เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 29 - 30 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“หึ..หึ..ไม่ต้องเขินหรอกฝึกไว้ให้ชิน...กูกลับชอบนะที่มึงใส่ใจกู”  ผมเฉหลบตามันหันมองทีวีไม่โต้ตอบไรมันอีก แกล้งตักข้าวกินไปซะทั้งที่ในใจเต้นกระดอนยังกะเค้ารัวกลองสะบัดชัยซะงั้น.....หวาย...หวาย...กูอายสาดๆ...เวร..?
Part  29
อยู่ด้วยกัน.
วันนี้ผมย้ายเข้ามาอยู่หอใหม่แล้วครับ พี่สาวย้ายไปอยู่นครสวรรค์เรียบร้อยแล้วเช่นกัน ส่วนคนเช่าบ้านคือคนที่พี่ชายพามานั่นแหล่ะ พี่เค้าชอบบ้านผมเพราะเป็นบ้านสองชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้   เค้าสามารถพาครอบครัวมาอยู่ด้วยได้ คิดค่าเช่าตามที่คาดเอาไว้สี่พันบาทต่อเดือน ของใช้บางอย่างก็ยกให้พี่เค้าไว้ใช้ ทุกอย่างลงตัวดี พี่ชายก็ยังเป็นพี่ที่แสนดี..โทรมาคุยบ้าง แวะมากินสุกี้ที่ร้านบ้างอาทิตย์หนึ่งสองวัน..เราเจอกันบ่อย จนตอนนี้ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่หอ จำเป็นต้องลาออกจากงานพิเศษ เดิมทีกะจะทำให้ถึงกลางเดือน แต่คงทำไม่ได้ไปกลับลำบาก..
เพราะที่ทำงานไกลจากมหาลัยผมเยอะคนละฝั่งเลยว่างั้น  กะเตรียมตัวซ้อมบอลฟื้นกำลัง..เสาะหาตำรามาติวอ่านล่วงหน้าดีกว่า เงินที่ได้จากการทำงานเกือบ ๆ ห้าพันบาท..บวกเงินเก็บที่มีแล้วพี่สาวทิ้งไว้ให้อีก ก็ปาเข้าไปเกือบสองหมื่น..ผมเอาฝากไว้ในแบ็งค์   คิดว่าไม่ลำบากไรแล้ว หันมาตั้งใจเรียนให้มากดีกว่า อย่างน้อยเงิน
ใช้จ่ายก็มีค่าเช่าบ้านทุกเดือน คนที่ช่วยผมขนย้าย..ไม่ใช่พี่ชายหรอก..เพราะพี่เค้าทำงานผมขนวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดอย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหล่ะ -เอี้ย-กลมันออกรถใหม่ฮอนด้าซีวิกส์สามประตูสีดำ สมัยนั่นรถรุ่นนี้กำลังฮิตออกแนวรถสปอร์ต..คันไม่ใหญ่ไม่เล็กเท่าไหร่..ดูเท่ห์ ๆดี ราคาสามแสนกว่าแพงเอาการ..มันขับไปรับผม พร้อมกับปาวรนาย้ายของ ๆมัน เข้ามาสถิตย์เรียบร้อยอีกตะหาก มีขนหม้อหุงข้าว ไมโครเวฟ ตู้เย็นสามคิว ทีวี
คอมฯแบบตั้งโต๊ะรุ่น PC พร้อมเกมส์เพลย์แบบจอยกดน่ะ ฯลฯ ครบชุดที่มันขนมาใส่เต็มห้อง ผมมีโอกาสเจอแม่มันก็วันที่ย้ายของนั่นแหล่ะ แกขึ้นมาดูห้องด้วย..มันจึงแนะนำผมกับแม่ให้รู้จักกัน  หน้า-เอี้ย-กลถอดแบบแม่มันมาแด่ะ ต่างกันตรงที่แม่ผิวขาว..แต่-เอี้ย-กลมันดำ รู้ว่าได้ผิวพ่อมันมา มิน่าถึงไม่ขี้เหร่..เพราะโดยรวมแล้ว
แม่มันดูดีทีเดียว  แกก็ยิ้ม ๆ มีพูดกับผมว่า
“แม่ฝากดู ๆ กลหน่อยนะวี เห็นบอกเราเรียนดีด้วยนี่ ยังไงก็เข็นมันด้วยคน ให้ได้ปริญญากับเค้าสักใบน่ะ
กลัวจะเรียนไม่จบ แม่ขออย่างเดียวจะเกเรไรไม่ว่า อย่าพากันสูบบุหรี่ติดยาล่ะ แม่กลัวเรื่องนี้เรื่องเดียว กลมันใจร้อนนิสัยเอาแต่ใจ ดู ๆ วีเป็นคนใจเย็น แม่ฝากหน่อยแล้วกันนะลูก”  แกพูดประมาณนี้ ผมได้แต่ยิ้มๆ
ก่อนจะยกมือไหว้ลาแก เนี๊ยะแหล่ะครั้งแรกที่ได้เจอหน้าแม่-เอี้ย-กล แต่พ่อกับน้องสาวมันผมยังไม่เคยเจอ  
ไม่กล้าถามไรมันหรอก เรื่องส่วนตัวของมัน เดี๋ยวมันอยากให้รู้ก็คงเล่าให้ฟังเองแหล่ะ ดูมันจะลัลล้าเป็นพิเศษ..กุลีกุจอจัดนั่นจัดนี้  ผมก็ปล่อย..อยากทำไรเรื่องของมันหันมาสนใจจัดของตัวเองเก็บเข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อย...
หลายคนคงแปลกใจว่า..ไมผมยอมให้กลมันมาอยู่ด้วย   คงตอบได้คำเดียวว่าไม่มีประโยชน์..ที่จะหาเรื่องชวนทะเลาะกับมันอีก มีการคืนเงินล่วงหน้าสี่พันห้าให้ผมเสร็จสรรพ หน้าใหญ่เป็นป๋าออกค่าเช่าเอง ผมต้องกลายเป็นผู้อาศัยโดยปริยาย พี่ชายเค้าก็รู้ว่ากลมาอยู่กับผมด้วย แกก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร คงคิดว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน หนำซ้ำยังบอกว่าดีเสียอีกจะได้ไม่เหงา เจ็บป่วยขึ้นมาจะได้มีคนดูแลซะงั้น ทุกอย่างเหมือนลงตัวดี   
อ๋อ!..ลืมบอกไปตั้งกะวันที่มันมาค้างบ้านผม หลังจากนั้นก่อนผมจะย้ายหอ มันมักแฉลบแว่บมานอนกับผมบ่อยขึ้น..สองวันโผล่..สามวันโผล่ ถ้าไม่ได้มาก็โทรมาหาบ้างไรบ้าง ไม่เงียบหายไปเหมือนที่เคยทำ  จนเริ่มชิน ๆ กับพฤติกรรมของมันล่ะ  อีกเรื่อง..มันคุยโทรศัพท์ทางไกลกับพี่สาวผมซะสนิท ยิ่งพี่เค้ารู้ว่าผมอยู่กับมันที่หอ....แถมทุ่นค่าใช้จ่ายด้วยแล้ว..แกกลับรู้สึกดีกับมันซะนี่ หายห่วงซะงั้น..กลัวผมจะลำบากเพราะไม่รู้จักใครในกรุงเทพฯ พอรู้ว่ามี-เอี้ย-กลอยู่ด้วยแกเลยหมดห่วง คุยกับมันถูกคอยิ่งกว่าไรอีก ไม่รู้ดวงถูกชะโหลกกันอีท่าไหน ฝากฝังให้มันดูแลผมอีกตะหาก คงเห็นว่ากลมันเป็นเด็กกรุงเทพฯ รู้ที่ทางเยอะเพราะเป็นเจ้าถิ่นม้าง
ไอ้ผมก็ไม่ไรหรอกแล้วแต่สองคนเค้าจะคุยกัน หลังจากมีไรกันวันนั้นจนถึงวันนี้ ครึ่งเดือนกว่าแล้ว..มันไม่ได้ล่วงเกินผมเลย แค่นอนกอดเฉย ๆไม่ได้ทำไรผมอีก ผมก็งง ๆกับมันเหมือนกัน..อ่านทางมันไม่ถูก ไม่เข้าใจ
แม่งสักอย่าง ใช่ที่พูดเพราะผมต้องการให้มันมามีไรกับผมนะ  คือมันแปลกใจไง มันนอนกอดผมซะทุกครั้งที่มาค้างด้วย  มีหอมมีจูบซุกไซร้บ้างแต่ก็ไม่ได้ทำไรมากกว่านั้น   
ส่วนเรื่องสาว ๆของมันผมไม่รู้หรอกว่ายังไงกัน...คบใครอยู่มั้ง ตอนนี้ยังควงน้องเกศน้องดา หรือใครที่ไหนอย่างไร..ผมไม่เคยถามและไม่คิดจะถามด้วย ซึ่งมันก็ไม่เคยพูดถึง แปลกไหมความสัมพันธ์ของผมกับมัน......ดูดีพิลึกกึกกือเลยเน่อะ!..ผมว่านะ...   
Part  30
ตัวตน..กลสิทธ์.
เชื่อไหม?...ตั้งแต่วันที่ย้ายหอเข้ามาอยู่แล้ว กระทั่งถึงวันนี้ผ่านไปอาทิตย์กว่า  เหลืออีกยี่สิบกว่าวันมหาลัยก็ทยอยเปิดเรียนแล้วด้วย ยอดชายนายกลสิทธิ์โผล่มานอนค้างแค่สองครั้ง  คือคืนแรก..และถัดจากนั้นมาอีกสองคืน สรุปผมเป็นผู้อยู่คนเดียวซะงั้น ส่วนตัวมันอะเหร่อ...เห่อ..เห่อ..เห่อ..ผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
จู่ ๆแม่มันก็โทรเข้ามาที่เบอร์ห้อง  ผมยกหูรับสาย..
“สวัสดีครับ ห้อง xxxx  ผมวีพูดอยู่ครับ”
“หวัดดีจะลูกวี นี่แม่ของกลนะ..กลอยู่ไหมลูก..ขอแม่คุยด้วยหน่อยสิ”
“อา..คือ..ตอนนี้กลไม่อยู่อ่าครับ”
“อ้าว!..เหร่อ...ไปไหนจ๊ะ...แล้วจะกลับเข้ามาเมื่อไหร่?”
“ผมไม่รู้อ่าครับ...แม่มีธุระเร่งด่วนหรือเปล่าครับ?”
“แม่ติดต่อกลไม่ได้เลยนะลูก...กลไม่โทรหาแม่เลย...หลังจากวันที่แม่เจอวีที่หอ เป็นอาทิตย์แล้วล่ะลูก ตอนนี้
ตาของกลแอดมิดโรงบาลที่สุพรรณฯ อาการโคม่าไม่ไหวแล้วล่ะลูก แกเปรยอยากเห็นหน้าเจ้ากลมัน ญาติพี่น้องแม่ทางโน้น..โทรมาให้แม่พาเจ้ากลไปเยี่ยมคุณตาหน่อย นี่แม่กะจะไปพรุ่งนี้เลย แต่ติดต่อกลมันไม่ได้..เอาไงดีล่ะทีนี้ วีบอกกลให้แม่หน่อยได้ไหม...กลกลับหอกี่โมง?..ไว้แม่จะโทรมาหาใหม่ก็ได้”  ดูน้ำเสียงของท่านร้อนใจเหมือนกัน ผมอึก ๆอัก ๆ จะบอกว่า-เอี้ย-กลมันไม่ได้มานอนที่นี่เป็นอาทิตย์แล้ว ก็ไม่กล้าพูดออกไป...เลยตอบแกไปว่า
“ผมไม่แน่ใจว่ากลจะกลับกี่โมง คืนนี้จะกลับหรือเปล่า...คือผมหมายความว่า บางทีกลก็ติดธุระอยู่กับกลุ่มเพื่อนเก่านะครับ คุณแม่มีเบอร์โทรติดต่อกลับไหมครับ เผื่อได้เรื่องยังไง ผมจะโทรไปบอก”  นี่เป็นทางออกเดียว
ที่ผมทำได้ตอนนี้
“ตกลงจ๊ะ...ไงวีจดเบอร์โทรบ้านแม่ไว้ แล้วโทรบอกแม่อีกทีก็ได้ เบอร์ 02xxx...ได้เรื่องยังไง..อย่าลืมโทรบอกแม่น่ะ”  นั่นคือการพูดคุยผ่านโทรศัพท์ของผมกับแม่-เอี้ย-กลมัน
พอรู้อย่างนี้ผมก็อยู่เฉย ๆไม่ได้แล้ว  ไม่รู้ว่าอาการโคม่าของตามันหนักหนาสาหัสขนาดไหน คิดได้ดังนั้น..
คงจะอยู่รอให้-เอี้ย-กลมันกลับมาหอไม่ได้แล้ว ต้องลองไปตามหามันดู จุดแรกที่ผมพอนึกได้ก็หอเก่ามันที่ผม
เคยไป ไม่รู้ว่ามันคืนหอไปหรือยัง คิดในทางที่ดีว่ามันไม่ติดต่อไปบ้าน มันคงยังไม่คืนหอหรอก ไม่งั้นมันจะมุดหัวอยู่ที่ไหนที่สำคัญ..อย่างน้อยไอ้ก๋อย ไอ้ต่อน่าจะพอรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากระเป๋าตังค์เดินไปขึ้นรถเมลล์ตรงดิ่งไปเจริญนครหอมันที่ผมเคยไปทันที....................
บัดนี้ผมมายืนหน้าบ้านที่มันเรียกว่าหอเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามผมมาเหยียบที่นี่ ภาพความทรงจำ
เก่า ๆ ที่เลวร้ายผุดขึ้นมาในหัว จนต้องสลัดมันทิ้งไป เหลือบเห็นรถฮอนด้าซีวิกส์สามประตูของ-เอี้ย-กล
มันจอดอยู่ อุ่นใจขึ้นมาทันทีตัวมันคงอยู่ข้างในแน่นอน  ตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงเพลงดังลอดออกมาสนั่น แสดงว่ามีคนอยู่ ค่อยยังชั่วไม่ได้มาเสียเที่ยว อุตส่าห์นั่งรถเมลล์มาตั้งไกลกว่าจะมาถึง  นั่งรถ
ตั้งสามต่อแน่ะ...ถือโอกาสเคาะประตูทันทีที่เดินมาถึงตัวบ้าน แต่เหมือนจะไม่มีใครได้ยินเสียงเคาะประตู
ของผม ตัดสินใจเคาะแรงขึ้นดังดัง
“ก๊อกๆ!.”
"ใครว่ะ!...ไมไม่เปิดเข้ามาเลย ไม่ได้ล๊อคโว้ย!.”  ได้ผล..-เอี้ย-ตัวใดตัวหนึ่ง ตะโกนฝ่าเสียงเพลงให้ผมได้ยินแล้ว แต่แม่ง!...กูจะรู้ไหมว่าประตูไม่ได้ล๊อค..สัด..
ผมเปิดเข้าไปทันที..ถือว่ากูเคาะบอกแล้วนะ ปรากฎว่าภาพที่ผมเห็นตรงหน้า หนุ่มสาวไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ตั้งวงเหล้าเมากันกำลังได้ที่ นั่งกอดกันนัวก็มี  เคาะขวดเคาะจังหวะไปพร้อมเสียงเพลงที่เปิดจากเทปคลาสเซ็ท
สูบบุหรี่ควันโขมงโฉงเฉง คละคลุ้งไปหมด ไม่รู้ยอดชายนายกลสิทธิ์นั่งอยู่ตรงไหน ทุกสายตาหันมามองผมเป็นจุดเดียว คงแปลกใจที่จู่ ๆ ผมเป็นใครมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ่ออยู่ได้...
“อ้าว!..วี..มึงมาได้ไงเนี๊ยะ?”  อ่าห่ะ...มีคนทักชื่อผมขึ้นมาแล้ว ผมเพ็งมองหน้ามัน เพราะมันนั่งมุมอัพ คือพวกมันปิดประตูหน้าต่างหมด สงสัยไม่อยากให้เสียงเพลงดังลอดออกไป อีกอย่างไฟที่มันเปิดดันเปิดไฟสีส้ม
สีแดง  ผมเลยมองไม่ชัด ไอ้คนที่ร้องทักชื่อผมลุกขึ้นยืน ถึงได้เห็นหน้ามันถนัด
“ก๋อย..กูมาตามหากลมัน มึงเห็นมันป่าว?”  ใช่แล้วครับ...-เอี้ย-ก๋อยนั่นเอง ก่อนจะเริ่มเห็น-เอี้ย-ต่อ -เอี้ย-นัท -เอี้ย-วิทย์ ที่พอได้ยินว่าผมมาทำไม พร้อมใจกันผิวปากหวือออกมาแบบไม่ต้องนัดซะงั้น ผมหน้าร้อนวูบ...รู้ว่าพวกมันหมายถึงอะไร -เอี้ย-อยู่รวมกันครบก๊วน แถมมีมาเพิ่มอีกนับสิบกว่าคน รวมผู้หญิงอีกห้าหกคน กะคราว ๆด้วยสายตาตอนนี้เป็นยี่สิบได้มั้ง แต่ช่างเถอะจะมามัวนึกอายก็ใช่ที่ ตรงข้ามพอพวก-เอี้ย-มันทำแบบนั้น ทำให้ความสนุกครึกครื้นที่มีอยู่สะดุดกึก หันมาสนใจผมยิ่งกว่าเดิม ถึงขนาดใครบ้างคนเอื้อมมือไปกดปิดเทปให้เงียบ
ซะงั้น ก่อนที่-เอี้ย-ก๋อยมันจะทันตอบคำถามผม ไม่รู้ใครชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“ใครว่ะก๋อย..พวกกูไม่เคยเห็นหน้า รู้จักกับมึงเหร่อว่ะ?”  ไอ้คนถามหน้าตาตี๋ ๆ รูปร่างหน้าตาก็โอเค
มองโดยรวม แต่สายตาที่จ้องผมดิ ไม่ชอบเลยดูจาบจ้วงขยะแขยงพิลึก หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้นะ....
“อืม..กูรู้จักดิ....ไม่มีไรนพ..มึงหนุกต่อเห่อะ”  -เอี้ย-ก๋อยหันไปบอกไอ้คนเมื่อกี้ รู้แล้วว่ามันชื่อนพ   
“คนสำคัญหรือเปล่าว่ะ!...กูหมายถึง...กับพวกมึงนะ..ขอกูหนุกได้ไหม?”  ไอ้คนชื่อนพมันพูดกับไอ้ก๋อย
ผมไม่เข้าใจความหมายที่มันคุยกัน รู้ที่หลังว่า-เอี้ย-นพนี่แหล่ะ ตัวที่ชอบตุ๋ยผู้ชายที่-เอี้ย-กลมันเคยพูดถึง  ผมยืนรอคำตอบว่า-เอี้ย-กลมันอยู่หรือไม่อยู่เท่านั้น ในขณะที่ไอ้นพยังจ้องผมไม่เลิก หนาวยะเยือกไงไม่รู้กับสายตามัน
“มึงอย่ายุ่งเลย..ห่านพ...คนของไอ้กลมัน.”  นอกจากมันจะไม่ตอบผมแล้ว มันสองคนยังเสือกหันไปคุยกัน
ซะอีก ไอ้นัทยื่นมือไปกดเทปเปิดเพลงแด็นซ์ของพวกมันต่อ เริ่มปะโลงโป่งฉึ่งกันอีกล่ะ พวกผู้หญิงบางคนก็
นั่งตัก บางคนก็เข่าเกย นั่งซ้อนกอดกันก็มี โยกไหล่ส่ายเอวขะยึกขะยือกันเป็นที่สนุกสนาน เห็นแล้วนึกสงสารพ่อแม่จริงเชียว จะรู้กันไหมนี่ว่าลูกสาวตัวเองมาทำอะไรอีแบบนี้ อนาถในใจลึก ๆ
“ก๋อย...กูมีธุระกับกลมัน มึงรู้ไหมว่ามันอยู่ไหน?” ผมทนรอไม่ไหว ถามมันไปอีกครั้ง...จน-เอี้ย-ต่อมันเป็นฝ่ายตอบขึ้นมาแทน
“ธุระด่วนป่าวว่ะ!..วี....ถ้าไงไม่รีบมาก..มึงรอสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม..ตอนนี้ไอ้กลมันยุ่งอยู่นะ...”
พูดจบมันทำพยักเพยิดไปที่ห้อง-เอี้ย-กล ที่ปิดประตูเอาไว้ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่ามันมีอะไรไม่สะดวก แต่จะให้รอคงไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ทั้งเหล้าบุหรี่ผู้หญิง โอ้ย!...ไม่อยากจะนึก   พวกมันวัน ๆคงไม่คิดทำไรให้เป็นประโยชน์กันแล้วมั้ง ส่วน-เอี้ย-ตัวปัญหาที่ทำให้ผมต้องระเห็จ มาตามหามันอยู่นี่ คงกำลังมั่วเซ็กส์อยู่
เป็นแน่ ผมสาบานเลยว่า.....วินาทีนั่น...ความรู้สึกผม ที่มีให้-เอี้ย-กลติดลบกระจุย แทบไม่มีความรู้สึกดีดีหลงเหลือเลยสักนิด ถึงขนาดคิดไปไกลเลยว่า กลับไปถึงหอผมจะรีบย้ายห้อง หาที่อยู่ใหม่แล้วย้ายสัมภาระตัวเองออกจากห้องเดิมให้เร็วที่สุด จะไม่มีวันติดต่อกับ-เอี้ย-กลมันเป็นอันขาด หลบได้ก็จะหลบทุกวิถีทาง
แต่ปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้ ไม่อยากรอแล้ว อยากออกไปพ้น ๆตรงนี้ให้เร็วที่สุด จึงเอ่ยปากบอก-เอี้ย-ต่อมันทันที
“กูคงไม่รอหรอก เอาเป็นว่าธุระด่วนของบ้าน-เอี้ย-กลมัน มึงจะเรียกมันออกมาฟังก่อน หรือให้กูเขียนใส่กระดาษทิ้งไว้ให้ก็แล้วแต่ กูไม่รับผิดชอบนะถ้าเกิดไรขึ้นมาทีหลัง  กูแค่รับปากเป็นธุระตามที่แม่มันขอเท่านั้นเอง
พวกมึงตัดสินใจกันเองก็แล้วกัน”  พวกมันไม่มีใคร ขยับทำไรสักกะอย่าง ผมรำคาญคิดว่าฝากบอกไปก็แล้วกัน ช่างหัวแม่งเถอะ ถ้าจะมีคนรู้เป็นโขยง ในเมื่อทำไรไม่ได้ มันคงไม่ห้ามเป็นความลับละมั้งเรื่องนี้ เลยตัดสินใจพูดฝาก-เอี้ย-ก๋อย-เอี้ย-ต่อไปทันที
“บอกมันว่าตามันที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดนอนโรงบาลที่สุพรรณ แม่มันต้องการพามันไปด่วน ตามันเพ้ออยากเจอมันมากรอมันอยู่ตอนนี้”  ผมพูดเสร็จ พวกมันเงียบเสียงลงอีกครั้ง  ด้วยการที่-เอี้ย-ก๋อยมันยกมือห้ามไม่ให้ส่งเสียง แถมหันไปส่งสายตาให้-เอี้ย-นัทปิดเทปอีกรอบ ก่อนจะถามผมอย่างไว...
“มึงว่าไงนะ ขออีกรอบดิ..วี”  ผมไม่อยากคุยกับพวกแม่งแล้ว พูดไปพวกมันก็ไม่ใช่-เอี้ย-กล ทำไมต้องพูดซ้ำ ๆหลายครั้ง ที่สำคัญเมื่อกี้ผมก็พูดออกชัดเจน แถมพวกมันก็ไม่ได้หูหนวก ทำไมต้องมาถามซ้ำซากอยู่อีก แทนที่จะบอกมันไปใหม่ ผมกลับหันหลังก้าวออกประตูทันที  แต่......
“เดี๋ยว!..วี..มึงอย่าเพิ่งไป กูจะลองเรียกมันให้ มึงพูดกับมันเองแล้วกัน”  พูดจบมันไม่รอฟังผมตอบ  ตรงดิ่งไปเคาะประตูห้อง-เอี้ย-กลทันที
“ก๊อกๆ..ก๊อกๆ!”  เงียบไปสักครู่ ประตูถึงแง้มเปิดออกครึ่งเดียว พร้อมกับน้ำเสียงรำคาญ ไม่พอใจที่มีคนรบกวน ดังลอดออกมา
“เคาะ-เอี้ย-ไรว่ะ?...มีไร-เอี้ย-ก๋อย..เคาะห่าไรมึง”  -เอี้ย-กลเองครับ เห็นมันนุ่งผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียว คิ้วผูกโบว์หน้ายุ่ง..ยืนตรงประตูที่แง้มครึ่ง ๆ มันไม่เห็นผม กำลังต่อว่าเพื่อนมัน..ที่มาขัดจังหวะมันเข้า -เอี้ย-ก๋อยไม่ตอบ
แต่กลับถอยฉากเปิดทางที่ยืนบังมันอยู่ พร้อมกับยักหน้าให้-เอี้ย-กลมองตาม สายตามันสบเข้ากับสายตาผม
อย่างจัง มันผงะไปนิดหนึ่ง..หน้าเจื่อนไปเหมือนกัน ตรงข้ามกับผม ที่เห็นสภาพมันแล้ว ทั้งหดหู่ขยะแขยง..สมเพช...นึกถึงคำพูดแม่มัน..บอกตามันอาการหนัก เพ้อถึงหลาน..แต่ดูตัวมันดิ กำลังทำอะไรอยู่... มันคงเพิ่งนึกได้หลังจากตลึงไปแว๊บหนึ่ง รีบเปิดประตูผลุนผลันเดินตรงรี่มาหาผมทันที
“วี..มาได้ไงเนี๊ยะ..คะ..คือ..เอ่อ..มีธุระไรกะกูป่าว?”  มันพูดกุก ๆกัก ๆหน้าเจื่อน ๆ เอามือเกาหัวแกรก ๆไปด้วย แต่ผมกับรู้สึกว่างเปล่า ไม่ยินดียินร้าย คือไม่รู้สึกเสียใจ..ผิดหวัง..เศร้า หรืออะไรยังไง เหมือนกับอารมณ์ตอนนี้มอง-เอี้ย-กลเป็นพวกเศษสวะ ที่ผมไม่อยากข้องเกี่ยวอีกต่อไป  ตัดสินใจรีบพูดธุระให้มันเสร็จ ๆ กำลังจะพูดขึ้น ดันมีเสียงแหลมสูงแทรกเข้ามาซะก่อน ถามกลางสายตาคนทั้งห้องที่มองกันจุดเดียว
“พี่กลค่ะ!...ทำไรอยู่...ปล่อยนิดหน่อยรอนานแล้วน่ะ...”  พร้อมกับหญิงสาวอายุไม่น่าจะเกิน16 ปี ผมเดา ๆเอา นุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกเปิดประตูออกมาตะโกนเรียกมันพอดี เห็นแบบนั้นหน้าผมร้อนผ่าวทันที ไม่ใช่ไรหรอก ที่หน้าร้อนเพราะอายกับภาพ ที่มันหมิ่นเหม่ตรงหน้าต่างหาก น้องเข้าช่างไม่รู้จักอายสักนิด คนนั่งอยู่ไม่ใช่น้อย
แถมผู้ชายร่วมสิบกว่าคน แต่เธอยังกล้ายืนโชว์เรียก-เอี้ย-กลมันหน้าตาเฉย  ผมไม่สนใจแล้ว ชิงพูดบอกมันแล้วชิ่งไปจากนี่ให้ไวดีที่สุด
“แม่มึงโทรมาตามมึง ตามึงที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดอยู่โรงบาลสุพรรณ ท่านเพ้ออยากเจอมึง  อาการท่านหนักมาก แม่มึงอยากให้มึงเดินทางไปกับท่านพรุ่งนี้เลย ไงมึงโทรไปหาแม่มึงด้วย เค้ารอโทรศัพท์มึงอยู่ กูไม่รู้รายละเอียดมากกว่านี้ กูมาธุระแค่นี้แหล่ะ”  พูดจบผมหันหลังกลับ ก้าวให้ไว -เอี้ย-กลมันรีบคว้าแขนผมรั้งไว้ทันที..  
“เดี๋ยว!..อย่าเพิ่งไป รอกูแป๊ป...ขอกูแต่งตัวก่อน กูออกไปพร้อมมึงเลย”  พูดจบมันหันไปบอก เพื่อนมันทันที โดยไม่ยอมปล่อยแขนผม ที่กำลังบิดหนีมือมันอยู่นี่ คงกลัวว่าปล่อยแขนผมแล้ว จะชิ่งหนีไม่รอมัน ซึ่งมันคิดถูก...เพราะผมไม่ต้องการรอมันจริง ๆ เหมือนมันอ่านออก ถึงไม่ยอมปล่อยแขนผม มือยังกะคีมเหล็กบีบซะ
แน่นเลย
“-เอี้ย-ก๋อย..เข้าไปในห้องหยิบเสื้อกางเกงกู กับเป๋าตังค์...กุญแจรถมาด่วนเลยพวก”  มันสั่งปุ๊ป รีบหันมาจ้องหน้าผมปั๊ป มีส่ายหน้าไม่ให้ผมดิ้นหนีมือมันอีก หลายคนเริ่มมองมาที่ผมกับมัน มีบ้างซุบซิบกันแล้ว คงสงสัยว่าเกิดไรขึ้น ทำไม-เอี้ย-กลมันยื้อยุดฉุดแขนผมไว้   
“พี่กลจะไปไหนค่ะ...แล้วนิดหน่อยล่ะ...จะทิ้งนิดหน่อยไว้แบบนี้ไม่ได้น่ะ..นิดหน่อยไม่ยอมจริงด้วย”
พูดจบเธอเตรียมถลันตรงมาที่ผมกับมันยืนอยู่ทันที  ในสภาพชุดผ้าขนหนูกระโจมอกนั่นแหล่ะ ผมกำลังจะบอกให้มันไปดูแลเด็กมัน แต่ไม่ทันแล้วเพราะมันพูดตัดขึ้นมาซะก่อน
“-เอี้ย-ต่อ..-เอี้ย-นพ พวกมึงรับช่วงต่อที..กูยกให้ไปเลยเพื่อน”  แค่นั่นแหล่ะ..ไม่ต้องรอให้-เอี้ย-กล มันพูดเป็นครั้ง
ที่สอง -เอี้ย-ต่อก็ลุกคว้าเอวสาวเจ้าอุ้มแบกเข้าห้องมันท่ามกลางเสียงร้อง  พร้อมกับอาการรัวกำปั้นทุบตามตัว
-เอี้ย-ต่อที่แบกคุณเธออยู่ตอนนี้
“กรี๊ดๆ...ปล่อยกูไอ้บ้า...ไม่เอา..กูไม่ไปกับมึง...พี่กล..พี่กล..ไม่เอานิดหน่อยจะเอาพี่กล...
ช่วยนิดหน่อยด้วย...บลาๆ!”  ประตูห้อง-เอี้ย-ต่อปิดลงเรียบร้อย พร้อมกับเสียงกรี๊ด ๆหลอดแตก เมื่อกี้ก็พลอยเงียบไปด้วย แต่เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจด้านนอกกลับมีไม่ขาดสายแทนซะงั้น สาว ๆ หลายคนยิ้มถูกอกถูกใจก็มี มารู้ตอนหลังว่า..น้องนิดหน่อยคือคนที่ตามตื้อ-เอี้ย-กลคนล่าสุด  ถึงขั้นอาละวาดจนน้องดาน้องเกศกระจุยแตกกระเจิงกันไปเลย แล้วที่น้องผู้หญิงเหล่านี้ไม่ชอบหน้า  สาเหตุมาจากน้องนิดหน่อยชอบดูถูกคนอื่น..คิดว่าตัวเองดีกว่าใครเพื่อน..ไม่เห็นหัวใคร ยิ่งเห็นว่าเป็นคนพิเศษ-เอี้ย-กลยิ่งไปกันใหญ่ พอโดนแบบนี้ทุกคนมีแต่สมน้ำหน้า แต่ผมไม่ชอบพฤติกรรมที่-เอี้ย-กลมันทำ นึกจะยกใครให้ใครอะไรยังไง มันทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเค้าเลย มันตัดสินชีวิตคนอื่นได้ไงกันเหลือจะทน โดยที่ไม่มีใครทันคาดคิดว่าผมจะกล้าทำ....
“ผลั๊วะ!..ปั๊ก!.”  ใช่แล้วครับ..ผมใช้มือขวาที่ว่างอยู่ เสยหมัดชกเข้าไปเต็ม ๆ ครึ่งปากครึ่งจมูก-เอี้ย-กลมันสุด
แรงเหวี่ยง มันคงมึนจนเห็นดาวเลยล่ะ เพราะหมัดนี้เข้าไปเต็มแม๊ก ไม่ติดว่าองศาที่ผมยืนอยู่ไม่ค่อยถนัด
แถมมันยังจับแขนซ้ายไว้ด้วย คงมีน๊อคหลับไปแล้ว มือมันหลุดจากแขนผม ไม่รอช้าเข่าใส่เต็มลิ้นปี่มันอีกจัง ๆเข้าให้ เล่นเอาจนตัวมันงอเลยล่ะ ก่อนผมจะหันหลังเดินหนี แต่พวก-เอี้ย-นัท -เอี้ย-วิทย์ -เอี้ย-นพ และอีกหลายคน
กรูกันมาปิดทางออกผมไว้ซะงั้น คิดในใจว่ากูคงโดนยำตีนตายวันนี้แน่นอน ไม่ทันที่-เอี้ย-นัทจะคว้าคอ
เสื้อผม  เสียงห้ามดังมาหยุดเอาไว้ซะก่อน
“อย่า!...-เอี้ย-นัท อย่าทำมัน...พวกมึงขวางไว้ก็พอ อย่าปล่อยหนีไปได้ รอกูใส่เสื้อผ้าแป๊ปหนึ่ง”  คำสั่งแค่นี้ ทำให้พวก-เอี้ย-หยุดท่าทางกระ-เอี้ย-นกระหือรือที่จะรุมยำตีนผมกันทันที  แต่กลับไม่ยอมขยับถอยเปิดทางให้ผม คงทำตามคำสั่งอีกนั่นแหล่ะที่ให้กักผมไว้   ผมหันไปมองไอ้เจ้าคนพูด เห็นมันกำลังเช็ดเลือดตรงมุมปากปอย ๆ
ปากคงแตกไม่น้อย เพราะผมอัดซะเต็มเหนี่ยว แถมถุยน้ำลายบ้วนเลือดทิ้งอีกสองสามที  ก่อนมันจะคว้าเอาเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงส์ยีน..จากมือ-เอี้ย-ก๋อยที่ถือรอไว้ก่อนแล้ว มาสวมรวก ๆอย่างเร็ว
ไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังค์..ยัดใส่กางเกง คว้าพวงกุญแจรถเดินตรงมาที่ผม ตาจ้องเขม็งแดงก่ำน่ากลัวชะมัดตอนนี้ยอมรับหนาวยะเยือก
คิดว่ายังไงซะมันคงลงมือต่อย..ตบ..กระทืบ..ชก..เอาคืนที่ผมทำกับมันเมื่อกี้เป็นแน่เพราะไม่มีแหล่ะ..ที่คนอย่างกลสิทธิ์ จะปล่อยให้คนที่ทำร้ายมันจนเลือดตกยางออกลอยนวลสบายๆ................................?

GBOMK

ขอบคุณคับ {:6_162:}

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุนครับ

nattan010

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

arzugima

ขอบคุณคราฟผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ

taira

ขอบคุน

MissA

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

4_NAY

เริ่มหลงแล้วนิ

Soyu

ขอบคุณนะครับ