เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 45- ตอนพิเศษ ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
               เชื่อไหม...ความรักของผม..ผ่านพ้นอุปสรรคมาได้ถึงทุกวันนี้กระทั่งยืนอย่างสง่าผ่าเผยแหงนหน้าไม่อายฟ้า  ก้มหน้าไม่อายดิน หนึ่งเดียวที่ไม่สามารถลืมได้เลย และเราทั้งคู่สำนึกพระคุณท่านมาตลอดคือ
‘แม่ของผม’  แม่คือผู้ให้จริงๆ....?  
Part  45
รักคือรัก....
          ผมอยู่เฝ้าไข้กลเพียงลำพัง..หลับๆตื่นๆทั้งคืน สะดุ้งตื่นอีกครั้งตีสี่กว่าลุกจากโซฟาที่ใช้นอน ตรงไปเตียงกลสิทธิ์ทันที คืนนี้ปาไปสี่ครั้งแล้ว..นี่เป็นครั้งที่ห้า สิ่งแรกที่ผมทำทุกครั้งที่ตกใจตื่น คือตรงดิ่งไปยืนเกาะ
ขอบเตียง จ้องหน้ากลสิทธิ์ เหมือนคนเพ่งกสิณ  อยากมีพลังวิเศษให้เกิดปาฏิหาริย์ หวังให้การกระทำของผมช่วยกลสิทธิ์ ให้ฟื้นขึ้นมองสบตาตอบผมอีกครั้ง เหมือนที่มันมักทำเป็นประจำ ผมเคยประชดเหวมันไปด้วยว่า
              “จ้องอะไรกู บ้าป่าว?”   ที่พูด...เพราะผมเขิน..ยอมรับว่าเขินจริงๆ เขินมาก...เขินสาด..สายตาคมเข้มที่จ้องมานิ่งๆ พอเราหันไปสบเข้า แทนที่มันจะหลบ กลับส่งประกายวูบวาบมาให้อีก เป็นใครก็ต้องเขิน ยอมรับผมแพ้สายตามัน ต้องเป็นฝ่ายเฉไฉเลี่ยงหลบ..แกล้งหันไปสนใจหาไรทำแทนก็มี...
                  เป็นประจำที่เราอยู่ด้วยกันสองคน  ผมมักโดนลวนลามทางสายตาจากกลสิทธิ์ แล้วคำตอบที่ออกจากปากมัน  จำได้ทุกคำพูด...มันบอกผมว่า..
                  “ตามึงสวย..หน้ามึงมีเสน่ห์..มึงทำให้กูหลง..เล่นของใส่กูใช่ไหม?..มึงทำของใส่กูชัวร์ เค้ายิ่งพูดกันว่าทางเหนือของแรง...กูโดนของเหนือเข้าอย่างจังเลยเว้ย!..-เอี้ย-วีปล่อยของใส่หัวใจกู..”
เวร..จากเขิน....พอมันพูดเหมือนเพ้อ..วิญญาณล่องลอยพร่ำไร้สาระ ในขณะที่สายตาไม่ละไปจากหน้าผม
กลับเพิ่มดีกรีความเขินผมขึ้นสูงสุดกู่ทันที ต้องบอกว่า..เขินโคตร...เขินมาก..หน้าจะระเบิดร้อนไปหมดทั้งหัวหู..เขินโว้ย!...ห่านิ...มันจีบผมใช่ไหม?...
อยู่กันมาสองปีกว่า แต่กลสิทธิ์ไม่เคยหยุดจีบผมเลยหากมีโอกาส ขอตู่ว่ามันจีบผมหละ ชอบแกล้งประจำ..รู้ผมแพ้ทางเรื่องนี้ โดนทีไรไม่ชินสักที
      ท้าให้ใครมานั่งให้กลสิทธิ์จ้องด้วยสายตาแบบนี้ แล้วฟังคำพูดเน่าๆที่บอก ร้อยทั้งร้อยอาการเดียวกับผมทุกคนหละน่า...
      เห็นผมเขินหน้าแดงเถือก..ทำไรไม่ถูกจนพอใจแล้ว มันจะคลี่ยิ้มสว่างจ้ายังกะพระอาทิตย์เที่ยงวัน โชว์ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ  แบบหล่อลากไส้ยี่ห้อกลสิทธิ์ทันทีผมใจเต้นตึกๆตั๊กๆ...รัวยังกะกองวัดทุกครั้ง...
อยากเถียงไปเหมือนกัน ‘มึงนั่นแหละ..เล่นของใส่กู’  แต่ไม่ได้พูดไปหรอก เดี๋ยวมันเข้าข้างตัวเองไปใหญ่...
               ดูตอนนี้สิ..ผมโหยหาสายตาแบบนั้น รอยยิ้มนั้นอีก ความรู้สึกเขินอายกับเสียงหัวใจที่กระหน่ำรัวยามมันยิ้มหวาน  ทำตาเจ้าชู้หม้อจีบผม ผมโหยหามากๆ รู้สึกหดหู่ เหงา โดดเดี่ยว เศร้า อ้างว้าง ว้าเหว่ คละเคล้าปนเปกันไปหมด  จนยากที่จะจับความรู้สึก..ว่าอันไหนมันมากกว่ากันรวมๆแล้ว ผมทุกข์ใจ ปวดหนึบไปหมด น้ำตาพาลเอ่อออกมา จนไหลอาบแก้ม...
              ยื่นมือเข้าไปกุมมือมันเอาไว้..รู้สึกดีมากๆ อย่างน้อยมือที่สัมผัสอยู่นี้..แม้มันจะไม่นุ่มหลังมือเต็มไปด้วยขน แต่กับอบอุ่นไม่เย็นชืด..ทำให้รู้ว่ามันแค่หลับไป กลกำลังหลับอยู่...
             “มึงหลับนานจังว่ะ!  นี่จะเช้าแล้วนะ หลับตั้งแต่บ่ายวานจนข้ามคืนแล้ว ทำไมไม่ตื่นสักทีรู้ไหม?..มึงทำให้กูกินอะไรไม่ลง นอนก็ไม่หลับ..กูอยากเห็นตาเจ้าชู้ของมึงอีก...อึก!..ฮือๆ....รีบตื่นมาหากูเถอะนะกล...
จะขี้เกียจอีกนานไหม จะนอนไปถึงเมื่อไหร่ กูไม่ยอมหรอกนะ...มึงอยากให้กูบอกรักมึงนี่...ตื่นมาฟังซิกล...
ฮือๆ”  พูดได้แค่นั้น ผมก็จุกแน่นไปหมด เอาแต่ก้มหน้าซบกอดมันร้องไห้สะอึกสะอื้น..
       ผมโหยหาอ้อมกอดของมันจริงๆ กลิ่นกายของมัน กลิ่นของกลสิทธิ์ กลิ่นที่ผมคุ้นเคย   ผมซุกซอกคอสูดหายใจซึมซับกลิ่นมัน..เข้าไปปลอบประโลมจิตใจที่กำลังอ่อนแออ่อนล้าในขณะนี้แม้จะผสมปนเปคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาของโรงบาล แต่ประสาทสัมผัสกลับแยกได้ชัดเจนกลิ่นกายของกลสิทธิ์ กลิ่นสะอาดของผู้ชายที่ไม่ต้องปรุงแต่งน้ำหอมราคาแพง กลิ่นหนุ่มที่กรุ่นไปด้วยเสน่ห์ของบุรุษเพศ กลิ่นอบอุ่นที่ใกล้ชิดซุกซบทุกค่ำคืนมากว่าสองปีกลิ่นที่กล่อมให้หลับฝันดีมาตลอด ผมอยากให้เจ้าตัวเค้าตื่นมากอดผมไว้ในอ้อมแขน แล้วบอกผมว่า..
              “ห่า..วี..ร้องไห้ฟูมฟาย.. ขี้แยไปได้มึง...หลงรักกูเข้าแล้วอะดิ...แม่งกูแกล้งแค่นี้ ทำจะเป็นจะตาย....
ทำปากแข็ง...กูให้บอกรักไม่เคยยอมพูด...ที่งี้ร้องไห้งอแง...”  ผมจะไม่โกรธ..ไม่งอน..จะไม่โมโหมันเลย สัญญาเลยก็ได้เอ้า หากมันบอกว่าแกล้งลองใจผมแกล้งเล่นเฉยๆ ผมจะส่งยิ้มให้มัน จะกระโดดกอดมัน แล้วจะรีบบอกมันว่า..
               “ใช่...กูรักมึงแล้ว...รักมึงมาก..พอใจหรือยัง...ทีหลังห้ามแกล้งกูแบบนี้อีกเป็นอันขาด..ครั้งนี้กูยก
โทษให้...แต่ห้ามเล่นอีกแล้วนะ...ถ้ามีอีก....กูโกรธมึงจริงๆ ด้วย” ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง..บ่นอยู่คนเดียว..
จ้องหน้ามันผ่านม่านน้ำตา เก็บรายละเอียดใบหน้ามันไว้ทุกตาราง หน้าคมเข้มผิวสีแทนแม้ตอนนี้ออกเซียวไปบ้าง หนวดเขียวเริ่มงอกยาวล้อมหน้าเต็มไปหมด กลสิทธิ์ต้องโกนทั้งเช้าทั้งเย็น  หากเว้นไปนิดเดียวจะยาวเร็วมาก...เหมือนหน้ามันขณะนี้ คิ้วเข้มยาวจนเกือบจรดติดกันอยู่แล้วจมูกโด่งริมฝีปากหนา รวมๆแล้วมันเป็นผู้ชายรูปหน้าคม แมนสมชายชาตรี
       ใบหน้านี้..ดึงดูดใครต่อใครให้ลุ่มหลงมานักต่อนัก ใบหน้าที่พร่าผลาญพรมจรรย์ผู้หญิงใบหน้าที่เรียกร้อยยิ้มและน้ำตาของสาวๆ ใบหน้านี้แหละที่ได้ฉายา..เสือผู้หญิงตัวพ่อ....
                   ตอนนี้ดูไร้เดียงสา ไร้พิษสง อ่อนแอเหมือนปกป้องตัวเองไม่ได้ ผมอยากบอกว่าผมรักมันมากจริงๆ...ไม่ใช่แค่หลงแน่นอน..ผมไม่รู้ว่ารักมันตอนไหน เมื่อไหร่...ผมไม่เข้าใจความรักมาก่อนมันรู้สึกแบบไหน....แต่...ตอนนี้ผมรู้แล้ว ที่เข้าใจว่าแค่ห่วงแค่ผูกพันธ์มันนั้น ผมหลอกตัวเองมาตลอดผมรักมัน....กลสิทธิ์ จิรัตติกาล   รักคือทุกข์ที่เห็นมันเจ็บ รักคือสุขที่เห็นมันยิ้ม รักคือเหงาเมื่อมันไม่สัมผัส รักคือเศร้าเมื่อกลัวเสียมันไป รักจนใจแทบสลายขาดสติ เมื่อรู้มันอยู่ในอันตรายเป็นตายคาดเดาไม่ได้ สรุปความรักคืออะไร คือการให้..ไม่มีข้อแม้..ไม่มีเงื่อนไข..ไม่มีแบ่งแยก..ไม่มีพรมแดน และไม่สามารถหาคำบรรยายใดๆ แทนคำว่ารักได้ดีเท่า...รักคือรัก...
                      “วี...วี...ตื่นเถอะลูก”  ผมงัวเงียสะลึมสะลือ เงยหน้าขึ้นจากท่อนแขนกลสิทธิ์ ที่ใช้ต่างหมอนฟุบหลับไปตอนใกล้สว่าง หันมาเห็นแม่ยืนมือลูบหัวผมไปมาช้าๆเผยยิ้มแห้งแล้งให้แม่กลับไป
                       “แม่มาแต่เช้าเลยนะครับ แล้วที่บ้านใครดูแล”  ผมรีบถามแกไป
                        “แม่ให้น้องเราสองคน เจ้าวิวกับวุ้น มันให้ข้าวหมูข้าวไก่ รดน้ำผักแล้วก็ทำงานบ้านแทนนะ ก่อนมานี่แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว น้องมันปิดเทอมวันนี้วันแรกโชคดีไม่ต้องห่วงบ้าน นี่แม่ทำกับข้าวของโปรดวีมาให้ด้วยนะลูก ลุกไปล้างหน้าอาบน้ำให้สดชื่นก่อน..แล้วมากินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยดีกว่าไหม?”  แม่มองผมด้วยสายตาเป็นห่วงชัดเจนผมรีบมุดหน้าซบท้องแม่  มือรวบกอดเอวอ้อนเป็นเด็กเลยผม ยอมรับช่วงนี้จิตใจอ่อนแอชะมัดมันโหวงๆ..อยากหาที่พึ่งอยากได้กำลังใจ ซึ่งผมมีอยู่ในตอนนี้ แหล่งพลังงานที่เติมพลังให้ผม
คือแม่คนเดียวจริงๆ แม่ลูบหัวผมช้าๆ พร้อมพูดเตือนสติผมไปด้วยว่า...
                    “วีฟังแม่นะลูก กลจะไม่มีทางมีความสุข ถ้ารู้ว่าลูกทุกข์อยู่แบบนี้ ตอนแม่เสียพ่อไปใหม่ๆ แม่หัวใจสลายยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เพราะแม่รู้ว่าพ่อของวีจากแม่ไปไม่มีวันกลับไม่สามารถหากันเจอได้อีกแล้วในโลก
ใบนี้ แต่แม่รู้ดีว่า..พ่อคงไม่มีความสุขแน่ๆและพ่อคงทุกข์หนักยิ่งกว่าแม่ เพราะพ่อไปเพียงลำพัง ไม่ได้เจอหน้าพวกลูกอีกเลย ไม่มีใครคอยเคียงข้างกาย ไม่มีครอบครัวของเรา”  แม่เว้นระยะ สูดหายใจ  ผมคิดว่าแม่คงเศร้าเมื่อต้องย้อนอดีต พูดถึงพ่อขึ้นมาอีกครั้ง ผมฟังแม่น้ำตาไหลไปด้วย แต่ไม่ยอมสะอื้น ผมไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าแม่อีกแล้ว ผมรู้ว่าแม่พยายามสอนให้ผมเข้มแข็งสมกับเป็นลูกแม่ ผมจึงกัดฟันกลั้นเสียงร้องไว้ มีแต่น้ำตา
ที่มันห้ามไม่ได้  ไหลออกมาตามร่องแก้มเป็นทาง....
               “แต่แม่ยังมีลูกๆที่น่ารัก..ตัวแทนของพ่ออยู่กับแม่ถึงแปดคน แม่ต้องอดทนเข้มแข็งจะมานั่งร้องไห้ฟูมฟายไม่จบไม่สิ้นไม่ได้ เพราะนั่นจะทำให้พ่อห่วง และไม่สามารถไปพบกับสิ่งดีดีในภพภูมิของพ่อ ตราบใดที่แม่ยังล้มลุกคลุกคลานเอาแต่ร้องไห้เสียใจไม่หยุดหย่อน....
เพราะฉะนั้น..วียังดีกว่าแม่เยอะ วีกับกลยังไม่ได้ตายจากกันสักกะหน่อย กลแค่พักผ่อนเพราะเค้าเหนื่อยเดี๋ยวกลก็ตื่นมาหาวี แต่นี่วีเล่นไม่หลับไม่นอน..ไม่กินอะไรเลย ดูสิตาบวมเป่งขนาดนี้จะบอกแม่ว่าไม่ร้องคงไม่ใช่
แล้วยังมาฟุบหลับคาเตียงอีก กับข้าวที่พี่วินเอามาให้เมื่อวานก็ยังอยู่ในปิ่นโต แม่เห็นแบบนี้แล้วแม่ไม่สบายใจ
วีจะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด   สิ่งที่วีควรทำ..แม้มันจะฝืนไปบ้าง แต่ลูกต้องพยายามเอาชนะมันให้ได้ คือทำใจ
ให้สงบนิ่ง..มีสติ..และคิดในทางที่ดี..กลแค่หลับไปเดี๋ยวก็ตื่น ลูกควรกลับมาดูแลใส่ใจตัวเองให้มากๆเมื่อกลตื่นมาเค้าจะได้รู้สึกดี  เจอหน้าวีของแม่ที่สดใสรูปหล่อ  ไม่ใช่เหมือนศพเดินได้วีเข้าใจที่แม่พูดใช่ไหมลูก”  แม่ลูบหัวผมเบาๆ พร้อมก้มหน้าถามผม ผมพยักหน้าไม่กล้าเงยมองแม่ฟังที่แม่พูดทุกอย่างเข้าใจดีแล้ว ขอเวลาแป๊ปหนึ่งนะครับแม่ วีจะเข้มแข็งและจะทำให้แม่เห็นว่าวีไม่ใช่ลูกไม้หล่นไกลต้น  คิดได้ดังนั้นผมหลับตาสูดหายใจลึกๆสองสามครั้ง ก่อนลืมตาเงยหน้ายิ้มให้แม่ บอกกับตัวเองว่าผมต้องทำได้ แม่ยิ้มตอบอบอุ่นอ่อนโยน
พร้อมกับบอกผมว่า...
                 “เอาหละ..ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าตาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สดชื่น แม่เอาเสื้อผ้ามาให้วีสองชุด   เสร็จแล้วมาทานข้าวพร้อมกับแม่ นี่แม่ตั้งใจหิ้วท้องมากินกับวีที่นี่เลยนะ...ที่สำคัญวันนี้ครอบครัวกลจะมาถึงคืนนี้ไม่ใช่หรือ วีต้องสดชื่นเข้มแข็งต้อนรับพวกท่านสิ เขาจะได้มั่นใจว่าอนาคตต่อไปข้างหน้า หากฝากลูกชายไว้กับวีแล้วเราจะสามารถดูแลลูกเค้าได้ สิ่งแรกที่วีต้องทำ..คือสร้างความมั่นใจให้ตัวเองและครอบครัวของคนที่เรารักก่อนนะลูก...ถ้าลูกทำไม่ได้ต่อให้มีสิบแม่มาช่วยพูดให้ ครอบครัวของกลคงไม่ใจอ่อน ยอมให้กลคบกับลูกแม่หรอก...”
                   คราวนี้แม่พูดมีอมยิ้มล้อผมอีก ทำเอาผมหน้าแดงเลย ไม่คิดแม่จะกล้าหยอกผมแบบนี้แต่ก็ได้ผล ความเขินอายกลบความรู้สึกเศร้าของผมได้ชะงัดนัก รีบก้มหน้างุดลุกคว้าผ้าขนหนูผลุบหนีเข้าห้องน้ำไปให้ไว ยอมรับอายแม่มาก....เขินด้วย...นี่แม่จะเป็นเถ้าแก่สู่ขอกลสิทธิ์ให้ผมกับครอบครัวมันจริงๆ แล้วใช่ไหมเนี๊ยะ...แม่หนอแม่..ช่างน่ารักจริงเลยแม่ของผม.......
                   รักใดในโลกหล้า..สูงเทียมฟ้า...แกร่งปานเขา
                    รักกว้างเกินคาดเดา...หยั่งลึกเท่า....มหาคงคา
                    รักท่วมล้นนภา....สุดแผ่นฟ้า....ใหญ่เหลือหลาย
                   รักนั้นช่างมากมาย...จากหญิงหม้าย...แม่ของวี....
Part  พิเศษ2
หึง...หน้าแตก...
            หลายคนที่อยู่ต่างจังหวัด  มักอาศัยช่วงหยุดเทศกาลกลับภูมิลำเนากัน แต่ผมกลับคิดไม่เหมือนคนอื่น
ผมมักกลับบ้านในช่วงเวลาปกติ ขอให้ติดเสาร์อาทิตย์เป็นพอเพราะถ้าหากกลับช่วงเทศกาล มันดูอึดอัดยัดเยียดคราคร่ำไปด้วยผู้คน แม้แต่ห้องน้ำยังแย่งกันใช้สถานที่ต่างๆ คนก็มาก..ผมรู้สึกว่ามันแค่ให้ความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ แต่มันไม่ค่อยสงบ
            ที่สำคัญพอกลับมากันแล้วมันเหนื่อย..มันเพลีย...เหมือนใช้พลังงานหมดไปกับสิ่งเหล่านี้มากมายก่ายกอง..
                ตรงกันข้าม..หากกลับไม่ตรงเทศกาล มันสงบเงียบเหมาะกับบรรยากาศต่างจังหวัดที่เราต้องการสัมผัสมากที่สุด วิถีชีวิตของคนท้องถิ่นตลอดสัมมาชีพที่เราคุ้นเคย กลิ่นโคลนสาปควาย  กลิ่นหญ้าแห้งกินมูลสัตว์ที่ลอยคละคลุ้งมากับสายลม มันสดชื่นชุ่มปอดเหมือนดั่งที่ว่า
               ‘สูงสุดคืนสู่สามัญ’  นั่นสินะ...สุดท้ายต่อให้อยู่สูงแค่ไหนทุกคนก็กลับสู่ดินเหมือนกันหมด ‘เกิดจากดิน คืนสู่ดิน’  ไม่มีใครล้มล้างทฤษฎีนี้ได้
         ผมกับกลสิทธิ์..พร้อมพวกถม ปราณ ต้น ชาติ เพื่อนสนิทกลมันนั่นแหละพากันมาเที่ยวบ้านผม ลืมบอกไปว่าตอนนี้พวกเราอยู่ปีสี่เทอมสุดท้ายแล้วครับ ช่วงนี้มหาลัยกลมันหยุดหนึ่งอาทิตย์..หลังสอบกลางภาค...ส่วนผมยังไม่หยุดแต่ถูกบังคับให้ยื่นใบลา ยอดชายนายตัวดี..บังคับให้ผมลาสองวันคือจันทร์กับอังคาร  
        เย็นวันศุกร์พวกเราทั้งหมดนั่งรถทัวร์กลับมาบ้านผม เจ้าพ่อโปรเจคเค้าวางแผนกับเพื่อนในกลุ่มจะมาเที่ยวบ้านผมกัน ในฐานะเจ้าบ้านเลยปฏิเสธไม่ได้ ลืมบอกไป..ตอนนี้เพื่อนกลรู้เรื่องที่เราเป็นแฟนกันแล้ว ทุกคนรับได้แถมไม่มีใครรังเกียจพวกผมด้วย รู้ตอนอยู่ปีสามเทอมสองก่อนขึ้นปีสี่   
        สำหรับปราณกับถม..มีพูดกับผมด้วยว่า แอบสงสัยเหมือนกันแต่ไม่กล้าถามเพราะเดาจากพฤติกรรมที่กลสิทธิ์เทคแคร์ผมเป็นพิเศษ..เวลาไปไหนด้วยกัน ที่สำคัญกลมันไม่ยอมหม้อสาวในมหาลัยเลย นี่แหละทำให้พวกเค้าแปลกใจกันมานานแล้ว...ทั้งที่มีรุ่นน้องสวยๆเข้ามาฉอเลาะเล่นด้วยตลอด ยิ่งช่วงรับน้องที่ผ่านมากลสิทธิ์เนื้อหอมใช่ย่อย เป็นพี่ปลอบหน้าคมมาดเข้มเก็กขรึมพูดน้อย...ถูกใจสาวๆยิ่งนัก..พวกถมมันเล่ามาอย่างงั้น..
                หลักฐานจากของขวัญวาเลนไทม์  มีน้องๆเอากุหลาบ ซ็อคโกแลค ขนมนมเนยมาให้กลสิทธิ์เยอะแยะ แต่มันกลับเอามาให้พวกเพื่อนในกลุ่มกินเป็นที่เอร็ดอร่อย..
               ถมมันว่าเป็นมันหน่อยไม่ได้ จะหม้อให้เรียบเก็บไว้เป็นสต๊อค สเป็คไม่สนพาเอาขำกันทั้งกลุ่ม...
               ผมเข้าใจกลสิทธิ์นะ...มันคงฝั่งใจเรื่องกุ้งนาง ตอนที่บอกว่าท้องกับมัน..พยายามยัดเยียดให้มันเป็นพ่อเด็กจนเกิดเรื่องบานปลายใหญ่โต เลยทำให้กลสิทธิ์ขยาดไม่ค่อยอยากยุ่งกับผู้หญิงเท่าไหร่แต่ผู้ชายก็ไม่นะ..เดี๋ยวเข้าใจผิดกันอีก  คงกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยละมั้ง?   
      มาถึงบ้านผมเช้าวันเสาร์ ทุกคนลัลล้าซะเต็มที่ ดีหน่อยที่บ้านผมพวกพี่ๆ เค้าต่อเติมใต้ถุนกั้นเป็นห้องโถงกว้างไว้รับรองแขก..เสร็จมาเป็นปีแล้ว จึงไม่มีปัญหาเรื่องที่พัก..เรานอนรวมกันเหมือนไปแข่งกีฬานั่นแหละ
              แม่ผมยังเป็นแม่พระที่แสนดี ต้อนรับขับสู้เพื่อนลูกเขยซะจนพวกมันแต่ละคนติดแม่ผมแจประจบปากหวานจนท่านยิ้มไม่หุบ ถมกับปราณดูจะคุ้นวิถีชาวบ้านดีกว่าคนอื่นๆ เพราะเป็นคนอิสาน   ต้นกับชาติเป็นคนกรุงเทพฯเหมือนกล อาจกินยากหน่อย..แต่ถึงยังไงก็ยังกินง่ายกว่ายอดชายกลสิทธิ์อยู่ดี..ยี่ห้อนั้นเค้าดีขึ้นกว่าเดิมหน่อยหนึ่งเอง....
              เรามีโปรแกรมไปเที่ยวตามที่ต่างๆ โดยมาถึงวันแรกผมให้พักผ่อนเพราะนั่งรถมาเพลียนั่งกันกว่าสิบชั่วโมง เลยเอาหมอนเอาเสื่อไปปูนอนใต้ต้นไม้ในสวนนั่นแหละ พอเที่ยงก็พากันล้างคอกหมู...เอาข้าวให้มัน..ให้อาหารไก่ รดน้ำผัก และบ่ายแก่ๆก็ลงมือหวิดน้ำจับปลาในร่องสวนได้ปลาช่อน ปลาดุก ปลานิล ปลาหมอ ฯลฯ มาทำอาหารเย็น ซึ่งต้นกับชาติดูสนุกสนานมากเพราะไม่เคยสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้มาก่อน พวกเราหัวเราะเฮฮาเป็นที่สนุกสนานครื้นเครง
               เย็นนี้แม่ทำปลาเผา..พวกมันกะตั้งวงเหล้าซึ่งขาดไม่ได้...แม่ไม่ได้ห้าม เพราะถือว่าโตกันหมดแล้ว..
อีกอย่างเรากินกันในบ้านไม่ได้ไปที่อื่น แม่จัดการแบ่งปลาที่จับได้แจกให้ญาติๆบ้านใกล้เรือนเคียง...โดยให้เจ้าวิวกับเจ้าวุ้นมันเป็นคนเอาไปให้ ตอนนี้วิวอยู่ม.6 ส่วนวุ้นอยู่ม. 3โตเป็นหนุ่มหล่อทั้งคู่น้องผม...
               ส่วนพี่ไว พี่วิน พี่วัน เค้ารับงานของบริษัทฯ อยู่ต่างจังหวัดต้องพักค้างที่ไซค์งานเลยไม่ได้อยู่เจอ มีแค่น้องชายผมสองคนซึ่งเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับพี่เขยและเพื่อนๆที่มาด้วยกันนี้
               ต้องบอกว่าผมดีใจมาก..ที่บ้านผมรับเรื่องของผมกับกลได้ แถมยังพากันรักและเอ็นดูกลมันด้วย ไม่ได้เห็นว่าพวกเราแปลกแยกแต่อย่างใด คงต้องขอบคุณแม่ของผมที่เปิดโอกาสให้เราสองคน และยังเป็นธุระจัดการในเรื่องต่างๆ จนผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ด้วยดี  และมีความสุขถึงวันนี้   
                หลังจากแยกย้ายทยอยกันอาบน้ำ..ล้างโคลนให้สะอาดสะอ้านผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อยเกือบทุกคนแล้ว ขาดแต่ยอดชายกลสิทธิ์..เพราะพระเอกเค้าขอเป็นคนสุดท้ายในฐานะเขยของบ้านให้เพื่อนๆ
ตามสบายกันก่อนว่างั้น ระหว่างที่กลมันไปอาบน้ำอยู่นั้นชาติ ปราณ ถม ทั้งสามคนไปกับน้องผมคือวิวกับวุ้น เพื่อเอาปลาไปแจกตามบ้านญาติและบ้านใกล้เรือนเคียง  ต้นมันไม่ได้ไปด้วย..มันเจ็บมือเพราะเสี้ยนตำเข้าซอกเล็บนิ้วมันตอนงมจับปลาในปลักโคลนมันคงไปโดนเข้าแหละ  นั่งหน้าง้ำคงทรมานน่าดู..
                 แม่ผมแบ่งปลาแยกไว้กว่ายี่สิบถุง เอาไปแจกถึงยี่สิบหลัง ต่างจังหวัดเค้าไม่ขายกันหรอกครับ แบ่งปันกันกินซะมากกว่า...เพราะตอนบ้านผมมีงาน..ก็อาศัยบ้านใกล้เรือนเคียงเหล่านี้แหละ ร่วมแรงร่วมใจมาช่วยกัน เราต่างมีน้ำใจเอื้อเฟื้อให้กันและกัน เป็นวิถีชนบทจริงๆ
       อีกอย่างร่องสวนบ้านผมปลาเยอะมาก พี่ชายผมซื้อลูกคอกมาปล่อยสามสี่ร้อยตัวปล่อยให้มันโตเองตามธรรมชาติ มันก็ขยายพันธ์ของมันไป..เราไม่ได้จับมันมากว่าสองปีแล้วจังหวะแม่เห็นหนุ่มๆ มากันเยอะ..
บวกกับน้องผมมันก็หยุดอยู่บ้านด้วยเพราะเป็นวันเสาร์  เลยใช้แรงงานชายฉกรรจ์แปดคน....จัดการหวิดปลาได้มาเป็นเข่งๆ กันเลย ตัวเล็กๆเราไม่เอาขึ้นคัดเฉพาะตัวโตๆ เท่านั้น ที่เหลือก็ปล่อยมันลงน้ำเหมือนเดิม
         ที่สามหนุ่มตามน้องผมไปด้วย นอกจากจะช่วยหิ้วปลาแล้วจุดประสงค์หลักคืออยากจะไปเห็นหน้าสาวเหนือตามบ้านต่างๆ เพราะเจ้าวุ้นมันคุยโว้ไว้เยอะ...หลอกให้พวกมันน้ำลายสอเลยทีเดียว..ว่าแต่ละบ้านมีลูกสาวหลานสาวจิ้มลิ้มพริ้มพรายกันทั้งนั้น แค่นั้นแหละไม่ต้องรอขุนอาสาเพียบ สามหน่อเค้าอาบน้ำแต่งตัวซะหล่อ  สวมบทหนุ่มกรุงดีกรีบัญฑิตไปหลีสาวทันที..
                       “อูยๆ....ซู๊ดๆ...เบาๆ ดิว่ะวี...อืม...อย่าเพิ่ง เดี๋ยว!..เดี๋ยว!..
หยุดก่อนกูเจ็บ....พักแป๊ป!...ให้กูทำใจสักครู่...แม่งเจ็บชิบหาย...เล็กนิดเดียวทำไมพิษสงร้ายนักว่ะ!.”  
เสียงห่าต้นมันร้องครวญคราง ขณะผมกำลังบ่งเอาเสี้ยนที่เสียบในซอกเล็บนิ้วกลางให้มันอยู่ในห้องแม่..ที่ห้องแม่มีอุปกรณ์เข็มเย็บผ้า และยาสามัญประจำบ้านสำหรับปฐมพยาบาล ผมต้องเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดเข็มเล็กๆ เลือกอันที่เล็กที่สุด..สะกิดให้เสี้ยนมันโผล่ออกมาพอที่จะใช้แหนบดึงออกมาได้ไม่งั้นคืนนี้ไอ้ต้นได้นอนปวดทั้งคืนแน่ เผลอๆพรุ่งนี้นิ้วบวมบ่มหนองหมดสนุกอีก แต่ถ้าเอาออกให้เรียบร้อยก็จะไม่เป็นไร จะรู้สึกโล่งไม่เจ็บเลยด้วยซ้ำ ถ้าใครเคยโดนเสี้ยนตำซอกเล็บจะรู้ว่ามันปวดขนาดไหน ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะแต่ก็ต้องทนเจ็บหละ  
                  “ทนเอานิดนะต้น..กูพยายามเบาที่สุดแล้วนะเนี่ยะ...เล่นเอาเหงื่อแตกเลยมึง...แม่งลึกว่ะ!.”  
ผมบอกมันไป
                  “อืม..ต่อเลยวี...อูยๆ...แม่ง...ซู๊ดๆ...เร็วหน่อย...จะออกหรือยัง...”มันหลับหูหลับตาซู๊ดปากถามผม เร่งกูจริง..ตัวยังกะควาย แม่งใจปลาซิวชะมัด...เสี้ยนตำร้องยังกะควายโดนเชือด ก็รู้นะ..ว่ามันเจ็บยิ่งกว่าเล็บขบ แต่หุ่นมึงกับเซี่ยนขี้ประติวมันดูโอเว่อร์ไม่เข้ากันเลยกับไอ้ที่มึงซู๊ดปากร้องอยู่นี่หนะ..
                   “จะออกแล้ว...ทนอีกนิดเดียว..ใกล้แล้ว....ใกล้แล้ว...อ่า..อึ๊บ!..ออกแล้วว่ะต้น..พรูๆ!..โล่ง
ซะที..”  ผมเขี่ยจนใช้แหนบดึงเสี้ยนออกจากซอกเล็บมันได้ หายใจโล่งเหงื่อซึมขมับ  ลุ้นไปกะมันด้วย แม่งอันเล็กนิดเดียวยาวเกือบครึ่งเซ็นต์ จู่ๆ..  
                “ปัง!...ผลั๊ว!..ตุ๊บ!...โอ้ย!...”
                 “เฮ้ย!...กลอย่า....”
                 “ปล่อยกู..วี..ก่อนที่กูจะอดไม่ไหว..ชกมึงหน้าแหกอีกคน”  กลสิทธิ์หน้าแดง ตาแดงก่ำ..เหมือนโกรธใครมาเป็นชาติ..ตัวสั่นเทิ้ม..ผมกอดมันไหวแน่น หน้าซบหลังยึดเอาไว้ มันก็เหวี่ยงนะ..แต่ผมก็แข็งแรงพอสมควร อย่าลืมผมนักกีฬาแม้ตัวไม่ใหญ่เหมือนพวกมัน แต่ก็แข็งแรงยังไงปล่อยมันไม่ได้หรอกตอนนี้ ไม่งั้นคนที่ตายจะเป็นไอ้ต้น แค่นี้ก็ลงไปนอนแอ่งแม่งมือกุมคางนับดาวไปหลายดวงแล้วละนั่น
                 “กลใจเย็นๆ...ใจเย็นก่อนนะ..มึงเป็นอะไร....เกิดอะไรขึ้น?.”  ผมพยายามพูดกับมัน
ช้าๆเน้นๆน้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆ เพราะรู้ว่ายี่ห้อกลสิทธิ์ เวลามันกำลังร้อนต้องน้ำเย็นเข้าลูบอย่างเดียว  
ห้ามขึ้นเสียงเอะอะใส่โดยเด็ดขาด ไม่งั้นพี่แกฟิวส์ขาดเอากันไม่อยู่เลยหละตอนนั้นแค่นี้ก็ฟิวส์ขาดแล้วด้วย
แต่ผมก็ต้องไม่ปล่อยมันเป็นอันขาด สภาพไอ้ต้นโดนหมัดกลสิทธิ์ไปเต็มๆหงายหลังลงไปนอนข้างเตียงเพียงหมัดเดียวก็รู้แล้วว่า ตอนนี้พายุทอร์นาโดกำลังถล่มอยู่ผมไม่รู้ว่ากลสิทธิ์โกรธไรไอ้ต้นมัน จู่ๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงกระชากประตูเปิดผมไม่ได้ลงกลอนแค่ปิดไว้เฉยๆ มันก็กระโจนปล่อยหมัดตรงเข้าปลายคางไอ้ต้น
ที่นั่งอยู่กับผมปลายเตียง...หงายผึ่งลงไปทันที....
                 “ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอวี....กูตะหากที่ควรเป็นฝ่ายถามมึงมากกว่า...พวกมึงทำได้ไง...
ทำกับกูได้ไงวี...ไอ้สัดต้นมึงเพื่อนสนิทกู...บอกกูดิทำกับกูได้ไง”  พูดจบมันก็ทรุดลงไปลากเอาผมต้องทรุดไปนั่งกอดมันไว้แน่น เสียงมันสั่นไมใช่แค่เสียงอย่างเดียว ตัวมันด้วยแหละสั่นเทิ้มผมอยู่ด้านหลังไม่ได้เห็นหน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าตามันออกอาการยังไง ก่อนที่ไอ้ต้นจะตะเกียกตะกายลุกมานั่งสะบัดหัวไปมา..คงมึนไม่น้อย อ้าปากพูดมาว่า..
             “สัดกล..เป็น-เอี้ย-ไรว่ะ!..ชกกูเต็มแรงขนาดนี้ แล้วกูกับวีไปทำไรให้มึง...ที่มึงพูดมานะ..มันอะไรว่ะ!.”  เอ่อ..นั่นสิ..ผมก็กำลังงงๆกลสิทธิ์เค้าอยู่ มันพูดมาผมไม่เข้าใจผมกับไอ้ต้นไปทำอะไรมันถึงพร่ำเพ้อ ผีเข้าซัดไอ้ต้นไปเต็มเหนี่ยว
            “สัด...มึงมีหน้ามาถามกูอีกเหรอ...มึงทำอะไรมึงย่อมรู้แก่ใจดี...กูตะหากที่ต้องถามมึงรู้ทั้งรู้ว่าไอ้วีมันเมียกู...แล้วมึงยัง..ยังจะ...แม่ง..กูอยากกระทืบมึงให้ตายจมตีนกูเลย...ไอ้-เอี้ย-ต้น..มึงตายซะเถอะ”  พูดจบมันพรวดพราดจะลุกเข้ากระทืบไอ้ต้นมันอีก ไอ้ต้นมันก็ไวถอยกรู๊ด..มุดเข้าซอกตู้เสื้อผ้าทันที มีดึงบานตู้มาบังตัวมันไว้อีกตะหาก...เห็นแล้วก็ไม่มีเวลาจะขำกับท่าทางที่มันถอยไวยังกะลิง ผมก็ยังห้อยติดกลสิทธิ์ ทนไม่ไหวตะหวาดเสียงดังเลยผม
                  “หยุด!..หยุดเดี๋ยวนี้...กล..หยุดโว้ย!.”  ได้ผลเสียงผมดังมากไม่รู้กี่หลอดแต่ที่แน่ๆ เล่นเอาแม่รีบขึ้นกะไดเข้ามาในห้องทันที
                  “อะไรกันลูก..เกิดอะไรขึ้นวี?”    เสียงแม่กลสิทธิ์หยุดกึก ทำให้รู้ว่าเสียงของแม่ผมมีอิทธิพลต่อมันมากกว่าเสียงผมซะอีก เพราะผมบอกมันหยุด มันยังลากผมเกือบเข้าไปถึงที่ไอ้ต้นมุดหัวหลบหลังบานตู้เสื้อผ้าได้อีก ไอ้ต้นเองก็รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดมาก พอได้ยินเสียงแม่ผมเท่านั่นแหละมันพุ่งออกจากที่ซ่อนถลาหลบเข้าไปอยู่หลังแม่ผมเกาะชายเสื้อแม่ไว้แน่น เอาแม่เป็นกำบังอย่างเร็วกลสิทธิ์มันหันหน้ามาหาแม่ช้าๆ พลอยทำให้เห็นหน้ามันตอนนี้ได้ถนัดชัดเจนเล่นเอาใจเสียไปเลยผม...?
             ก็นะ...หน้ามันแดงเถือก ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลตามแก้ม ไม่คิดว่ามันร้องไห้ด้วย   เพราะผมไม่รู้สึกว่ามันสะอื้น แค่เสียงสั่นๆ เท่านั้น ตอนมันด่าขณะที่เหวี่ยงไอ้ต้นอยู่นั้นผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้กลสิทธิ์หลั่งน้ำตา ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้มากว่าสองปีแล้ว หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่มันสลบแล้วฟื้นสองปีก่อน นี่เป็นน้ำตาแรกในรอบสองปีเลยก็ว่าได้ ผมค่อยๆยื่นมือไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้มันช้าๆ มันก็ยืนนิ่งๆ ยอมให้ผมใช้มือเช็ดน้ำตาให้มันไม่ได้ขัดขืนไรแม่ผมเห็นแบบนั้น ท่านก็เลยเรียกให้นั่งลงที่ขอบเตียง..
                  “วี..พากลนั่งตรงเตียงก่อนลูก...”  ผมได้ยินดังนั้น ก็ฉุดมันลงนั่งด้วยกันที่เตียงนั่นแหละ  มือก็จับมือมันไว้แน่น มันเหลือบมองหน้าผม มีจะดึงมือกับแบบงอนไรประมาณนั้น ผมงงมันจริงๆนะยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดไรขึ้น แต่ก็ไม่ยอมให้มันดึงมือออกจากมือผม แถมเอามืออีกข้างไปประกบหลังมือมันตบเบาๆ เป็นการปลอบมันไปด้วยมันถึงยอมอยู่นิ่งๆ แม่เห็นทุกการกระทำของพวกเราเพราะท่านยืนมองอยู่ โดยมีไอ้ลูกลิงต้นเกาะหลังแม่ผมแจ แถมสายตากลสิทธิ์ยังจ้องมันเขม็งเล่นเอามันผลุบๆโผล่ๆ แอบมองข้ามไหล่แม่ผม งานนี้ผมถึงรู้ว่าพวกเพื่อนของกลสิทธิ์  มันกลัวอารมณ์โกรธกลกันมาก ยี่ห้อนี้เค้าดีจริงไม่มีเสื่อม เดียวค่อยบอกตอนท้ายว่าเพราะอะไรเพื่อนๆ มันถึงกลัวตอนกลโกรธ ตอนนี้มาดูเหตุการณ์ตรงหน้าก่อน
                 “กล..เป็นอะไรลูก...ทำไมถึงเอะอะเสียงดังตึงตังกันไปหมด   แม่กำลังทำปลาอยู่ในครัวตกอก
ตกใจหมด...แล้ววีอีก...ตะโกนซะลั่นบ้านมันเกิดเรื่องไรกันขึ้น ไหนใครลองเล่าให้แม่ฟังซิ...”
แม่ถามมาน้ำเสียงนุ่มๆ เย็นๆ ตามแบบฉบับของแม่ผม ทำให้บรรยากาศอึดอัดเริ่มผ่อนคลายลงกลสิทธิ์ค่อยสงบลงมาก ดูจากการหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอไม่ฟึดฟัดหึดหัดเหมือนตอนแรก
           เราต่างนิ่ง..ยังไม่มีใครเอ่ยปากพูดไรออกมา ผมก็กำลังลำดับเหตุการณ์อยู่คือมันยังมึนไม่รู้จะเริ่มตรงไหน แต่เมื่อไม่มีใครยอมพูด คงเป็นผมแล้วที่ต้องพูดเพราะแม่จ้องรอเอาคำตอบอยู่
                           “วีไม่รู้จะบอกยังไงดีนะครับแม่ วีเองก็ยังงงอยู่..ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดไรขึ้น วีกับต้นกำลังเอาเสี้ยนที่ตำซอกเล็บของต้นออกกันอยู่ในห้อง จู่ๆ กลก็เปิดประตูเข้ามาชกต้นตกเตียงไปเลย วีก็พยายามห้าม...เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่แค่เนี๊ยะ!”  พูดจบผมยิ้มเจื่อนๆ ไปให้แม่อีก เห็นแม่คิ้วขมวด เข้าหากัน ไม่ต้องบอกท่านกำลังคิดว่ามันอะไร ไม่อยากให้แม่มองกลไม่ดี..ชกต่อยเพื่อนซึ่งมาด้วยกัน  นี่ขนาดยังไม่ได้กินเหล้าเลยนะ ไม่รู้เย็นนี้ที่ขอตั้งวงไว้จะถูกยกเลิกหรือเปล่า ดันเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้คงอดชัวร์...เฮ้อ!...
          “มะ...มึง...มึงว่าไรนะวี...ไหนพูดใหม่ดิ”  กลายเป็นกลสิทธิ์หันมาจ้องผมตาโต บอกให้ผมเล่าใหม่ซะงั้น
                   “ก็กูกำลังบ่งเสี้ยนตำเล็บออกให้ต้นมันอยู่ เสร็จพอดีมึงก็ดันเปิดประตูเข้ามาชกไอ้ต้น ตกเตียงไปเลย กูพยายามห้ามมึงก็ไม่ฟัง กูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”  ผมพูดกับมันต่อหน้าแม่อีกครั้ง   คราวนี้หน้ากลสิทธิ์
มันเหวอไปเลยครับ จากแดงเถือกที่โกรธอยู่ตะกี้ กลายเป็นซีดเผือดยิ้มเจื่อนไปเลย ผมเริ่มเข้าใจอะไรลางๆ
มันหันไปหาแม่หน้ายิ่งเจื่อนเข้าไปใหญ่ เมื่อแม่มองมันเหมือนรอให้มันเป็นคนอธิบาย เมื่อหลบไม่ได้..มันก็เริ่มพูดออกมาช้าๆ ว่า
                    “แหะ!..แหะ!..คงไม่มีไรแล้วครับแม่...ผมเข้าใจผิดไปเอง...คะ..คือ..คือผมคิดว่าไอ้ต้น มัน..มันตีท้ายครัวผมนะครับ.”  พอมันพูดออกมาเท่านั้นแหละ เปลี่ยนเป็นผมกับต้นหน้าเหวอกันเลย คราวนี้ ไอ้บร้า!...มันคิดได้ไงว่าผมกับไอ้ต้นทำอะไรกันอย่างที่พูด...ถึงไอ้ต้นจะเป็นคนหน้าตาโอเคก็เถอะ แต่ผมไม่ใช่พวกพิศวาสผู้ชายใครก็ได้นะโว้ย!...เฮ้ย...กลสิทธิ์มันเอาสมองส่วนไหนคิดกันหละเนี๊ยะ!...ก่อนแม่จะหันไปมองไอ้ต้นที่เกาะหลังท่านแจ มันรีบส่ายหัวพรืดดด!!...ยืนยันอีกครั้งว่ามันบริสุทธิ์แม่มองหน้าผม...ผมรีบอ้าปากตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด
                     “ไม่นะแม่...วีไม่ได้เข้ามาทำอะไรกันอย่างนั้นนะ...”  ได้ผลท่านเหลือบตาไปมองกลมันก่อนจะถามมันว่า
                      “แล้วอะไรทำให้กลคิดแบบนั้นเล่าลูก”   
                       “ก็ผม..อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินตามหาใครก็ไม่เจอ เลยเดินขึ้นมาชั้นบนได้ยินเสียง เหมือนคนคุยกันในห้องแม่ เลยเดินเข้ามากะจะเคาะเรียก  แต่คำพูดที่มันรอดออกมาทำให้ความตั้งใจ ผมชะงักไป..ยืนฟังนิ่งๆ จนทนไม่ไหวเลือดขึ้นหน้าถึงกระชากประตูเปิดเข้ามาชกต้นมันนะครับ”  มันพูดไปด้วย...เริ่มจะหน้าเจื่อนเข้าไปใหญ่ คิดว่ารู้ตัวแล้วว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเต็มๆ
                      “คำพูดไรว่ะ?..ที่ทำให้มึงเข้าใจกูผิดนะ”  ไอ้ห่าต้น..เริ่มกล้าชะโงกหน้าออกมาถามกลมันแล้วหละ...กลมันก็เจื่อนหนักเข้าไปใหญ่ เพิ่งเคยเห็นคนหน้าเข้มจะหน้าซีดก็คราวนี้แหละ
                      “ก็มึงคราง..แล้วยังซู๊ดปาก..บอกว่าเบาๆ หน่อย..เจ็บ..หยุดก่อนวี..แล้ววีดันตอบ
มึงอีกว่า..ทนเอาใกล้เสร็จแล้ว..พวกมึงพูดเยอะกว่านี้แหละ..แต่กูหูอื้อหน้ามืดแล้วตอนนั้น”  มันพูดไปด้วย
พร้อมกับอาการหน้าแดงหูแดงขึ้นมาอีกครั้ง ดันมาพูดแบบนี้ต่อหน้าแม่ผม ท่านก็กลั้นขำอมยิ้มอยู่คงเห็นอาการของกลมันแล้วอดขำไม่ได้อะนะ ส่วนผมกับต้นมองหน้ากัน ทนไม่ไหวขำพรืดออกมาต่อหน้าแม่นั่นแหละ..
                       “ก๊ากๆ...-เอี้ย-แล้วไงมึงห่ากล....คิดชั่วๆได้นะ..สัด...กูเจ็บนี่หว่า ก็มีร้องมีซู๊ดปากสิว่ะ!..มึงจะให้กูทนได้ไงเล่า...แล้วที่วีตอบกูนะมันกำลังเอาเข็มทิ่มสะกิดเอาเสี้ยน ออกให้กูอยู่...สาดมึง...เสือกไม่ดูตาม้าตาเรือเสียก่อน...เสื้อผ้าพวกกูก็ใส่ติดตัวเรียบร้อยไม่หัดสังเกตุสักนิด..ซัดกูแบบไม่ฟังใครเลย..ถามสักหน่อยก็ไม่ได้..เล่นเอากูเจ็บตัวฟรี...ซวยชิบเป๋ง...โดนทั้งเสี้ยน..โดนทั้งเข็ม...โดนทั้งหมัด...วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของกูกันว่ะนี่”  พอได้ทีมันทั้งขำทั้งพูด ทั้งบ่น ไปพร้อมกันหมด ก่อนที่แม่จะปล่อยให้มันฝอยยาวไปกว่านี้ ท่านก็พูดเตือนสติกลมันขึ้นมาว่า...
                   “ลูกโตแล้วนะกล...ไหนบอกว่ารักกันไง...ความรักที่เราทั้งคู่แสดงออกให้แม่และพ่อแม่ของเราเห็น จนยอมให้โอกาสเราได้คบกันอย่างที่ต้องการ นานถึงสี่ปีแล้วนี่..มันต้องพัฒนา มากกว่าคำว่ารักคือ ‘เชื่อใจ’  
ถ้าหากลูกทั้งสองยังก้าวข้ามคำว่ารักไปถึงคำว่าเชื่อใจกันไม่ได้   แม่คิดว่ามันจะลำบากที่จะอยู่ด้วยกันในอนาคต...เหมือนตอนที่รับปากพ่อแม่ไว้นะ...ที่แม่ห่วงคือลูกยังคุมสติยั้งคิดและยั้งใจให้นิ่งได้ไม่พอ ตรงนี้แหละจะเกิดปัญหาได้ในภายหน้าหากเชื่อใจกันแล้ว...ทุกอย่างมันจะต้องมาด้วยเหตุผล..สงสัยไม่แน่ใจ..เราต้องหันหน้า
พูดคุยกันก่อนที่จะเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง...เพราะเมื่ออารมณ์มันไปก่อนย่อมก่อให้เกิดผลเสียมากกว่าผลดี
ดูอย่างเรื่องนี้เป็นตัวอย่าง แม้กลจะบอกว่ามันเล็กน้อยต่อยต้นมันไปแค่หมัดเดียวแต่ถ้าไม่กลับเอามาคิด...
เกิดอนาคตมันไม่ใช่แค่นี้หละ เราลงไม่ลงมือจนเกิดบาดเจ็บล้มตาย เหมือนในข่าว..เพราะอารมณ์หึงหวงชั่ววูบ กลคิดว่ามันจะแก้ไขได้ไหม...แม่ฝากให้ลูกทั้งสองเอาไปคิดดู วีก็เหมือนกัน...อย่างน้อยลูกต้องละเอียดรอบคอบกว่านี้ เมื่อรู้ว่าคนที่รักเรา..อยู่กินกับเราเค้าเป็นคนนิสัยอย่างไร ทำอะไรควรบอกกล่าวให้เค้ารู้หน่อย หรือไม่ถ้าลูกเปิดประตูทิ้งไว้ไม่ต้องปิด..เรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น แม่ไม่อยากให้ลูกที่แม่รักทั้งสองคนต้องกลายเป็นข่าวไม่ดีในอนาคต   เพราะพวกเราย่อมรู้อยู่แก่ใจแล้ว เมื่อเลือกจะคบกันแบบนี้ คนเค้าคิดเสมอว่าพวกเราเป็นพวกที่รักแรง  หึงแรง...หากเราพัฒนาจิตใจ..ให้ก้าวข้ามสิ่งที่คนเขาพยายามยัดเยียดให้เราเป็นไม่ได้
เราก็จะครองคู่กันไปได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง เอาหละแม่ฝากไว้เท่านี้แหละ..เคลียร์กันให้เข้าใจซะ...มีอะไรอย่า
ติดค้างกันอีก...เดี๋ยววงเหล้าเย็นนี้จะกลายเป็นสนามมวย แม่ไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นแม่ขอตัวไปทำปลาต่อ
ไว้เผาให้พวกเราเย็นนี้แหละ”  พูดจบพวกผมรีบยกมือไหว้ขอโทษแม่
พร้อมกันทั้งสามคน อึ้งไปเลยกับคำสอนสดๆซึ่งๆหน้าในตอนนี้ กลสิทธิ์มันก็สำนึกผิดหน้าเจื่อนไปเลย  
ดันอารมณ์ร้อนหุนหันพลันแล่นหึงไม่เข้าเรื่อง ผมเองก็มีส่วนผิดอย่างที่แม่พูด เพราะคิดไม่ละเอียดจริงๆ น่าจะรู้ว่ากลมันขี้หึง ไม่ต้องรอให้มันพูดหรอก
      ดูอย่างคราวของพี่ชายดิ..ไม่ได้อะไรสักหน่อย..ผมเองยังไม่ได้ตกลงคบกับมันเลยด้วยซ้ำ..มันยังหึงเค้าได้
จะโทษมันก็ไม่ได้...คงต้องเป็นอย่างที่แม่พูด...มีเวลาเราทั้งคู่คงต้องหันหน้าคุยกันให้มากๆ ความเข้าใจ..เชื่อใจเท่านั้น ที่จะนำพาให้ชีวิตคู่ของเราไปตลอดรอดฝั่ง....และเพราะคำสอนของแม่ในวันนั้น ทำให้ผมกับกลสิทธิ์รักกันยืนยาวมาจนถึงวันนี้ กว่ายี่สิบเอ็ดปีเข้ามาแล้ว
           หลังจากปรับความเข้าใจจับไม้จับมือกอดคอกันแล้ว  เพื่อนซี้ทั้งสอง..กลสิทธ์กับต้น...พิริยะ....ก็ไม่ติดใจไรกันอีก กลับเป็นเรื่องโจ๊กในวงเหล้าเพราะปากไม่มีหูรูดหลังจากเมากรึ่มได้ทีของ..ต้น พิริยะ...เผากันกระจาย   
       ประเด็นเมื่อตอนเย็นที่กลมันหน้าแตก แต่งานนี้ขอบอกกลมันไม่ได้แค่หน้าแตกคนเดียวผมก็พลอยหน้าระเบิดไปกับปาก..ต้น พิริยะ..ท่ามกลางบรรดานักฟังทั้งหลายรวมถึงน้องชายตัวดีผมอีกสองคน ที่ขอแม่มาร่วมวงด้วย โดยดื่มได้แค่โค้กไร้แอลกอฮอล์ ซึ่งพวกมันก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดไม่มีใครดื้อเลยน้องผม อีกอย่างคงเห็นผมไม่ดื่มเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าดื่มไม่เป็นนะ.แต่ผมจำเป็นต้องมีสติครบไม่งั้นเดี๋ยวเกิดพวกเมาแล้วขาดคนเคลียร์จะยุ่ง เหลือผมสติดีไว้คนหนึ่งเหอะ..
                “แม่ง...เปิดประตูได้มันไม่พูดพร่ำทำเพลงไรเลย ซัดกูผลั๊ว!..เข้าให้เต็มปลายคางหล่นตุ๊บตกเตียงทันที กูนับดาวไม่ทันเลย..เชี้ยกล”  เสียงต้น พิริยะ..เล่าเปิดประเด็น ความหน้าแตกกะเอาฮาให้เพื่อนในวงฟัง ซึ่งได้ผลเพราะพวกแม่งขำกันใหญ่ ถูกอกถูกใจกับลีลาท่าทางประกอบที่ต้น  พิริยะ..มีแอ็กชั่นเสริมไปด้วย
                “ฮ่าๆ...ก๊าก!...มึงเจ็บตัวฟรี...แล้วไมมึงไม่บอกมันไปว่ะ!..ว่ามึงไม่ได้ มีไรกะแฟนมัน”  ไอ้ถม....
คนซื่อแห่งสุรินทร์ พี่แกทำเป็นคูลูแนะนำว่าควรทำยังไงในตอนนั้นผมอยากให้มันอยู่ด้วยจัง...จะได้ให้รู้ว่าพูดง่ายแต่ทำยาก
                 “กูทันไอ้อ้าปากซะทีไหน...แม่งไม่เว้นช่องให้ตั้งตัวเลย อีกอย่างกูไม่รู้นี่ว่ามันโกรธกู...เพราะเข้าใจว่ากูเอากับแฟนมัน”  ต้น พิริยะ..ยังดำเนินการเป็นนักเล่าเรื่อง..ดึงให้คนฟังอินตามของมันต่อไป เพราะตอนนี้มันเป็นพระเอก ส่วนผู้ร้ายตลอดกาลยอดชายกลสิทธิ์ ที่ไม่เคยได้รับบทพระเอกเลยสักครั้งเดียว ตั้งแต่ผมเริ่มนำเรื่องของเรามาลงเล้าจนถึงบัดนี้ กลสิทธิ์ยังไม่เคยเป็นพระเอก คงอดทนกับบทผู้ร้ายหน้าแตกฝ่ายเดียวต่อไป
ไม่ไหว พูดแก้ต่างให้กับตัวเองขึ้นมาว่า
                 “พวกมึงลองมาเป็นกู...แล้วจะรู้ว่าหากเป็นพวกมึง..จะฟิวส์ขาดกันไหม”  มาแล้วกลสิทธิ์ผู้ไม่เคยผิดตลอดกาล ยี่ห้อนี้มีหนึ่งเดียวเท่านั้น เค้าดีจริงๆ...
                 “แล้วมึงได้ยิน..ไอ้ต้นกับไอ้วีมันพูดว่าไง?”  ไอ้คุณชายปราณ เจ็กตี๋แห่งแดนอิสานซักเอาคำพูดที่เป็นจุดระเบิดอารมณ์กลสิทธิ์  นำออกมาตีแผ่ในวงทันที..
                “แม่ง...ก็ห่าต้นมันเสือกคราง....อูยๆ!..วี..เบาๆ หน่อย..ซู๊ดๆ...กูเจ็บ...สัดวี..เดี๋ยว..หยุด..หยุดก่อน..
ไม่ไหว..พักแป๊ปกูเจ็บ..เล็กนิดเดียว..ทำไมเจ็บอย่างนี้ว่ะ!.”  แม่ง!..มันพูด แบบนี้อ่า...แฟนกูดันตอบไปอีก
               “ทนเอานิดนะต้น..กูก็พยายามเบาที่สุดแล้วเนี่ยะ...เล่นเอาเหงื่อแตกเลยเหมือนกัน...แม่งลึกว่ะ!.”  
พาเอาทั้งวงขำกลิ้งกันท้องคัดท้องแข็ง ส่วนผมอายจนแทบจะมุดเสื่อดำดินหนีแล้วตอนนี้   ต่อหน้าพวกเพื่อน-เอี้ย-ก็สุดจะทนแล้ว นี่ยังมีน้องผมอีกสองคน แล้วมันทั้งคู่..ทั้งเจ้าวิวเจ้าวุ้น..เสือกขำกันท้องคัดท้องแข็งกุมท้องตัวงอกันใหญ่ ถูกอกถูกใจที่พี่เขยกำลังเล่าซะงั้น
               “พอมึงได้ยินแค่นี่มึงก็เลย กระชากประตูเข้าไปต่อยมันเลยหรือว่ะ?..ไม่ใจร้อนไปหน่อยเหรอ
เพื่อนกู”  ไอ้ชาติ..เจ้าชายปากหนักเสือยิ้มยาก แต่งานนี้ผมเห็นมันยิ้มไม่หุบตั้งแต่โจ๊กเรื่องนี้ถูกนำมาตีแผ่จนขณะนี้มันยังขำยิ้มตลอด  ถามขึ้นบ้าง
               “ใครว่า กูยังทำใจนับหนึ่งถึงสิบ ตัดสินใจอยู่หน้าประตูว่าจะเข้ามากระทืบให้ตายทั้งคู่เลย  หรือจะหันหลังเดินหนีกับสิ่งที่ได้ยิน พวกมันดันพูดโต้ตอบกันต่อนี่สิ....อืม..ต่อเลยว่ะวี...อูยๆ...แม่ง...ซู๊ดๆ...เร็วหน่อย...จะออกหรือยังวี..จะออกแล้ว...ทนอีกนิดเดียว..ใกล้แล้ว....ใกล้แล้ว...อ่า..อึ๊บ!..ออกแล้วว่ะต้น..พรูโล่งซะที...
พอถึงคำนี้กูไม่นงไม่นับแม่งแล้ว กระชากประตูได้ กูทะยานเข้าซัด-เอี้ย-ต้นมันก่อนเลยทันที....”  กลสิทธิ์เล่าจนเห็นภาพ ชวนให้คิดตามเลยทีเดียว พวกแม่งขำกันกระจาย ส่วนผมหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่ต้องพึ่งเหล้า..รับประกันแดงยิ่งกว่าพวกมันที่แดกเหล้าต่างน้ำกันอีก...น้องผมไอ้ตัวแสบสองคนหันมามองหน้าพี่มัน
หัวเราะสนั่นถูกอกถูกใจกับฝีปากการเล่าเรื่องของพี่เขยยิ่งนัก   
                 “เห้ย!...แล้วทำไมมึงต่อยแต่ไอ้ต้นมันว่ะ!..ไหนตอนแรกมึงบอกจะกระทืบ ให้ตายทั้งสองคนไง?”  ไอ้ถม.คนซื่อ..ยังคงถามด้วยความซื่อของมันต่อ...
                 “ไอ้-เอี้ย-ถม...นั่นหนะเมียกู..ต่อให้กูขาดสติขนาดไหน..กูก็ซัดไอ้ชู้ก่อนแหละ..
เอามันให้หมอบ ส่วนเมียกูค่อยว่ากันทีหลัง..ว่าจะซัดด้วยอะไร..ถึงไงกูก็รัก..มึงจะให้กูทำยังไงตอนนั้น...
ถึงกูจะสติหลุด..แต่สามัญสำนึกรู้ว่าคนนี้...เจ็บเพราะกูไม่ได้อีกแล้ว..เป็นไงพระเอกไหม?”  คราวนี้จากที่กำลังขำกันกระจาย      
                 “ฮ่าๆ!...ก๊ากๆ!..อ๊อก!..อร๊วกๆ!...เลี่ยนสาด”  
เปลี่ยนมาโก่งคออ๊วกพร้อมกันทันทีแบบไม่ต้องนัดหมาย เอียนกับความเน่าที่กลสิทธิ์หม้อผมกลางวง
แต่ประทานโทษ..ผมแทบอยากจะหายตัวล่องหนไปเลย ไม่คิดว่าพอเหล้าเข้าปากกลสิทธิ์จะด้านเน่าเอาดื้อๆ แบบไม่อายใคร
                  “เห้ย!...ถึงจะเน่าแต่ก็ได้อยู่พวก..กูงงนิดหนึ่งว่ะกล..อย่าว่าโง้นงี้เลยนะ...มึงพูดติดปากว่าไอ้วีเมียมึง..แสดงว่ามึงเป็นผัวมัน...แล้วตอนมึงฟังมันคุยกับกู...มึงเอาสมองส่วนไหนคิดว่ามันกำลังทำกูอยู่..แล้วกูก็กำลังโดนมันเอาอยู่นะ?..”  ไม่ใช่คำถามใครที่ไหนหรอกครับครั้งนี้..ต้น พิริยะ..มันถามเองเลย กำลังกู้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายที่ถูกกลสิทธิ์ยัดเยียดทางความคิดขณะนั้นว่า...มันโดนผมเอา..?
                   “ห่า!...ตอนนั้นกูไม่คิดลึกละเอียดขนาดนั้นหรอก...ว่ามึงสองคน ใครจะเป็นผัวเป็นเมีย...ที่แน่ๆสำหรับกูวีมันเมียกู...แต่กูจะไปรู้เหรอะ..ว่ามันมีไรกะคนอื่น มันอาจจะเกิดอยากเป็นผัวขึ้นมาก็ได้”  
นรกแสรด...งานเข้าผมอย่างจัง...เพราะกลสิทธิ์ เอาเรื่องในมุ้งมาขายซะเกลี้ยง...ไอ้น้องชายผมสองคนอ้าปากหวอ..จ้องพี่เขยตาค้าง สลับหันมองหน้าผมไปมา...ผมก็ได้แต่แกล้งยกแก้วโค้กขึ้นจิบ เฉหลบสายตาแต่ละคู่
ที่พยายามมองมาอยู่ตอนนี้ โดยกำลังคิดว่ากูนั่งคนเดียว...พวกมึงคือสัมภเวสี....แต่แล้วผมก็จิตหลุดเมื่อไอ้ต้น พิริยะมันพูดว่า...
                “ห่า.มึงก็นะ...ทีหลังต่อให้ได้ยินมึงก็คิดแง่บวกให้กูหน่อยก็ได้ ถึงจะเจ็บตัว โดนมึงต่อยฟรีไปเต็มๆ แต่ถ้ามึงคิดบวกว่ากูกำลังเอาไอ้วีอยู่ กูจะไม่เสียความรู้สึกเท่าว่ากูโดนไอ้วีเอา..ยังหยวนได้เว้ยเพื่อน..”
พระเจ้า!...หมดกัน...เวร..ฟังพวก-เอี้ย-นี่มันพูดดิ...ทั้งที่ผมนั่งหัวโด่อยู่ในวงด้วย...แต่มันเล่นพูดข้ามหัวผมไปมายังกะผมเป็นหัวเผือกหัวมันซะงั้น..   
                  “นั่นดิ...ห่ากล...มึงไม่ยุติธรรมเลยนะโว้ย!..ที่ดันไปคิดกับไอ้ต้นมันแบบนั้น...มึงดูหุ่นเมียมึงกับหุ่นไอ้ห่าต้นมันดิ...มันเสียหายมากนะโว้ย!..ใช่กูเข้าข้างมันนะกล..เป็นกูถ้าเกิดไม่มีทางเลือกต้องเอากับวีมันจริงๆ กูยอมก็ได้ว่ะ!...แต่ยังไงกูก็ต้องเป็นผัวมันแน่ๆ มึงจะให้ถึกๆ ควายๆ อย่างพวกกูไปเป็นเมียไอ้วี ทั้งหล่อทั้งขาวร่างเล็กเนี๊ยะนะ...กูว่าไม่รุ่งว่ะกล...ที่หลังถ้าจะหึงอะไรคิดให้มันใกล้ความเป็นจริงด้วยก็ดี”  -เอี้ย-ถม..คนซื่อ..
มึงจะกลายเป็นคนคดในสายตากูก็วันนี้แหละ..ฟังมันพูดดิ...พูดออกมาได้ จนผมนายกวี..ถึงกับนั่งบื้อตาโต
เป็นใบ้อมบอระเพ็ดไปไม่เป็นเลยครับ..คำพูดพวก-เอี้ย-นี่ ไหงไปๆมาๆ มันดันเอาผมมาเป็นประเด็นหลัก
เรื่องใครเป็นผัวเป็นเมียกันซะงั้น
                 “เอ่อดิ..กูเห็นด้วยกับไอ้ถมมัน..ใช่ๆ..กูก็ว่างั้น..อืม..เห็นด้วย...”  แล้วไอ้พวกที่เหลือก็พากันลงประชามติแสดงความคิดเห็นแบบไม่ต้องร้องขอ มันจะเกินไปแล้วผมกำลังจะจิตหลุด แต่...
                 “ผมไม่เห็นด้วย..ผมก็ด้วย..”  อ้า...พระเจ้า!..น้องชายผมเจ้าวิวกับเจ้าวุ้นมันรีบส่งเสียงค้านประท้วงมาทันที เล่นเอาทุกคนหันไปมองพร้อมกันให้พรึบ ไม่เว้นแม้แต่ผมเพราะงงกับมันว่ามันกำลังจะพูดไรต่อ....?
                  “พี่ชายผม..จะไปเป็นเมียใครเค้าไปทั่วไม่ได้หรอก..ที่พวกผมรับได้และไม่รังเกียจ   เพราะเรารักพี่วี..แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่วีเป็นได้ต้องเมียพี่กลคนเดียว..คนอื่นห้ามโดยเด็ดขาด”  เอ่อ!..จบข่าววิวน้องพี่...แกกำลังทำให้กลสิทธิ์มันยิ้มจนปากฉีกไปถึงหูแล้ว แค่นั้นยังไม่พอมันลุกมาหาน้องผมทั้งสองคน  กระชากเข้าไปกอดพร้อมกันทั้งสองแขน ก้มจูบขมับน้องผมไปมาสลับกันทั้งสองคน
                  “ฮิ้วๆ!....ครอบครัวหรรษา พี่เขยน้องเมีย..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย.อิจฉาจริงวุ้ย..พวกมึงว่าไหม...จริ๊งๆ...ฮิ้วๆ!”  ไม่ผิด..เสียงสัมภเวสีแซวขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้กวี...ไม่สามารถอยู่ต่อได้แล้ว ลุกหนีให้ว่อง คิดได้ตอนนี้ถึงมันจะสายไปก็ตาม แต่ขืนอยู่ต่อผมว่าไม่ใช่แค่หน้าแม้แต่ร่างผม..มันคงระเบิดเป็นเสี่ยงๆแน่
เพราะผมร้อนฉ่าไปหมดตั้งแต่เส้นผมยันปลายเท้า....ไอ้พวกบร้า...นรกแสรด...?
ปล.  ที่ค้างไว้...ทำไมเพื่อนในกลุ่มกลถึงพากันกลัวอารมณ์โกรธเหมือนทอร์นาโดของกลสิทธิ์ เพราะพวกมันช่วยกันปิดผมอยู่เรื่องหนึ่ง คือถมมันเคยไปหม้อรุ่นน้องคนหนึ่งที่มักมานั่งข้างสนามบอล ช่วงเวลามันซ้อม
มันไม่รู้ว่าน้องเค้ามีแฟน แล้วจู่ๆวันหนึ่งแฟนน้องเค้าก็พาพวกมารุมยำตีนมัน หลังห้องน้ำ มันคนเดียวสู้ไม่ได้เลยอ่วมไปเหมือนกัน พอเรื่องนี้รู้ถึงหูกลสิทธิ์ไม่มีใครห้ามไรได้ มันลุยดะไปถึงคณะของแฟนน้องเค้า แค่นั้นไม่เท่าไหร มันเล่นเข้าไปกระทืบเค้าสลบคาห้องเรียน ซึ่งขณะนั้นอาจารย์ยังไม่เข้าคลาส ปรากฏว่าพวกเพื่อน
ไอ้นั้น ต้องช่วยกันหามมันไปห้องพยาบาลกันเลย
เรื่องนี้ดังไปทั่วจนถึงขั้นคณะบดีเรียกไปเคลียร์และลงทัณฑ์บนไว้ทั้งสองฝ่ายเพราะถือว่ามีความผิด

ทั้งคู่ เหตุการณ์นี้เพื่อนๆในกลุ่มจึงกลัวลูกบ้ากลสิทธิ์ เพราะเห็นกันมากับตาแล้วว่างั้น แต่ผมไม่รู้เรื่องมาก่อน มารู้เอาทีหลังเพราะเกิดความสงสัย ที่ต้น พิริยะมันกลัวกลสิทธิ์จนขี้ขึ้นหัว..ตอนวิ่งไปหลบหลังประตูตู้เสื้อผ้านั่นแหละถึงได้ถามจากมันจนได้คำตอบเอาทีหลัง ว่าที่มันไม่กล้าสู้กลสิทธิ์เพราะอะไร

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุนครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

gigusa

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

pt200

ขอบคุณครับ

cake_dong

ขอบคุนครับ

MissA

สนุกมากครับ

taira

ขอบคุนคับ

maazaa1234

สนุกมากครับ

4_NAY

หึงเวอร์55555

Storyj

หึงโหดมากก
ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม

krittamm

ขอบคุณครับ