เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 25 - 26 #

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
( Fear Part )
ตอนนี้จิตใจผมว่างเปล่าเหม่อลอยผมยอมกินข้าวต้มแล้วก็กินยาแต่คำพูดของมันยังวนเวียนอยู่ในหัวผม
‘พี่รักเฟียร์’ หึคนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรอ ตอนนี้สภาพจิตใจผมย้ำแย่มาก  มากจนต้องใช้เวลาเยียวยามากจริงๆ
Lesson 25
( Fear Part )
ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบแต่พอตื่นขึ้นมาตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วผมลุกขึ้นจากเตียงก็
เจ็บแปลบๆ ที่สะโพกนิดหน่อย แต่ไม่ได้เจ็บมากแล้ว ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว
ผมหาเสื้อผ้าของตัวเองทั่วห้องก็เจอมันแขวนอยู่ในตู้ซักแล้วด้วยนี่หน่า ผมหยิบมาใส่แล้วเดินออกมาจากห้อง แจ่พอออกจากห้องมาได้กำลังก้าวขาออกจากบ้านก็มีเสียงทักท้วงขึ้น
“คุณจะไปไหนครับ” ชายใส่ชุดสูทสีดำพูดกับผม
“ผมจะกลับบ้าน” ผมตอบตามความจริง
“ผมไม่สามารถทำตามคำขอของคุณได้ครับ”
“แล้วคุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาบังคับผม” พูดจบผมก็เดินออกจากบ้านแต่ก็มีคนจับแขนผมไว้
“นายผมสั่งไว้ว่า ห้ามคุณก้าวขาออกจากบ้านนี้เด็ดขาดและเดี๋ยวนายผมก็คงใกล้จะได้เวลากลับมาแล้วครับ”
“นายของคุณไม่มีสิทธิ์บังคับผม ผมจะกลับปล่อย” ผมพูดเสียงนิ่งๆ  เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ทำตามคำขอผมคงต้องออกแรงกันหน่อยล่ะมั้ง
“ปลั้ก....ผลั้ว” ผมเตะและต่อยไอ้คนใส่สูทสีดำ และเดินออกมา แต่....คนใส่สูทสีดำถ้ากะจากสายตาคงไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ยืนขวางทางผมไว้
“ขอโทษที แต่ช่วยหลีกทางด้วย”
“…” เมื่อคำขอผมไม่เป็นผล ผมจึงวิ่งเข้าใส่เลยครับตอนนี้ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นมันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่
“จับไว้ให้ได้ห้ามทำร้ายเค้านะคำสั่งของนาย ใครทำร้ายเค้าพวกมึงหัวขาดแน่” มันตะโกนบอกกันครับแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว  ตะลุมบอยไปได้สักพักผมก็เริ่มอ่อนแรงเพราะยังเจ็บที่สะโพกอยู่ และผมก็ถูกจับได้ พร้อมกับมีเสียงรถเข้ามาในบ้านพอดี
“เกิดอะไรขึ้น!” เจ้านายพวกมันถามครับ
“เอ่อ คือคุณคนนี้พยายามจะหนีออกจากบ้านน่ะครับ” มันหันมามองทางผมแล้วก็เดินเข้ามาหาผม
“ทำไมดื้อจังเลยล่ะ หืม” ผมไม่ตอบแถมสะบัดหน้าหนีด้วย แล้วมันก็ยกผมพาดไหล่เดินเข้าบ้านเฉยเลย
“ไป แยกย้ายได้ล่ะขอบใจมาก เดี๋ยวพ่อผมคงกลับมาถึงตอนเช้าๆพร้อมคุณแม่” มันพูดเสร็จก็อุ้มผมเดินขึ้นมาบนห้อง
“ปล่อย ปล่อยผมนะ ผมจะกลับบ้าน” ผมดิ้นตลอดทาง
“จะกลับบ้านไหนล่ะ นี้ไงบ้านของเรา หึหึ” ผมเกลียดผู้ชายคนนี้มากๆในตอนนี้เมื่อเห็นว่าการดิ้นไม่เป็นผลผมก็อยู่เฉยๆดีกว่าไม่เหนื่อยเปล่าๆด้วย พอขึ้นมาถึงห้องมันก็วางผมลงบนเตียง แล้วก็นั่งลงข้างๆผมแต่ผมไม่สบตาหรอกไม่ชอบขี้หน้าแล้วตอนนี้
“จะไปไหนดึกๆดื่นๆหึ” มันถามแล้วก็ลูบหัวผมเล่น
“จะกลับห้อง” ผมตอบสั้นๆห้วนๆ
“จะรีบกลับไปทำไมห้องมันไม่หนีไปไหนหรอก” มันตอบแล้วก็ยิ้มๆ
“ก็นั้นมันที่อยู่ผมและที่นี่ก็ไม่ไช่...” ผมยังพูดไม่จบมันก็พูดสวนขึ้นมา
“จุ๊ ๆ อย่าพูดว่านี่ไม่ไช่บ้านเฟียร์ และก็ห้ามอ้างว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” มันพูดจบแค่นั้นแหละ อยู่ๆน้ำตา
ก็ไหลออกมาซะงั้นล่ะ
“…” ผมเงียบแล้วเอามือปราดน้ำตาพอที กับผู้ชายคนนี้
“เอ่อ...พี่ขอโทษ” มันพูดเสียงจ๋อยๆ
“พี่น่าจะฆ่าผมไปเลยนะ มันคงทรมานน้อยกว่านี้เยอะเลยแหละ” ผมพูดเร็วปรื๋อ และใส่อารมณ์อย่างมาก
“เฟียร์ อย่าพูดแบบนี้ พี่รู้ว่าพี่ผิดแต่พี่ทำไปเพราะพี่หวงเฟียร์ ห่วงเฟียร์ พี่ไม่อยากให้เฟียร์เข้าใกล้ผู้ชายคน
ไหนเลย” มันพูดแล้วมองตาผม ผมเลยตวัดไปมองบ้าง
“หึหึ ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อย ผมไม่ไช่สัตว์เลี้ยงที่ใครจะมาสั่ง มามีข้อบังคับกับผม และพี่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม ผมยังไม่เคยก้าวก่ายสั่งพี่ว่าห้ามคุยกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ ผู้หญิงคนนี้นะ” ผมพูดรัวและเร็ว ยิ่งนึกก็น้ำตายิ่งไหลอุตส่าไว้ใจไม่คิดว่าจะทำกันได้ลง
“...ขอโทษ...” มันพูดเสียงสำนึกผิดครับแต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“พี่รู้ไหม คำเมื่อกี้ที่พี่พูดน่ะ ถ้าใช้บ่อยๆ มันฟังดูแล้วไม่มีความหมาย” ผมพูดตอนนี้ผมหยุดร้องให้แล้วครับ
“…”
“พี่ออกไปเถอะนะ ผมจะนอน” พูดเสร็จผมก็คลุมโปรงหันหลังไห้เลย ตอนนี้ไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้วผมจึงหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไปที่สุด
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้ารู้สึกได้ว่าอึดอัดมากๆพอหันไปดูก็พบว่า ผู้ชายคนนั้นนอนกอดผมอยู่ผมพยายามดิ้นสุดแรงและก็หลุดออกมาครับแต่ก็ปลุกใครอีกคนให้ตื่นด้วย
“อื้อ...ตื่นแล้วเหรอ” ถามได้เห็นกูหลับเหรอ
“…” ผมไม่ตอบและลุกไปจากเตียง
“จะไปไหน” มันถามครับ
“…” ไม่ตอบ ไม่ตอบ ผมเดินเข้าห้องน้ำเลยครับมันคงรู้แล้วแหละว่าผมจะอาบน้ำ พอผมอาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดดิมนั้นแหละครับ เพราะไม่มีชุด
“ทำไมใส่ชุดเดิมล่ะ” พูดจบมันก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลยครับ แล้วมันก็ยื่นถุงหลายใบมาให้ผม
“เอาไปเลือกใส่ซะ”
“…” ผมก็รับมาครับแต่เขวี้ยงไปบนที่นอน ผมกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ก็ถูกใครอีกคนดึงไว้
“จะไปไหน” มันถาม
“ปล่อย” ผมพูดเสียงเย็นๆ ซึ่งสื่อว่าถ้ามึงไม่ปล่อยเป็นเรื่องแน่ มันก็ยอมปล่อยครับ  ผมจึงเดินกำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้านแต่ก็เหมือนเดิม การ์ดนับสิบหันหน้ามามองผมและก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ไปไหนไม่ได้หรอก ถ้าเบื่อก็เดินเล่นอยู่ในบ้าน ถ้าอยากไปไหนบอกพี่ เดี๋ยวจะพาไป” มันพูดจากด้านหลังครับ เฮ้อ เซง ผมรู้ดีว่าดันทุลังไปก็เท่านั้น  ผมจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นในครัวดีกว่า   พอผมเดินเข้ามาในครัวก็เห็นคุณป้าคนนึงและเด็กสาวอีกคนกำลังลงมือทำอาหาร
“เอ่อ ป้าครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ผมถามแล้วยิ้มให้
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกค่าคุณ เดี๋ยวจะเลอะเทอะซะเปล่าๆ” ผมรู้สึกเริ่มหงุดหงิดที่มีคนมาดูถูกเรื่องการทำอาหารของผมอย่างนี้
“ป้า ปล่อยให้เค้าทำเถอะ” เสียงของผู้ชายคนนั้นครับ
“แต่วันนี้คุณหญิงกับคุณท่าน จะมาถึงในตอนเช้านะคะป้าอยากให้อาหาร การต้อนรับกลับอร่อยที่สุด” โถป้า
พูดงงี้เดี๋ยวสวย
“ทำตามที่ผมบอกเถอะ ป้า ออกมา ให้เค้าทำนั้นแหละ” ป้าแกก็เดินออกมาอย่างว่าง่ายท่าทางจะมีอำนาจอยู่เหมือนกันนะไอ้บ้าเนี่ย
“ป้าครับ รายการของวันนี้ที่ป้าจะทำมีอะไรบ้างครับ” ผมถามป้าเค้าเลยครับ
“ก็มี ไข่ลูกเขย หมูทอด ผัดกระเพราหมูกรอบ ผักบุ้งผัดไฟแดง....” และมีต่ออีกเยอะเลยครับ
“ป้า กินกี่คนเนี่ยทำไมมันมากมายขนาดนี้” ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็มี คุณท่าน คุณหญิง คุณหนู แล้วก็คนสนิทอีกสองคน ก็ ห้าคนน่ะจ๊ะ”
“คุณทำไหวมั้ย ให้ป้าทำดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า แปปเดียวก็เสร็จ” พูดจบผมก็บรรเลงทำอาหารด้วยความคล่องแคล่วและว่องไวมากจนป้าแกเอ่ยปากชม
“คุณทำอาหารเก่งจังเลยนะคะ ตอนแรกเห็นหน้าคุณ ป้านึกกว่าจะคุณหนูทำอะไรไม่เป็น” ผมก็ยิ้มตอบครับ
“คนเราน่ะไม่ได้ดูกันที่หน้าตาแล้วตัดสินกันได้หรอกนะครับ” ผมพูดจบก็ช่วยกันยกอาหารไปตั้งโต๊ะเพราะใกล้ได้เวลากลับของคนเจ้าบ้านแล้ว
Lesson 26
( Fear Part )
เมื่อผมยกอาหารไปตั้งโต๊ะเสร็จผมก็เข้ามาในครัวแล้วถือวิสาสะทำอาหารที่ตัวเองอยากกิน ผมต้มผัก
และทำน้ำพริก เมื่อทำเสร็จผมก็นั่งกินเลยแต่ไม่ลืมที่จะชวนป้ากับเด็กสาวอีกคน
“ป้าครับ กินข้าวด้วยกันสิครับ น้องด้วยนะ” ผมหันไปชวนและยิ้มให้
“ตามสบายเลยค่ะคุณ ป้ากะหลานกินกันแล้วเดี๋ยวป้าต้องไปทำความสะอาดแล้วล่ะจ๊ะ”
“อ่อครับ” ผมจึงนั่งกินข้าวคนเดียว เฮ้อน่าเบื่อจริงๆเลย ผมกินข้าวเสร็จก็ลองสำรวจครัวดูอีกครั้งและก็เจอของ
ที่ต้องการแล้วครับ
“เจอแล้วอยู่นี้เอง” ผมยิ้มอย่างดีใจที่เจออุปกรณ์ทำขนม ผมกะว่าจะทำทั้งขนมไทยและขนมเค้กเลยเพราะบ้านนี้วัตถุดิบล้นเหลือมากๆ ในระหว่างที่ผมกำลังลงมือทำอาหารก็มีเสียงคนคุยกันดังมาจากหน้าบ้าน เชอะคุยกันเบาๆไม่เป็นหรือยังไง ผมได้ยินเสียงป้ากับหลานสาว คนสวน อยู่หน้าบ้าน ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรและผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันเดินเข้ามาในบ้าน
“เป็นไงบ้างล่ะฮะ ลูกแม่ แม่ไม่อยู่คิดถึงกันบ้างไหม” อื้มท่าทางเป็นแม่มันนั้นแหละ
“คิดถึงสิครับแม่” เฮอะ ตอแหลสิ้นดี
“คิดถึงแต่แม่ ใช่สิพ่อคนเนี่ยไม่มีความหมายหรอก” พ่อเหรออืมเสียงดุจังแฮะ
“โถ พ่ออย่าน้อยใจสิผมก็คิดถึงพ่อนะ”
“ฮ่าๆ” แล้วเค้าก็หัวเราะกันครับ ผมเลยไม่สนใจแล้วทำขนมต่อดีกว่าแก้เซง
“ไปกินข้าวกันเถอะพ่อหิวแล้ว” พูดจบเค้าก็พากันเดินไปที่ห้องอาหารเลยครับแต่บ้านนี้ นี่มันใหญ่โตจริงๆ
เลย ห้องอาหารเค้าเท่าห้องผมทั้งห้องเลยและระหว่างที่กินกันนั้นผมก็ทำขนมเสร็จพอดีและขณะที่ผมกำลังยกขนมเข้าไปนั้น
“นี่ป้าช้อย ป้าทำอาหารอร่อยขึ้นหรือเปล่า รสชาติมันอร่อยผิดปกตินะ”
“อื้ม พ่อก็ว่าอยู่” โหยิ้มแป้นเลยครับแต่ไม่ได้ต้องรักษาอาการเอาไว้นิ่งที่สุดเงียบที่สุดครับ
“นู้นครับพ่อคนทำเดินมานู้นแล้ว” ทุกคนหันหน้ามามองทางผมครับผมก็ยิ้มรับและเอาจานขนมไปให้ป้า
เค้าครับ
“นี่ รุ่นน้องผมเองครับ พ่อ แม่ ชื่อ เฟียร์ เป็นน้องรหัสผมด้วย” มันแนะนำครับผมก็ยกมือไหว้ท่านทั้งสองครับ
“แล้วทำไมไม่มากินข้าวด้วยกันล่ะหึ” คุณท่านถามครับท่าทางจะเป็นพ่อมันครับ
“น่านสิ อาหารที่หนูทำนี่ก็อร่อยนะ ว่าแต่หน้าตาสวยดีเนอะคุณเนอะ เป็นแฟนวินมันเหรอจ๊ะ” ผมเอ๋อกิน
เลยครับ คุณแม่ ถามได้แบบว่า
“นั้นสิ” คุณพ่อตอบคุณแม่ครับ แต่ตาของทุกคนมองมาที่ผม ผมก็เลยยิ้มแหยๆครับ
“โถ่แม่ เฟียร์ มันเป็นผู้ชายนะ”
“ห๊ะ!” อึ้งครับคุณพ่อคุณแม่นี่แทบวางช้อนเลยทีเดียว
“แฮะ ๆ ครับ” ผมบอกแล้วยิ้มแหยๆ
“แต่เป็นแฟนวินอ่ะถูกแล้ว”
“เคล้ง” ช้อนหล่นเลยครับผมนี่หันหน้าไปหามันมองจิกแล้วจิกอีกจนเบ้าตาแทบกระเด็น
“…” ตอนนี้ทุกคนนิ่งและเงียบมากครับ
“เอ่อ...อย่าไปฟังเค้าเลยครับ คนปากพร่อยเค้าก็พูดไปเรื่อยครับ” ผมพูดแก้เก้อเพราะดูท่าทางทุกคนจะตกใจ
ไม่น้อย
“ปากพร่อยเหรอครับที่รักทีเมื่อคือ...อื้อ” ผมเอาขนมยัดชั้นยัดปากมันทั้งก้อนเลยครับ
“กินไปอย่าพูดมาก” พูดเสร็จผมก็เดินกลับมาในครัว พร้อมกับหัวใจที่เต้นอย่างรัว นี่เรากำลังหวั่นไหวกับคำพูดของคนที่ทำร้ายเรานะ เฮ้อ คิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปนั่งที่สระน้ำเอาเท้าแช่น้ำเล่นดีกว่า
( Win Part )
ผมกินขนมที่ไอ้ตัวดียัดปากจนหมดแล้วครับแต่ตอนนี้ทุกคน หันหน้ามามองผมเป็นตาเดียวผมก็ ก้มหน้า ก้มตา กินข้าวต่อ กินไปได้สักพัก พ่อและแม่ก็ลุกขึ้นไปที่ชั้นสองและพ่อก็หันมามองผม
“วิน ตามพ่อมาที่ห้องทำงานด้วย” พ่อพูดจบก็เดินเข้าห้องไปกับแม่ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเดินตามขึ้นไปจนถึง
หน้าห้อง
“ก๊อก ๆ ”
“เข้ามา” เสียงพ่อบอกครับ
“…”
“นั่งสิ” ผมก็นั่งลงอย่างว่าง่ายและพ่อก็เริ่มถามผม
“เมื่อกี้ที่แกบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นแฟนแก แกล้อเล่นใช่ไหม” พ่อถามครับ
“ตอนนี้อ่ะใช่ แต่อนาคตใช่แน่ๆ” ผมตอบอย่างมั่นใจ
“ลูกมั่นใจแล้วเหรอว่าเด็กคนนั้นใช่ แล้วเค้าเป็นคนยังไง ลูกเต้าเหล่าใคร ประวัติสะอาดมั้ย ลูกรู้เหรอ” แม่ถามผมเป็นชุดเลยครับ
“เค้าชื่อ นาย เฟียร์ รัตธิโรดม  อายุ 18 ปี  เป็นลูกครึ่งฝรั่ง อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่อายุ 12 ปี ทำงานส่งตัวเองเรียนมาตลอดแม้จะมีเงินประกันชีวิตจากยายที่เสียไปแต่ก็ไม่เคยแตะเงินส่วนนั้นเลย  ลักษณะเป็นคนเงียบๆ
ฉลาดไหวพริบดี ความอดทนสูง แต่ถ้าฟิวส์ขาดเมื่อไร มาเฟียอย่างพวกเราก็ต้องหลบ รู้แค่เนี่ยพอไหมครับ”
ผมพูดจบพ่อกับแม่ก็นิ่งไปเลยครับ
“ลูกแน่ใจใช่ไหม” แม่ถามครับ
“แน่ใจครับ” ผมตอบอย่างมั่นใจ
“งั้นถ้าฉันทดสอบอะไรแกห้ามขัดใจฉันทุกเรื่อง” ผมยิ้มแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรพ่อแม่ผมเป็นแบบนี้ตลอดถ้าผมจะคบกับใครท่านจะสแกนทุกคนจน ทั้งๆที่ผมบอกว่าคบสนุกๆ แต่ผมมั่นใจว่าเฟียร์ต้องรับมือได้แน่นอน
( Fear Part )
ตอนนี้ผมเดินเล่นอยู่ในสวนครับร่มลื่นดีเหมือนกันนะเนี่ยมีต้นผลไม้เต็มไปหมดเลยลุงคนสวยก็ดูเป็นมิตรพาผมชมสวนนั้นสวนนี้ทั่วไปหมดเลยครับและขณะที่ผมกำลังดูต้นไม้พวกนี่อย่างเพลินๆ ป้าก็มาตามผมครับ
“คุณ เฟียร์ คะ”
“ว่าไงครับป้า”
“คุณผู้หญิงให้มาตามไปพบค่ะ”

tisgo

ขอบคุณครับผ๊ม

imanaji

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

harain15

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆคะ อย่าไปน้อยใจสิคะ พี่วินก็แรงไป น่าจะเห็นใจน้องบ้าง{:4_95:}

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆคร้าบบ

NiceNons

ขอบคุณครับ