เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 23 - 24 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ก่อนที่-เอี้ย-ตัวพ่อจะตามเข้ามา เปิดตู้หยิบผ้าขนหนูยื่นให้ยักหน้าประมาณให้ไปอาบน้ำ  ผมหยิบผ้าขนหนู

จากมัน เดินหนีเข้าห้องน้ำปิดประตูจมจ่อมอยู่ข้างใน..พยายามใช้ความคิดว่าจะคุยกับมันยังไง..ทุกอย่างถึงจะดีทั้งสองฝ่าย โดยมันไม่ต้องตามราวีผมอีก กลัวอยู่ว่าถ้าไม่ทำตามใจมัน ผมจะไม่ได้ทำงานที่ร้าน อย่างสงบสุขอีกต่อไป  อาจถูกมันหาเรื่องรุมทำร้ายอีก  ความหวาดวิตกต่างๆนานา  ทำให้ผมต้องยอมมันนั่นแหล่ะ.......
Part  23
เซ็กส์..ครั้งใหม่.
สุดท้ายผมก็ต้องออกมาเผชิญความจริง เพราะ-เอี้ย-กลมันเคาะประตู..บอกว่าจะอาบน้ำ ประชดผมอีก..อาบน้ำหรือหลับถึงนานเป็นชั่วโมง เจอแบบนี้เลยต้องรีบอาบรีบออกตามนั้น พอออกมา..มันก็เข้าไปอาบต่อทันที
ส่วนผมรีบสวมเสื้อกล้ามห่านคู่สีขาว  กับกางเกงบอลขาสั้นของ-เอี้ย-กลมัน ที่เอามาวางไว้ให้บนเตียง แอบคิด
นิด ๆ  ว่า-เอี้ย-อย่างมันทำเรื่องแบบนี้ก็เป็น  มีกะใจนึกด้วยว่าผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนอน เสร็จเรียบร้อยจัดการเอาผ้าขนหนูที่ใช้เปียกหมาด ๆ ไปผึ่งตรงราวแขวนผ้าข้างตู้   พร้อมผึ่งชุดของตัวเองไปด้วย..พรุ่งนี้ต้องใส่อีก  
ขึ้นนอนบนเตียง..ดึงผ้านวมขึ้นห่มข่มตาหลับ ไม่อยากคิดไรแล้ว..รู้สึกเพลียด้วยงีบหลับไปตอนไหนไม่รู้   
มาสะดุ้งรู้สึกตัวอีกที ก็ต่อเมื่อลิ้นชื้นสัมผัสบริเวณซอกคอ ขมเม้มใบหูดูดเล่นตอนนี้..พาเอาขนลุกตาตื่นหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง  ก่อนจะตะกุกตะกักหลุดเสียงร้องห้ามออกมา
“กะ..กล..มึงทำไร..”  โง่เปล่าผม...รู้ว่ามานอนกับมันแล้วต้องเจออะไร พอโดนจริง ๆ กลับสั่นเป็นเจ้าเข้า
แถมไปไม่เป็นดื้อ ๆซะงั้น ยอมรับว่าผมกลัวมาก ๆ กลัวจนจับจิตเลยหล่ะ นึกถึงความเจ็บปวดแสนทรมานที่ได้รับ  พาลให้ใจสั่นเต้นรัวจนจะทะลุอกแล้วตอนนี้  มันไม่ได้หยุดการจูบไซร้ผม  พึมพำตอบอีกว่า
“อืมๆ..ปี้มึงไง”  สั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ใจผมตอนนี้..ยิ่งได้ฟังคำยืนยันให้มั่นใจแล้วว่า..มันกำลังจะทำอะไร เล่นเอาวูบตกไปอยู่ตาตุ่ม สั่นหนักเข้าไปใหญ่ จนมันเริ่มสัมผัสได้แหล่ะ
“มึงกลัว..” มันถาม
“กะ..กู..กูกลัวเจ็บ มึงเคยทำกูสลบมาแล้ว ทรมานมากนะกล ไม่ทำได้ไหมว่ะ”  ผมพยายามต่อรอง  แม้โอกาส
จะริบหรี่ได้แต่หวังว่ามันจะเปลี่ยนใจ
“หึ..ยิ่งมึงเป็นแบบนี้ มึงรู้ป่ะ!..เหมือนยั่วให้กูคลั่ง ยิ่งอยากทำมากกว่าเดิม  ดูดิ..ครั้งนี้มึงไม่ต้องปลุก-เอี้ย-ไรเลย น้องกูแข็งโด่พร้อมรบทันที” มันไม่พูดเปล่า เบียดสะโพกเสียดสีสะโพกผมให้รู้ว่าน้องมันแข็งแค่ไหน เป็นการพิสูจน์อีกตะหาก   ผมยิ่งผวาเข้าไปใหญ่ ขนาดสัมผัสผ่านเนื้อผ้า ยังรับรู้ได้ถึงไอร้อนที่ส่งผ่านออกมา   
แล้วก็นะขนาดของมันอีกล่ะ โอ้ย!...บอกตรง ๆ ผมกลัวจริง ๆ...กลัวจนขี้ขึ้นหัวเลยล่ะตอนนี้  จู่ ๆ น้ำตามันไหลมาเองได้ไงไม่รู้ เหมือนใจมันอัดอั้น..ไม่มีทางออก..ไม่รู้ทำไง  มันแน่นหน้าอกไปหมด น้ำตาไหลเป็นทาง..เหมือนต้องการช่วยระบายความคับข้องใจที่กดดันผมอยู่ขณะนี้ จน-เอี้ย-กลที่กำลังซุกไซร้จูบซอกคอผมเริ่ม
รู้สึกได้
“เห้ย!..ร้องไมว่ะ....”  ได้ผล..มันหยุดการกระทำ เอื้อมมือไปเปิดไฟหรี่บนหัวเตียงทันที  หันกลับมาจ้องหน้าผม ผมจ้องมันกลับน้ำตาเต็มเบ้าตา..มองหน้ามันพร่ามัวไปหมด  ไม่มีเสียงสะอื้น..มีแต่น้ำตาไหลพราก ๆ ตัวสั่นน้อย ๆ กลัวครับ..กลัวจริง ๆ นึกถึงเสียงเนื้ออ่อนบริเวณนั้น..มันปริแยกลั่นกึกก้องในหู พร้อมกับความเจ็บ
จุก แสนทรมานขึ้นมา ผมกลัวจริง ๆ
“ไม่เอาอย่าร้อง...ห่า..มึงจะร้องทำไมว้า”  มันพยายามปลอบผม เสียงมันตอนนี้อ่อนโยนโคตร ๆ ผมไม่เคยได้ยินมันพูดอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน..พอมาสะกิดเข้าให้ ยิ่งทำให้น้ำตาผมไหลไม่หยุด จากที่ไม่สะอื้นเริ่มสะอื้นฮัก ๆ เข้าให้ ก็นะผมก็คนมีเลือดเนื้อมีสุข มีความทุกข์ มีหัวเราะ  มีร้องไห้ปกติธรรมดา แม้จะพยายามทำใจเข้มแข็งเพียงใด มุมอ่อนแอของคนเรามันย่อมมีและตอนนี้มุมอ่อนแอของผม..มันดันมาแสดงออกตอนที่ผมกลัวจับจิต และไอ้คนที่มันทำให้ผมกลัว  กำลังปลอบผมด้วยคำพูดอ่อนโยนไม่กี่ประโยค เลยยิ่งทำให้บ่อน้ำตาผมทะลักทะลายไหลเป็นปี๊ปกันเลยทีนี้ มันดูตกใจไม่น้อย สันดานดิบเถื่อนที่มักเห็นจนชินตา กลับไม่เห็นในตอนนี้  
มันก้มลงโอบกอดลูบหัวผม เหมือนปลอบเด็ก ๆ ซะงั้น มีกระซิบเสียงนุ่มอยู่ริมหูอีกตะหาก
“ไม่เอานะ..ไม่เอา..ไม่ร้องแล้ว..กูคงทำมึงจำแต่สิ่งเลวร้าย กูสัญญาครั้งนี้ กูจะลบภาพเลวร้ายที่มึงได้รับ..
ให้จดจำแต่สิ่งดีดี ให้โอกาสกูนะ..อย่าร้อง..ปล่อยตัวสบาย ๆ กูสัญญามึงจะไม่เจ็บอีก ด้วยเกียรติของเด็กช่าง
กูรับปากว่าจะไม่ทำให้มึงเจ็บ"  
“พรืด!..ห่า..ห่า!.”  ใช่ครับผมหลุดขำ หัวเราะออกมาทันที ไอ้ที่มันพูดมาตั้งแต่แรกก็ฟังดูดี กอปรกับน้ำเสียง
ที่อ่อนโยน..ซึ่งผมไม่เคยเห็นมุมนี้ของมันเลยตั้งแต่รู้จักกันมา เจอแต่สิ่งเลว ๆ ที่มันมอบให้ตลอด แต่มาตลก
ไอ้ตอนมันพูดว่า ‘ด้วยเกียรติของเด็กช่าง’  อีคำนี้แหล่ะ...เล่นเอาผมขำพรืดออกมาทันที ก็นะ..มันกล้าอ้าง
ด้วยเกียรติของเด็กช่างได้อย่างภาคภูมิเต็มปากน่าตลกไหมล่ะ...เด็กช่างสมัยนั้น มีแต่คนขยาด..ไม่อยากข้องแวะ..มันคิดได้ไง  ถึงได้พูดคำนี้มายืนยันกับผม นั่นแหล่ะอารมณ์ผมถึงเปลี่ยนจากเศร้ามาขำอีตอนนี้แหล่ะ
“หึ.หึ.หึ!..หัวเราะได้แล้วสิมึง..กูชอบมึงยิ้มหัวเราะมากกว่าว่ะ มะ..กูเช็ดหน้าให้”  พูดจบ..มันลุกไปหยิบผ้าขนหนู..มาบรรจงเช็ดคราบน้ำตาให้ผม ตาผมกับตามันเผลอสบกันโดยไม่ตั้งใจ ตาคมเข้มของมันสะกดผม
นิ่งงัน  ไม่สามารถเบือนหลบมันได้ ก่อนมันจะค่อย ๆ  โน้มหน้าลงประกบจูบผมช้า ๆ บดริมฝีปากเรียกร้อง
เบา ๆ ไม่ได้กักขะฬะหรือรุนแรงเอาแต่ใจอย่างใด   มันขบเม้มริมฝีปากล่าง..ยอกเหย้าให้ผมเปิดปากให้ ผมกลับหลับตาลง..เผยอปากให้มันสอดลิ้นเข้ามา  เกี่ยวกวัดชอนลิ้นนุ่มผมเข้าให้ ตอนนี้รู้สึกวูบไหวอ่อนหวาน
สมองขาวโพลนไม่รับรู้อะไรรู้สึกแต่เพียงลิ้นนุ่ม..ที่กำลังไล่ต้อนดูดดุนลิ้นผมอยู่ตอนนี้เท่านั้น ก่อนจะเสียวสะท้านวูบ..เมื่อสัมผัสปลายนิ้วบี้หัวนมเข้าให้เบา ๆ ผมถึงกับบิดตัวเร่า ๆ ไม่เคยโดนทำแบบนี้มาก่อน
มือร้อนลูบไล้ไปตามผิวเนื้อ..สัมผัสที่ใดเล่นเอาขนลุกซู่ ร้อนวูบตั้งกะไขสันหลังเสียวยันท้องน้อย ปฏิกริยากลางลำตัว..ตอบรับสัมผัสที่ได้รับจนขยายตัวทันที เหมือนมันจะรู้..ว่าผมมีอารมณ์ร่วมแล้ว  ค่อย ๆผละจูบก้มลงดูดดุนหัวนมผม รัวลิ้นตวัดยอกเย้า..จนเสียวสะท้านได้แต่บิดตัวไปมา  มีบางครั้งเผลอแอ่นยัดสู้ลิ้นมันอีก เหมือนร่างกายมันบังคับไม่ได้ เป็นไปโดยอัตโนมัติ  รู้อีกทีเมื่อมันขยับขึ้นมาบดจูบ..บดเบียดเนื้อตัวเปล่าเปลือยร้อนรุ่ม..สัมผัสร่างเปลือยของผม แบบไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น ไม่รู้มันถอดของผมและของมันออกตั้งกะ
ตอนไหน  
มันเร็วมากยอมรับ-เอี้ย-นี่ฝีมือโคตรเซียวเรื่องแบบนี้จริง ๆ สลับกับการจูบไซร้ตามใบหูลำคอ แก้ม ริมฝีปาก หน้าอกหัวนม ที่มันเฝ้าวนเวียนทำกะร่างกายผม จนร้อนระอุไปทั่วร่าง เหมือนร่างกายต้องการปลดปล่อย ทะยานขึ้นแต่ไปไม่ถึง ขัดใจต้องเอื้อมมือไปเพื่อจะสัมผัสน้องชายของตัวเอง...กะรูดรั้งให้ไปถึงฝั่งฝัน มันรีบตะปบมือผมไว้สอดนิ้วประสานไม่ให้ทำในสิ่งที่ต้องการ ผมได้แต่ครางอย่างขัดใจในลำคอ
“อือ..อือ..”  หน้าบิดส่ายไปมา หงุดหงิดที่ไม่ได้ดังใจ ก่อนที่มันจะใช้ตัวคล่อมทับบดเบียด ถูไถร่างกายกับผม
ยิ่งพาให้เสียววูบวาบเข้าไปใหญ่ ตอนนี้พูดได้ว่าทรมาน แต่คนละทรมาน..
ต่างจากที่ได้รับ มันเป็นการทรมานเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย ไม่ใช่ทรมานเพราะความเจ็บปวด มันปล่อยมือผมเป็นอิสระ สัญชาติญาณทำให้ผมโอบรอบคอมัน  ในขณะที่มันเฝ้าวนเวียนจูบไซร้ ผมไปทั่วไม่หยุด
ริมฝีปากหนานุ่มแตะโดนส่วนไหน..พาให้ร้อนวูบวาบเหมือนเหล็กร้อนนาบตรงส่วนนั้นตลอดเวลา แล้วผมก็สะดุ้งเฮือกทันที..เมื่อรู้สึกสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในร่าง สัมผัสเจลเย็น ๆที่รู้สึกได้ ถึงจะไม่อึดอัดมาก
แต่อาการต่อต้านของร่างกาย..เป็นไปตามกลไก ธรรมชาติ ได้ยินเสียงมันกระซิบพร่าปลอบข้างหู
“จุ๊..จุ๊...อย่าเกร็ง..หายใจลึก ๆค่อย ๆผ่อนตัวสบาย ๆ”  มันเวียนกระซิบบอกผมซ้ำ ๆ ไม่รู้ว่าเพราะคำกระซิบพร่าที่เฝ้าบอกหรือเปล่า ทำให้รู้สึกร่างกายไม่บีบรัดต่อต้าน เหมือนในตอนแรก มันเริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะกดเน้นคว้านไปทั่วจนผมเริ่มรู้แล้วว่า มันคือนิ้วมือนิ้วใดนิ้วหนึ่ง มันทำสลับกับการจูบไซร้ดูดปากผมไปด้วย
จนดึงอารมณ์ผมให้กลับมาร้อนระอุ  ก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก แม้จะอึดอัดแต่ผมก็ไม่ทรมานหรือเจ็บปวดมากอย่างที่คิด  เหมือนจะทนได้  และในความอึดอัดมันยังมีความเสียววูบวาบแทรกด้วยตลอด...เวลาที่นิ้วมันขยับเข้าออกในร่างผมจนเผลอครางออกมาไม่รู้ตัว
“อ่า..อ่าๆ”  กำลังเสียวจนเพลินต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที เมื่อมันจู่ ๆถอนนิ้วมือออกไป  จับขาผมยกพาดบ่า..สายตาจับจ้องตาผม แววตามันฉ่ำเยิ้มเหมือนคนกำลังมีความสุขสุด ๆ ผมไม่รู้ว่าสายตาผมที่จ้องตอบไปเป็นยังไง แต่ในแววตามันมีใบหน้าที่เหยเกสั่นระริกสะท้อนมาให้เห็น  และผมต้องเกร็งตัวแน่นอีกครั้ง เมื่อสัมผัสถึงท่อนเนื้อแข็งร้อนที่แทรกเข้ามาช้า ๆ เล่นเอาน้ำตาเล็ด  หลุดสะอื้นออกมา มือกำบิดผ้าปูที่นอนประหนึ่ง
จะขาดติดมือ..กัดปากเม้มเน้น  ในหัวเหมือนเสียงเนื้อจะปริแยกแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ตามมาหลอนผมทันที  
จนหลุดปากบริภาษมันไป
“ฮึก..ฮึก..ไหน..บอก..ไม่..ทำให้...เจ็บ...ไง”  มันหยุดนิ่งทันที  ก่อนจะโน้มตัวมาจูบซับน้ำตาตรงหางตาให้ผม ก่อนจะกระซิบเสียงทุ้มพร่าอ่อนโยนริมหู สลับจูบเม้มหูผมไปด้วย
“ขอโทษ..ทนเอานิดน่ะ..เดี๋ยวคงดี..”  หูผมไม่ฝาด มันขอโทษผมครับ ผมไม่เคยคิดจะได้ยินคำนี้หลุดจากปากมันมาก่อน ไม่คาดฝันว่าจะมีโอกาสได้ยินด้วยซ้ำ พาลทำให้ร่างกายที่ต่อต้านในตอนนี้ อ่อนยวบผ่อนการบีบรัดลงทันที มันอาศัยจังหวะนี้ดันแทรกเข้ามาทีเดียวมิดด้าม
“อึก..อุก..ซี้ดๆ...อ่าๆ!.”  ผมตึงแน่นจุกไปหมด เสียงมันหลุดครางแหงนหน้าเกร็ง จนเส้นเลือดเอ็นคอปูดเห็นเป็นรอยชัดเจน จากหน้าดำกลายเป็นแดงทั้งหน้า  มันกำลังกัดกลามแน่น เหมือนพยายามอดทนอะไรของมัน
สักอย่าง ก่อนจะค่อย ๆผ่อนลมหายใจซึ่งผมก็เริ่มหายจุกขึ้นมาบ้างแล้ว สัมผัสได้กับความร้อนที่อัดในร่างกายเต้นตุ๊บๆ อยู่ตอนนี้ ก่อนมันจะค่อย ๆ คลึงบดเบียดสะโพกวนไปมาช้า ๆ ก้มหน้าจ้องผม จนผมต้องบิดหน้าหลบตามัน   
ตอนนี้หรือหน้าผมร้อนฉ่าไม่กล้าสบตามันแหล่ะ มันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อย ๆ ถอนสะโพกออกค่อยรู้สึกโล่งได้ไม่ทันไร มันอัดกระแทกเข้ามาทีเดียว  พร้อมกับเริ่มขยับเข้าออกเร่งจังหวะขึ้นเรื่อย ๆ ตัวผมสะท้านไหวไปกับจังหวะกระแทกกระทั้นของมัน ยอมรับว่าทั้งเจ็บทั้งเสียว อารมณ์สองอย่างมันเกิดมาพร้อม ๆ กัน
ก่อนจะรู้สึกเสียวขึ้นมาเรื่อย ๆ จนต้องยกสะโพกรับการกระแทกของมันไม่รู้ตัว  มันเร่งจังหวะถี่กระชั้นขึ้น
ผมเสียวท้องน้อยวูบร้อนวาบ ก่อนจะหลุดครางยาว ปลดปล่อยน้ำรักออกมาโดยไม่ต้องทำอะไรสักกะอย่าง ช่องทางข้างหลังบีบรัดแน่น  ตุ๊บๆ มันขยับสะโพกกระแทกอัดอีกไม่กี่ทีก่อนล้มฟุบทับร่างผม  
“ซี้ดๆ!...อ่าๆ”  รู้สึกอุ่นวาบในช่องท้อง น้องชายมันเต้นรัวตุ๊บๆ...ในร่างผม มันจูบซบซอกคอลมหายใจหอบแห่ก ๆ ทั้งผมทั้งมัน เสียงหัวใจเต้นให้ได้ยินดังรัวยังกะกองเพลก่อนที่ผมจะค่อย ๆ พล่อยหลับลงไม่รู้ไรอีก
อาจเพราะเพลียมาทั้งวัน และร่างกายผ่านการปลดปล่อยจากกิจกรรมเมื่อตะกี้ ทำให้เกิดการผ่อนคลาย  
ผมจึงไม่อาจทนฝืนหนังตาให้มันเปิดต่อไปได้อีก.............?
Part  24
ละอายใจ.
ผมรู้สึกตัวตื่น..เช้าแล้ว ดูนาฬิกาปลุกอันเล็กตั้งบนหัวเตียงเจ็ดโมงกว่าแล้ว  ต้องตื่นอาบน้ำเตรียมตัวนั่งรถไปทำงาน จากเจริญนครไปปิ่นเกล้า เผื่อเวลารถติดก็คงราว ๆ เกือบสองชั่วโมง คิดได้งั้นเลยขยับตัวจะลุก ดันติดหนึบหนักเข้าให้เปิดผ้าห่มดู ถึงได้รู้ว่าแขน-เอี้ย-กลมันก่ายผาดลำตัวผมอยู่ แถมขายังก่ายขวางผาดหน้าขาผมอีก
หัวมันซุกแนบหมอน หน้าหันข้างแนบไหล่ผม มิหน้าเมื่อตะกี้ถึงไม่เห็นหัวมัน  เพราะมันงอตัวคุดคู้กอดผมไว้ทั้งแขนทั้งขา ทั้งหัวทั้งหน้ามุดในผ้านวม  ดูตอนมันหลับท่าทางยังกะเด็ก ไม่ติดผิวมันสีแทนหน้าคมเข้ม
เคราเขียวขึ้นเต็มแก้มเต็มคางไปหมด
นี่มันแขกอาหรับชัด ๆ ไทยแท้หรือเปล่าหว่า....เผลอจ้องมันเพลิน รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที  เมื่อเริ่มนึกขึ้นได้..ถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผมกับมันทำอะไรกัน วุ้ย!...ไม่คิดแล้ว อายตัวเองโคตรดันให้ความร่วมมือกับมันซะงั้น
อีแรกเริ่มเดิมที..กลัวจนขี้ขึ้นสมอง ไหงไป ๆมา ๆ ถึงมากลายเป็นอิหรอบนี้ไปได้ ค่อย ๆ จับแขนมันยกออกจากร่างตัวเอง ก่อนจะลุกนั่งแล้วก้มตัวยกขามันออกด้วย ไม่ลืมหยิบหมอนที่ตัวเองหนุนนอน..สอดเข้าไว้ใต้แขนมันแทน เค้าบอกคนหลับจะไม่ตื่น..ถ้าเราหาอะไรรองไว้แทน เหมือนพวกเด็กเล็ก ๆ ที่นอนกอดแม่กินนมหลับไป  พอแม่จะขยับออกก็ต้องหาหมอนมาแทนตัว..กันเด็กสะดุ้งตื่น ผมใช้วิธีนี้กับกลเช่นกัน  บนที่นอนดันไม่มีหมอนข้างเลยใช้หมอนที่ผมหนุนนี่ล่ะ ไม่อยากให้มันรู้สึกตัวตื่นมา
ตอนนี้ไม่พร้อมเผชิญหน้า อายครับ...ไม่รู้จะวางหน้ายังไงเวลาเจอกัน   คือแบบว่าครั้งแรกผมสลบไป
ใช่ไหม  ร่วม ๆ สองวัน แถมตื่นมาสภาพเป็นไข้อ่อนแรงมันไม่ทันให้ได้คิด เพราะสมองมัวกังวลเรื่องต่าง ๆ
ซะมากกว่า เลยไม่รู้สึกอิหลักอิเหรื่อสักเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้มันต่างกัน ผมรับรู้ทุกสัมผัสที่ทำร่วมกัน แถมยังตื่นมาเห็นหลักฐานตามปานนมมีรอยจ้ำแดง ๆ เต็มไปหมด ไม่ต้องบอกเลยว่าหน้าร้อนแดงลามไปถึงไหนแล้ว
ลุกยืนได้ลองก้าวขาขยับดู เดินขัดบ้างนิด ๆ แต่ไม่เจ็บเท่าไหร่ หึ..อย่างน้อยดีกว่าครั้งแรกมากโข  ตัดสินใจหยิบผ้าขนหนูที่ผึ่งไว้ตั้งกะเมื่อคืน เดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำทันที
ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำร่วม ๆยี่สิบนาที อะไรก็ไม่ทรมานเท่าตอนปลดหนัก มันมีเลือดออกมาด้วยนี่สิ
ชักโครกแดงเถือก..เล่นเอาหน้าซีดเลยครับ ตัดสินใจเอาสายชำระกดฉีดปล่อยน้ำเบา ๆเข้าไปล้างข้างใน..ทำไมถึงกล้าทำ จำได้ว่าไอ้ก๋อยมันเคยพูดให้ได้ยินว่า..มันอัดน้ำล้างลำไส้ ให้ผมซะสะอาด..ผมเลยลองทำตามที่มัน
พูดดู รู้สึกแน่นท้องจุกไปเหมือนกันตอนที่อัดน้ำเข้าไปแต่ตอนปล่อยน้ำออกมามันกลับรู้สึกโล่งๆสบายๆ ทำอยู่สองสามครั้ง จนน้ำที่ออกมาใสสะอาดแม้แต่เลือดก็ไม่ไหล ค่อยใจชื้นขึ้นมา ยอมรับวิตกมาก เพราะกลกับผมครั้งนี้เราไม่ได้สวมถุงยางเลย พึ่งมานึกขึ้นได้..หากติดเชื้อร้ายขึ้นมา ชีวิตคงเศร้าเจอวิบากกรรมครั้งใหญ่แน่ ๆ
แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นอะไร มารู้ทีหลังว่า-เอี้ย-กลมันจัดสดกับผมคนแรกในชีวิตมันเลย อีตอนที่ทำ..มันก็ลืมตัวอารมณ์พาไป จนลืมสวมถุงเห็นมันว่างั้นนะ สำหรับมันไม่วิตกอะไรสักนิด  เพราะมันมั่นใจในตัวผมว่าปลอดภัยชัวร์ ก็แน่ละสิ..เสียจิ้นให้มันคนแรกและคนเดียวในชีวิตซะด้วยซ้ำ  ส่วนตัวมันรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่มีอะไรให้วิตก แต่ผมไม่ได้รู้ไปกับมันด้วยนี่..ว่ามันเป็นคนยังไง เห็นมีใครต่อใครมาซะมากมาย เซ็กส์กับกลครั้งนี้เล่นเอาผมวิตกไปเกือบสิบกว่าวัน  จนมาเจอกลอีกครั้งแหล่ะ ถึงได้เคลียร์และสบายใจลงได้ ก่อนหน้านั้นเครียด
เลยล่ะ  หลงด่าตัวเองถึงความสะเพร่ามักง่ายไปสารพัดสารพัน ยังไงก็เตือนผู้อ่านไว้ด้วยแล้วกันว่าอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างเด็ดขาด เพราะคุณอาจไม่โชคดีเหมือนผมก็ได้ หลายต่อหลายคนที่พลาดและมาเสียใจภายหลัง..แต่เราก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก มันไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตมาเสี่ยงกับความสนุกเพียงชั่วครั้งชั่วคราว ถือว่าผมโชคดีมากที่ไม่เจอแจ็คพ็อตเข้าให้
ส่วนการล้างสวนทวาร..ที่บรรยายข้างต้น ถือว่าใช้ได้ทั้งผู้หญิงผู้ชายนะ  ถ้ามีโอกาสลองไปฝึกทำกันดู
ไม่จำเป็นต้องคิดว่าเราจะใช้ร่วมเพศ  แต่การล้างลำไส้คล้ายกับการดีท็อคนั่นแหล่ะ ถ้าลองทำเป็นประจำ  
ช่วยให้ระบบขับถ่ายหรือสารพิษ..ที่ตกค้างในร่างกายที่เกาะตามผนังลำไส้ใหญ่ได้ชำระล้างออกมา ทำให้โอกาสเกิดเมร็งลำไส้หรือพวกริดสีดวงทวารลดน้อยลง เพราะผมเองทำจนติดเป็นนิสัย เคยผ่านการตรวจลำไส้จากหมอที่โรงบาล ยิ่งตอนผ่าตัดใหญ่แปลงเพศ  หมอยังเปรยว่าลำไส้ใหญ่ของผม..ที่เห็นจากภาพเอ็กซเรย์ดูสะอาดหมดจดมาก  เมื่อเทียบกับใครหลาย ๆคนที่หมอเคยเห็นมา เพราะลำไส้ที่มีสารพิษเกาะติด หรือพวกแบคทีเรียอยู่เยอะ สีออกเขียวคล้ำ ๆ แลดูสกปรกมากนะครับ   มีอะไรดีดีจึงถือโอกาสแนะนำคนอ่านกันไว้ด้วย ทำให้เป็นนิสัยตอนเช้าทุกวันได้ยิ่งดี ช่วยให้การขับถ่ายดีมากด้วย เพราะคนเราทุกวันนี้บริโภคสารเคมีกันมากมาย  
ทั้งจากยาปฏิชีวนะ หรือพวกเคมีปรุงรสจากอาหารต่าง ๆ ครั้งแรกค่อย ๆ ปล่อยน้ำเข้าไปช้า ๆ แล้วค่อยเพิ่มปริมาณให้เยอะขึ้น จนรู้สึกแน่นท้องทนไม่ไหวแล้วก็จึงปล่อยให้ถ่ายออกมาใช้เวลาไม่นานหรอกครับ เต็มที่ก็น่าจะไม่เกินห้าถึงสิบนาที แต่คนทำจะรู้สึกสบายตัวทั้งวัน มีผลให้ผิวพรรณดีด้วยนะครับ ไม่ต้องเสียเงินไปทำที่โรงบาลเพราะมันแพงมาก   แต่น้ำที่ใช้ควรเป็นน้ำประปาบริสุทธิ์นะครับ อย่าใช้พวกน้ำบ่อหรือน้ำบาดาล
เป็นอันขาด เพราะไม่รับรองเรื่องความสะอาด นอกเสียจากน้ำเหล่านั้นผ่านการคัดกรองมาอย่างดีแล้วก็ไม่ว่ากัน
เอาหล่ะครับ ไหลออกทะเลไปเยอะแล้ว กลับมาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า   ผมออกจากห้องน้ำมาหยิบเสื้อผ้าที่ผึ่งไว้จัดการแต่งตัวจนเรียบร้อย  เหลียวกับไปดูเจ้าภาพยังนอนอุตุบนเตียงหน้าตาพ้นจากผ้านวมให้เห็น   
เหมือนกำลังฝันดีมีความสุขซะงั้น ไม่อยากกวนคนนอน ถือโอกาสหยิบกระเป๋าสะพายได้  ก็ย่องออกมาจากห้องนอนเจ้าภาพซะเงียบกริบ ไม่ลืมปิดงับประตูให้เรียบร้อย  ปล่อยเจ้าภาพตัวดีสู่นิทรารมภ์ในห้วงฝันต่อไป
นอกห้องก็เงียบเฉียบไม่สำเนียกถึงสิ่งมีชีวิตอื่นใด ไอ้ก๋อยกับไอ้ต่อคงต่างคนต่างนอนในห้องใครห้องมัน
ไม่ตื่นเหมือนกัน ผมจึงเดินไปใส่รองเท้าผ้าใบหน้าประตู เรียบร้อยเดินออกประตูหน้าบ้าน  แท็กซี่ก็เข้ามาจอดเทียบทันที ก่อนประตูเปิดออก ตกใจเหมือนกันครับ  เพราะคนที่ก้าวออกมาคือน้องดานั่นเอง นี่มาตั้งแต่เช้าเลยหรือนี่ ดีนะไม่มาเจอผมกับ-เอี้ย-กลนอนกอดกันอยู่บนเตียง ถ้าเป็นแบบนั้นไม่อยากจะนึกว่าเรื่องจะเป็นยังไง   
ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู..แปดโมงกว่า ๆ รีบปรับสีหน้าให้ปกติพร้อมส่งยิ้มไปให้น้องดา ไม่ให้มีพิรุธ..รู้สึกละอายใจชะมัดผม  เหมือนลักกินขโมยกินของชาวบ้านเค้าไงงั้น   
“อ้าว!..หวัดดีค่ะพี่วี มาหอพี่กลแต่เช้าเลยหรือค่ะ มีธุระกับพวกพี่กลหรือเปล่า?”  ไม่แปลกที่น้องเค้า
จะเข้าใจไปแบบนั้น ก็เล่นเห็นผมยืนอยู่หน้าบ้าน ใครเห็นก็คงเข้าใจแบบนี้แหล่ะ  ไอ้ผมจะบอกว่าใช่พี่เพิ่งมา..
ก็กลัวเดี๋ยวน้องเค้าเจอกับ-เอี้ย-กลจะพูดไม่ตรงกัน  เอาเป็นว่าบอกความจริงครึ่งเดียวพอ ส่วนที่เหลือให้-เอี้ย-กลมันเคลียร์เอง มันคงไม่อุตริบอกน้องเค้าไปล่ะมั้งว่า  ผมมาทำอะไรที่หอมัน
“คือเมื่อคืนพี่มาค้างกับพวกกลมันนะ ไม่ได้มาซะนาน..จังหวะเมื่อวานกลมันชวนเลยถือโอกาสมา นี่พี่กำลังจะออกไปทำงาน แล้วน้องดาล่ะครับมาหากลมันป่าว มาแต่เช้าเลยนะครับพวกมันยังไม่ตื่นกันเลย”  ผมบอกไปประมาณนี้ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องดึงความสนใจน้องไปเรื่องของเจ้าตัวดีกว่า พอผมถามน้องเค้าก็ยิ้มเขิน ๆ
หน้าอาย ๆ ก่อนจะตอบผมแบบอาย ๆว่า
“ค่ะ..ดามาหาพี่กลนะ เดี๋ยวต้องรีบไปเรียนพิเศษตอนสิบโมง เลยกะว่าแวะมาหาพี่เค้าก่อนไงดาขอเข้าไปหาพี่เค้าเลยนะค่ะ”  ผมพยักหน้าให้ เหมือนในความหมายของคำว่ามาหามันมีอะไรพิเศษกว่ามาหาเฉย ๆ ไม่ได้คิดมากนะครับ แต่ท่าทางน้องเค้ามันส่อให้รู้สึกว่ามาทำอะไรกัน ใจผมรู้สึกโหวงลึก ๆ ไม่ได้ว่าหึงหรือหวง
อะไรหรอก  คือไงล่ะอธิบายไม่ถูกเหมือนสมเพชตัวเองนะครับ เมื่อคืนผมกับกลเพิ่งทำอะไรกันมาหยก ๆ
เช้านี้มีผู้หญิงมาหามันถึงหอ เพื่อมาทำอย่างว่ากันอีก เป็นใคร ๆก็รู้สึกแบบผม  มันทั้งสมเพชตัวเอง
เหมือนตัวเองเป็นตัวอะไรสักอย่าง ที่ต้องมาทำอะไรก็ไม่รู้ แย่ยิ่งกว่าโสเภณีอีก  เพราะพวกเค้าเหล่านั้น..
ทำเพื่อให้ได้เงินมาจุนเจือชีวิตและครอบครัว จึงจำใจต้องทำ  แต่ผมล่ะทำแล้วได้อะไร เหลืออะไรให้น่าภาคภูมิใจบ้าง พอน้องดาหายเข้าไปในบ้าน  ผมรีบกระพริบตาไล่น้ำตาที่มันเอ่อคลอเบ้าให้หายไปให้หมด ก่อนที่มันจะหยดออกมาเสียก่อนพักนี้แย่ชะมัดรู้สึกเซ้นซิทีฟบ่อน้ำตาตื้นตลอด นิดๆหน่อยๆจะพลอยไหลออกมาซะงั้น  ผมชักจะหงุดหงิดความรู้สึกตัวเองหล่ะ นิสัยคล้ายผู้หญิงเข้าไปทุกที   ตัดสินใจสาวเท้าก้าวเดินไปตามถนนซอย..เพื่อออกไปขึ้นรถเมลล์ไปทำงานต่อทันที
ตลอดวันผมทำงานตั้งใจมาก และสนุกจนลืมเรื่องที่ค้างคาในหัวจนหมด จนเลิกงานผมก็กลับบ้านปกติ ใช้ชีวิตผ่านไปแบบนี้ร่วมอาทิตย์ โดยไม่ได้รับการติดต่อจาก-เอี้ย-กลมันแม้แต่น้อย โทรศัพท์ที่บ้านมันก็ไม่เคยโทรมา ทั้งที่มันมีเบอร์โทรบ้านผม สองสามวันแรกรู้สึกเหงาบ้างนิด ๆ ที่ไม่ได้รับการติดต่อจากมันเลย..พาลน้อยใจด้วยผม ว่าเราคงเป็นได้แค่พวกบำเรออารมณ์ทางเพศ ที่มันนึกอยากระบายถึงได้นึกถึงมาบังคับให้ไปนอนด้วย นอกเหนือจากนี้ผมคงไม่มีค่าให้จดจำ ในความรู้สึก-เอี้ย-กลมันแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนที่เคยรู้จักก็ตาม
ยังนึกโมโหตัวเองซะอีกว่าเป็นบ้าไร เสือกไปนึกถึงมันเอาได้ เป็นอยู่สองสามวันแรกตอนเข้าห้องนอน
มักจะแวบ ๆ มาคิดเรื่องนี้ เพราะระหว่างผมกับกลไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรยังไงดี   มันไม่มีนิยามไหนให้เข้าใจว่าเราสองคนคืออะไรยังไงกัน จนเลิกคิดไปในที่สุดเมื่อเข้าวันที่สี่  และผมก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ จากวันนั้นผมทำงานผ่านมากว่าแปดวัน   จู่ ๆ วันที่เก้ามีลูกค้ากลุ่มหนึ่ง..พวกพี่เค้าเป็นพนักงานธนาคารใหญ่สาขาที่ผมทำงาน
เห็นมากินสองครั้งแล้ว แต่ครั้งแรก ๆผมไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าคือลูกค้าทั่วไปปกติ แต่ละครั้งก็มากันเป็นกลุ่มประมาณห้าถึงหกคน ในกลุ่มมีผู้หญิงมาด้วยสามคน..ชายสามคน แต่ครั้งนี้เค้ามากันสามคนผู้ชายหมดไม่มีผู้หญิงมา แถมเลือกที่นั่งชั้นลอยด้านบน โดยบอกผู้จัดการให้ผมไปบริการเสริฟพวกเค้า..ขอเป็นกรณีพิเศษ
เมื่อผมได้รับคำสั่งแบบนั้นก็งง ๆ เพราะไม่รู้ว่าพวกพี่เค้าไปรู้จักผมกันได้ยังไง  ยิ่งตอนที่พวกเค้ามากินผมไม่ได้บริการเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ช่วยยกของไปลงโต๊ะให้  พวกเสริฟน้ำหรือคอยรินเติมน้ำ รับออร์เดอร์ก็เป็นพี่ในร้าน แล้วพวกเค้ามาเจาะจงผมได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้ติดใจถามผู้จัดการ เมื่อหัวหน้าสั่งก็ทำแค่นั้น ผมจึงรับหน้าที่ขึ้นไปบริการชั้นลอย  คอยดูแลรับออร์เดอร์รินน้ำบริการฯลฯ  จนกว่าลูกค้าเช็คบิล
“น้องวี..สิน่ะ”  พี่คนหนึ่ง ดูหน้าตาอายุคงราว ๆ 25-26  ทักชื่อผม ก่อนจะยิ้มมาให้ด้วย หน้าตาผิวพรรณเหมือนลูกคนมีกะตังค์..ขาวแต่ไม่ตี๋ เพราะพี่เค้ามีเคราเขียวที่ผ่านการโกน ทำให้ดูขึ้นเขียวใต้คางรอบริมฝีปาก ตัดกับ
ผิวขาวดูคมหล่อไปอีกแบบ บวกมันคิ้วเข้มตาสองชัน จมูกโด่งด้วย..เลยทำให้เครื่องหน้าดูดีจัดว่าหล่อเลย
เชียวล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร  แค่รู้ว่าพี่เค้าหน้าตาดี ใส่เสื้อเชิ๊ตขาวแขนยาว กางเกงสีกลมท่าขายาวผูกไทม์
สีเลือดหมู  ยิ่งขับให้ดูภูมิฐานเข้าไปใหญ่ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายโชยมาให้พอได้กลิ่น เลททองบนข้อมือฝังเพชรเม็ดไม่เบา บวกนาฬิกาเรือนทองยี่ห้อโรเล็กซ์เข้าไป  เฟอร์นิเจอร์นี่ไม่ต้องคิดแล้ว ว่าบ่งบอกฐานะของเจ้าของว่าขนาดไหน ส่วนอีกสองคนก็น่าจะวัยใกล้เคียงกัน แต่ดูแล้วบ้าน ๆทั่วไป..คนหนึ่งอ้วน..คนหนึ่งผอม
ยิ่งมาด้วยกันเลยขับให้พี่เค้าเด่นข่มเพื่อนไปซะงั้น
“ครับ..ผมวีครับ”  ผมตอบพี่เค้าไปงง ๆ ก็อยากจะถามเหมือนกันว่ารู้จักผมได้ไง  เพราะถึงแม้ผมจะมีชื่อติดเสื้อแต่มันชื่อกวี แต่พี่เค้าเรียกผมวีเฉย ๆ
“ไม่ต้องแปลกใจ พี่เห็นเราสองครั้งแล้ว เลยถามพนักงานในนี้เค้าบอกน้องทำพาสไทม์ช่วงปิดเทอม   ชื่อเล่นว่าวี ตอนนี้วีเรียนชั้นไหนแล้วครับ”  จู่ ๆไม่สั่งอาหารกับสัมภาษณ์ผมหน้าตาเฉย  พี่สองคนที่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับยิ้ม ๆทำท่าเปิดเมนูดูไปเลย ๆ ปล่อยให้พี่เค้าสัมภาษณ์ผมไม่รีบร้อนอะไร ตกลงพวกเค้าไม่รีบกิน
รีบกลับไปทำงานกันหรือไง ผมล่ะงงจริง ๆ แต่ก็ตอบเค้าไป เพราะดูท่าทางแล้วเค้าไม่เหมือนพวกที่ประสงค์ร้ายอะไร
“ผมจบปวช.3 แล้วครับ เปิดเทอมหน้าก็เรียนมหาลัย xxxx ครับ”  พอตอบไป..พี่เค้ากลับเลิกคิ้วสูงทำตาโต..
ยักหน้างึกงักเหมือนทึ่ง ๆ ก่อนจะคุยต่อว่า
“ที่เดียวกับพี่เลย แสดงว่าเราต้องเป็นรุ่นเหลนรหัสพี่แน่ ๆ เดี๋ยวไว้เปิดเทอมจะรองไปเช็ค พวกหลานรหัสพี่ดูว่าใช่มีเราอยู่ในสายรหัสหรือเปล่า พี่จบมหาลัยที่นั่นมาสามปีแล้ว  เอกบริหาร xxx  เหมือนเราแหล่ะ”  ผมได้แต่
ยิ้ม ๆ ตอบพี่เค้าไป เพราะไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้  หลังจากนั้นพวกพี่เค้าก็สั่งรายการอาหาร รับออร์เดอร์เสร็จผมก็ไปจัดการเรื่องอาหารให้พี่เค้า ก่อนจะกลับเอาอาหารมาลงที่โต๊ะ..โดยมีเพื่อนนักศึกษาอีกคนช่วยมาลงอาหารด้วย  เพราะเค้าสั่งเยอะมากยังกะจะกินกันห้าหกคนซะงั้น มีทั้งเป็ด  มีทั้งติมซำ ฯลฯ  
จากนั้นผมก็คอยบริการเติมน้ำให้พี่เค้าด้วย ค่อยเคลียร์จานเปล่าออกจากโต๊ะ เติมน้ำจิ้มเพิ่ม ตามหน้าที่ต้องบริการให้ลูกค้า ระหว่างทานพี่เค้าคุยกันปกติ มีบ้างที่จู่ ๆ จะวกมาถามผมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย..ขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น ไอ้ผมก็ตอบไปซื่อ ๆไม่ได้มีอะไร เพราะคำถามพี่เค้าก็ธรรมดา ถึงจะดูส่วนตัวบ้างก็เถอะ แต่น้ำเสียงหรือวิธีการถามเหมือนไม่น่าเกลียดจนทำให้ผมรู้สึกอคติแต่อย่างใด
“ตอนนี้วีอายุเท่าไหร่แล้วครับ”
“สิบแปดย่างสิบเก้าครับ”
“แล้วจะสิบเก้าเต็มเมื่อไหร่ล่ะนี้”
“ต้นเดือนกรกฎาคมครับ”
“พอจะบอกพี่ได้ไหม พี่อยากรู้เราเกิดราศีอะไร”
“อ๋อ!..ได้ครับ วันที่ 8 ครับ”
“งั้นก็ราศีเมถุน เค้าบอกว่าคนราศีนี้มีเสห่ห์และเป็นคนจิตใจดี มีศิลปะทางการแสดง  และเป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์จินตนาการกว่าคนปกติ”
“พี่เป็นหมอดู หรือครับ”
“ห่า..ห่า..ห่า!...เปล่า.พี่ไม่ได้เป็นหมอดู หน้าตาท่าทางพี่ดูเป็นแบบนั้นหรือ”
“ผมเห็นพี่บอกลักษณะผมซะละเอียด นึกว่าพี่เป็นหมอดูซะอีก”
“พี่ทำงานแบ็งค์ครับ ไม่เป็นหมอดู ที่วิเคราะห์ให้ฟัง พี่พอศึกษาจากตำรามาบ้าง”
“อ้อ!..หรือครับ”
“แล้ววี..เป็นคนที่ไหนครับ ผิวพรรณเนียนละเอียดยังกะผิวผู้หญิง คงไม่ใช่คนกรุงเทพฯแน่นอน  จริงไหม?”
“อืมครับ..ผมไม่ใช่คนกรุงเทพฯหรอกครับ พี่ลองทายดูสิครับว่าผมเป็นคนที่ไหน”
“ถ้าให้พี่เดาอ่ะน่ะ...ไม่น่าใช่คนอิสาน เพราะจมูกโด่ง ผิวขาวเหลืองเนียนละเอียดแบบนี้  บ่งบอกเป็นคนเหนือชัวร์ หรือเปล่าใช่ไหม?”
“ใช่ครับ พี่ทายแม่นจังเลยนะครับ”
“พอจะบอกได้ไหมว่าจังหวัดอะไร พี่มีเพื่อนอยู่แถวเชียงใหม่เยอะแยะ ไปเที่ยวก็บ่อย”
“ครับ..ผมเป็นคนจังหวัด xxxxx.”
“อ๋อเหร่อ!...ใกล้ ๆ กันนะ..น่าไปเที่ยวเหมือนกัน พี่ยังไม่เคยไปเลย ว่าง ๆ พอจะเป็นไกด์พาพี่ไปเที่ยวบ้านวี
ได้ไหม”
“อ๋อ!...ได้ครับ ถ้าผมไม่ติดอะไร..แล้วบังเอิญได้กลับไปเยี่ยมบ้าน หากพี่อยากไปเที่ยวแล้วเกิดเราว่างตรงกัน
ก็ไม่มีปัญหาครับ ดีเสียอีกอย่างน้อยได้โฆษณาบ้านเกิดให้คนจังหวัดอื่นได้มารู้จักบ้านเกิดผมมากขึ้น”
“งั้นดีเลย...เรามาแลกเบอร์โทรกัน  เผื่อพี่จะได้โทรหาเราได้เวลาที่เรากลับบ้าน  พี่จะได้ลาพักร้อนไปเที่ยว
บ้านเรา พี่ชื่อ..ชายนะครับ”  จากนั้นพี่เค้าก็ให้เบอร์โทรที่ทำงานและที่บ้านของพี่เค้าให้ผม ส่วนผมก็เขียนเบอร์โทรที่บ้านให้พี่เค้าไป ไม่ได้คิดไรจริง ๆ ตอนนั้นแค่รู้สึกดีที่ได้รู้จักพี่เค้า อีกอย่างเค้าก็พูดจาดี..ทำงานดี คิดแค่ว่ารู้จักไว้ก็ไม่เสียหาย  อนาคตข้างหน้า จบมาอาจได้พี่เค้าแนะนำงานดีดีให้ก็ได้..จึงไม่คิดไร  
ดูไม่ออกด้วยว่าพี่เค้าเป็นเกย์..และมาจีบผม เพราะเค้าไม่ได้แสดงอะไรหรือมีอะไรแอบแฝงในคำพูดว่าต้องการจีบผม หรือว่าผมอ่อนประสบการณ์จึงไม่ได้คิดว่าเค้ามาจีบ จากนั้นพี่เค้าก็ชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่ก็เรื่องดินฟ้าอากาศแถวบ้านผม  สถานที่ท่องเที่ยวที่หน้าสนใจหรืออะไรประมาณนั้น ก่อนจะเช็คบิลกินกันไปร่วม ๆ
เจ็ดร้อยกว่าบาทถือว่าเยอะมากสมัยนั้นเฉพาะคนสามคน แต่ที่หน้าตกใจยิ่งกว่า  พี่เค้าจ่ายแบ็งค์ห้าร้อยมาสองใบ สมัยนั้นยังไม่มีแบ็งค์พันเลย  แต่เงินทอนที่เหลือสองร้อยห้าสิบกว่าบาท พี่เค้ากลับยัดใส่มือผมหมดเลย..ถือว่าเป็นทิปพิเศษ ผมอ้าปากค้างตาโต ถือว่าเป็นทิปก้อนแรกที่ได้เยอะมาก ส่วนใหญ่ลูกค้าให้เต็มที่ไม่เกินยี่สิบบาท
ว่ามากที่สุดแล้ว ผมตะกุกตะกักนึกว่าพี่เค้าล้อเล่นรีบถามกลับทันที
“นี่ให้ผมหมดเลยหรือครับ?”
“ใช่สิครับ ทำไมน้อยไปหรือ ต้องการเพิ่มอีกเท่าไหร่ดี?”
“ปะ..เปล่า..เปล่าครับ คือมันมากเกินไปตะหากผมว่า”  พอผมพูดจบ พวกพี่เค้าก็แค่ยิ้ม ๆ มาให้ก่อนที่เพื่อนพี่เค้าจะพูดแทรกขึ้นมาแทน รู้ตอนหลังว่าชื่อพี่โอ๊ต ชื่อเข้ากับหุ่นพี่แกเลย เพราะพี่แกอ้วนด้วยไง ส่วนคนผอม ๆ
ชื่อกรอบ นึกแล้วก็ขำพ่อแม่ช่างตั้งชื่อลูกได้เหมาะกับหุ่นจริง ๆ  เพราะพี่กรอบก็กรอบผอมแห้งสมชื่อ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน้องวี ไอ้ชายเพื่อนพี่มันลูกเศรษฐี แค่นี้ไม่สะกิดขนหน้าแข้งมันร่วงได้หรอก
หึ..หึ.หึ”  พูดจบพี่ชายก็ปล่อยหมัดตีไหล่พี่เค้าเหมือนหยอกกันเบา ๆ ก่อนจะพูดแก้ตัวขึ้นมาว่า
“อย่าไปเชื่อมัน..เศรษฐีไรกัน พี่ก็แค่รบกวนวีต้องคอยเทคแคร์ดูแลบริการพวกพี่  เลยตอบแทนให้บ้าง
ก็แค่นั้น”  แกพูดพร้อมกับหลบตาผมซะงั้น แถมหน้าแดงนิด ๆผมก็ตลกท่าทางพี่แกนะ จู่ ๆดันมาเขินผมซะได้ ผมตะหากที่ต้องเป็นฝ่ายเขินแกเพราะมันเป็นหน้าที่ ต้องบริการลูกค้าทุกคนอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าใครต้องให้เงินพิเศษอะไรมากมายแบบนี้ซะทีไหน แต่ไหน ๆแกก็มีเจตนาดีให้มา ผมก็ควรรับไว้ ทิปที่ได้อาศัยเป็นค่ารถมาทำงานครึ่งเดือนเลยนะนี้ เลยยกมือไหว้ขอบคุณแกไป
“ผมขอบคุณพี่มากครับ ให้พิเศษผมตั้งมากแน่ะ...คราวหลังถ้ามาทานอีก  เรียกใช้ผมได้ตลอดเลยนะครับ”  
บอกแกไปตามจริง ไม่ได้จะหวังให้แกให้ทิปอะไรอีกหรอก แต่คนเราเหมือนติดค้างที่แกมีน้ำใจให้ เลยบอกแกไปเผื่อแกมาอีกก็ไม่ต้องเกรงใจ เลือกใช้ผมได้ตลอดประมาณนั้น แกก็ยักหน้ายิ้มรับพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
“โห!..รู้ว่าให้ทิปไปสองร้อยห้าสิบ แล้วน้องวีอาสาคอยบริการแบบนี้   รู้งี้ให้ไปตั้งแต่ครั้งแรกที่มากินแล้วล่ะเน่อะ...ว่าแต่ถ้าให้เป็นพันมีบริการนอกรอบที่ไม่ต้องมากินในร้านหรือเปล่า?”  พอแกพูดจบผมหน้าเหว่อทันที งงกับคำพูดแกนะครับ ไม่เข้าใจว่าที่แกพูดหมายความว่าไง แกคงรู้สึกว่าหน้าผมเหว่อ เลยหัวเราะขำหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะพูดให้เข้าใจว่า
“555!..คิดอะไรครับน้องวี หน้าตาตลกชะมัด พี่หมายถึงว่าเกิดพี่ให้ทิปพันหนึ่ง น้องวีจะยอมเป็นเพื่อนเที่ยวไปดูหนัง เดินซื้อของแถวจตุจักรกับพี่หรือเปล่า วันหยุดว่าง ๆไม่ค่อยมีใครเป็นเพื่อนไปด้วยเลย จะไปคนเดียวก็เหงาพิลึก”
“อ้าว!..แล้วพวกพี่ ๆ เค้าล่ะครับ ไม่ไปด้วยกันหรือ”  ผมก็ถามกลับไปทันที
“พวกมันแหล่ะตัวดี...วันหยุดก็อยู่กับแฟน มีหรือจะมาสนใจเพื่อน อย่างว่าพวกคนมีคู่ มีแต่พี่อะแหล่ะ
โสดสนิท  หาแฟนไม่ได้สักที”
“แล้วพี่ ๆน้อง ๆพี่ล่ะครับ ไม่มีใครว่างไปด้วยเลยหรือ ผมว่าไปกลับคนในครอบครัวมีความสุขดีออกไม่ต้องเป็นกังวลคอยดูแลเหมือนไปกับแฟน”  ผมแนะนำแกไป
“โอ้ย!..พี่มีพี่น้องที่ไหนกัน พี่ลูกคนเดียว ถึงได้บอกว่าเหงาไง วียอมมาเป็นน้องชายพี่ไหมล่ะพี่จะได้ไม่เหงาเวลาวันหยุดจะได้ไปเป็นเพื่อนพี่ได้ รับรองไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายพี่ดูแลให้เอง ตกลงไหม เราหยุดงาน
วันไหน”
“ผมหยุดวันอาทิตย์ครับ แต่จะดีหรือครับ กลายเป็นผมเป็นภาระให้พี่เปล่า ๆ เรื่องเป็นน้องชายผมไม่มีปัญหาหรอกครับ เพราะผมก็มีพี่ชายตั้งหลายคน อยู่ต่างจังหวัดหมด อยู่นี้ก็แค่พี่สาวคนเดียว บ้างครั้งก็เหงาเหมือนกันคือมันไม่เหมือนมีพี่ชายนะครับ  แต่ผมเกรงใจพี่มากกว่า ต้องมาคอยออกค่าใช้จ่ายให้ผมอีกนะ เสียดายตังค์แทน แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ!..”
ผมพูดจบยิ้มแหย่ ๆให้แกไป ก็มันจริงนี่ครับ ผมก็อยากมีเวลาเดินเที่ยวดูของอะไร ๆบ้าง หรือดูหนังบ้างเหมือนกัน แต่มันเสียดายตังค์นะ ไม่ชอบฟุ่มเฟือยเงินทองสำหรับผมมีค่าที่จะต้องให้ใช้จ่าย กว่าจะเรียนจบอีกตั้งสี่ปี จะมามือเติบอย่างคนอื่นไม่ได้หรอกผมเลยงดกิจกรรมพวกนี้ซะมากกว่า
“ดีซิครับ ไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายนะ มันจะมากมายอะไรกัน..ตัวเราคงไม่ล้มทับให้พี่ซื้อบ้านซื้อรถหรอกจริงป่าว?...ถ้าแค่กินข้าว ดูหนัง ซื้อของเล็ก ๆน้อย ๆ แลกกับการ เป็นเพื่อนพี่ในวันหยุด ซำบายมากสำหรับพี่ไม่ต้องกังวลหรือเกรงอกเกรงใจไปหรอก เอาเป็นว่าวันอาทิตย์นี้ 10  โมงเจอกันที่สนามหลวงหน้าตำหนักพระแม่ธรณี  พี่จะขับรถมารอเรา หรือสะดวกให้พี่ไปรับที่บ้านก็ได้ เดี๋ยวเราไปดูหนังสนุก ๆ ซักเรื่อง จากนั้นค่อยไปเดินประตูน้ำดูของที่ตึกใบหยกกันดีกว่า โอเคตามนี้ ห้ามปฏิเสธ”  แกเล่นพูดเอง
เอ่อเองเสร็จสรรพ ผมจะไปว่าอะไรได้ล่ะครับก็ได้แต่ยิ้มให้แกไป..พยักหน้าตกปากรับคำโดยปริยาย แต่มีข้อแม้ว่าผมจะนั่งรถมาเจอแกที่สนามหลวงเอง ไม่ต้องเสียเวลาให้แกตีรถวนไปรับผม ที่จอมทองไป ๆ มาๆ
หรอก นัดหมายกันเรียบร้อยพวกแกก็ขอตัวกลับ  
เพิ่งรู้ว่าวันนี้พวกแกเข้าทำงานสายได้ เพราะออกตรวจสาขา หาทำเลให้แบ็งค์  คือพวกแกเป็นฝ่ายเซอร์เวย์สถานที่หาทำเลเปิดสาขาไรประมาณนั้น  ผมก็ไม่เข้าใจงานพวกแกสักเท่าไหร่หรอก รู้เพียงว่าไม่ใช่พวกที่คอยบริการรับฝากเงินในแบ็งค์ตามหน้าเคาเตอร์ก็เท่านั้น นี่ก็เหลืออีกสี่วันเพราะวันนี้วันพฤหัสแล้ว กว่าจะถึงวันอาทิตย์
จากวันนั้นกว่าจะถึงวันอาทิตย์ พี่ชายมักโทรหาผมชวนคุยเรื่อยเปื่อยเป็นประจำราว ๆ ห้าทุ่มแกมักโทรมา เหมือนรู้ว่าผมกลับถึงบ้านและทำธุระเรียบร้อยแล้ว สามารถคุยโทรศัพท์กับแกได้ จนเคยชินว่าเวลานี้แกจะโทรมาคุย นอกจากไอ้โรจสองสามวันโทรมาที หรือไม่ก็คิ๋มนาน ๆ จะโทรมาคุยเรื่องซ้อมบอลให้ฟัง สำหรับพวกน้อง ๆ รุ่นใหม่ที่เข้ามาเป็นนักกีฬาทุน ซึ่งผมกะว่าหลังหยุดทำงาน..ผมจะเข้าไปซ้อมด้วยสักสองอาทิตย์เตรียมกำลังกับฟื้นฝีมือก่อนเข้าไปเรียนมหาลัย.........
ส่วนพี่ชายก็คุยเรื่องต่าง ๆ ส่วนมากจะถามผมซะมากกว่าว่าวันนี้เป็นไง ทำงานมีปัญหาอะไรไหม ได้ทิปเยอะป่าวเป็นแบบนี้ซะส่วนใหญ่ ใช้เวลารวม ๆ ก็ประมาณวันละไม่เกินครึ่งชั่วโมง เหมือนแกจะเกรงใจผมไม่อยากให้ผมนอนดึก เพราะรู้ว่าผมต้องตื่นไปทำงานเช้าแปดโมงอยู่ดี ผมถึงรู้สึกดีเหมือนมีพี่ชายคอยห่วงใยเราอีกคน จึงไม่เคยปฏิเสธหรือรู้สึกรำคาญไรแกทุกครั้ง ที่แกโทรมาคุยด้วย กลับได้รับคำแนะนำดีดี ที่มักมีมาให้เกี่ยวกับเรื่องเรียน  เรื่องงานหรือเรื่องความรู้ทั่ว ๆไป ดูแกรู้เยอะและเป็นผู้ใหญ่ด้านความคิดมากเลยทีเดียว  แทบไม่อยากเชื่อว่าแกจะเป็นลูกคนเดียว
เพราะเท่าที่รู้มาลูกคนเดียวมักเอาแต่ใจ  แถมเป็นพวกใจร้อนยิ่งมีฐานะยิ่งไม่เห็นความสำคัญหรือคุณค่าคนอื่น ซึ่งผิดกับพี่ชาย..แกไม่มีพฤติกรรมนิสัยด้านนี้ให้เห็นเลยสักกะนิด   
ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ทำไมแกไม่ยักมีแฟน..รูปก็ใช่ชั่ว จัดว่ารวยทั้งรูปสมบัติ และทรัพย์สมบัติ ง่ายจะตายถ้าแกจะหาแฟนสักคนขี้คร้านมีคนเข้าแถวลงชื่อให้แกเลือกเป็นหางว่าว......หรือแกเลือกมากหว่า...?

GBOMK

ขอบ คุน คับ {:7_268:}

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

nattan010

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ

takata992

ขอบคุณครับ

4_NAY

ใครจะรวยกว่ากันนะ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

krittamm

ขอบคุณครับ