เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 3 - 4 #

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมอุทานเบาๆอย่างตกใจเพราะอะไรเหรอ เปิดมาดูผลการเรียน แม่งเรียนสายวิทย์-คณิต เกรด 4.00 ทั้ง 6 เทอม แม่งทำได้ไงวะ บางวิชาพวกล่อซะ 100 เต็มเลยครับผมนี่อึ้งไปสักพักเลย   แต่ก็เอาเถอะขอดูไหวพริบมึงหน่อยแล้วกันนะหึหึ
Lesson 3
( Fear Part )
ผมตื่นขึ้นตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วครับ ทำกับข้าวไปเรื่อยเปื่อยตามความชอบ พอเสร็จก็ออกไปมหาลัยครับ  เมื่อผมมาถึงเข้าเรียนช่วงเช้า แล้วตอนบ่าย ต้องประชุมเรื่องไปรับน้องอีกแล้วครับ ก็ไม่ทราบว่ารีบทำไมนักหนา ผมล่ะเซงมากๆเลยครับผมมากินข้าวที่โรงอาหาร ซึ่งก็มีคนเยอะอยู่ครับ เมื่อผมเข้ามาก็มีคนมองเยอะเหมือนกันครับผมสังเกตุสิ่งรอบตัวตลอดเวลาเมื่อผมซื้ออาหารเสร็จเดินอยู่ดีดี ก็รู้สึกเย็นวาบจากข้างหลังครับเมื่อผมหันหน้ากลับไปก็เข้าใจทุกอย่างเลยครับ ไอ้พี่วิน นั้นเอง
“อุ้ย ขอโทษทีครับน้อง พี่ไม่ได้ตั้งใจ น้องคงไม่ว่าอะไรพี่นะครับ ฮ่าๆ” เมื่อพูดจบมันก็หัวเราะลั่นเลยครับ ผมดูแล้วคนบริเวณนั้นก็ อึ้งๆ ไปเหมือนกันครับ ผมก็อึ้งได้แปปเดียวก็ตั้งสติแล้วสวนกลับไปทันที
“แฮะ ๆ ไม่เป็นไรครับพี่ผมเข้าใจ สัมภะเวสี มันก็ชอบระรานชาวบ้านเค้าไปทั่วยังงี้แหละครับ ผมไม่ถือหรอก............อโหสิให้ครับ” ผมยิ้มส่งกลับไปด้วย เสียงหัวเราะเมื่อครู่หายไปทันทีมาพร้อมกับเสียงตะโกนที่ค่อนข้างดังของมัน
“มึงว่าใครวะ!” มันตะคอกใส่ผมครับและก็กำลังเคลื่อนตัวมาหาผมครับแต่เพื่อนมันมาจากไหนไม่รู้มาห้าม
ไว้ครับ
“เฮ้ย ไม่เอาน่ามึง อายเค้ามั้ยเนี่ยคนมองหมดแล้ว”  จริงครับตอนนี้คนมองพวกเราเป็นตาเดียวและเพื่อนมันก็เริ่มเดินมารวมกันแล้วครับ
“แหม ๆ ถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมเป็นคนพูดตรงๆ ไม่ชอบเสแสร้ง และผมก็เป็น
คนใจเย็นพอสมควร ไม่ได้เป็น หมา! บ้าโดนน้ำเย็นเหมือนใครบางคนตอนนี้ และก็ขอบคุณสำหรับน้ำนะครับ กำลังร้อนพอดี” ผมเดินยิ้มร่าแล้วจากมาครับ ผมไม่หันกลับไปดูด้วยว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร ท่าทางจะ
หัวเสียอยู่นะครับ แต่ตอนนี้ผมคงต้องกินข้าวครับ หิวมาก ถึงจะไม่อร่อยเท่าตัวเองทำก็เถอะ
เมื่อภาคบ่ายมาถึงพี่เค้าก็เริ่มพูดถึงสถานที่ออกค่ายเลยครับ สถานที่คือ ทะเล ที่ภูเก็ตครับ แต่ที่ผมกังวลคือ อาหารการกินซึ่งผมเป็นคนกินยาก แพ้อาหารทะเล และไม่ชอบ กินเนื้อสัตว์ผมชอบกินผักมากกว่า ผมเคยสงสัยว่าคนที่กินหมูกินได้ไงผมกินทีไรเลี่ยนทุกทีกินแล้วรู้สึกจะอ้วกเลยครับ
“และวันนี้พี่จะให้น้องๆ จับฉลากพี่รหัสเลยนะครับ” เมื่อพี่เค้าพูดเสร็จพวกปี 1 รวมทั้งผมก็เดินไปจับฉลากกันด้วยเสียงที่ค่อนข้างตื่นเต้นกันเป็นส่วนมากและเมื่อผมจับออกมากางดู.......นาย   ศิลา  ชาติสถิตหิรัญ......คำถามแรกคือ    ใครวะ?
ผมเก็บความสงสัยนั้นไว้และเดินกลับมาที่ห้องเช่าวันนี้เลิกเร็วผมคิดว่าจะไปหางานทำ เงินที่เก็บไว้มันก็ยังไม่หมดหรอก ได้จากประกันชีวิตยายก็เกือบสิบล้าน แต่ผมไม่เคยแตะเงินส่วนนั้นเลย ทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนตลอดเมื่อผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ผมเดินไปหน้าห้องเช่าเห็นร้านอาหารตามสั่งแปะกระดาษไว้
“รับสมัครเด็กเสิร์ฟอายุ 18 ปีขึ้นไปทั้งหญิงและชาย” นี่แหละ ผมทำงานได้ทุกแบบครับ ยายสอนผมเสมอว่าต้องเป็นคน อดทน เข้มแข็ง ผมจำสิ่งที่ยายสอนมาโดยตลอด เมื่อผมเดินเข้าไปในร้านเอ่อ จะเรียกว่าร้านได้ไหม เพราะมันเป็นตึกแถวหน้าร้านก็โล่งๆครัวก็ตั้งอยู่ข้างหน้าเลยแหละครับ ผมก็เจอคุณป้าคนหนึ่งท่าทางจะเป็นเจ้าของร้านแต่ เอ๊ะ น่าคุ้นๆ อ้อ เจ้าของห้องเช่าผมนี่หว่า แกขยันดีจังเนอะ ผมจึงรีบเดินไปหาแกเลยครับ
“คุณป้าครับ สวัสดีครับ ผมเห็นป้ายบอกว่ารับสมัครพนักงานเสิร์ฟตอนนี้ยังรับอยู่ไหมครับ” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรครับ
“รับอยู่จ๊ะ อ้าวหนูเองเหรอ เป็นไงล่ะห้องอยู่สบายดีไหม”
“สบายดีครับผม”
“อื้มๆ ดีๆ เด็กเสิร์ฟ ก็ป้าให้ทำงานตอนหกโมงเย็นถึงสี่ทุ่ม ถ้าทำอาหารได้จะรับพิจารณาเป็นพิเศษ ค่าจ้างก็
วันละ 250 บาท คงไม่น้อยไปหรอกนะจ๊ะ” หวานผมเลยครับผมทำอาหารได้และอร่อยด้วยแถมเงินก็ดีผมตอบตกลงแบบไม่ลังเลเลยครับ
“พร้อมเริ่มงานเมื่อไรล่ะ พ่อหนุ่ม” ป้าแกถาม
“วันนี้เลยครับ แต่วันนี้ผมจะทำให้ป้าก่อนฟรีๆ เป็นกันทดสอบงานละกันนะครับ” ผมตอบแล้วก็ยิ้มๆ
“ป้าชื่อแป๊ว แล้วพ่อหนุ่มชื่ออะไรล่ะ”
“ผมชื่อ เฟียร์ ครับ นี่ป้าครับ ผมทำอาหารได้ แล้วก็อร่อยด้วยนะครับ”ผมบอกป้าแกแล้วก็ยิ้มไห้
“เหรอๆ ดีเลยงั้นลองเลยสิ ป้าน่ะเมื่อยไปหมดแล้วทำคนเดียวแบบนี้ จะไม่ไหวแล้วเนี่ย”
“ได้ครับ สั่งเมนูมาได้เลย”
“เออ งั้น เฟียร์ ลองทำกระเพราหมูมาให้ป้าลองชิมก่อนละกันนะขอชิมฝีมือก่อนว่าผ่านหรือเปล่า” ผมก็ยิ้มแล้วทำอย่างคล่องแคล่ว ก็ คหกรรม นี่ครับ และพรสวรรค์ส่วนตัวด้วยแปปเดียวกระเพราหมูก็อยู่ตรงหน้าป้าแป๊วแล้วครับ
“นี่ครับป้า” ผมวางจานกระเพราหมูตรงหน้าป้าแล้วครับ
“อื้ม จัดจานสวยเลยทีเดียว งั้นขอป้าชิมละนะ” ป้าแกตักเข้าปากไปแล้วครับผมนี่ลุ้นตัวโก่งถึงจะมั่นใจในฝีมือ
ก็เถอะแต่ไม่รู้จะถูกปากหรือเปล่า
“โอ้ อร่อยมากเลยนะเนี่ย นึกว่าเชฟมือทองมาเอง ยังงี้เบาแรงป้าไปเยอะเลยนะ” ผมนี่ยิ้มแก้มแทบปริเลยครับ
“แหมป้าก็พูดเว่อร์ไปครับ มันไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอกครับ” ผมพูดแก้เขินครับ
“ตกลงป้าจะให้เฟียร์เป็นพ่อครัวนะ ป้าให้เพิ่มเป็นวันละ 300 ตกลงไหม”
“ไม่ตกลงครับป้า” ป้าแกหน้าเสียไปหน่อยๆครับ
“ผมเอาเท่าเดิมแหละ 250 ผมว่า 300 มันมากไปเดี๋ยวป้าจะไม่เหลืออะไรเลย” ผมพูดเสร็จป้าแกก็ยิ้มรับครับ
“เป็นเด็กดีจริงๆเลยนะ ป้าล่ะอิจฉา พ่อ แม่ หนูจริงๆเลย” ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ เมื่อป้าพูดถึงเรื่องพ่อแม่ ผมก็เงียบและทำงานจน 4 ทุ่ม ก็กลับห้องอาบน้ำแล้วนอนเลยครับวันนี้ก็สนุกไปอีกวันนึง
Lesson 4
( Win Part )
ผมเดินเข้ามาที่หอประชุมคุยกันถึงเรื่องการรับน้องของปีนี้และคณะของพวกผมขอทำหน้าที่รับน้องทุกคณะ
เลยครับ พวกรุ่นพี่แทบทุกคณะดีใจกันมากครับเพราะพวกมันขี้เกลียดรับน้องต้องเตรียมนั้นเตรียมนี้วุ่นวาย มันเลยโยนมาไห้พวกผมครับ แต่พวกผมชอบครับและก็เข้าทางผมมากๆ เวลาผมหมันไส้ใครล่ะก็ผมยอมทำทุกทางเพื่อแกล้งมันครับ
“เห้ยมึงว่า เราจะไปกันวันไหนดีวะ” ไอ้ส้มมันถามพวกผมครับ
“เดือนหน้าเป็นไงวะ”ไอ้โก้เสนอความเห็นครับ
“เห้ยเร็วไปเปล่ามึง จะเตรียมกิจกรรมทันหรอวะ หรือมึงว่าไงไอ้เจ้าของรีสอร์ท” ส้มมันหันมาถามผมครับผมตอบกลับเลยครับ
“กูวางแผนไว้เสร็จสับแล้ว” พวกมันยัง งง ครับเพราะปกติผมไม่ชอบยุ่งเรื่องกิจกรรมครับ
“เออ วันไหนวะ เมื่อไร อีกนานไหม” ไอ้ส้มซักอีกรอบ
“อาทิตย์หน้า”
“ห๊ะ!” พวกมันอุทานพร้อมกันดังลั่นเลยครับ
“โอ้ย -เอี้ย- หูแตกกันพอดี ตะโกนหาอะไรวะนั่งกันอยู่แค่เนี่ย” ไอ้ส้มตบหลังผมเลยครับ
“ไอ้-เอี้ย-วิน มึงเป็นงานเป็นการหน่อยดิ ไปอาทิตย์กิจกรรมพวกกูเตรียมไห้พวกมึงไม่ทันหรอกนะ” ส้มบ่นอีกแล้วครับเฮ้อ ไอ้ส้มถ้ามันพูดน้อยๆหน่อยละก็มันจะน่ารักมากเลยครับ
“กิจกรรมกูเตรียมจัดการไว้หมดแล้วไห้ทางรีสอร์ทเค้าจัดไว้ไห้” พวกมันมองหน้ากันงงๆครับ
“เดี๋ยวก่อนไอ้วินผีเข้ามึงหรอปกติร้อยวันพันปีไม่เคยร่วมกิจกรรมของมหาลัยเลยเสือกเป็น-เอี้ย-ไรขึ้นมาจัดการซะหมดเรียบร้อยเลย” ไอ้พวกนี่เนี่ยรู้ทันผมจริงๆครับว่ามันมีอะไรแน่นอนครับ
“ก็เปล่าหรอก กูเห็นพวกมึงเหนื่อยกันมาเยอะ กูก็อยากแบ่งเบาบ้างไม่อยากเอาเปรียบพวกมึง” ผมนี่ตอแหลเต็มที่เลยครับ
“โหยกูจะอ้วก! กูไม่เชื่อหรอกคบกันมาตั้งแต่ ม.ต้น ทำไมจะไม่รู้ว่ามีอะไร......แต่มึงจะทำอะไรก็อย่าให้มันมากนักนะเว้ยเดะแม่งไปทำลูกเค้าตายห่าขึ้นมาอีกซวยยกคณะ”  ไอ้ส้มพูดครับเพราะมันรู้ว่าผมชอบทำอะไรพิสดาร
“เออๆ พวกมึงก็ห่วงกันมากไปได้ไม่มีใครถึงตายหรอกน่า”
“ให้จริงเถอะมึง!”อันนี้เสียงของทุกคนครับ ผมยิ้มเล็กน้อยครับแอบสะใจนิดๆขนาดยังไม่ได้ไปเลยนะเนี่ย
และวันนี้ผมก็เรียกรวมประชุมพวกปี 1 ครับและเป้าหมายผมก็เดินมาแล้วครับแต่ดูท่าทางมันจะยังไม่มีเพื่อนเพราะมันเดินไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดเลยเท่าที่เห็นก็แน่ล่ะใครเค้าจะอยากคบปากจัดแบบนั้น ท่าทางหยิ่งๆ เดี๋ยวมึงได้ร้องแน่ หึหึเมื่อน้องๆนั่งเสร็จกันแล้วผมก็พูดขึ้นทันทีครับ
“สวัสดีครับน้องๆ ทุกคนวันนี้พี่เรียกประชุมแปปเดียวเท่านั้นแหละครับ พี่จะขอแจ้งวันไปรับน้องที่ภูเก็ตเลย
นะครับ” เมื่อผมพูดจบเสียงห้องประชุมก็ฮือฮาขึ้นทันทีครับ
“กรุณาเงียบด้วยครับ!” ผมพูดใส่ไมค์เสียงดังมากครับถือเป็นการแกล้งขู่เล่นๆพวกผมก็รู้กันดีครับ เพื่อนๆร่วมคณะบางคนก็นั่งหัวเราะ คิกๆ กัน
“อะไรกันแค่จะแจ้งเรื่องแค่นี้ เสียงดังขนาดนี้ นี้ห้องประชุมนะครับไม่ไช่ตลาดสด!” ผมตวาดเสียงอีกรอบเงียบทั้งหอประชุมครับบางคนนี้ นั่งก้มหน้าเลยครับสงสัยจะกลัวจริงแต่       เป้าหมายผมดูใจเย็น และนิ่งมากครับ เออมึงนิ่งไปก่อนเถอะเดี๋ยวรู้กัน
“เราจะไปกันอาทิตย์หน้า วันจันทร์ กลับวันพุธ และถ้าใครไม่ไปได้ซ่อมตลอดเทอมนี่แน่ครับ” เมื่อผมพูดเสร็จหอประชุมก็เสียงดังขึ้นมาอีกแล้วครับ
“ถ้าผมเตือนเรื่องเสียงดังอีก พวกคุณโดนซ่อมตั้งแต่ยังไม่ได้ไปแน่ๆ” เงียบเหมือนเดิมละครับได้ยินกระทั้งเสียงลมหายใจบางคนนั่งแข็งทื่อเลยครับแต่เป้าหมายผม นิ่ง เหมือนเดิมเป๊ะๆ
ไม่มีอะไรเดินขึ้นผมจึงกล่าวปิดการประชุมและสั่งไห้แยกย้ายผมก็ได้ยินเสียงบ่นมากมายเตรียมตัวกันไม่ทันบ้าง ไม่ว่างบ้าง ติดนั้น ติดนี่ แต่ก็ไปทุกคนครับ เพราะใครไม่ไปผมซ่อมจริงๆครับนี่ก็แค่วันเสาร์เอง ไปตั้งวันจันทร์ อิอิ

blacki

ขอบคุณคราฟผม

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

omt

ขอบคุณครับ

killerd

ขอบใจมากครับ

imanaji

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

harain15

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณครับผม

gigusa

ขอบคุณครับผม

kiwwy

{:4_112:}ขอบคุณณมากค่ะ อิอิ

peemakung

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับผม

Klong

ตอนที่1กะ2ยังไม่จบเลยอ่าครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

zema

ขอบคุณครับ