เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 19 - 20 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
รู้อย่างเดียวไม่กล้ามองหน้ามัน ไม่มีเสียงพูด..ได้ยินแต่เสียงหัวใจผมและเสียงหัวใจมันที่หน้าผมซุกตรงอกซ้ายมันตอนนี้เต้นรัวกระหน่ำ มันค่อยๆพาผมเดินออกห้องน้ำ ไม่ลืมกดชักโครกก่อนไปอีกรอบด้วย สะอาดจริงสัด...กูกดไปแล้วเห่อ................
Part  19
เปลี่ยนแปลง.
หลังจากมันพาผมกลับมานอนแอ่งแม่งบนเตียงเรียบร้อย  ยังรีบหยิบน้ำอุ่นที่-เอี้ย-ต่อเอามาให้ใส่หลอดส่งให้ผมดูดทีละนิดจนหมดแก้ว  ครั้งนี้อาจเพราะใช้หลอดดูด และผมก็ไม่รีบเหมือนครั้งก่อน  จึงไม่สำลัก  จากนั้นมันหยิบเงินให้-เอี้ย-ก๋อยกับ-เอี้ย-ต่อไปซื้อข้าวต้มมาให้ผม  โดยบอกให้ซื้อกับข้าวมาเผื่อกินด้วยเลย  -เอี้ย-สองตัวก่อนไปมันมองหน้า-เอี้ย-กลยิ้ม ๆ ไม่รู้มันคิดไรกัน แต่-เอี้ย-กลถลึงตาขวางใส่พวกมัน ก่อนจะยกเท้าตั้งท่าถีบ  เล่นเอา-เอี้ย-สองตัววิ่งผลุ่งออกห้องไปกันอย่างเร็ว ผมไม่เห็น-เอี้ย-นัทกับ-เอี้ย-วิทย์  ไอ้สองคนนี้บางครั้งก็เจอบางครั้งก็
ไม่เจอ  ส่วนใหญ่เป็น-เอี้ย-ต่อกับ-เอี้ย-ก๋อยซะมากกว่า  ที่มักไปไหนกับ-เอี้ย-กลมัน  มารู้ตอนหลังพวกแม่งหารกันเช่าบ้านหลังนี้เอง แบ่งกันอยู่คนละห้องเพราะมีสามห้องนอนพอดี -เอี้ย-กลหุ้นใหญ่..มันเลยได้ห้องใหญ่สุดที่ผมนอนตอนนี้  แถมห้องนี้มีห้องน้ำในตัวด้วยตะหาก แต่สองห้องที่เหลือต้องใช้ห้องน้ำรวมด้านนอก  อยู่ใกล้ห้องครัวนั่นแหล่ะ
“มึงอยากเช็ดตัวอีกรอบไหม”  จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมา..อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยซะงั้น  หลังจากนั่งเงียบ..ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของใครของมันมาได้สักพัก  ผมมองหน้ามันไม่พูดตอบไป  งงกับคำถามมันอยู่
“มองหน้ากูไม ไม่ต้องทำหน้าหมางงหรอก ตอนมึงหลับยังไม่ตื่น กูเนี๊ยะแหล่ะคอยเช็ดตัวให้ จะบอกให้เอา
บุญไว้  กูไม่เคยทำให้ใครมาก่อน  มึงเป็นคนแรกเลยสัด..รู้ไว้ด้วย หัดสำนึกบุญคุณกูไว้ซะ”  พูดจบทำเบือนหน้าหนีผมซะงั้น ไอ้ควย..อยากสวนมันกลับจัง....ห่าราก..ใครล่ะทำกูเป็นแบบนี้  มีหน้ามาทวงบุญคุณกูอีก  
ผมไม่ตอบ...แต่กลับถามถึงเรื่องที่กังวลแทนทันที
“กล...กูไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้จะไปเรียนไหวไหม ที่แน่ ๆ กูคงแข่งไม่ไหวทำไงดีว่ะ?”
ต้องยอมปรึกษามันแหล่ะ  เพราะตอนนี้ไม่มีหนทางใดจะจัดการเรื่องนี้ได้เลย ในขณะที่ยังนอนแหม่บอยู่แบบนี้
“เอางี้...เดี๋ยวกูโทรไปบอก-เอี้ย-คิ๋มให้  ฝากผ่านน้องเกศไปคงได้ใช่ไหม กูมีเบอร์บ้านน้องเค้า ให้ไปบอกไอ้คิ๋มมันอีกที จะได้ลาโค้ชมึงล่วงหน้า แต่จะให้กูบอกด้วยไหม ที่มึงไปแข่งไม่ไหว เพราะโดนตุ๋ย..ตูดฉีกอยู่หอ
กูเนี๊ยะ”  ไอ้ที่ฟังมาแต่ต้นผมคงไม่มีทางเลือก ต้องตามนั่นแหล่ะ โค้ชจะได้ให้ตัวเซ็ทสำรองลงแข่งแทน  แมทนี้ไม่น่ากังวลเท่าไหร่  เพราะทีมไม่แข็งมาก ผ่านได้สบายอยู่แล้ว แต่ไอ้ประโยคหลังนี่ดิ มันจะย้ำทำ-เอี้ย-ไร ว่าผมโดนอะไรถึงไปแข่งไม่ไหว
“อย่าลืมบอกด้วยล่ะ..ว่า-เอี้ย-ตัวไหนมันทำกู..จนต้องนอนแหม่บอยู่แบบนี้” ทนไม่ไหวประชดแม่งไปล่ะ   
อย่านึกว่ามันว่าแดกผมได้ฝ่ายเดียว
“หึ..หึ..ได้เดี๋ยวกูบอกให้ กูไม่อายหรอกเรื่องจริงนิ อีกอย่างกูเป็นฝ่ายตุ๋ยมึง ไม่ได้โดนมึงตุ๋ยซะหน่อย ว่าแต่มึงเห่อะ..แน่ใจว่ารับได้  -เอี้ย-คิ๋มมันรู้..กูว่าคงโกรธจนไฟออกหูเลยล่ะมึงเอ้ย!   อุตส่าห์หม้อตั้งนาน   ไม่ได้แอ้ม...เจอกูไวกว่าปาดหน้าเค็กเข้าให้..ห่ะ..ห่ะ.ห่ะ!”  ผมฟังมันพูดได้แต่อ้าปากค้างซะงั้น ปากสั่นระริก..พูดไม่ออกบอกไม่ถูก  -เอี้ย-นี่..ไม่ว่าจะพูดยังไง  ว่าแดกก็แล้วประชดก็แล้ว นอกจากไม่สะทกสะท้าน..กลับย้อนผมซะเจ็บแสบอึ้งเลยเหมือนกัน นิสัย..ชอบเอาชนะเหมือนเด็ก ๆ ไม่รู้มันไปหมั่นไส้..ขวางหูขวางตาคิ๋มมันอิตอนไหน ผมก็เห็นคิ๋มออกจะพูดจาสุภาพเรียกมันพี่ทุกคำ ไม่เข้าใจมันจริง ๆ บทจะไม่ถูกชะตาใครเข้า โคตรไม่มีเหตุผลดื้อๆซะงั้น ขี้เกียจเถียงมันแหล่ะ   เลยเงียบแกล้งหลับตาลงดีกว่า  
“หึ..พูดไม่ออกดิ...ก็นะ..มันเรื่องจริง ตอนนี้มึงโดนกูไปแล้ว อย่าให้กูรู้ว่ามึงอ่อยใครเขาอีก คราวนี้กูจะล่อให้หลับไม่ตื่นสักห้าวันเลยเป็นไง  เอาเป็นว่ากูบอกมึงไม่สบายก็แล้วกัน พักอยู่หอกูโอเคตามนี้”  ฟังมันพูด  
อดไม่ได้ต้องลืมตามองหน้ามันทันที อะไรของมันเนี๊ยะ..ไมจู่ ๆ มาบงการชีวิตผมเข้าให้อีกล่ะ   มันน่าจะจบ ๆ ไม่ติดค้างกันแล้ว ผมชดใช้ให้มันหมดแล้วเห่อะ  จะเอาอะไรกับผมอีก
“กล..กูจำได้ว่ากูกับมึง ไม่ติดค้างเชี้ยไรกันแล้ว กูชดใช้ให้มึงตามสัญญาแล้วเห่อะ...มึงยังจะวุ่นวายไรกับชีวิตกูอีกว่ะ...กูคิดว่าพรุ่งนี้กูลุกไหว..มีแรงแล้วจะรีบไปทันที กะจะบอกมึงด้วย...ต่อนี้ไป..เราไม่รู้จักกันอีก..เจอกันทีไหนไม่ต้องทัก กูจะลืมสิ่งที่มึงทำกับกู ไม่ติดใจเอาความกันต่อไป ขอให้ระหว่างเราบุญคุญความแค้นจบสิ้นกันแค่นี้เถ่อะ..ขอร้องล่ะกล”  ผมบอกความรู้สึกในใจ..ตามที่คิดไปแล้ว ทีแรกกะจะพูดกับมันหลังจากมีแรงก่อน
แต่เมื่อมันเปิดประเด็นมา  อดไม่ได้พูดไปเลยดีกว่า  จะได้หมดเรื่องกันไป
“ใครบอก..กูหมดเรื่องกับมึงกันว่ะ!  กูบอกมึงเมื่อไหร่?”  จู่ ๆ มันทำหน้ามึนตอบผมแบบไม่สนฟ้าซะงั้น  
กวน`สวย`สุด ๆ อยากถีบยอดหน้าแม่งจริง เล่นเอาผมปรี๊ดขึ้นทันที ได้แต่เตือนตัวเองให้ใจเย็น ๆ ไว้  เล่นกับ-เอี้ย-นี้มีแต่เสียเปรียบมันตลอด
“ก็ไหนมึงว่ากูยอมให้มึง..ทะ...ทำ..กูแล้ว....ถือว่าชดใช้สิ่งที่มึงสูญไป ไม่ว่าจะเงินสองพัน แล้วเรื่องน้องเกศ
น้องดาที่กูทำให้แผนมึงล่ม มึงก็รุมยำตีนกูแทนแล้วนี่ จะเอาไรกะกูอีกว่ะ?”  
สุดท้ายผมก็อดเสียงห้วนไม่ได้  มันโมโหจริง ๆ ไม่ชอบเลยนิสัยไม่รักษาคำพูด  คิดจะพลิกลิ้นของมันเนี๊ยะ เกลียดนักพวกไม่มีสัจจะ
“ก็ใช่..กูไม่ได้ว่า..ที่พวกกูรุมยำตีนมึงชดใช้ที่มึงทำแผนกูล่ม  ส่วนเรื่องเงินสองพันมึงยอมให้กูเอาก็โอเค  แต่มึงลืมไปอย่าง  อีกสองพันที่กูจ่ายเคลียร์เพื่อนกูไม่ให้โทรมมึงล่ะ  มึงจะให้กูไปเอาคืนกับใคร  แล้วไหนจะภาระ..
ที่ต้องคอยดูแลหมาตัวไหนไม่ทราบ..ไข้ขึ้นข้ามวันข้ามคืน จนเดือดร้อนกูต้องคอยป้อนนม  ป้อนยา  เช็ดตัวให้อีกตั้งสองวัน  กูจะเรียกร้องเอาจากที่ไหน  ที่นี้เข้าใจหรือยังที่กูบอกว่า  มึงยังติดค้างกูอยู่”   
ผมได้แต่อึ้งตาค้าง  กับสิ่งที่ได้ยินจากมัน -เอี้ย-นี้คิดไรของมัน  เรื่องเงินที่มันให้เพื่อนมันไปก็พอรู้อยู่หรอก  
แต่ผมบอกมันเมื่อไหร่..ให้มันเอาเงินจ่ายเพื่อนมันนะ ผมแค่ให้มันเคลียร์เพื่อนมันเท่านั้น  ยิ่งเรื่องที่มันมาคอยดูแลด้วยแล้ว ผมไม่รู้ไม่เห็นซะด้วยซ้ำ  หลับไม่รู้เรื่องอยู่แบบนั้น  มีหน้ามาทวงบุญคุณใช้คืนมันอีก
เหตุผลกำปั้นทุบดินชัด ๆ แต่ไม่รู้ทำไงได้ เลยต้องหาวิธีต่อรองมันไปล่ะ  ผมทนไม่ได้ที่จะต้องเจอหน้าคนที่ปล้นเอาศักดิ์ศรี..ความเป็นชายไปจากผมจนไม่เหลือชิ้นดีได้หรอกแค่ที่ทนอยู่ตอนนี้ก็สุดจะทานแล้ว  ไม่ติดว่าหมดแรงไปผมไม่อยู่เจอหน้ามันหรอก
“เรื่องเงิน ขอเวลาไม่เกินสองอาทิตย์ กูจะเอามาคืนให้ ไว้กูนัดมึงมาเอาอีกที  ส่วนเรื่องที่มึงดูแลปรนนิบัตินั้น..
กูไม่รู้เรื่อง ที่จริงมึงไม่จำเป็นต้องทำก็ได้นี่  แล้วจะมาเรียกร้องเอาจากกูได้ไง  ในเมื่อกูไม่ได้ขอให้มึงทำ
สักหน่อย”  ผมเถียงมันไปแหล่ะ..ดูเหมือนมันจะไม่พอใจเข้าให้ล่ะ ตาเริ่มเขม็งดุขึ้นมาเชียว
“เรื่องเงินมึงไม่ต้องเอามาคืนกู กูไม่ได้อยากได้เงินมึง   ส่วนเรื่องที่ทำไมกูต้องดูแลมึง อยากรู้มึงเอาสมอง
ส่วนไหนคิดว่ะ มึงนอนสลบไสล..ตูดฉีกเลือดเลอะไหลย้อยเต็มง่ามขาไข้ขึ้นตัวร้อนตายมิตายอยู่ร่อมร่อ มึงคิดว่ากูควรทำยังไง คนอยากกูจะปล่อยให้หมาตัวหนึ่ง..มานอนตายต่อหน้าต่อตากูลงว่างั้น”  เวร..กลายเป็นผมผิด ไปดูถูกน้ำใจมันเข้าให้  สรุปมึงเป็นคนดี  โคตรมีศีลธรรม ทนเห็นกูตายไม่ได้ ไม่ติดว่าผมกลัวมันลงมือทำร้ายเข้าให้จะหัวเราะเป็นภาษาเขมร...ถุยน้ำลายรดหน้าแม่งสักที โทษทีที่ความคิดไม่สุภาพ   ก็ฟังมันพูดดิ..คงลืมไปแล้วม้าง ว่าสิ่งที่มันทำผ่าน ๆ มา คนดีมีศีลธรรมดีงามเค้าทำกันหน่ะ    ศีลธรรมบ้านไหนของมันกันว่ะ
นึกเข้าข้างตัวเองได้-เอี้ย-สุด ๆ แต่สุดท้ายก็ได้แค่ถามมันไปล่ะ
“แล้วมึงจะเอายังไง มึงถึงจะจบ”  นั่นดิ นี่ก็ไม่เอานั่นก็ไม่ได้ ตกลงมันต้องการอะไร  ผมจะได้รีบจัดการให้มันเสร็จ ๆ  จบสิ้นกันไปซะที
“มึง...ต้อง..เป็น..คน..ของ...กู..จนกว่า..กูเบื่อนั่นแหล่ะ...กูถึงปล่อยมึงไป”  
พระเจ้า!..ผมคงหูฝาด  หรือมันเกิดเพี้ยนจนขี้ขึ้นสมอง...มันถึงพูดในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ  ว่า-เอี้ย-อย่างมันจะพูดมาได้
“มะ..มึง..พูดว่าไงนะ...พูดใหม่อีกครั้งดิ”  ครับ..ผมอยากให้มันพูดซ้ำอีกครั้ง  เผื่อสมองผมเบลอจนฟัง
ผิดไป  อาจเพราะเพิ่งฟื้นไข้ก็เป็นได้
“กูบอกว่า..นับแต่นี้ไป  มึงเป็นคนของกู  หมายความว่า..มึงเป็นเด็กในความดูแลของกู ห้ามไปอ่อยหรือให้ท่าใครอีก  จนกว่ากูจะเบื่อมึงนั่นแหล่ะ ถึงมีสิทธิ์ไปคบกับใครก็ได้ แต่ระหว่างที่เป็นเด็กกู ห้ามทำในสิ่งที่กูบอกโดยเด็ดขาด ไม่งั้น..ชิส..”  มันทำนิ้วปาดคอให้ผมดู  ประมาณว่ามันจะเชือดผมทิ้ง  ถ้าผมไม่ทำตามที่มันบอก ผมนิ่งค้างพูดไม่ออก..บอกไม่ถูก มันกลายเป็นแบบนี้ได้ไงกัน อีหรอบนี้ไม่เท่ากับว่า  ผมเป็น..เป็น..นายบำเรอของมันนะเหร่อ..อร๊ากๆ!...รับไม่ได้...แว๊กๆ!
Part  20
เพราะอะไร?..Ver.Ve.
หลายคนคงสงสัย หลายคนคิดว่าผมอ่อนแอ หลายคนว่าผมโง่ และใครต่อใครอีกหลายคนคงพากันสมน้ำหน้า และตั้งคำถาม..ว่าทำไม ผมถึงยอมเป็นเบี้ยล่างให้-เอี้ย-กลมันโขกสับอยู่ได้ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกไรเป็นพิเศษ มือตีน
ก็ปกติทุกอย่าง ไมไม่ตอบโต้มันไป ปากก็บอกว่าเกลียด  หน้าไม่อยากจะมอง แล้วทำไม..ไม่จัดการอะไรให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปซะที  
ในตอนนั้น..ความคิดในหัวผม ซึ่งอายุแค่ 18 ปี คิดอะไรอยู่..ร้อยพันคำถามเหล่านี้ผมขอตอบให้หายสงสัยเลยดีกว่า  ใครเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของผมก็สุดแล้วแต่มีข้อแม้เพียงข้อเดียว ให้ท่านนับถอยหลัง...จากปัจจุบันย้อนไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว..พึ่งระลึกไว้นิดหนึ่งนะครับ..สมัยนั้นไม่มีเทคโนโลยีล้ำสมัย  ไม่ใช่
โลกโลกาภิวัฒน์ไม่มีสื่อหรือสมาคมต่าง ๆ เข้ามาดูแลเรื่องการกดขี่ทางเพศ...เหมือนอย่างสมัยนี้  พูดได้ว่าหลายครอบครัวยังมีการทำร้ายลูกในไส้  พ่อแท้ ๆเอาลูกเป็นเมีย  นิยายน้ำเน่าระหว่างแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง  หรือแม้กระทั่งโรงงานนรก กดขี่กักขังแรงงานมีให้เกลื่อน  รวมถึงโสเภณีตามท้องสนามหลวงด้วย  ที่นี้พอเข้าใจกันแล้ว
นะครับ  กฎหมายในสมัยนั้นมีเป็นบรรทัดฐาน  แต่ไม่ได้แข็งแกร่งที่จะจัดการหรือดำเนินการ...ผ่านองค์กรภาครัฐและเอกชน เข้มแข็งเหมือนตอนนี้  กฎหมู่ต่างหากที่ใช้ได้ผล  มีอิทธิพลเหนือคน  เช่นอิทธิพลเจ้าพ่อ
ซ่องโจร  คุมบ่อน  หรือซามูไรมอเตอร์ไซค์วิน เอาล่ะ..เผื่อจะช่วยให้เข้าใจมุมคิดของผมได้ดีขึ้น  มารู้จัก..พื้นฐานครอบครัวผมด้วยว่าเป็นยังไง แค่พอประมาณนะครับ  
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด มีญาติผู้ใหญ่คือพี่สาวเพียงคนเดียวที่ทำงานบริษัทฯ อยู่ในกรุงเทพฯ และเป็นกำลังสำคัญดูแลค่าใช้จ่ายการกินอยู่ของผม  โชคดีบ้านไม่ได้เช่า  เพราะซื้อด้วยเงินของแฟนพี่สาวผม  ก่อนเค้าจะทิ้งพี่ผมไปมีผู้หญิงใหม่  ซึ่งพี่ผมคงเข็ดขยาดกับความรักไปอีกนาน ถึงได้มุมานะทำแต่งาน..โดยไม่เปิดโอกาสให้ใครอีกเลย  ตอนนั้นพี่สาวผมอายุ 26  ห่างผม 8 ปี  ผมยังมีพี่สาวคนโต พี่ชายอีกสาม น้องชายอีกหนึ่ง และแม่
ที่ร่างกายไม่แข็งแรงที่รักยิ่ง  อยู่ที่ต่างจังหวัดแถวภาคเหนือตอนบน  ผมเป็นลูกคนที่ 6 ในบรรดาพี่น้อง
8 คน  พวกเรากำพร้าพ่อ 11 ปีแล้ว  แม่รับภาระหนัก  พี่ ๆ ก็รับจ้างทำงานไป  หาเงินส่งหนี้ที่พ่อกู้จาก ธกส.  
ก่อนตายจากพวกเราไป...เพราะไส้ติ่งอักเสบแตกก่อนทันได้ผ่าตัด  หนี้ก้อนใหญ่พอสมควร พี่สาวคนโต พี่ชายคนรอง กับแม่ผมเป็นกำลังสำคัญหาเงินใช้จ่าย..เกี่ยวกับภาระที่ผมกล่าวมาทั้งหมด   พี่ชายผมอีก
สองคน  รวมทั้งผมและน้องถัดจากผมและคนสุดท้อง  ต่างยังเรียนกันอยู่เลยพวกเค้าไม่ได้มีพรสวรรค์ด้าน
การเรียน  และด้านกีฬาเหมือนผม  จึงไม่มีโอกาสเข้ามาเรียนทุนในกรุงเทพฯ  เอาล่ะรู้ประวัติความเป็นมา
ของผมคร่าว ๆแล้ว ก็มาเข้าเรื่องว่าผมคิดยังไง  ทำไมต้องยอมให้กลมันโขกสับอยู่ได้
ต้องพูดก่อนว่า..ผมไม่กล้าบอก ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์  โค้ช  จะให้ผมเดินเข้าไปเล่าให้เค้าเหล่านั้นฟังว่า...ผมถูกข่มขู่ให้เป็นพ่อสื่อจีบหญิง  ถ้าไม่ทำพี่สาวจะถูกพวกมันลากไปรุมโทรม  หรืออะไรก็แล้วแต่  ผมไม่มั่นใจ..
พูดไปใครจะเชื่อหรือเปล่า ถ้าเกิดให้ตาม-เอี้ย-กลมา...พบอาจารย์  เพื่อสอบถามถึงข้อเท็จจริงขึ้นมา มันจะยอม
มาไหม ถึงแม้มันยอมมา...คุณคิดว่ามันจะพูดยังไง  มันจะยิ้มระรื่น..แล้วบอกกับทุกคนว่ามันทำจริงๆ
นะหรือ  คิดว่า-เอี้ย-กลจะยอมรับเป็นไปได้ไหมซึ่งผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้  ที่สำคัญ..ผมเดินแต้มผิดแต่ต้น..
ดันโกหกไปก่อนแล้วว่า..กลเป็นเพื่อนสนิทกับผมตั้งแต่แรก...ตอนแนะนำให้พวกน้องเกศน้องดากับคิ๋มได้รู้จักกะมัน   ตอนนี้จะมาพลิกลิ้นว่ามันคือทรชนคนเลว..ที่บังคับผม คุณคิดว่าระหว่างผมกับมัน ใครดูน่าเชื่อถือ
กว่ากัน ยิ่งความผิดเป็นการกล่าวอ้าง...จากผมเพียงฝ่ายเดียว  พยานยืนยันความผิดของมัน..มีใครเห็นไหม
ในเมื่อไม่มีใครเคยอยู่ในเหตุการณ์ที่ผมเจอสักคน   เกิดมันว่าผมสร้างเรื่อง แล้วพวกผู้ใหญ่เชื่อขึ้นมา  แค่ให้เราจับมือคืนดีกัน..หลังจากนั้นล่ะ  ผมจะเจออะไรต่อมาภายหลัง ใครจะรับประกันว่า..มันจะไม่ทำร้ายผมคืน..
อาจเดือดร้อนถึงพี่สาวผมด้วยใครจะไปรู้ ผมรู้ว่า-เอี้ย-กลมันเลว..มันคงไม่แค่ขู่  มันบ้าขึ้นมา ยืมมือใคร
ทำร้ายผม  เพื่อมันได้พ้นความผิด..ผมจะทำยังไง   ผมไม่ได้มีเงิน พี่ผมไม่มีเวลาพอ..ที่ต้องวิ่งขึ้นโรงขึ้นศาล  
เข้าหาตำรวจเป็นว่าเล่น  เพราะยังงี้ไง ผมถึงว่าไม่ง่ายอย่างที่คิด สุดท้ายแล้ว..หากเรื่องราวลุกลามใหญ่โต  
ผมกับพี่ชีวิตจะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้  สู้ผมใจเย็น..ยอมได้ยอมไปก่อน  พยายามใช้เหตุผลเข้าพูดจา..คิดในทาง
ที่ดี  มันเบื่อหรือหมดสนุกที่จะตามราวีผม  มันคงเลิกราไปเอง   
ตอนนี้หลายท่านพอเข้าใจผมหรือยังครับ ว่าทำไมไม่ทำอะไรสักอย่าง   อ้อ!..เหลืออีกเรื่องหนึ่ง  ทำไมไม่แทง
ไส้ไหลไปซะเลย เคยคิดครับ..ตอนโมโหสุด ๆความคิดนี้แว่บเข้ามาในหัวผมหลายครั้ง แต่สติส่วนดีมีแม่เป็นที่ยึดเหนี่ยว..ทำให้ไม่คิดทำไรรุนแรงแบบนั้น ทำไปอนาคตผมดับทันที แน่นอนได้ความสะใจคืนมา
แต่สุดท้ายต้องติดคุก ประวัติด่างพร้อย หมดโอกาสเรียนต่อ ต้องไปชดใช้กรรมในคุก ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำกี่ปีถึงจะได้ออกมา แล้วไง...ผมยังมีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตปกติ  สู้หน้าคนเค้าได้แบบภาคภูมิใจต่อไปได้อีกหรือ คุณคิดว่ามีใครสักกี่คนที่จะทนคำว่า 'ไอ้ขี้คุกได้' ยิ่งถ้าเกิดทำมันไม่ตาย แค่สั่งสอนพอหลาบจำ  -เอี้ย-กลมันเคยอาฆาตไว้  
คิดจะเอาคืนต้องทำมันให้ตาย ถ้ามันไม่ตาย  มันจะกลับมาเอาคืนให้สาสม  คนเดือดร้อนจะไม่ใช่แค่ผม  มันจะทำคนที่ผมรักด้วย ไม่ว่าจะเป็นพี่ เพื่อน หรือใครก็ตามรวมทั้งตัวผม  ที่มันจะทำให้ตายทั้งเป็น เพราะเหตุผลนี่แหล่ะ ผมเลือกที่จะทน  มากกว่าใช้กำลังตอบโต้ หรือยุติด้วยวิธีการทั้งหลายทั้งปวงต่าง ๆ
ผมคิดว่าปัญหาทุกอย่างเกิดจากผม คงมีแต่ผมเท่านั้นที่จะยุติให้จบลงโดยละม่อม   อาจไม่ใช่เร็ว ๆ นี้ แต่เชื่อว่าคงไม่นานหรอก  ทุกปัญหามีทางออก  แค่ต้องการเวลาและต้องใช้ความอดทนให้มากกว่าปกติเท่านั้น อาจไม่ใช่แค่สิบเท่า เป็นร้อยเท่า พันเท่า  หรือหมื่นเท่าก็ได้
ได้  ผมก็ต้องทน  ผมจำปรัชฌาได้อยู่ข้อ  ‘ยอมร้องไห้อย่างผู้แพ้และเจ็บปวดในวันนี้ เพื่อแสงสว่างแห่งชัยชนะที่ยืนยาวในวันหน้า’   นี่แหล่ะที่เป็นกำลังใจให้ผมไม่ท้อ  และพร้อมจะทนจนถึงที่สุดต่อไป.............

kit28

ขอบคุณครับ

GBOMK

{:sm-52:} ขอบคุนขอรับ

GBOMK

มีต่อไหมอ่ะคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

nattan010

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

spylovelove

สนุกมากกกกกกกกกกก

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ