพายกับเหล้าองุ่นแล้วล่ะ" หนูน้อยหมวกแดงได้ยินก็แปลกใจเพราะยังไม่ทันได้บอกน้าเรื่องพายและเหล้าองุ่นที่ท่านแม่ให้นำมาให้ "ท่านน้ารู้ได้อย่างไรว่าข้านำพายและเหล้าองุ่นมาด้วย" หนูน้อยหมวกแดงถามออกไปด้วยความสงสัย พร้อมกับจ้องตาของอีกฝ่าย น้าชายตัวปลอมหลบตาแล้วตอบว่า "ก็แหมกลิ่นพายของแม่เจ้าหอมขนาดนี้ข้าจะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ เข้ามาไกล้ๆข้าแล้วป้อนพายให้ข้าหน่อยสิ" เจ้าหมาป่าพูดพร้อมกับอ้าปากกว้าง หนูน้อยหมวกแดงขยับเข้าไปไกล้ หยิบพายขึ้นมาหักออกเป็นชิ้นเล็กๆก่อนจะส่งเข้าปากให้น้าชายแต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นเขียวยาวสีขาวเงาเป็นมัน ด้วยความตกใจหนูน้อยหมวกแดงจึงเผลอปล่อยพายหลุดมือแล้วรีบถอยห่างออกไป2-3ก้าว " ทำไมฟันของท่านน้าถึงได้ยาวแล้วก็น่ากลัวอย่างนั้นล่ะ" เจ้าหมาป่าจ้องตาคมกริบมาที่หนูน้อยหมวกแดงพลางยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวยาวเลยออกมาทางมุมปากแล้วตอบว่า" ไม่มีอะไรหรอก เข้ามาไกล้ๆข้าสิ ข้าหิวจะแย่แล้ว " หมาป่าแสร้งพูดด้วยเสียงอ่อน หนูน้อยหมวกแดงจ้องไปที่น้าชายอย่างไม่ค่อยจะวางในนัก แต่แล้วเมื่อสบเข้ากับสายตาคมๆคู่นั้นของน้าชายก็อดใจอ่อนไม่ได้ เขาเดินเข้าไปที่เตียงของน้าชายอีกครั้ง แต่คราวนี้ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมือหนาพร้อมเล็บยาวคมกริบก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเด็กหนุ่ม หนูน้อยหมวกแดงตกใจพร้อมกับถอยห่างออกมาจากเตียงอีกครั้งแต่ครั้งนี้ข้อมือทั้งของข้างของเขากลับถูกยึดด้วยมือใหญ่แข็งแกร่ง "ท ทะ ท่านน้า ทะ ทำไมมือของท่านถึงเต็มไปด้วยเล็บยาวอย่างนั้นล่ะ" หนูน้อยหมวกแดงถามละล่ำละลักด้วยความตกใจและความกลัวที่ปะปนกัน ได้ยินดังนั้นหมาป่าเจ้าเลห์ก็กระโจนลงจากเตียงทำให้หนูน้อยหมวกแดงเสียหลักล้มลงก้นกระแทกกับพื้นอย่างแรงโดยมีร่างใหญ่ของหมาป่าทับอยู่ด้านบน หมาป่าเจ้าเลห์ยิ้มแยกเขี้ยวขาวพร้อมกับแลบลิ้นเลียไปตามคมเขี้ยวอย่างกระหาย "หึๆๆ ที่เขี้ยวกับเล็บของข้ายาวอย่างนี้ก็เพราะว่าข้า...เอาไว้กินเจ้ายังไงเล่า ฮ่าๆๆ " มัน หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วกดจมูกลงไปที่พวงแก้มแดงของหนูน้อยหมวกแดงทันที....
ที่เขี้ยวกับเล็บของข้ายาวอย่างนี้ก็เพราะว่าข้า...เอาไว้กินเจ้ายังไงเล่า ฮ่าๆๆ " มัน หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วกดจมูกลงไปที่พวงแก้มแดงของหนูน้อยหมวกแดงทันทีพร้อมสูดหายใจลึกยาวหนูน้อยหมวกแดงตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่นอนนิ่งตาค้างทำให้เจ้าหมาป่าได้ใจกดจมูกลึกลงไปบนแก้มอีกข้างของหนุ่มน้อย จากนั้นเจ้าหมาป่าก็ค่อยๆบรรจงจูบอย่างแผ่วเบาลงตรงกลางหน้าผากแล้วค่อยๆลากลิ้นลงมาตามสันจมูกบรรจงจูบอีกครั้งที่ดวงตาทั้งสองข้างที่หลับพริ้มอยู่อย่างจงใจมีหยดน้ำใสๆซึมอยู่ที่หัวตาทั้งสองข้างแล้วเลื่อนลงไปงับเล่นเบาๆที่ปลายจมูกเชิดดูรั้นๆนั้นก่อนจะลากลิ้นลงมาเรื่อยๆจนถึงริมฝีปากสีเชอร์รี่สุก ริมฝีปากเล็กบางเม้มแน่นแต่สั่นระริกหมาป่าหนุ่มค่อยๆบดริมฝีปากของตัวเองลงบนปากเล็กๆนั่นแต่เจ้าของริมฝีปากนั้นกลับยิ่งเม้มแน่นเข้าไปอีก เขาพยายามแทรกลิ้นของตัวเองลงไปที่ที่ริมฝีปากนั่นแต่เจ้าของก็มิยินยอมเปิดรับแต่อย่างใดหลังจากพยายามอยู่บ่อยครั้งหมาป่าหนุ่มหล่อจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาแต่สองมือกลับลูบไล้เข้าไปภายในเสื้อของเด็กหนุ่ม [hide]
คราวนี้หนูน้อยหมวกแดงเหมือนเพิ่งจะได้สติขึ้นมาเขาใช้สองมือทุบและจิกลงไปบนหลังของหมาป่าหนุ่ม แต่เจ้าหมาป่าหาได้สะทกสะท้านไม่กลับยิ้มขึ้นอย่างพอใจแล้วก้มลงซุกไซร้สูดกลิ่นหอมตามซอกคอของเด็กหนุ่ม พร้อมกันนั้นทั้งสองมือที่เต็มไปด้วยเล็บยาวก็ค่อยๆกดปลายเล็บลากไปตามกล้ามเนื้อหน้าท้องไล่ขึ้นมาทางด้านบนในขณะที่เสื้อของเด็กหนุ่มก็เลิกขึ้นมาเรื่อยๆตามมือของเจ้าหมาป่า เจ้าหมาป่าค่อยๆเลื่อนใบหน้าต่ำลงไปเรื่อยๆพร้อมกับมือที่ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆจนมาถึงจุดสำคัญส่วนบนของร่างกายเล็บยาวของเจ้าหมาป่าบรรจงเขี่ยเล่นเบาๆที่ยอดอกทั้งของข้างของเด็กหนุ่มจนมันเริ่มแข็งและชูชันขึ้นมา ร่างกายของเขาสั่นระริกไปหมดเมื่อเจ้าหมาป่าใช้สองนิ้วจับที่ยอดอกของเขาแล้วบี้แรงๆ "อะ อาห์ ย หยุดนะ" เสียงครางเบาๆของเขาทำให้เจ้าหมาป่าเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วลงมือบี้ที่ยอดอกของเขาแรงขึ้นไปอีก "อ้ากกก !!!" เด็กหนุ่มร้องเสียงดังลั่น เจ้าหมาป่าได้โอกาศรีบประกบปากลงบนริมฝีปากนุ่มทันทีพร้อมกับกวาดลิ้นอุ่นเข้าไปความหาความหอมหวานภายในนั้นโดยที่ทั้งสองมือนั้นก็ยังคงประสานกันเป็นอย่างดี ด้วยความเจ็บหรือความเสียวซ่านไม่ทราบได้เด็กหนุ่มเกร็งไปหมดทั้งร่างกายริมฝีปากอ้าเผยอออกไปอีกและเผลอตอบรับอีกหนึ่งริมฝีปากที่ประกบอยู่ ลิ้นเล็กๆเลื่อนมาสัมผัสกันลิ้นที่ใหญ่กว่า ทั้งสองตวัดลิ้นเล่นวนรอบลิ้นของกันและกันต่างดูดดื่มความหวานของกันและกัน มือที่เคยทุตีอยู่ืั้หลังของคนตัวใหญ่กลับกลายเป็นโอบกอดร่างใหญ่ไว้แน่น หมาป่าหนุ่มสบตาเด็กน้อยในอ้อมแขนด้วยแววตาหวานซึ้งอย่างที่ไม่มีใครเคยได้เห็นมาก่อนมือหนึ่งเลื่อนไปโอบเด็กน้อยจากด้านหลังส่วนอีกมือออกแรงกระชากเสื้อของคนในอ้อมแขนทีเดียวขาดติดมือออกมาโดยที่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังคงประกบติดกันอย่างดูดดื่ม หลังจากดูดดื่มความหวานของคนตรงหน้าจนพอใจแล้วหมาป่าหนุ่มจึงถอนริมฝีปากออกมากคนตรงหน้ากดจมูกแรงๆลงไปที่แก้มซ้ายของเด็กน้อยผู้น่ารักในสายตาเขา สองมือค่อยๆบรรจงช้อนร่างเล็กขึ้นมาในท่านั่ง ร่างกายทุกส่วนของเขาเครียดเกร็งไปหมดไม่เว้นแม้แต่ส่วนนั้นแล้วยิ่งเมื่ออยู่ในท่านั่งด้วยแล้วมันยิ่งดุดดันกางเกงให้เห็นออกมาเป็นรูปร่างมากขึ้น หมาป่าหนุ่มมองไปที่ร่างขาวของเด็กน้อยตรงหน้าซึ่งเด็กหนุ่มกำลังจ้องตาเขาพอดี หมาป่าขยับตัวออกห่างจับมือเล็กๆขึ้นมากุมไว้ร่างเล็กยังคงนั่งจ้องตาเขาเรียบเฉยหมาป่าหนุ่มจับมือนั้นขึ้นมากุมที่แก้มแล้ววางแนบลงไปบนอกซ้ายของตน หัวใจเขาเต้นแรงจนผิดปรกติรู้สึกว่าเลือดสูบฉีดไปจนทั่วร่างกาย เขาปล่อยมือออกจากมือเด็กน้อยตรงหน้าปล่อยให้เด็กน้อยใช่มือเล็กๆลูบคลำไปตามแผงอกของตนสองมือของเขาประคองแก้มใสเอาไว้ในมือก่อนจะค่อยบรรจงจูบแผ่วเบาลงที่ริมฝีปากเล็กบาง ลิ้นใหญ่ค่อยๆลากจากริมฝีปากผ่านลำคอขาว เขาค่อยๆขบลงเบาๆที่กระเดือกเล็กๆนั่น จากนั่นก็เลื่อนลงมาที่แผงอกขาวที่เพิ่งเห็นร่องรอยการแตกเนื้อหนุ่มของคนตรงหน้า กล้ามเนื้อเล็กๆเกร็งขึ้นในทันทีที่ริมฝีปากหนาขบลงบนยอดอกสีชมพูระเรื่อนั่น เด็กหนุ่มตัวสั่นขึ้นมาอีกสองมือเล็กๆนั่นเริ่มอ่อนแรงปล่อยลงบนหน้าตักของอีกฝ่ายทำให้เผลอไปโดนจุดที่ไวต่อความรู้สึกของคนตรงหน้า ส่วนคนตรงหน้าก็ไม่ยอมแพ้มือทั้งสองของเขาสอดเข้าไปในกางเกงของเด็กน้อยสัมผัสกันก้อนเนื้อนุ่มเนียน สองมือของเขาทั้งขยำทั้งเค้นเนื้อสองก้อนนั้นอย่างเมามันส์ เด็กน้อยตรงหน้าก็ไม่แพ้กันสองมือเล็กเริ่มสอดเข้าไปในกางเกงของอีกฝ่ายสัมผัสกับแท่งเนื้อแข็งและอุ่นจัดสองมือเล็กๆค่อยๆลูบไล้ไปตามแท่งเนื้อนั้นสัมผัสได้ถึงน้ำลื่นๆที่ไหลเยิ้มอยู่ตรงส่วนปลาย ฝ่ายหมาป่าหนุ่มเมื่อได้รับสัมผัสจากเด็กน้อยก็รู้สึกเสียวซ่านพร้อมกับเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูกเขาใช้สองมือค่อยๆรูดกางเกงของเด็กน้อยตรงหน้าลงช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่ตรงส่วนนั้นเมื่อกางเกงรูดพ้นออกจากสะโพกก็เผยให้เห็นแท่งลำขนาดพอดีคำสีขาวสะอาดส่วนหัวเปิดให้เห็นหัวบานสีชมพูแค่เพียงครึ่งเดียวเท่าๆนั้น ข้างใต้มีถุงเนื้อเหี่ยวย่นแต่หดเกร็งเป็นกระเปาะเล็กๆดูน่ารักเพียงแค่นั้นหมาป่าหนุ่มก็อดใจไม่ไหวเหยียดตัวยาวในท่านอนคว่ำประคองสองแท่งลำขนาดกำลังพอดีนั้นไว้ในมือแล้วค่อยๆบรรจงจูบแผ่วเบาลงบนส่วนหัวที่เปิดออกมา "อาห์" เด็กน้อยตรงหน้าครางออดกมาเบาๆ หมาป่าหนุ่มเงยหน้าขึ้นมายิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวยาวที่มุมปาก แต่แล้วทันใดนั้นเอง ทั้งสองก็ได้ยินเสียง " ตึง ตึงๆ ตึงๆ" เป็นเสียงเหมือนมือคนเคาะอะไรซักอย่าง แต่เป็นเสียงที่ดังอยู่ภายในบ้านนี่เอง แล้วในจังหวะนั้นทั้งสองก็ได้ยินเสียงขึ้นมาอีก แต่คราวนี้เป็นเสียงของคน "ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ข้าอยู่ในนี้" เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินแค่นั้นก็ดีดตัวลุกขึ้นทันทีโดยที่ยังไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว
ใช่แล้วเสียงนั้น ทำไมเขาจะจำไม่ได้ เพราะมันเป็นเสียงของท่านน้า.......
ใช่แล้วเสียงนั้น ทำไมเขาจะจำไม่ได้ เพราะมันเป็นเสียงของท่านน้าของเขานั่นเอง แล้วก็เหมือนได้สติขึ้นมา นี่ข้ากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย เด็กหนุ่มรีบถอยห่างจากตรงนั้นทันทีแล้วรีบจ้องไปที่ผู้ชายอีกคนที่ยืนจ้องเขาด้วยสายตาคมแต่มีแววอ่อน สายตาของเด็กหนุ่มเริ่มมองหาอาวุธอย่างรวดเร็วและแล้วเขาก็เห็นขวานอันหนึ่งแขวนอยู่บนผนังด้านหลังของเจ้าหมาป่า แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรทั้งสิ้นก็มีเสียงหนึ่งดัง "ผลั๊ว!!" ตามด้วยเสียง "โครม!!" ทั้งสองรีบหันหน้าไปทางต้นเสียงด้วยความตกใจ แล้วเด็กหนุ่มก็ตะโกนขึ้นด้วยเสียงอันดัง "ท่านน้า" สภาพน้าชายของเด็กหนุ่มที่นอนกองอยู่ที่พื้นตรงมุมด้านหนึ่งของห้องหน้าตู้ใบใหญ่ มือและเท้าทั้งสองข้างถูกมัดติดกันแน่นในสภาพเปลือยกายล่อนจ้อน เด็กหนุ่มได้สติขึ้นก่อนรีบวิ่งไปที่หมาป่าที่ยังยืนตะลึงอยู่นั่นแล้วง้างหมัดชกเข้าที่ใต้คางเต็มแรง หมาป่าหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อถูกชกจึงล้มลงก้นกระแทกพื้นทันทีแล้วร่างของเด็กน้อยก็กระโดดข้างศีรษะของเขาไปหยิบขวานที่แขวนอยู่บนผนังด้านหลังของเขาได้สำเร็จและอย่างไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์เด็กหนุ่มเงื้อขวานขึ้นแล้วฟันลงไปอย่างแรงหมายจะให้โดนศีรษะของหมาป่าที่ยังนั่งตะลึงอยู่นั้น แต่คราวนี้สัญชาตญาณของสัตว์ป่าก็สำแดงออกมาให้หนูน้อยหมวกแดงได้เห็น เจ้าหมาป่าหมุนตัวกลิ้งหลบทีเดียวก็สามารถย้ายตัวเองมายืนอย่างสง่างามที่อีกฟากหนึ่งของห้องทำให้ขวานในมือของหนูน้อยหมวกแดงเฉาะเข้าที่พื้นไม้อย่างแรงมันติดแน่นจนเขาดึงไม่ออก “เจ้า” หมาป่าเอ่ยพลางมองไปยังร่างเล็กที่กำลังออกแรงงัดขวานออกจากพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย สายตาของเด็กหนุ่มจ้องที่หมาป่าอย่างไม่ลดละ หมาป่าโจนพรวดเดียวถึงร่างของหนูน้อยหมวกแดงเขากระแทกร่างเล็กจนล้มลงมือสองข้างยึดข้อมือของหนูน้อยหมวกแดงไว้แน่น ใบหน้าที่ดูเย็นชานั้นโน้มเข้ามาไกล้เรื่อยๆ หนูน้อยหมวกแดงหลับตาลงช้าๆรอรับสัมผัสของคนตรงหน้า “หยุดนะไอ้หมาเจ้าเลห์” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังทำให้หมาป่าชะงัก หนูน้อยหมวกแดงได้ทีจึงออกแรงผลักคนตรงหน้าออกไปโดยแรงแล้ววิ่งไปหาน้าชายที่นอนอยู่หน้าตู้ใบใหญ่ สองมือรีบแก้มัดให้ท่านน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างกายหลุดออกจากพันธนาการแล้วน้าของหนูน้อยหมวกแดงก็ยืนจังก้าขึ้นทันที “คู่ต่อสู้ของแกคือชั้น ไอ้หมาปีศาจ” น้าของหนูน้อยหมวกแดงพูดเสียงรอดไรฟันขณะที่หมาป่าก็จ้องเขม็งมาที่เค้า หมาป่าค่อยๆกำมืออย่างช้าๆสายตาจับนิ่งมาที่ร่างบึกบึน แล้วย่อตัวลงเล็กน้อยในท่าพร้อมสู้ “หึหึ กล้าพูดกับคนรักเก่าของเจ้าแบบนี้หรอ? ทั้งๆที่เมื่อก่อนเจ้าออกจะรักข้า” หมาป่าพูดพร้อมรอยยิ้มมุมปากสายตาแลไปสบกับหนูน้อยหมวกแดงที่ยืนเบิกตากว้าง “ทะ ท่านน้า..”เสียงพึมพำเบาๆหลุดออกจากปากของเด็กหนุ่ม “หุบปากของแกแล้วเตรียมตัวตายซะ ไอ้สัตว์หน้าขน” น้าชายของหนูน้อยหมวกแดงเอ่ยพลางเดินช้าๆไปรอบห้องสายตายังจับจ้องท่าทีของอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา ในเวลานั้นเจ้าหมาป่าก็ออกเดินเช่นกันในทางตรงกันข้าม หนูน้อยหมวกแดงคอยจับสังเกตทั้งสองอยู่หน้าตู้ใบใหญ่ตรงข้ามกับขวานที่ปักแน่นอยู่ที่พื้น ขณะที่ร่างใหญ่ของหมาป่าเริ่มหันหลังให้เขาเรื่อยๆ ร่างของน้าชายของเขาก็ขยับเข้าไกล้ขวานที่ปักอยู่บนพื้นมากขึ้นทุกที แล้วทันใดนั้นเองในขณะที่หมาป่ามัวแต่จับจ้องอยู่ที่คู่ต้องสู้ตรงหน้าแล้วหันหลังให้กับหนูน้อยหมวกแดง ร่างเล็กกว่าของหนูน้อยหมวกแดงก็กอดหมับรวบแขนทั้งของข้างของเขาไว้เท้าของเด็กหนุ่มเตะกวาดที่ข้อเท้าของหมาป่าโดยแรงทำให้ทั้งสองล้มกระแทกลงกับพื้นทันที จังหวะเดียวกันนั้นเองร่างกำยำของน้าชายก็กระชากขวานขึ้นจากพื้นโดยแรงแล้วขว้างมายังร่างของหมาป่า หมายจะให้ถูกตรงกลางแสกหน้า แต่หมาป่าก็พลิกตัวหลบได้ทันควัน ร่างใหญ่คล่อมทับลงบนร่างของเด็กหนุ่มก่อนจะกลิ้งไปพร้อมกัน แล้วอย่างที่ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าน้าชายของหนูน้อยหมวกแดงรีบวิ่งมากระชากขวานบนพื้นอีกครั้ง เขาถือขวานมั่นอยู่ในมือ แต่คราวนี้เป็นทีของหมาป่า ร่างใหญ่ทั้งร่างลุกขึ้นอย่างรวดเร็วคว้าร่างเล็กของเด็กหนุ่มโยนออกไปจากตัวแล้วกระโจนใส่น้าชายทันที เล็บทั้งสิบจิกลงบนหัวไหล่ทั้งสองข้างเรียกเลือดให้ไหลซึมออกจากผิวหนังบริเวณนั้น น้าชายของหนูน้อยหมวกแดงซึ่งตอนนี้อยู่ในท่านอนหงายจ้องใบหน้าคมสันของมนุษย์หมาป่า รอยแผลยาวแต่ไม่ลึกนักพาดตั้งแต่ใต้ดวงตาด้านซ้ายลากผ่านแก้มลงมาเกือบจรดกับใบหู เลือดสีแดงเข้มไหลออกจากบาดแผลแล้วหยดลงบนตัวเขา แผลที่คงเกิดจากคมขวานที่เขาฟาดมันลงไปนั่นเอง เขากำมือแน่นมองร่างที่คล่อมทับเขาอยู่ด้วยความเกลียดชัง ขวานในมือหลุดออกไปแล้วตั้งแต่ที่โดนร่างนี้กระโจนใส่ ในสมองมีแต่ความคิดสับสนในใจลึกๆนึกอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสตรงรอยแผลนั่น แต่อีกใจก็คอยส่งเสียงห้ามไว้ ไอ้หมาบ้านี่แว๊บแรกเขานึกดีใจที่มันกลับมาหลังจากย้ายตามฝูงของมันไปเมื่อเกือบสิบปีที่แล้วปล่อยเขาทิ้งไว้คนเดียวทั้งๆที่เพราะมันทำเขาต้องถูกขับออกจากบ้านเพราะเรื่องที่ไปยุ่งเกี่ยวกับมัน ทำให้เขาต้องอยู่เพียงลำพังตั้งแต่ตอนนั้นแต่แล้วมันกลับหักหลังเขาอีกครั้งด้วยการวางแผนจะงาบหลานชายเขา หลานที่อายุไล่เลี่ยกับเขาในตอนนั้น คำว่ารักของมัน มันไม่เคยเป็นความจริง ไม่เคยจริงมาตลอด วันนี้แหละเขาจะต้องฆ่ามัน ฆ่าให้สมกับความรัก ฆ่าให้สมกับความแค้น ฆ่าให้เหมือนที่เค้าฆ่าหมาป่าลูกน้องของมัน “ยังไม่หายโกธรข้าอีกหรือ?” หมาป่าถามเสียงอ่อน ผ่อนแรงกดตรงปลายเล็บนั้นออกจนเป็นแค่การจับเบาๆที่ไหล่ “ข้ารู้ว่าข้าผิดที่ทิ้งเจ้า แต่ข้าก็จำเป็นที่ต้องตามเผ่าของข้าไป ในฐานะเจ้าชาย เรื่องเมื่อหลายปีก่อนเจ้าไม่ต้องยกโทษให้ข้าก็ได้” นัยตาคมของน้าชายสบมองตาหมาป่าแน่วนิ่งกรามทั้งสองขบหากันแน่น “เพราะข้าจะไม่มาให้เจ้าได้เห็นหน้าอีก ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรอข้าจนถึงป่านนี้ ข้าขอโทษ” หมาป่าเอ่ยเสียงแผ่วเบาใบหน้านั้นโน้มลงมาเรื่อยๆในขณะที่คนที่อยู่ด้านล่างก็หลับตารอรับสัมผัสจากคนด้านบน ในสมองคิดว่าทำไมเขาต้องยอม ทำไมเขาต้องรอคอยสัมผัสจากคนตรงหน้าอย่างเต็มใจเมื่อมันทำเขาไว้เจ็บแสบขนาดนี้ แต่ร่างกายไม่อาจทำตามที่สมองสั่งในเมื่อหัวใจมันร่ำร้องหาคนตรงหน้านี้อยู่ตลอดเวลา สัมผัสนุ่มแตะลงบนริมฝีปากหนามันแผ่วเบาและนุ่มนวลสัมผัสนี้ที่เขาคิดถึงและเฝ้าคอยมาตลอดระยะเวลาเกือบสิบปี แต่แล้วเขาก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อร่างที่อยู่ด้านบนสะดุ้งสุดตัวรีบถอนริมฝีปากออกไปอย่างฉับพลัน เมื่อเขาลืมตาก็พบร่างแล็กของหลานชายยืนประจันหน้ากับหมาป่าใจร้ายของเขา ที่หลังของร่างกำยำมีมีดอันเล็กๆปักคาอยู่ “ท่านน้ามัวทำอะไรอยู่ กับไอ้หมาป่าบ้านี่” เสียงเด็กหนุ่มตวาดออกมา ทำให้น้าชายหน้าชาด้วยความอับอาย นี่เขาหลงไปกับการทำดีแค่เล็กๆน้อยได้ของไอ้หมาบ้านี่อีกแล้ว แค่คำพูดไม่กี่คำ ในตอนนั้นหมาป่าผู้ถูกแทงด้วยมีดพกขนาดเล็ก ก็เอื้อมมือไปดึงมีดที่ปักอยู่บนหลังออกอย่างไม่สะทกสะท้าน “คิดว่ามีดแค่นี้จะทำอะไรข้าได้หรอ? หึหึ” หมาป่าหันไปพูดกับเด็กหนุ่มพร้อมกับยิ้มมุมปากแบบเยาะๆ พลางก้าวเขาไปหาเด็กหนุ่ม “เอาล่ะข้าคิดว่าข้าคงต้องไปแล้ว นี่ก็เริ่มจะเย็นแล้ว” หมาป่าหันพูดหนูน้อยหมวกแดงก่อนจะคว้าข้อมือของหนูน้อยหมวกแดงขึ้นมากำแน่น “ข้าจะไม่มาให้เจ้าเห็นหน้าอีก ลืมข้าเสียที่” เจ้าหมาป่าหันมาพูดกับน้าชายของหนูน้อยหมวกแดงก่อนจะรวบร่างของหนูน้อยหมวกแดงขึ้นบ่า โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือคิดจะทำอะไรแม้แต่น้อย “ส่วนไอ้เด็กนี่ ข้าขอก็แล้วกัน” พูดจบหมาป่าก็กระโจนออกไปจากบ้านของน้าชายของหนูน้อยหมวกแดงทันที ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของน้าชายของหนูน้อยหมวกแดง ร่างกำยำทำท่าจะออกวิ่งตามไปแต่มันไม่ทันการเสียแล้ว เมื่อร่างของหมาป่ากับหลานชายหายลับไปจากสายตาของเขาแล้ว มือหนาแข็งแรงทุบอย่างแรงตรงขอบประตู กรามบดเข้าหากันแน่น แล้วร่างกำยำก็ค่อยๆทรุดลงไปนั่งกับพื้นบ้านที่เงียบเหงาลงอีกครั้ง......
“ถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว” หมาป่าเอ่ยพลางวางร่างเล็กลงอย่างไม่เบานัก ทำให้ร่างเล็กที่ยังยืนไม่มั่นคงล้มลงไปก้นกระแทกกับพื้นโดยแรง “รีบกลับเข้าหมู่บ้านได้แล้ว” เจ้าชายหมาป่าเอ่ยขึ้นมาอีกโดยไม่สนใจสายตาอาฆาตของคนตรงหน้า รอยยิ้มมุมปากปรากฎขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เขาไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มที่นั่งหน้างออยู่ตรงหน้านี้กำลังโกธรเกลียดเขาหรืองอนที่เขาวางร่างนี้รุนแรงเมื่อกี้กันแน่ แต่ก็ช่างเถอะ หมาป่ามองที่ใบหน้านั้นอีกครั้งก่อนหมุ่นตัวหันกลับไปทางป่ารกทึบอีกครั้ง แล้วออกก้าวยาวๆไปทันที ในขณะที่มือก็ลูบไล้อยู่ตรงไหล่ของตนเองข้างที่แบกเจ้าคนตัวเล็กนั่นมา พิษสงเยอะนักนะ ทั้งทุบ ทั้งข่วนทั้งกัด จนเลือดซึมไปหมด แล้วใบหน้านั้นก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่ร่างใหญ่ของเจ้าชายหมาป่าลับหายเข้าป่าไปพร้อมกับใจที่เป็นสุข............
..........จบแล้วจ้าา..........
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2013-6-3 21:58:58
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2013-6-3 23:09:21
โพสต์ 2013-6-4 05:55:28
โพสต์ 2013-6-22 22:52:22
โพสต์ 2013-7-5 00:46:15
โพสต์ 2013-10-4 18:19:24
โพสต์ 2013-10-13 02:41:03
