ตะเกียงพิเศษ ??? 103-104

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมรู้ว่าลึกๆน้องหดหู่เสียใจกับการจากไปของไอ้พี่เทคมาก...แต่คงช่วยได้แค่ยืนอยู่เคียงข้างเท่านั้น...เพราะถ้าเป็นผมก็คงไม่รีรอที่จะทำในสิ่งที่ไอ้พี่เทคมันทำเช่นกัน....ใครบ้างจะไม่รักตะเกียง
Part  103
ความรักของราชสีห์....
                            “อื้อ..พี่โต๋...พอก่อน..พอแล้ว..หยู๊ด!..”
กูรีบเอามือยันหน้าไอ้พี่หื่นป้องกันมันจ้าละหวั่น...เล่นแอบเข้ามาข้างหลังถือโอกาสลวนลามเอากำไรซุกไซร้จูบกูไม่หยุด...กำลังยืนชมวิวมองท้องทะเลที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาจนเห็นเส้นขอบฟ้าอยู่ริบลับ...ปล่อยอารมณ์เข้าสู่พะวังเพลินๆ ริมระเบียงนอกห้องนอนรับลมทะเลพัดโชยปะทะหน้าอยู่ดีดี...ต้องสะดุ้งหันมากะจะแว๊ดมันซะหน่อย...ดันปล้นจูบกูอีกจนได้..
จำต้องใช้มือยันหน้ามันออกอย่างที่เห็นเนี่ยะแหละ...ฝีเท้ามันเบาจริงๆ ไม่รู้ตัวเลยสักครั้งเวลามันแอบเข้าใกล้..
                           “หึ..ใจลอยอะไรอยู่..มาฮันนีมูนนะครับ..ไม่ได้ให้มาถ่ายมิวสิค” ทำมากัดกูอีกแหนะ..
เลยขว้างค้อนให้ด้ามเบ่อเหร่อ...ดูมัน..ยักคิ้วกวนส้นซะงั้น...แล้วไอ้แขนที่รัดอยู่เนี่ยะเมื่อไหร่จะปล่อยสักที...
ฮึ้ย!...หื่นชะมัด                                
                         “พอก่อน...เมื่อคืนก็ค่อนคืนแล้วนะ...”  กูเหวแม่งเลย..ก็มันจริงนิ..เมื่อคืนล่อกูเต็มแม็ก..
เล่นเอาขาถ่างแล้ว..ยังไม่รู้จักพออีก
                             “พี่พอไม่ได้..ไม่รู้สิตะเกียงทำให้พี่ติดเซ็กส์...เป็นกับตะเกียงคนเดียว...เพราะงั้นต้องยอมเป็นหมอรักษาให้พี่ด้วย”   ไอ้บ้า....ข่าวว่ากูกำลังขึ้นม.5.เหอะ..อายุเต็ม 15 มาหมาดๆ...เพิ่งได้ใช้นายแทนเด็กชายด้วยซ้ำ...-เอี้ย-ไรจะให้เป็นหมอรักษาโรคติดเซ็กส์ให้หวะ...เรียนหมอก็ว่าไปอย่าง
                              “ชิ!...คงรักษาหายหรอก..ยิ่งรักษายิ่งเปลื้องตัว...พาลเรื้อรังเข้าไปใหญ่...ตะเกียงไม่ใช่หมอนะ..จะได้รักษาให้หาย..ลดลงบ้างเหอะเรื่องเนี่ยะ”  ว่าแดกซะเลย...แหนะยังมีหน้าระรื่นอีก...
                             “อะไรคร๊าบ..เพราะเว้นเกือบสองเดือนไม่ใช่...ใครบ้างคนถึงกับไม่ยอมกินข้าวกินปลา
จนต้องเข้าโรงบาลเป็นเดือนเกือบทิ้งพี่ไปแล้วด้วยซ้ำ...เดือดร้อนต้องรีบพาพ่อแม่ไปสู่ขอทันทีเลย...หึหึหึ”
น้าน!...ฟังพูดเข้า..อยากกระโดดหงับหูแม่งขาดจริงเชียว....วุ้ย!...เล่นเอาหน้ากูแทบระเบิด..
                              ที่มันพูดไม่ผิดหรอกครับ...ขณะนี้กูกับไอ้พี่โต๋มาพักผ่อนสองคนที่ภูเก็ต..รีสอร์ทหรูของ
ไอ้พี่บอมย์มันอีกนั่นแหละ...มันจัดเป็นของขวัญพิเศษมอบห้องสวีทให้กูสองคนฉลองเลยทีเดียว...ที่ได้รับการยินยอมจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายให้คบกันในฐานะคนรัก....นับตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อน
                            พูดไปแล้วเรื่องมันยาว..ต้องย้อนกลับไปเริ่มเรื่องที่..หลังกลับออกจากป่ามากันแล้ว...
บ่ายวันรุ่งขึ้นพวกเราทุกคนขึ้นเครื่องเข้ากรุงเทพฯ  ไปร่วมพิธีรับศพไอ้พี่เทคซึ่งทหารได้นำมามอบให้ครอบครัวไอ้พี่เทคมันอย่างพร้อมหน้า                  
                          มีพิธีต้อนรับอย่างสมเกียรติ..โลงศพคลุมด้วยธงชาติไทยผืนใหญ่...พร้อมกองทหารเกียรติยศ
เข้าร่วมไว้อาลัย...ถือเป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรที่ตายในขณะปฏิบัติหน้าที่
                          เป็นครั้งแรกที่กูพบหน้าพ่อแม่พี่เทค...ทั้งสองท่านอายุพอๆกันกับพ่อแม่พวกกูท่าทางใจดีมาก...
คุณแม่น้ำตาอาบแก้ม..กูต้องรีบเข้าไปกราบแทบเท้าขอขมาพวกท่านทันที..เพราะเป็นต้นเหตุให้ลูกชายคนเดียวของท่านต้องตายก่อนวัยอันควร...
                         นึกว่าพวกท่านจะโกรธพากันต่อว่ามาเสียอีก..อย่างน้อยยังรู้สึกดีที่โดนด่าจะได้สบายใจกับความรู้สึกผิดที่เก็บไว้ข้างใน..กลับกลายเป็นว่า..พวกท่านรู้จักกูก่อนด้วยซ้ำ..แม้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน..เพราะพี่เทคมาเล่าให้ฟัง...พอพบกันท่านเปรยว่า.. ‘ไม่แปลกใจสักนิด..ทำไมเจ้าเทคมันถึงได้หลงรัก’  อารมณ์กำลังเศร้า  กูรู้สึกอายจนหน้าร้อนซะงั้น
                        งานศพพี่เทคผ่านไปด้วยดี   ท่ามกลางบรรยากาศเศร้าเสียใจของทุกคนที่ร่วมในเหตุการณ์..
กูร้องไห้มากมายตอนเผาศพจนเป็นลม..ไม่เคยร้องเยอะแบบนี้มาก่อน..อาจร่างกายอยู่ระหว่างฟื้นคืนกำลังด้วย...พอมีอะไรมากระทบจิตใจเข้าหน่อยเลยทำให้แบกรับไม่ไหว...ยิ่งในหัวเห็นแต่ภาพที่มันทนทุกข์ทรมาน
ก่อนตาย..แต่ยังฝืนกัดฟันสารภาพความรู้สึกที่มีให้กูจนวินาทีสุดท้าย...กูคงได้แต่บอกฝากสายลมหวังว่าพี่จะได้ยิน.‘ตะเกียงก็รักพี่ครับ’   
                      เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ไอ้พี่เทคโศรกเศร้าเสียใจมากมาย   กูพาลแวะไปอยู่เป็นเพื่อนพวกท่านในสัปดาห์แรกแทบทุกวัน  จนท่านออกปากขอกูเป็นลูกบุญธรรม   พ่อเกริกแม่ษาไม่ขัดข้อง...กูเลยกลายเป็นลูก
ของท่านไปอีกคน...ยอมรับว่าดีใจมากและยินดีที่ได้คอยดูแลพวกท่านแทนพี่เทคไปตลอด...หวังว่าพี่ชายที่แสนดี...จะไปสู่สุขคติอย่างสงบสุข
                     ถึงจะมีเรื่องดีๆมาทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ...แต่สัปดาห์ต่อมา  พ่อเกริกก็พากูกลับเชียงราย...ทุกคนคง
คิดว่ากูน่าจะดีใจมากที่ได้กลับมาอยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้า
                    เปล่าเลย...นอกจากฝันร้ายในตอนกลางคืน...กับความรู้สึกผิดที่ฝังอยู่ในใจเป็นเพื่อน..ยังมีภาพ
ติดตาคอยย้ำเตือนตามหลอนจนนอนไม่หลับ..ยิ่งต้องนอนคนเดียว..ไม่มีความอบอุ่นจากกายใครบ้างคน...
ไม่มีอ้อมกอดให้ซุกหลับ...ไม่มีกลิ่นกายกรุ่นที่คุ้นเคยกล่อมนอน..ทำเอานอนกระสับกระส่ายทรมานแทบ
ทุกคืน...
                   หนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นกว่าเดิม...เมื่อดันมาได้ยินพ่อเกริกกับแม่อรและพวกพี่คุยกันเรื่องของกูเข้าให้..
                   “ต้องจับแยกให้เร็วที่สุด...ทั้งสองคนรู้สึกเกินพี่น้องไปแล้ว..ใช้เวลาไม่นานก็คงลืม..ยังเด็กกัน
ทั้งคู่”  เสียงพ่อเกริกพูดไม่ดังนัก..กูชะงักกึกหาที่กำบังแอบฟังสิ่งที่ทุกคนคุยกันภายในห้องหนังสือ..
พวกเค้าคงไม่คิดว่ากูจะมาได้ยิน..คงคิดว่ากูหลับบนห้องละมั้ง...ไม่ติดว่านอนไม่หลับเพราะฝันร้าย...กะลุกมาเดินเล่นสักพักให้มันโล่งๆ  เลยมาได้ยินเข้าโดยบังเอิญ
                    “แล้วพ่อจะย้ายตะเกียงกลับมาเรียนที่นี่เมื่อไหร?...”   พี่ตระกูลถามพ่อเกริกขึ้นมา
                   “คิดว่าเปิดเทอมใหม่นี่เลย...ยังไงฝากแกจัดการให้เรียบร้อยด้วย...ตอนนี้เรื่องราวก็จบลงแล้ว...
คงไม่มีความจำเป็นให้ไปอยู่กรุงเทพฯอีก..ความใกล้ชิดจะทำให้น้องถล้ำลึกไปมากกว่านี้”   กูไม่รู้ว่าเดินกลับมานั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่บนเตียงได้อย่างไร..เหมือนวิญญาณล่องลอย....ทุกคนรู้เรื่องของกูกับไอ้พี่โต๋แล้วแน่ๆ...เพียงแต่พ่อสิงห์รู้เรื่องนี้ด้วยหรือไม่?...หรือพ่อเกริกกับพ่อสิงห์...ตกลงแยกพวกเราจากกันเรียบร้อยแล้ว..คิดถึงตรงนี้หัวกูก็ว่างเปล่า...ใจมันโหวงเหวงไปเลย...
                      นับจากคืนที่กูรู้เรื่อง...กูกับไอ้พี่โต๋จะไม่ได้เจอกันอีกต่อไป...กูก็หมดแรง...กอปรกับสภาพจิตใจ
ที่หดหู่ต่อเนื่องไม่หาย...ทำให้กินข้าวไม่ได้..ฝืนกินเข้าไปมันกลับขย้อนออกมาจนหมด..กลางคืนก็นอนไม่หลับ...สมองอัจฉริยะจดจำได้ทุกเรื่องที่ได้ยินได้รับรู้..มันกลายเป็นอาวุธร้ายเข้าทิ่มแทงประหัตถ์ประหารซ้ำเติมกูเข้าไปใหญ่...ลองโทรไปหาไอ้พี่โต๋มันดูเผื่อจะได้ยินเสียงมันบ้าง...กลับได้ยินแต่สัญญาณฝากข้อความไม่มีการตอบรับ...เหมือนมันจงใจปิดเครื่อง...ลองโทรเข้าเบอร์บ้าน...ก็ไม่เคยได้คุยกับมันสักครั้ง....มีแต่คนบอกว่ามันไปช่วยงานพ่อสิงห์...แม้แต่แม่อรยังอ้ำอึ้งที่จะบอกความจริงกับกู....ทุกคนคงเจตนาให้เราทั้งคู่ไม่ต้องติดต่อ
กันอีก...
                       เมื่อทุกคนต้องการแบบนั้น...กูจึงกลับมาคิดและเริ่มตัดใจ...แต่การทำใจมันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด
ไม่ว่าจะกินนอน..นั่ง..ยืน..เดิน..สมาธิกูไม่อยู่กับตัวเลย..เหม่อลอยจนบางครั้งพ่อเกริกยังพิรุธ...แต่กูก็เฉไฉว่า
ยังหลอนไม่หายเรื่องที่ผ่านมา...จึงไม่มีใครเซ้าซี้อาการของกูอีก...
                         ผ่านไปเป็นอาทิตย์..ที่กูฝืนทำตัวปกติ...กินข้าว..แล้วก็ต้องอ๊วกออกในห้องน้ำเอาทีหลัง...
เหมือนร่างกายมันไม่ยอมรับอาหาร...กูไม่เคยปริปากบอกคนในบ้านรู้...พยายามทำตัวปกติ..ทั้งที่รู้ตัวดีว่าโทรมลงทุกวัน...กูกินไม่ได้นอนไม่หลับ...ในหัวมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา...
                        ผ่านไปวันแล้ววันเล่า...จนในที่สุดเข้าวันที่สามอาทิตย์ที่สอง...กูก็น๊อคอยู่บนเตียงในห้องไม่รู้สึกตัวไปเลย...ฟื้นมาอีกที...พบตัวเองนอนในโรงบาลเรียบร้อย...แถมสายน้ำเกลือฝังตรงแขนอีก..กูหลับไปสองวันเต็มๆ...คงเพราะนอนไม่หลับมาหลายวันติดกัน..ร่างกายมันเลยปิดสวิทซ์เองเลยทีนี้...
                      กลายเป็นเรื่องวุ่นวายสำหรับคนในครอบครัว..หน้าตาแต่ละคนจ้องมองกูในวันที่ลืมตาฟื้นขึ้นมา
มีแต่ความเป็นห่วงฉายชัด...ตั้งคำถามกันแซ่งแซ่...ว่าเป็นอย่างไร..เกิดอะไรขึ้น  ไม่สบายทำไมไม่บอก.บลาๆๆ
มากมายหลายคำถาม...และก็ได้คำตอบจากกูคำตอบเดียว...ว่ากูยังไหวสบายดี...คงเพราะยังหลอนกับเรื่องในป่า
เลยนอนไม่พอ...เป็นข้ออ้างเก่าๆ ที่นำมาใช้เหมือนทุกครั้ง...
                      การกินของกูทำให้ไม่สามารถแก้ตัวกับใครได้อีกต่อไป...เพราะกูอ๊วกออกมาทันทีหลังกลืนข้าวเข้าไปได้ไม่ถึงสามคำ...แย่ยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ   เพราะที่ผ่านมาอย่างน้อยต้องผ่านลงท้องไปกว่าสิบนาทีถึง
ค่อยอ๊วก    แต่ตอนนี้มันไม่ยอมรับอาหารลงกระเพาะเลย...กูไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้...แม้แต่พลังปราณที่ไม่ยอมฟื้นคืน...ต่อให้พยายามรวบรวมเดินลมปราณอย่างไร...กลับต่อไม่ติดสักครั้ง..หนำซ้ำหากยังขืนฝืนมากไปกลายเป็นธาตุไฟจะแตกเอาได้...สุดท้ายไม่เหลือแม้แต่แรงจะรวบรวมลมปราณอีกด้วยซ้ำ...ได้แต่นอนแหม่บบนเตียงคนป่วยกินน้ำเกลือแทนข้าว
                        อาการของกู..หมอได้แต่ลงความเห็นว่าภาวะจิตใจเครียดจัด...พักผ่อนน้อยกอปรกับร่างกายต่อต้านอาหาร...รักษาไม่ได้ผลนอกจากคนไข้จะต้องไม่เครียด...กูเข้าใจที่หมอบอกนะและพยายามอย่างยิ่งที่จะดูแลตัวเอง...ไม่ให้ทุกคนเป็นกังวล...แต่เชื่อไหมใจมันไม่ยอมทำตาม....กระปรกกระเปลี้ยไปดื้อๆ ซะงั้น...
                        กลายเป็นเรื่องใหญ่...เมื่อน้ำหนักกูลดฮวบฮาบ...เพราะกินอะไรไม่ได้เลยจริงๆ...ไม่ว่าแม่ษา
จะพยายามสรรหาของอร่อยที่กูชอบมาเอาใจป้อนให้ถึงปาก...กูพยายามฝืนกินแล้ว...สุดท้ายก็อ๊วกออกมา
ทุกครั้ง...
                       พาเอาทุกคนเครียดกันไปหมด...มีเวลาได้อยู่คนเดียวบ้างตอนกลางคืน....น้ำตากูไหลอาบแก้ม....
มันนอนไม่หลับ...แต่ไม่กล้าขอยานอนหลับจากหมอ..เพราะยิ่งจะทำให้ทุกคนเป็นห่วงเข้าไปใหญ่...
                  ถามว่ามีเรื่องอะไรคิดมากที่สุด....อะไรที่มันรบกวนจิตใจในตอนนี้...กูตอบไม่ถูก....มันผสมปนเป
กันไปหมด..ไม่ว่าจะเรื่องความรู้สึกของคนในครอบครัว..เรื่องของกูกับไอ้พี่โต๋...เรื่องของพ่อสิงห์แม่อรที่กูรักเคารพเหมือนพ่อแม่กูอีกคน...ไม่รู้พวกท่านจะโกรธจะเกลียดกูหรือเปล่า?....จะเอ็นดูกูเหมือนเดิมไหม?..กูยังจะมีโอกาสได้เจอพวกท่านไหม?....หรือกระทั่งพวกเพื่อนในแก็งค์สิงห์โตดำทุกคน..กูคงไม่มีโอกาสได้เจอพวกมันอีกแล้ว...เพราะเปิดเทอมมา..กูไม่ได้เรียนที่เดิมแล้วนี่..
                       ทุกๆ เรื่องมันเก็บไว้ในหัวพาให้คิดตลอดเวลา...ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครฟังได้...กูไม่กล้าติดต่อ
กับใครเลย..หลังจากความพยายามที่จะติดต่อไอ้พี่โต๋หมดสิ้นลง....จะได้ประโยชน์อะไรเล่า..หากกูติดต่อกับพวกมัน..ซึ่งผลลัพธ์ก็รู้อยู่แล้ว...ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือกูได้...เมื่อพวกผู้ใหญ่เค้าตัดสินใจกันไปแล้ว...นั่นคือไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีก...ที่สำคัญกูไม่กล้ายืดอกออกไปขอร้องพวกท่าน...บอกตรงๆ..กูเองรู้สึกผิดและละอายใจที่ทำให้พวกท่านผิดหวังกับเรื่องนี้.
                        เพราะฉะนั้น...กูจึงเก็บเรื่องนี้ไว้ภายในไม่แสดงให้ทุกคนรู้..ว่ากูรู้เรื่องแล้ว...เลยทำให้พวกเค้า
หาสาเหตุอาการของกูไม่เจอเหมือนกัน...ต่างสรุปว่กันว่าที่กูเป็น..เพราะดันใช้พลังปราณในการต่อสู้กับกรองกุมภ์จนหมดก๊อกและยังมากดดันต่อเนื่องยาวนาน...รวมถึงความเสียใจกับการจากไปของไอ้พี่เทคที่สละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเหลือกูอีก...ต่างเหมารวมเอาทุกเรื่องว่าคือต้นเหตุความเครียดทั้งหมด...พยายามพากันปลอบโยนให้กูสบายใจ...โดยไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องไอ้พี่โต๋กันเลย....เหมือนเป็นเรื่องต้องห้ามที่ไม่ควรนำมาเป็นประเด็น...ซึ่งกูก็ปิดปากเงียบเช่นกัน..ไม่พูดถึงแม้แต่จะเอ่ยถามเสียด้วยซ้ำ..
                        ย่างเข้าสัปดาห์ที่สาม....กูทรุดหนักผอมจนหนังติดกระดูก...สังเกตุเห็นความหนักใจของทุกคน
ที่แสดงออกได้ดี...เริ่มกังวลกันมากมาย...พยายามผลัดเปลี่ยนกันมาคอยดูแลเอาใจกูสารพัด....โดยเฉพาะแม่ษา
ไม่ยอมห่างกูเลยด้วยซ้ำ
                        กูพยายามบอกให้ทุกคนไม่ต้องกังวล..เดี๋ยวก็คงดีขึ้น...แม้ปากจะพยายามพูดให้ทุกคนรู้สึก
สบายใจ...แต่ร่างกายกับทรุดลงเรื่อยๆ...จนในที่สุดน๊อคไปอีกครั้ง...ซึ่งไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าครั้งนี้กูวูบหมดสติไปตอนไหนเมื่อไหร่...
                        จำได้ว่าในขณะที่หลับ...กูไปเจอไอ้พี่เทคมันที่ไหนสักแห่งไม่รู้จัก...เราสองคนมีโอกาสได้นั่ง
คุยกันยังกับว่ามันยังมีชีวิต..หน้าตาของมันดูมีความสุขมาก...
                         “พี่ดีใจจัง..ที่ได้เจอตะเกียงอีก”    มันยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนมาให้   รอยยิ้มของมันทำให้หน้ามันหล่อขึ้นเป็นกอง  ทั้งที่เดิมมันก็หล่ออยู่แล้ว
                         “ตะเกียงก็ดีใจครับ...พี่เป็นไงบ้างสบายดีไหม?”  
                        “พี่สบายดี...แต่ไม่สบายใจ..ที่รู้ว่าตะเกียงไม่ดูแลตัวเองเลย..ทำให้พี่เป็นห่วงมาก..จนต้องมาพบเพื่อเตือนสติด้วยตัวเอง”  มันตอบกูมา
                        “อืม...ขอโทษครับ..ที่ทำให้พี่เป็นห่วง...ตะเกียงคงเป็นน้องที่แย่เอามากๆ...ถึงตอนนี้
ยังทำให้พี่ลำบากใจอีกจนได้”  กูตอบมันไปอย่างไม่สบายใจ
                        “ช่างเถอะ...พี่เข้าใจ....ต่อไปนี้สัญญากับพี่...ว่าจะดูแลตัวเองให้ดี...รับปากพี่ได้ไหมครับ”  
มันยิ้มเอามือลูบหัวกูไปด้วย..ก่อนจะดึงเข้าไปซบตรงไหล่มัน..กูไม่ได้ขืน...กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ..เหมือนได้รับกำลังใจมากมาย  เราต่างคนต่างนั่งกันเงียบๆ  มันก็ยังเอามือลูบหัวกูช้าๆ  ไม่มีใครพูดอะไรอีก
                         ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ..มันถึงได้เอ่ยปากขึ้นมาว่า
                         “เอาหละ...ตะเกียงมานานแล้ว..ได้เวลากลับเสียที..ไปกันเถอะพี่พาไปส่ง”  ก่อนจะดึงมือกูลุก...
เราเดินจับมือกันตลอดทาง...กูก็เชื่องเดินตามมันต้อยๆ..โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันพากูไปส่งที่ไหน....เหมือนว่าเราเดินมากันไกลไม่น้อย...กระทั่งถึงที่ไหนไม่รู้...รอบข้างว่างเปล่า..ขาวโพลนไปหมด..ดูไม่ออกว่าทิศไหนเป็นที่ทิศไหน..มันเหมือนกันหมด..
                         “ถึงแล้วนะครับ...พี่คงส่งตะเกียงได้แค่นี้...อย่าลืมที่รับปากพี่ไว้..กลับไปดูแลตัวเองให้ดี...
สัญญากับพี่สิครับ”  มันก้มเอามือลูบหัวกูเบาๆ  พร้อมกับขอคำยืนยันให้กูรับปาก..กูเงยหน้าจ้องตามัน...
มีแต่สายตาอบอุ่นอ่อนโยนแสดงความรู้สึกไม่ซ้อนเร้นฉายชัดออกมา..เป็นดวงตาที่มันเคยใช้มองกูก่อนสิ้นใจในวันนั้น..ไม่รู้น้ำตากูไหลมาตอนไหน...รู้สึกตัวก็ตอนมันเอามือเกลี่ยเช็ดให้ข้างแก้มเบาๆ...ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากกูนิ่งๆ...แล้วถอนจูบกลับไป
                       “ครับ....ผมสัญญาจะดูแลตัวเองให้ดี....พี่ครับตะเกียงอยากบอกพี่ว่า...ผมรักพี่ครับ”  กูพูดจบ..
มันฉีกยิ้มกว้างน้ำตารื้นคลอเบ้า...ยิ้มครั้งนี้ของมันสว่างไสวจนกูแสบตาไปหมด....ต้องปิดเปลือกตาลงทันที...
มันสว่างจร้ามากเกินไป...ทันได้ยินประโยคสุดท้ายมันพูดตอบมาว่า
                       “ขอบคุณมากครับ...ดวงใจของพี่”   
แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปอีกครั้ง
                       ลืมตาตื่นมารู้สึกพร่าเบลอ...เห็นเงาหน้าคนลางๆ..เหมือนจะคุ้นเคย..แต่ก็ไม่ชัดเจน...กำลัง
ก้มมองหน้ากูตอบตอนนี้...ก่อนที่กูจะกระพริบตาติดๆ กัน   แล้วค่อยเปิดตามองอีกครั้งเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ...
จนเห็นเป็นหน้าคนคุ้นเคยจริงๆ...คนๆ นั้น....จ้องตอบกูดวงตาอิดโรย..แต่แฝงแววดีใจ..ห่วงใย..กังวล..ปนเปกันดูยุ่งเหยิงไปหมด
                       กูจ้องมันนิ่งๆ..ไม่รู้นานเท่าไหร่...ก่อนที่จะสัมผัสถึงมือหนาค่อยเกลี่ยน้ำตาตรงหางตาให้ทั้ง
สองข้าง...เรายังคงมองกันอยู่อย่างนั้น...กูไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาได้ยังไง..พักนี้บ่อน้ำตาคงมีปัญหา...มักไหลออกมาเองโดยกูไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ามันไหลตอนไหน....
                       “ขอบคุณมากครับ...ขอบคุณที่ตื่นมาอีกครั้ง...ขอบคุณจริงๆ ที่ไม่ทิ้งกันไป...ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ที่คืนหัวใจให้ผมมา”  เสียงทุ้มนุ่มหูที่ไม่ได้ยินเป็นเดือน..พูดเหมือนคนละเมอตรงหน้า...สายตามันไม่ละไป
จากหน้ากูเลย...กระทั่ง
                      “ฮ่ะแฮ่ม!...พ่อว่าให้ทุกคนได้ถามอาการน้องหน่อยดีไหม?..โตโต๋”  เสียงพ่อสิงห์...ทำให้สติกู
กลับคืนมาทันที..ก่อนจะค่อยมองสำรวจไปรอบๆ..บัดนี้คร่าคร่ำไปด้วยผู้คนที่กูรู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี....พ่อเกริก..แม่ษา..พ่อสิงห์..แม่อร..พี่เต้..พี่ตระกูล..พี่ตระการ...ไอ้พี่บอมย์...ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่พรต..ไอ้พี่หน่อง...ไอ้พี่ชัด..ไอ้พี่ต้า..ไอ้พี่วิน...ไอ้พี่กาน..ไอ้พี่โทนี่...และคนสุดท้าย..น้องสาวคนเล็กของกู...ไอ้ตระกอง
                       กูงง...มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมทุกคนมารวมตัวกันเต็มห้อง..มาตั้งกะเมื่อไหร่....มาทำไมกัน...
นัดกันมาหรือไง..หรือกูกำลังฝันหลับยังไม่ตื่น...สายตาแต่ละคนที่มองกู..มีทั้งน้ำตาคลอเบ้า..มีทั้งแวววิตกกังวล
ยิ่งแม่ษากับแม่อรด้วยแล้ว...ตาแดงช้ำเหมือนคนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก...
                      “หิวน้ำ..”  กูพูดเสียงแหบพร่า..แทบจะไม่ได้ยิน..เพิ่งรู้สึกว่าคอแห้งมากมาย...ไอ้พี่โต๋มัน
รีบจัดการรินน้ำอุ่นใส่แก้ว...เสียบหลอดดูด....ก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้พี่บอมย์หมุนปรับระดับเตียงให้ส่วนหัวยกขึ้นช้าๆ....ท่ามกลางสายตานับยี่สิบคู่ที่มองตลอดเวลา  โดยยังไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น
                      จากนั้น..มันก็เอาหลอดดูดมาจ่อถึงปากให้กูค่อยๆ ดูดน้ำกินทีละนิดๆ...รู้สึกชุ่มคอขึ้นหน่อย....
ก่อนจะบิดหน้าหนีเมื่อรู้สึกอิ่มหลังจากจิบไปได้ค่อนแก้ว...ไอ้พี่โต๋มันเอาแก้ววางคืนตรงโต๊ะหัวเตียง...กูเหลือบตามองการกระทำของมันตลอด...เริ่มมีโอกาสสำรวจหน้าตาของมันจริงจัง..พอมันหันกลับมาจ้องกูอีกครั้ง..
                      และไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดทำอะไรอยู่..มือกูก็ไวก่อนความคิด..ค่อยเอื้อมลูบคลำใบหน้าของมันเบาๆ   โดยลืมไปว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังสองคน...
                      หน้าตาหล่อเทพของมันตอนนี้...ครึ้มไปด้วยหนวดเคราที่ขาดการดูแลเอาใจใส่มาหลายวัน...
ขอบตาคล้ำยังกะหมีแพนด้า..หน้าตอบซูบเหมือนคนอดหลับไม่ได้พักผ่อนมานาน...แววตาอิดโรยแต่ก็ยังวาววับเหมือนยิ้มได้..
                     ไม่มีใครทักท้วง...ไม่มีใครพูดอะไร..แม้แต่ตัวมันก็ปล่อยให้กูลูบไปตามใบหน้าของมันยังกะฝัน..
มันคือความจริง...ใบหน้ามันอยู่ตรงนี้จริงๆ..กูสัมผัสได้...เกือบสามอาทิตย์ที่ไม่ได้เห็น...ไม่ได้คุยกัน...ไม่รู้ข่าวคราวมันเลย...ตอนนี้ตัวเป็นๆ อยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ ..ก่อนจะรู้สึกถึงมือหนาค่อยประกบมือกูบิดปากจูบลงบนกลางฝ่ามือนิ่งๆ..เหมือนประทับรอยจูบถ่ายทอดพลังผ่านจูบนี้ให้ซะงั้น
                    ไม่ได้พูดโกหก...จูบนี้อุ่นหวาบ..ความร้อนแล่นผ่านกลางฝ่ามือวิ่งเข้าถึงหัวใจ...จนทำให้หัวใจ
ที่คิดว่ามันเต้นช้า..ช้ามาก...กลับมาโครมครามยังกะกองรัวอีกครั้ง...เรียกความร้อนวิ่งขึ้นหน้าทันที...ปานนี้หน้าคงแดงเถือกแล้วแน่ๆ...ไม่ต้องเดาก็รู้
                     “อย่าทำให้พี่ตกใจอีกนะครับ...อย่าทำเหมือนทิ้งกันไป...รับปากพี่สิครับ”  กูไม่เข้าใจมันพูดถึงอะไร...แต่เห็นแววตาที่มีน้ำตารื้อขึ้นมา...พาใจหาย...จนต้องรีบพยักหน้าให้ไปทันที...ถึงเห็นรอยยิ้มดีใจของมันกลับมา...ขับให้หน้าเหนื่อยล้าของมันสว่างจ้าเปล่งประกายวิบวับขึ้นมาทันที..กูมองตาค้างเผลอยิ้มออกไปให้มันเช่นกัน..นับเป็นร้อยยิ้มแรกที่ตื่นมา..รู้สึกว่ายิ้มออกมาจากใจเลยว่างั้นก็คงได้...
                      ก่อนที่เราสองคนจะสร้างโลกส่วนตัว..โดยลืมนึกไปว่าพวกเราไม่ได้อยู่ตามลำพัง...ต่อเมื่อ
พ่อเกริกเดินมาเอามือลูบหัวกูเบาๆ...ไอ้พี่โต๋มันถึงถอยหลบออกไป  ให้พ่อๆ แม่ๆ..และทุกคนสลับกันเข้ามาทักทายพูดจาถามไถ่อาการ..กูตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง..เพราะยังจับต้นชนปลายเรียงลำดับไปถูก..ก่อนจะรู้สึกหนักหัวจนตาจะปิด..จนทุกคนสังเกตุได้พากันหยุดคำถาม...ปล่อยให้ไอ้พี่โต๋เข้ามากุมมือกูไว้  เอามืออีกข้างลูบหัวกูอย่างนุ่มนวล...พร้อมกระซิบบอกกูว่า
                        “เหนื่อยก็หลับพักผ่อนนะครับ...พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน..แล้วค่อยตื่นขึ้นมาเจอกันนะครับสัญญา....ห้ามหลับนานเป็นอันขาด..”  กูจำได้แค่นั้น....รู้สึกว่าตนเองเผลอยกยิ้มมุมปากให้มันไป  ก่อนจะผล่อยหลับไปในที่สุด.......
Part  104
รักของสองเรา...
                        ลืมตาตื่นมาอีกครั้ง   รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่ากว่าเก่ามาก...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..
แต่ที่แน่ๆขณะกำลังจะหลับได้เห็นหน้าไอ้พี่โต๋ และฟังคำพูดที่ออกจากปากมันก่อนตาจะปิดสนิท... ‘หลับพักผ่อนนะครับ..พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน...รอตะเกียงตื่นมาเจอกัน’   มันบอกจะรอกู...ทำให้กูหลับสนิท...
ใจอิ่มเอิบ..ไม่อยากเชื่อเลยว่า..เพียงแค่เห็นหน้ามัน..ฟังคำพูดหวานๆที่มันพร่ำบอก..จะเหมือนน้ำทิพย์ชะโลมหัวใจกูให้พองคับอก...กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง..มันคงเป็นน้ำมันเติมตะเกียงสำหรับกูจริงๆ
                         “ตื่นแล้วหรือครับ..” กูจ้องหน้าไอ้หล่อเทพ..ที่ยืนมองอยู่   หน้ามันตอนนี้สะอาดเกลี้ยงเกลา..
เสื้อผ้าก็ชุดใหม่ไม่ใช่ชุดเดิม..ที่สำคัญมันกลับมาหล่อ...ไม่สิ..มันหล่อกว่าเก่าเพราะมันยิ้ม...ยิ้มพราวอย่างมีเสน่ห์..ขับให้หน้าหล่อขั้นเทพของมันเปล่งประกายจ้าจนสัมผัสได้
                        “อือ...หิวน้ำ”  กูส่งเสียงตอบ  พร้อมบอกไปว่ากูหิวน้ำ  มันยิ้มให้ก่อนจัดการเอาน้ำอุ่นรินใส่แก้ว
เสียบหลอดเรียบร้อย..แล้วค่อยนั่งตรงขอบเตียงสอดแขนเข้าใต้คอกูประคองให้ลุกพิงอกมัน   แล้วค่อยเอาแก้วน้ำจ่อปากให้กูจิบในสภาพที่ตัวกูเอนพิงมันทั้งตัวนั่นแหละ..กูไม่เข้าใจว่าทำไมมันไม่ไปหมุนเตียงปรับระดับขึ้นเอา...แต่ทำแบบนี้กูกลับชอบมากกว่า...ฮ่าๆ
                          กูถอนปากออกจากหลอด...มันรู้ว่ากูอิ่มแล้ว จึงเอาแก้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง...แล้วค่อยกลับมา
สวมกอดกูไว้ทั้งตัว   ก่อนจะก้มมาหอมบนหัวสูดหายใจลึกนิ่งๆ...แล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับกูว่า
                         “พี่ดีใจมาก...ที่ตะเกียงดูหน้าตาสดใสขึ้น..เดี๋ยวทานข้าวนะครับ...แม่ๆ กำลังเอามาให้..
เห็นบอกทำข้าวต้มปลากระพงเห็ดหอมมาให้ตะเกียงด้วย..”  มันพูดให้ฟัง...กูอมยิ้ม..ก่อนตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยทันที
                         “พี่มาได้ยังไง...แล้วพวกเพื่อนๆ อีก..มาครบหมดเลย...รู้ได้ยังไงว่าตะเกียงอยู่ที่นี่...” กูถามมันไป
                         “พ่อเกริกโทรบอกพ่อสิงห์...ความจริงพี่รู้ว่าตะเกียงป่วยนอนโรงบาลตั้งแต่ที่เข้ามาวันแรกแล้ว...
แต่พี่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ติดต่อกับตะเกียง..ขอโทษด้วยนะครับ..ที่พี่ไม่ได้มาดูแลตั้งแต่แรก”  มันบอกกู
                         “ไม่ต้องขอโทษหรอก...ตะเกียงรู้ความจริงหมดแล้ว..พวกผู้ใหญ่ไม่ต้องการให้เราติดต่อกันเพราะอะไร..พี่ไม่ต้องพูดต่อแล้ว...ที่จริงมันต้องยุติลงตั้งนานแล้วด้วย...จะช้าหรือเร็ววันนี้ก็ต้องมาถึง”  กูตอบมันไป
                        “หึ..ไม่แล้วครับ...ตอนนี้เรื่องของเราพวกผู้ใหญ่ไม่มีใครห้ามอีกแล้ว...พ่อๆแม่ๆ ทุกคนลงความเห็นให้เราคบกันได้..ไม่จับเราแยกจากกันอีกแล้วหลังจากที่ตะเกียงสลบไปครั้งหลังสุด...”  กูขมวดคิ้วหันมองหน้ามัน..แบบไม่เชื่อในสิ่งที่มันพูด
                       “ไม่ต้องทำหน้าไม่เชื่อหรอกครับ..พี่พูดเรื่องจริง..ตะเกียงสลบครั้งหลังสุด...พวกเราก็ยกโขยงมากันหมด..พี่ไม่ลืมโทรบอกไอ้บอมย์มันด้วย..และมันก็เป็นคนโทรบอกพวกเราทุกคน...พากันบินตามมาทีหลัง...พอมาถึงตะเกียงอาการหนักมาก...ชีพจรเต้นอ่อนถึงกับต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ...เหมือนคนหลับไม่รับรู้
อะไรเลย..ไม่ว่าพี่จะเรียกจะปลุกยังไงตะเกียงก็ไม่ลืมตา...จนพี่กินไม่ได้นอนไม่หลับ..ทุกคนพยายามให้กำลังใจบอกให้พี่กินข้าวอาบน้ำให้สบายใจ..พี่ไม่ฟังใครทั้งนั้น...อยู่เฝ้าตะเกียงไม่กินไม่นอน..ผ่านไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน...จู่ๆ ก็เกิดโกลาหลเมื่อชีพจรของตะเกียงแผ่วลงเรื่อยๆ...จนต้องเรียกหมอด่วน...
                          และช่วงวิกฤตที่แย่ที่สุดเมื่อชีพจรตะเกียงหยุดเต้นไปดื้อๆ  เกือบสามนาที...ทีมแพทย์
และพยาบาลต้องช๊อทตะเกียงด้วยไฟฟ้าเพื่อให้เกิดการตอบสนอง...ณ...วินาทีนั้น..พี่ร้องไห้ไม่อายใคร..ถึงกับก้าวร้าวต่อว่าพ่อแม่ทุกคน..ที่ทำให้เราแยกกัน..ทำให้พี่ไม่ได้ดูแลตะเกียง...พี่พูดแรงมากถึงขนาดบอกกับพวกท่านไปว่า...หากตะเกียงเป็นอะไรไปพี่จะไม่ให้อภัยทุกคนรวมทั้งตัวเองด้วย...เมื่อไม่มีตะเกียง..ก็จะไม่มีโตโต๋..
                       เพราะคำพูดนี้ของพี่..ทำให้พวกท่านเข้าใจพวกเรามากขึ้น...พี่อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่าเอา
ตะเกียงไปจากพี่...คำอธิฐานของพี่คงเป็นจริง..ในที่สุดชีพจรตะเกียงก็กลับมาเต้นอีกครั้ง...พวกเรารอคอยอย่างทุกข์ทรมาน..กระทั่งผ่านไปร่วมห้าชั่วโมงตะเกียงถึงยอมฟื้นขึ้นมา  ท่ามกลางการรอคอยของทุกคน..ที่เหลือก็อย่างที่ตะเกียงเห็นนั่นแหละ...”  มันเล่าให้กูฟังอย่างละเอียด...
                      “ทำไมพี่ถึงมั่นใจว่า..พวกผู้ใหญ่ยอมให้เราคบกันได้แล้ว”   กูยังติดใจเรื่องนี้ไม่หาย..
                     “ก็พอตะเกียงหลับไปแล้ว...พวกเราก็เปิดใจคุยกันทันที..และพี่ก็กราบขอขมาพ่อเกริกแม่ษา
และพ่อแม่พี่ไปเรียบร้อยแล้วด้วย..ซ้ำยังอ้อนวอนขอเป็นคนดูแลรับผิดชอบตะเกียงหลังจากนี้...พ่อแม่ของเราท่านต่างเข้าใจและยอมรับในความรักของพวกเราแล้ว..คงเพราะท่านเห็นตอนตะเกียงตื่นมาเจอพี่...ทุกอย่างที่เราแสดงต่อกันอยู่ในสายตาพวกท่านตลอดเมื่อเป็นเช่นนี้ทุกคนจึงลงมติเป็นเอกฉันท์ให้เราคบกันโดยจะไม่ขัดขวางพวกเราอีกต่อไป”  มันพูดพร้อมรอยยิ้มมีความสุขเต็มเปี่ยมบนหน้า
                     “แล้วนี่ไปไหนกันหมดครับ”   กูถามเพราะไม่เห็นใครเลย  นอกจากมันกับกู
                    “ทุกคนกลับไปพักผ่อนที่บ้านตะเกียง...แถมเตรียมจัดงานผูกข้อมือรับขวัญตะเกียงด้วย  หลังจากล่าสุด หมอมาตรวจเช็คร่างกายตอนตะเกียงหลับ..แล้ววินิจฉัยว่าอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง  หากวันนี้ทาน
ข้าวได้  พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้เลย..หมอสรุปโรคที่ตะเกียงเป็น...เค้าเรียกว่าโรคใจ..ต้องใช้ใจรักษา”  มันพูดจบมีอมยิ้มล้อเลียนกูอีก...เล่นเอาหน้ากูร้อนวาบทันที
                    “ก๊อกๆ”  เสียงเคาะประตู..ก่อนจะผลักเข้ามา  แม่อร  แม่ษา..พ่อเกริก  พ่อสิงห์..และทุกคน
ตามเข้ามาเป็นพรวน...กูยกมือไหว้พวกผู้ใหญ่  พร้อมกับส่งยิ้มทักทายไปให้เพื่อนๆ
                    “ห่าโต๋...ให้กูปรับเตียงดีกว่าไหม..เล่นกอดไม่ปล่อยเลยนะมึง”  ไอ้พี่บอมย์มันแซวครับ...
กูเพิ่งนึกได้ว่านั่งพิงอยู่ในอ้อมกอดมันทั้งตัว..หน้าร้อนทันทีกับคำพูดไอ้ยักษ์หล่อมัน...ก่อนจะขืนตัวออกจากอ้อมกอดไอ้พี่โต๋..ยอมรับอายสายตาพ่อแม่ที่พากันมองมายิ้มๆ..หวาย..หวาย..อยากมุดเตียงหนีชิบหาย
                   “หึ..เอาดิ..มึงปรับเลย..เดี๋ยวกูจะให้น้องกินข้าว..แม่เอาข้าวต้มมาด้วยใช่ไหมครับ?..”  พูดจบมัน
หันไปถามแม่อร..ที่พยักหน้าให้ก่อนไอ้พี่พรตมันจะส่งตระกร้าหวายข้างในมีปิ่นโตใส่ข้าวต้มยื่นให้
ไอ้พี่โต๋   ซึ่งมันก็คลายอ้อมกอดกู  ลุกไปรับมาจัดการเองบนโต๊ะ..ตอนนี้กูนั่งพิงหัวเตียงที่ได้พี่บอมย์มันหมุนปรับระดับให้เอนเรียบร้อยแล้ว
                    “กำลังอุ่นพอดี..กินเลยนะครับจะได้มีแรง”  มันหันมาพูดกับกู...เลยพยักหน้าให้มันไป..ก่อนมันจะถือปิ่นโตข้าวต้ม  มาป้อนให้กูต่อหน้าทุกคนแบบไม่สนใจใครจะมอง..กูจะกินเองก็กลัวมันเสียหน้า  เลยต้องยอมให้มันป้อนแหละ  รู้สึกถึงสายตาทุกคู่จ้องกูกินอย่างกับจะลุ้น  เล่นเอาใจกูรัวกระหน่ำ...เขินสาด..แต่เพราะกูเขินมากไปหรือเปล่าไม่รู้...เลยเอาแต่ก้มหน้าแดกข้าวต้มที่มันป้อนแบบไม่กล้าเงยหน้าสบตาใคร..แดกเอาแดกเอาจนเพลิน  ข้าวต้มหมดไปตอนไหนยังไม่รู้ด้วยซ้ำ..มารู้สึกตัวก็ต่อเมื่อมันทัก
                     “เก่งจังครับ....กินหมดเลย...เอาน้ำดื่มก่อนแล้วค่อยกินยาตามนะครับ”  กูก็ทำตามมันอย่างว่าง่าย....
หลังจากมันส่งทั้งน้ำทั้งยามาให้
                    “ขอบใจโต๋มากนะลูก..น้องทานข้าวได้หมดไม่เหลือ   แถมยังไม่อ๊วกอีกตะหาก”  แม่ษาพูดขึ้นมา  
เลยพาลทำให้กูนึกขึ้นได้..เอ่อนั่นสิ..ทำไมกูถึงไม่อ๊วก..ตาย..ตาย..สงสัยแฟนกูมีเวทย์มนต์   ทำให้กูกินข้าวที่มันป้อนแล้วไม่อ๊วก..
                   “ไม่ต้องขอบใจผมหรอกครับ....มันเป็นหน้าที่ของผมต้องดูแลคนรักอยู่แล้ว..ที่สำคัญผมเต็มใจทำอย่างยิ่ง”  มันพูดจบ
                  “ฮิ้ว!..เลี่ยนสาด...”  เสียงลูกคู่โห่แซวลั่นห้อง...ก่อนทุกคนจะพากันหัวเราะขำกับท่าทางเขิน
ของไอ้พี่โต๋  ที่ได้แต่เกาหัวแก้เก้อ...
                 บรรยากาศในห้องตลบอบอวลด้วยเสียงหัวเราะ..และคำถามที่ทุกคนพากันป้อนใส่กู...ทำให้รู้ว่าพวกเค้ารักและเป็นห่วงกูมากขนาดไหน...
                 กูไม่ต้องย้ายโรงเรียนแล้วด้วย..ซ้ำยังกลับไปอยู่บ้านไอ้พี่โต๋  ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม...โดยพ่อๆ แม่ๆ..ทุกคนไม่ขัดขวางการที่เราคบกันแบบคนรักอีกต่อไป..แถมพ่อสิงห์มีหยอกพ่อเกริกอีกว่า...สินสอดเรียกเท่าไหร่ก็บอก..จะได้เตรียมไว้ให้ล่วงหน้า...พาเอาฮากระจายกันทั้งห้อง...แต่กูอาย....อายจนอยากหายตัวหนีแล้ว
                  “ฮา..อิ่มโคด....”   กูบ่นนั่งตีพุ่งตรงโซฟาในห้องพักรีสอร์ท..หลังจากไอ้พี่โต๋พาไปกินบาบีคิวซีฟู๊ด
ริมชายหาดทางที่พักเค้าจัดให้...ล่อซ่ออิ่มจนจุก  ก็อาหารทะเลที่เค้านำมามีแต่ของสดๆ ตัวใหญ่ๆ...กูแดกไม่ได้อย่างเดียวคือปลาหมึก..กูแพ้ปลาหมึก...นอกนั่นซัดกระจาย..ก่อนที่ไอ้รูปหล่อข้างๆ  จะลากกลับที่พัก..
เพราะเริ่มมีฝรั่งเข้ามาชวนกูคุยแล้วมันออกอาการจะขบหัวเค้าแล้ว...ตอนนี้มันอาบน้ำส่วนกูนั่งผึ่งพุง
                “พี่อาบเสร็จแล้ว..ตะเกียงไปอาบต่อเลย”  มันเปิดประตูห้องน้ำออกมา  หยดน้ำเกาะตามตัวเซ็กซี่ได้อีก...กูเลยลุกหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้สบายตัวบ้างดีกว่า...เหนียวตัวเหมือนกันลมทะเลก็งี้แหละ..ดีหน่อยที่ตอนอยู่ในห้องเปิดแอร์เย็นสบาย..ได้ยินมันเปิดทีวีคงดูข่าวรอบค่ำ
                “พี่โต๋...อาทิตย์หน้าก็เปิดเรียนแล้ว...พวกเราขึ้นม.5 กันแล้วสิเนอะ..”  กูนอนคุยกับมันบนเตียง
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย  ก็พากันมานอน  คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เรามาพักรีสอร์ทหรูห้องสวีทของขวัญจาก
ไอ้พี่บอมย์มันจัดรับขวัญกู
               “อืม...เป็นพี่ใหญ่ขึ้นอีกปี...เผลอๆงานกีฬาสี  ได้เป็นประธานสีแข่งกันอีกแน่ในกลุ่มพวกเรา...
น่าสนุกดีนะพี่ว่า...”  มันพูดขึ้นมาเรื่องงานกีฬาสี..นั่นสินะ..ปีนี้พวกกูก็เป็นรุ่นพี่ที่จะได้ทำกีฬากันเต็มที่แล้ว...
นึกถึงงานกีฬาสีที่ผ่านมายังสนุกไม่หาย  มีอะไรมากมายที่เราได้จากกิจกรรมครั้งนั้น  เสียงหัวเราะ  น้ำตาแห่งความดีใจ  ความสุขมากมายหาซื้อไม่ได้  คือมิตรภาพระหว่างพี่น้องร่วมหมู่คณะ..
                 “อืม..จริงด้วยสินะ...อยากรู้จังน้องใหม่ที่เข้าม.4 จะมีคนฝีมือดีมีความสามารถกันมากแค่ไหน...
คิดแล้วตื่นเต้นดีเนอะ”  กูพูดกับมัน
                 “หึ...เก่งแค่ไหนก็ช่าง..แต่คนเก่งข้างพี่ห้ามสนใจใครเด็ดขาดเข้าใจไหมครับ..”  น้าน!..ฟังพูดเข้า  
เลยแกล้งมันซะหน่อย
                “สนสิ..ทำไมจะไม่สน..มีคนเก่งๆ มาให้รู้จักอดสนไม่ได้หรอก”  หน้าบูดทันที...ทำตาวาวใส่กูแล้วนั่น
                “ไม่ได้..พี่ไม่ให้ตะเกียงสน..ต่อให้พวกมันจะมาสนตะเกียงก็ช่าง..สนได้แค่พี่คนเดียวเท่านั้น..
ไม่งั้นเจอดีแน่”  ตายห่า..ตบท้ายมีขู่กูอีกซะงั้น
               “อะไรกัน...ทำเป็นขู่...นึกว่ากลัวดิ...กลัวตายหละ”  พอกูพูดจบ..มันไม่รอต่อประโยค..กูพลาดไปเอง..
เพราะบัดนี้มันพลิกขึ้นคร่อมกูทั้งตัว  ก่อนจะขึงยึดมือกูไว้เหนือหัว..จ้องตากูนิ่งๆ  แล้วพูดรอดไรฟันเสียงต่ำว่า
              “อยากลองดีใช่ไหม..งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนกันเลย..”  พูดจบมันไม่รอช้า  กดจูบฉกลิ้นใส่กูทันที...
ไม่เปิดโอกาสให้โต้ตอบได้อีกเลย....ไอ้พี่บ้า...ล่อจะไม่ให้นอนเลยจริงๆ หรือนี่..อร๊าย...ตาย..กูตาย..
เมื่อไหรมันจะหายจากโรคติดเซ็กส์ซะที..
สุดท้ายกูก็ต้องครางลั่น   แพ้ทางมันจนได้...สิงห์โต๋..แม่งเชี่ยวมากอ่ะ...จะเหลือเหรอไอ้ตะเกียง...
ได้แต่คิดในใจ..วันนี้มันจะทำแพททริกยิงกี่ประตู....เฮ้อ....

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

phzaa

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

OneBe2

อร๊าย อร๊ายย เขินวุ้ย

kabuki

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

tonyair

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Pptum

ขอบคุณครับ

pol569567

ขอบคุนคับ

sugarxxx

มีความสุขแล้วนะตะเกียง ดีใจด้วยจัง

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

มีความสุขกันแล้ว