เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 7 - 8 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กูจะบอกว่าไปได้แล้ว พวกกูอิ่มแล้วป้าเก็บตังค์”  พูดจบมันลุกเดินออกไปจ่ายตังค์ กับป้าเค้าตรงหน้าร้าน เลี้ยงเพื่อนมันอีกสงสัยไอ้นี้มีเพื่อนคบเพราะมันหน้าใหญ่มากกว่า   ไม่งั้นนิสัย`สวย`แบบมันใครเค้าคงอยากคบด้วยหรอก แต่พอมองหน้าไอ้ก๋อยกับไอ้ต่อแล้ว เห่อะ..เห่อะ..เห่อะ...ขอเปลี่ยนความคิดดีกว่าฝนตกขี้หมูไหล..คน*อะไรมาคบกันแหละ....
Part  7
ซวยอีก..กู.
ผมพา-เอี้ย-สามตัว เข้ามาในยิมเป็นที่เรียบร้อย โดยพี่รปภ.ไม่ติดใจถามไรมาก  อาจเพราะคุ้นหน้าผมดีอยู่แล้ว เห็นกันมาสองปีกว่า ซ้อมกีฬากลับดึกทุกวัน แกเลยไม่เข้มงวดเท่าไหร่..ผมถึงพา-เอี้ย-สามตัวผ่านมาสบายๆ
“พวกมึงนั่งรอตรงนี้แหละ กูไปเปลี่ยนชุดซ้อมก่อน” ผมบอกพวกมันนั่งตรงอัฒจันท์ข้างสนาม  กะเข้าไปเปลี่ยนชุดกีฬาในห้องที่จัดไว้ให้โดยเฉพาะ  มีล๊อคเกอร์ประจำของแต่ละคน  มีห้องน้ำห้องอาบน้ำในตัวเสร็จ  รวมๆกว่าหกห้อง
“ไหนล่ะน้องเกศ มึงนัดแล้วไม่ใช่”   -เอี้ย-ตัวพ่อ ทวงถามทันที
“เดี๋ยวก็มา..เค้าเพิ่งเลิก มึงไม่ต้องกลัวไม่ได้เจอหรอก เพื่อนเค้าเป็นนักกีฬาทีมกู” บอกไปให้จบเรื่อง
“โอเค..กูรอตรงนี้ มึงไปทำอะไรก็ไป”  พอได้คำตอบ รีบไล่กูเลย..สาด  ผมเลยไปเปลี่ยนชุดดีกว่า...เกลียดขี้หน้าฉิบเป๋ง  
กลับออกมา  เห็นไอ้คิ๋มคุยกับน้องเกศและน้องผู้หญิงอีกคน คนหลังผมไม่รู้จัก น่าจะเพื่อนในกลุ่มน้องเค้า
เห็นหน้าหลายครั้งแต่ไม่เคยคุยกัน ตัดสินใจเดินเข้าไปชนเลยดีก่า   นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเดินเข้าหาผู้หญิง ชำเลืองดูไอ้-เอี้ย-ตัวพ่อ..มันมองอยู่ก่อนแล้ว  คงเห็นน้องเกศแล้วล่ะมั้ง รอให้ผมเดินเกมส์อยู่อะดิ....
“ไงคิ๋ม..ยังไม่เปลี่ยนชุดอีกหรือเอ็ง จวนได้เวลาวอร์มแล้วนะเนี่ยะ..ช้าโดนซ่อมรอบหรอก”
หาเรื่องคุยกะไอ้คิ๋มมันก่อน..นำร่อง
“เพิ่งมาถึงคร๊าบผม พี่มาดีเลย..ฝากสาวๆแป๊ปดิ ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน” มันรู้งานเหมือนกันนะไอ้นี่
“บ้า..คิ๋ม..ฝากเฝิกอะไรกัน ทำยังกะพี่วีเห็นเกศครั้งแรกซะงั้น มาดูคิ๋มซ้อมออกบ่อยไป”
น้องเกศต่อว่าไอ้คิ๋มแบบเขินนิดๆ  ดูน้องเค้าใกล้ๆปากนิดจมูกหน่อย สวยน่ารักยังกะตุ๊กตาบาร์บี้  ไม่แปลก
ที่สะดุดตาแมวมอง..จนเค้าติดต่อถ่ายโฆษณา กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโรงเรียน
“ไปเหอะ...พี่ดูแลให้เอง”   ผมบอกไอ้คิ๋มยิ้ม ๆ
“พี่วี..มาแปลกนะค่ะวันนี้  ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยเข้ามาคุย หากพวกเกศไม่ทักขึ้นก่อนนี่  แทบจะไม่ได้คุยกันเลยซะด้วยซ้ำ”  อ่าห่ะ!..มาไม้นี้ เล่นเอาอึ้งไปเหมือนกัน ได้แต่เกาหัวแกรกๆ  แก้เก้อไปก่อน ก็จริงอย่างที่น้องเค้าพูด ใช่อะไรหรอก..ผมไม่ค่อยถนัดคุยกะผู้หญิง  ยกเว้นไอ้สาวห้าวสามคนในกลุ่มแล้ว  แทบไม่ได้สุงสิงพูดคุยกับสาวๆคนไหนกะเค้าหรอก   มันไม่มั่นใจ..ติดอายซะมากกว่า วางตัวไม่ค่อยถูกนะ
“คะ..คือ..พี่ไม่รู้จะคุยอะไร อ่า..เอ่อ..พี่คุยไม่ค่อยเก่งนะครับ” พูดไปก็ประหม่าไป น้องเกศเล่นจ้องผมตาแป๋ว
ทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ยิ่งน้องอีกคนที่มาด้วยกัน..ดันอมยิ้มมองผมตาวิ้งๆ  เล่นเอาเก้ๆกังๆเลยทีนี้ ไม่รู้จะวางมือวางขาอิท่าไหน
“ตะก่อนเกศนึกว่าพี่วีหยิ่งซะอีก ใช่มีแต่เกศคิดแบบนี้นะค่ะ เพื่อนเกศมันก็พูดกัน  โดยเฉพาะกีฬาสีที่ผ่านมา เกศกับเพื่อนเชียร์พี่แข่งอยู่ข้างสนาม พี่ไม่เห็นสนใจจะมองเลยด้วยซ้ำ  หน้าเรียบเฉยต่างกะคนอื่น..ยังพอคุยเล่นหยอกล้อกะกองเชียร์ พวกเกศยังว่าพี่หยิ่งโคตรเลยหละ”  
อุว่ะ!..คิดได้ไง ลองใครมาสนิทกะผม ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผมปากปีจอทั้งนั้น  แต่ก็แหละ...ตรงข้ามหากใครที่ผมไม่คุ้นเคยด้วยแล้ว..มักไม่คุยเลย คงเพราะพื้นเพผมเป็นเด็กต่างจังหวัด ไม่มั่นใจคุยกับใครเค้าก่อน
ไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่  เลยทำให้เขาต่างคิดว่าผมหยิ่ง   
“เห้ย!..วี..รุ่นน้องหน้าตาน่ารักไม่แนะนำกันบ้างเลยหรือว่ะ?”  พวก-เอี้ย-ยืนอยู่หลังผมตั้งกะเมื่อไหร่   -เอี้ย-ตัวพ่อเอ่ยปากถางทาง..ให้ผมแนะนำน้องเกศทันที..คงทนรอไม่ไหว ดีเหมือนกันที่มันโยนหินถามทางมาขนาดนี้
ผมจะได้ไม่อึดอัด..หาข้ออ้างเพื่อให้น้องเค้าได้รู้จักกับมัน
“อืม..น้องเกศครับ นี่เพื่อนพี่เรียนอยู่เทคนิค xxx  คนนี้พี่กล นั่นพี่ก๋อยกับพี่ต่อ  พวกมึง..นี่น้องเกศ กับน้อง....เอ่อ..โทษทีน้องชื่อไรครับ?”
“ดาค่ะ.”
“และน้องดา เรียนแผนกเลขา รู้จักกันไว้สิ”  ถือโอกาสแนะนำแล้วกู โล่งซะที
“ยินดีรู้จักครับน้องเกศ..น้องดา”  -เอี้ย-กลพูดกะหญิงซะสุภาพเลย..-เอี้ย-สองตัวโค้งหัวนิดๆ พร้อมยิ้มให้ต่างหาก ทำเป็นมารยาทดีขึ้นมาซะงั้น แอ็คติ้งโอเว่อร์..แสรดๆ
“เช่นกันค่ะ!..พวกพี่เป็นเพื่อนพี่วีเหรอค่ะ แปลกจังเลยเน่อะ พวกพี่เรียนช่างกันทุกคน  แต่พี่วีกับเรียนพาณิชย์”   เอาแล้วไง เนี๊ยะแหละ..เค้าถึงบอกผู้หญิงมักขี้สงสัย
“ ที่จริงพี่ก็ชอบสายช่างนะ...แต่มันไม่มีทุนให้เรียนฟรี..เหมือนโรงเรียนเรา พี่เลยตัดใจสมัครเรียนที่นี้..
อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียค่าเทอม ประหยัดช่วยชาติด้วยนะ.. ห่ะ.ห่ะๆ.!”
โจ๊กฝืดชะมัดกู ก็ยังดี..อย่างน้อยน้องเกศกลั้นยิ้มขำกูล่ะกัน ยกเว้นพวก-เอี้ย-สามตัวหน้านิ่ง ไม่ได้ขำไปกะผม
ด้วยหรอก
จังหวะโค้ชมาถึงพอดี ได้เวลาซ้อมแล้ว น่าจะเรียกวอร์มก่อนวิ่งรอบสนามฟุตบอล ข้างนอกเหมือนเคย
ถือโอกาสชิ่งเลยแล้วกัน
“ไงพี่ไปซ้อมก่อนนะ ฝากเพื่อนพี่นั่งด้วยสิ มันไม่คุ้นโรงเรียนเราน่ะ ถือโอกาสให้น้องเกศน้องดา  แนะนำให้ไปพรางๆก่อนนะครับ..เอ่อ.พวกมึงกูไปซ้อมก่อนล่ะ สงสัยอะไรถามน้องเค้าได้เลยน่ะพวก”  
พูดจบเดินออกมาดื้อๆซะเลย หลังจากนั้นไม่รู้แล้ว..ว่าคุยอะไรกันมั้ง ระหว่างซ้อมเห็นจับกลุ่มคุยกัน
บนอัฒจันท์..เป็นอันว่ากูหมดภาระแล้วสิที่นี้  ที่เหลือเป็นเรื่องของมึงแล้ว-เอี้ย-กล อย่าเสือกมาวุ่นวาย
บังคับกูทำไรแบบนี้ให้อีกล่ะมึง
สองทุ่มครึ่งโค้ชปล่อยเลิกซ้อม ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด หยิบสัมภาระส่วนตัวในล๊อคเกอร์  ก่อนจะเดินไปหาพวกมัน..เพื่อชวนกลับ ยังไม่เห็นไอ้คิ๋มมันมา..คงอาบน้ำเปลี่ยนชุดไม่เสร็จ  พอไปถึงไม่ทันได้พูดอะไร -เอี้ย-กลพูดขึ้นมาซะก่อน
“วี..เดี๋ยวนั่งรถไปส่งน้องเกศตรงปากซอยบ้านเค้าหน่อยว่ะ”  นี่ตกลงถึงขั้นไปส่งกันแล้วใช่ไหมนี่  ไม่เลว
ไอ้-เอี้ย-นี่ หม้อหญิงไม่กี่ชั่วโมง เค้ายอมให้มันไปส่งซะงั้น ก้าวหน้าชะมัด  นี่สินะ..มันถึงคุยได้ไม่อายปากหญิง
มีมาให้พรึบ
“อืม..งั้นแยกกันตรงป้ายรถเมลล์หน้าปากซอยโรงเรียนแล้วกัน” ผมรับลูกเออออไป
“พี่วีไม่ไปด้วยกันเหร่อค่ะ ถ้างั้นพี่กลก็ไม่ต้องลำบากไปหรอกค่ะ”  จู่ๆ น้องเกศพูดขึ้นมา เล่นเอาผมงงไปเลย เกี่ยวไรกะผมต้องไปด้วยว่ะ?...
“ไปดิ..ไอ้วีไปอยู่แล้ว..จริงไหมมึง”  ไอ้-เอี้ย-กล มันจ้องผมประมาณว่ามึงต้องไปด้วย  ผมกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ มันรีบเดินเอามือโอบไหล่ผม พร้อมบีบแรงๆสองทีให้รู้ว่าอย่าปฏิเสธ  เลยหุบปากฉับทันที ไม่เข้าใจมึงเอากูไปอ้างเชี้ยไรกัน เลยจำใจมองหน้าน้องเกศกับน้องดาที่กำลังมองผมอยู่พยักหน้าให้น้องเค้าไปซะงั้นกู..เวร
ไอ้คิ๋มมันแยกขึ้นรถเมลล์ไปอีกทาง ปกติผมต้องนั่งรถกลับจอมทอง บางขุนเทียน  เลยตกกระไดพลอยโจน
นั่งไปถึงวังหลังศิริราช คนละทางกันเลยกะบ้านกู  ระหว่างอยู่บนรถ เก้าอี้ว่างอยู่สองที่น้องเกศกับน้องดา
เข้าไปนั่ง แต่น้องเค้าคงเห็นผมถือของเยอะ  กระเป๋าใส่สัมภาระสะพายไหล่..แถมหอบหนังสืออีกปึกใหญ่
เค้าเลยเอาหนังสือที่ผมหอบไปวางบนตักแทน ไอ้กลมองผมตาขวาง สัด...กูไม่ได้ใช้ว่าที่แฟนมึงนะโว้ย!...
เสือกไม่พอใจจนออกนอกหน้า น้องเค้าอาสาเอาของกูไปเอง  กว่าจะถึง..ต้องเดินไปส่งน้องเค้าหน้าปากซอยทางเข้าบ้านอีก ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม   เวรเลยกูกลับถึงบ้าน..ไม่ปาเข้าไปเที่ยงคืนเลยหรือนี่ ปล่อยให้พวก-เอี้ย-
มันร่ำลากับน้องเค้าให้พอใจ   น้องเกศกับน้องดาหันมาขอบคุณผมด้วย เลยต้องยิ้มเจื่อนๆไปให้ ใจอยากตะโกนบอกชะมัด  พี่ไม่ได้เต็มใจมานะน้อง แต่ถูก-เอี้ย-บังคับมาตะหาก พอน้องสองคนหันหลังเดินเข้าซอยไปแล้ว  
ผมรีบโกยให้ว่อง ต้องรีบกลับจับพลัดจับพลูเลยเที่ยงคืนรถหมดขึ้นมา..กลายเป็นซวยซ้ำซวยซ้อนเลยทีนี้     
ถึงป้ายรถเมลล์ รอรถสายไหนก็ได้ขอให้ผ่านวงเวียนใหญ่ไปได้หมด ไงต้องไปต่อรถที่นั้นอีกที  พวก-เอี้ย-
มันเดินมายืนไม่ห่างผมมากนัก คุยไรกันของพวกมันไม่รู้อยู่สามตัว จู่ๆรถสายโรงบาลตากสินมาพอดี..-เอี้ย-ก๋อยกะ-เอี้ย-ต่อพากันกระโดดขึ้นทันที มียกมือให้-เอี้ย-กลเป็นอันรู้กันว่าพวกมันไปก่อน  ผมเหลือบมองแค่นั้น
ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตารอรถของผมต่อไป  แม่งปาเข้าไปสี่ทุ่มสิบเข้าให้แล้ว  ไม่โผล่มาสักคันเลยว่ะ!  ใจจดใจจ่อรออย่างพะวักพะวงกลัวดึกแล้วรถหมด  นั่งแท็กซี่กลับมีหวังหัวโตแน่กูคำนวนดูคร่าวๆแล้ว หมดตูดพอดีค่าขนมทั้งอาทิตย์...นี่เพิ่งวันอังคารเอง  ขืนขอพี่สาวเพิ่มโดนสวดยับแน่ถ้ารู้ใช้เงินสองวันหมด พาเครียดเลยกู
(อาทิตย์หนึ่งได้เงินใช้ 500 บาท) ไอ้-เอี้ย-กล  เข้ามายืนข้างผมก่อนจะพูดขึ้นมาว่า   
“เสาร์นี้ช่วงบ่าย มึงไปดูหนังกะกูที่พ้าต้าปิ่นเกล้า”  ผมหันขวับ...มองหน้ามัน ไม่แน่ใจว่ามันคุยกะใคร อย่าบอกมันชวนผมดูหนัง กูคงไปกับมึงหรอก..ไอ้ฟราย
“มึงไม่ต้องดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนั้น กูจะไปเดทกับน้องเกศ น้องเค้าอยากให้มึงไปด้วย   กูเลยบอกมึง
ไว้ก่อน”  ฟังมันพูด..ผมพูดได้คำเดียวว่า เชิญมึงไปสวีทกันตามสบาย...อย่ามามีน้ำใจเอากูไปด้วยเลย  
“ตามสบายเลย   กูขอบายว่ะ...”
“ไม่ได้..มึงต้องไป”  สัด..มีสิทธิ์ไรมาบังคับกูเนี่ยะ
“อ้าว!..-เอี้ย-..กูไม่ไปแล้วมึงมาบังคับกูไมเนี่ยะ?”
“มึงไม่มีสิทธิ์เลือก มึงต้องไปเท่านั้น เพราะกูสั่ง”  นรกแล้วไง..ตกลงกูไปติดหนี้อะไรมึงว่ะ   บังคับกูได้บังคับดี ยิ่งกว่าทาสสมัย ร.๕ อีก
“กูงงกะมึงจริงว่ะ!..มึงไปเดทกะหญิง จะเอากูไปเกะกะทำซากไรว่ะ?”  นั่นดิ..มันไปเดทกะน้องเกศ แล้วเสือกเอาผมไปทำ-เอี้ย-ไรของมัน  ยิ่งคิดกูยิ่งฉุนกะมึงจริง
“กูบอกแล้วน้องเค้าอยากให้มึงไป กูจำเป็นต้องเอามึงไปด้วย มึงมีปัญหาไรอีกไหม”   ฟรายเอ้ย!..
กูตะหากที่ควรเป็นฝ่ายถาม มึงมีปัญหาไรกะกูกันแน่  
“กูหมดเรื่องที่ตกลงกะมึงแล้ว นัดน้องเค้ากูก็ทำให้แล้ว หนำซ้ำมึงยังก้าวหน้าถึงขั้นนัดเดทแล้วด้วย   แล้วมึงจะอะไรกะกูอีก กูกับมึงไม่ติดค้างไรกัน เลิกยุ่งกะกูสักที”   บอกแม่งไปหละ
“-เอี้ย-..ทำยังกะกูอยากยุ่งกะมึงตายห่า ไม่ติดน้องเค้าบอกถ้ามึงไม่ไปด้วย..เค้าก็ไม่ไป  กูคงไม่ต้องเสียค่าตั๋วหนังเพิ่มหรอก แต่เรื่องแดกข้าวนี่..มึงต้องแชร์กะกู กูออกให้เฉพาะหญิงเท่านั้น รู้ไว้ด้วย”
“ครย..เหอะ!...กูไม่ได้อยากไปเสียตังค์ มึงบังคับกูไป..ยังจะให้กูหารอีกเนี่ยะนะ  กูอยู่เฉยๆไม่ต้องเจ็บตัว
ไม่ดีกว่าเหรอ แล้วเรื่องไรต้องไปกะมึง..ธุระกูก็ไม่ใช่ หญิงก็ของมึงจีบ   เนื้อไม่กินหนังไม่ได้รองนั่ง อยู่ดีดีเอากระดูกมาแขวนคอ กูคงไปกับมึงหรอก” ผมพูดใส่มันเสียงแข็ง  จ้องตามันไม่ลดละ เอาดิกูเหลืออดกะมึงเหมือนกัน อะไรกันว่ะ!  บังคับแม่งอยู่ได้ไม่นับโดนมึงตบอีกตะหาก..กูจดไว้หมดแหละ อุตส่าห์จะเลิกแล้วต่อกันไม่คิดแค้นแล้วเชียว   ดันเสือกไม่จบวุ่นวายกะกูไม่หยุด
“มึง...ต้อง..ไป”  มันพูดช้าๆเน้นๆที่ละคำ จ้องผมเขม็งตาแม่งโคตรหน้ากลัว ยิ่งหน้ามันเข้มๆ  เคราเขียวครึ้ม
ด้วยแล้ว ยิ่งดูดุเข้าไปใหญ่
“กู..ไม่..ไป”  เอาดิ..กูไม่ไปซะอย่างมึงจะทำไม คิดไม่ทันไร  มันยื่นมือมาจับคางผมบีบซะแรง  จนเจ็บปาก
ไปหมด ซ้ำแผลแตกตรงกระพุ้งแก้มที่โดนมันตบด้วยแล้ว น้ำตาเล็ดเลยทีนี้  ตัดสินใจเตะตัดลำตัวมันเต็มแรง   
“พลั๊ก!..”  ตัวมันเซพร้อมกับมือที่บีบค้างผมหลุดออก เจ็บชะมัดแผลเก่าน่าจะปริ  รู้สึกเลือดซึมคาวเลือดเต็มปากไปหมด  ไม่ทันไรมันสวนมัดซัดเข้าเต็มโหนกแก้มผมจังๆ  (ตอนนี้บริเวณป้ายรถเมลล์ที่พวกผมรอรถไม่มี
คนเลย  อาจเพราะมันห้าทุ่มดึกแล้วด้วย..เลยไม่มีคน)  
“ผลั๊ว!.” เล่นเอามึนเลยผม หมัดแม่งหนักชะมัด ตัวมันสูงกว่าด้วย แถมดูหนาล้ำอีกตะหาก  ซัดมาเต็มๆ เล่นเอาผมเอียงไปเหมือนกัน จังหวะไม่ทันระวังไม่คิดมันจะสวนหมัดใส่เต็มเหนี่ยว  กำลังจะตั้งหลัก..มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พัก เตะอัดเข้ามาเต็มสีข้างล่อเอาเซลุนๆเลยผม  หนังสือสมุดที่หอบอยู่กระเด็นหลุดมือกระจัดกระจาย..เกลื่อนพื้น
“พลั๊ก!.อุก!.”  จุกเลยผม..ถึงไม่ล้มเล่นเอาตัวงอไปเหมือนกัน เพราะตัวไม่โล่งเหมือนมันเลยหลบไม่ถนัด
ไหนจะกระเป๋าสะพายใส่รองเท้ากีฬา..ชุดซ้อม กล่องเครื่องเขียนกับพวกอุปกรณ์เรียนต่างๆ ไหนจะมือที่หอบหนังสือสมุดห้าหกเล่ม แต่มันกลับตัวเปล่าๆไม่มีอะไรที่ต้องคอยระวังเหมือนผม ไม่รู้มันไปเรียนกันยังไง..
ตั้งกะเห็นพวกมันไม่เคยเห็นมันถือหนังสือเรียนเลยสักคน
“นี่แค่เบาะๆ อย่าคิดลงไม้ลงมือกับคนอย่างกู..มึงจะโดนไม่น้อย หรือมึงอยากจะลอง  เอารูตรงท้องไว้ดูต่างหน้าสักรูสองรูดีไหม”  พูดจบ..มันชูมีดพกปลายแหลมแบบพับเก็บมีสปริง กดดีดออกมา แหลมคมสะท้อนไฟฟ้าจากเสาวาววับ พาให้ยะเยือกได้เหมือนกัน ผมได้แต่มองหน้ามันนิ่งๆ เม้มปากเน้นไม่ได้โต้ตอบอะไรมัน
“เก็บหนังสือมึงให้เรียบร้อย นั่งแท็กซี่ไปกะกู บอกทางไปบ้านมึง ทำตามที่กูสั่ง”  แม่งสั่งกูอีก  ผมค่อยก้มเก็บหนังสือที่กระจัดกระจาย..ขึ้นมาปัดฝุ่นเบาๆ ลิ้นก็เดาะกระพุงแก้มซับเลือดที่ซึมในปากไปด้วย แม่งโว้ย!..กูจะแดกข้าวได้เปล่าคราวนี้ ดันซ้ำแผลเดิมกูอีกทั้งบีบคาง  ทั้งอัดหมัดเต็มโหนกแก้มกูเลย..คงขึ้นรอยช้ำแล้วชัวร์
ยิ่งผมขาวเหลือง..ถึงไม่ใช่ขาวจัดเหมือนไอ้โรจ  แต่ก็เรียกได้ว่าขาว..มีแผลฟกช้ำนิดหน่อยเห็นรอยชัดเลยทีเดียว รู้สึกปวดหนึบๆแต่ก็ไม่ปริปาก พูดไรกะมัน..ไม่มั่นใจลูกบ้าไอ้-เอี้ย-นี่ เกิดแม่งเอามีดจิ้มพุงกูขึ้นมา กลายเป็นศพนอนข้างถนนแน่เลยกู มันเรียกแท็กซี่..ให้ผมบอกทางต่อรองราคา แม่งจากวังหลังไปจอมทอง..ล่อกูสี่ร้อย กะไว้ไม่ผิด  พอขึ้นนั่งในรถ มันพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย
“ค่ารถกูออกให้สองร้อย..ที่เหลือมึงจ่ายเอง กูต้องย้อนกลับบ้านกูอีก”  นรกจริงกู..บังคับกูนั่งแท็กซี่  นึกว่า
จะออกค่ารถ..กูกลับต้องออกครึ่งหนึ่ง เมื่อเป็นแบบนี้..ผมกะให้มันลงทางผ่าน จะมานั่งรถย้อนไปย้อนกลับ
ทำ-เอี้ย-ไร ที่สำคัญกูเหลือจะทนที่จะนั่งรถร่วมกับมึงตอนนี้
“มึงลงทางผ่าน ต่อรถไปบ้านมึงเลยแล้วกัน หรือไม่เดี๋ยวจอดตรงแยกภาษีเจริญกูต่อรถไปเอง”  ผมให้ทาง
เลือกมัน ไม่ว่ากรณีไหนกูต้องเสียตังค์อยู่แล้วสองร้อย กูขอเลือกความสบายใจกูดีกว่า  
“ไม่ได้!..กูต้องการไปรู้จักบ้านมึง มีปัญหากูจะได้ตามเล่นมึงถูก”  สัด..นี่ใช่ไหมคือเหตุผล..ที่มึงยอมเสียเวลา
นั่งรถไปถึงบ้านกู รู้อย่างนี้จนปัญญาที่จะคุยกับแม่งแล้ว คุยกะตัว-เอี้ย-  สู้สีซอให้ควายฟังยังจะดีกว่า  ผมเลยนั่งมองนอกหน้าต่างไม่พูดกับแม่งมันตลอดทาง.........
Part  8
ระยำจริง...งานเข้าซะงั้นกู
สุดท้ายก็ต้องทนนั่งรถมากับมันจนถึงหน้าบ้าน ตัว-เอี้ย-ดันเสือกลงรถมาด้วย หลังจากผมกับมันควักตังค์จ่ายค่ารถคนล่ะสองร้อย  
“มึงจะลงมาทำไม ไม่นั่งไปต่อเลยว่ะ?  กว่ามึงจะรอเรียกคันใหม่ได้ ต้องเดินออกไปปากซอยโน้น  ดึก ๆ ในนี้ไม่มีแท็กซี่เข้ามาหรอก” ผมงงกับมันจริง
“มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูไม่ได้รู้สึกดีด้วย เอาความหวังดีมึงกองไว้ที่พื้นนั่นแหล่ะ”  
“อะ..ไอ้...ไอ้..แม่งโว้ย!.”  ผมติดอ่างขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น มันพูดไม่ออก..ไม่เคยพบเคยเห็น  
ที่หลุดปากพูดไป..ไม่ได้คิดเป็นห่วงมันเลยจริง ๆสาบานได้ โดนทั้งเตะทั้งต่อย..กูคงมีอารมณ์ เป็นห่วงมึงหรอก..ไอ้สมองหมาปัญญาควายอึ้ยๆ ไม่รู้จะเปรียบแม่งกับไรดีแล้วมัน   
“เอาจริง ๆเลยน่ะ...กูไม่อยากจะเห็นหน้ามึงแม้แต่วินาทีเดียว ควยเห่อะ!...เสือกเข้าใจว่ากูห่วงมึงได้ไง..
สำคัญผิดไปเปล่า!..ไปให้พ้นหน้ากูซะที กูจะเข้าบ้าน”  พูดจบผมหันหลังหยิบกุญแจไขประตู  ปกติผมกลับดึก ก็จะไขกุญแจเข้าไปเอง
“ยังกะกูชอบขี้หน้ามึงนักนิ สัด...ที่กูลงมา..เพื่อให้แน่ใจว่าบ้านมึงจริง ไม่อยากให้ไอ้อ่อนหลอกเอาได้  ใครรู้ทีหลังเสียกูหมด..ตอนนี้หมดข้อสงสัย..กูไปล่ะ!..อย่าลืมแดกยาแก้ปวดด้วยล่ะมึง ช้ำในตายก่อน ไม่มีใครให้ยำตีน ชีวิตกูคงหมดสนุก..หึ.หึ!.”  ผมฟังมันตอกกลับ  ไอ้แต่อ้าปากค้างพะงาบ ๆ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาตอบโต้
มันได้ ปล่อยมันยักคิ้วยียวนกวน`สวย`ใส่  ผิวปากเดินลอยหน้าลอยตาออกไปเฉยเลย ทำยังกะเป็นเรื่องปกติของมันซะงั้น
เข้าบ้านได้ผมจัดการอาบน้ำ หาพาราฯกินแก้ปวด ไม่ได้ทำตามคำแนะนำของไอ้-เอี้ย-กลมันหรอก  แต่เพื่อสุขภาพตัวผมเองตะหาก ส่องกระจกเห็นโหนกแก้มเริ่มช้ำ  พรุ่งนี้คงม่วงอมเขียวแน่ ๆ  ถึงไงต้องรีบออกแต่เช้า เพื่อไม่ให้พี่ผมเห็นเข้า..เกิดถามขึ้นมาว่าหน้าไปโดนไรเข้า  จะถูกซักยาวไม่จบง่าย ๆแน่  ขี้เกียจยุ่งยาก..ยังดีหน่อยกลับดึก ถึงบ้านเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว  เลยไม่เจอกันซะก่อน..พี่ผมนอนไม่เกินห้าทุ่ม ดูกับข้าวที่แบ่งไว้ให้ผมในตู้แล้ว จนปัญญากิน..แต่ละอย่างแม้จะเป็นของโปรด แต่ประทานโทษรสจัดทั้งนั้น สภาพปากผมตอนนี้คงกินได้แค่พวกโจ๊กอ่อน ๆ หรือไม่ก็แกงจืดอย่างน้อยสามสี่วันนั่นแหล่ะ..ถึงค่อยยังชั่ว   เลยจัดการอุ่นนมกินรองท้องก่อนกินยา...ป้องกันยากัดกระเพาะ ผมเป็นนักกีฬาทุน..เรื่องสุขภาพต้องดูแลเป็นอันดับหนึ่ง  
ไม่งั้นเกิดไรขึ้นมาซวยเลยทีนี้  ทุนอด...หมดกัน...ไม่ไหวหรอกค่าเทอมจะเรียน
ผมถึงโรงเรียนหกโมงครึ่ง..เช้าได้อีกกู เกือบช่วยภารโรงเปิดประตูแล้ว ตั้งใจหลบหน้าพี่สาว   ตอนแต่งตัวดูกระจกหน้าแม่งบวมเป่งเลย..เขียวม่วงได้อีก  โคตรน่าเกลียดเพราะบวมข้างเดียวเนี๊ยะแหล่ะ รู้งี้ยื่นอีกข้างให้-เอี้ย-กลมันต่อยคงจะดี   จะได้ดูสองข้างไม่ต่างกัน  คิดเล่น ๆ คงโง่ยื่นให้มันต่อยจริงหรอก......
ผมนั่งโต๊ะประจำใต้อาคาร นักเรียนที่ผ่านไปมา..ต่างมองทุกคน คงแปลกใจปกติยอดชายนายวี  ร้อยวันพันปีมีเรื่องกะใครที่ไหน..ออกจะเป็นเด็กเรียน...บุคลิกดูดีมีสกุล..ถึงจะถังแตกก็เถ่อะ!   แต่ทุกคนที่พอจะรู้จักผม..
มักนึกภาพเด็กเรียนดี กีฬาเด่นประมาณนั้น
พอมาเห็นหน้าบวมโหนกแก้มเขียว เป็นธรรมดาที่จะเกิดความสงสัย แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม  อย่างที่บอก..ผมไม่ค่อยสุงสิง เลยได้แต่มองกันห่าง ๆ คิ้วขมวดสงสัยกันต่อไป
“เห้ย!..วี..หน้ามึงไปโดนไรมาว่ะ?”   ครับไอ้โรจ มันเห็นหน้าผมตรงรี่เข้ามาหา ยิงคำถามใส่ทันที  
“รอมาพร้อมกันทีเดียว  กูค่อยบอกได้ไหมว่ะ!..ขี้เกียจเล่าหลายรอบ”  ผมบ่ายเบี่ยงไปก่อน  ตั้งใจโกหก..คงต้องเล่าทีเดียว ยิ่งโกหกไม่เก่งอยู่ด้วย..ขืนเล่าหลายรอบมันจะไม่เหมือนกันอ่ะดิที่นี้  
รอไอ้สาวห้าวสามคนมันมาก่อน ค่อยรวบยอดเล่าครั้งเดียวไปเลย ไอ้โรจท่าทางฮึดฮัดเหมือนคนโดนขัดใจ
คงอยากง้างปากผม..เล่าให้มันฟังซะเสียแต่ตอนนี้ล่ะมั้งแต่มันก็ไม่ต้องทนรอนาน ไม่ถึงสิบนาทีสตรีเหล็กครบองค์ก็มากันที่โต๊ะ ไอ้ภาเห็นหน้าผมทักขึ้นมาทันที
“เห้ย!..วี..มึงไปโดนไรมาว่ะ!..หน้าเนียน ๆ มีมลทินเลยว่ะ?”  ดูเพื่อนผมมันทักดิ คนถัดมาไม่รอให้ตกซีน  
ไอ้มดถามต่อทันที  
“เอ่อนั่นดิ...โดนใครสอยมาว่ะวี..หน้าอย่างมึงใครกล้าทำลงว่ะเนี๊ยะ!...ตาย..ตาย..น้องวีของกู”  
กูไปเป็นน้องวีของมึงตั้งกะตอนไหนว่ะ?
“เวรล่ะ..ชายวี...มึงเดินสะดุด`สวย`ใครเข้าให้ล่ะ โดนขนาดนี้..อย่าบอก-เอี้ย-นั่นหมั่นไส้  หน้าเนียนเว่อร์ของมึง ถึงขนาดฝากรอยประทับสร้างตำหนิซะงั้น”  ไอ้เฟืองคนสุดท้าย แสดงความคิดเห็นอย่างต้องการมีส่วนร่วม สรุปพวกมึงสามตัวสตรีเหล็ก พูดแทงใจกูจังหนับเข้าให้  มึงไม่ตั้งแผงดูหมอหาแดกกันไปเลยล่ะว่ะ?
“อืม..กูลื่นหน้าฟาดขอบประตูนะ  ไม่มีใครทำไรกูหรอก มึงก็น่าจะรู้..น้ำหน้าอย่างกูจะไปมีเรื่องกะใคร
เค้าได้”  พวกมันมองผมนิ่ง ๆต่างพยายามจ้องตา..ค้นหาพิรุธกัน ผมก็เนียนทำเป็นหน้านิ่งเฉย สายตาแต่ละคนยากจะเชื่อว่าผมพูดจริง แต่ก็จนด้วยเหตุผลที่จะนำมาหักล้างผมได้  อย่างน้อยเคยคบกันมา พวกมันพอจะรู้ว่าผมไม่ใช่คน..ชอบแกว่งเท้าหาเรื่องใครเค้าก่อน   ออกจะเก็บตัวซะด้วยซ้ำ
“มึงล่ะหน่า...คราวหน้าคราวหลังหัดระวังหน่อยดิเว้ยไอ้วี..พวกกูเสียดายหน้าเนียน ๆของมึงแทน  พวกกูยังไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก มึงดูหน้าไอ้โรจมันดิ..แม่งยักกะจะตายเสียให้ได้ คงปวดใจน่าดู ที่เห็นเมียมันหน้าช้ำบวมเป่งขนาดนี้”  ชิ..อีพวกห่าราก ปากมึงนี่..นอกจากไม่ได้ช่วยกูรู้สึกดีขึ้น  ยังเสือกชักใยให้กูได้เสียกันอีกว่างั้นเห่อะ
“วี..ไปหาหมอไหม เดี๋ยวกูออกค่ารักษาให้เอง มึงไม่ต้องเกรงใจเลยนะ”  ไอ้โรจ..กูโคตรจะเกรงใจมึงเลยว่ะ..
แต่ไม่ได้พูดไปหรอก ผมไม่เข้าใจมันเลย..ถึงจะพูดได้ว่าผมกับมันเป็นเพื่อนรักกัน  แต่การกระทำของมัน
บ้างครั้ง..ก็พาลให้ผมคิดเหมือนกัน ว่ามันคิดยังไงกับผมกันแน่  มันไม่พูดออกมาไง..ผมจึงไม่เก็บมาคิด
ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เลยไม่อึดอัด  นั่นสิน่ะ..เกิดมันคิดเกินเลยกับผมล่ะ..ความรู้สึกเราสองคนจะเปลี่ยนไปไหม  
จะยังคงสนิทใจเหมือนที่เป็นอยู่หรือเปล่า ถ้าถามผมคงไม่มีคำตอบให้หรอกตอนนี้   เอาเป็นว่าไม่อยากคิด
อะไรมาก ส่วนใหญ่ที่เข้ามาจีบผมมีทั้งหญิงทั้งชาย  ผมไม่เคยตอบไมตรีใครไป  คงเพราะไม่คิดเรื่องนี้ในหัวเลยล่ะมั้ง ทุกวันนี้อยากรีบเรียนให้จบ มีงานทำจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระให้แม่ ผมคิดแค่นี้จริง ๆ
“พี่วีค่ะ!..หน้าไปโดนอะไรมาค่ะนี่?”  น้องเกศ..ไอ้คิ๋ม น้องดาพากันเดินเข้ามา ก่อนน้องเกศ จะออกปากถาม
ผมขึ้น
“พี่ลื่นนะ เลยเอ็กซิเดนท์ไปกระแทกขอบประตูเข้า มีสภาพที่เห็นนี่หล่ะครับ”  ผมบอกน้องเค้าไปเหมือนบอกกับพวกเพื่อนผม
“ไปลื่นตอนไหนค่ะ อย่าบอกหลังจากกลับจากส่งพวกเราแล้ว..เท่าที่เห็นมันเริ่มม่วงแล้วด้วยค่ะ น่าจะผ่านมาหลายชั่วโมง คงไม่ใช่เช้านี้แน่ ๆ”  น้องดาวิเคราะห์เสียยังกะเป็นหมอเลยน้อง แต่น้องเล่นพูดขึ้นมากลางวง
ทำให้เพื่อนพี่จ้องหน้าพี่เหมือนต้องการคำอธิบาย มันคงอยากรู้กันล่ะว่า..ผมไปส่งน้องเค้าที่บ้านมาเมื่อวาน
ได้ไง เพราะพวกมันรู้ว่าบ้านผมไปคนละทางเลย ไม่น่าเชื่อว่าผมจะเป็นพระเอกอาสา..กูอยากจะหายตัว
จริงเชียว น้องดาเล่นโยนระเบิดเวลาไว้ให้พี่กู้ซะงั้น..ตอนนี้ต้องตีคลุมไปก่อนแหล่ะ  แล้วไงค่อยหาทางแก้ตัวเอาอีกที
“ครับ..โดนเมื่อคืนนะครับ หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว”  น้องเค้าต่างพยักหน้าเข้าใจ  
“แล้วพี่วี รู้เรื่องที่นัดไว้วันเสาร์นี้หรือยังค่ะ?”  น้องเกศถามผมขึ้นมา..ไอ้พวกเพื่อน ๆผม มันก็จ้องผมจริงจังเข้าไปใหญ่  หูนี้คงกระดิกตั้งหน้าตั้งตาฟัง..จับประเด็นกันทุกช๊อท  คงอยากรู้กันตัวสั่น..ว่าผมไปสนิทกับน้องเกศดาราโฆษณาอีท่าไหน..ถึงขั้นนัดกันได้  แถมมีไปส่งบ้านอีกตะหาก ตรูอยากจะบร้าไปเลยชั่วโมงนี้   
“อืม..พี่รู้แล้วครับ.”  เลยต้องตอบตามจริงไปก่อน น้องเค้ายิ้มหวานมาให้  
“ค่ะ!.. งั้นพวกเกศขอตัวก่อน แล้วไงเจอกันนะค่ะพี่วี”  จากนั้นน้องเกศกับพวกเดินออกไป  ก่อนที่ไอ้คิ๋มมันจะหันมาพูดทิ้งท้ายให้ผมก่อนไปว่า
“แล้วนัดผมด้วยหล่ะ...ห้ามลืม”    โอ้ย!..ไม่ไหวจะเคลียร์ ทำไมมันมีแต่งานเข้าว่ะกู   หันมาเจอสายตาไอ้พวก
ห่านี่..เล่นจ้องจะเอาคำตอบกับผม ยิ่งพาให้ปวดกบาลหนักเข้าไปใหญ่  โดยเฉพาะไอ้โรจจ้องเขม็งตาไม่กระพริบ มันหึงหรือเปล่าหว่า?..เพราะน้องเกศคือคน..ที่มันเคยไปป้อเค้าอยู่พัก..พอมาได้ยินว่าผมไปส่งน้องเค้าเข้า แถมยังนัดกันวันเสาร์นี้อีก  อาจไม่พอใจขึ้นมาเอาก็ได้
“แห่ะ!..แห่ะ!..กูว่าพวกเราไปเข้าแถวกันเถ่อะ...ได้เวลาแล้วว่ะพวกมึง”  รีบหาเรื่องชิ่งก่อน นึกหาวิธีอธิบายพวกมันยังไม่ออก ถือโอกาสยืดเวลาไปก่อนแล้วกัน
“มึงไม่ต้องเนียนเลยห่าวี..ยังไงพวกกูก็ไม่ปล่อยให้มึงลอยนวลหรอก พักเที่ยงนี้ต้องให้พวกกูเปิดประเด็นซักฟอกซะดีดี ไม่อย่างนั้นพวกกูจะจัดศาลเตี้ยไว้รอมึง”  ไอ้ภา..แม่งมึงเป็นอัยการหรือไงว่ะ  ถึงจะซักฟอกกูน่ะ แล้วกูตกเป็นจำเลยตอนไหน อู้ยๆ!..อยากหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
ไมกูต้องมาตกที่นั่งลำบากใจแบบนี้ว่ะ!..เป็นเพราะ-เอี้ย-กลคนเดียวตั้งแต่กูรู้จักกับมึง  ชีวิตกูก็มีแต่เรื่องทำไมชีวิตเรียบง่ายสงบสุขของผม..

ต้องหายวับไปกับตาเพียงชั่วอาทิตย์เดียวเอง  ต่อไปนี้กูต้องเจออะไรอีกบ้างว่ะเนี๊ยะ?.........ไอ้สัด..กล...ไอ้-เอี้ย-.. ‘กลสิทธิ์’...กูขอสาปแช่งมึง

GBOMK

ขอบคุณจร้าา

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณครับผม

imanaji

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

backsp

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

Yhoon

AAA1234567899

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

otheraom

ขอบคุณครับ

4_NAY

ซวยอีก

Soyu

ขอบคุณนะครับ