ตะเกียงพิเศษ ??? 91 - 92

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                            คิดถึงมึงมากเลยว่ะ!..ไม่มีใครกวนประสาทกูเหมือนเคย..เหมือนครึ่งชีวิตกูหายไปทนนิดนะเหยี่ยวดื้อของกู..พรุ่งนี้เช้า..แค่พรุ่งนี้เช้า..กูจะไปช่วยมึง..รักมึงจังว่ะพรต...ไอ้เหยี่ยวเจ้าเล่ห์ของกู..?
Part  91
หนี....
                   เช้าแล้วหรือนี่    กูงัวเงียตื่นจากเตียง   หลังจากเมื่อวานกินข้าว  อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ สมอง
อิกคิว..ก็คิดแผนไว้แล้วว่าวันนี้ต้องหนี   ขืนรอพาลเสียเวลาเปล่าประโยชน์    โซ่ที่รัดข้อเท้า..ไม่ใช่ปัญหาสำหรับตะเกียงพิเศษอย่างกูเด็ดขาด  ไม่งั้นเสียชื่อศิษย์ไร้เทียมทานหมด    เอาหละ..ยังไงหาข้าวรองท้องก่อน...ออมแรงไว้..อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยค่อย..หนี..
                      “คุณโบนา....คุณโบนา   ได้ยินผมหรือเปล่า?”      
                      “ติ่ง...ต๊อง!...ว่าไงค่ะคุณตะเกียง...ต้องการให้ดิฉันรับใช้อะไร?” อืม..พวกมันคอยดูตลอดเวลาจริงๆ
                      “ผมต้องการอาหารเช้า    เสื้อผ้าชุดใหม่...อีกอย่างไม่ทราบตอนนี้กี่โมงแล้ว?”  
                     “เจ็ดโมงเช้าค่ะ...ของที่คุณต้องการจะส่งถึงห้องภายในสิบนาที    กรุณารอสักครู่....ติ่ง...ต๊อง!”
ตอนนี้คงได้แต่รอ    กูนั่งคิดแผน..หลุดออกจากห้องได้เมื่อไหร่  กูมีเวลาไม่เกินห้านาที  ที่จะตามหา
ไอ้พี่พรตมันหากคิดไว้ไม่ผิด  มันหน้าจะอยู่ห้องติดๆ กับกูนี่แหละ   เพราะอะไรนะหรือ...มันคงไม่แยกขังเรา
ซะไกลหรอกระบบกล้องวงจรปิด   อินเตอร์คอมฯ ที่ใช้โฟน..มันต้องเดินสาย   ห้องกูมีอุปกรณ์อะไร   
ห้องไอ้พี่พรตมันย่อมมีไม่แตกต่างกันชัวร์   
                      ที่น่าจะเป็นปัญหา   เมื่อเจอห้องที่ขังไอ้พี่พรตแล้ว..จะเปิดประตูเข้าไปช่วยมันยังไง  ตรงนี้ยังคิดไม่ตก   เสียงคนเดินมาพวกมันคงเอาอาหารมาส่งให้แล้ว
                     “แอ็ดๆ!....ปัง!....อาหารกับเสื้อผ้า”  พูดจบมันเดินเอามาวางไว้ให้ที่โต๊ะคนเดิมหน้าเดิม   พูดเป็นแพทเทิร์นเหมือนเดิม
                    “เดี๋ยว!....อย่าเพิ่งไป...ฉันถามหน่อยดิ”  กูเรียกมันไว้..เผื่อได้ข้อมูล
                    “เสียใจ...ผมไม่มีหน้าที่ตอบคำถาม...ลาก่อน”  บัดซบ!....เหมือนเดิมจริงๆ  เมื่อวานก็ทั้งวัน  มันเข้าห้องมาสองครั้ง   เอาข้าวกับเสื้อผ้ามาให้  กูลองชวนมันคุย  เผื่อหลอกถามข้อมูลได้บ้าง มันก็ตอบแบบนี้แป๊ะ...
ยอมรับไอ้พวกนี้ถูกฝึกมาดีชะมัด  ไม่มีหลุดสักแอะ!....
                       เอาว่ะ!...อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  กินข้าวให้เรียบร้อยก่อน  เสร็จแล้วค่อยเริ่มแผน... ‘หนี’   คิดได้งั้น...จัดการลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัว  พร้อมเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ   ทำได้แค่ดึงม่านกันบังเอาไว้  
เพราะข้อเท้าติดโซ่  ต้องลากเข้าไปด้วย  พวกมันผ่อนสายให้ยาวจนใช้ห้องน้ำได้...หึหึหึ...นึกเหรอว่าโซ่แค่นี้
จะขังคนอย่างไอ้ตะเกียงได้...เดี๋ยวคอยดู....ชิ.....?
                      ระหว่างอาบน้ำไปนั้น   กูใช้สบู่เหลวฟอกให้เกิดฟองเต็มข้อเท้า  ข้างที่ล่ามโซ่เอาไว้   ก่อนจะค่อยเดินลมปราณไทเก็กหยินหยาง ผ่อนคลายกล้ามเนื้อเท้า   แล้วค่อยๆ  จับห่วงเหล็ก..ดึงเท้ารอดออกให้หลุด
ส้นเท้าถูกห่วงกลมบีบรัด  แต่หลักวิชานี้จะทำให้กล้ามเนื้ออ่อนตัว  เหมือนนวดแป้ง  
                      มันจะทำให้ทั้งเท้าและกระดูก  คลายตัวหดเล็กลงตามขนาดของวัตถุ  บวกความลื่นของสบู่..ไม่ถึงสองนาทีเท้ากูก็หลุดจากโซ่สำเร็จ   แดงนิดหน่อย  แต่ไม่เป็นไร  ยังคงปกติดี..กูผ่อนคืนลมปราณ  จัดการอาบน้ำ
เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย  เพื่อไม่ให้พวกมันสงสัย  ฉีกชายเสื้อตัวเดิมเอามามัดพันติดข้อเท้าไว้เหมือนเดิม  โดยใช้ผ้าพันจนมิดรอบข้อเท้า ตอนเดินลากโซ่ออกไปพวกมันต้องถามแน่นอน นั่นแหละเข้าแผนกูหละ....หึ หึหึ!
                     “ติ๊ง...ต่อง!..คุณตะเกียง  ไม่ทราบว่าข้อเท้าคุณทำไมถึงพันผ้า?” ฮั่นแน่!...ว่าแล้วมันต้องถาม   
พอพ้นห้องน้ำออกมามันถามทันที...ชิ
                     “ผมเจ็บหนะ...ก็ไอ้ห่วงเหล็กมันสีข้อเท้าผม   เลยพันผ้ากันไว้  ไม่งั้นข้อเท้าเป็นแผลถลอกหมด  
พาลจะเดินไม่ได้เอาอะดิ”  หึหึ..กูมีคำตอบไว้แล้ว  นี่ไงแผนกู....
                       “ถ้าอย่างงั้น   ทางเราจะส่งคนไปจัดการทายา  และพันผ้าให้เรียบร้อยกว่านี้ภายในสิบนาทีค่ะ”
เข้าทางกูหละ..
                         “อืม..!....ดีเหมือนกัน...แต่ขอเป็นยี่สิบนาทีได้ไหม   ขอผมทานข้าวก่อน   แล้วค่อยทายาทีหลัง
ขอเวลาไม่เกินยี่สิบนาที..โอเคป่ะ!.”  บอกมันไปหละ  ไงกองทัพต้องเดินด้วยท้อง  กินกันไว้ก่อนไม่รู้ออกไปข้างนอก  จะเจออะไรไม่แน่ใจ  ฉะนั้นเผื่อมื้อต่อไปอด  ต้องกินตุนเอาไว้ดีที่สุด..
                         “ตกลงค่ะ..เชิญคุณทานอาหารได้ตามสะดวก..อีกยี่สิบนาทีคนของเราจะเข้าไปจัดการทำแผล
และพันผ้าให้ทันที..ติ๊ง...ต่อง!”  ได้เลย...อิ่มแล้วเดี๋ยวเจอกัน ส่งไอ้คนหน้าตายคนเดิมมาเลยนะ คราวนี้
ตะเกียงจะสำแดงเดชให้รู้ซะมั้ง....หุหุหุ!
Ver...Prot                  
                         อือ.....เช้าแล้วหรือนี่  กี่โมงแล้วว่ะ!...วันนี้ผมคงต้องหนีแล้วหละ ไม่งั้นอึดอัดตายก่อน
-เอี้ย-รันจะมาช่วยแน่...รึมันอาจจะไม่มาแล้วก็ได้   พอไม่มีผมอยู่ มันหาเมียใหม่หรือเปล่าหว่า?...สัด..อย่าให้หลุดออกไปได้นะถ้ารู้ว่ามึงนอกใจละก็   กูเอาตายทั้งคู่แน่คอยดูดิ...
                            คิดไปรันทดชิบเป๋ง..ไม่เคยมีใครกล้าขังวรพรต  พวกแม่งกล้าทำกับกูคอยดู  จะกระทืบทุกตัวเลยเอาดิ..ห่วงก็ตรงออกไปแล้ว  ไม่รู้จะตามหาตะเกียงมันยังไง   จะเจอหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย   หรือจะเอาตัวรอดก่อนค่อยตามคนมาช่วยทีหลังดี  เอาว่ะ!...ค่อยดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน...
                              “นี่...นี่...คุณใบหนาด...เอาเสื้อผ้า   อาหารเช้ามาให้หน่อยดิ...เร็วเลยนะ..ห้ามช้า..
อย่าทำให้ผมหงุดหงิดแต่เช้า..เข้าใจใช่ไหม?”
                              “ติ่ง...ต๊อง!...โปรดรอสักครู่  ของที่ต้องการจะถึงมือคุณภายในสิบนาที”  เอ่อสิว่ะ!...
กูตอบไม่รอ..หรือบอกรอไม่ได้  ยังกะมันจะยอมเอามาให้ทันทีงั้นแหละ   แล้วเสือกพูดทำไม...เดี๋ยวปัดโบกให้เลยนิ...   
                                ยังไงแดกข้าวก่อนดีก่า   อาบน้ำเสร็จหนีเลย...ออกจากห้องนี้ได้ก่อนค่อยว่ากัน   ไม่งั้นไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ๆ....?
                                เสร็จเรียบร้อยแล้วรู้สึกสบายตัวชะมัด  ทั้งแดกข้าว  อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  อาห่ะ...ถึงเวลาเหยี่ยวบินขึ้นฟ้าแล้ว....เริ่มเลย..ลุยๆ!...
                                “คุณใบหนาด...รบกวนขอยาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อ..ให้ใครเอามาให้หน่อยดิ...ไม่ไหวกินเยอะ
หรือเปล่าไม่รู้....ตอนนี้ผมแน่นท้องไปหมด..รีบเลยนะ..ก่อนจะจุกตายเสียก่อน”  ล่อมันมา  เชือดนิ่มๆ
วิ่งออกไปให้ไว..หุหุหุ...แผนหลอกเด็กง่ายๆ..แต่มักได้ผลเสมอเวลาคับขัน...ฮ่าๆ...กร๊ากๆ
                                “ติ๊ง...ต่อง!...คุณรอไม่เกินสิบนาที...คนของเราจะเอาไปให้เดี๋ยวนี้...ติ๊งต๊อง!.” อุว่ะ!...
ไมเสียงโฟนมันเพี้ยนเป็นเสียงนี้ หรือว่าหูฝาด...
                                “แอ๊ดๆ!.ปัง!.เอานี่ยาลดกรดที่ขอ”  มาแล้วสินะ ตอนนี้แหละไปเลยเหยี่ยวพรตจ้าวเวหา..
                               “อึ๊บๆ..ย๊ากๆ..ตุ๊บ!..โอ๊ย!..พล๊อค!...อย่า!..ปั๊ค!..อ๊อกๆ.!...” แปะ!..แปะ!....
เรียบร้อยโรงเรียนวรพรต  รู้จักกูน้อยไปแล้ว  ไม่งั้นไม่ได้เหรียญทองเอเชี่ยนเกมส์หรอกพวก  ไม่ได้มาฟรี
นะโว้ยนั่นหนะ..เอ๋?....ไม่ใช่กูนี่หว่า?...มันวรพรต เพ็ชรพุ่มตะหาก...อุ๋ย!..โทษทียืมชื่อเขามาดัง....ฮ่าๆ....
ไปโรด..เปิดประตูหนีทันที  อยู่รอพ่อมันยกโขยงมากันหรือไง...พอเปิดประตูออกมา...เห้ย!
                                “ปัง!..ปังๆ!...บึ๊ม!..บึ๊ม!..”  เหว้ย?..นี่มันสมรภูมิรบติมอร์ตะวันออกหรือไงกันนี่   
เสียงปืน  เสียงระเบิด  กระหน่ำใส่กันขนาดนี้  มิน่าหละ...ไม่เห็นการ์ดพวกมันอยู่หน้าห้องสักคน  คงระดมกำลังไปในสมรภูมิกันหมดละม้าง
                                 “เฮ้ย!...ไอ้พี่พรต..ทางนี้..ทางนี้..เร็ว!”  อ้าว!..น้องตะเกียงคนสวยนี่หว่า?...ไหงยืนกวักมือ
เรียกผมเหย่งๆเล่านั้น ไม่โดนขังหรือไงว่ะ?..ชั่วโมงนี้สับขาไปหาก่อนดีกว่า ไว้ค่อยถามที่หลัง คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย.
                                  “ตกลงๆ!..ไปเดี๋ยวนี้แหละ..”  โกยอย่างเร็วเลยผม..
                                 “บรึ้ม!...บรึ้ม!...ปังงๆ!.”.....ป๊าดๆ!..วิ่งหลบห่ากระสุน..  พระเอกจริงกู...วุ้ยๆ!....   
Part  92
หนีไม่ง่าย....
                              ไอ้พี่พรต  มันเก่งใช่ย่อย..กูโผล่หัวออกห้องมา  หลังจัดการสกัดจุด`คุณ`นิ่งที่อุตส่าห์เอายามาให้เรียบร้อยแล้ว  โดยทิ้งมันไว้ในห้องนั่นแหละ    พ้นประตูออกมาเจอไอ้พี่พรตยืนหันรีหันขวางมองซ้ายมองขวาเข้าพอดีซะงั้น   น่าจะกำลังตัดสินใจเอาไงอยู่ละมั้ง  
                         มันเองแปลกใจพอกันกับกูอะแหละ  ไม่ยักเจอพวกห่ายืนคุมหน้าห้องแม้แต่คนเดียว ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่..ดันมายืนท่ามกลางเสียงปืนเสียงระเบิดห่ากระสุนรัวยิงกันกระหน่ำ  ไม่รู้เกิดสงครามอะไรของพวกมัน  กูเลยตัดสินใจตะโกนเรียกไอ้พี่พรตให้วิ่งหลบห่ากระสุนมาทางกู  เพื่อจะได้พากันหนีออกไปจากสมรภูมิรบบ้าบอคอแตกนี่สักที  ดีกว่าอยู่รอจนสงบพอดีพวก-เอี้ย-ได้กรูกันมาลากกูกับมันไปขังเดี่ยวอีกรอบ
                               “ตะเกียง..เป็นไงบ้าง..ปลอดภัยดีไหม?”  มาถึงมันดันจับกู  หมุนสำรวจซะรอบเลย
                              “ทุกอย่างอยู่ครบสบายมาก   ตะเกียงว่าเรารีบไปจากที่นี้ก่อนดีกว่า   เดี๋ยวพวกมันได้แห่มาลากไปขังอีกรอบ  ไปเถอะพี่”  ตัดบทชวนมันย้ายฐานที่มั่นหลบกันไปก่อน
                               “อืม...ดีเหมือนกัน..โกยโรด...บัดซบชะมัด...พวก-เอี้ย-แย่งยาบ้ากันหรือยังไง..แม่งยิงกัน
อุตหลุด...นรกบรรลัย..ตามพี่มาทางนี้ดีกว่า” ไอ้พี่พรตโครตตลกเลยอ่า...บ่นงุงงิ๊งยังกะเด็กๆ มุมนี้ไม่เหลือมาดหัวหน้าเหยี่ยวสักกะติ๊ด...มิน่าถึงเสร็จกุนซือเทพกูซะราบคาบ  ก็ไอ้พี่รันมันออกจะน้ำนิ่งไหลลึก....มีหรือไอ้พี่พรตจะตามทัน..ดูตอนนี้ก็พอรู้แล้ว..กระดูกคนละเบอร์เลยมึง...?
                             “พี่พรต  ตะเกียงว่าเราหาทางเลาะไปตามลำห้วยดีไหม?  เผื่อจะเจอหมู่บ้านคนมนุษย์มักตั้งบ้านใกล้แม่น้ำลำห้วย  เราจะได้อาศัยพวกเค้าพาออกจากป่านี้ไง”  กูเสนอไอเดีย  หลังจากมันลากกูวิ่งลัดเลาะเข้าป่ามาได้สักระยะ  กูกับมันพากันหลบห่ากระสุนกระโจนเข้าป่า มาไกลพอสมควรแล้ว
                             “ดีเหมือนกัน..แต่จะรู้ได้ไงว่าต้องไปทางไหนถึงจะเจอลำห้วยหละ?”
                             “เอางี้..ลำห้วยเกิดจากธารน้ำตก...ต้องอาศัยดูจากนกที่บินไปหากิน..เช้าๆแบบนี้นกมันมุ่งหน้าหาอาหารแถวลำห้วย  หรือน้ำตก  จับทิศทางได้แล้ว  เราค่อยเดินเลาะตามลำน้ำลงไปเรื่อยๆ คิดว่าไม่นานต้องเจอหมู่บ้าน  หรือไม่ก็พบพวกชาวเขาเข้าจนได้สักที่ละน่า..”  
                            “ตะเกียงเชื่อนกได้เหร่อ?...ไม่ใช่มันพาเราไปโผล่ที่อื่นกลายเป็นเรื่องเลยน้าทีนี้  พี่เคยดูสารคดีมาเหมือนกัน  บางทีมันจับกลุ่มบินย้ายถิ่น  เกิดเราตามมันไปโผล่ประเทศอื่นมิยุ่งไปกันใหญ่”  เห่อ..เห่อ..เห่อ....กูเชื่อแล้วว่าไอ้พี่พรตมันอาการหนักจริงๆ..
                           “พี่พรต...นกมันพาเราไปไกลขนาดนั้น  ตะเกียงไม่แปลกใจหรอก แต่ไอ้ที่น่าสงสัยคือพี่สามารถเดินข้ามประเทศไปได้ไกลขนาดนั้นหรือเปล่าเล่า..เสบียงก็ไม่มี    น้ำก็ไม่มี...อย่าคิดอะไรที่ชวนจิตตกสิ  เราแค่อาศัยนกมันเล็งทิศ  ไม่ได้ให้เดินตามนกมันไปเพี้ยนไปกันใหญ่แล้วพวก-เอี้ย-นั่นมันเอายากล่อมประสาทให้กินมาเปล่าเนี่ยะ?”  นั่นสิ..กูเริ่มไม่แน่ใจว่าพวกห่านั่นที่ไม่ล่ามไอ้พี่พรตไว้ เพราะป้อนยากล่อมประสาทให้กินแทนหรือเปล่าหว่า?..ทำไมมันถึงรั่วได้ขนาดนี้
                          “แหะ..แหะ..แหะ...ไม่หรอก ใครมันจะกล้าเอาให้พี่กิน  พี่คิดเผื่อไว้ตะหาก...ถ้าตะเกียงมั่นใจก็ตามนั่น..ลุยเลย...เอ้า!..ไหนละนก..ต้องคอยแหงนมองฟ้าตลอดเมื่อยคอตายกันพอดี” บ๊ะ!...จบไปเรื่อง  ดันถามอีกเรื่อง   ไม่รู้ไอ้พี่พรตมันกลายเป็นเจ้าหนูจามไม...ไปตั้งกะเมื่อไหร่..
ตายแน่มึงไอ้พี่รัน  กลับไปคราวนี้ได้เจอเจ้าหนูจามไมล่อหัวหมุน..กับร้อยคำถามแน่   ขนาดกูตอนนี้หัวแทบหลุดกับพฤติกรรมเจ้าปัญหาของไอ้พี่เหยี่ยวรั่วเข้าให้แล้ว
                          “เอางี้...ตะเกียงจัดการเอง...พี่ตามมาก็พอ  อย่าลืมภาคเหนือถิ่นของตะเกียง  ไม่ใช่เรื่องยากกับการเดินป่าเพื่อหาลำห้วย..ลืมแล้วดิตะเกียงโตมาจากที่ไหน...เอ้า!..อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย..ตามมาก็พอ..ไปกันได้แล้ว”  กูตัดบท ให้มันเดินตามอย่างเดียว ไม่งั้นไม่ต้องไปกันแล้ว...ตรูจะบร้า...ๆ?
                         “โฮกๆ!..”   
                         “แว๊กๆ....ตะเกียง...ตะเกียง..เสียง..เสียงอะไร..ใช่เสือหรือเปล่า?”
                         “อืม..ใช่”
                        “เห้ย!...ไม่ไหว..ตะเกียงพี่ว่าเปลี่ยนทางเหอะ..พี่ไม่ไปทางนี้แล้วนะ...พี่...พะ..พี่..กลัวเสือ”  
                        “ฮ่า..ฮ่าๆ!..พี่พรต..ตลกชะมัด...เสือมันร้องไม่ได้หมายความว่ามันอยู่ตรงนี้ซะเมื่อไหร่...
ไม่ต้องป๊อดขนาดนั้นก็ได้...ไปทางเนี่ยะแหละ....ชัวร์...อย่างมากเจอเสือเราก็วิ่งให้เร็ว...ไม่เห็นต้องคิดไรมากเลย...พี่ก็นักวิ่งเก่านิ...กลัวไรเล่า”
                        “ไม่เอา...ตะเกียงอย่าล้อเล่น...พี่ไม่ชอบเสือ..ขืนมันโผล่มาจะก้าวขาไม่ออกเยี่ยวจะราด
ซะก่อนอะดิ...เปลี่ยนทางเหอะเชื่อพี่”
                        “บ้าน่าพี่พรต...เดินมาตั้งไกลจะให้เดินย้อนกลับไปอีก..หมดแรงตายก่อนได้ออกจากป่าพอดี...ไม่ต้องห่วงตะเกียงอยู่ทั้งคนสบายมาก..โอเคป่ะ?”
                        “แน่ใจนะ..งั้นสัญญาก่อนจะไม่ทิ้งพี่...”
                        “อือ..สัญญา...เสือมาตัวใครตัวมัน...วิ่งให้เร็ว...ฮ่าๆ”
                        “ว๊ากๆ...ม่ายๆ...พี่ไม่ไปนะโว้ย...ถ้าตะเกียงไม่สัญญา...ห้ามทิ้งกันดิ....บอกแล้วพี่กลัวเสือ..ไม่ได้ล้อเล่นนะ...เอาเข้าไปขำไม่เลิกอีก...ตะเกียงหยุด...พอได้แล้ว...ฟังกันป่าวเนี่ยะ..ตกลงพี่ไม่ยอมไปจริงด้วยนะ...”
                        “เอ่อ..เอ่อ..สัญญา..สัญญา..พอใจยัง...ฮ่าๆ...เอิ๊ก!”
                       “เป็นไงรัน...เจอไหมมึง?...”
                      “ไม่เจอว่ะ!...กูลองดูทุกห้องแล้ว..มีอยู่ห้องหนึ่งเจอ-เอี้ย-นอนสลบอยู่ในห้อง   คิดว่าคงโดนน๊อค..น่าจะคาราเต้ของพรตมันชัวร์”
                     “เอ่อว่ะ!...ห้องที่กูดูก็เจออีกตัวถูกจี้สกัดจุดเอาไว้  ฝีมือวรเวทย์อัคนีตะเกียงแน่นอน...
แสดงว่าสองคนนั่นหนีออกไปกันก่อนแล้ว   คงยังไปได้ไม่ไกล เรารีบตามไปดีกว่า  ขืนช้าจะหลงเข้าไป
กันใหญ่..”  
                    “อืม..ไปดิ..”   

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

phzaa

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

OneBe2

js38

ขอบคุณครับ

sshheeeepp

ยอด ๆ

kabuki

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

sugarxxx

ตามไปช่วยเร็วๆ  ก่อนจะหนี้ไปไกล

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ดูเหมง่ายเนาะ

chokeeis

ขอบคุนครับ