เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 3 - 4 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
คงแปลกใจทำไมผมไม่ร้องให้คนช่วยเพราะอยู่ในที่ชุมชนต้องบอกว่าไม่มีประโยชน์   
ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องเด็กช่างตีกันหรอก  ต่อให้ไล่ตีกันเป็นกลุ่มคนโดนรุมกระทืบอยู่ต่อหน้าก็ไม่มีใคร
กล้าช่วย  เค้ากลัวลูกหลง   ยิ่งสมัยนั้นไม่มีมือถือด้วยเลี่ยงได้คนเขาพยายามไม่เข้าใกล้เป็นดีที่สุด..
Part  3
กูเนี๊ยะนะ...พ่อสื่อ.
                   พวกมันพาผมมาตรงส่วนหย่อมข้างสะพานพุทธ ฝั่งตรงข้ามปากคลองตลาด ลงจากรถมันก็พามานั่งโต๊ะหินอ่อนที่กทม.เข้าจัดไว้ มีคนนั่งเล่นประปราย  ยังไม่เย็นมากแค่สี่โมง คิดว่าถ้าต้องลงมวยกัน  มันเลือกสถานที่ได้ไม่เลว  
                      อัดผมเสร็จทิ้งซากไว้ทางหนีเพียบ หนักเข้าหิ้วปีกโยนลงเจ้าพระยาอย่างที่ขู่ก็ใกล้ดี   คิดไปด้วยมองสำรวจไปด้วย  จากที่ทำใจกล้าตอนนี้ชักหวาด ยอมรับแบบไม่อาย  หากแม่งเล่นพวกห้ารุมหนึ่งแถมมีดด้วยต่างหาก ยังไม่รู้มันซ่อนอะไรไว้ในตัวอีก  เด็กช่างกลคงไม่พกมีดปะติ๋วไว้แค่อย่างเดียวหรอก  อริเยอะจะตาย
ก่อนจะคิดไปไกล-เอี้ย-ตัวหนึ่งในกลุ่มก็พูดขึ้น
                         “เอาไงว่ะ!..กล..มึงให้ลากมันมาล่อแม่งเลยดีไหม?”  อ่า...ไอ้หัวโจกชื่อกล..โทษเหอะ..
ได้ข่าวกูเดินมาเองมึงไม่ได้ลากกูมาสักหน่อย..พูดผิดหรือเปล่า แล้วจะล่อกูขอตัวต่อตัวได้ป่ะ!...เก่งจริงอย่ารุม..ได้แค่คิดไม่ขยับให้มีพิรุธ  ดูมันจะเอาไงต่อ
                        “มึงรู้จักน้องเกศ อยู่เลขาปีสองไหม?” อ้าว!...-เอี้ย-กลถามผมขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ที่ถามนี่มึงคงไม่ได้หมายถึง..น้องเกศที่ถ่ายโฆษณาลูกอมยี่ห้อดังหรอกนะ  โรงเรียนผมมีพวกถ่ายโฆษณาสวย ๆหล่อ ๆหลายคนเหมือนกัน
                       “เกศไหน?..มึงคงไม่ได้หมายถึงเกศที่ถ่ายโฆษณาใช่ไหม?”  ถามมันไปล่ะ
                       “ไงว่ะ!..มีหลายเกศหรือไง..คนเดียวกันนั่นแหละ”  มันตอบผม หน้านิ่วใส่กูอีก
                      “มึงถามไม...อย่าบอกมึงแอบชอบเด็กโรงเรียนกูดิ”  กวนมันซะ เห็นไอ้ลิงดำทำหน้าเหว่อสนุกดีพิลึก  ก่อนมันจะเหวี่ยงใส่ผมแทน
                     “เอ่อน่า..จะไงเรื่องกู...ตกลงมึงรู้จักใช่ป่ะ?”  
                     “อึม..กูรู้จัก..แล้วไง?”  ไม่อยากบอก น้องเกศเป็นเพื่อนกับไอ้คิ๋มนักกีฬาทีมผม แผนกเลขา
ห้องเดียวกัน ไอ้นี่มันพวกแอ๊บแมน ก็นะนักกีฬาวอลเล่ย์บอล 80% เป็นเงี๊ยะหมด (รวมกูด้วยมั้งแต่ยังไม่รู้ตัวตอนนั้น) บ้างครั้งน้องเค้าว่างก็มานั่งรอมันซ้อม พอได้ทักทายคุยกันบ้าง แต่ไม่สนิทเท่าไหร่หรอก
                     “งั้นดีเลย...กูมีงานให้มึงทำ..มึงติดต่อน้องเค้าให้กู..ทำสำเร็จกูไม่เอาเรื่องมึง” ไอ้สาด..งาน-เอี้ย-ไร
ของมัน..อยู่ ๆ จะให้กูเป็นพ่อสื่อให้เนี๊ยะนะ..ยังกะกูถนัดนักนิ ขนาดหญิงโดนใจสักคน  กูยังไม่กล้าเข้าไปคุยกะเค้าเลย ประสาไรให้กูคุยน้องเค้าให้มึง..คงสำเร็จอย่างมึงว่าหรอก  ฝันไปดิ......
                      “กูทำไม่ได้หรอกว่ะ..ไม่ถนัดงานที่มึงบอก” ผมปฏิเสธมันทันที
                      “ทำไม่ทำมึงเลือกเอา ถ้าทำกูหยวนให้ ไม่ติดใจที่มึงด่าพ่อกู แต่ถ้าไม่ทำ..กูจัดหนักให้มึงแน่   มีผัวทีเดียวสักสี่ห้าคนชอบป่าว?..รุมโทรมน่ะเคยโดนไหม?”  ผมมองไอ้-เอี้ย-นี้ปากอ้าตาค้าง  อึ้งกับความคิดอุบาทว์ชาติชั่วของมัน คิดได้ไงจะรุมโทรมกู..ไหนมันพูดอยู่แหม่บ ๆอย่าหวังได้อมได้ดูดจ๊วยคนอย่างมันไง  ไอ้สัดแม่งเอร้ย....
                         “-เอี้ย-แล้วไงมึง...ตกลงที่พากูมาเนี่ยะ..กะเอากูมาโทรมว่างั้น...กระเทยมีออกเยอะแยะ...
โรงเรียนกูอย่างเพียบ..มึงสนใจกูบอกพวกแม่งให้ก็ได้..ไม่ต้องรุมหรอก..พวกมันชอบ..เดี๋ยวกูแนะนำให้
เอามะ?”  พูดจ้องตามันไปแหละ..กูพูดจริงพวกนี้กูคุยให้ได้  บอกพวกอีวิทย์อีเอกนักกีฬาในทีมเท่านั่นแหละ
ขี้คร้านมันจะรีบวิ่งไปเรียกเพื่อนแม่งมา  ยิ่งเถื่อน ๆ อย่างไอ้พวก-เอี้ย-นี่ด้วยแล้ว  สเป็คพวกมันเลยหละ
                          “มึงเอาสมองไหนคิดว่ะ...ว่ากูจะล่อตูดมึง..สัด..คนอย่างกูไม่สิ้นไร้..ถึงขนาดเงี่ยนแล้วต้องให้
พวกมึงช่วยหรอก...ชื่อกู..กล..จำไว้ให้ดี..มีแต่หญิงวิ่งใส่..อย่าคิด*อะไรแบบที่พูดอีก..เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน” อ้าว!..ไอ้ฟราย..ไหงมาด่ากูซะงั้น ไม่ใช่ไอ้หมากลตรงหน้ากูนี่หรือไง  ที่บอกกูไปแหมบ ๆ จะรุมโทรมกูง่ะ...
แสรด..
                         “ก็มึงพึ่งบอกกูเอง..กูไม่ทำ..มึงจะรุมโทรมกูนี่หว่า”  เถียงมันแหละ..กูไม่ผิดมีหรือจะกลัว...
แต่จริง ๆ ก็หวั่น ๆในใจลึก ๆอ่ะ..เอาแน่กับแม่งไม่ได้ อารมณ์ขึ้น ๆลง ๆ ยังกะคนเลือดลมไม่ปกติซะงั้น -เอี้ย-นี่
                         “กูบอกมึงรึยังว่าเป็นพวกกู...โน้นเพื่อนกูที่โรงเรียนโน้น ไอ้พวก-เอี้ย-นั่นมันชอบ อย่างมันหญิง
ก็ได้ชายก็ดี...แบบมึงสเป็คพวกมันเลยล่ะ หน้าเซ่อ ๆใส ๆ ตัวบางปากแดง  รับรองพวกมันจะขอบคุณกู ที่เอามึงไปกำนัลพวกแม่งซะอีก”  มันว่ากู*อะไร กูขอด่ามึงกลับในใจสักทีเห่อะ...มึงดิ..โคตรของโคตร*อะไรเลย...เชี้ย..
                         “เห้ย!..กล..กูว่าถ้าไงมึงไม่ต้องส่งมันให้พวกไอ้นพมันหรอก กูกะไอ้ต่อขอเล่นเองดีกว่า  ดู ๆแล้วพวกกูล่อได้ว่ะ!..”  `คุณ`เหียก เพื่อนมันพูดขึ้น แถมมีพยักเพยิดกับ`คุณ`ปลวก  ที่ชื่อต่ออีกตะหาก
                        “ตกลงพวกมึงเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอว่ะ ไอ้ก๋อย...ไอ้ต่อ...กูไม่ยักรู้ว่าพวกมึงชอบแบบนี้ด้วย   
คบกันมาตั้งนานปิดกูนะพวก”  มันไม่ตอบกลับหันไปคุยเรื่องรสนิยมพวกแม่งกันซะ
                       “เปล่า..เปลี่ยน-เอี้ย-ไรล่ะมึง..กูเพิ่งตกลงกัน ลองไอ้-เอี้ย-นี่หน่อยก็ดี ดูผิวมันเนียนดี หน้าตาผ่าน
ใช่ได้ มึงเคยได้ยินป่ะ...ชายขี่ชายเป็นยอดชายไง..เกิดมาทั้งทีลองหาประสบการณ์หน่อยก็ไม่เสียหาย พวกไอ้ห่านพมันยังฟันดะ มึงก็รู้..แถมยังมาเล่าว่าฟิตยังงั้นตอดยังงี้  ยิ่งตอนโดดดูดด้วยแล้ว หญิงยังอายสู้ไม่ได้เลยงั้น กูก็อยากลองดิว่ะ”  `คุณ`เหียกชื่อก๋อย  มันพูดจนกูจะอ๊วก..นึกภาพตามมันแล้ว
                        “คนนี่ไม่ได้ว่ะมึง...กูมีงานให้มันทำ..ดูมันก่อนว่ามันจะทำให้กูเปล่า แล้วไงค่อยว่ากันอีกที”
มันตบไหล่เพื่อนมัน ทำยังกะพวกมันเป็นเจ้าชีวิตตัดสินชะตากูซะงั้น   
                        “เอาไงมึง..ตกลงจะรับงานกูทำป่าว?.ไม่ยากไรนี่..กูแค่ให้มึงติดต่อน้องเกศให้แค่นี้ หรือมึงอยากจะเล่นแซนวิชกะเพื่อนกูแทน”  ไอ้นรกเอ้ย...อย่าให้กูมีโอกาสเอาคืนนะมึง   ได้แต่คิดในใจ  ทำไรมันไม่ได้มากกว่านี้
                         “แล้วกูต้องทำไงบ้าง...มึงถึงจะเรียกว่าสำเร็จ” นั่นดิ กูต้องทำถึงขนาดไหน มึงถึงจะถือว่าจบกัน
                        “ก็แค่ขอเบอร์น้องเค้ามาให้กู...นัดเค้ากินข้าวกะกูสักมื้อ..ถือว่ามึงทำสำเร็จ แค่เนี๊ยะทำได้เปล่า”  
ไอ้แสรด...บอกเองว่าหญิงตรึม ต่างวิ่งเข้าใส่ไม่ขาด แล้วมึงเสือกมาขอให้กูช่วยติดต่อน้องเกศ ให้พระแสงอะไรว่ะ
                             “เอ่อ!..จะลองดูแล้วกัน...ปล่อยกูไปได้ยัง”  ผมรับปากมันส่ง ๆไปก่อนแหละ จะห้าโมงแล้วต้องรีบกลับ  เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วงหาว่าเถลไถลอีก
                            “อย่ารับปากมั่ว ๆนะมึง...แล้วอย่าคิดว่ากูตามมึงไม่ได้ หลบกูละก็กูดักหน้าโรงเรียนแน่  
มึงคงหลบกูได้ทุกวันหรอกนะ..ที่สำคัญจะไม่มีโอกาสต่อรองกะกูอีก”  ดูมันพูดดิ ไอ้-เอี้ย-มีขู่กูอีก..ชิ...
                           “รู้แล้ว..กูไปได้ยัง”  พูดจบผมลุกขึ้น  เดินออกทันที
                           “เดี๋ยว!..อย่าเพิ่งไป..บอกชื่อมึงมา ทั้งชื่อจริง..ชื่อเล่น เรียนแผนกไรปีไหน”
                          “หิด..ชื่อเล่นกู..พัดสน พงษ์หิรัญ..ชื่อจริงกู การตลาดปีสาม พอใจยัง”  ผมตอบเร็วปรือ
งงกันดิว่าผมคิดได้เร็วปานนั้น แต่งไว้จนชิน เวลาไปแข่งพวกแม่งชอบเข้ามาจีบ ส่วนใหญ่นักกีฬาชาย
หลายโรงเรียน..ต่างจังหวัดยังมี เลยมีชื่อ-เอี้ย-นี้ขึ้นใจ ไม่อยากสานสัมพันธ์กะใคร  ผมใช้ชื่อนี้ประจำ
                         “ยัง..ไอ้ต่อมึงเอากระเป๋ามันมาเปิดดูดิ.”  จบข่าว..นึกว่ามันจะโง่ เสือกให้`คุณ`ปลวกมาปลดกระเป๋าสะพายไหล่ผม..ค้นสมุดมาดูซะงั้น  ก่อนจะส่งให้ไอ้กลมัน
                         “กูกะไว้แล้ว ว่าต้องโกหก..สัดจริงมึง เรียนบัญชีปีสาม ปวช.3/xx   นายกวี สิงห์สุริยะ  
ตกลงชื่อเล่นมึงชื่อไร เอาจริงนะตอนนี้..ขืนยังเล่นลิ้นกะกูอีก ที่นี้มึงได้เลือดกลบปากกลับบ้านด้วยแน่”  
ไอ้ซาดิสห์เอ้ย..ขู่กูตลอด แน่จริงตัวต่อตัวดิว่ะ ถือพวกมากทำเป็นเห่าเก่ง..-เอี้ย-........
                        “วี..ชื่อเล่นกู”  เสียงห้วนได้อีก
                       “อืม..คงใช่ มึงชื่อกวี  ไม่แปลกชื่อเล่นจะชื่อวี  เอาเบอร์บ้านมึงมาดิ อย่าเล่นตุกติก  คืนนี้สองทุ่ม
กูโทรไป ถ้าเกิดไม่ใช่ล่ะก็ วันจันทร์กูเยือนมึงถึงโรงเรียนแน่..เอ้า!..จดใส่กระดาษมา”  มันโยนสมุดใส่หน้าผม ไอ้ฟรายสมุดเรียนกู..ขาดขึ้นมากูจะฉีกหนังหัวมึง  ผมเลยหยิบกระดาษทดเลขในกระเป๋า เขียนเบอร์บ้านให้
แม่งไป ไม่คิดตุกติกกะมันหรอก  ก็อย่างที่ว่า เดี๋ยวมันยกพวกดักหน้าโรงเรียนจะเป็นเรื่องใหญ่อีก
                       “เอ้า..เอาไป...แล้วโทรมาอย่าดึกนะมึง กูต้องทำการบ้าน”  บอกมันเสร็จ เก็บของใส่กระเป๋า
เดินออกมาทันที  หึ.หึ..ทันได้ยินเสียงหัวเราะกวนตีนของมันตามหลังอีก คงสะใจที่ข่มผมได้   ไอ้ลิงดำ..จำไว้เลยมึง  สักวันกูจะเอาคืนมั้ง  อย่าถึงทีกูบ้างล่ะ...............
Part  4
-เอี้ย-!..กวนส้งติง..ชิบหาย.
ผมนั่งทำการบ้านบัญชีอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นข้างที่นอน  บอกก่อนไม่มีเตียง..นอนฟูกชนิดจะนอนก็ปู  นอนเสร็จก็พับเก็บ..ในห้องเล็ก ๆขนาด 3x2 เมตร เท่ารูหนู เนื่องจาก..บ้านพี่สาวผมเป็นบ้านไม้ครึ่งปูนสองชั้น ชั้นบนเป็นไม้ชั้นล่างเป็นปูน..ซื้อต่อจากเจ้าของเดิมเค้า ผมอยู่ห้องใต้บันไดชั้นล่าง ดีหน่อยติดกะห้องน้ำ สะดวกตรงนี้แหละ
อยู่แถวตลาดจอมทอง..บางขุนเทียน ที่ทางในกรุงเทพฯ แพงยังกะทอง  ได้ที่ซุกหัวนอนแค่นี้ก็บุญโขแล้วหละจะบอกให้
“วี..วี..รับโทรศัพท์”  เสียงพี่สาวผมเรียกรับโทรศัพท์ สงสัยไอ้โรจ..โทรมาหาชัวร์
“ฮัลโหล”
“วี..กูเอง..มึงโอเคดีใช่ไหม”  มันแหละ..ไอ้เชี้ยโรจ คงเป็นห่วงผม กลับมาก็ไม่ได้โทรบอกมัน  กะว่าทำการบ้านเสร็จก่อนค่อยโทรหา  มันดันเสือกโทรมาก่อน
“อืม..บายดี..กูโอเค หัวไม่แตก..ตาไม่เขียว..เหยี่ยวไม่เหลือง..มึงไม่ต้องห่วง”  ผมตอบมัน
“สัดนี่..กวนได้อีกมึง กูแม่งเป็นห่วง..กลัวไอ้พวก-เอี้ย-นั่นรุมยำตีนมึง” นั่น..ยัดเยียดให้ผมกินตีนอีก..ตลอดอ่ะ..
กูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มึงเก็บไว้กินเองเหอะ! คิดในใจ
“ไม่มีไร..มันไม่ได้ทำไรกู แค่วานกูติดต่อหญิงให้มันแค่นั้น”  ผมบอกความจริงมันไป ผมกับไอ้โรจไม่ค่อยมีความลับอะไรกันหรอก
“ใครว่ะ?..ที่มันให้มึงติดต่อให้อ่ะ”  
“น้องเกศแผนกเลขาปีสอง คนที่น่ารักๆถ่ายโฆษณาลูกอมยี่ห้อ xxx..มึงยังเคยหม้อเค้าอยู่พักหนึ่งอ่ะ”
“ห่ะ!..มันให้มึงติดต่อน้องเกศเลยเหรอว่ะ!..ไม่ได้ดูหน้าแม่งเลย เค้าคงเอามันหรอก..หน้ายังกะกระรอกดอย ขนาดกูหล่อปานนี้ ตามหยอดน้องเค้าตั้งหลายครั้ง เค้ายังเมินกูเลย  นับประสาอะไรกะมันว่ะ ..ถุย!..ไอ้ไม่
เจียมตัว.”
“เห้ย!..แล้วมึงจะมาถุย-เอี้ย-ไรใส่หูกูเนี๊ยะ” นั่นดิ...ถุยมาได้เต็มหูกูล่ะ.แสรด
“โทษทีว่ะ!..อินจัดไปหน่อย”
“เอ่อ..แล้วนี่มึงทำการบ้านเสร็จยัง"  
"อย่าบอกรอลอกกูอีกดิ"
“แม่ง..ถูกต้องนะครับ...โหยมึงโคตรรู้ใจกูจริงว่ะไอ้วี...ไม่ติดเป็นผู้ชาย กูจะจีบมึงเป็นแฟน ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หาได้ที่ไหนหัวดีเรียนเก่ง กีฬาเยี่ยม แถมรู้ใจกูอีก”
“สัด..พอเลยมึง..อย่าเยอะ..ถามกูก่อนรึยัง กูเอามึงรึเปล่าน่ะ...ตกลงมึงไม่มีไรแล้วใช่ไหม”
“ทำไมว่ะ!...กูคุยกับมึงยังไม่รู้เรื่องเลย  จะรีบวางไปไหน”
“กูจะทำการบ้านต่อ เดี๋ยวดึก..แล้วมึงจะคุยไรอีก”
“กูจะถามว่า มึงจะติดต่อน้องเกศให้มันจริงอ่ะ  แล้วจะบอกน้องเค้ายังไง ร้อยวันพันปี  กูไม่เห็นมึงคุยกะเค้า
เกินสามคำ จู่ ๆจะเข้าไปบอกเค้าว่ามึงจะเป็นพ่อสื่อเนี่ยะนะ..เค้าคงคุยกะมึงหรอก”  นั่นล่ะ..ปัญหากู ยังไม่อยากคิดให้ปวดหัวตอนนี้..ไว้วันจันทร์ค่อยว่ากัน
“ยังไม่รู้โว้ย..แล้วไงเดี๋ยวค่อยปรึกษาไอ้คิ๋มมันก่อน..มันเพื่อนกัน เผื่อมันช่วยกูได้..เอาไงค่อยว่ากันอีกที กูวางแล้วนะโว้ย!...รีบทำการบ้านต่อ”  
“เอ่อๆ..รักน๊า..เด็กโง่”  -เอี้ย-..เด็กโง่พ่อมึงดิ ..ลอกการบ้านกูตลอด  เสือกว่ากูโง่  บทสนทนาผมกับไอ้โรจยุติลง แล้วผมก็กลับมานั่งปั่นบัญชีต่อ นั่งก้นยังไม่ทันอุ่น
“วี..วี..โทรศัพท์..ไงเนี่ยะ..เรื่องคุยเยอะจริง..โทรสายต่อสายไม่เว้นเลยนะเรา”  พี่ผมเรียกอีกแหละ  โดนบ่นเลยกู แล้วใครดันเสือกโทรมาอีกว่ะ..-เอี้ย-โรจมีอะไรอีกมึง..
“ฮัลโหล..มีอะไรอีกว่ะ..กูโดนบ่นเลยสัด...ถ้าไร้สาระมึงโดนกูโบกกบาลวันจันทร์แน่”  ยกหูได้ผมใส่เป็นชุดเลย
“มึงลองมาโบกกูดิ..ไม่จมตีนกูให้รู้ไป” อ้าว!...เสียงไม่ใช่-เอี้ย-โรจนี่หว่า เสียงใครว่ะ!
“ใครว่ะ?..รู้จักกูได้ไง” งงอยู่..ถามแม่งกลับแหละ
“ไง..ลืมแล้วดิ..งี้เรื่องที่กูให้ทำ มึงจะจำได้ไหมเนี่ยะ! ขนาดไม่ทันข้ามวันมึงยังลืม"  -เอี้ย-กล...ผมนึกออกแหละ..แต่แม่งเสียงในโทรศัพท์ไมมันทุ้มหล่อได้อีกว่ะ กูเลยจำแม่งไม่ได้
“ไม..โทรมามีไร?”  ถามมันกลับ
“กูแค่ลองเช็คเบอร์ที่มึงให้ใช่เบอร์บ้านมึงเปล่า..เผื่อมึงลีลา..กูได้ไม่ต้องรีรอ..จัดหนักให้มึงเลยวันจันทร์”  
-เอี้ย-...นรกจริงตามมาขู่กูอีก  ขนาดคุยโทรศัพท์นะนั่น   
“แล้วไง..ที่นี้รู้ยัง..ว่าเบอร์บ้านกู..แค่นี้ใช่ไหมกูได้วาง”  
“เดี๋ยว!อย่าเพิ่ง..ลองมึงวางเจอกูแน่”
“อะไรของมึงกันว่ะ...ขู่กูอยู่ได้..รู้หรอกมึงมันอันธพาลครองเมือง  ไม่ต้องย้ำกูบ่อย”
“ปากดีนะมึง...ด่ากูอันธพาล..อย่างกูนักเลงโว้ย!...ใครเค้าเรียกอันธพาลกัน..เชี้ย”  แหนะ!..ไม่ยอมรับ
ความจริงอีก   
“เอ่อๆ มึงจะอันธพาลหรือนักเลง ช่างหัวมึงเหอะ...แล้วตกลงมีไร กูรีบพูดมาเร็ว”
“รีบทำ-เอี้ย-ไร..ชักว่าวค้างอยู่ดิ...”  ดูปากมัน..พูดมาได้ไม่อายสักนิด ลืมไปเปล่า..กูกับมึงเพิ่งรู้จักกัน เมื่อไม่
กี่ชั่วโมงนี้เหอะ...กล้าคุยกะกูขนาดนี้เชียวเนอะ
“สัด..พูดให้มันพ้นเรื่องพวกนี้หน่อยได้ไหมว่ะ..กูไม่ได้เงี่ยนตลอดเวลาแบบมึง”
“เอ่อใช่..โทษทีกูลืมไป...มึงคงชักว่าวไม่เป็น คงเก่งแต่ชักให้คนอื่นเค้า เพราะมึงมันตุ๊ดนี่หว่า 555!”  
แม่งเหลือจะทนกับคนอย่างมัน ผมวางโทรศัพท์ทันที ไม่อยากเสวนากับไอ้พวกไร้มารยาทแบบมันให้รกหูอีก หันหลังเดินได้ไม่กี่ก้าว
“กริ๊ง..กริ๊ง..ๆ”  ดังอีกแหละ..โทรศัพท์ จะไม่รับก็กลัวพี่ผมรับแล้วบ่นอีก เลยกลับไปยกหู ยังไม่ทันได้พูด
“เมื่อกี้มึงวางหูใส่กูทำไม”  นั่นกูว่าแล้ว มารยาทสุดตรีนจริง ๆมันไม่คิดบ้างถ้าเกิดคนรับไม่ใช่ผม   มันจะเป็นยังไง
“มึงพูดดีดีหน่อยได้ไหม เกิดเป็นพี่กูรับ มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าเค้าจะรู้สึกยังไง ที่ต้องมาฟังมึงพูดแบบนี้นะ”
“เพราะกูรู้ไง..ว่าไม่ใช่พี่มึง กูถึงได้พูด เป็นพี่มึงกูก็ไม่พูดดิ”  โอ้ย!..ปวดกบาล เอากะแม่งมันดิ   เทพชิบหาย..หยั่งรู้ได้อีกมัน
“พอๆกูขี้เกียจเถียงกะมึงหละ ตกลงมีอะไรรีบพูดมา กูบอกแล้วกูรีบ”
“กูยังคุยไม่จบ มึงห้ามวางหูใส่กูอีก.”  
“ได้ข่าวพ่อกูตายไปเกือบสิบปีแล้วเหอะ มึงเป็นใครสั่งกูได้สั่งกูดีเนี่ยะ”
“กูไม่เปรี้ยวปีนเกลียวเล่นของสูงหรอก ไม่ได้-เอี้ย-ด่าพ่อล้อแม่เหมือนใครบางคน”  มันประชดผมแหละ ผมด่าพ่อมันเมื่อเช้าไง จนเกือบเป็นเรื่อง
“ตกลงมึงมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม กูวางละนะ”  ตัดบทแม่งล่ะ..รำคาญโคตร หงุดหงิดรมณ์เสียเลยผม
“กูสั่งแล้วว่ามึงห้ามวาง จนกว่ากูจะพูดจบ”  ฟังมันพร่ำแค่นั้น สิ้นสุดความอดทนแล้ว  วางหูทันที..แถมดึงสายโทรศัพท์ออกด้วยตะหาก กันไม่ให้มันโทรมาอีก
สามทุ่มแล้ว คงไม่มีใครอุตริโทรมาแล้วตอนนี้กลับเข้าห้องสงบสติอารมณ์ ก่อนจะปั่นบัญชีต่อให้เสร็จ  จากนั้นแปรงฟันเข้านอนเล่นเอาประสาทตาแข็งเลยกู วันเดียวเจอแต่คน-เอี้ย-ๆเรื่อง-เอี้ย-ๆ กวนสมองกูอยู่ได้ไอ้ห่าราก.....-เอี้ย-กล.......ไอ้นรก.........

GBOMK

ขอบคุณคับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

nattan010

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

fivekung1234

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Benz_omo

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ

Yhoon

otheraom

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไงต่อน้า

kenny69

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ