เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 25 - 26 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เพราะเท่าที่รู้มาลูกคนเดียวมักเอาแต่ใจ  แถมเป็นพวกใจร้อนยิ่งมีฐานะยิ่งไม่เห็นความสำคัญหรือคุณค่าคนอื่น ซึ่งผิดกับพี่ชาย..แกไม่มีพฤติกรรมนิสัยด้านนี้ให้เห็นเลยสักกะนิด   
ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ทำไมแกไม่ยักมีแฟน..รูปก็ใช่ชั่ว จัดว่ารวยทั้งรูปสมบัติ และทรัพย์สมบัติ ง่ายจะตายถ้าแกจะหาแฟนสักคนขี้คร้านมีคนเข้าแถวลงชื่อให้แกเลือกเป็นหางว่าว......หรือแกเลือกมากหว่า...?
Part  25
อยู่คนเดียว.
เช้าวันอาทิตย์  ผมรีบตื่นตั้งกะเจ็ดโมง เพราะมีนัดกับพี่ชายเค้าไว้  กะว่ารีบทำงานบ้าน  ทำอะไรเสร็จคงได้เวลาพี่สาวตื่นพอดี จะได้ถือโอกาสบอกว่า...วันนี้ผมมีธุระออกข้างนอก แต่กลับเป็นผมตื่นสายกว่าพี่ผมซะงั้น
ปกติวันอาทิตย์พี่ผมมักตื่นแปดเก้าโมงเป็นอย่างน้อย เพราะเป็นวันหยุดของเค้าไม่คิดว่าวันนี้ตื่นมาจะเจอคุณเธอนั่งจิบกาแฟตรงโซฟา เปิดทีวีดูก่อนซะแล้ว   
“อ้าว!..พี่ทำไมวันนี้ตื่นเช้าล่ะครับ มีธุระออกข้างนอกหรือไง”
“เปล่า...ไปล้างหน้าก่อนแล้วมาหาพี่หน่อยดิวี”  
“ครับ..ๆ”  ผมรีบเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวอย่างไว แปลกใจนิด ๆร้อยวันพันปีพี่ ไม่ค่อยมีเรื่องคุยกับผมหรอก สงสัยต้องเป็นเรื่องสำคัญมากถึงได้เรียกผมคุย อยากรู้จังว่าเรื่องอะไร คงไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหรอกนะ
ชักใจไม่ดี..นึกดูแล้วผมกับพี่วัน ๆ แทบไม่มีเวลาได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่  
เช้ามาผมก็รีบตื่นออกจากบ้านแต่เช้าก่อนพี่จะตื่นซะอีกแต่พอปิดเทอมพี่ผมกลับเป็นฝ่ายออกจากบ้านก่อนตามเวลาเดิม ของแกนั่นแหล่ะ  แต่เป็นผมซะอีกกว่าจะตื่นก็เจ็ดโมงกว่า ๆ ออกจากบ้านแปดโมงโน้น เพราะงานพิเศษผมเริ่มสิบโมง..กลับก็สี่ห้าทุ่ม...พี่ก็หลับแล้ว  เราจึงเหมือนไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ  แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ..ต่างคนต่างมีงานเวลาไม่ค่อยตรงกันด้วย แต่เราก็รักและห่วงใยกันรู้กันอยู่ในใจดี...เสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมแวะชงไมโลร้อน ๆ ก่อนจะถือแก้วมานั่งตรงข้ามพี่สาวผม
“อ่ะ!...ผมพร้อมแล้วครับ”
“วี..ถ้าจะต้องอยู่คนเดียว วีอยู่ได้หรือเปล่า...”  
“ - . - ”  
“ไม่ต้องทำหน้างั้นหรอก พี่แค่จะบอกว่าพี่สอบ กพ.ติดนะ แต่ตำแหน่งที่บรรจุ ต้องรับที่นครสวรรค์  เจ้าหน้าที่XXX  เค้าเรียกตัวพี่มาแล้ว ให้ไปรายงานตัววันพุธที่จะถึงนี้พี่เลยต้องบอกเรา”
“โห้!..อะไรมันจะเร่งด่วนขนาดนั้นครับ แล้วพี่ไปสมัครสอบมาตอนไหน ทำไมวีไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะครับ”
“พี่ไปสอบทิ้งไว้ตั้งสองเดือนแล้ว ติดอันดับ 9  ไม่คิดว่าจะโดนเรียกด้วยซ้ำ  เพราะตอนสอบเค้าเอาแค่ 7 ตำแหน่ง ถือว่าเราติดสำรองอันดับสอง  แต่จู่ๆ ก็มีจดหมายติดต่อมาให้ไปรายงานตัวบรรจุเข้าทำเลย ส่งมาให้พี่วันอังคารที่ผ่านมานี้เอง
ที่พี่ไม่ได้บอกเราก่อนหน้า เพราะพี่ก็ยุ่งรีบเคลียร์งานของบริษัทฯด้วย  อีกอย่างเราแทบไม่ได้เจอกันเลย กะคุยกับวีวันนี้และ พรุ่งนี้พี่ไปทำงานวันสุดท้าย วันอังคารเตรียมขนของ  บริษัทฯ เก่าพี่เจ้านายเค้าใจดี พรุ่งนี้มีเลี้ยงส่งด้วย แถมวันอังคารให้รถมาขนของไปส่งให้ถึงที่อีกตะหาก ที่นั่นมีบ้านพักข้าราชการให้ด้วย พี่ติดห่วงแค่เราเท่านั้น ตกลงเอาไง..อยู่ได้ไม่ได้ล่ะ”
“ถ้าพี่ไม่อยู่..วีว่าประกาศให้เค้าเช่าดีกว่า ส่วนวีไปอยู่หอพักใกล้ ๆแถวมหาลัยเอาก็ได้ แถวนี้บ้านเป็นหลัง
สองชั้นแบบเรา เค้าปล่อยให้คนเช่าเดือนตั้งสี่พันแน่ะ  ค่าเช่าหอของวีประมาณพันห้าเอง รวมน้ำไฟแล้วด้วย
ตะหาก อย่างน้อยยังเหลือเงิน เป็นค่าใช้จ่ายตอนวีเรียนอีกเดือนละสองพันห้า พี่จะได้ไม่ต้องเป็นภาระเรื่องนี้  
เงินเดือนราชการไม่เยอะเหมือนทำกับบริษัทฯ ใช่เปล่าล่ะ..พี่ไปบรรจุรับตำแหน่งใหม่ด้วย จะได้สักเท่าไหร่กัน ขืนแบ่งมาให้วีเดือนละสองพันเหมือนเดิมแล้วล่ะก็  วีว่าได้กินแกลบกันแน่คราวนี้ ที่สำคัญวีจะได้เช่าหอใกล้ ๆ มหาลัย ไม่ต้องเสียค่ารถไปกลับด้วย เวลาซ้อมกลับมืดค่ำมาก ก็จะได้ไม่ต้องถึงบ้านดึก มีเวลาอ่านหนังสือทำอะไรได้อีกตั้งเยอะไม่ต้องทิ้งเวลาไปเปล่า ๆ บนรถเมลล์ พี่ว่าดีไหมเอาอย่างวีว่า”  ผมแสดงความคิดเห็นไปล่ะ
รู้ว่าเงินเดือนข้าราชการไม่เยอะเท่ากับทำงานบริษัทฯ เอกชนเหมือนที่พี่ทำหรอก   ถึงจะมีวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ และวันนักขัตฤกษ์ก็เถอะ ที่คนเขาอยากทำราชการเพราะสวัสดิการด้านอื่นมันดีกว่า และมั่นคงเรื่ององค์กร เพราะเป็นหน่วยงานของรัฐตะหากผมเห็นด้วยและดีใจที่พี่ผมสอบติดและได้งาน ถึงจะย้ายไปทำที่นครสวรรค์ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะงานแบบนี้ ต้องมีการหมุนเวียนสับเปลี่ยนโยกย้าย เพื่อให้ตนเองได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง
พี่ผมอายุ 26  ยังมีโอกาสเติบโตไปได้ไกล อีกอย่างผมเชื่อฝีมือการทำงานของพี่ตัวเอง  ดูอย่างบริษัทฯที่ทำ  เจ้านายยังรักและเอ็นดูพี่ผมขนาดนี้  ไม่งั้นคงไม่มีการเลี้ยงส่ง  แถมให้รถบริษัทฯ มาขนของไปส่งถึงนครสวรรค์ให้หรอกนี่แสดงให้เห็นว่าพี่ผมเป็นที่รักของเพื่อนร่วมงานและนายจ้างแค่ไหน  ผมรู้สึกภูมิใจในตัวพี่มากจริง ๆ
“ถ้าวีคิดว่า..วีอยู่ได้ และสามารถบริหารจัดการเรื่องค่าเช่าเอามาเป็นค่าใช้จ่ายดูแลตัวเอง ระหว่างเรียนโดยไม่มีปัญหา..พี่ก็เห็นด้วยนะ ก็จริงอย่างวีว่า เงินเดือนพี่ลดลงไปกว่าหนึ่งในสาม คงต้องใช้จ่ายประหยัดขึ้นกว่าเดิม แต่เมื่อตัดภาระเรื่องที่ต้องจัดสรรคค่าใช้จ่ายให้วีเดือนละสองพันออก กลับจะทำให้มีเงินเหลือเพิ่มขึ้นอีกตะหาก เพราะต่างจังหวัดค่าครองชีพไม่สูงเท่ากรุงเทพฯ หนำซ้ำค่ารถค่าราพี่ก็ไม่ต้องจ่ายด้วย เพราะบ้านพักข้าราชการอยู่ในบริเวณกรม xx นั่นแหล่ะ ส่วนวีก็มีเงินเพิ่มจากค่าเช่าบ้านมากขึ้นด้วย จากเดือนละสองพันเป็นสองพันห้า   ค่าใช้จ่ายเรื่องการเดินทางก็ตัดออกไปได้อีก ถ้าอยู่หอแถวมหาลัยก็ใกล้ดีด้วย   รวม ๆ แล้วมีแต่ข้อดีไม่มีข้อเสีย เพียงแต่พี่คงขนเครื่องครัวของใช้ไปเยอะขึ้น ต้องบอกเจ้านายพรุ่งนี้ว่าขอเปลี่ยนเป็นรถหกล้อแทนรถปิกอัพดีกว่า..จะได้ขนไปหมด ดีหน่อยที่บ้านพักข้าราชการเค้าให้อยู่ห้องแถวติดกันเป็นหลัง ๆ วีว่างก็นั่งรถไปเยี่ยมพี่นะนอนคืนสองคืนวันหยุดเสาร์อาทิตย์ คิดว่าพี่ทำงานที่นั่นมีเวลาที่เราพี่น้องได้สังสรรค์กันแล้วหล่ะ  
งานราชการเข้าแปดโมงเลิกสี่โมงเป๊ะ..ไม่มีเลทมีเพิ่ม แถมเสาร์อาทิตย์พี่ก็มีวันหยุดด้วย คราวนี้วันหยุดติดกันยาวพี่จะได้กลับไปเยี่ยมแม่กับพี่ ๆน้อง ๆเราซะที ได้มีเวลาเป็นของตัวเองบ้างมันดีกว่ากันก็อีตรงนี้แหล่ะ
งานบริษัทฯถึงเงินจะเยอะแต่ก็เหนื่อย..วันหยุดก็น้อย แถมเสียเวลาเดินทางบนท้องถนนอีกตะหาก ออกจากบ้านก็ก่อนเจ็ดโมง กว่าจะเลิกงานก็ห้าโมงกลับถึงบ้านทุ่มหนึ่งเข้าไปแล้ว คุณภาพชีวิตผูกติดกับเวลาซะส่วนใหญ่
ดูเราสองคนพี่น้องสิ อยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆวันๆ แทบไม่มีเวลาเจอะเจอกันเลย เอาล่ะ..ตกลงวีหาหอได้เลย
พี่จะให้เงินไปวางมัดจำล่วงหน้าแล้วติดประกาศให้คนเช่าบ้านเราทันที จะได้ลงตัวไว ๆพี่จะได้ไม่ต้องห่วง..
ตัดภาระวุ่นวายได้ จะได้ตั้งหน้าตั้งตาทำงานได้เต็มที่ ตกลงตามนี้แหล่ะ”
แล้วผมกับพี่สาวก็สรุป  เห็นพ้องต้องกันตามข้อเสนอแนะของผม เมื่อเป็นดังนี้เลยกะว่าจะรบกวน พี่ชายพาไปเซอร์เวย์ดูหอแถวมหาลัยวันนี้เลย อย่างน้อยพี่เค้าเป็นศิษย์เก่าของมหาลัยอยู่แล้ว ย่อมรู้ที่ทางดีกว่าผม..อาจได้คำแนะนำดีดี จะได้รีบดำเนินการให้เรียบร้อย คิดได้ดังนั้นผมรีบกดโทรศัพท์ยกหูโทรไปบอกพี่ชายทันที
ตามเบอร์บ้านที่ให้ผมไว้ เสียงผู้หญิงรับสายพูดไทยยังสำเนียงเพี้ยนๆอยู่นะนั้น น่าจะเป็นคนรับใช้บ้านแก  
ก่อนให้ผมถือสายรอไม่ถึงสองนาที..พี่ชายก็มารับ ผมเลยแจ้งความจำนงค์ให้พี่แกทราบทันที ปรากฎว่าพี่เค้าใจดีมาก..รับเป็นธุระพาผมไปดูหอพัก แถมยังบอกด้วยว่าแกรู้จักหอพักดีดี และสนิทกับเจ้าของหอแถว
นั่นด้วย  ไม่ใช่ปัญหาที่จะจัดการเรื่องนี้ให้ผมเสร็จจากธุระของผมแล้วค่อยไปดูหนังเดินดูของกันต่อ
ตามโปรแกรมเดิม  ผมยอมรับว่ารู้สึกดีกับพี่เค้ามาก ดูเค้าเป็นคนมีน้ำใจแถมใจดีอีกตะหาก  วางหูเสร็จผมเล่าให้พี่สาวฟัง..พี่เค้าก็รับทราบไว้ จากนั้นรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเก่ง  ก็ง่าย ๆ เกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีดำธรรมดาทั่วไป รองเท้าผ้าใบใส่สบาย ๆไม่ลืมนาฬิกาข้อมือเรือนที่ใช้ประจำ พร้อมกระเป๋าสะพายใบเก่ง
แค่นี้ผมก็พร้อมแล้วครับ นั่งรถไปหาแกตามที่นัดกันไว้ตรงสนามหลวงทันที ผมมาถึงพี่แกมารอผมอยู่ก่อนแล้ว
“หวัดดีครับพี่ โทษทีครับผมมาเลทไปกว่าสิบนาทีแน่ะ”  ต้องรีบขอโทษแกให้ไว  ไม่คิดว่าวันอาทิตย์รถดันติด อุตส่าห์เผื่อเวลาไว้แล้วนะตอนออกจากบ้าน  ดันเจออุบัติเหตุรถแท็กซี่ชนกับรถเก๋งเข้าให้ ทำให้รถติดเลยมาสายอย่างที่เห็น
“อืม..ไม่เป็นไร พี่ก็เพิ่งมาถึงเมื่อตะกี้นี้เอง ยังคิดว่ามาสายคงทำให้เรารอซะอีก โชคดีที่เราเองก็มาไม่ต่างกัน..
ถือว่าไม่มีใครรอใคร เจ๋ากันเน่อะ” แกยังอารมณ์ดีมาตลกเล่นกับผมอีก  ไม่รู้แกเพิ่งมาจริงหรือเปล่า หรือแค่ต้องการทำให้ผมรู้สึกดีถึงไม่พูดแบบนั้นก็ไม่รู้  แต่ในที่สุดผมก็มานั่งบนรถคันหรู BMW  สีดำเข้ม พาให้เกร็งไปเหมือนกัน  ไม่เคยนั่งรถราคาแพงเบาะนิ่มขนาดนี้ แกคงมอง ๆ รู้ว่าผมเกร็ง นอกจากจะมีน้ำใจคาดเข็มขัดนิรภัยให้แล้ว ยังเปิดเพลงให้ฟังเพื่อสร้างบรรยากาศให้เป็นกันเองสบาย ๆอีก ขอบอกว่าเพลงดังในตอนนั้นก็โน้นเลย พริกขี้หนูของพี่เบิร์ดนั่นแหล่ะ แหมย้อนไปซะเก่ากึกเหมือนกัน แต่สมัยนั้นนะกำลังฮิต รวมถึงเพลงของสามโทนเจ้าภาพจงเจริญ  น้ำพริกปลาทูของสามารถฯ เด็กรุ่นใหม่คงไม่ทันกันหรอก นี่แหล่ะเพลงก็ประมาณอย่างที่พูดให้ฟังอ่ะแหล่ะ บรรยากาศก็สนุก ๆ คึกคักในรถ ยิ่งตอนนี้ใกล้เทศกาลสงกรานต์
แล้วด้วย  เหลืออีกไม่กี่วัน เพราะผมทำงานช่วงซัมเมอร์พอดีเพลงฮิตเหล่านี้เลยมักได้ยิน  สถานที่ต่าง ๆเปิดฟังกันกระหึ่ม
พี่แกพาผมมาตระเวนดูหอพัก ตามที่บอกนั่นแหล่ะ รู้สึกแกจะคล่องมาก สมกับเป็นถิ่นเก่าที่แกย้ำจนรองเท้าสึก เพราะเป็นนิสิตที่นี้มาแล้วสี่ปี แต่ใครต่อใครก็ยังจำแกได้ มีแซววีรกรรมให้ฟังอีกว่า เมื่อก่อนแก่คลาสโนว์วาป๊อปปูล่าขนาดไหน แกก็ยิ้มเขิน ๆ กับคำแซวจากลุง ๆป้า ๆ เจ้าของหอที่พาผมไปแวะดู จนในที่สุดผมก็ตกลงเลือกหอถูกใจได้หอหนึ่ง  เลยมหาลัยมาไม่ไกลเท่าไหร่ ราคาก็ตรงตามที่บอกแถมมีเฟอร์นิเจอร์พร้อม พวกตู้ เตียง ฯลฯแทบไม่ต้องขนของอะไรมาให้ยุ่งยาก เป็นห้องแอร์อีกตะหาก..หรูซะไม่มี   ระบบดูแลความปลอดภัยก็เยี่ยม ถึงจะเป็นหอรวมก็ตามเถอะ แต่โดยรวมแล้วไฮโซใช่ย่อยถูกใจผมมาก..มีว่างห้องริมสุดชั้นสามพอดี บรรยากาศตรงระเบียงด้านนอกมองเห็นมหาลัยผมด้วยลมพัดโกรกตลอด ผมรีบโทรกลับเข้าบ้าน ใช้โทรศัทพ์ที่หอนั่นแหล่ะ เพื่อบอกให้พี่สาวรู้  พี่ผมก็ดีใจที่ผมได้ที่พักลงตัวเร็ว ผมจัดการกดตังค์ซึ่งพี่สาวผมจัดการโอนให้เลยรอไม่ถึงยี่สิบนาทีทำเรื่องมัดจำวางเงินล่วงหน้าเรียบร้อย หมดไปสี่พันห้าร้อยพอดิบพอดี
แต่มีข้อแม้ว่าผมจะย้ายเข้ามาอยู่วันที่ 1 พฤษภาคม ซึ่งตอนแรกเจ้าของหอก็มีท่าทางตะกุกตะกักเหมือนจะไม่ยอม ทั้งที่นับจากวันนี้เหลือไม่ถึงยี่สิบวัน แกคงคิดว่าไม่อยากให้หอว่างเสียรายได้เฉยๆแต่พี่ชายคุยกับแกอีท่าไหนไม่รู้สุดท้ายแกถึงยอม ผมมารู้ตอนหลังว่าพี่ชายแอบให้ค่าเสียเวลาไปพันหนึ่ง..โดยไม่บอกผม  มิน่าทำไมแกยอมง่ายจังเสร็จจากนั้นแกก็พาผมขับรถตรงดิ่งมาแถวประตูน้ำทันที  โดยวางโปรแกรมว่าจะเดินดูของ
ตรงประตูน้ำกันก่อน แล้วสักสี่โมงค่อยไปดูหนังสักเรื่อง..จากนั้นพาผมกินข้าวมื้อเย็นเสร็จจะพาไปส่งบ้าน  
เรามาถึงประตูน้ำก็บ่ายแก่ ๆแล้ว แกจัดการพาผมไปนั่งกินร้านอาหารฮาลานชื่อดังหลังตึกใบหยก..อร่อยมาก ผมเพิ่งกินอาหารฮาลานครั้งแรก ตอนแรกไม่รู้ว่าอาหารฮาลาน
คืออะไร นั่นแหล่ะเป็นการเปิดโลกทัศน์ ถึงบอกคนเราบางครั้งเราก็ไม่รู้จักว่าอะไรเป็นอะไรอาหารฮาลานคืออาหารอิสลาม ร้านนี้เค้าทำอร่อยมาก..คนทานเยอะ และก็ราคาตามคุณภาพเสร็จจากทานอาหาร แกก็พาผมตระเวนดูของ ส่วนใหญ่พี่แกชอบดูพวกของเก่า ๆ แนวศิลปะโบราณอะไรประมาณนี้ เช่นรูปปั้นเก่า ๆเศียรพระที่ดูขลัง ๆ บ้างไรบ้างสุดท้ายแกได้ภาพวาดมาสองรูป รวมกันแล้วราคาหลายพัน ส่วนผมแกซื้อเสื้อนักศึกษา
สีขาวให้สี่ตัว  เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์อีกอย่างละชุด..หมดเงินก็เป็นพัน ผมโครตเกรงใจแกเลย  แต่ทำไงได้แกเล่นทั้งยัดทั้งเยียดทำเสียงดุใส่อีก หากผมปฏิเสธไม่รับของที่แกจะให้ บอกว่าถ้าเป็นน้องชายแก..ก็ไม่ต้องคิดมากอะไรประมาณนั้น เจอไม้นี้เข้า  ผมก็ปฏิเสธไม่ลงต้องรับเอามาจนได้ พวกผมเอาของไปเก็บไว้หลังรถอะ
แหล่ะ  ดูนาฬิกาสี่โมงกว่าเข้าไปแล้ว แกก็พาผมมาที่มาบุญครองเลยทันที สมัยนั้นส่วนใหญ่วัยรุ่นชอบ
มาเดินมาบุญครองกัน แกพาขึ้นมาชั้นบนสุด เพื่อเลือกโปรแกรมหนังที่จะดู ได้หนังฮอลิวู๊ดเรื่องดังพอดี นั้นเลยประเภทสงครามอ่ะแหล่ะ นำแสดงโดยซิลเวสเตอร์ สตาร์โลนตอนนั้นพี่เค้าแรมโบ้กำลังมาแรง รอเวลากว่าสามสิบนาทีได้ดูรอบห้าโมงเย็นแกเลยชวนมานั่งร้านกาแฟหาไรดื่มรอไปพลางๆ ก่อน พี่แกพาผมเดินเข้ามา
ในร้าน เลือกโต๊ะริมกระจกติดทางเดิน ได้ที่นั่งเรียบร้อยสั่งอะไรเสร็จ ระหว่างที่รอของที่สั่งอยู่นั้น
จะว่าโลกมันกลมก็คงจะใช่ แต่สำหรับผม..ผมว่าโลกของผมมันทั้งกลมทั้งเบี้ยว เพราะข้างนอกตรงทางเดินชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินมาด้วยกัน ดันหันมาเห็นผมเข้าให้อีก เป็นใครไม่ได้..อยากที่ทุกท่านคิดนั่นแหล่ะ ไอ้-เอี้ย-กลมาในชุดหล่อเต็มเสต็ป  ยอมรับครับถึงมันจะดำแต่มันก็เท่ห์และเด่นมาก ยิ่งมาเดินกับสาวสวยน่ารักด้วยแล้ว
ยิ่งเด่นเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงคนนี้ทุกคนต้องแปลกใจที่ไม่ใช่น้องดา แต่กลับเป็นน้องเกศ...............ใช้ครับ-เอี้ย-กลสิทธิ์..ในที่สุดมันก็สามารถมาก คว้าน้องเกศมาเดินควงกันสองคนในมาบุญครอง แถมท่าทางที่แสดงออก
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคบกันในฐานะไหน ก็นะ..เล่นจับมือกันเดินแบบนั้น ใครดูไม่ออกก็โง่แล้ว น้องเกศเห็นผมก็ยิ้มหวานมาให้..ผมก็ยิ้มตอบ ในขณะที่ตัว-เอี้ย-มันกลับ ไม่แสดงอาการอะไร มีแค่มองจ้องผมนิ่ง ๆไอ้ผมเมื่อมันไม่อยากทักทายผมก็เลยเฉย ๆ พี่ชายเห็นผมมองสองคนนั่น..และเห็นน้องเกศยิ้มมียกมือขึ้นทักผมผ่านกระจก  
แกก็ก้มหน้ากระซิบถามผมว่าใครกันดูสวยน่ารักดี ผมก็ตอบแกไปว่ารุ่นน้องที่โรงเรียนเดิมท่าทางที่แกก้มมากระซิบถาม..มันก็คงดูแปลก ๆไปนิดเหมือนกัน ที่จริงไม่เห็นจำเป็น ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ร้านเค้าก็ไม่ได้ห้ามใช้เสียงพูดคุยอะไร ผมก็ไม่เข้าใจว่าแกทำไมถึงต้องกระซิบ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแกหรอกครับ..เมื่อถามมาผมก็ตอบแกไป แต่ว่าภาพด้านข้างที่คนไม่รู้ มองเพียงผิวเผินเหมือนแกจะหอมแก้มผมซะงั้น เพราะปากแกกระซิบตรงหูผมนะสิ เห็นน้องเกศมองมาหน้าแดงก่ำ ไอ้ผมก็หน้าเหว่อสิครับ ดูก็รู้ว่าน้องเค้าคิดไปถึงไหนแล้วนั่น
ส่วน-เอี้ย-ตัวข้าง ๆ จ้องผมเขม็งตาแม่งดุโคตร อารมณ์มันถ้าให้ผมเดาอ่ะนะ  เหมือนตอนมันโกรธและกระทืบยำตีนผมประมาณนั่นแหล่ะ หน้ามันตอนนั้นกับตอนนี้แบบเดียวกันแป๊ะ ผมชักหวาด ๆพิลึก คิดว่ามันจะเดิน
ผ่านไป  ที่ไหนได้มันกับจูงมือน้องเกศพากันเดินอ้อมไปเข้าประตูร้านมาซะงั้น.....หวาย...ตายละกู...มันคงตรงมาที่ผมนั่งแน่ๆ เอาไงดีหว่า.........?
Part  26
คาดไม่ถึง.
เป็นดังคาด  น้องเกศยิ้มทักผมอีกครั้ง ก่อนพูดว่า
“ขอเกศนั่งด้วยคนได้ไหมค่ะ พี่วี..สะดวกหรือเปล่า?”  ผมยังไม่ทันตอบ พี่ชายกลับเป็นฝ่ายลุกขึ้นผายมือเชิญน้องเค้านั่งซะนี่
“ตามสบายเลยครับ”  แถมแกย้ายข้างมานั่งแหมะฝั่งเดียวกับผม ให้น้องเกศกับ-เอี้ย-กลมันนั่งฝั่งตรงข้าม น้องเกศนั่งตรงข้ามผม ส่วน-เอี้ย-กลนั่งตรงข้ามพี่ชายผมแก้ไขบรรยากาศอึดอัดจาก-เอี้ย-กลตอนนี้  โดยออกลูกตีซี้แนะนำให้รู้จักกันซะก่อน
“พี่ชายครับ..นี่กลเพื่อนผม และน้องเกศรุ่นน้องที่โรงเรียนครับ  เอ่อกลมึง..น้องเกศนี่พี่ชายรุ่นพี่มหาลัยที่พี่จะเรียนเทอมหน้า”  ไอ้กลมันหรี่ตามองหน้าผมประมาณว่ามึงแน่ใจรุ่นพี่?..ประมาณนั้น..รู้สึกอึดอัดชะมัด  
แต่ก็แกล้งทำเมินไม่เห็นคำถามในแววตามันซะ พี่ชายกลับย้อนคำตอบผมขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้น
“นั่นแค่ส่วนหนึ่งครับ ที่ถูกต้องคือวีเป็นน้องชายพี่ตะหาก ไม่ใช่แค่อดีตรุ่นพี่ที่สถาบัน เพราะพี่จบมาสามปีแล้วแหล่ะ...หึ..หึ..หึ!.”  ผมจะทำไงได้ มันก็เรื่องจริงที่พี่เค้าพูด เลยยักหน้ายิ้มรับไปกลับคำพูดของพี่เค้าเป็นการยืนยันอีกที -เอี้ย-กลมันจ้องผมแม่งตาขวางเลยทีนี้ กูทำไรให้มึงไม่พอใจว้า?..อย่ามองกูแบบนี้นะโว้ย!..โอ้ย..
ขนลุกแล้วเห่อะ  หนาว ๆ ร้อน ๆ กับสายตา-เอี้ย-นี่มันอ่ะ หาเรื่องชวนคุยดีกว่า
“กลมึงสั่งไร แล้วน้องเกศล่ะครับ รับอะไรดี”  พูดไม่รอเอาคำตอบ ผมกวักมือเรียกบริกรมาขัดตาทัพก่อน
เริ่มเห็นเงามาคุมาแต่ไกล  บริกรยกของที่พวกผมสั่งมาเสริฟพอดี พี่ชายสั่งคาบูชิโน่ สวนผมสั่งนมปั่นมีบราว์นี่กับช๊อทเค็กอย่างละชิ้น   
“โห้!..ของพี่วีน่ากินจัง สั่งอะไรค่ะ?”  น้องเกศถามผม
“พี่สั่งนมปั่นนะ น้องเกศรับด้วยไหม?”
“ตกลงค่ะ รบกวนเพิ่มนมปั่นอีกทีนะค่ะ”  น้องเค้าสั่งบริกรจดรายการ ..แต่-เอี้ย-กล  มันยังคงเอนตัวจ้องผมนิ่ง ๆ ไม่กระพริบตาเลยเห่อะ กระทั่งพี่ชายชวนมันคุยนั่นหล่ะ
“น้องกลสั่งอะไรดีครับ”  มันไม่ตอบ กลับยกยิ้มให้พี่เค้า แต่หันมาพูดกับผมซะงั้น
“วี..มึงรู้นิ ว่ากูชอบอะไร สั่งให้หน่อยดิ”  เวรแล้วไง..ผมไปรู้กับมันตอนไหนว่ามันชอบอะไรไม่เคยสนใจด้วยว่ามันสั่งอะไรยังไง เสือกโยนมาให้ผมเฉย จะตอบว่ากูไม่รู้  ก็เห็นน้องเกศหันมองยิ้ม ๆ เดี๋ยวจะว่าเพื่อนสนิทยังไงไม่รู้ว่ามันกินอะไร   เอาว่ะ?..อยากให้กูสั่งก็แม่งมั่วให้มันไปแหล่ะ
“เพิ่มเอสเพรซโซ่ร้อนแก้ว แยกครีมเทียมกับน้ำตาลให้ด้วยนะครับ”  พอผมพูดจบ มันยิ้มยกคิ้วกวนตีนใส่ผมอีก -เอี้ย-!..เห็นตัวมึงดำหรอก จึงสั่งรายการนี้ให้ไป  ดีกูไม่บอกเค้าแบล็คคอฟฟี่ พี่ชายเห็นดังนั้นเลยถามขึ้นมาทันที
“วีกับกลเป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรือครับ” ผมกำลังจะตอบเหมือนที่บอกกับพวกน้องเกศไปแต่ไม่ ทันแหล่ะ -เอี้ย-กลมันชิงตัดหน้าซะก่อน
“ไมครับ...พี่อยากรู้เพื่อ.?”  เริ่มแล้ว..กวนแล้วล่ะ..ท่าทางแบบนี้   นึกในใจไมมันไม่รักษาภาพพจน์ต่อหน้าน้องเกศว่ะ เพิ่งรู้ตอนหลังว่าน้องเกศชอบลุคนี้ของมัน ที่ตอนแรกมันจีบไม่ติด เพราะดันทำตัวสุภาพน้องเค้า
ไม่ชอบ  
พอตอนหลังขวานผ่าซากใส่น้องเค้ากลับวิ่งตามซะงั้น คือน้องเกศชอบคนหยิ่ง  พวกเล่นด้วยยาก..น้องชอบเอาชนะอะไรประมาณนั้น ที่เคยแอบชอบผม  เพราะเข้าใจว่าผมหยิ่งไม่ค่อยสนใจใคร เค้าคิดแบบนี้เลยกะจะ
จีบผม ตอน-เอี้ย-กลมันตามจีบ..น้องเค้าถึงไม่สนไง..พอตอนหลังมันไม่แคร์น้องเกศ เพราะมีน้องดาคอยมาหา
อยู่แล้ว จังหวะน้องเกศโทรคุยกับมันเพื่อถามถึงผมอีกครั้งมันเลยใส่น้องเค้าเป็นชุดจนหน้าเหว่อ ตั้งแต่นั้นน้องเกศกลับเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหามันซะงั้นถ้าเป็นอย่างนั้น-เอี้ย-กลมันก็พูดถูก ว่าน้องเค้าชั่วโมงบินไม่ธรรมดา ที่มันเคยด่าผมไว้ว่าไม่ทันใครเค้าหรอก แต่ช่างเถอะ..ถือว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว ไม่ได้คิดไรมาก มาพูดเรื่องตรงหน้าดีกว่า
“หึ..หึ..เปล่าหรอกครับ พี่เห็นกลกับวีแตกต่างกันสุดขั้ว พอบอกเป็นเพื่อนสนิทกัน พี่เลยสงสัยนิดหน่อย
นะครับ”  พี่ชายยังตอบอย่างผู้ใหญ่ใจเย็น ส่วนผมนะหรือหน้าเจื่อนไปกับพฤติกรรม-เอี้ย-นี่มันแล้วแหล่ะ
“แตกต่างยังไง ไหนลองบอกให้ผมฟังหน่อยดิ”  มันไม่หยุดครับ มีต่ออีก
“ก็นะ..วีดูนิ่ง ๆเรียบ ๆ แต่กลเหมือนพวกไฮเปอร์..ประมาณนั้น พี่เลยแปลกใจ..ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ต่างกัน
ดีเน่อะ”  พี่แกก็ยังไปของแกนิ่ม ๆ ยิ้มแย้มตลอดเวลาพูด ส่วน-เอี้ย-กลหน้ามันนิ่งไปหล่ะ  หน้าแบบนี้ผมรู้ดีว่าภายในกำลังโมโหแน่นอน.. ประมาณโดนเค้าว่าทางอ้อมไงล่ะ
“ผมกับวี เป็นเพื่อนสนิทมานานแล้วครับ ยิ่งพักหลังด้วยแล้ว ยิ่งสนิทมากกว่าเก่าอีก จริงไหมว่ะวี?”
ไอ้เชี้ยเอ้ย!..มึงจะถามกูทำเพื่อ นรกแสรดๆ.
“จริงครับพี่..นอกจากกลแล้วยังมีไอ้ก๋อย ไอ้ต่อ ไอ้วิทย์ ไอ้นัทอีก ที่ไม่ได้มาด้วย พวกมันไปไหนว่ะกล?”  ผมก็ไหลไปตามน้ำล่ะครับ แถมเปลี่ยนหัวข้อให้มันห่างไปหน่อย อย่าวนเวียนแถวนี้เลยยิ่งดี
“กูนัดน้องเกศมาดูหนัง พวกมันไม่ได้มาด้วย”  มันเริ่มพูดน้ำเสียงดีขึ้นแหล่ะ ส่วนน้องเกศยักหน้ายิ้มอาย ๆ
ให้ผมอีก
“ตกลง..คบกันแล้วใช่เปล่านี่ พี่ต้องแสดงความยินดีด้วยไหม?”  ผมเลยถือโอกาส แหย่น้องเกศเล่นดีกว่า
“บ้า!..พี่วี..คบเคิ๊บไรกัน  ไม่ใช่สักหน่อยเห่อะ!”  น้องเค้าอายม้วนแล้วครับ ตอบแบบนี้ไม่ต้องบอกว่ายังไง
อะไรกัน แต่ทานโทษ....
“ถามพี่ก่อนไหม ว่าพี่คบกับเกศป่าวเห่อะ!...ที่มาด้วยเนี๊ยะ!..ใครชวนกันแน่..หึหึหึ!.” พระเจ้า!..สุภาพบุรุษสาด..เบรคผู้หญิงกลางวงซะงั้น แต่น้องเกศกลับตอบว่า
“พี่กลอ่ะ...อย่ามาเผากันนะ เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย ถึงเกศจะชวน..ถ้าตัวเองไม่อยากมา ใครบังคับได้เปล่า...ชิ..
ทำเป็นมาพูด”  นั่นไง..ผมกับพี่ชายหันมองตากันไปมา งงกับพวกเค้าครับ ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก  เข้ากันได้ดีจริง ๆ อ่าห่ะ..!
“เข้าข้างตัวเองเยอะไปแหร่ะ..เป็นเมื่อก่อนไม่เถียงหรอก ที่มาด้วยนี่..ใครไปลากถึงหอก็ไม่รู้ มองกูไม...มีปัญหาว่างั้น?”  พูดจบหันมาเหวใส่ผมซะงั้น..เชี้ยจริง ก็มึงพูดเสือกไม่ให้กูมอง มึงจะรู้ไหมว่าคนฟัง ๆ มึงพูดอยู่ มารยาทการฟังก็ต้องมองหน้าคนพูดดิ   -เอี้ย-นิ..ไม่ได้บอกว่าห้ามฟังนี่...สาด  เสือกหม้อกันกลางโต๊ะ
ก่อนที่ผมจะทันได้อ้าปากเถียงไรมัน รายการที่พวกมันสั่งก็มาเสริฟพอดี  เลยเบรคไปโดยปริยาย กลับมาสนใจกินดื่มกันไป เพราะพี่ชายดักคอก่อนว่า
“เหลือเวลาแค่สิบนาที  พี่กับวีขอตัวแยกไปดูหนังก่อนนะครับ จองตั๋วไว้แล้ว มื้อนี้พี่เลี้ยงเองถือว่าได้รู้จักน้อง ๆ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ”  ตามสไตล์ แกรัวของแกม้วนเดียวจบ-เอี้ย-กลถามประโยคเดียวคือ
“วี..มึงดูหนังต่อหรือว่ะ!...เลิกกี่ทุ่ม?.”  ผมมองหน้ามันงง ๆ เสือกถามกูไม แต่ก็ตอบมันไป
“ก็คงราว ๆ ทุ่มหนึ่งแหล่ะ หนังฉายห้าโมงนี่ มึงถามไม?”  ผมถามมันกลับ
“ดีเลย กูกับเกศก็ดู..เรื่องเดียวกันเปล่า มึงดูเรื่องไร.”  มันถามต่อ ผมมองหน้าพี่ชาย พี่เค้าเลยเป็นฝ่ายตอบ
มันแทน
“เรื่อง xxxxx...ตกลงเรื่องเดียวกันไหม?”  โชคดีหน่อยหนังคนละเรื่อง มันยังไม่จบกลับพูดต่ออีกว่า
“งั้นเลิกแล้วรอกูหน้าโรง เดี๋ยวกลับพร้อมพวกกู”  นี่มันกำลังสั่งผมใช่ไหม แต่ผมก็ยังไม่ทันได้ตอบ  
เพราะ.....
“พี่เอารถมานะครับ เราแวะซื้อของกันมา..พี่จะไปส่งวีที่บ้าน น้องกลกับน้องเกศกลับรถพี่ก็ได้นะ ให้แวะส่งที่ไหนดีครับ”  น้ำใจมากพี่ชาย -เอี้ย-มันมีศักดิ์ศรี มันต้องปฏิเสธอย่างแข็งขันแน่ แต่....
“ดีเลย..ประหยัดค่าแท็กซี่ งั้นกลับด้วยเลยล่ะกัน ตกลงเจอหน้าโรง..หนังเลิก..พวกผมไปนะ อืม..ขอบคุณมากที่เลี้ยงมือนี้ ประหยัดตังค์ด้วย..ไปล่ะวี”  ผมคิดผิด..เป็นไงยอดชายนายกลสิทธิ์ ยี่ห้อนี้มีที่เดียว น้องเกศรีบลุกเกาะแขนมันแจ ซึ่งเป็นอะไรที่ผมผิดคาดมากมาย
เดือนกว่า ๆ ผมตกข่าวไปเยอะหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกับพวกมันมานั่งนึกๆดู  แล้วที่กูทำไป มันเหลือประโยชน์ให้ใครเล่านี้ในเมื่อทั้งน้องดากับน้องเกศ พากันวิ่งตาม-เอี้ย-กลมันซะงั้น แต่ก็ได้แค่คิดสุดแต่ชีวิตของแต่ละคนผมกับพี่ชายเลยพากันไปดูหนังต่อตามนั้น...

GBOMK

ขอบคุณคับ {:6_164:}

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณนะครับ

nattan010

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ

otheraom

ขอบคุณครับ

thine

ขอบคุณมากครับ

อภิชาติ

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

อภิชาติ

ขอบคุณครับ

taira

ขอบคุนคุนวีคับ