เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 35 - 36 - ตอนพิเศษ ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
และถึงจุดไคลแม็กซ์เสร็จได้เหมือนกันก็ตาม แต่หลังจากนั้นเชื่อเลยร้อยเอาบาทเดียว ฝ่ายรับเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ต้องรู้ว่ามันแสบเดินขัดขนาดไหน...จริงไหมครับ...ถ้าผมพูดผิดก็แย้งได้น่ะ...ผมประสบการณ์ตรงเลยหละบอกแล้วว่าไม่เถียง..มันมีความสุขเสร็จสมเหมือนกัน...แต่มันก็มีผลข้างเคียงเรื่องเจ็บระบบตามมาทีหลังอยู่ดี

รู้ทีหลังเค้าบอกมาว่าต้องทำกันบ่อยๆแล้วจะชิน..แต่..ผมก็ไม่ยักกะชินง่าย ๆ ก็นะบอกแล้วว่า...ยี่ห้อกลสิทธิ์ของเค้าดีจริ๊ง!...............
Part  35
กลเปลี่ยนไป.
นับจากวันที่กลับจากสุพรรณฯ กระทั่งถึงวันนี้สองอาทิตย์กว่าเข้ามาแล้ว เชื่อไหมว่า ‘กลสิทธิ์’ คนที่ผมเคยรู้จัก จะเป็นคนมีรสนิยมเกี่ยวกับการใช้ชีวิต...ที่ผมต้องกลับมาคิดและเริ่มมองใหม่เสียแล้ว แรกเลยคือ..ผมคิดว่า..
มันต้องหงุดหงิดและต้องอยู่ไม่ติดห้อง อาจต้องใช้เวลาที่ต้องปรับนิสัยด้านนี้ แต่กลับผิดคาด...เพราะความ
จริงแล้ว ตัวตนกลสิทธิ์กลับเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ชอบชีวิตเรียบง่ายสบาย ๆ ดูหนังฟังเพลง โดยเฉพาะหนังตลกชอบมากและที่สำคัญเป็นคนเส้นตื้นมาก ๆ หัวเราะได้ตลอดขนาดมุกโคตรฝืดยังหัวเราะขำเป็นเรื่อง
เป็นราว     
อีกเรื่องคือ..กลสิทธิ์ชอบเพลงลูกทุ่งและชอบร้องเพลงลูกทุ่งเป็นพิเศษ..ในขณะที่วัยรุ่นสมัยนั้น..ชอบวงสตริง วงไมโคร พงษ์พัฒน์ คาราบาว  อะไรประมาณนี้  แต่กลสิทธิ์กับชอบก๊อตจักรพรรณ แถมร้องเพลงของก๊อตได้ดีจนน่าทึ่ง ร้องตอนอาบน้ำประจำ...ทำเอาผมต้องศึกษากลสิทธิ์อีกหลายมุม อ๋อ!..มีอีกเรื่อง..เกมส์เพลย์ที่กลสิทธิ์อุตส่าห์ขนมาด้วยนั้น  ปรากฎว่ากลสิทธิ์เล่นไม่เอาถ่านเลยซะด้วยซ้ำ ซ้ำยังไม่ชอบเล่นอีกต่างหาก  เหตุผลที่เอามาด้วย เพื่อให้ผมรู้สึกว่าเค้าทันสมัย เคยเล่นด้วยกัน..แต่พอเล่นแพ้ผม..กลับพูดว่าตัวเค้าไม่นิยมเกมส์ปัญญาอ่อนที่ไม่ประเทืองปัญญาซะว่างั้น แต่ต้องยอมรับกลสิทธิ์เซียนมาก..ฝีมือขั้นเทพในการเล่นหมากฮ๊อทหรือหมากรุกไทย ขนาดน้าข้างห้องที่มีโอกาสปะทะฝีมือหมากรุกกับกลสิทธิ์..ยังยกนิ้วให้ แถมชอบมาชวนไปประลองสมองกันออกบ่อย แต่กลสิทธิ์ก็ไปบ้างไม่ไปบ้างแล้วแต่รมณ์เค้า ส่วนใหญ่ชอบเช่าตลกมานอนดูที่ห้องซะมากกว่า   
บรรดาพวกไอ้ก๋อยไอ้ต่อฯลฯ เพื่อนกลุ่มเดิมพวกมันเรียนต่อปวส.  โรงเรียนเก่านั่นแหละ..ยังสุมหัวกันอยู่
หอเดิม แต่กลสิทธิ์ไม่ได้ไปร่วมแจมกะเค้าอีกเลย พวกมันพยายามติดต่อ...โทรไปตามกลที่บ้านเหมือนกัน
แม่กลโทรมาเล่าให้ฟัง แต่กลมันก็ไม่ติดต่อกลับหนำซ้ำกำชับไม่ให้แม่บอกที่อยู่หอนี้..และห้ามให้เบอร์อีก
ตะหาก..สั่งเอาไว้ด้วยว่า..ถ้าพวกนั้นโทรมาอีก..ให้บอกไปว่า..ตอนนี้กลสิทธิ์อยู่สุพรรณไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ
เปิดเทอมโน้นถึงจะกลับมา เหตุผลนะหรือครับ มันบอกว่า..ถ้าต้องไปพบปะกันอีก ก็ไม่พ้นเสียตังค์ซื้อเหล้า หารค่าเที่ยวเทคและปี้สาว เป็นเรื่องปกติที่พวกเค้าทำกัน หนักหน่อยก็ไปมีเรื่องทะเลาะวิวาท อยากจะเปลี่ยนแล้วอยู่สงบ ๆ.. เลยขอห่างเพื่อนกลุ่มนี้หน่อย....  ผมเพิ่งเข้าใจว่า...ที่มันดิบ เถื่อน ห้าว กวน สถุล แท้จริงเป็นเพียงเปลือกนอก...ทำไปตามกระแสสังคมเด็กช่าง หากไม่ทำแบบนั้น  ก็ต้องเป็นเบ๊คอยเดินตามหลังไอ้พวกกร่างให้มันจิกหัวใช้อีกด้วย อย่างเช่นไอ้นพ
ก่อนจะรู้จักกับกล ถึงขั้นต้องลงไม้ลงมือชกต่อยกัน...เลยโดนกลมันอัดเสียน่วม มันถึงยอมให้กล ไม่งั้นกลุ่ม
ไอ้นพก็กร่างกวนหาเรื่องกลเพื่อดึงเป็นเบ๊ในกลุ่มว่างั้น พอข่าวที่กลซัดไอ้นพร่วง..แพร่ออกไป ตอนนั้นเพิ่งอยู่
ปีหนึ่งกันเอง ทำให้พวกไอ้ต่อ ไอ้วิทย์ ไอ้นัท ขอเข้ามาอยู่ในก๊วนมันทันที  เดิมมีกลกับไอ้ก๋อยสองคนที่จบม.3 แล้วพากันเรียนต่อสายช่างสองคน ไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเก่ามาเรียนด้วยเลย นี่คือวีรกรรมของกลสิทธิ์..ที่ยอมเปิดปากเล่าให้ผมฟัง มันเลยตัดสินใจเปลี่ยนสายเรียน หันมาเรียนสายบริหารการจัดการมหาลัยเอกชนดังซะงั้น
ทั้งที่มันเรียนไฟฟ้ามาแท้ ๆ แต่ผมก็เข้าใจนะ...ระดับมหาลัยหากต้องต่อสายเดิมก็ต้องวิศวะเลยหละ ดูเกรดเฉลี่ยที่กลมันจบมา ได้แต่ส่ายหัวให้ 1.9   แล้วจะเรียนวิศวะได้ยังไง แต่ก็ต้องยอมรับอย่าง...พวกระบบไฟฟ้า
ซ่อมบำรุงเดินสายไฟวงจรไรพวกเนี๊ยะ  กลมันมีความสามารถมาก แถมเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างมันก็ซ่อมได้
เมื่อสามวันก่อนเตารีดห้องน้าที่ชอบชวนมันโขลกหมากรุก..เกิดไม่ร้อนขึ้นมาซะงั้น แกตัดสินใจจะซื้อใหม่
แล้ว แต่กลยังหิ้วมารื้อออกดู..เอาชุดเครื่องมือที่มีจัดการซ่อมใช้งานได้เรียบร้อยเหมือนเดิม แกให้ค่าเสียเวลา
ตั้งร้อยหนึ่งแหนะ มันไม่เอาแกก็คะยั้นคะยอให้...มันเลยเอามายื่นให้ผม บอกเป็นค่าขนมซะงั้น ผมก็มือไว....
รีบหยิบเข้ากระเป๋าทันที มีหัวเราะขำผมอีก แถมหยอกปิดท้ายว่า
“สงสัยกูคงจะรวย...แม่งมีแฟนงก เก็บตังค์เก่งฉิบหาย”  ก่อนจะส่ายหัวเหมือนระอากับความงกของผม
เดินไปนั่งเปิดดูตลกต่อหน้าตาเฉย ส่วนผมหน้าแดงไปตามระเบียบ มันคิดไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ   
ผมยังไม่คิดไรเลยเรื่องผมกับมัน  ถึงจะเกินเลยกันมานับไม่ถ้วนแล้วก็เหอะ  ถึงจะตกลงเป็นแฟน ถึงจะแลกแหวนรุ่นแทนคำสัญญา แต่ผมก็คิดเสมอว่ามันเป็นไปได้ยากเพราะเราทั้งคู่มีภาระครอบครัว..ซึ่งคงไม่ยอมรับเรื่องที่จะรักกันเป็นแน่ แต่ก็ไม่ได้แย้งขัดคอมันหรอกครับ เพราะคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา ปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่าถึงเวลาคงมีการเปลี่ยนแปลงเอง ตอนนี้เหมือนเราเป็นรูมเมทกัน...ผมมีมันอยู่ด้วยเพียงคนเดียวตอนนี้   พี่สาวผมมีโทรมาสองสามวันครั้ง ส่วนใหญ่กลมันมักเสนอหน้าคุยด้วยทุกครั้ง รู้สึกจะคุยเข้ากันกับพี่ผมซะจริง จนบางครั้งผมยังแอบหมั่นไส้มันชะงั้น มีบอกนัดพี่ผมอีก ว่าจะขับรถไปเยี่ยมที่นครสวรรค์
หลังสอบกลางภาคแล้ว ตอนนี้ไม่สะดวก เนื่องจากอีกสองวันผมต้องซ้อมบอลกับมหาลัยเพื่อฟื้นฝีมือก่อน
มหาลัยเปิด มันเลยขอเป็นหลังสอบ...ซึ่งคงได้หยุดสองสามวันจะได้ไปกับผม คิดเองเอ่อเองเสร็จสรรพ
ไม่ถามความเห็นผมสักคำ นี่แหละยี่ห้อกลสิทธิ์เค้าหละ ชอบบัญชาการจนติดเป็นนิสัย ข้อนี้พฤติกรรมยังไม่เปลี่ยนในระยะสั้น คงต้องใช้เวลาหน่อย
ผมเริ่มซ้อมบอล มันก็ตามมารอข้างสนามด้วย รุ่นพี่ปีสี่ที่ทำหน้าที่ดูแลการซ้อมเลยรู้จักมันไปด้วย  ระดับมหาลัยเค้าไม่แยกซ้อมชายหญิงเหมือนสมัยผมเรียนปวช.  ที่นี้เขาซ้อมรวมเลย ดังนั้นนักกีฬาของมหาลัยที่ได้โควต้า...ทีมหญิงทีมชายรวมรุ่นพี่เกือบสามสิบคนได้ สองสามวันแรกไม่ได้ซ้อมหนักไรมาก  เป็นการวอร์มเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อและก็เล่นทีมกันเบา ๆซะมากกว่า เลิกซ้อมประมาณทุ่มหนึ่ง  ดีหน่อยที่มหาลัยไม่ซ้อมหนักเลิกดึกเหมือนสมัยเรียนปวช.  พวกพี่เค้าก็ชวนไปกินน้ำแข็งใสต่อ ถือโอกาสกินข้าวไปด้วยแถวใน..ม.นั่นแหละ
มีร้านขายข้าวหลายร้าน พวกนักศึกษาที่ลงซัมเมอร์ก็อาศัยกินกันที่นี่ประจำ พวกผมกลุ่มนักกีฬาอาศัยฝากท้องที่นี่ด้วย ซึ่งก็มีนักกีฬาหลายประเภทที่พากันมากินหลังเลิกซ้อม คนก็คึกคักพอสมควร....
กลมันก็เนียนไม่ถึงอาทิตย์มันตีสนิทกับพี่ ๆ และรุ่นเดียวกันที่เพิ่งเข้าปีหนึ่งเป็นน้องใหม่ในทีม ลืมบอกไป
สาว ๆ ทีมหญิงรู้สึกจะสนใจกลมันเป็นพิเศษ เพราะตอนนี้มันไว้ทรงผมสกินเฮด คิ้วเริ่มหนาแล้ว  ทำให้หน้ามันเข้มไปอีกแบบ ยิ่งเคราครึ้มตามไรหนวดของมันอีก ไม่ต้องบอกไอ้ดำมันเด่นมาก เพราะมีมันเพียงคนเดียวที่ต่างมหาลัย ทุกคนเข้าใจว่ามันกับผมเป็นรูมเมทและเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยม ตามเรื่องแต่งเก่ามาเล่าใหม่ต่อเนื่องไม่จบสิ้น ผมไม่ได้รู้สึกหึงหวงเลยนะ เพราะมันไม่รู้สึกจริง ๆ รุ่นพี่ปีสองคนหนึ่งชื่อพี่จอย แสดงออกชัดเจนว่าสนใจมัน ชอบมานั่งข้าง ๆเวลากินข้าว ชวนมันคุยตลอด มันเองก็คงดูออกว่าพี่เค้าทอดสะพานให้ ยิ่งตอนมันมารอผมซ้อม ทีมชายเล่นทีมในสนามผมต้องลงไปจ่ายบอล มักเห็นพี่จอยนี่แหละ..นั่งกะมันริมสนามคุยออกรสออกชาดแบบไม่สน..ว่าใครจะมองยังไง  มีวันหนึ่งกลมันขับรถมา ปกติผมกับมันจะจ๊อกกิ้งกันเอา เพราะหอผมกับมหาลัยไม่ไกลกันมาก เป็นการวิ่งออกกำลังกายไปด้วย มันก็ชอบวิ่งเหมือนกัน ความเห็นตรงกันประหยัดน้ำมัน ตอนขากลับก็ถือโอกาสเดินย่อยหลังกินข้าวอิ่ม แต่วันนั้นเลิกซ้อมจะแวะซุปเปอร์ซื้อของใช้ใส่ห้อง
พวกแฟ๊ปสบู่ ยาสีฟัน และของสดเล็ก ๆน้อย ๆ เผื่อผมไว้ทำกับข้าวบ้าง เลยตัดสินใจขับรถมา พอพี่จอยรู้ว่ากลมันมีรถ พี่แกกระดี๊กระด๊าออกอาการใหญ่ เค้าถึงว่าสมัยนั้นผู้ชายลองมีรถขับ ไม่ต้องกลัวจะขาดตุ๊กตานั่ง
ขากลับคุณพี่ขอติดรถไปต่อรถเมลล์..ตรงป้ายที่เธอบอกเป็นทางผ่านด้วย เธอขอนั่งหน้าคู่มันซะงั้น รถกลมันสามประตูคนนั่งหลังต้องขึ้นก่อน  แล้วถึงเลื่อนเบาะให้คนนั่งหน้าขึ้น เธอให้เหตุผลว่าเวลาจอดริมถนน
รถจะติดหากให้ผมนั่งคู่กับกล  เพราะต้องลงและคอยเลื่อนเบาะให้เธอลงอีกที มันจะช้าเมื่อมีเหตุผลผมเลยจำนนคำพูด ปล่อยเธอนั่งยิ้มหน้าระรื่นชวนกลมันคุยจ้อ แถมเปิดเพลงฟังอีกตะหาก ผมเองถึงจะนั่งรถกลมันออกบ่อย ยังไม่เคยถือวิสาสะหยิบจับอะไรของมัน...หรือรื้อค้นแกะรถมันเลยสักครั้ง แต่พี่จอยเธอไม่สน ทำยังกะนักสืบซะงั้น ตรงไหนมีให้เปิดเธอเปิดดะ ที่กลมันไม่ว่า..เพราะเห็นว่าเป็นรุ่นพี่มหาลัยผม ทั้งที่จริงมันไม่ชอบผู้หญิงจุ้นจ้านแบบนี้ มีแค่เปรยให้ฟังว่าไม่ใช่สไตล์ผู้หญิงที่มันจะเอา ถ้าเธอมาได้ยินคงกรี๊ดสลบ....
ใช่ว่ากลมันไม่เป็นสุภาพบุรุษหรอกนะครับ เหมือนเอาผู้หญิงมานินทาลับหลัง แต่บางครั้งผมเข้าใจว่า เรื่องบางเรื่องผู้ชายก็ไม่สามารถตำหนิผู้หญิงได้ตรง ๆหรอก องค์ประกอบปัจจัยรุ่นพี่รุ่นน้อง...เรื่องผลกระทบกับผมอีกนั่นแหละ เพราะผมต้องเรียนที่นี่ ทำให้มันรักษามารยาทไม่ได้ตำหนิพี่เค้าไป แต่มันก็ไม่ได้แสดงอะไรในเชิงให้ความหวังเค้านะ....ผมฟังการพูดคุยที่มันโต้ตอบพี่เค้าก็พอรู้ เพียงแต่พี่จอยเธอออกตัวแรงไงครับเธอไม่สนใจคงคิดว่าตื้อเท่านั่น..เดี๋ยวเรียบร้อยเองละมั้ง ผู้หญิงบางคนเค้าคิดแบบนี้จริง ๆดูการกระทำที่พยายามตีซี้ทุกวิถีทาง โดยไม่สนว่าผลจะออกมายังไงมีผู้หญิงประเภทนี้อยู่หลายคนที่คิดกันแบบนี้ หนึ่งในนั้นที่ผมเคยเจอมาแล้ว...
คือคุณกุ้งนางไงหละ..................?
Part  36
หึง...เหรอ...
หึ..หึ..!...จะบอกว่าไงดี ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก ไม่รู้จะตรงคำพังเพยนี้หรือเปล่า ไอ้ครั้น
จะบอกว่าหนีเสือปะจระเข้ก็ดูจะห่างไกลไปเยอะ เอาเป็นว่าผมเลือกเอาอันแรกดีกว่า ใกล้เคียงหน่อย ที่มาที่ไป
ก็ไม่ใช่อะไรหรอก หลังจากส่งพี่จอยลงตามจุดที่แกบอกแล้ว ยอดชายนายกล  เค้าก็ออกรถให้ไวเพื่อจะพาผมมาซื้อของซุปเปอร์ โดยบอกให้ผมปีนข้ามมานั่งคู่เขาด้านหน้า...
“วี..มึงข้ามมานั่งหน้านี่”   
“ไม่ดีกว่า กูนั่งหลังเนี๊ยะแหละ เดี๋ยวก็ถึงแล้วนี่”  ไอ้ผมก็หวังดีบอกนั่งหลังเนี๊ยะแหละเพราะเดี๋ยวก็ถึงแล้ว
ไม่อยากเกะกะมัน กลัวตอนปีนข้ามไปอาจรบกวนการขับรถเอาได้หนะ แต่กลับโดนมันใส่อารมณ์กลับมาอีกงั้น...
“มึงบ้าป่าวเนี๊ยะ!...กูบอกให้ข้ามมาก็ข้ามมาดิ เกิดมาหึงอะไรกูตอนนี้ นั่งมาตั้งนานดันไม่งอน กูไม่ใช่คนขับรถมึงนะ ต้องบอกหรือเปล่าว่ากูเป็นอะไรกะมึง”  เวร..มันคิดไปไหนของมันเล่านั้น ผมไม่ได้คิดแบบที่มันเข้าใจเลยด้วยซ้ำ แต่เห็นมันเริ่มออกอาการหงุดหงิดเสียงห้วน ก็ไม่อยากมีปัญหา เดี๋ยวจะพาลรมณ์เสียกันไปใหญ่
เลยปีนข้ามมานั่งข้างมันตามต้องการซะจังหวะรถติดแยกไฟแดงพอดี ไม่ใช่ผมกลัวไรหรอกนะครับ แค่ไม่อยากให้ มาเดินซื้อของแล้วอารมณ์บูดใส่กัน พอผมยอมทำตามมันสั่งแล้ว เริ่มหน้าดีขึ้นหละ แถมมีพูดต่อท้ายอีกว่า
“ที่หลังจะงอน..จะหึงกู..หัดมีเหตุผลด้วย มึงก็เห็นกูไม่ได้อะไรกับยัยจอยนี่เลย  ที่กูไม่ใส่รมณ์เค้าให้ กลัวมึงลำบากใจ ต้องเจอหน้ากันอีกนานไม่ใช่นิ..รุ่นพี่มึงนี่”  เอาเข้าไป ไอ้โรคหลงตัวเองของมันเนี๊ยะ ถ้าจะเป็นอีกข้อที่คงจะแก้ยาก ผมไม่รู้ว่าหน้าตาอาการอะไรของผม...แสดงให้มันเข้าใจว่าผมไม่พอใจมันกับพี่จอย จนมันคิดไปไกลโพด..ว่าผมหึงมัน......เอ๋!...หรือหน้าผมเป็นแบบมันว่า ลองมองหน้าตัวเองในกระจกส่องหลัง  มันก็งง ๆ หันมาถามผมทันที
“เป็นไร อะไรเข้าตาเหรอ?”  อืม..สงสัยข้อเสียอย่างใหญ่หลวงระหว่างผมกับกลสิทธิ์...คงเรื่องการสื่อสารที่ไปคนละเรื่องเดียวกันนี่แหละ
“ป่าว!...กูแค่อยากดูว่าหน้าตากูมันเป็นแบบไหน มึงถึงคิดว่ากูหึงมึงจนงอนมึงนะ”  ตัดปัญหาตรง ๆ ทะลุปล้องแม่งเลย จะได้ไม่ต้องพูดไทยแปลเป็นไทยอีก  แต่....
“เชี้ย!...นี่มึงประชดกูหรือไง”  อ้าว!...เวร..ไปใหญ่แล้ว
“ป่าว!..กูไม่ได้ประชด ก็กูงงว่ากูออกอาการอะไร...มึงถึงคิดว่ากูหึงมึง กูก็หาที่มาที่ไปดิ”  
ผมพยายามอธิบาย มันกลับหงุดหงิด กระชากรถออกตัวซะกระตุก  เมื่อเปลี่ยนเป็นสัญญาณไฟเขียว แถมสบถเสียงห้วนใส่ผมอีก
“ห่า!.แม่งเอ้ย!....ตกลงมึงไม่คิดจะหึงกูเลยว่างั้น”  น้าน!..หนักเข้าไปใหญ่  พอผมออกอาการว่าไม่หึง มันกลับหงุดหงิดใหญ่เลย..บ๊ะ!..ไอ้ห่านี่...ผมงงกับมันจริง ๆ จู่ ๆเสือกไม่พอใจหงุดหงิดผมขึ้นมาอีกหละ หน้าตาถมึงทึงเลยตอนนี้ บอกอาการไม่สบอารมณ์สุด ๆ   ตกลงมันต้องการไรของมัน อยากให้ผมหึงมันหรือไม่อยากให้ผมหึงมัน ผมตามรมณ์มันไม่ถูกจริง ๆ   
“นี่มึงเป็นห่าไรเนี๊ยะ....จู่ ๆก็รมณ์เสีย ขับให้มันดีดีสิว่ะ!...เดี๋ยวเค้าก็ได้ด่าพ่อล่อแม่เต็มถนนหรอก”
ผมก็เริ่มหงุดหงิดมันเหมือนกัน ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต เลยว่าเข้าให้ มีเหลือบตามองหน้าผม สายตาเหมือนผิดหวังซะงั้น ไม่พูดไม่จาก่อนหันไปมองถนนต่อ เริ่มขับดีขึ้นหละ  แต่หน้านี่..ไม่ต้องบอกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน ผมเห็นแบบนั้น เลยต้องเป็นฝ่ายใจเย็นลงจะไปร้อนตามมันไม่ได้  รู้ ๆ อยู่ว่ากลสิทธิ์ยี่ห้อนี้แรงด้วยไม่ได้  
ต้องอ่อนใส่เค้าหน่อย
“กูไม่รู้มึงหงุดหงิดไรกล ถ้าเรื่องที่กูไม่ยอมข้ามมานั่งคู่มึงแต่แรก กูไม่ได้คิดไรกูแค่ไม่อยากเกะกะมึง  ตัวกูก็ใช่จะเล็ก...จนข้ามไปข้ามมาสะดวกขนาดนั้น กูคิดว่าไหน ๆ เดี๋ยวก็ถึงลงทีเดียวเลยดีกว่า ไม่ได้คิดไปไกลดูถูกว่ามึงเป็นคนขับรถห่าไรให้กูเหมือนที่มึงพูดหรอก”  ผมอธิบายช้า ๆนิ่ม ๆเพื่อให้มันเย็นลง มันกลับถามขึ้นมาว่า
“มึงหึงกูป่าว?”  ตกลงคุยเรื่องเดียวกันใช่ไหม กูงงกับมึงจริง ๆ ต้องการคำตอบว่าผมหึงมันหรือเปล่า  ไอ้ผมก็พาซื่อถาม  มันตรง ๆทันที
“หึงมึงกับใคร?”
“ยัยจอยไง”  มันบอก
“ไม่นี่...กูไม่รู้สึกไร ทำไมมึงไม่พอใจกลัวว่ากูหึงมึงงั้น.”  เคยเป็นไหม เหมือนเราต้องการเคลียร์ให้มันสบายใจ..และเลิกเข้าใจผิดซะที แต่สุดท้ายคำตอบมันกลายเป็นเราตะหากที่เข้าใจผิดไปเต็ม ๆ
“ใช่!...กูไม่พอใจ มากด้วย....แต่ไม่ใช่เพราะมึงหึงกู...ที่กูไม่พอใจเพราะมึงไม่หึงกูตะหากถามจริงเหอะ...กูกับมึงเป็นไรกันแน่ว่ะ!....มึงคิดว่ากูเป็นแฟนมึงป่าว?...”  เป็นไงพอเฉลยออกมาแบบนี้ ผมอึ้งเลย...ตกลงมันโกรธที่ผมไม่หึงมัน มันอยากให้ผมหึงซะงั้น แล้วคำถามมันก็นะ   เสือกมาถามห่าไรตอนนี้...ทั้งที่แม่งก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่าอะไรยังไง ไม่เป็นแฟนมันแล้วผมจะยอมให้มันทำ-เอี้ย- ๆ อย่างที่มันขอทำเกือบทุกคืนอีกหรือ
ไอ้ควายเอ้ย!...ได้แต่สบถด่ามันในใจ ไม่กล้าไปเติมไฟให้มันหรอก กลัวมันหักรถพาทัวร์นรก ยิ่งบ้า ๆ อยู่เอาแน่กะอารมณ์มันไม่ได้ด้วย
“ก็..ปะ..เป็น..เป็นแฟนไง..บ้าป่าว?..ถามห่าไรไม่คิด”  มีแก้เขิน..เหวมันกลับอีก..สัดนิ..กูอายหรอกให้มาพูดยอมรับไรกันตอนนี้ ใช่ที่เปล่าเนี๊ยะ...ได้ผลมันเริ่มอมยิ้มขึ้นมาแล้ว คงเห็นอาการผมที่ไปไม่เป็นมั้ง ก่อนจะพูดมาอีกว่า
“แน่ใจว่ากูเป็นแฟนมึง   ไมมึงไม่หึงกูเลยว่ะ!...แฟนมึง...ไม่สิ...ต้องพูดว่า  ผัวมึง..แม่ง..ผู้หญิงจะลากขึ้นเตียงอยู่ร่อมร่อ...เสือกไม่หึงสักนิด  มันใช่ป่าวเนี๊ยะ!”  
นรกจริง....แค่แฟนกูก็อยากหน้ามุดคอนโซลรถอยู่แล้ว นี่มึงเล่นผัวเลย..ทำเอาผมอยากเอาหัวโขกกระจกตายไปเลยตอนนี้ มันยิ่งเห็นผมนั่งหน้าแดงหูแดงเถือกไปทั้งหน้าแบบนี้เสือกรมณ์ดีหน้าระรื่นซะงั้น อยากโบกหน้าแม่งจริงเชียว ผมละเกลียด`คุณ`ตาท่าทางแบบนี้ของมันชะมัด ได้แต่เมินมองไปนอกรถไม่พูดต่อปากต่อประโยคกับมันอีก ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัว....
“หึ..หึ..กูชอบหน้ามึงตอนนี้จริงหวะ!...กูว่าเปลี่ยนใจกลับหอกันเถอะ มึงยั่วกูหละ”  
เฮ่อ!..ผมละหน่ายกับห่ากลมันจริง ๆ พอดี๊ด๊าได้..แม่งกลับหื่นขึ้นมาซะงั้นว่าจะไม่พูดกับมันแล้วนะ แต่พอฟังแบบนี้แล้วมันอดไม่ได้เลยต้องแว๊ดแม่งไปหละ....
“มึงเลิกหื่นได้ป่าว!...ทุกวันนี้มึงก็ทำยอดจนกูขี้ไม่ต้องเบ่งแล้ว...จะเอาไรอีกว่ะ!..สัด” ไม่รู้ผมเผลอหมดยางอาย หลุดพูดออกไปได้ไง แต่...........
“ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ!...อะไรกัน...กูเพิ่งรู้เมียกูขี้ไม่ต้องเบ่งเลยหรือว่ะ!....กร๊ากๆ!..
แต่นะ...วี...กูว่าก็ดีไม่ใช่รึไง...มึงจะได้ไม่ต้องท้องผูก...ฮ่าๆ!”   นรกสาด..มันขำท้องคัดท้องแข็งมือจับพวงมาลัยซะสั่นเลย แม่ง...คำพูดผมไปกระตุ้นต้อมขำมันเข้าให้ ผมบอกไปแล้วใช่ไหมว่า-เอี้ย-นี่มันชอบดูตลก และก็เส้นตื้นมาก ๆไม่รู้มันขำห่าไรผมหนักหนา เล่นขำจนหน้าดำหน้าแดงน้ำตาเล็ดซะงั้น
บรรยากาศหลังจากมันขำจนพอใจ แถมส่งยิ้มสายตาล้อเลียนให้ผมอีกตะหาก   มันก็พารถมาจอดสนิทที่ลานจอดในห้างโรบินสัน xxxx  เรียบร้อยแล้ว
จากนั้นผมกับมันก็พากันลงไปเดินซื้อของตามรายการที่จดมา ตรงดิ่งไปซุปเปอร์ทันที   มันก็ทำหน้าที่เข็นรถใส่ของเดินตาม ผมก็เลือกเดินหยิบเอาตามล๊อกต่าง ๆ  มันก็มองผมไปด้วยอมยิ้มไปด้วย ยังไม่หยุดรมณ์ดีอีก อะไรจะเส้นขำยาวนานปานนี้ก็ไม่รู้ แล้วจู่ ๆ ก็มีสาวน้อยสามนางเดินเข้ามาหามัน ขณะที่ผมยื่นเลือกกาแฟ..
โอวัลตินคอฟฟี่เมทและน้ำตาล ผมกินโอวัลติน กลสิทธิ์เค้าดื่มกาแฟ สาวน้อยกลุ่มนั้นส่งเสียงทักทาย คุ้นเคยและลึกซึ้งมาก
“พี่กลค่ะ..พี่กลจริง ๆด้วย...โอ้ย!...หน่า...คิดว่าจะไม่ใช่ซะแล้ว กลัวทักผิดด้วย คิดไงไปไว้ผมทรงสกินเฮดค่ะเนี๊ยะ หล่อจนหน่าไม่แน่ใจเลยว่าจะใช่พี่กล”  เพราะคำพูดที่ได้ยิน ทำให้ผมละความสนใจ เหลียวกลับไปดูตามธรรมชาติทั่วไปอะนะ
“อืม..น้อยหน่ามาทำอะไรครับ”  มันก็ทักตอบยิ้ม ๆให้กับสาวน้อยไป ก่อนที่คนที่ผมได้ยินมันเรียกน้อยหน่า
จะแนะนำเพื่อน ๆอีกสองคนให้มันรู้จัก
“หน่ามาเดินซื้อของกับเพื่อนค่ะ นี่กลอย..และนี่จูน เพื่อนหน่าค่ะ”  เธอแนะนำสองสาวให้กลสิทธิ์รู้จัก ซึ่งน้องสองคนก็ยิ้มทักทายมัน..มันก็ยิ้มตอบ ยอมรับเด็ก ๆสามคนนี้หน้าตาดีเลยทีเดียว ก่อนที่น้องที่ชื่อหน่า..จะถามมันขึ้นมาว่า
“พี่กลมาซื้อของหรือค่ะ มาคนเดียวหรือเปล่า”  
“พี่มากับเพื่อนพี่นะ วี..วี..มารู้จักกับน้อง ๆ เค้าหน่อยดิ”   มันเรียกผม ไอ้ผมเลยต้องวางมือเดินเข้าไปหามัน  
“นี่พี่วี...เพื่อนพี่นะ”  ผมก็ยิ้มทักทายให้สาว ๆทันที น้อง ๆเค้าก็ยิ้มตอบ ก่อนที่น้องหน่าจะพูดขึ้นมาว่า
“พี่กล..ซื้อของเสร็จไปหาไรกินกับพวกหน่าก่อนไหม”  เธอชวนขึ้น  
“ไม่ดีกว่าครับ พี่จะรีบกลับไปอาบน้ำนะ ออกกำลังกายมาดองเค็มอยู่เลย ไว้วันหลังดีกว่าไหมครับ”   
มันตอบปฏิเสธน้อง ๆเค้าไป ก็จริงของมัน ทั้งมันทั้งผมเพิ่งออกกำลังมา  เสื้อแห้งจากเหงื่อแล้วก็จริงอยู่ แต่ตัวยังเหนียวอยู่เลย
“ไม่เอาอ่ะ....อาบน้ำยังไงพี่กลก็ต้องอาบอยู่ดี ไปกับหน่าก่อนน้า..พี่กลน๊า...เราไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนแล้วเหอะ...หน่าเจอพี่กลแล้วไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆแน่..ไงก็ไปนั่งกินกับพวกหน่าก่อน...เอางี้ถ้าพี่กลอยากอาบน้ำแวะอาบหอหน่าก่อนเอาไหม....อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง...ตกลงนะ..นะ..นะ”  น้องเค้าเข้าไปจับมือถือแขนมันเขย่าเหมือนเด็กเลย เพื่อให้มันตกลงไปด้วยให้ได้ มันก็อึก ๆอัก ๆ..หันมามองหน้าผม เหมือนจะขอความเห็น
แต่ผมพอเห็นภาพที่น้องเค้าถึงเนื้อถึงตัวมันแล้ว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..ทำไมจู่ ๆ เกิดรู้สึกไม่ค่อยพอใจขึ้นมาซะงั้น ถึงขนาดน้องเค้าชวนให้ไปอาบน้ำที่หอเค้าด้วยเนี๊ยะ คงไม่ธรรมดาละมั้ง เลยพูดแทนมันแบบ
ไม่ต้องคิดไรทันที
“เอ่อ!...พี่ต้องขอโทษน้องหน่าด้วยนะครับ บังเอิญวันนี้พี่กับพี่กลไม่ว่างจริง ๆครับ เราต้องรีบซื้อของเอาไปให้ผู้ใหญ่ด้วยนะครับ เค้าฝากมาซื้อ ไม่งั้นเค้ารออยู่มันดูไม่ค่อยดีนะครับ  น้อง ๆคงเข้าใจความจำเป็นของพวกพี่วันนี้นะครับ”  น้องเค้าหันมามองผม หน้าเศร้า ๆไปหน่อย ผมก็แม่งแหลเอาโล่ห์เลยกู ทำไปได้-เอี้ย-กลมันมองผมยิ้ม ๆมันรู้ผมหาข้ออ้าง ส่วนน้องหน่าคงคิดว่า...ถึงขนาดนี้แล้วคงไม่สามารถที่จะตื้อให้กลมันไปด้วยได้
แน่ ๆก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ก็ได้ค่ะ...วันนี้พี่กลไม่ว่างไม่เป็นไร แต่พี่กลต้องโทรหาหน่าด้วย..แล้วต้องนัดหน่าครั้งหน้าตกลงไหม”  
น้องเค้ายังมีข้อต่อรองกับมันอีก ผมคิดว่าหากไม่รับปากไปคงไม่ได้ไปต่อกันง่าย ๆ เพราะน้องเค้ายังไม่ปล่อยแขนมันที่เกาะอยู่เลย ผมเลยส่งสายตาให้มันรับปากเค้าไปจะได้จบ ๆ มันเลยยิ้ม ๆ ให้น้องเค้าก่อนตอบไปว่า
“ตกลงครับ แล้วไงพี่โทรไปนะครับ เบอร์เดิมหรือเปล่า...”  กลมันก็พูดออกไป
“เบอร์เดิมค่ะ หน่ายังไม่ได้เปลี่ยนหอ...พี่กลสัญญาแล้วนะค่ะ...ห้ามเบี้ยวด้วย”  มันเลยยิ้มยักหน้าให้   น้องเค้าถึงได้มีรอยยิ้มก่อนจะขอตัวแยกไปกับเพื่อนเค้าต่อ เห็นมีซุบซิบยิ้ม ๆกันกะเพื่อน..พร้อมหันมายิ้มหวานส่งท้ายให้กลสิทธิ์มันอีก ผมเห็นแล้วหงุดหงิดพิลึก  คือไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน กับสาว ๆ คนอื่นของกลผมเฉย ๆนะ
แต่กับน้องน้อยหน่าไงดีละคือน้องเค้าดูใส ๆเด็ก ๆน่ารัก ๆ แถมคำพูดคำจาก็เหมือนเด็ก ๆนะ มีอ้อนมีอะไร
กลมัน...เห็นแล้วทำให้คิด ดูน้องเค้าภาษีดีกว่าคนอื่น ๆ...ที่ผมเคยเห็นเด็กในสังกัดกลมันจะว่างั้นก็ได้
จากนั้นเราก็เดินซื้อของกันต่อ จนเรียบร้อยหิ้วของมาใส่ในรถ ขับกลับหอ ระหว่างทางมันรมณ์ดีมาก ถึงขนาดเอื้อมไปเปิดเพลงฟังอีก แล้วเพลงที่มันเลือกเปิดนะก็นี่เลย ของอ๊อด..คีรีบูน ตอนนั้นเค้าเป็นเพลงดังวงคีรีบูน
ชื่อเพลงปลูกรัก เนื้อเพลงประมาณนี้
ปลูกรัก คำร้อง อ๊อด วงคีรีบูน
ปลูกรัก    อุตส่าห์พิทักษ์รักษาไว้
ชื่นช่อชูใบ   ปลูกรักไว้หมายดอมดม
พรวนดินรดน้ำเช้าค่ำ   พร่ำชม
แดดลมมิให้  พัดส่องดอกใบ
ฉันถนอมกล่อมไว้ ชื่นชู้ชูใจมิได้หมางเมิน.......
มีร้องฮัมเพลงไปในคออีกตะห่าง รมณ์ดีลัลล้าเกินเหตุ จนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้ เหลือบค้อนมันเค้าให้ไม่รู้ตัว
มันเลยอมยิ้มยักคิ้วใส่ซะงั้นก่อนพูดขึ้นมาว่า
“กูโคตรมีความสุขเลยว่ะ! มึงหึงกูด้วย”  อ่าห่ะ!...ที่มันรมณ์ดีลัลล้าเกินงามตอนนี้  
เพราะมันดีใจที่เข้าใจว่าผมหึงมันซะงั้น ไอ้บ้านี่ตกลงมันชอบให้ผมหึงมันหรือไง  แล้วผมหึงมันจริงป่าวหว่า?....ผมรู้ว่ารู้สึกไม่ค่อยพอใจตอนเห็นน้องหน่าเค้าจับมือถือแขนมัน  แถมเซ้าซี้ให้มันไปด้วยให้ได้
หรือความรู้สึกนี้เค้าเรียกว่าหึง มันถึงได้ดีใจขนาดนั้น ถ้าใช่..แสดงว่าผมหึงมัน...ตาย..ตาย..กูตาย...นายกวี...กูหึงมันแล้วหรือนี่....อร๊ากๆ.....อายโว้ย!......
Part  พิเศษ
เงาะ..ระยำ..กรรมข้าวต้ม.
วันนี้ผมกับกล..เรามานำเที่ยวกับพวกเพื่อน ๆพี่ ๆ มหา’ลัยกลมันจัดนะครับ เก็บตังค์คนละ 200.- หลังจากเป็นนิสิตใหม่ปีหนึ่ง..จนเข้าสู่ปลายปีแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็ปีสองแล้วละครับ  คนจัดเค้าเหมารถบัสคันหนึ่ง..กลมันซื้อตั๋วสองใบ..หิ้วผมมาด้วย   โชคดีรถออกหกโมงเย็นวันเสาร์ไม่ติดเรียน..เค้าพาไปเที่ยวหัวหิน...แล้วแต่ใครจะไป
เห็นว่าชมรมอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเป็นคนจัด กลมันไม่ได้เป็นสมาชิกหรอกเพื่อนมันเป็นสมาชิกแล้วเอาบัตรมาขายหนะ..มันเลยช่วยซื้อ..มากะเพื่อนมันอีกสองคนเป็นเด็กต่างจังหวัดแถวภาคอิสาน ชื่อบุญถมคนหนึ่ง...
กลมันเรียกสั้น ๆว่า
‘ไอ้ถม’   ไอ้ถมหน้าตาบ่งบอกยี่ห้อ..ว่ามาจากที่ราบสูง คางเหลี่ยม โหนกแก้มสูง ดั้งแบนประมาณนี้แต่หุ่นนี่ถึกล่ำน้อง ๆ ควายเลยง่า...เห็นว่าเป็นนักฟุตบอลทุนของมหาลัยด้วย  
เค้าสนับสนุนฟุตบอล ไอ้ถมมันฝีเท้าดีเล่นมิดฟิลว์...ว่ากันว่าเป็นช้างเผือกเลยมีแมวมองไปดึงมามันเรียนคณะเดียวกับกลแถมเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มซะด้วยว่างั้น เพื่อนกลุ่มใหม่มีประมาณห้าคนแต่ละคนมีทั้งเนี๊ยบหล่อเท่ห์แล้วก็แบบไอ้ถมมัน สรุปก๊วนนี้เค้าคบกันได้...เค้าเรียกเด็กการตลาดเพราะบริหารการจัดการส่วนใหญ่มาจากการตลาดซะเยอะเลย....
คนอื่น ๆไม่ได้มาด้วย นอกจากไอ้ปราณอีกคน..ไอ้คนนี้มันดูหล่อตี๋มาจากอิสานเหมือนกัน..สองคนมันนั่งด้วยกันเบาะหลังถัดจากพวกผม ไอ้ถมนั่งติดหน้าต่างเบาะตรงกับผมส่วนไอ้ปราณนั่งเก้าอี้ติดทางเดินเหมือนกล ฝั่งผมเป็นเบาะคู่ อีกฝั่งเป็นเบาะสามที่นั่งรถพัดลมพวกโป้ง ๆชึ่งประมาณนี้ ท้ายรถมีน้ำเมาบริการพวกร้องเต้น
ตีกลองกันกระจายตามนั่นแหละ...  
ระหว่างทางรถแวะจอดให้เข้าห้องน้ำตามปั๊มตลอด..เรื่องของเรื่องคือประมาณสองทุ่มกว่า รถเพิ่งเข้าเพชรบุรี แล้วจอดแวะข้างทางที่แม่ค้าเขาตั้งเพิงขายผลไม้ริมถนน  เป็นจุดซื้อของ พวกบนรถก็ถือโอกาสเดินลงไปหาอะไรกระแทกปากเป็นธรรมดา กลมันก็ชวนผมลงไปเดินยืดเส้นยืดสายหาไรกินกันด้วย ผมก็ลุกไปกะมัน  
ตอนแรกก็ชวนไอ้ปราณกะไอ้ถมมันไปด้วย แต่-เอี้ย-ปราณมันง่วงนอนมันไม่อยากลุก ไอ้ถมมันนั่งด้านในติดหน้าต่าง พอไอ้ปราณไม่อยากลงมันก็ขี้เกียจ บอกไม่ลงอีกคน พอผมกับกลเดินลงไปถึงข้างล่าง -เอี้ย-ถมเสือกตะโกนเรียกให้กลไปหามันตรงหน้าต่าง
“กล..กล..ไอ้กล...มึงมานี่หน่อย.”  มีกวักมือประกอบด้วย กลัวกลมันไม่เห็นมั้ง ผมก็ยืนรอตรงกะไดรถเบี่ยง
มาหน่อย ให้กลเดินย้อนกลับไปยืนคุยกับมันลำพัง เห็นยืนเถียงห่าไรกันไม่รู้สักแป๊ปหนึ่ง ก่อนไอ้ถมมันจะหยิบแบ็งร้อยยื่นให้กล..มันก็รับมา..เดินส่ายหัวแบบเอือม ๆกลับมาหาผม  เห็นหน้ามันเซ็ง ๆ เลยถามมันไป
“มันเรียกไปทำไมว่ะ?.”  มันก็พูดให้ฟัง พร้อมพาเดินเข้าร้านขายผลไม้ที่เค้าทำเป็นเพิงไปด้วย
“มันจะแดกเงาะ...ฝากกูซื้อให้ด้วย”  ผมก็งงกับมัน หน้านี่มีเงาะขายด้วยหรือ อดไม่ได้ถามมันไปอีก
“อ้าว!..แล้วมันรู้หรือเปล่า..หน้านี้ไม่มีเงาะขาย มึงได้บอกมันไปไหม?”  ก็ช่วงนี้เงาะยังไม่ออกไม่มีขายหรอก แล้วมันเกิดนึก-เอี้ย-ไรเสือกอยากจะกินขึ้นมา กลมันก็ตอบว่า
“กูบอกมันแล้ว แม่งเสือกว่ากูโง่อีก มันบอกไมจะไม่มี..เถียงกูตั้งนาน ก่อนจะชี้ให้กูดูตรงแผงนี้”
มันพูดจบ..จังหวะผมกับมันมายืนหน้าแผงขายแล้ว  ผมเลยถามมันต่อ
“มันชี้เอาอะไร?”  กลมันก็ชี้ให้ผมดู
“มันจะกินไอ้-เอี้ย-นี่..แต่ดันบอกกูว่าเงาะ”  พูดพร้อมกับชี้ให้ผมดู ผมก็ดูตามมือมัน  ไอ้ที่มันชี้นะระกำชัด ๆ
เขาตั้งเป็นกองสีแดงเถือก มองไกล ๆ มันคงเข้าใจผิดเห็นเป็นเงาะกระมั้ง เพราะมันมีหนามเหมือนเงาะแถม
สีออกแดง ๆด้วยนี่สิ ผมเลยถามกลมันให้แน่ใจ
“แล้วมึงบอกมันไหม ว่ามันไม่ใช่เงาะ เค้าเรียกระกำ”  ผมย้ำถามว่ามันได้บอกไอ้ถมไปหรือเปล่ากลมันตอบว่า
“ทำไมกูจะไม่บอก..ถึงได้ปวดกบาลกะมันอยู่เนี๊ยะ...เสือกหาว่ากูรู้ดี..ไอ้ระกำของเราบ้านมันเรียกเงาะ....
แถมบอกกูอีกว่า..ของโปรดมันเลย มันกินประจำว่างั้น..กูเลยจนปัญญากะมัน..กูจะรู้กะมันไหมละพวกเรา
เรียกระกำบ้าน-เอี้ย-ถมเสือกเรียกเงาะ...สงสัยบ้านมันคงเรียกแบบนี้ละมั้ง ไม่งั้นคงไม่ย้ำว่ามันกินประจำหรอก...
ช่างแม่งเถอะมันจะเรียกห่าไรช่างมัน...เอากะไอ้บ้านี่ไม่ได้หรอกแม่งรู้มาก...กูรู้จักมันดี ซื้อ ๆไปให้มัน
อะแหละ”  พูดจบมันก็หันไปสั่งแม่ค้าเค้าจัดให้สองโลก่อนที่ผมกะมันจะเลือกได้องุ่นแดงมาโล กับส้มอีก
สองโล จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย ก็กลับขึ้นรถเพราะพวกที่ลงมาต่างทยอยขึ้นกันเกือบหมดแล้ว พอเดินไปถึงที่นั่ง ผมก็เข้าไปนั่งที่เดิมลงมือแกะเปลือกส้มกลิ่นนี่ฟุ้งกระจายเลย ผิวส้มมันหอมจริง ๆ ในขณะที่กลมันยื่นถุงระกำพร้อมเงินทอนให้ไอ้ถมมันไป ได้ยิน-เอี้ย-ถมมันพูดขึ้นมาว่า
“เนี๊ยะแหละ..กูอยากกินชิบเป๋ง..ขอบใจมากว่ะ!.” พูดจบ..กลมันร้องซะตกใจ  
“เห้ย!..-เอี้ย-!...มึงกินแบบนี้เลยเหรอ?”  ใช่ครับ เงาะบ้านไอ้ถม..มันดันเอาเข้าปากกัดกินทั้งเปลือก
เคี้ยวดังอีกตะหาก เพราะเปลือกมันกรอบ
“กร๊วบ!..กรุ๊บ!..อือ..อู..อิน..แอบ..อี้..แอะ”  (อือ..กูกินแบบนี้แหละ)..พูดไปด้วยเคี้ยวไปด้วย ผมเห็นกลมันทำหน้าแหยง ๆ คงเข็ดเขี้ยวยักไหล่พรืดเหมือนเห็นเรื่องประหลาดขนลุก  
อดไม่ได้เลยชะโงกไปดู เห็นไอ้ถมน้ำลายเยิ้มล้นขอบปาก แถมกำลังเคี้ยวระกำทั้งเปลือกเต็มปาก คำเบ่อเริ่ม
ผมก็อึ้งตะลึงค้างไปเหมือนกัน มันกินเข้าไปได้ยังไงเคี้ยวหน้าตาเฉย..มียักคิ้วให้กลมันอีก ประมาณเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา ก่อนจะกลืนขย้อนเข้าปากลงท้องไป อาจเพราะเสียงกลกับไอ้ถมคุยกันดัง..บวกเสียงเคี้ยวระกำไอ้ถมมันด้วย  ทำให้ไอ้ปราณที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ งัวเงียเมาขี้หูขี้ตาขึ้นมาดู ก่อนจะถามไอ้ถมมันว่า
“บักห่าถม..เจ้าซิแดกอิหยัง..ดังหลายแท้..บักห่ามึง” (ไอ้ห่าถม..มึงแดกอะไร เสียงดังมาก ไอ้ห่านิ)
ไอ้ถมเลยฉีกยิ้มให้มัน แถมมีน้ำใจหยิบระกำในถุงยื่นให้ไอ้ปราณด้วย พร้อมกับพูดว่า
“อ้าว!..ตื่นแล้วบ่สู..ข่อยซิกินเงาะอยู่หล้า...แซ่บหลาย...เอาจักแก่นบ่อ?..”  (อ้าว!..ตื่นแล้วเหรอ..
กูกินเงาะอยู่..อร่อยมาก...เอาสักลูกไหม?)   ภาษาบ้านมันอ่ะแหละ..ผมลืมบอกไปไอ้ปราณก็คนอิสาน  มันอยู่ขอนแก่น แต่ไอ้ถมมันคนสุรินทร์...พอไอ้ปราณมันเห็นเงาะในมือไอ้ถมเท่านั้นแหละตื่นเต็มตาทันที
“ผลั๊ว!...เงาะบ้านเจ้าดิ...บักห่านิ..เพิ่นซิเอิ้นระกำ..ไผ่ซิเอิ้นเงาะ...บ่ฮู้แล้วซิหยังอวดฮู้อีกเด้อ..บักห่ามึง”  
มันโบกกะบาลไปเต็ม ๆจนหัวไอ้ถมสะบัดซ๊า แถมบอกอีกว่า  ‘เงาะบ้านมึงดิ ไอ้ห่านิ เค้าเรียกระกำ
ใครบอกมึงเรียกเงาะ ไม่รู้แล้วยังเสือกอวดรู้อีก ไอ้ห่า’ อะไรประมาณนี้ พอผมกับไอ้กลได้ยินดังนั้น  
ปล่อยกร๊ากๆ..หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ไม่สนสายตาไอ้บ้าถมที่มองค้อนปะหลับปะเหลือกกันเลยครับ
ไม่ไหวจริง ๆ มันแดกระกำทั้งเปลือกเสือกรักษาหน้าว่ารู้จักดี..เรียกเงาะซะงั้น  ที่สำคัญดันอวดรู้ยืนยันอีกตะหาก ถ้าหากมันอยากกินไม่แอ็คฯท่ามาก กลมันคงสอนวิธีกินให้แหละ...แม่งเห็นหน้ามันตอนนี้แล้วใคร
ไม่หัวเราะเชื่อคงไม่มีแน่ บ้านไอ้ถมเรียกระกำว่าเงาะ โจ๊กเรื่องนี้เป็นเรื่องตลกที่กลกับไอ้ปราณมันเอาไปเผา
ไอ้ถมในกลุ่ม พากันฮากระจายเลยทีเดียว ผมเองยังหัวเราะน้ำตาเล็ด ยอมยกนิ้วให้มันจริง ๆแดกเข้าไปได้ระกำทั้งเปลือก...ยอดจริงมึงไอ้ถม...สมแล้วที่เป็นเพื่อนกลสิทธิ์...ฮ่าๆ!..กร๊ากๆ!..
เรามาถึงหัวหินประมาณสี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่ม คงเพราะรถจอดแวะบ่อย..เลยดึก แต่ก็ตามที่คาดไว้ พวกรุ่นพี่เค้าเหมาเก้าอี้ริมหาดไว้ให้นั่งนอนเล่น...รอดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า  แถมเช่าบ้านพักไว้หลังหนึ่ง สำหรับไว้
อาบน้ำจืด หรือพวกผู้หญิงเค้าเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน ส่วนใครง่วงจะนอนต่อก็ตามสะดวก พวกผมสี่คนเลยพากันไปนั่งเตียงผ้าใบริมหาด มีสองสามกลุ่มที่มาด้วยกันตั้งวงกินเหล้ารวมกันวงใหญ่ แต่พวกผมไม่มีใครกิน มีบ้างที่ส่งแก้วมาให้ ส่วนใหญ่กลมันรับหน้าที่ตัดยอดเหมาคนเดียว คอมันแข็งดื่มไปสองสามแก้วเราก็มานั่งกินขนมผลไม้ฯลฯ ที่แวะซื้อกันมา รวมทั้งข้าวกล่องที่เค้าเอามาแจกให้รอบดึกระหว่างกินไปคุยไปด้วย กลมันก็ยังไม่หายสงสัยถาม-เอี้ย-ถมขึ้นมาอีกว่า
“ถม..กูถามจริงเหอะ...ตกลงมึงไม่รู้จักระกำใช่ไหมว่ะ..มึงอยากกินก็ไม่บอก...สัด..เสือกแดกไปได้..ระกำ
ทั้งเปลือกเลยนะนั่น”  พอมันพูดขึ้นมา เล่นเอาผมขำขึ้นมาทันที กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ด้วย
“พรืด!..ฮ่าๆ!.พรวด!....แค็กๆ!..”  ขำจนสำลักข้าว แสบร้อนคอไปหมด น้ำหูน้ำตาเล็ด เป็นภาระกลสิทธิ์ต้องรีบเอาน้ำให้ผมดื่มกรวกคอ ลูบหลังลูบไหล่ไปมา อาการที่ทำมันคงลืมตัว ส่วนผมก็มัวแต่สำลักไม่ทันระวัง ตกเป็นเป้าสายตาไอ้-เอี้ย-ถมกับไอ้ห่าปราณ พากันหยุดกินมองตาค้าง จนทำให้พวกผมเริ่มรู้สึกแหละ กลมันก็แกล้งกลับไปนั่งที่เดิม หน้าเก้อไปเหมือนกัน คงไม่รู้ทำไง แสดงออกซะขนาดนั้น ไอ้ห่าสองคนนั่นก็ไม่ถาม หันไปก้มหน้าก้มตากินกันต่อ  คิดว่ามันคงสงสัยอ่ะแหละ แต่ไม่กล้าถามมากกว่า เพื่อไม่ให้พวกผมเขิน  ไอ้ห่าปราณเลยพูดขึ้นมาว่า
“มึงเสือกคุยเรื่องควายของ-เอี้ย-ถม ตอนเพื่อนวีกำลังกิน..เป็นไงสำลักเกือบตาย”  ผมก็พลอยยิ้มเจื่อน ๆ
ให้ไป..กลมันก็พูดขึ้นมาว่า
“ห่า!...กูงงกับมันนี่หว่า...-เอี้ย-ไร..ตอนถามย้ำเสือกว่ากูโง่อีก..ไหนได้..ไม่รู้จักระกำก็ไม่บอก....ดันรักษาหน้า..แดกระกำทั้งเปลือก..ไม่ขำก็เส้นลึกฉิบหายหละ”  ผมก็นะพอพูดเข้าเรื่องนี้ขึ้นมาอีก นั่งหัวเราะต่อซะงั้น
ว่ากลสิทธิ์เส้นตื้นแล้วนะ แต่พอเห็นหน้า-เอี้ย-ถมที่ทำเป็นค้อนปะหลับปะเหลือก  แล้วแม่งโครตฮาชะมัด
ขำกระจายจริง ผมกลับเส้นตื้นขึ้นมาซะงั้น  มันก็จริงที่กลมันพูดเสือกแดกระกำทั้งเปลือก...ยอดมนุษย์จริงมึง
“นี่ยังไม่เท่าไหร่ มึงยังไม่รู้วีรกรรมโง่ ๆ แล้วอวดฉลาด..ของมันอีก”  ไอ้ปราณเปิดประเด็นเผา-เอี้ย-ถม
ขึ้นกลางวง ทำให้ต่อมกระสันใคร่รู้เริ่มทำงานอีกแหละ กลมันถามขึ้นทันที
“ยังมีฮาอีกหรือว่ะ?...ไหนเล่ามาดิ-เอี้ย-ปราณ”  มันรีบบอกไอ้ปราณให้เล่า ในขณะที่-เอี้ย-ถมก็รีบขยิบตา..
แสดงอาการซะโจ่งแจ้งไม่ให้ไอ้ปราณมันเล่า  แต่...-เอี้ย-ปราณหาได้สนไหม ผมยิ่งขำท่าทางที่ไอ้ปราณมันแกล้งเมินใส่ไอ้ถม  มีอมยิ้มก่อนเริ่มต้นเผา-เอี้ย-ถมอีกด้วย ในขณะที่ต้นเรื่องนั่งหน้าง้ำ แต่ก็ไม่กล้าหือ...
ปล่อยให้ปราณมันเผากระจาย
“มึงก็รู้กูกะมัน เช่าหอหารกันอยู่ เทอมที่แล้วพอจำได้ป่าว!...ที่แม่งลาหยุดไม่มาเรียนไปสามวันนะ..”  
มันถามกล ผมก็นั่งฟังไปด้วย
“เอ่อ ๆ..กูพอนึกออก ที่มึงบอกพวกกูว่ามันปวดท้องไม่สบาย นอนอยู่หอ  แต่ดันเสือกห้ามพวกกูไปเยี่ยมเนี๊ยะ บอกไม่เป็นไรมาก พวกกูยังคิดว่ามึงกับมันมีลับลมคมนัย -เอี้ย-ถมป่วยจริงหรือเปล่าหรือป่วยการเมืองอยู่เลย แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไง”  กลมันถามต่อ
“มันป่วยจริง..แต่มึงรู้ป่าวไอ้ทีแรกมันก็แค่เจ็บท้อง..นอนบิดไปมา กูเลยพาไปหาหมอที่คลีนิก ตอนหมอเรียกตรวจมันก็เข้าไปกะหมอ กูไม่รู้ว่ามันคุยไรกะเค้าบ้าง..กูไม่ได้เข้าไปด้วย พอออกมาเค้าก็จัดยาให้ จ่ายค่ายาเสร็จ มันก็ชวนกูไปเดินตลาดสดแถว ๆนั้นแหละ กูก็งงกับมันว่าไปเดินทำไม เสือกบอกไปหาซื้อของกิน หมอเค้าสั่งให้สองสามวันนี้ ให้กินของพวกนี้ไปก่อน เป็นไปได้ห้ามกินอย่างอื่น อาการดีขึ้นแล้วค่อยกลับไปกินปกติ
กูอุตส่าห์ถามว่า..หมอเค้าบอกอาการมันเป็นอะไร มันบอกเค้าบอกมันเป็นโรคเกี่ยวกับอาหารไรเนี๊ยะ   
เสือกไม่บอกกูว่าหมอเค้าบอกเป็นโรคกระเพาะ มีบอกอ้อม ๆเป็นเกี่ยวกับระบบกระเพาะ กูก็เลยคิดไปคนละเรื่อง ตัดปัญหานึกว่ามันคงคุยกับหมอรู้เรื่องดีแล้ว  เลยพาแม่งไปเดินหาซื้อของกินตามมันบอก มึงเชื่อเปล่ามันพากูไปหาซื้อ-เอี้ย-ไร” ผมกับกลหันมองหน้ากัน ก่อนกลมันจะถามไอ้ปราณต่อ
“แล้วตกลง มันให้มึงพาไปซื้อไร?”  ไอ้ปราณมันก็เล่าต่อ
“มันให้กูพาไปซื้อข้าวต้มมัด กูแม่งก็เดินหากับมันเกือบทั่วตลาด  โชคดีไปเจอร้านหนึ่งเค้าทำขนมหวานขาย
เค้ามีข้าวต้มมัดไส้กล้วย..ไส้ถั่วดำขายพอดี -เอี้ย-ถมแม่งก็เหมาเค้าเลย เล่นข้าวต้มมัดไส้กล้วยอย่างเดียวเกือบสามสิบมัด  กูยังปรามมันอยู่เลยว่ามึงจะเอาไปทำไมเยอะแยะ เสือกบอกกูว่าเก็บไว้กินสามวัน เลยเอาไปเผื่อ
ซะงั้น พอมันบอกอย่างนี้ เลยแล้วแต่มันไม่ได้ห้ามไรอีก  มาถึงหอแม่งก็จัดการแดกข้าวต้มมัดก่อนเลย..ห้ามัดสิบลูก ทันทีก่อนจะกินยาตามหมอสั่ง-เอี้ย-ไรของมัน กูก็งง ๆกะมันอยู่ แต่ก็แค่สงสัย  มันแดกข้าวต้มมัดผ่านไปวันหนึ่งเต็ม ๆแม่งคราวนี้เป็นเรื่องเลยดิ เจ็บท้องหนักกว่าเก่าอีก ทั้งคืนเล่นเอากูไม่ได้หลับได้นอนเลยทีนี้
หน้าซีดเป็นไก่ต้ม เหงื่อกาฬเต็มหน้า ท่าทางอาการหนักกว่าเดิมอีก เช้ามากูรีบพาแม่งไปหาหมอที่คลินิกเดิม
อะแหละ เสียเวลาไปนั่งรอหมอเค้าอีก กว่าจะมาก็เกือบเที่ยง กูนั่งรอแม่งเกือบสองชั่วโมง  -เอี้ย-ถมก็นอนครางยังกะจะตายบนเตียงพักไข้นั่นแหละ พอหมอมาคราวนี้กูเลยอยู่ฟังอาการมันด้วย   สรุปมึงรู้ป่าวว่าที่มันเจ็บหนักเนี๊ยะเพราะอะไร?”  มีเว้นช่วงให้พวกผมคิดตามอีก
“มึงอย่าบอกเพราะมันแดกข้าวต้มมัด..นั่นหละ”  กลมันก็ตอบไป
“ก็นั่นแหละ...ปัญหาเลยหละมึง หมอเค้าบอกมันเป็นโรคกระเพาะ ให้กลับไปกินข้าวต้มสักสองสามวัน   
อาการดีขึ้นแล้วค่อยกินอย่างอื่น แต่-เอี้ย-นี่มันแม่งเข้าใจว่าข้าวต้มที่หมอเค้าบอก คือข้าวต้มมัด ถึงได้ให้กูพาไปหาซื้อซะทั่วตลาด”  พอมันเฉลยถึงตอนนี้ ทั้งผมทั้งกล ปล่อยกร๊ากๆ......  
ขำกันท้องคัดท้องแข็ง ถึงขนาดกลแม่งลงไปนั่งดิ้นกุมท้องขำน้ำตาเล็ดอยู่กะพื้นทรายเลยทีเดียว มันยิ่งเส้นตื้นอยู่ด้วย..พอมาเจอเรื่องนี้เข้าให้ เข้าเส้นเต็ม ๆขำจนผมหละกลัวมันจะขากรรไกรค้างไปซะอีก ส่วนไอ้ถมก็นั่งหน้าแดง ค้อนพวกผมไป ๆมา ๆ ก่อนจะทนไม่ไหว พูดเสียงนอยด์ขึ้นมาว่า
“ก็บ้านกู..ใครบอกข้าวต้มก็นึกถึงแต่ข้าวต้มมัดกันนี่หว่า!..ใครจะคิดว่ามันคือข้าวต้มหมูกันเล่าว่ะ!..
บ้านกูกินข้าวเหนียวเหอะ ไม่ได้นิยมบริโภคข้าวจ้าวเป็นอาหารหลัก พอหมอพูดมา กูก็นึกก่อนเลยว่ามันคือข้าวต้มมัด หมอเสือกบอกกูไม่ละเอียดเอง จะโทษกูได้ไง..ชิ”
ลงท้ายมีค้อนอีกตะหากยิ่งพาให้ผมขำเข้าไปใหญ่กับท่าทางมัน โคตรจี้กะมันจริง ๆ จะว่าซื่อก็ใช่..จะว่าโง่อวดฉลาดก็ใช่อีกเอากะมันซิ ...เพื่อนกลสิทธิ์ก๊วนใหม่ ช่างแตกต่างกับกลุ่มไอ้ก๋อยไอ้ต่อมัน..เหมือนหน้ามือกะหลังตีนกันเลยทีเดียว ผมดีใจนะที่กลมันคบเพื่อนพวกนี้ เห็นแล้วฮาชะมัด.....ขอหลบไปขำก่อน...
โอ้ย!..ไม่ไหว..ขำโคตรทริปนี้.......ฮ่า!.....

GBOMK

ขอบคุณคับ

Klong

ขอบคุนครับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุนครับ

nattan010

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ

pt200

ขอบคุณครับ

otheraom

ขอบคุณครับ

4_NAY

ทริปฮากระจาย

areen

ขอบคุณมาก

Soyu

ขอบคุณนะครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม

krittamm

ขอบคุณครับ