เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 21 - 22 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมก็ต้องทน  ผมจำปรัชฌาได้อยู่ข้อ  ‘ยอมร้องไห้อย่างผู้แพ้และเจ็บปวดในวันนี้ เพื่อแสงสว่างแห่งชัยชนะที่ยืนยาวในวันหน้า’   นี่แหล่ะที่เป็นกำลังใจให้ผมไม่ท้อ  
และพร้อมจะทนจนถึงที่สุดต่อไป.............
Part  21
ระยะห่าง.
กว่าผมจะมาเรียนได้ก็วันเสาร์แล้วครับ วิ่งตามงานปั่นงานที่ค้างจ้าละหวั่น  ดีหน่อยที่ไม่มีซ้อมบอล
สภาพร่างกายดีขึ้นมาก พี่สาวไม่ติดใจสงสัยอะไรแค่ถามผลแข่งบอลปกติ คงเข้าใจว่าผมเก็บตัวซ้อมแข่ง -เอี้ย-กลมันสามารถมาก ไปเอาใบรับรองแพทย์มาให้ผมใช้เป็นหลักฐานอีกตะหาก น่าจะไปซื้อแถวคลีนิค สมัยนั้นใบรับรองแพทย์ซื้อได้ ราว ๆใบล่ะสิบบาทนี่แหล่ะ ไม่ค่อยแน่ใจ ผมเลยถ่ายเอกสารยื่นขอส่งงานกับอาจารย์
ตามรายวิชาต่าง ๆ ได้ไม่มีปัญหาที่สำคัญรอดตัวจากโดนโค้ชดุด้วย เพราะเห็นหลักฐานการป่วยของผม
ทีมโรงเรียนผมแข่งชนะตามคาด  หลายคนเลยไม่เซ้าซี้ถามไรให้วุ่นวายใจ   กลายเป็นผมต้องตามยืมเลคเชอร์ปั่นงานจนหัวฟู    ตั้งแต่ออกจากหอมันวันศุกร์ จนวันนี้วันจันทร์แล้ว..ไม่เห็นหน้า-เอี้ย-กลมัน   รู้สึกชีวิตจะลงตัว สุขสงบจนราบเรียบได้อีก ทั้งที่ไม่น่าเป็นอย่างที่คิด  เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะหน้าที่ใหม่ ที่สัดกลมันกำหนดให้ผมทำ   โชคดีหน่อย เพราะผมมีเวลาเฉพาะวันเสาร์ เนื่องจากวันอื่นๆ ผมเลิกเรียนแล้วต้องอยู่
ซ้อมบอลต่อกว่าจะกลับก็โน้นสามทุ่ม จากนี้แข่งอีกสามแมทก็หมดแมทแล้ว เตรียมอ่านหนังสือสอบ
ปลายภาคกลางเดือนหน้า ได้จบซะทีชีวิตปวช.3  ซัมเมอร์ผมคงทำงานที่ร้านสุกี้เดอะลุค แถวปิ่นเกล้าร้านเปิดสิบโมงเลิกสองทุ่ม ได้วันละ 100  ถือว่าเยอะแล้วสำหรับสมัยนั้น ได้มากกว่าพนักงานประจำ เพราะเค้าเห็นว่าเรามีค่าเดินทางไปกลับ  ส่วนใหญ่นักเรียนมักได้ราคาสูงกว่าพนักงานประจำ...ตามเรทที่เค้าตั้งมาอะน่ะ  
แต่ผมดีใจหน้าบานซัมเมอร์เดือนครึ่ง อย่างน้อยคงมีเงินเก็บร่วม ๆ ห้าพัน คำนวณในหัวไว้หมดแล้ว ส่วนค่าเดินทางอาศัยเอาจากทิปลูกค้า ข้าวเช้ากินก่อนออกจากบ้าน มื้อเที่ยงกับเย็นกินที่ร้าน อาทิตย์หนึ่งมีวันหยุด 1 วัน ทุกอย่างน่าจะดี..ทำตัวไม่ให้ว่างซะ -เอี้ย-กลคงออกไปจากชีวิตผมได้ในที่สุด.....แจ๋ว.........
ขณะนี้ผมทำงานอยู่ร้านสุกี้แล้วครับ เริ่มทำมาสี่วันแล้ว  หลังจากสอบเสร็จเรียบร้อยกลางเดือนมีนา ผมก็เดินเรื่องมหาลัยเรียบร้อยลงตัวแล้วทุกอย่าง ทั้งเอกสารตอบรับเข้าเป็นนิสิตนักศึกษาปีหนึ่ง  คณะ xxxx....
มหาลัยดังของรัฐบาล  รอแค่มหาลัยเปิด เดือนมิถุนาผมก็เริ่มชีวิตเด็กมหาลัยแล้วครับ   
ส่วนกีฬาโรงเรียนผมครองแชมป์ตามคาด น้องเกศน้องดาหรือคนอื่น ๆ ต่างไม่ได้ติดต่อไรกันหลังจากโรงเรียนปิดเทอม  ผมมุ่งมั่นเดินเรื่องส่วนตัว   จนเสร็จเรียบร้อยจึงเริ่มทำงานต้นเดือนเมษา
หลังจากออกหอ-เอี้ย-กลมานี่ก็ปาเดือนครึ่งเข้าแล้ว  ผมกับมันไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์..
หรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่มีการติดต่อจริง ๆ แม้พวกนักกีฬาที่คุ้นเคยจะถามถึงบ้าง ผมก็เพียงตอบว่ามันยุ่ง
เรื่องเรียน ไม่มีเวลามาเหมือนเคย ดูเหมือนชีวิตผมกลับเป็นปกติอีกครั้ง ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี ผมมีความสุขกับงานและไม่คิดเรื่อง-เอี้ย-กลมันแล้ว ถึงจะผวาอยู่บ้างเวลานึกถึงขึ้นมา  ก็นะ....มันเป็นแผลตกสะเก็ด ไม่มีทางหายขาด เพียงแค่อย่าไปสะกิดให้เลือดมันซิบก็พอ
มันหายไปจากชีวิตผม จนผมคิดว่าข้อตกลงที่มันพูดไว้ คงแค่ต้องการเอาชนะ เห็นเป็นเรื่องสนุกที่นึกอยากแกล้งผมก็เท่านั้น ไม่ได้จริงจังอะไร   ส่วนผมไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว กลับดีใจที่ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมาได้   
ผมว่าจะทำงานแค่กลางเดือนพฤษภาคม ครึ่งเดือนหลังก่อนมหาลัยเปิด  จะกลับไปซ้อมบอลเอากำลังและฝีมือให้อยู่ตัว เพื่อจะได้ไปทำหน้าที่นักกีฬามหาลัยต่อไป  คนเค้ามักพูดกันว่า คลื่นลมสงบ..ก่อนพายุจะมา คงจะจริง..เพราะวันนี้มันมาแล้ว  
ขณะที่ผมกำลังยกถาดไปเสริฟที่โต๊ะลูกค้า..จังหวะที่หันหลังกลับ หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้าร้านมา ทั้งผม..ทั้งมัน...ชะงักค้างไปนิดหนึ่ง มีคนเดียวที่ไม่ได้มีอาการดังกล่าว  และร้องทักผมขึ้นมาซะก่อน
“อ้าว!..พี่วี..ทำงานพิเศษอยู่ที่นี่เหร่อค่ะ..ดาเพิ่งรู้ว่าพี่ทำที่นี่ มีว่างสองที่ไหมค่ะ”  
น้องดามากับ-เอี้ย-กล ผมไม่รู้ว่าเค้าสองคนคบกันตั้งกะเมื่อไหร่ แต่ช่างเถ่อะ..เรื่องของเค้า ผมเป็นพนักงาน
เมื่อลูกค้ามาก็ต้องบริการ  จึงต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
“เชิญน้องดาทางนี้ดีกว่าครับ มุมบนชั้นลอยดีไหม เป็นส่วนตัวดี”  ผมเดินนำทั้งสองไปยังชั้นลอย ซึ่งจัดไว้เป็นสัดส่วน มีความเป็นส่วนตัวกว่าชั้นล่าง แต่จำนวนโต๊ะมีไม่เยอะเท่าด้านล่าง  คิดว่าเค้ามากันสองคนคงมาเดท โดยที่ผมกับ-เอี้ย-กลยังไม่พูดไรกันสักคำ จริงแล้วมันคงดูผิดปกติ เพื่อนสนิทภาษา-เอี้ย-ไรไม่ทักกันสักเอ๊ะ
แต่เพราะไม่คิดว่าจะเจอมันนะซิ เลยไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้น้องดาจะเห็นความผิดปกตินี้หรือเปล่า กำลังก้าวขึ้นบันได น้องดาก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“พี่วี..พาพี่กลไปเลือกโต๊ะสั่งรอดาได้เลย ดาขอเข้าห้องน้ำแป๊ป”  
“ห้องน้ำทางนั้นครับ น้องดาไปถูกไหม”  ผมบอกทางน้องเค้า
“ดาเคยมากินหลายครั้งแล้วค่ะ..มากับที่บ้าน พี่วีไม่ต้องห่วง..ดาไปถูก   วันนี้ชวนพี่กลมาลองกินดู  ดาไปแป๊ป
หนึ่งนะพี่กล พี่สั่งไปก่อนได้เลย  ขอลูกชิ้นลักบี้กับเกี๊ยวกุ้งเผื่อดาก็พอ นอกนั้นดากินได้ไม่มีปัญหา”  พูดจบ น้องเธอก็เดินปร๋อจากไป   ผมรีบเดินขึ้นบันไดนำไปที่โต๊ะ โดยมี-เอี้ย-กลเดินตามหลังมา รู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่กับมันสองคน ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า เหมือนมันจ้องผมตลอด แต่ก็ไม่กล้าหันไปสบตากะมัน   จนเราทั้งคู่มาถึงโต๊ะ..ผมเลยหันกลับมาเชิญมันนั่งตามมารยาท
“เชิญครับ”  มันจ้องหน้าผม..ยังไม่ขยับไร แต่พูดขึ้นมาว่า
“ไม่ต้องเสือกพูดซะเพราะหรอก”  เวร...ไม่เจอกันเดือนครึ่ง คำแรกที่มันพูดกับผมเป็นไง..ยี่ห้อกลสิทธิ์
“พูดตามหน้าที่ ตอนนี้เป็นพนักงาน พูดกับลูกค้าไม่เพราะเดี๋ยวหัวหน้าเค้าว่าเอา”  
มันยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหย่อนตูดนั่ง ผมหยิบเมนูตรงสเตชั่นยื่นให้มัน..ไปเปิดดู   รายการที่จะสั่ง พร้อมเตรียมจดเต็มที่จะได้รีบไป มันก็เปิดไปเปิดมา ไม่ยอมสั่ง-เอี้ย-ไรสักกะอย่างจนผมต้องพูดขึ้นว่า
“รับอะไรดีครับ ตะกี้น้องดาให้สั่งเกี๊ยวกุ้ง..กับลูกชิ้นลักบี้ ผมจดอย่างละหนึ่งก่อนแล้วกันนะครับ”  
ถือโอกาสเตือนมันแหล่ะ บอกทางอ้อมว่ามึงสั่งช้ามาก..มันเพียงผงกหัวให้ ไม่แม้แต่จะมองผมด้วยซ้ำ ยังทำเป็นอ่านเมนูดูรายการของมันต่อ
“เลิกกี่โมง..”  ดูรายการที่มันสั่งสิ ไม่ใช่ผมโง่นะครับ แต่อารมณ์โมโห  ยืนรอตั้งนานเสือกถามผมเลิกงานกี่โมง ผมกะกวนแม่งซะเลย...........
“รายการนี้..ร้านเราไม่มีขายครับ  พอจะสั่งอย่างอื่นแทนได้ไหม”  ได้ผล..มันเงยหน้าจากเมนู จ้องหน้าผมขวับเข้าให้ รู้ว่ามันรู้ว่าผมเจตนากวนตีนมัน แต่ยังแกล้งทำเป็นหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ของผมต่อไป
“หึ..เดี๋ยวนี้กล้ากวนตีนกูซะงั้น เก่งขึ้นนะมึง..ให้มันได้ตลอดนะ”  ผมกะจะย้อนมันเข้าให้ว่าไม่ได้เก่ง   แค่จะบอกว่าร้านไม่มีขายจริง ๆ รายการเลิกกี่โมงเนี๊ยะ ยังไม่ทันอ้าปากพูด น้องดาเดินมาพอดีเลยต้องหุบปากฉับ
ให้ไว.....
“สั่งอะไรไปมั้งแล้วค่ะ พี่วี”  แทนที่จะถามแฟนน้อง ดันมาถามพี่ซะนี้ แล้วผมต้องตอบยังไง ว่าตั้งแต่มันขึ้นมานั่งจะสิบนาทีแล้ว รายการในมือพี่มีแค่เกี๊ยวกุ้ง..กับลูกชิ้นลักบี้  คงต้องบอกตามนี้ ยังไม่ทันรายงาน-เอี้ย-กลมันชิงตัดหน้าซะงั้น
“พี่ยังไม่ได้สั่ง คุยกันเรื่องอื่นรอน้องดามาสั่งอยู่นะ จริงไหมวี”  โยนมาให้ผมรับลูกมันอีก  ผมเลยต้องพยักหน้ายิ้มเจื่อน ๆ ให้น้องดาไปแทน
“เหร่อค่ะ...แล้วคุยเรื่องไรกันค่ะ”  น้องดาดันถามขึ้นมาอีก คนตอบก็คนเดิม
“กำลังถามไอ้วีว่า งานมันเลิกกี่โมง มันยังไม่ทันตอบน้องดาก็มาพอดี”  -เอี้ย-กลมันต่อยอดของมัน
“นั่นดิ..พี่วีทำงานที่นี่แล้วกลับกี่โมง ไม่ใช่ใกล้ ๆเลยนะค่ะ จากปิ่นเกล้าไปบ้านพี่วี  เลิกดึกหรือเปล่า ร้านเค้าปิดตั้งสี่ทุ่ม”   น้องดาพูดขึ้นมา คงเป็นห่วงเรื่องเดินทางของผม ก็นะ..ผมอยู่จอมทอง แต่ทำงานปิ่นเกล้า เลยต้องตอบให้น้องเค้ารู้ตามจริง
“พี่เข้างานสิบโมง เลิกสองทุ่มนะครับ พวกพาสไทม์ที่เป็นนักเรียนเค้าให้กลับก่อน  ส่วนพนักงานประจำถึงจะเลิกสี่ทุ่ม”  น้องดายักหน้าเข้าใจ ส่วน-เอี้ย-กลมันยิ้ม ๆ  จากนั้นน้องดาก็รับหน้าที่แม่งานสั่งรายการเสร็จสรรพ ผมก็จดรายการทวนให้ฟังอีกครั้ง  ก่อนจะไปจัดมาให้ ออกมาแล้วผมไม่แวะเข้าไปใกล้ทั้งคู่อีก หาเรื่องบริการอยู่ชั้นล่าง โดยให้เพื่อนที่เป็นนักเรียนพาสไทม์เหมือนกันขึ้นไปบริการแทน สั่งมันด้วยว่าถ้าพวกนั่นถาม  
บอกผมติดบริการลูกค้าด้านล่าง  
ผ่านไปกว่าชั่วโมง พวกเค้าถึงได้เช็คบิลกลับ จังหวะผมเห็นว่าเช็คบิลกลับกันแล้ว  ผมแกล้งหลบเข้าไปหลังร้าน ไม่อยากเจอหน้าพวกเค้า ไม่งั้นก็ต้องอยู่ส่งน้องดาอีก  สู่รอให้พวกเค้าออกร้านไปค่อยกลับไปทำงานต่อ   
ผมกลับเค้ามาทำงานปกติ จนถึงเวลาเลิกงานสองทุ่ม   หลังจากตอกบัตรออกงานกินข้าว..อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเแล้ว  ไหว้ลาพี่ผู้จัดการกับพวกพี่ ๆ ที่ทำงานประจำเพื่อกลับบ้าน  ต้องบอกก่อนที่ร้านมีห้องอาบน้ำ
ให้พนักงาน เพราะกลิ่นสุกี้มันเหม็นติดเสื้อผ้า พวกที่ต้องขึ้นรถเมลล์กลับบ้านส่วนใหญ่..จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนผมก็คนหนึ่งล่ะ  ก็นะ..ต้องนั่งรถเมลล์จากปิ่นเกล้าไปจอมทอง อย่างน้อยเป็นชั่วโมง
ไม่อยากให้คนในรถทนเหม็นกลิ่นสุกี้ติดตัวเรา ผมจึงอาบน้ำให้สะอาดเรียบร้อยทุกครั้ง...เสร็จแล้วก็เดิน
ออกร้านมา  ตรงไปป้ายรถเมลล์รอรถกลับบ้าน  แต่ต้องหยุดกึกเข้าให้...
เพราะ..........................?
Part  22
ทวง
“มึงจะยืนจ้องกูอีกนานป่ะ?...กูยืนรอจนเมื่อยตุ้มแล้ว-เอี้ย- ไหนบอกเลิกสองทุ่ม  นี่มันกี่โมง ดูนาฬิกาดิ”  มันครับ..-เอี้ย-กล..ผมเดินออกมาเจอมันยืนเลยหน้าร้านไม่ถึงห้าเมตร อารามตะลึงไม่คิดว่ามันจะมายืนตรงนี้ เพิ่งนึกรู้ก็ต่อเมื่อมันรัวคำถามมาเป็นชุด ไม่ต้องดูหรอกนาฬิกา ผมรู้ว่าผมออกว่าสองทุ่มสี่สิบ ก็ประมาณนี้ประจำ   
งานเลิกสองทุ่มเค้าให้ตอกบัตรเลิกงาน แต่กว่าผมจะกินข้าว ซึ่งร้านจัดไว้ให้ก่อนกลับ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ไหว้ลาพวกพี่ ๆ ก็ประมาณนี้ประจำ  
“กูก็กลับเวลานี้ประจำ แล้วมึงมีไร”  ตัดปัญหา  ถามมันไปแหล่ะ
“ไม...กูต้องมีไรด้วยเหร่อ..ถึงมาหามึงได้”  สัด...ดูมันกวนตีนผมดิ เกลียดแม่งจริง ๆ
“แล้วมึงมาหากูทำไม นึกว่ามึงกะกูไม่ต้องเจอะต้องเจอกันแล้ว  อุตส่าห์ทำบุญกรวดน้ำแถมถวายสังฆทานไปให้แล้วเห่อะ”   ผมพูดจริง..ไม่ได้ประชดมันนะครับ
หลังจากวันนั้นผ่านมาสิบวัน ผมก็ไปถวายสังฆทานที่วัดสร้อยฟ้า อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้มันเน้นทำให้มันคนเดียวล้วน ๆ
“ควย..กูยังไม่ตาย เสือกกรวดน้ำให้กูทำ-เอี้ย-ไร แช่งกูหรือไงว่ะ?...เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยห่างตีนห่างมือไปนาน ชักเก่งนะมึง”  ควย!..มึงดิ...โง่แล้วอวดรู้  ทำบุญกรวดน้ำ เค้าทำให้ได้ทั้งคนเป็นคนตาย หากเราคิดว่า..คนที่ต้องการทำให้เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา เพื่อให้เค้าหมดเวรหมดกรรมกะเรา สามารถส่งบุญไปให้เขาได้  
-เอี้ย-กลมันไม่รู้เสือกทำเป็นรู้ดีซะงั้นได้แต่ด่ามันในใจแหล่ะ...
“พอเห่อะ...ถ้าไม่มีไร..กูไปหล่ะ”  ตัดบทเดินหนีมันดื้อ ๆ จังหวะผ่านมันเสือกดึงแขน ผมจับไว้ซะแน่น
เลย..-เอี้ย-!
“เดี๋ยว!...มึงต้องไปกับกู”  อะไรของมันเนี๊ยะ
"ไปไหนของมึง กูจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก กูไม่ไป”  ผมบอกพยายามดึงแขนออกจากมือมัน แต่แม่ง
ยังกะคีมเหล็ก..สะบัดไม่มีหลุด  แถมบีบแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บล่ะ
“คืนนี้ไปนอนหอกู โทรไปบอกพี่มึงด้วย”  ผมมองหน้ามันตาค้าง จู่ ๆ เสือกบังคับผมไปนอนหอมัน  -เอี้ย-ไร..ของมันอีกเนี๊ยะ หายไปเดือนครึ่ง..โผล่มาบังคับให้ไปนอนหอมันเนี๊ยะน่ะ
“เห้ย!..ไม่ไปโว้ย!..-เอี้ย-ไรมาบังคับกูไปนอนหอมึงเนี๊ยะ..ปล่อยแขนกูเลย  ก่อนกูจะเหลืออด...ขอร้องล่ะกล”  
ผมเริ่มเสียงห้วน ประโยคท้ายขบกลามกดเสียงต่ำ ให้มันรู้ว่าผมโกรธจริง ๆ  ไม่ได้ล้อเล่น
“หึ!..ไปฝึกดุมาตั้งกะเมื่อไหร่ ไอ้จืด...อย่าวอน..กูอุตส่าห์ชวนดีดี อย่าหาเรื่องเจ็บตัว ไม่งั้นมึง..ไม่ได้ทำงานที่นี่อย่างสงบสุขอีกแน่”  มันจ้องผมตาขวาง มีขู่ผมกลับด้วย  นิสัย-เอี้ย-อันธพาลสันดานไม่เปลี่ยน ทีตอนกลางวันทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ไอ้`สวย`เอ้ยๆ!
“กล...กูต้องทำงาน..จะรีบกลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้สิบโมงต้องมาทำงานอีก..ไปกับมึงไม่ได้ ยังไงกูก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมต้องไปกับมึง เราต่างคนต่างอยู่เถอะว้า!”  ผมลดเสียงให้อ่อนลง พยายามพูดให้มันเข้าใจ รู้นิสัย-เอี้ย-นี่ดี
บ้าขึ้นมาลูกบ้ามันเยอะสุดท้ายคนอายจะกลายเป็นผม
“มึงลืมแล้วดิ..กูบอกไว้ว่ายังไง..ถ้าลืมกูจะทบทวนความจำให้  มึง..เป็น..คน.ของกู  ที่นี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมต้องไปกับกู บอกมึงแล้วไม่ใช่..กูเบื่อเมื่อไหร่  ถึงปล่อยมึงไป” อ่าห่ะ!...เริ่มเข้าใจมันแล้ว มันมาทวงสิ่งที่เคยพูดไว้กับผม แต่ผมเข้าใจว่ามันไม่จริง*อะไรเพราะหลังจากนั้น ผมกับมันก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ผ่านมาตั้งเดือนครึ่ง  
มันเพิ่งจะมาทวงสิทธิ์จากผมเนี๊ยะน่ะ
“กล..กูว่ามึงบ้าไปแล้วว่ะ!...ถึงกูจำได้ว่ามึงเคยพูดไว้ว่าไง แต่เราไม่ได้ติดต่อกันเดือนครึ่งแล้ว  แสดงว่ามึงไม่ได้สานต่อข้อตกลง กูย่อมเป็นอิสระโดยปริยาย มึงจะมาทวงสัญญา-เอี้ย-ไรอีกว่ะ?”  
ผมบอกมันไปแหล่ะ
“มึงอ่ะดิบ้า....แค่กูไม่มาหาเมียเดือนสองเดือน..ไม่ได้แปลว่ากูเลิก ถ้าจะยกเลิกกูบอกมึงเอง ไม่ใช่ให้มึงคิดเองเออเอง ไม่ต้องเรื่องมาก เดินไปตู้โทรศัพท์เดี๋ยวกูหยอดเหรียญให้  โทรไปบอกพี่มึงซะ..คืนนี้นอนหอกู มึงจะคุยยังไงก็แล้วแต่ พรุ่งนี้ค่อยมาทำงานเข้าใจป่าว?”
“มะ..มึง...มึง..กูไปเป็นเมียมึงตั้งกะเมื่อไหร่ ไอ้-เอี้ย-!.”  ผมปรี๊ดจนขีดสุด ตะคอกซะเสียงสูงเต็มหน้ามันแหล่ะ
“ห่านิ!..แล้วที่โดนกูจนตูดฉีก ไม่ใช่เมียแล้วจะให้กูบอกว่าผัวหรือไงว่ะ!”  มันก็ไม่ยอม  ตะคอกใส่หน้าผมกลับเสียงห้วนไม่แพ้กัน
“กล..กูว่ามึงกับกูคงต้องเคลียร์กันยาว หาที่นั่งคุยให้เข้าใจก่อนดีกว่า มึงปล่อยแขนกูก่อน..แล้วตามกูมา”  ผมนับหนึ่งถึงสิบ คงต้องเป็นฝ่ายควบคุมอารมณ์ตัวเองแทน  เพราะคนอย่าง-เอี้ย-กลยิ่งแรงใส่มัน มันแรงกลับเป็น
สองเท่า นิสัยมันเคยยอมซะที่ไหน  ไม่มีเหตุผลอีกตะหาก..บทจะเอาแต่ใจ มันเอาสีข้างเข้าแถตลอด ดีหน่อย
ที่มันยอมทำตาม มานั่งคุยตรงเก้าอี้หน้าร้าน xxx  ซึ่งเค้าปิดร้านไปแล้ว แต่มีเก้าอี้เหล็กยาว ไว้บริการให้ลูกค้านั่งหน้าร้าน เห็นว่าคนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่  ถือโอกาสนั่งคุยกับมันให้รู้เรื่องกันไปดีกว่า
“เอาล่ะ..มึงต้องการอะไร พูดมาตรง ๆ อย่าทำเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ขอร้องเถอะว่ะ!”
ผมเปิดประเด็นคุยกะมัน ทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด เหมือนผู้ใหญ่คุยกะเด็กไงงั้น
“มึงว่ากูเด็กเปล่าล่ะ..เคยเจอมาแล้วนี่ ไม่เห็นต้องถาม”  ดูแม่งมันดิ...ผมอุตส่าห์เย็นเข้าใส่แล้วนะยังกวนได้อีก
“ขอร้องเห่อะ!..คุยดีดี ไม่ต้องกวนได้ไหม”  ผมพยายามสูดหายใจลึก ๆ น้ำเย็นเข้าลูบไม่อยากให้จิตหลุดอีก
“ได้..คืนนี้ไปนอนกับกู ไปทำหน้าที่มึง กูรับรองไม่ทำให้เจ็บ..จนลุกไม่ได้เหมือนครั้งที่แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาทำงาน”  มันพูดโดยมองหน้าผมไปด้วย..สายตาจริงจังมาก ที่จะให้ผมไปนอนกับมันอ่านะ..ความหมายที่บอกไปทำหน้าที่ของมัน เล่นเอาหน้าผมร้อนขึ้นมาทันที ใช่ว่าอะไรหรอกนะที่ร้อนเพราะมันนึกภาพออกไง
อายครับ...คืออายมาก ๆ เป็นไปโดยอัตโนมัติ  อายโคตร ๆ แค่นึกว่ามันเอาผมไปนอนทำอะไร
“กล..ถ้ามึงต้องการเรื่องอย่างว่า มึงหาเอาได้ไม่เห็นต้องใช้กูเลยนี่ อย่างเอ่อ...น้องดานั่นไง มึงสนิทกันขนาดนั้น คงไม่บอกนะว่ามึงไม่มีไรกันหน่ะ”  ผมพูดไปตามที่เห็น คิดว่าน้องดากับ-เอี้ย-กลคงไปถึงขั้นไหนกันแล้ว
คนอย่าง-เอี้ย-กลคงไม่เลี้ยงไว้หรอก ขนาดไม่ถึงอาทิตย์..มันยังคิดพาเค้าไปกดหอมันเลย เล่นมาด้วยกัน
สองต่อสอง  ก็พอจะรู้แล้ว..ไม่ต้องอธิบายด้วยซ้ำ
“มึงหึง...”  ผมตะลึงตาค้าง จ้องมันอึ้งไปทันที มันคิดไปถึงไหน ที่พูดก็เพื่อให้เข้าใจว่ามันมีแฟนอยู่แล้ว จะมานึกยุ่งไรกะผม  แต่มันดันคิดไปไหนกันเนี๊ยะ!
“กูไม่ได้หึง..จะหึงมึงทำ-เอี้ย-ไร เพียงเตือนว่ามึงมีคนของมึงอยู่แล้ว ก็ไประบายกับคนของมึงดิ จะมาอะไร
กะกู”  ผมยังใจเย็นพยายามพูดกับมันช้า ๆ
“มึงหึงแหล่ะ...อย่ามาปากแข็ง กูจะบอกให้มึงสบายใจ น้องดาไม่ใช่คนของกู ก็แค่หนุก ๆไม่ผูกมัด ยังไม่ได้
ยกฐานะให้เป็นแฟนสักหน่อย แต่กูไม่ปฏิเสธว่าฟันเค้าแล้ว  ไม่ต้องบอกละเอียดว่ากี่ครั้งหรอกเน่อะ!...คนของกูมีคนเดียว เลยมาพาไปนอนด้วยนี่ไง  ที่นี้เข้าใจแล้วใช่ไหม สบายใจหรือยัง”  พระเจ้า!..ยิ่งพูดกับมัน..ยิ่งพากันเข้าป่า  แถมจะหลงป่าเข้าให้ เผลอ ๆหาทางออกไม่ถูกอีกตะหาก  ยอมรับครับว่า..ตั้งแต่เจอคนมา -เอี้ย-กลเป็นคนที่ผมสื่อสารด้วยแล้วปวดหัวมากที่สุด ผมพูดไปซ้าย..มันเข้าใจไปขวา  ผมบอกข้างหน้า..มันดันพาผมไป
ข้างหลัง เป็นซะอย่างนี้แล้วจะลงตัวได้ยังไง  เข้าใจรึยังว่าผมรู้สึกยังไง..กูกำลังจะบร้าๆ!......
ผมไม่รู้จะเอ่ยปากยังไงต่อ มองหน้ามันเสือกดันยิ้มยักคิ้วให้อีก ได้แต่ถอนหายใจมือกุมขมับก้มหน้าใช้ความคิดจะเอาไงดี ยังคิดไม่ถึงไหนมันมาอีกล่ะ
“ป่ะ!..โทรศัพท์บอกพี่มึงกัน เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเลย..กูไม่อยากนั่งรถเมลล์ นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วว่ะ!...มึงไม่กลัวดึก..พักผ่อนนอนน้อยหรือ เดี๋ยวทำงานไม่ไหวหรอก”
เห่อ!..คำพูดดูดีชะมัด ถ้านะ..ไม่ใช่เป็นมึง คงรู้สึกดีที่มีใครพูดเหมือนห่วงกูแบบนี้   แต่นี้เพราะเป็นมึง-เอี้ย-กล..
กูควรดีใจคำพูดมึงดีไหม?...
สุดท้าย..ด้วยเหตุผลกลใดหรือผีห่าซาตาน หรือโชคชะตาบัดซบที่เล่นตลกกับชีวิตผมไม่จบไม่สิ้นนำพาให้ผมกลับมายืนในห้องแห่งความทรงจำเลวร้ายห้องเดิม แน่นอนผมโทรบอกพี่สาวไม่ให้เป็นห่วง  บอกค้างกับเพื่อนพรุ่งนี้ทำงานต่อแล้วจะกลับหลังเลิกงานทีเดียว -เอี้ย-กลมันยิ้มหน้าระรื่น  เข้าบ้านมาเล่นเอาผมหน้าร้อนฉ่า..
ยังกะกระทะตั้งน้ำมันจนร้อน..แล้วเทน้ำเข้าใส่ให้ไฟลุกเพราะ-เอี้ย-ก๋อยกับ-เอี้ย-ต่อดันนั่งดูทีวีข้างนอก พอเห็น
-เอี้ย-กลพาผมกลับมาด้วย เสือกอมยิ้มยักคิ้วให้กันแบบกวน ๆ เหมือนรู้ซะงั้น แล้วผมต้องทำหน้ายังไง   ทำได้ดีที่สุดคือรีบเดินเข้าห้องให้เร็วเท่าที่จะเร็วได้ ในใจก็ปลอบตนเองไปด้วยว่า พวกมันรู้ตื่นลึกหนาบาง เห็นสภาพผมจนไม่มีอะไรจะเห็นอีกแล้ว  ช่างแม่งมันเถอะ..คิดเพียงเท่านี้ เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม
ก่อนที่-เอี้ย-ตัวพ่อจะตามเข้ามา เปิดตู้หยิบผ้าขนหนูยื่นให้ยักหน้าประมาณให้ไปอาบน้ำ  ผมหยิบผ้าขนหนู

จากมัน เดินหนีเข้าห้องน้ำปิดประตูจมจ่อมอยู่ข้างใน..พยายามใช้ความคิดว่าจะคุยกับมันยังไง..ทุกอย่างถึงจะดีทั้งสองฝ่าย โดยมันไม่ต้องตามราวีผมอีก กลัวอยู่ว่าถ้าไม่ทำตามใจมัน ผมจะไม่ได้ทำงานที่ร้าน อย่างสงบสุขอีกต่อไป  อาจถูกมันหาเรื่องรุมทำร้ายอีก  ความหวาดวิตกต่างๆนานา  ทำให้ผมต้องยอมมันนั่นแหล่ะ.......

GBOMK

{:sm-17:} ขอบคุณคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

nattan010

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ

kobkob

ขอบคุณจ๊ะ

4_NAY

กลับมาทำหน้าที่

Soyu

ขอบคุณนะครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม

krittamm

ขอบคุณครับ

freezz

555555