เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 27 - 28 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เดือนกว่า ๆ ผมตกข่าวไปเยอะหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกับพวกมันมานั่งนึกๆดู  แล้วที่กูทำไป มันเหลือประโยชน์ให้ใครเล่านี้ในเมื่อทั้งน้องดากับน้องเกศ พากันวิ่งตาม-เอี้ย-กลมันซะงั้น แต่ก็ได้แค่คิดสุดแต่ชีวิตของแต่ละคนผมกับพี่ชายเลยพากันไปดูหนังต่อตามนั้น...
Part  27
รู้จักพี่สาว.
หนังที่ดูเป็นหนังสงคราม สนุกมันส์สุดเหวี่ยง แต่ผมกับคิดว่าสงครามชีวิต กำลังรออยู่ยังไม่รู้ออกหัวหรือก้อย เฮ้อ!...อาการกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกบอกใครไม่ได้มันเป็นความทรมานที่หนักอกจริง ๆ
ผมกับพี่ชายออกจากโรงหนังมา เห็น-เอี้ย-กลกับน้องเกศยืนรออยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าโรงมันเลิกก่อน-เอี้ย-กลมันเห็นผมเดินออกมาพร้อมพี่ชาย หันมายกยิ้มให้นิด ๆ แต่ผมว่ารอยยิ้มมันเย็นยะเยือกชะมัด
“อ้าว!..น้องกลน้องเกศ รอพวกพี่นานหรือยังครับ”  พี่ชายเปิดประเด็นทักทาย
“อ๋อ!..ไม่นานหรอกค่ะ พวกเราเพิ่งออกมาเหมือนกัน”  น้องเกศชิงตอบก่อน
“งั้น!..ไปกันเลยไหม?” พี่ชายยังผูกขาดการสนทนา ตามมารยาทผู้ใหญ่ที่น่ารัก
“ดีค่ะ..ไปเลยดีกว่า”
“แวะหาไรกินระหว่างทางสะดวกไหม เผอิญพี่รู้จักร้านแถวเยาวราชอยู่ร้านหนึ่ง ขายเป็ดพะโล้ ต้มเลือดหมู ฯลฯ เจ้าอร่อยเลยหล่ะ พวกเราว่าไง”  ยังมีกะใจห่วงกระเพาะทุกคนอีก
“ก็ดีค่ะ...ไปกันเลยค่ะพี่”  สรุป...น้องเกศกับพี่ชายผูกขาดการตัดสินใจ พูดคุยกันอยู่สองคน ในขณะที่กลสิทธิ์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ เก็กหน้าเข้มนิ่ง ๆ ส่วนผมได้แต่ฟังยิ้ม ๆ คิดว่าตนเองเป็นส่วนประกอบดีที่สุด
ขบวนพวกเราพามาถึงร้านดังกล่าว อยู่ริมถนนสายหลักเส้นเยาวราช คนเยอะไม่ใช่น้อย ต้องยืนรอโต๊ะว่างเกือบห้านาที ระหว่างรอพี่ชายชวนผมไปเดินซื้อเกาลัด โดยให้น้องเกศกับ-เอี้ย-กลมันรอจองโต๊ะ ก่อนเดินออกมาผมเหลือบเห็นสายตา-เอี้ย-มองผมเขม็งไม่รู้มันคิดไร..ตั้งกะนั่งรถมาแล้ว ผมนั่งหน้าคู่พี่ชาย -เอี้ย-กลกับน้องเกศ
นั่งหลัง โดยน้องเกศผูกขาดคุยกับพี่ชายกันสองคน มีถามผมบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนใหญ่ก็สองคนอ่ะแหล่ะคุยกันเอง ส่วน-เอี้ย-ด้านหลังมองผมเขม็งไม่รู้ไรมันนักหนา เห็นผ่านกระจกส่องหลัง  ผมอึดอัดลึก ๆบอกไม่ถูก
ได้เกาลัดมาโลหนึ่ง ก็กลับมาที่ร้านปรากฎ-เอี้ย-กลกับน้องเกศได้โต๊ะแล้ว เข้าไปนั่งรอเรียบร้อย พวกผมเลยตามเข้าไป ผมนั่งติดกับน้องเกศและพี่ชาย แต่กลายเป็นนั่งตรงข้ามกับ-เอี้ย-กลมัน พี่ชายจัดการสั่งอาหารทั้งเป็ดพะโล้ ต้มเลือดหมู ต้มจืดมะระยัดไส้กระดูกอ่อน จั๊บฉ่าย ฯลฯร่วม ๆ กว่าเจ็ดแปดรายการ แต่ละอย่างอร่อยสมราคาที่พี่ชายการันตรีไว้ไม่ผิดถึงว่าคนเยอะชะมัด เราต่างกินกันโดยไม่มีใครพูดไรมากนัก
อาจเป็นเพราะร้านไม่มีความเป็นส่วนตัว โต๊ะแทบจะเบียดกันอยู่แล้ว ขืนมาพูดคุยคงไม่สะดวก ที่สำคัญร้านนี้เค้าเน้นกินเร็วไปเร็ว เพื่อให้โต๊ะว่างสำหรับลูกค้าที่รอคิวอยู่ มื้อนี้เจ้าภาพก็พี่ชายตามเคย -เอี้ย-กลมันจะจ่ายพี่เค้าไม่ยอมให้มันจ่ายเค้าบอกว่าเค้าทำงานมีเงินเดือนแล้ว น้อง ๆ ยังเรียนกันอยู่ไว้จบมีงานทำค่อยเลี้ยงคืนเค้าก็ได้
ยังมีเวลาคบหากันอีกยาวนาน ผมได้แต่ฟังยิ้ม ๆ ไม่ได้คิดไรมาก กลับขึ้นมานั่งรถ พี่ชายขับตรงดิ่งข้ามสะพานพุทธ เหลียวตรงสี่แยกบ้านแขก พาน้องเกศไปส่งแถววังหลังโรงบาลศิริราชก่อน ไปถึงปากซอยหน้าบ้าน
น้องเค้า ต้องรีบลงรถเพราะจอดนานไม่ได้ ร่ำลากันเรียบร้อยก็ออกรถ พี่ชายถามกลว่าให้ไปส่งที่ไหน
“น้องกล ให้พี่แวะส่งที่ไหนครับ?”
“ไปส่งวีก่อนเลยครับ เพราะไปบ้านวีใกล้กว่า บ้านผมอยู่หนองแขมไว้ขากลับ เดี๋ยวผมค่อยแวะต่อรถอีกที”  
ฟังแล้วงงกับมันชะมัด ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมมันไม่แวะลง แยกท่าพระแล้วต่อรถไปบ้านมันเสียล่ะ จะเสือกติดรถไปบ้านผมทำไม แต่คิดในทางดีมันคงต้องการนั่งเป็นเพื่อนพี่ชายขากลับจากบ้านผมละมั้ง พี่เค้าก็ไม่ได้ถามอะไร มียิ้มยักหน้าเข้าใจที่มันบอก พี่แกก็ขับตรงดิ่งมาส่งผม ประมาณสี่สิบนาทีก็มาถึงบ้านผม เลยถือโอกาสเชิญแกเข้ามาทานน้ำก่อน เพราะหน้าบ้านผมริมทางเว้าให้รถจอดแอบ ๆ ได้ไม่เกะกะถนนซอย..แกก็ตกลง
เราทั้งหมดจึงขนของท้ายรถถุงเสื้อนักศึกษา กับพวกเสื้อกางเกงยีนส์ที่แกซื้อให้ผม สองชุดนั่นแหล่ะเข้าไป
ในบ้าน ถึงบ้านก็สามทุ่มเกือบสี่ทุ่ม พี่สาวผมนั่งดูทีวีตรงโซฟา ผมเลยพาทั้งหมดแนะนำพี่สาวให้รู้จัก
“พี่ครับ นี่พี่ชายที่พาผมไปเลือกหอพักเมื่อกลางวัน แล้วนี่กลเพื่อนผมครับ พี่ชาย..กล..นี่พี่สาวผมเอง”
แล้วทั้งหมดก็ทำความรู้จักกัน ตามนิสัยที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี ของพี่ชายไม่ถึงห้านาที ก็นั่งคุยจ้อกับพี่สาวผม
คุยกันถึงเรื่องที่พี่สาวผมไปทำงานต่างจังหวัด หาคนมาเช่าบ้านไรประมาณนั้น พี่ชายมีเพื่อนหาบ้านเช่าเป็นหลังอยู่พอดี เดี๋ยวจะลองคุยกับเพื่อนให้ เพราะเค้าย้ายมาทำงานแบ็งค์สาขาจอมทอง  เลยอยากหาบ้านเป็นหลังใกล้ที่ทำงาน -เอี้ย-กลมันนั่งฟังนิ่ง ๆ ไม่ออกอาการไร จู่ ๆ มันก็พูดขึ้นว่า
“พี่ครับ..รบกวนขอใช้โทรศัพท์ โทรกลับเข้าบ้านแป๊ปนะครับ”
“ได้สิน้องกล เชิญตามสบายไปโทรเลยป่ะ!.”  พี่สาวผมก็อนุญาตให้มันใช้โทรศัพท์  ผมไม่รู้ว่ามันโทรไปหาใครยังไง เห็นมันลุกไปยืนโทรศัพท์คุยไรของมันอยู่สักแป๊ป ก็เดินกลับมาที่พวกเรานั่ง แล้วพูดขึ้นว่า
“ว้า!..แย่เลยผม ที่บ้านไม่มีใครอยู่สักคน ผมเลยโทรเข้าไปบ้านน้าใกล้ ๆ เห็นบอกว่าบ้านผมไปต่างจังหวัด
ล๊อคบ้านหมดเลยอ่ะครับ  ไอ้ผมก็ไม่มีกุญแจเข้าบ้านซะด้วย จะกลับหอก็ไม่มีใครอยู่แต่ละคนกลับบ้านหมด วันนี้วันอาทิตย์จะมากันก็พรุ่งนี้แหล่ะ ไม่รู้เอาไงดี..” ทุกคนหยุดฟังมันพูด..ผมก็งงกับมัน แต่จู่ ๆ พี่สาวผมก็พูดขึ้นมาว่า
“ถ้างั้นน้องกลนอนที่นี้สักคืนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยออกไปพร้อมกับวีก็ได้ วีออกจากบ้านก็แปดโมงกว่า ๆ โน้น
ดีไหมครับ?”  แล้วคิดว่าไงล่ะครับ ผมได้แต่อึ้ง ๆทำไรไม่ถูก แต่-เอี้ย-กลมันรีบตอบทันที
“ขอบคุณครับพี่ ดีเหมือนกันไว้พรุ่งนี้เช้าผมออกไปพร้อมวีก็ได้ครับ”  จบข่าว..ผมได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ทำไร
ได้ล่ะครับ..ก็ต้องเลยตามเลย พี่ชายอยู่สักครู่ก็ขอตัวกลับ ผมเดินออกไปส่งแกที่หน้าบ้าน ก่อนออกรถพี่แกพูดกับผมว่า
“แล้วไงพี่จะโทรมานะครับ ประมาณห้าทุ่มครึ่ง วีรอโทรศัพท์พี่ด้วยนะ พี่คงกลับถึงบ้านแล้ว จะโทรมาบอกได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อ่า..ครับ....ผมจะรอครับ พี่ขับรถดีดีนะครับ..โชคดีครับพี่ ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยครับ” ผมยกมือไหว้แก
แกก็ยกมือรับไหว้พร้อมกับยิ้มสว่างมาให้ผม ก่อนจะออกรถไปผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน-เอี้ย-กลยังนั่งคุยกับ
พี่ผมอยู่เลย ทีก่อนหน้านั่งเป็นพิกุลทองทีงี้พูดเป็นต่อยหอยพาพี่ผมหัวเราะร่วนซะงั้น ไม่รู้มันทำอีท่าไหน
ไมเข้ากับพี่ผมได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย พอพี่ผมเห็นผมเดินกลับเข้ามาก็พูดขึ้นว่า
“วี..ไงเดี๋ยวจัดการให้เพื่อนนอนด้วยนะ แล้วอย่าลืมหาเสื้อผ้าให้เพื่อนด้วยล่ะ  พาอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย
พี่ขอตัวขึ้นนอนก่อนนะ  พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้าทำงานวันสุดท้ายแล้ว อย่านอนดึกล่ะทั้งสองคน”  แกพูดจบ
-เอี้ย-กลก็ยิ้มให้แก แกยิ้มตอบก่อนจะเดินขึ้นกะไดไปห้องแกชั้นบน ทิ้งผมกับ-เอี้ย-กลอยู่กันสองคน ผมก็เก้อ ๆ
กัง ๆไปเหมือนกัน คิด ๆ-เอี้ย-กลมันมาบ้านผมสามครั้งแล้ว ครั้งแรกติดรถแท็กซี่มากับผม จุดประสงค์ตามมาดูบ้านผมโกหกมันหรือเปล่ารู้จักบ้านผมไว้ เกิดไรขึ้นมามันจะได้ตามผมถูก ครั้งที่สองมันพาพวกมารุมยำตีน
ผมถึงในบ้าน เพราะผมทำให้นัดมันกับน้องเกศล่มและครั้งนี้ครั้งที่สาม..ที่มันสามารถเข้ามาทำความรู้จักกับพี่ผมได้อย่างสนิทชิดเชื้อถึงขั้นขอค้างตะหาก เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่พี่ชายอยู่ด้วย มันถึงพูดน้อยแทบจะ
ไม่พูดเลย
เพราะมันไม่อยากให้พี่ชายจับได้ว่ามันไม่สนิทกับที่บ้านผม เพราะเคยพูดไว้ว่าเป็นเพื่อนสนิทผม มันไม่อยากเผยไต๋ให้พี่เค้าจับได้ว่ามันไม่สนิทไงล่ะ แต่พอพี่ชายกลับไปแล้ว เล่นตีซี้พี่สาวผมคุยกันยังกะรู้จักมาเป็นปี
ซะงั้น ที่นี้ไม่ต้องกลัวใครไม่รู้ว่าสนิทไม่สนิทแล้วมั้งก็มันเล่นเดินแต้มล่วงหน้าซะขนาดนั้น  เชื่อมันแล้วจริง ๆ ยี่ห้อกลสิทธิ์
“มึงจะให้กูนั่งอีกนานไหม?”  ผมหลุดจากพะวังความคิด จู่ ๆ มันดันสะกิดขึ้นมา
“มึงจะเอาไรล่ะ?”  ผมนึกว่ามันต้องการไร
“กูจะอาบน้ำ หรือมึงจะให้กูนอนโดยไม่ต้องอาบ กูไงก็ได้..กลัวคนนอนด้วยทนเหม็นไม่ไหว ตกลงเอาไง..
จะให้กูอาบเปล่า เหนียวตัวหมดแล้วเนี๊ยะ”  ผมไม่ตอบมัน  เดินไปเปิดประตูห้องหยิบผ้าขนหนู กางเกงกีฬาขาสั้นของผม กับเสื้อกล้ามออกมายื่นให้..มันรับไว้
“แล้วกูจะไปอาบได้ไง ไม่มีไรสักอย่าง”  มันคงหมายถึงพวกสบู่แชมพู..ผมไม่ตอบ เดินไปเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะวางโทรศัพท์ หยิบแปรงสีฟันอันใหม่มายื่นให้มันพร้อมกับชี้ห้องน้ำติดกับห้องนอนผมให้มัน
“ห้องน้ำอยู่นั่นใต้กะได สบู่แชมพูยาสีฟันของทุกอย่างอยู่ในชั้นติดผนังในห้องแหล่ะมึงเข้าไปอาบได้”  มันมองผม..มียักคิ้วกวนตีนผมอีก ก่อนจะเดินส่ายอาด ๆเข้าห้องน้ำไป ผมส่ายหน้ากับท่าทางมัน ก่อนจะเดินเข้าห้อง จัดการปูฟูกเปลี่ยนผ้าปูปอกหมอนใหม่ให้เรียบร้อยเสร็จแล้ว..ผมหยิบหมอนกับผ้าห่มออกมาวางตรงโซฟา
ชุดหนึ่ง กะว่าผมจะนอนตรงโซฟาตัวยาวนี่แหล่ะ  ให้-เอี้ย-กลมันนอนในห้องผมคนเดียว..สักครู่มันเดินออกมา มือถือผ้าขยี้หัวมันด้วย คงสระผมมามั้งเห็นเปียก ๆ เหลือบมองหมอนกับผ้าห่มผมตรงโซฟานิ่ง ๆ ก่อนจะยักหน้าถามว่าอะไร
“กูจะนอนตรงนี้ มึงไปนอนในห้องกูแล้วกัน กูปูฟูกเตรียมไว้ให้แล้ว" พูดจบผมเดินไปเปิดประตูห้อง  
หยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก มันเดินตามผมเข้ามาในห้อง หันหลังมาแทบผงะ มันมายืนซ้อนหลังผมจนหน้าผมเกือบชนคางมันแหล่ะ มันสูงกว่าผมนะเคยบอกไปแล้ว -เอี้ย-กลสูงประมาณ 178 ซม. ส่วนผมสูงแค่ 168 ซม.  
“เชี้ย!..มายืนซะใกล้ จะเอาอะไร”  ผมตกใจ ไม่คิดว่ามันจะมายืนซะชิด
“ไมต้องไปนอนข้างนอก?”  มันถามผม
“ก็ไม่มีไร กูเคยนอนออกบ่อย เวลาดูทีวีเผลอหลับกูก็นอนตรงนั่นแหล่ะ มึงก็นอนในห้องดิ”  
ผมตอบมัน
“ไม่ต้อง!....มึงนอนกับกูในห้องนี้แหล่ะ”  
“มันแคบ ห้องกูไม่ได้มีแอร์เหมือนหอมึงนิ...มีแต่พัดลม จะมายัดกันทำไม  มึงก็เห็นฟูกก็เล็กมึงไม่อึดอัด
หรือไง”  ผมยังยืนกราน
“กูไม่มีปัญหา มึงก็อย่าทำตัวมีปัญหา อยากให้พี่มึงรู้ใช่ไหมว่าเราเป็นอะไรกัน” ฟรายเอ้ย!...จู่ ๆ เสือกเอาพี่ผม
มาขู่ แล้วกูกับมึงเป็นไรกัน กูยังไม่เข้าใจตรรกะระหว่างกูกับมึงเลยว่าเราเป็นไรกัน
“แล้วพี่กูต้องรู้ไรว่ะ!...กูกับมึงเป็นเชี้ยไร กูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ มึงอย่ามางี่เง่ากล”  ผมหงุดหงิดมันแหล่ะ
“มึงอย่าเรื่องมาก ที่ผ่านมานี่ดันเสือกไม่รู้อีก ว่ามึงเป็นไรกะกู..สัด...มึงมีเรื่องต้องเคลียร์กับกูหลายเรื่อง รีบไปอาบน้ำแล้วมาคุยกับกู อย่าคิดหลบกูล่ะ ไม่งั้นกูอาละวาดขึ้นมา พี่มึงจะไม่ได้นอน”  ดูมัน..ขู่ผมอีก ผมได้แต่โมโหทำไรมันไม่ได้  ถือผ้าขนหนูกับชุดที่เปลี่ยนเดินหนีมันเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำ สักพักได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นคิดว่าเป็นพี่ชายแน่ ๆ แต่ดังได้สองครั้ง เหมือนมีคนยกหูรับซะงั้น ผมรีบอาบน้ำเช็ดตัวให้ไว
เปิดประตูออกมา-เอี้ย-กลมันรับจริงด้วย  ได้ยินมันคุยก่อนวางหู
“ครับแล้วผมจะบอกให้ แค่นี้นะครับ..ครับ”  แล้วมันก็วางหู ก่อนจะหันมายิ้มยักคิ้วให้ผมอีก ผมไม่รู้มันพูดไรกับพี่ชาย  จึงถามมันให้แน่ใจ
“ใครโทรมา?..”
“-เอี้ย-ชาย..”  ดูมันว่าเค้าดิ
“เค้าแก่กว่ามึงนะกล ไมเรียกเค้าแบบนั้น”
“ไม..มึงต้องให้กูเรียกมันว่า.. ‘พี่ชาย’  ว่างั้น”
“อ้าว!..มันก็สมควรต้องเรียกแบบนั้นนิ เค้าก็ออกจะดี แล้วมึงไปเรียกเค้าแบบนั้นทำไม?”
“ดี-เอี้ย-ไร..นึกว่ากูดูไม่ออก มันต้องการอะไร จ้องตีท้ายครัวกูสิไม่ว่า แล้วไมกูต้องญาติดีกับมันด้วย”  เวร..พี่เค้าไปทำแบบนั้นตอนไหนว่ะ สงสัยมันคงเห็นพี่ชายคุยจ้อกับน้องเกศชัวร์  มันเลยหึงน้องเกศขึ้นมา
“พี่เค้าคงไม่คิดไรแบบนั้นหรอก เค้าเพิ่งรู้จักน้องเกศเอง ก็แค่ทักทายคุยปกติ  กูไม่เห็นเค้าพูดไรที่ส่อว่าเค้าจีบเด็กมึงนิ”  ผมพยายามอธิบายให้มันเข้าใจ จะได้ไม่มองพี่เค้าติดลบ
“มึงนี่....แม่ง...ไม่ได้รู้เรื่องไรกับเค้าเลยจริง ๆ เป็นซะอย่างงี้..มึงคิดว่ากูหึงน้องเกศกับไอ้พี่-เอี้ย-มึงว่างั้น?”  อ้าว!  ตกลงผมเข้าใจผิดหรือไง
“ก็มึง...เพิ่งบอกกูหยก ๆ ว่ารู้สึกพี่เค้าจะตีท้ายครัวมึง แล้วกูเข้าใจผิดตรงไหน”
ผมยืนยันความคิดผมจากที่มันพูดให้ได้ยินแหล่ะ
“มานี่เลย...”  มันตรงเข้ามาฉุดข้อมือผม ลากเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อย ผมถึงสังเกตุผ้าห่มกับหมอนที่วางตรงโซฟา บัดนี้มันมาแอ่งแม่งอยู่บนฟูกเรียบร้อยแล้ว  
“เดี๋ยว!...มึงจะลากกูเข้ามาทำไม กูจะนอนข้างนอก ไฟยังไม่ได้ปิดเลย”  มันไม่ตอบผม กลับเปิดประตูเดินออกไป..สักครู่กลับเข้ามาปิดประตูห้องล๊อคกลอนเรียบร้อย
“กูออกไปปิดไฟเรียบร้อยแล้ว มึงหมดห่วงได้ยัง”  ผมมองหน้ามันงง ๆ อะไรของมัน
“ไม่ต้องมองหน้ากู มึงกับกูมาเคลียร์กันเลย”  พูดจบมันฉุดผมนั่งบนฟูก ตัวมันก็นั่งลงตรงหน้าผมเช่นกัน
“มึงรู้จัก-เอี้ย-ชายได้ไง?”  จู่ ๆ ก็ถามไม่มีปี่มีขลุ่ย
“กูจำได้..บอกมึงไปแล้วตั้งกะร้านกาแฟแล้วนี่”  ผมทวนความจำมัน
“ไม่ใช่..กูไม่ได้หมายความตามที่รู้มา กูอยากรู้..มึงไปรู้จักกับมันตอนไหน ที่ไหน อย่างไร?” มันเสือกมาซักไรกะผมเนี้ยะ
“แล้วมึงจะอยากรู้ซะละเอียดไปทำไม”  ผมยังไม่ยอมตอบ..นั่นดิ มันจะมาอยากรู้ทำไมละเอียดยิบ
“กูมีสิทธิ์ที่จะรู้ มึงมีหน้าที่ต้องตอบ ทำไม..คนที่คอยจ้องตีท้ายครัวกู ให้กูจะรู้ไม่ได้รึไง”
มันยังปักใจเรื่องนี้อยู่ ผมก็หงุดหงิดไม่เข้าใจมันสักกะอย่าง  
“กูบอกมึงไปแล้ว มึงคิดมากไปป่าว..พี่เค้าไม่ได้คิดกับน้องเกศแบบนั้นหรอก”  ผมยังยืนกรานให้มันสบายใจ
“สัด..กูบอกมึงเมื่อไหร่ว่ากูหมายถึงเกศ”  อ้าว!...มึงไม่ได้หมายถึงน้องเกศแล้วใครเล่า ที่พี่เค้าไปตีท้ายครัวมึง มึงนี่มีเยอะสาด....
“คนไหนว่ะ!...หรือน้องดา..หรือมีใครอีก แสดงว่ามึงกับพี่เค้ารู้จักกันมาก่อนเหร่อ?”
ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดี  ก็มันไม่บอกผมจะรู้ได้ไงว่าพี่เค้าไปหม้อเด็กมันคนไหน
“เชี้ยเอร้ย!..เสือกไม่รู้ตัวอีก มึงคิดว่าเค้ามาคอยบริการมึงเนี๊ยะ...หน้าใหญ่ลงทุนเปให้มึง...คิดว่าเค้าคิดอะไรห่ะ..วี...มึงโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ว่ะ!.”  นั่น...ด่ากูแหล่ะ
“อ้าว!...เค้าก็เป็นพี่ชายกูไง ทำไมเค้าคุยไรกะมึงเมื่อตะกี้หรือไง?”  นั่นดิ..หรือเมื่อกี้ มันคุยโทรศัพท์กับพี่เค้า แล้วมีอะไรที่ผมไม่รู้มั้ง
“มันโทรมาหามึง บอกว่าถึงบ้านแล้ว กูบอกมึงหลับแล้วเห่อะ..จะบอกมึงให้แทน” เวร..ผมอาบน้ำมันเสือกบอกเค้าว่าผมหลับ
“มึงโกหก..กูอาบน้ำ ไมมึงบอกเค้าว่ากูหลับ”  
“ไม..กูจะบอกมันแบบนี้ มีโทรมารายงานด้วย...ถึงบ้านแล้วครับ ไม่ต้องห่วง..ตกลงจำเป็นต้องรายงานขนาดนั้นด้วยรึไง ถ้าคิดเป็นแค่พี่น้องกันจริง ๆ”
“ก็กูรับปากกันไว้ มันแปลกตรงไหน อย่างน้อยได้รู้ว่าเค้าถึงบ้านปลอดภัยแล้ว  อุตส่าห์เป็นธุระมาส่งกูถึงนี่”  
“ก่อนมาเจอมึง มันต้องโทรรายงานใครก่อนไหม ว่าทำอะไรที่ไหน ห่า..ที่งี้เสือกโทรมารายงาน กูให้มึงเลิกติดต่อกับ-เอี้ย-นี่ซะ”  นรก...มันเป็นบ้าไรเนี๊ยะ จู่ ๆ มาสั่งผมเลิกติดต่อกับพี่เค้าเฉยเลย
“ไมกูต้องทำตามมึง ประสาทป่าว...จู่ๆ มาบอกแบบนี้ เค้าไม่ได้ทำไรไม่ดีกับกูสักหน่อยมีน้ำใจกับกูทุกเรื่อง วันนี้ก็พากูไปตระเวนหาหอ จัดการให้กูจนเรียบร้อย กูไม่ทำหรอก”  
ผมบอกมัน..ตามันวาวโรจน์ขึ้นทันที ก่อนจะยืนมือมาบีบไหล่ผมเขย่าอย่างแรงทั้งสองข้าง
“กูห้าม!.. ถ้ามึงยังขืนไม่ฟังกูอีก ได้เจอดีแน่...เคยบอกแล้วนิ มึงเป็นคนของกูห้ามไปอ่อยใครตราบใดที่กูยังไม่ได้บอกเลิกกับมึง จำได้ไหม”  พระเจ้า!..มันเป็นบ้าไรเนี๊ยะ..คิดไรของมันแล้วมาทวงคำสัญญาไรว่ะ!  ผมทั้งเจ็บทั้งโมโห จะรุนแรงโวยวายกับมันก็กลัวพี่สาวตื่น เรื่องจะไปกันใหญ่ ได้แต่เม้มปากกัดฟันแน่น ว่าจะ
ไม่ร้องแล้ว จู่ ๆน้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาซะงั้น มันอึดอัดโมโห ที่มันคอยแต่บังคับข่มขู่สารพัด ทั้งที่พูดว่าผมเป็นคนของมัน แล้วมันเคยสนใจอะไรผมไหม ตั้งแต่วันนั้นไม่เคยโทรมาถาม ไม่เคยติดต่อ..ไม่อะไรยังไงทั้งนั้น กลับลอยชายควงหญิงไม่ซ้ำหน้า ถ้าไม่บังเอิญไปเจอกันวันนี้ ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคบกับน้องเกศ
แล้วนี่อะไรมาบ่งการชีวิตผมซะทุกเรื่องผมยกมือขึ้นจับมือมันออกจากไหล่ทั้งสองข้าง มันยอมปล่อยโดยดี
คงตกใจเห็นน้ำตาผมไหลใช่ว่าผมทำตัวนางเองเจ้าน้ำตาไรนะครับ น้ำตาผมไหลไม่มีแม้เสียงสะอื้น
มันอึดอัดหดหู่สมเพชสังเวชตัวเองตะหาก เหมือนมันเห็นผมเป็นสิ่งของ ที่พอใจจะทำยังไงก็ได้ ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ๆผ่านม่านน้ำตาแหล่ะ
จู่ ๆ มันยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มผมให้เบา ๆ ท่าทางอ่อนโยนโคตร ๆ ผมปล่อยมันทำไม่ได้ปฏิเสธ
ไรมัน  ก่อนมันพูดขึ้นมาว่า
“มึงย้ายไปอยู่หอเมื่อไหร่”  เปลี่ยนเรื่องถามขึ้นมาซะงั้น ผมนิ่งไม่ตอบไม่พูดกะมัน
“พูดกับกู กูถามมึงดีดีแล้วนะ มึงย้ายออกไปอยู่หอเมื่อไหร่”  น้ำเสียงมันอ่อนลงมากผมเลยบอกมันไป
“สิ้นเดือน”  
“มึงวางเงินเรียบร้อยแล้ว ค่าเช่าเดือนเท่าไหร่?”  มันถามต่อ
“อืม..เดือนพันห้า” ผมตอบมันไป
“กูไปอยู่ด้วย...”
“ห่ะ!..ว่าไงนะ?” ตกใจครับ กลัวว่าตัวเองฟังผิดไป
“กูบอกกูจะย้ายไปอยู่ด้วย กูออกค่าเช่าเอง มึงไม่ต้องจ่ายแล้ว เงินที่มึงวางล่วงหน้าไป เดี๋ยวกูคืนให้”  งงกับมันครับ  คิดไรมันเนี๊ยะ
“มึงจะย้ายไปอยู่กับกูทำไม หอที่มึงอยู่ก็ดีแล้วนี่ ใกล้โรงเรียนมึงด้วย”
“มึงความจำสั้นไปป่าว...กูจบแล้วเห่อะ...กูลงต่อมหาลัย xxx   ...ไม่ไกลจากม.มึงมากหรอก กูไปกลับสบายด้วย กะให้แม่ออกรถไว้ขับไปเรียนทีเดียว”  มหาลัยที่มันพูดเป็นมหาลัยเอกชน ค่าเทอมแพงหูฉี -เอี้ย-นี้มีกะตังค์แน่ ๆ ถึงขนาดให้แม่มันซื้อรถให้ขับไปเรียนอีกตะหาก แต่ผมก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี ไมมันไม่เช่าหอแถวมหาลัยมันอยู่สะดวกกว่าตั้งเยอะ จะมาอยู่กับผมทำไม
“มึงไมไม่เช่าหอแถว ม.มึงล่ะ จะมาอยู่ไรกะกู”  
“ไอ้เห้นี่!...กูพอใจมึงมีปัญหา”  นิสัย....แม่งเอากับมันสิ...ห่าราก
“แต่..กู”  ยังพูดไม่ทันจบ มันตัดบทดื้อ ๆซะงั้น
“ไม่มีแต่..กูจะอยู่ ค่าหอกูก็จ่าย มึงไม่ต้องไรทั้งนั้น ไม..หรือมึงจะให้ชู้มึงอยู่ด้วย อย่าบอก-เอี้ย-ชายมันจะมานอนกะมึง”  นรกจริง...ดูความคิด*อะไรมันดิ
“มึงคิดได้ไง พี่ชายเค้าไม่คิด-เอี้ย-แบบมึงหรอก เค้าเป็นผู้ชายโว้ย!..เค้าไม่ได้คิดไรกับกู”
ผมเถียงมันคอเป็นเอ็น แต่มันไม่ยักโมโห กลับจ้องผมนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดเน้น ๆช้า ๆชัดๆให้ผมฟังจนตะลึงตาค้าง
“วี..กู..จะ..บอก..ให้มึงฟังชัด ๆไอ้-เอี้ย-ชายมันจีบมึง..มันชอบมึง..มันกะเอามึง ทีนี้เข้าใจเสียใหม่ ใช่กูไม่เถียงมันเป็นผู้ชายแต่มันจะปี้มึง...เหมือนกูไง กูก็ผู้ชาย..แล้วไงกูปี้มึงได้ไหม..ที่นี้ไม่ต้องเถียงกูแล้ว ที่กูบอกไม่ชอบมัน เพราะมันตีท้ายครัวกู หมายถึงมึง..เข้าใจหรือยัง ไม่ต้องคิดเป็นคนอื่น กูไม่ได้ยกฐานะใครเป็นคนของกู
เพราะฉะนั้นทำตัวให้มันดีดีหน่อย”  ผมตะลึงตาค้าง..อ้าปากพะงาบ ๆ พูดไม่ออก..ไปไม่เป็นไม่มีเสียงขึ้นมา
ดื้อ ๆ ซะงั้น....
Part  28
สับสนความรู้สึก.
ปิดไฟนอน ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับ-เอี้ย-กล พูดเถียงไปคงไม่จบ เที่ยงคืนกว่าแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหมีแพนด้าขึ้นมาซะก่อน มันดันคว้าตัวผมไปกอด ซุกอยู่ในอ้อมแขนมันแหล่ะ ผมพยายามขืนตัวออก มันกลับขู่เสียงในลำคอ หื่ม..หื่ม..ไม่ให้ผมดิ้นหนีซะงั้น ผมขี้เกียจเรื่องมาก อยากกอดอยากก่ายช่างหัวแม่งมัน สุดท้ายก็เลยพล่อยหลับไปในที่สุด
พี่สาวผมคงออกไปทำงานแต่เช้าเหมือนปกติ ผมตื่นมาเจ็ดโมงไม่เห็น-เอี้ย-กลมันอยู่ในห้อง ไม่รู้ไปไหน ตัดสินใจลุกเก็บฟูกพับเข้าข้างฝา...เสร็จเรียบร้อยถือผ้าขนหนูกะเข้าห้องน้ำ เปิดประตูห้องมาเห็นมันนั่งตรงโซฟา ข้างหน้ามีปลาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ โจ๊กใส่ถุงวางอยู่ด้วยใกล้ ๆกัน
“รีบอาบน้ำล้างหน้า มากินโจ๊กด้วยกัน กูไปซื้อตรงรถเข็นหน้าปากซอย” มันบอก ผมอึ้ง!.มองมันงง ๆ  แต่ต้องรีบหันหลังมุดเข้าห้องน้ำให้ไว หน้าร้อนฉ่า..ก็-เอี้ย-กลผีเข้ายกยิ้มยักคิ้วข้างเดียว ทำตาวิ้ง ๆ ใส่ผมซะงั้น.....
ไอ้บร้าๆ!
สิบกว่านาที ผมเปิดประตูออกมา รู้สึกสดชื่นแหล่ะ อาบน้ำทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยเห็นมันกุลีกุจอแกะโจ๊ก
ใส่ชาม..เทน้ำเต้าหู้ใส่แก้ว หันมายักหน้าเรียกผมอีกแน่ะ..
“ม่ะ!..มากินได้แล้ว เดี๋ยวเย็นไม่อร่อย”  ผมจึงเดินเข้าไปนั่ง มันรีบเลื่อนถ้วยโจ๊กมาไว้ให้ตรงหน้า พร้อมแก้วน้ำเต้าหู้ มีหยิบปาท่องโก๋ใส่ถ้วยโจ๊กให้อีกสองตัว  ไม่รู้ทำไม..พอมันคอยบริการเอาใจแบบนี้  รู้สึกแปลก ๆ
ใจกระตุกไปเหมือนกัน ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะมีมุมนี้กะเค้าด้วย หรือมันหลบในจนลึกเกิน ถึงไม่ค่อยได้เห็น
ส่วนตัวมันจัดการเปิดทีวีนั่งกินของมันไป ผมก็กินของผมเงียบ ๆ ต่างไม่ได้พูดไรกันอีก กินอิ่มผมรวบเก็บถ้วยเก็บแก้วทั้งของมันของผม...จัดการเอาไปล้างในครัวให้เรียบร้อย มันก็ปล่อยผมทำ กลับออกมาได้ยินเสียงมันอาบน้ำในห้องน้ำ เลยเดินเข้าห้องนอน ดูนาฬิกาเพิ่งเจ็ดโมงครึ่ง ปกติผมออกจากบ้านแปดโมงครึ่งไปทำงาน กำลังเลือกเสื้อผ้าเตรียมใส่ มันเข้ามาตอนไหนไม่รู้  จู่ ๆรวบกอดผมจากด้านหลัง จมูกซุกไซร้ซอกคอหลังหูดูดเม้มเฉยเลย เล่นเอาขนลุกซู่ไปทั้งตัว พยายามขืนตัวเบี่ยงหนีมันเต็มที่ แต่มันไม่ยอมปล่อย กลับจับผมพลิกหันมาเผชิญหน้ามัน อ้าปากจะด่าซะหน่อยเล่นเชี้ยไรเนี๊ยะ มันกลับประกบปากฉกลิ้นคว้านจูบซะงั้น เล่นเอาอ่อนปวกเปียกสมองขาวโพลนเลยที่นี้ -เอี้ย-กลมันคล่องเซียว..แถมเก่งเรื่องนี้จริง ๆ กวาดต้อนดูดดุนลิ้นผม มือก็ล้วงลูบบี้สะกิดหัวนมจนลุกเป็นไต ก่อนมันจะดันหลังผมเอนพิงนอนบนฟูกที่ม้วนพับไว้ข้างฝา   ตอนนี้ไม่มีแรงผลักใสต่อต้านขัดขืนมันเลย..หรือผมห่างเรื่องแบบนี้นานไปหรือไรยังไง..ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ดันปล่อยอารมณ์ปล่อยใจให้ความร่วมมือมันไปซะงั้น..........
สุดท้ายก็เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์..นอนแหม่บหมดแรง ค่อย ๆขยับตัวรู้สึกเสียดๆขัดยอกไปเหมือนกัน
แสบ ๆจี๊ด ๆ คิดว่าคงไปทำงานสภาพนี้ไม่ไหวแน่ ตัดสินใจลุกอาบน้ำชำระล้างคราบไคลอีกรอบ ก่อนจะยกหูโทรศัพท์โทรไปลางานผู้จัดการสองวัน ให้เหตุผลว่าพี่สาวผมจะย้ายบ้าน ขนของไปต่างจังหวัด เลยถือโอกาสขอหยุดช่วยแกขนของก่อน แล้ววันพุธจะไปทำงานปกติ แกก็อนุญาติ อาจเพราะพวกผมเป็นนักเรียนพาส์ไทม์ด้วย ไม่ใช่พนักงานประจำจ่ายค่าแรงเป็นวัน วันไหนหยุดก็ไม่ได้รับค่าแรงแค่นั้นเอง แต่ต้องแจ้งให้แกทราบตามระเบียบ กลับเข้าห้องมา -เอี้ย-กลยังนอนหลับหายใจสม่ำเสมอสบายตัวเฉิบ แอบมองมันยอมรับตรง ๆว่ามันไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่สักนิด คล้ายพวกอาหรับคมเข้ม เคราครึ้มขนแขนขนขา หน้าอกสะดือเยอะแยะไปหมด ดูแมนมาก ๆ กล้ามเนื้อหุ่นมันก็แน่นตึงสมส่วน..พอดิบพอดีลงตัวไปหมด  โดยรวมแล้วมันจัดเป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่นิสัยเอาแต่ใจกับความ-เอี้ย-ในตัวเกินทำใจจริง ๆ   ทำไมถึงมีแต่หญิงติดมันจัง ตอนนี้ผมไม่แปลกใจแล้วหล่ะ มันถึงได้หลงตัวเองชะมัด ยี่ห้อกลสิทธิ์ ของเค้าดีจริง......
ผมไม่อยากคิดไรต่อ ร่างเปลือยของมันเล่นเอาหน้าร้อนวูบ พาลคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาสด ๆร้อน ๆไม่เข้าใจเหมือนกันว่า...-เอี้ย-กลลึก ๆมันคิดไงกับผม ทำไมถึงไม่ปล่อยผมไป จะเก็บผมไว้ทำไมจะว่ามันติดใจเซ็กส์ ก็ไม่น่าจะใช่..ผมยิ่งไม่ประสีประสาซะด้วยซ้ำ ถ้าให้คะแนนคงติดลบแล้วอะไรทำให้มันต้องการผม นี่แหล่ะที่ผมหาคำตอบไม่เจอ พาลไม่เข้าใจตัวเองพอกันปฏิเสธมันไม่เคยได้สักที เหมือนงูแพ้เชือกกล้วยซะงั้น ทั้งที่จริงใช่จะพิศวาสขาดใจอะไรมันซะหน่อยไม่งั้นคงรู้สึกหึงหวงหรือหงุดหงิดที่เห็นมันควงคนอื่นแล้ว แต่นี่ผมเฉย ๆ
แต่พอเจอมันจาบจ้วงเล้าโลมจนถึงขั้นร่วมรัก ทำไมต่อต้านมันไม่ได้ นั่นแหล่ะที่ผมสับสนหรือผมเป็นเกย์
ไปแล้ว แต่กลับไม่ยักนึกสนใจผู้ชายคนอื่นเลยนิ โอ้ย!..ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจตัวเองพาลจะปวดหัวเอาซะนี่ ตัดสินใจหาไรทำดีกว่า คว้าไม้กวาดปัดกวาดเช็ดถูบ้านทั้งชั้นบนชั้นล่าง ลุยทำแม่งไปหมด ทำแรงก็ไม่ได้ยังขัด ๆอยู่
เก็บผ้าในตระกร้าทั้งของผมของพี่ลุยซักขยี้ตากให้หมด  กว่าจะเสร็จเรียบร้อยก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่าเกือบเที่ยง -เอี้ย-กลสิทธิ์ก็ไม่มีทีท่าจะตื่น ตัดสินใจคว้ากระเป๋าสตางค์ เดินออกไปหาไรกิน.....
ผมเดินมาซื้อข้าวมันไก่หน้าปากซอยซื้อไปสองห่อ แวะซื้อข้าวขาหมูอีกห่อหนึ่ง กาแฟเย็นกับชานมอีกอย่าง
ละถุง ที่ซื้อข้าวหลายห่อกลัว-เอี้ย-กลมันกินไม่อิ่มเห็นมันกินแต่ละทีไม่ใช่น้อย..........?
กลับเข้ามามันนั่งถือรีโมท กดเปลี่ยนทีวีอยู่ตรงโซฟา พอเห็นผมเปิดประตูเข้ามา รีบทักขึ้นทันที
“กูตกใจหมด ตื่นมาไม่เจอมึง นึกว่าแอบหนีกูไปทำงานแล้วซะอีก ดีที่เห็นเสื้อผ้ามึงยังแขวนอยู่ที่เดิม หายไปไหนมา?”  ผมมองหน้ามัน  แล้วต้องรีบหลบสายตาที่จ้องมาอยู่ ยอมรับว่าเขินสาดๆ....ตามันบทจะหวานก็เหมือนมีชีวิตเล่นเอาผมหน้าร้อนวูบ ๆวาบ ๆ เฉเดินเข้าห้องครัวไม่ได้ตอบไรไป จัดการเอาของที่ซื้อมาแกะ
ใส่จาน วางในถาดยกออกมาวางตรงหน้ามัน ไม่ลืมเทกาแฟเย็นใส่แก้วให้ด้วย พอยกมาวางตรงหน้าเท่า
นั้นแหล่ะ เสือกยิ้มตาหยี่ดีใจเหมือนเด็กได้ของโดนใจซะงั้นไม่เห็นมาด-เอี้ย-สถุลหน้าดุเหลืออยู่สักนิด
“มึงไปซื้อมาให้กูเหร่อ?”  ถามเสียงนุ่มเชียว ผมไม่ตอบยักหน้าให้เฉย ๆ
“ขอบใจ เดี๋ยวกูเอาตังค์ให้”  มันทำท่าจะลุกไปหยิบตังค์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์..ที่แขวนไว้ในห้อง ผมรีบร้องห้ามไว้ซะก่อน
“ไม่ต้องหรอก..กินไปเห่อะ...กูเลี้ยง”  มันหยุดกึก นั่งลงที่เดิมหรี่ตามองผมยิ้ม ๆ
“เกิดใจดีไรขึ้นมา หรือว่า.....กะขุนกูชดเชยพลังงานที่กูเสียให้มึงไป”  สันขวาน...ดูปากมัน พูดไม่พูดเปล่ามียิ้มล้อเลียนอีก อดไม่ได้เหวมันไปแหล่ะ..ไอ้บ้า..
“จะแดกไหม พูดมากไม่ต้องกิน”  กูเขินสาดๆ ไปไม่เป็นเลย..เจอมันมุมนี้
“มึงเขินดิ..ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!...แล้วให้กูกินไรเนี๊ยะ ทั้งข้าวมันไก่ ข้าวขาหมู” ชอบอกชอบใจซะงั้น ที่ยั่วผมหน้า
แดงได้   
“เลือกเอาตามใจ กูซื้อมาเผื่อมึงกินไม่อิ่ม”  ตอบมันไปแหล่ะ ก่อนจะหยิบจานข้าวมันไก่ มาตักกินแก้เขิน..
เพราะผมซื้อมาสองห่อ ยังเหลืออีกจานกับข้าวขาหมูอีกจานอยู่ในถาด
“หึ..หึ..รู้ใจกูขนาดนี้ กูปลื้มตายเลยว่ะ!...ห่วงด้วย..กลัวกูกินไม่อิ่มด้วยนิ”  ผมสะดุดกึกถือช้อนค้าง เงยหน้ามองมันกำลังจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว เอ่อ..นั่นดิ..ผมเริ่มนึกถึงความมีตัวตนของมันตั้งกะเมื่อไหร่   งงกะตัวเองเหมือนกัน ไมถึงสนใจด้วยว่ามันจะกินอิ่มไม่อิ่ม เหมือนทำไปตามความรู้สึก..ไม่ได้คิดหรือเตรียมการไรล่วงหน้ามาก่อน...แล้วไมต้องคิดถึงรายละเอียดปลีกย่อยเกี่ยวกับมันด้วย
พอรู้แบบนี้เล่นเอาหูเห่อหน้าเน่อร้อนวาบ...คงแดงไปหมดแล้วทั้งหัว มันคงสังเกตุเห็นมีแซวผมอีก

“หึ..หึ..ไม่ต้องเขินหรอกฝึกไว้ให้ชิน...กูกลับชอบนะที่มึงใส่ใจกู”  ผมเฉหลบตามันหันมองทีวีไม่โต้ตอบไรมันอีก แกล้งตักข้าวกินไปซะทั้งที่ในใจเต้นกระดอนยังกะเค้ารัวกลองสะบัดชัยซะงั้น.....หวาย...หวาย...กูอายสาดๆ...เวร..?

GBOMK

{:6_174:} ขอบคุณคับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุนครับ

nattan010

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ

taira

ขอบคุนกลกับคุนวีนะคีบ

MissA

ขอบคุณครับ

4_NAY

เริ่มมีใจ

areen

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ