เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? ตอนพิเศษ ??

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                       “กล..จะทำอะไร..ไม่เอา..ไม่เล่น” เหวไปแล้วนะ..
                     “น่าวี..อาบน้ำกะกลก่อน...นะครับ..”  ทำเสียงอ้อนอีกแล้ว..
                     “อาบอย่างเดียวนะ...ห้ามทำอย่างอื่น..สัญญาก่อน” พูดจบยังไม่ทันรับปาก....
                     “อุ๊บ...อือ...อือ..” ไม่ทันเสียแล้ว พ่อยอดชายจัดการบดจูบปิดปากวีไว้ทันที นี่ไงหละวิธีเอาตัวรอดไม่รับปากของยอดชายกลสิทธิ์เค้าหละ ยี่ห้อนี่มีคนเดียว  สุดท้ายก็จิ้นต่อกันเองแล้วกัน.....?
Part  พิเศษ
คลองถม..
                     จู่ๆ วันอังคารวีก็ได้รับโทรศัพท์จากหลวงพี่    ท่านบอกว่าจะเข้ากรุงเทพฯ  พร้อมพระอีกหนึ่งรูป   
จะมาซื้อแอมป์กับไมค์โครโฟนกลับไปไว้ใช้ที่วัด   เพราะชุดเก่าของวัดใช้มานานจนไมค์ไม่ค่อยดัง  บางครั้งดับๆดังๆ แถมหอนอีกซะงั้น   พระที่วัดต้องใช้ในกิจของสงฆ์เวลาสวดมนต์  งานบุญงานศพของญาติโยม   
ท่านเห็นปัญหานี้ ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาแก้ไขสักที   และไม่อยากวุ่นวายเงินกองกลางของวัด    เพราะขั้นตอนมันเยอะต้องขออนุญาตกรรมการวัดอีก  ซึ่งก็เป็นชาวบ้านนั่นแหละ   ท่านเห็นว่าไม่อยากมีปัญหาภายหลังเลยจะซื้อถวายเสียเอง   
                      วีบอกจะจัดการซื้อไปให้..ท่านจะได้ไม่ต้องมาเดินซื้อให้เหนื่อย   หลวงพี่กลับบอกว่าไม่รบกวนดีกว่า   ที่ต้องการมาซื้อด้วยตัวเอง  เพราะอยากมาเลือกจะได้ลองเครื่องให้เรียบร้อยเสียเลย   เวลานำไปใช้ท่าน
จะได้สอนคนที่คอยดูแลใช้งานประจำได้  อีกอย่างนิสัยส่วนตัวของหลวงพี่ก็ชอบเกี่ยวกับระบบอิเลคโทรนิค
เครื่องไฟฟ้าเครื่องขยายเสียงจำพวกนี้เป็นส่วนตัวอยู่แล้ว   วีเลยไม่ขัดท่านอีก  หลวงพี่บอกจะมาถึงพรุ่งนี้ราวๆสิบโมง   วีถือโอกาสนิมนต์ท่านฉันเพลที่บ้านทั้งสองรูป  เรียบร้อยแล้วค่อยไปคลองถมทำธุระของท่านต่อ   ท่านก็รับนิมนต์ไว้
                     วันพุธท่านมาถึงที่บ้านมากันสองรูปอีกรูปชื่อหลวงพี่ชา   หลวงพี่กลกับหลวงพี่ชามาถึงบ้านสิบโมงครึ่ง ท่านมารถเก๋งของวัดคนขับเป็นกรรมการวัดมาด้วยคนหนึ่ง   ซึ่งวีก็ต้อนรับให้เด็กในบ้านจัดน้ำมาถวายหลวงพี่ไปพลางๆก่อน ในขณะที่โต๊ะฉัน  ก็กำลังเตรียมสำรับกับข้าวคาวหวานมากมายหลายอย่าง  ล้วนแล้วแต่ของที่พระท่านชอบฉันสมัยที่ยังไม่บวชทั้งนั้น   นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่บ้านรับนิมนต์หลวงพี่มาฉันเพล   
เพราะตั้งแต่บวชท่านก็ไม่เคย เข้ากรุงเทพฯเลย  อยากถวายเพลท่านก็ได้แต่จัดอาหารไปถวายเลี้ยงที่วัด
นั่นแหละ  ซึ่งวีก็ทำเดือนละครั้งไปกับโยมแม่ของหลวงพี่บ้าง  ปัจจุบันหลวงพี่ท่านบวชมาร่วมห้าเดือนกว่า
เข้ามาแล้ว    ถือว่านานก็นาน  ถือว่าผ่านไปเร็วก็เร็วเหมือนกัน   วีเองไม่ลืมจัดอาหารแยกให้กับคนขับรถที่มากับหลวงพี่รู้ชื่อภายหลังว่าชื่อต้อย  จัดแยกให้ตะหาก
                       ระหว่างที่ดูแลเรื่องอาหารท่านก็พักผ่อนพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบกับโยมแม่ไปพลางๆ  เพราะวีโทรบอกโยมแม่ของหลวงพี่ไว้แต่เมื่อคืนว่าหลวงพี่จะเข้ากรุงเทพฯรับนิมนต์ฉันเพลที่บ้าน  โยมแม่ของหลวงพี่
ก็เตรียมซื้ออาหารมาสมทบร่วมกันถวายเพลเลี้ยงพระด้วยกัน   ส่วนวีเข้ามาดูแลตระเตรียมเรื่องอาหารไม่ให้ขาดตกบกพร่อง   
                       สิบเอ็ดโมง   ได้เวลานิมนต์หลวงพี่ทั้งสองท่านฉันเพล   ซึ่งท่านก็มีความสุขมากที่รับนิมนต์ที่บ้านครั้งนี้ ดูจากการเจริญอาหารของท่านแล้ววีกับโยมแม่ดีใจจริงๆ บารมีบุญผ้าเหลืองทำให้หลวงพี่ราศีจับ
น่ามองยิ่งนัก หน้าตาท่าทางทุกอิริยาบทของหลวงพี่ภายใต้ผ้าเหลืองดูสุขุม  และสง่างามไปทั้งรูป   วีปลื้มสุดๆ  เราต่างพากันนิ่ง คอยมองท่านฉันอยู่ห่างๆ   
                           เมื่อเรียบร้อยท่านก็บอกให้กรวดน้ำ  พร้อมกับให้ศีลให้พรตามพิธีสงฆ์นั่นแหละ  หลวงพี่สวดได้ไพเราะไม่น้อยแถมสวดเก่งด้วย    งานนี้ทั้งแม่ทั้งวีอิ่มบุญกันไปเต็มๆ   ท่านพักอีกสักครู่ ก็ขอตัวไปทำธุระที่ว่าและจะเลยกลับวัดไปเลย   วีเองใจอยากไปเดินเลือกของกับท่านเหมือนกัน  แต่มันคงไม่เหมาะไม่ควรเป็นอย่างยิ่งที่สีกาจะคอยเดินตามพระต้อยๆ ในย่านคลองถม   อีกอย่างไม่ต้องการ ให้ท่านอึดอัดเลยกราบลาส่งท่านแค่ที่บ้าน  
                     ส่วนเรื่องปัจจัยหลวงพี่ไม่รับถวาย  เพราะท่านตั้งใจนำปัจจัยส่วนตัวของท่านซื้อถวายวัดเอง   
เลยไม่รับเงินของวีกับโยมแม่   วีกับโยมแม่ก็เข้าใจปล่อยตามใจท่านเถอะ  ส่งหลวงพี่ขึ้นรถเสร็จลูกสะใภ้กับ
แม่สามีก็พากันกลับมานั่งทานข้าวที่พระท่านฉันเหลือนั่นแหละ  เค้าบอกว่าบุญยิ่งนักที่ได้กินของเหลือจาก
พระฉันไว้เพราะเหตุนี้เด็กในบ้านวีจึงเรียกมากินพร้อมกันเลย   
                      เรียบร้อยก็เก็บล้างส่วนคุณแม่ก็ขอตัวกลับทันที    วีส่งคุณแม่เสร็จก็กลับเข้าห้องมานั่งเปิดอัลบั้มเก่าๆดู เริ่มตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยที่วีกับหลวงพี่อยู่ด้วยกัน   แล้วความทรงจำต่างๆ ก็หวนกลับมาให้ยิ้มมีความสุขอีกครั้ง  กระทั่งความทรงจำเกี่ยวกับคลองถมด้วยเช่นกัน   
                     มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เราสองคนไปเดินคลองถม  เพื่อซื้อของตกแต่งคอนโดฯ  หลังจากที่ได้รับคอนโดฯ จากคุณพ่อของหลวงพี่เป็นรางวัลที่ท่านเรียนจบได้เกรดเฉลี่ยที่ดีและยังมีงานทำอีกด้วย   ในวันนั้นเราตกลงพากันมา เดินซื้อของแต่งห้อง   พวกภาพเขียนอาร์ต  แจกันจำพวกโอ่งที่เข้ามุมรวมทั้งของจิปาถะมากมายหมดเงินไปหลายหมื่นเหมือนกัน    ภาพความทรงจำในตอนนั้น  หนุ่มผิวเข้มหน้าคมกับหนุ่มผิวขาวหน้าจืดเดินหาซื้อของพาเอาวียิ้มไม่หุบ..........
                            “วี...วีว่าพาติชั่นไม้ลายฉลุนั่นเหมาะกับห้องเราไหม?”  กลถามวีขณะที่เราเดินผ่านร้านขายพวกพาติชั่น  ซึ่งมีอยู่ตัวหนึ่งเจ้าของเค้าตั้งโชว์ไว้   เป็นพาติชั่นไม้ฉลุลายสีเปลือกมังคุด   ดูเป็นไทยสวยและคลาสสิคไม่น้อย
                           “ไอ้เหมาะไม่เหมาะวีว่าไม่ใช่ประเด็น  แต่วีสงสัยกลจะเอาไปทำไม?”  นั่นแหละที่วีงงคือ
สวยก็สวยอยู่หรอก  แต่ที่ชวนสงสัยคือกลจะซื้อไปทำไมตะหากเพราะพาติชั่นไปใส่ในคอนโดฯ  กลจะเอาไปกั้นตรงส่วนไหน   กั้นอะไร
                            “อ้าว!...ก็เอาไปกั้นตรงโต๊ะกินข้าวกับโซนรับแขกให้มันดูเป็นสัดส่วน  วีว่าลงตัวเปล่าหละ”  
อึม...เพิ่งนึกภาพออก  คือคอนโดฯ นอกจากมีสองห้องนอนสองห้องน้ำ   ซึ่งห้องหนึ่งอยู่ในห้องนอนใหญ่และอีกห้องอยู่ด้านนอกแล้ว  ด้านหลังเป็นระเบียงโล่งที่ใส่บิ้วอินจัดเป็นห้องครัว   โถงด้านนอกตั้งชุดรับแขก  
กับอีกมุมเป็นโต๊ะทานข้าว   ที่เปิดโล่งวีว่ามันก็ดูโมเดิร์นดีแล้วนะ   ไม่จำเป็นต้องเอาพาติชั่นไปกั้นให้มันรกแถมจะดูคับแคบไปเสียอีก   งานนี้วีเลยค้านทันที
                             “ไม่ดีกว่า   วีว่าเราเปิดโล่งก็ดูดีอยู่แล้ว  อีกอย่างเวลากินข้าวกลชอบดูทีวีด้วยสิ  ขืนเอาพาติชั่นไปกั้นก็บังทีวีตรงห้องรับแขก  มิต้องย้ายมุมกันให้วุ่นวายอีกอะดิ   ที่สำคัญวีไม่ชอบห้องแบ่งส่วนเล็กๆไว้ให้มันโล่งๆหายใจสะดวกออก  ถ้าเอาไปกั้นตรงส่วนนั้นวีไม่เห็นด้วย  ไม่ต้องซื้อหรอก” พูดตามที่คิด
                          “ว้า!..นึกว่าวีจะเห็นด้วย  แต่ก็ช่างเถอะวีไม่ชอบก็ไม่เอา   ตามใจวีคอนโดฯนี้ของวีซะด้วย   วีว่าไงกลว่าตามไปต่อกันเถอะ”  ดูยอดชายเค้าพูด   แต่วีก็ดีใจนะ  เพราะพอคุณพ่อซื้อคอนโดฯและยกให้นั้น  
กลรีบพูดทันทีคอนโดฯนี้คือเรือนหอของเราไม่ใช่ของกลหรอก   เป็นของวีตะหากเพราะกลจะใช้คอนโดฯ  
เป็นสินสอดขอวีแต่งงาน   ตั้งแต่นั้นกลสิทธิ์ก็คิดของเค้าแบบนี้มาตลอด  วีไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเพราะกฎ
ของวี ก็อย่างที่รู้กันอยู่แล้ว  ‘ของของกลสิทธิ์ก็เป็นของของวี  ของของวีย่อมเป็นของของวี’  ฮ่าๆ...กฎนี้
ไม่เคยเปลี่ยนยังยึดถือและใช้มาจนเดี๋ยวนี้..
                             เราเดินเลือกของกันอีกหลายอย่าง  พะรุงพะรังนักก็แวะเอากลับมาเก็บที่รถ  ก่อนจะออกไปตระเวนช๊อปกันต่อ   ถึงอากาศจะร้อนแต่เราก็ไม่ยั้นเพราะมันมีความสุขและสนุกกับการที่เราจะกลับไปตกแต่งคอนโดฯ  ทำให้ทั้งวีทั้งกลไม่มีใครบ่นเหนื่อยบ่นร้อนแต่อย่างใด  จากช๊อปตั้งกะสิบโมงยันตอนนี้บ่ายสามโมงแล้วเรายังเพลินเดินดูของกันอยู่เลย  แวะทานข้าวเที่ยงก็ร้านแถวนั่นแหละ
                           กระทั่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น  เมื่อเรามาเจอเหตุการณ์ที่ผู้ชายทำรุนแรงกับผู้หญิง
ต่อหน้าต่อหน้า    เพราะขณะนี้ตรงหน้าเรามีหญิงสาวคนหนึ่งโดนผู้ชายลงไม้ลงมือตบตีพร้อมสบถด่าไปด้วย
โดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงได้ตั้งตัวโต้เถียงแม้แต่น้อย   เสียงร้องยังไม่มีโอกาสหลุดรอดมาเลยด้วยซ้ำ  
เพราะผู้ชายคนนั้นเล่นตบเอา..ตบเอาเน้นตรงปากของผู้หญิงตลอดเวลา   ก่อนจะกระชากสร้อยคอทองคำ
หนีหายไปกับมอเตอร์ไซค์    มารู้ทีหลังว่าสร้อยทองน้ำหนักหนึ่งบาทพร้อมกับพระเหลี่ยมทองถูกชิงไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ไม่มีใครยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวแม้แต่วีและกลเองก็ตาม    กลสิทธิ์จะขยับเข้าไปช่วยหลายทีก็ไม่กล้า
ได้แต่ยืนกำหมัดแน่นเพราะคำพูดของไอ้โจรระยำนั่นแหละ  ที่ทำให้คนเข้าใจผิดๆ  มันตบไปด้วยพูดเสียงดังด่าไปด้วยว่า
                          “อีสัด!..กูบอกมึงแล้วใช่ไหม..ผั๊ว!..ปั๊บ..เพี๊ยะ!..อย่าเอาออกมาใส่..อย่าเอาของกูออกมา....
แล้วเสือกเอาสร้อยมาใส่ล่อตะเข้   กูห้ามมึงก็ไม่เชื่อ   มึงกับกูเลิกกันเลยอี-เอี้ย-..สร้อยกูไม่ใช่ของมึง..จะใส่ไปหาชู้มึงเหร่อ...ผั๊ว!...เพี๊ยะ!...จำไว้กูห้ามไม่ฟังบอกก็ไม่เชื่อ..มึงต้องเจอแบบนี้   อยากจะไปก็ไปแต่ตัวสร้อยของกู..
กูเอาคืน”  นั่นแหละแล้วมันก็กระชากสร้อย   ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ที่มีเพื่อนมันสตาร์ทรออยู่ก่อนแล้ว..
ขับหายไปกับตา  ปล่อยผู้หญิงร่วงลงไปกองอ่อนเปลี้ยตรงทางเท้า พอผู้ชายไปก็มีพลเมืองดีเข้าไปช่วยพยุงเธอลุกขึ้น  ทุกคนถึงได้ยินเธอพูดเสียงแทบจะจับใจความไม่ได้ว่า
                           “ช่วย..ด้วย!...คนกระชากสร้อย”  จบข่าว...ไอ้เดนนรกนั่นไม่ได้รู้จักมักจี่หรือเป็นอะไร
กับผู้หญิงคนนี้เลย    มันเป็นวีธีการที่คนร้ายสร้างสถานการณ์ไม่ให้คนที่มองเข้าใจว่ามันเป็นโจร
กระชากสร้อย   หากมันแค่ตรงเข้ากระชากสร้อยแล้วบึ่งรถหนีไป  มันคงโดนย้ำตีนตายจากคนที่เห็นเหตุการณ์เป็นแน่  อย่างน้อยวีก็เชื่อว่ากลสิทธิ์คนหนึ่งละ  ที่จะไม่ปล่อยคนร้ายให้ลอยนวล  
                       เพราะฉะนั้นที่มันออกอาการทำร้ายตบตีจิกผมกระชากตบผู้หญิงคนนั้น  พร้อมด่าหยาบคาย
ด้วยเสียงอันดัง  โดยเน้นตบตรงปากผู้หญิงเป็นหลัก  เพื่อไม่ให้เธอมีโอกาสพูดหรือโวยวายทัน  ก่อนจะกระชากสร้อยหนีไป   เล่นเอาผู้หญิงหน้าบวมฉึ่งน่วมไปทั้งหน้าเลือดกลบปาก  โดยไม่มีใครกล้ายื่น
มือเสือก  เพราะกลัวจะกลายเป็นว่าเสือกเรื่องของผัวเมีย  มันแสดงได้แนบเนียนมาก  และก็สามารถ
มากด้วย  หายลับจนไม่เห็นฝุ่นแล้วทุกคนถึงบางอ้อกันว่าโดนมิจฉาชีพแหกตาซะงั้น
                        สงสารก็แต่ผู้หญิงที่ทั้งเจ็บตัวทั้งเสียทอง    ก่อนที่พี่ผู้หญิงอีกคนจะพาเธอไปโรงพยาบาล
พร้อมกับแจ้งความกับตำรวจด้วย   แต่คงไม่ทันการแล้วหละ  เพราะสมัยนั้นไม่มีมือถือ   ตำรวจจะตามตัวมัน
คงยากบรรลัย    เชื่อแล้วจริงๆ ว่าไอ้โจรระยำห้าร้อยมันมีวิธีการที่แหกตาประชาชนแม้แต่วีกับกลยังหลงกล
มันด้วยเฮ้อ!..พูดได้คำเดียวว่ากรรมของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
                                พอเจอเหตุการณ์นี้วีกับกลเลยหมดอารมณ์ที่จะเดินช๊อปต่อ   ชวนกันกลับทันที   มาถึงคอนโดฯเก็บข้าวของเสร็จกะว่าพรุ่งนี้ค่อยจัดห้องกัน   หาน้ำพร้อมผ้าเย็นที่วีมักซื้อมาแช่ไว้ในตู้..เอามาบริการ
ยอดชายที่นั่งพักตรงโซฟาเสร็จเรียบร้อย    กลก็ดึงวีเข้าไปกอดกึ่งเกยบนตัก   ก่อนจะก้มจูบขมับวีฟอดใหญ่  
เล่นเอาวีงงเต็ก..ยอดชายเกิดอารมณ์ไหนขึ้นมากันอีกละเนี่ยะ...
                               “ที่เจอวันนี้..ทำเอาหดหู่ใจชะมัด    ทั้งที่กลตะหงิดอยู่แล้วเชียวว่ามันไม่ปกติ   ผู้ชาย-เอี้ย-ไรทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ขนาดนั้น  กะจะเข้าไปห้ามอยู่แล้ว  แต่ฟังคำพูดมันก็คิดว่าไม่เอาดีกว่า  เดี๋ยวจะกลายเป็นเสือกเรื่องผัวเมีย   จนได้สินั่น...เข้าทางมันเลย...เลวระยำจริงๆ  ไอ้-เอี้ย-นั่น มันคงไม่ตายดีหรอกวีว่าไหม?..
แม่งจะเอาของเค้าไปดีดีก็ไม่ได้ เสือกทำร้ายเค้าจนเจ็บตัวขนาดนั้น  นึกแล้วโมโหไม่หาย”     เอ่อ!..ยอดชาย
ของวี  คงยังมาคุยกับเหตุการณ์ที่เจอ  วีเองก็ใช่จะรู้สึกดี   แต่ทำไงได้..เราทำอะไรไม่ได้แล้ว..เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว  คงได้แต่ส่งกำลังใจช่วย  อย่าให้เธอคนนั้น บาดเจ็บอะไรมากมายเลย   ถือซะว่ากรรมแต่ละคนมีมา
ไม่เหมือนกัน   
                      ฝากเตือนท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยว่า ไม่จำเป็นพวกเครื่องประดับของมีค่าไม่ต้องใส่เป็นดีที่สุด  
เพราะมันจะทำให้เราเสี่ยงกับภัยมืดเอาได้ง่ายๆ  
                      ยิ่งสมัยนี้ราคาทองคำยิ่งล่อตาล่อใจพวกมันด้วยแล้ว    อันตรายมากหากคุณจะใส่ทองโชว์หร่า
ล่อตะเข้ให้มาทำร้ายตัวคุณเอง   วีเองไม่ใส่ทองเลยส่วนใหญ่จะใส่ทองคำขาว   พวกสร้อยพวกจี้ก็ล้วนแต่เป็น
ทองคำขาว   พวกโจรมันไม่รู้และไม่ค่อยสนใจหรอกว่าเราใส่ทองคำขาว   พวกมันคงคิดว่าเป็นแค่สร้อยเงินธรรมดาละมั้ง นี่แหละทำให้ปลอดภัย  มีทองก็เก็บไว้  จะใส่ก็เฉพาะงานสำคัญบางครั้ง    นิสัยส่วนตัววีจริงๆ  แล้วชอบทองคำขาวมากกว่าทองคำเสียด้วยสิ  มีทองหลายเส้นที่วีเอาไปชุบเป็นทองคำขาวเก็บไว้   
                        ยิ่งกลสิทธิ์ขานั่นไม่ต้องพูดถึง  ไม่ชอบเลยเครื่องประดับ  นอกจากแหวนแล้วกลสิทธิ์
ไม่นิยมเลย  แม้แต่นาฬิกาข้อมือยังไม่ชอบใส่   ยอดชายเค้าไม่ชอบของเกะกะมีอะไรติดตัวเค้ามากๆ
เค้าไม่ชอบ   ออกงานทีคุณชายสวมแค่แหวนเพรชวงเดียว   เป็นทองคำขาวเหมือนกัน     พูดไปซะยาวมาเข้าเรื่องต่อดีกว่า
                        “กลอย่าคิดมากเลย   ถือซะว่าผู้หญิงคนนั้นมีกรรมกะไอ้เลวนั่นก็แล้วกันถึงได้มาเจอแบบนี้เข้า
ทำไงได้หละ...เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว   คงมีแต่เราแหละที่ควรเอามาเป็นแง่คิดต้องระมัดระวังตัวไว้  มีคนรู้จัก
ก็แนะนำบอกเค้าถึงเรื่องที่เราได้เจอวันนี้  จะได้เป็นอุทาหรณ์ให้พวกเค้าได้ระวังตัวด้วย”  พูดไปพร้อมจับมือ
ยอดชายมาบีบนิ้วเล่นไปด้วย    เป็นการช่วยผ่อนคลายไม่ให้ยอดชายเครียดเพราะเรื่องนี้อีก
                            “อึม..ก็คงต้องตามที่วีพูดละนะ..นี่กลคงต้องโทรไปเตือนแม่ไว้บ้างแล้วเหมือนกัน  คุณนายยิ่งชอบทองอยู่ด้วย   วันดีคืนดีหยิบขึ้นมาใส่เป็นตู้ทองเคลื่อนที่เจอดีเข้าจะแย่เอาได้”  นั่นสิ...คุณแม่ของกล
ชอบทองเหมือนกัน  ท่านซื้อกำไลทอง  สร้อยคอมือ  สร้อยคอ  พระเหลี่ยมทองฯลฯ  ไว้ไม่น้อย   ดีเหมือนกัน
ที่กลจะเตือนคุณแม่ไว้
                           “เอาเถอะ...วีเห็นด้วยที่กลจะเตือนคุณแม่    แต่อย่างน้อยก็อุ่นใจ  เพราะถึงคุณแม่จะชอบสะสม
ทองไว้  ท่านก็ไม่เคยใส่จนรุ่มร่าม  แต่กลเตือนท่านไว้ก็ดี”  วีบอกไป  เห็นด้วยที่กลคิดจะเตือนคุณแม่
                          “ว่าแต่ตอนนี้หกโมงแล้ว   กลอยากทานไรมื้อเย็น   เดี๋ยววีลงมือทำเองบอกมาดิ”  เปลี่ยนเรื่องดีกว่าตั้งกะกลับมากระทั่งตอนนี้เพิ่งดูเวลาปาเข้าไปหกโมงเย็นแล้ว   คงต้องจัดมื้อเย็นได้แล้วหละ   
                          “เอาจริง...ถ้ากลบอกวีจะทำให้จริงป่ะ”  เอ๊ะ!..มาลูกนี้  คงไม่ธรรมดาซะแล้วละงานนี้   
แต่ก็เล่นไปตามน้ำยอดชายเค้าหละ    เป็นแฟนที่ดีอย่าอวดฉลาดเพราะผู้ชายไม่ค่อยชอบแฟนที่ดูฉลาดกว่า   
เราต้องแกล้งโง่..แต่โง่อย่างฉลาดนี่แหละเคล็ดลับการใช้ชีวิตคู่
                        “ลองบอกก่อนดิ...จะกินไรเล่า”  ถามกลับเช่นกัน
                        “กลอยากกินวี...กินได้เลยป่ะ..ตอนนี้เลย”  ว่าแล้วตาคมเข้มก็วิ้งๆ ส่งมาพร้อมกับคำพูด
แถมมือก็เริ่มจะเลื้อยเข้ามาในเสื้อวีอีก
                       “อึม...ได้สิ...แต่วีเป็นดีเสิร์ทของหวานนะกล  ไม่ใช่ออร์เดิรฟ   เพราะฉะนั้นหากกลจะกิน   
ต้องทานอาหารคาวให้เรียบร้อยก่อน”  วีออกลูกเอาตัวรอดก่อนจะเสียเอกราชในชั่วโมงนี้   บอกตรงยังไม่พร้อม
กับสถานการณ์ที่ล่อแหลม
                        “วีสัญญาแล้วนะ    งั้นของคาววีจัดมาเถอะ   กลกินได้ขอแค่ไข่เจียวก็พอจะได้ไม่ช้า  
กินเสร็จเราอาบน้ำกลจะได้กินของหวานต่อเลยดีไหม?”  อ่าหะ!...บทจะใจร้อนยอดชายก็เร่งเลยพี่ท่าน   
                        “วีมีข้อแม้....งานนี้นอกจากไข่เจียว   กลต้องกินผัดผักหวานที่วีทำด้วย  ตกลงป่ะ!”  คือกลสิทธิ์เลือก กินผักมาก    อย่างผักหวานนี่วีตั้งใจจะหัดให้กลกินให้ได้  เพราะผักหวานมันกรอบอร่อย   เลยซื้อมากะผัดน้ำมันหอยให้กลกิน   แต่ต้องเอามาต่อรองก่อนไม่งั้นกลจะงอแงไม่ยอมกินอีก
                          “ก็ได้....กลจะพยายามกิน    แต่วีก็ต้องรับเงื่อนไขกลอีกข้อเพราะกลตามใจวี    สัญญาว่า
จะทำให้กลเหมือนกันตกลงไหม?”  มาอีกแล้ว...ยี่ห้อนี้มีคนเดียวจริงๆไม่ยอมเสียเปรียบแม้แต่น้อย   
อย่างน้อยก็ต้องได้..วีคงต้องเตรียมใจเพราะข้อแลกเปลี่ยนของกลสิทธิ์   เค้าไม่เคยที่จะไม่คุ้มหรอก  สมองคิดเรื่องค้ากำไรเกินควรเป็นที่หนึ่งเสมอ   ยี่ห้อเค้าหละ...
                            “แลกเปลี่ยนไรอีกลองบอกมาก่อนดิ   วีไม่อยากรับปากสุ่มสี่สุ่มห้า”  วีเอง..ก็ต้องลองฟังเค้าดูก่อน   
                            “ไม่ลำบากหรอก    แค่กลอยากให้วีกินไอติมของกลบ้างก็แค่นั้น  วีห่างการกินไอติมกลมา
หลายอาทิตย์แล้วอ่ะ....วันนี้เลยอยากให้วีกิน..ยี่ห้อนี้วีกินได้คนเดียวดีไหมหละ?..”  พระเจ้า!...จบข่าว   
อร๊าย.....บ้าชะมัดดูพูดแถมทำตากรุ่มกริ่มอีก      หวาย...อยากมุดโซฟาหายไปเลยจริงเชียว อรึ้ย!....วีไม่ตอบ
ได้แต่นั่งหน้าแดงหูแดง   ยอดชายก็ใช่จะยอม  รีบพูดดักทางวีไว้ทันที
                          “น๊านะ..วีคร๊าบ...ตกลงนะคร๊าบ”  เฮ้อ!...ไอ้สายตาวิ้งๆ  กับลูกอ้อนที่ส่งมาทั้งหน้าตาท่าทาง
และน้ำเสียงพาลให้วีใจอ่อนทุกทีซิ    ใช่ว่าวีจะรังเกียจไรหรอกนะกับเรื่องนี้   เพียงแต่ยี่ห้อกลสิทธิ์ของเค้า
ดีจริง   มันลำบากคนกินเนี่ยะแหละ    ตอนกลืนมันโคตรลำบาก  ยิ่งอารมณ์พี่แกเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยแล้วลืมตัวขึ้นมาหากไม่คอยระวังลูกกระเดือกอาจแตกเอาได้ง่ายๆ   ปัญหาตรงนี้ตะหากที่วีไม่ค่อยอยากเสี่ยง   ไอ้ทำให้ไม่ใช่ประเด็น วีรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องครบเครื่องชีวิตคู่ถึงจะสมบูรณ์แบบ    เอาเถอะ...ยอมก็ได้ว่ะ...จริงๆก็ชอบเหมือนกันที่ทำให้ยอดชายดิ้นพล่านจนได้อีตอนทำอ่ะนะ...แต่ก็ลำบากอย่างที่บอกไว้นั่นแหละ
                               “อึม...ทำให้ก็ได้...พอใจยังวีจะไปทำกับข้าวแล้วนะ”  พูดพร้อมกับก้มหน้างุด..อายโว้ย!..
                               “ขอบคุณครับ..กลรักวีมากนะ..แต่ขอกลชื่นใจก่อน”  พูดจบไม่ทันได้ปฏิเสธ
                             “อุ๊บ!...อื้อๆ...”  เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์พี่ท่านประกบจูบ  ดูดลิ้นเอาซะวีหายใจระทวย
จนหนำใจ    ยี่ห้อนี้มีคนเดียวจริงๆ  บอกแล้วว่าเรื่องเก็งกำไรเค้าเก่งมาก  ไม่เคยขาดทุนเลยสักครั้ง   คืนนี้หลังมื้อดินเนอร์รับรองกลสิทธิ์จัดหนักดีหน่อยพรุ่งนี้วันหยุด    ยอมๆไปเถอะ...รักนี้มีดีก็ตรงเติมหวานให้กัน
อยู่ตลอดเนี่ยะแหละ   ทำให้ความรักเกิดความเข้าใจกันมากขึ้น   รักที่คอยระแวงว่าคนรักจะไปมีคนใหม่  มีกิ๊กมีเมียน้อย...
ตัวเราเองตะหาก..ที่ควรจะเริ่มคิดว่าเราคือกิ๊กที่ว่า   เราคือคนใหม่คนนั้น   เราคือเมียน้อยอีก
นั่นแหละหากเราคิดแบบนี้ชีวิตเราจะปรับปรุงตัวเองและเตือนตัวเองอยู่เสมอไม่ทำตัวซ้ำซากน่า
เบื่อหน่าย   เพราะกิ๊กก็คือเรา  เมียน้อยคนใหม่ก็คือเรา  สูตรสำเร็จนี้มัดใจสามีแน่นอน  ใช่อยู่แค่ที่ปลายจวักเหมือนคำโบราณกล่าวไว้แต่อย่างเดียว  สมัยนี้มันต้องเพิ่มสีสันกับตนเองอย่างที่บอกแล้วคุณจะทั้งมัดทั้งผูกให้คนรักของคุณรักเราตลอดไป................
Part  พิเศษ นอกรอบ 2
ครบรอบแต่งงาน...
                     วีไม่ได้หายเงียบไปไหนหรอกค่ะ....ยุ่งกับงานที่บริษัทฯ มีเวลาไปทำบุญกับหลวงพี่ที่วัดบ้าง
ไม่บ่อยนัก   ล่าสุดไปตอนเข้าพรรษาที่ผ่านมา..หลังจากทำบุญถวายภัตตาหารพร้อมสังฆทานเรียบร้อยแล้ว   
มีเวลาได้พูดคุยกับท่านที่กุฏิสงฆ์ซึ่งท่านใช้จำวัดก่อนเดินทางกลับพอสมควร   งานนี้วีไปกับพี่วาดสองคน   
ซึ่งสนิทกับหลวงพี่นั่นแหละค่ะ   มีโอกาสคุยส่วนตัวเพราะพี่สาววีขอตัวไปให้อาหารปลาที่เขตอภัยทาน
ของวัด  ประโยคที่วีกับหลวงพี่พูดคุยกันลองฟังดูนะค่ะ
                     “โยมเป็นอย่างไรบ้าง..งานที่บริษัทฯยุ่งมากไหม?..”  ท่านถามขึ้นมา
                     “ยุ่งนิดหน่อยค่ะ....แต่ก็ไม่มีอะไร...เรียบร้อยดีค่ะ”  วีตอบท่านไป
                     “อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ...อย่าโหมงานจนลืมนึกถึงตัวเองละ..เจ็บป่วยขึ้นมาจะลำบาก...”  
ท่านเตือน พร้อมสายตาห่วงใย..ซึ่งวีเห็นชัดเจนก่อนท่านจะเบือนเฉหลบไป
                     “ค่ะ...วีจะพยายามดูแลตัวเองให้ดี..หลวงพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ”  ตอบท่านไปพร้อมกับหัวใจ
ฟูฟ่อง..ไม่มีคำอธิบายบอกความรู้สึก
                    “ไม่ใช่พยายาม...การดูแลตัวเองให้ดีต้องอาศัยความพยายามเชียวหรือ?...หลวงพี่อยากให้โยมดูแล
โดยไม่ต้องพยายาม..คือตั้งใจดูแลตัวเองให้มาก..โยมเข้าใจใช่ไหม?”  เล่นเอาหน้าแดงเลยประโยคนี้..เหมือนจะตำหนิ..แต่ก็เชิงสั่งสอนไปด้วย..งานนี้หลวงพี่เจตนาอบรมปรามวีเต็มๆ
                     “ค่ะวีเข้าใจ...รับปากจะดูแลตัวเองให้ดี”  ตอบท่านไปอย่างไวเลยวุ้ย!
                     “อึม..ดีแล้วหละ...ยังไงเงินทองก็ของนอกกาย...ทรัพย์สินต่างๆ เรายึดติดไขว้คว้าหามาเกือบตาย  
สุดท้ายก็เอาไปด้วยไม่ได้..แม้แต่สังขารเราเองก็เถอะ...ทำเอาแค่พอกินพอใช้อย่าเกินกำลังมากไป...เราเองก็
ไม่มีลูกที่จะต้องคอยห่วง..หามาได้ก็เท่านั้น..เข้าใจที่หลวงพี่พูดใช่ไหมโยม?”  โอย!...อีกแล้ว...มาอีกหนึ่งระลอก...วีเข้าใจนะ..ที่หลวงพี่ท่านเน้นย้ำวีเรื่องนี้  เพราะท่านรู้จักนิสัยวีดี...วีเป็นคนที่ทุ่มเทกับงานมาก..
                      คือไงดีหละ..เมื่อรับงานมาแล้ววีจะทุ่มเทเอาใจใส่ในรายละเอียดและลงลุยกับลูกน้องมาโดยตลอด
บ้างทีถึงกับอดหลับอดนอน  ลืมทานข้าวไปเลยก็มีเมื่องานมันติดพันมากๆ...สมัยที่ท่านอยู่ก็อาศัยท่านช่วยจัดการให้ตลอด...แถมคอยว่ากล่าวตักเตือนประจำ..ซึ่งวีดื้อท่านได้ซะทีไหน..เลยเหมือนมีคนมาคอยบังคับ
อยู่กลายๆ..ทำให้ตารางเราต้องหยุดตามเวลา...เพราะท่านจะไม่ยอมให้วีโหมงานเกินกำลัง...
                     เรื่องกินข้าวอีกเหมือนกัน..ท่านคอยกินกับเราทุกมื้อ..เพราะฉะนั้นวีจะไม่กินก็ไม่ได้เพราะ
ท่านรออยู่...มีเพียงบางครั้งซึ่งไม่บ่อยมากเท่าไหร  หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดต้องไปรับรองดูแลลูกค้าก็แยกกันกิน..มันเลยเหมือนบังคับให้เราตรงเวลา...แต่พอท่านไม่อยู่..ท่านคงเดาเอาว่าวีต้องละเลยดูแลตัวเองแน่ๆ...ไอ้เราก็ทำจริงซะด้วยสิ..คืออย่างที่บอก...มันติดพันลืมเวลาไปเลยก็มี...พอถึงตรงนี้เลยก้มหน้างุดหลบตาคมกริบของท่านที่จ้องเหมือนเราเป็นเด็กทำความผิดซะงั้น   ขนาดอายุปาเข้าไปเลขสี่แล้วนะนั่น...ยังไม่หยุดเขินสักทีเมื่อต้องเจอกับสายตาแบบนี้เลยจริงๆ
                        “เอาหละ!...ต่อไปนี้หากไม่จำเป็นมาก..โยมไม่ต้องมาหาหลวงพี่ก็ได้นะ...ช่วงนี้เข้าพรรษาแล้ว...
หลวงพี่อยากปฏิบัติธรรมให้เคร่งครัด”  พอท่านพูดมาวีก็เข้าใจนะ..แต่ก็งงนิดๆ..ทำไมมันเกี่ยวอะไรกับการปฏิบัติให้เคร่ง...เลยถามให้หายสงสัย
                        “เอ่อ...วีไม่เข้าใจค่ะ..หลวงพี่จะปฏิบัติศีลในกุฏิบำเพ็ญธรรมโดยไม่รับกิจนิมนต์หรือค่ะ...
ถึงมาพบไม่ได้”  ถามไปแหละ
                        “อ่ะแฮ่ม!..เปล่าหรอก...หลวงพี่ยังรับกิจนิมนต์ญาติโยมปกตินั่นแหละ..คือหลวงพี่เจอหน้าโยมทุกครั้ง...พอทำวัตรเย็นเสร็จก็ต้องอาศัยหลวงตาท่านปลงอาบัติให้ตลอด....เลยคิดว่าช่วงเข้าพรรษาถ้าไม่เจอกันได้คงดี...จะได้ไม่ต้องปลงอาบัติ...หลวงตาท่านล้อหลวงพี่ทุกครั้งที่โยมมา...พอโยมกลับท่านมักเปรยว่า
เย็นนี้หลังทำวัตรเสร็จ..คงรับปลงอาบัติหลวงพี่อีกแล้วแน่ๆ”   พอท่านเอ่ยมาแบบนี้   เล่นเอาวีหน้าร้อน
แทบไหม้...อย่าเข้าใจว่าพระกับวีกำลังคุยอะไรกันนะค่ะ..คือคนบวชพระถือศีล 227 ข้อ  มีข้อบังคับมากมาย  หนึ่งในนั้นคือมโนกรรม...ความคิดก็เป็นอาบัติทางธรรมวินัย..ดังนั้นสิ่งที่ท่านพูดมา  วีเข้าใจ..ความหมายทางตรงคือตัววี..เป็นเหตุทำให้ท่านมีมโนกรรมทางธรรมวินัย..ท่านเลยต้องปลงอาบัติทุกครั้งที่
วีมาพบ..
                       “วีเข้าใจแล้วค่ะ....เออ...ถึงกับต้องไม่เจอสามเดือนเลยเหรอค่ะ?” วียังอดย้ำถามท่านอีกครั้ง...
เพราะระหว่างเข้าพรรษา..ราวเดือนตุลามันครบรอบวันแต่งงานของเราทั้งคู่..ซึ่งทุกปีเราจะทำบุญเลี้ยงพระ
ใส่บาตร  และฉลองแต่งงานกันสองคนประจำ...แต่ปีนี้มันอยู่ในช่วงพรรษา..ซึ่งหลวงพี่ท่านก็ยังไม่สึกเป็นบรรพชิต...คงไปทำแบบนั้นไม่ได้...แต่วีก็ตั้งใจไว้ว่าจะมาทำบุญเลี้ยงพระที่วัดกับท่านแทน...พอฟังท่านพูดแบบนี้เลยหดหู่ใจแป๋วไปเลยทันทีเหมือนกัน
                         “หลวงพี่เข้าใจ...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก..เพียงแต่ถ้ามันจำเป็นโยมก็มา..ปีนี้หลวงพี่คงบอกให้โยม
อดทนมากๆ...ถือว่าเป็นการสร้างบารมีร่วมกันนะโยม..หลวงพี่เองก็ต้องอดทน...แต่เป็นพระมันพูดไม่ได้...
โยมคงเข้าใจ..อะไรที่เคยทำมา..ขอละเว้นปีหนึ่งแล้วกัน...เอาหละ...หลวงพี่ต้องไปปฏิบัติธรรมก่อน..
ได้เวลาแล้ว...โยมจะกลับเลยหรือเปล่า?”  ดูเวลาบ่ายสองโมง..ได้เวลาที่ท่านต้องไปฝึกวิปัสนากรรมฐาน   
เดินจงกลม...วีเลยถือโอกาสกราบนมัสการลาท่านเลยแล้วกัน  เพราะต้องขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯอีก....เป็นอันจบการพูดคุยกับหลวงพี่ท่านในครั้งนี้   
                        ระหว่างที่พี่สาวทำหน้าที่ขับรถกลับ   วีนั่งคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ   วีกับหลวงพี่แต่งงานอยู่กินกันมายี่สิบกว่าปี  ไม่อยากเชื่อว่าจะผ่านมานานขนาดนี้   ย้อนไปคิดๆ ดูเหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง   
ท่านในตอนนี้ ยังไม่แก่เลยสักนิด..กลับดูสุขุมนุ่มลึกมีเสน่ห์มากกว่าแต่ก่อนอีก...สังเกตุคำพูดความคิดของท่านดูเอาแล้วกัน  ใครจะเชื่อว่ากลสิทธิ์ในวันนั้น...จะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่สมบูรณ์ได้อย่างทุกวันนี้..ที่สำคัญท่านยังคงรักมั่นและห่วงใยวีไม่เสื่อมคลาย..นึกไปแล้วเผลอยิ้มมีความสุขเสียซะงั้น...ก่อนจะหวนนึกถึงวันครบรอบแต่งงานเราสองคนในปีแรก  รู้สึกมีความสุขมากมาย  
                            ครบรอบแต่งงานปีแรก...กลสิทธิ์ทำเซอร์ไพรส์วีอย่างมาก  ถึงกับลงทุนจองเรือล่องเจ้าพระยา
โรงแรมดังระดับห้าดาวสำหรับดินเนอร์ตอนเย็น..ราคาไม่ต้องพูดถึง....ยอดชายควักกระเป๋าแบ่งเงินเดือนออกเกือบครึ่งสำหรับอาหารค่ำมื้อนี้เลยทีเดียว....เค้าจัดบรรยากาศดีมากมีเดี่ยวไวโอลินบนดาดฟ้าเรือด้วย..โรแมนติกสุดๆสำหรับคู่รักคู่เดท..ที่มาทานดินเนอร์ล่องเรือในค่ำคืน...
                        เช้ามาเราพากันไปถวายภัตตาหารเพลเลี้ยงพระเก้ารูปที่วัดกันก่อน  ถือโอกาสทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา...ปล่อยกบอีกหนึ่งคู่...เพราะกบถือเป็นการเสริมด้านชีวิตคู่ชีวิตรักและครอบครัวให้มั่นคงราบรื่น
และสุขสมหวัง...ต้องซื้อมาจากตลาดสดให้แม่ค้าเค้าเลือกให้...จำไว้ด้วยว่าสัตว์ที่เราปล่อยต้องห้ามกินอีกเป็นอันขาด...กบเป็นสัตว์จำศีล..บารมีธรรมของสัตว์ชนิดนี้ดีนักแล...
                      แม้จะรู้ตัวก่อนว่าช่วงเย็นคงทานดินเนอร์นอกบ้าน   แต่คิดแค่ว่าน่าจะเป็นร้านอาหารที่ไหน
สักแห่ง  บรรยากาศสบายๆ เป็นกันเองมากกว่า  ที่จะเป็นเรือสำราญล่องเจ้าพระยาซึ่งกลพาวีมาทาน   
                       รู้สึกตะหงิดตั้งกะตอนแรกที่กลบอกคอนเซ็ปให้วีแต่งตัวแล้วหละ...ทีแรกวีกะจะใส่กางเกงยีนส์แบบผู้หญิงขายาวทั่วไป  กับเชิ๊ตแขนสั้นเข้ารูปสีหวาน  คาดเข็มขัดบวกแต่งหน้านิดหน่อยคงโอเค   แต่พ่อยอดชายดันเป็นคอสตูมให้เองเลยเสร็จสรรพ   จัดชุดเดรสรัดรูปสีดำกระโปรงสั้น  คอเว้าลึกให้วีเสียนี่...ส่วนตัวพ่อล่อสูตรสีน้ำตาลเข้มสวมทับเชิ๊ตสีขาว  กางเกงยีนส์ลีวายสีน้ำเงินรองเท้าหนัง..แต่งซะหล่อ
                     วีเลยต้องตามนั้น   เป็นหญิงจ๋าเซ็กซี่ได้อีก...คือชุดนี้วีได้เป็นของฝากจากรุ่นพี่ที่ทำงานแกไปเที่ยวพักร้อนที่ฮ่องกงแล้วซื้อมาฝาก...ใส่ไปงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัทฯ ครั้งเดียวไม่ใส่อีกเลย...เพราะใส่แล้วมีแต่
คนมอง...คอมันเว้าลึกจนเห็นเนินอกนิดๆ..แถมยังเป็นกระโปรงสั้นเลยเข่าอีก...แขนเป็นผ้าระบายลูกไม้โปร่งฉลุลายอวดผิวต้นแขนขาวผ่องยาวแค่ครึ่งแขนสีดำล้วน..ทำให้ขับผิวขาวเหลืองของวีให้เนียนจนเด่นเลย   
                      หลายคนบอกว่าวีสวมชุดนี้แล้วสวยเซ็กซี่มาก...แต่วีก็อายเกินจะกล้าอีก..เลยใส่แค่ครั้งเดียว
เก็บไว้ในตู้มาตลอด..วันนี้ยอดชายนึกไงรื้อออกมาให้วีใส่ไปดินเนอร์ฉลองครบรอบแต่งงานซะงั้น...สุดท้ายก็ต้องตามใจเค้าหละ...เพื่อไม่ให้ดูหน้าเกลียดมากนัก...วีปล่อยผมซึ่งยาวเกือบกลางหลังดึงมาปกด้านหน้า
ไว้ด้วย  ไม่อยากเปิดหน้าอกที่เว้าลึกให้ล่อแหลมมากเกินไป    ปกติวีจะรวบผมมัดไว้ด้วยโบว์....วันนี้เลยปล่อยผมตรงเพื่อการนี้..มองตัวเองในกระจก..ยังสวยได้อีกไม่อยากเชื่อ....อดภูมิใจตัวเองไม่น้อย..กลเองส่งยิ้มสายตากรุ่มกริ่มวิบวับ...พาเอาหน้าร้อนไปเหมือนกัน...
                       ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองนัก...ด้วยความสูง 170  บวกรูปร่างเอวบางร่างน้อย  สูงเพรียว  ผิวขาวหน้าตา
ออกหวาน..ไม่มีใครดูออกว่าวีคือสาวประเภทสอง...อาจเพราะกิริยาท่าทางของวีเรียบนิ่งไม่โดกเดกเกินงาม
ด้วยมั้ง  เลยไม่สะดุดให้ใครดูพิรุธ....กลสิทธิ์ยกยิ้มหน้าบานที่เห็นสายตาตั้งแต่เด็กบริการ  จนถึงลูกค้าบนเรือมองวีอย่างชื่นชม   ยอดชายยืดซะไม่มี  มือไม่ยอมปล่อยมือวีจับเดินซะสวีท  ก่อนพาไปนั่งโต๊ะที่จองไว้สองที่ริมราวระเบียงดาดฟ้าเรือ  เห็นวิวแม่น้ำพร้อมรับลมแม่น้ำเย็นสบายบรรยากาศดีมากๆ   ในขณะที่ไวโอลีนก็บรรเลงเพลงคลอไปด้วย  
                         พร้อมกับอาหารที่ยอดชายออร์เดอร์เตรียมไว้เสร็จสรรพ  ทั้งกุ้งมังกร....ขาปูอลาสก้า...
ไวน์แดง..ฯลฯ  หลังจากทานอาหารอย่างละเมียดละไม..พร้อมกับจิบไวท์ไปด้วยจนกรึ่มๆ  คำพูดหวานหูที่เงียบไปสักพัก  เพื่อให้เราได้ทานอาหารและดื่มด่ำบรรยากาศสองฟากฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา  ซึ่งประดับไฟตามวัดสำคัญต่างๆริมแม่น้ำแลดูสวยงามอลังการ   กลสิทธิ์ก็เปิดบทสนทนาขึ้นมา
                       “วีรู้ไหม?...กลเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้”  วีเงยหน้ามองกล   วางช้อนกับส้อม
หลังจากส่งอาหารคำสุดท้ายเข้าปาก  ตามด้วยยกไวท์แดงขึ้นจิบเป็นแก้วที่สอง  คิดว่าหน้าคงแดงเห่อ
ไปแล้วหละกับไวท์ที่กิน  วีรู้สึกหน้าตึงๆ    ก่อนจะจ้องตอบตาคมวาววิบวับฉ่ำหวานที่มองสบมา  แล้วถาม
ขึ้นว่า
                      “ทำไมกลถึงคิดงั้น”  กลสิทธิ์อมยิ้มนิดๆ  แบบอารมณ์ดีสุดๆ  แล้วพูดตอบมาว่า
                      “ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกหรอก..ที่จะไม่รู้ว่าตัวเองโชคดี   เพราะได้เมียทั้งสวยทั้งเก่ง..
ทั้งอ่อนหวาน เข้มแข็ง..ฉลาด..น้ำใจงามมองโลกในแง่บวก..ที่สำคัญรักและให้เกียรติสามีหรอกครับวี”   
หึหึหึ!..อยากจะบอกว่าน้ำเน่า..แต่มันกลับเป็นน้ำเน่าที่อิ่มหัวใจชะมัด...งานนี้นอกจากจะไม่รู้สึกอยากอ๊วกแล้ว  ยังเรียกเลือดวิ่งขึ้นหน้าจนจะทะลุออกหัวแล้ว..ไม่นับความร้อนตึงจากไวท์ที่กินไปก่อนหน้านี่อีกนะ
                        “กลชมวีมากไปเหอะ...วีใช่ดีปานนั้นสักหน่อย..แต่ก็ขอบคุณมากนะค่ะที่กลชม...วีเองอยากบอก
เหมือนกัน....วีคงเป็นเมียที่โชคดีมากที่สุดในโลกที่ได้รับสิ่งที่ดีจากสามีของตัวเอง  ทั้งความรักและการดูแลเอาใจใส่ด้วยดีเสมอตลอดมา...ขอบคุณมากค่ะ..นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้กลทำให้วีมีความสุขไม่เปลี่ยนแปลงหรือลดน้อยถอยลงเลย..มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน...หากเป็นเช่นนี้ไม่เสื่อมคลาย...วีว่ามันคงเพิ่มตามอายุของเรา
ที่เพิ่มขึ้นทุกปีจริงไหม?”  วีเลยถือโอกาสพูดแสดงความรู้สึกบอกกลไปด้วยเช่นกัน   ไม่ลืมที่จะขอบคุณกลด้วย
ที่ทำให้เรามีวันนี้   เพราะความอดทนของกลและความจริงใจที่มีให้วี  ไม่ต้องนึกถึงความรักที่แสดงออก
อย่างไม่เคยเบื่ออีก...ทำให้เราทั้งคู่อยู่กันอย่างมีความสุขมาโดยตลอด  ทั้งที่เป็นชีวิตคู่ที่เริ่มต้นไม่ปกติธรรมดาเสียด้วยซ้ำ
                          “กลต่างหากต้องเป็นฝ่ายขอบคุณวี...นี่อะไรมาแย่งกลพูดเสียก่อน..แต่ช่างเหอะ...ขอบคุณวี
มากครับ..ขอบคุณจริงๆที่อยู่ข้างกันตลอด..ไม่ปล่อยมือกัน...ถ้าไม่มีวีในวันนี้...กลก็ไม่รู้เหมือนกันชีวิตกลจะเป็นได้อย่างทุกวันนี้หรือไม่...ที่แน่ๆเชื่อว่าคงไม่สามารถใช้คำว่ากลเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกได้อย่างเต็มปากเหมือนที่พูดได้หรอก...ขอบคุณอีกครั้งครับวี”  คำพูดพร้อมกับสายตาที่ส่งประกายวิ้งๆ..หวานฉ่ำมาให้..หวาย..หวาย...ตายแล้วเล่นเอาวี ต้องรีบยกไวท์ขึ้นจิบแก้เขิน  ก่อนที่น้องบริกรจะตรงรี่เข้ามารินไวท์เติมให้ทั้งแก้วของกลและวี...เป็นการเบรคการหยอดที่กำลังจะตามมา..ให้หน้าวีได้พักหายใจหายคอ...ก่อนมันจะร้อนจนระเบิดเพราะคำพูดกลสิทธิ์จนได้
                     เป็นการฉลองครบรอบการแต่งงานที่หวานและเป็นความทรงจำที่สวยงามครบรอบหนึ่งปีที่วีไม่มีวันลืมอีกเหตุการณ์หนึ่ง   วีมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง  ไม่รวมความสุขที่กลสิทธิ์มอบให้ฉันผัวเมียหลังจากกลับมาถึงคอนโดฯ  เล่นเอาวีสำลักความสุขจนเข่าอ่อนนอนยาวเกือบเที่ยงของอีกวัน  โชคดีที่ตรงกับวันหยุดงานเพราะเป็นวันอาทิตย์   ประจวบเหมาะแบบนี้นี่แหละ  กลสิทธิ์เลยจัดหนัก   หากวีไม่ขออุธรณ์บอกว่าไม่
ไหวแล้ว  คงได้หลับนอนกันหรอก..ไม่รู้ว่ายอดชายเค้าดื่มไวท์หรือยาโดป...แรงดีไม่มีตก..แถมมีความต้องการอย่างไม่ลดละเลิกอีกตะหาก...ยังกะเข้าหอกันใหม่ๆ ซะงั้น...
ช่างเข้ากันจริงครบรอบแต่งงานหนึ่งปี พี่ท่านเล่นฉลองไม่นึกถึงสังขารวีเลยสักนิด..ล่อทั้งหน้าหลังบนล่าง..ครบหมดทุกทางที่พี่แกจะลุยได้...ยี่ห้อนี้มีคนเดียว....
หายากนะนั่น...ยี่ห้อกลสิทธิ์..ของเค้าดีจริง...

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

GBOMK

{:sm-28:} ขอบคุณคับ

gigusa

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

pk1

อย่างนี้เรียกว่า สำลักดวามสุข

Storyj

หวานกันดีจริงๆ
แอบฮาหลวงพี่เล็กน้อย  555
ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

minone

ขอบคุณ มาก ครับผม

krittamm

ขอบคุณครับ