เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 33 - 34 #

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เฟียร์ หึงพี่เหรอ”
“เปล่า” เปล่าห่าอะไรตาแทบกระเด็น(ด่าตัวเอง)
“เหรอ แล้วรักพี่บ้างได้มั้ย” ถามแบบนี้เลยเหรอถ้าตอบตรงๆจะได้ใจไป
“ขอกอดหน่อย” พูดจบไม่ทันได้คำตอบเลยผมก็พลิกตัวไปกอดมันไว้แล้วครับ
“อ้อนจัง” พอพี่วินพูดจบผมก็หลับเลยครับเดี๋ยวถามเซ้าซี้จะยิ่งมากความ
Lesson 33
( Fear Part )
วันนี้ตอนเย็นผมต้องไปงานเลี้ยงกับครอบครัว พวกพี่วินเค้า ผมเลยโดนบังคับให้มาซื้อเสื้อผ้าที่ห้างครับ
“เฟียร์  เอาตัวนี้เถอะสีขาวน่ารักดี”
“ไม่เอาเฟียร์ชอบสีดำอ่ะ” แต่สีขาวก็น่ารักดี
“งานแบบนี้มันใส่สีดำไม่ดีหรอก”
“…ก็ได้” ผมเลยยอมๆไปครับ
ตอนนี้ผมกำลังแต่งตัวอยู่ครับ พี่วินกำลังอาบน้ำอยู่ ผมมองดูตัวเองในกระจุก ผิวขาวๆ ผมสีดำขลับซอยยาวเลยต้นคอลงมานิดหน่อย เสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีขาว พับแขนมาถึงข้อศอก กางเกงยีนขาเดฟ กับขาที่เรียวสวย เห้อ เกิดมาเป็นผู้ชายทำไมเนี่ย และแล้วเสียงโทรศัพท์ของพี่วินก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับ” ผมรับแต่ไม่ทันได้ดูเบอร์กลัวรับไม่ทันเผื่อใครมีธุระสำคัญ
“วินล่ะ” ผมลองมองดูเบอร์ หนอยยัยลูซี่
“อาบน้ำอยู่ มีอะไรฝากไว้มั้ย” ผมตอบเสียงนิ่งๆ
“บอกวินให้ฉันด้วย ว่าถ้าเสร็จให้มารับฉันด้วย แล้วฉันจะรอ”
“ผมจะบอกให้นะครับ...แต่เค้าจะไปหรือเปล่าก็อีกเรื่องนึง” ผมพูดจบก็วางสายใส่เลยครับ เกลียดยัยนี้จริงๆ
“ใครโทรมาล่ะ เฟียร์” พี่วินถามผมหันไปมอง....เอ่อ เซ็กซี่อ่ะ หยดน้ำที่เกาะอยู่บนแผงอกกว้าง พันผ้าเช็ดตัวไว้ใต้สะดือ แล้วก็มีผ้าอีกผืนเช็ดหัวที่เปียกอยู่
“...หวานใจพี่โทรมานั้นแหละ” ผมชะงักไปครู่แต่รวบรวมสติทัน
“เค้าบอกให้พี่ไปรับด้วย”
“เหรอ กี่โมง” ถามแบบนี้จะไปใช่ไหม ได้
“ไม่รู้โทรถามเอง” ผมโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วก็จะออกจากห้อง
“โอ๋ ๆ พี่ล้อเล่นไม่ไปหรอก จะไปทำไม แค่นี้ก็งอล” แล้วไปนะ รอดไป
“ไม่ได้งอลสักหน่อย” เถียงไปก่อนดีกว่า
“งั้นพี่ไปรับลูซี่ดีกว่า” พรึ่บ ผมหันไปมองหน้ามันครับ
“ก็ไปสิ....แต่ไปแล้วไม่ต้องเจอหน้ากันอีก” ผมเตรียมม้วนตัวออกจากห้องครับแต่
“อื้ม......อื้อ” ผมโดนดึงไปจูบครับเง้อ มันจูบผมไปสักพักก็ถอนจูบออกไปครับ
“ไม่ไปหรอกครับ แค่เฟียร์ไปก็พอแล้ว”
“…” ผมเขินเลยหันหน้าหนีแล้ววิ่งลงมาจากห้องครับ
“ฮ่าๆ” ผมได้ยินเสียงหัวเราะตามมาครับ ทำอะไรไม่ทัน ให้ตั้งตัวเลย แต่จูบเมื่อกี้มัน....หวานจริงๆ
ตอนนี้ผมกับคุณแม่แล้วก็คุณพ่อ พี่วินอีกคนได้เดินลงจากรถ ตอนนี้เราอยู่กันหน้างานแล้วครับ พอเราเดินเข้าไปถึงตัวงานก็มีแขกบรรดาคนไฮโซ มากกว่าครึ่งหมื่นยืนกันอยู่ในงาน และเสียงที่ไม่พึงประสงค์ก็ส่งเสียงออกมาอีกแล้วครับ
“วินคะ ลูซี่บอกให้ไปรับ ทำไมไม่ไปรับค่ะ หรือว่าไม่มีใครบอก” เธอพูดและเหล่มามองผมครับ แต่ ผมไม่สนใจอ่ะนะใครจะทำไม หุหุ
“มีคนบอกครับ แต่พี่ไม่ว่างครับ” พี่วินตอบได้ตัดพ้อมากเลยครับ ตอนนี้แม่กับพ่อเดินทั่วงานแล้วครับ
เพราะเป็นคนมีชื่อเสียงอยู่เหมือนกัน ผมกับพี่วินเลยเดินกันมาที่ซุ้มอาหาร มีแต่อาหารดีๆทั้งนั้นเลยอ่ะ แต่ยัยลูซี่นี่ก็เกาะแขนพี่วินตลอดเลยครับ ผู้ใหญ่บางท่านอวยพรให้รักกันนานซะงั้นน่ะ ผมได้ยินแล้วของขึ้นแต่...เย็นไว้ เค้าคงไม่รู้กันจริงๆ ยัยนี้ก็ทำท่าให้เหมือนจริงๆ
“เอาล่ะครับ ท่านมีเกียรติทุกท่านครับ วันนี้เราขอเชิญทุกท่านพบกับ คุณ สมปอง เจ้าของธุรกิจเครื่องใช้ไฟฟ้าอันดับต้นๆของประเทศไทย และ คุณ เกรียงไกร เจ้าของธุรกิจอลังหาริมทรัพย์ อันดับต้นๆของไทยเช่นกันครับ” พิธีการพูดจบ ทั้งสองคนซึ่งก็คือพ่อพี่วิน กับพ่อยัยลูซี่ ขึ้นไปให้สัมภาษณ์ถึงการดำเนินธุรกิจ และเรื่องสัพเพเหระทั่วไป
“ผมได้ยินมาว่า ลูกชายของคุณเกรียงไกร คบกับ ลูกสาวของคุณ สมปอง จริงหรือเปล่าครับ” เสียงฮือฮาดังขึ้นเลยครับ
“ให้เจ้าตัวมาตอบกันเองละกันครับ” พ่อยัยลูซี่พูดครับ
“งั้นทางเราขอเชิญทั้งคู่ที่เวทีด้วยนะครับ” พี่วินทำท่าไม่พอใจนิดหน่อยแต่ผมบอกให้ขึ้นไปและเป็นคนส่งข้างเวทีเอง แต่ยัยลูซี่นำหน้าไปแล้วครับ
“ลูซี่ จะตอบให้นะคะ สำหรับคำถามเมื่อกี้ ใช่ค่ะ เรากำลังคบกันอยู่ และเราจะหมั้นกันเร็วๆนี้ค่ะ” ทั้งหมด
บนเวทีเอ๋อ เลยครับ ช่างภาพกดชัตเตอร์รัวไม่หยุด  ไม่สนแล้วครับจะพังหรือเปล่าชั่งมันทนไม่ไหวแล้ว ผมเดินไปขอไมค์จากคนคุมเครื่องขยายเสียงครับแล้วเดินขึ้นเวทีทันที
“ขอโทษนะครับ ที่มาขัดการป่าวประกาศงานหมั้นของคุณว่าแต่ไหนล่ะครับคู่หมั้นของคุณน่ะ” ผมถามอย่างใจเย็นที่สุด
“ก็วินนี่ไงคะ คู่หมั้นฉัน” พูดจบเธอก็เดินไปเกาะแขนพี่วิน แต่ผมเห็นพี่วินพยายามแกะออก
“เหรอครับ แต่ท่าทางคุณจะจับผิดคนแล้วล่ะครับ.....เพราะว่าคนเนี่ยของผมครับ” อึ้งหมดเวทีครับโดยเฉพาะ
พี่วิน คงไม่คิดว่าผมจะกล้าขนาดนี้ แต่ไม่ได้ของๆเราต้องรักษาสิทธิ์
“อะไรกันคะ วินจะไปรักกับผู้ชายได้ไง อีกอย่างคนที่ให้ความสุขวินได้ก็คือฉันซึ่งไม่ใช่คุณ” พูดแบบนี้
ผมปรี๊ดครับ
“จริงเหรอครับ ถ้างั้น...” ผมเดินไปประกบปากพี่วินครับ ซึ่งก็ตอบรับได้ดีเช่นกัน
“>e$#@^*&+!@#?/’.” เสียงอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ผมถอนจูบออกพี่วินก็ยิ้มครับ
“พี่วินมีความสุขไหมครับ” ผมถามพี่วิน
“ครับ พี่มีความสุขดี”
“แล้วถ้าเฟียร์ให้พี่เลือกระหว่างลูซี่ กับเฟียร์ พี่วินเลือกใครครับ” ผมถามพี่วินแล้วก็ยืนเกาะกันด้วย >///<
“พี่เลือกเฟียร์ครับ” พูดจบพี่วินก็ก้มลงมาหอมแก้มผมครับผมเลยเหลือบไปมอง หน้ายัยลูซี่ที่แทบจะเป็นภูเขาไฟแล้วครับ
“กรี๊ด  แกเป็นใครน่ะเป็นลูกเต้าเหล่าใครถึงหลุดมาในงานได้ เรียก รปภ ทีค่ะ มีคนก่อกวนในงานค่ะ” อ๋อเธอเล่นแบบนี้เหรอ ผมยังไม่ทำอะไรเลยครับก็......
“ก็ลองยาม รปภ แตะต้องตัวลูกสะใภ้ฉันดูสิ ฉันรับรองว่าศพไม่สวยแน่” คุณแม่ครับ
“เอ่อ คุณหญิงครับเกี่ยวกับเรื่องนี้....”
“ฉันทราบดีค่ะ ว่าลูกฉันรักกับผู้ชาย”
“คุณหญิงรับได้เหรอครับ”
“ความรักน่ะ มันไม่จำกัดเพศหรอกนะคะ ไม่ว่าจะชายจริงหญิงแท้ก็ต่างมีความรักกับใครก็ได้” แม่พูดจบก็หันหน้ามาทางเรา
“และฉันเชื่อว่า เด็กสองคนนี้รักกันจากใจจริงไม่ใช่จากฐานะ หน้าตา หรืออื่นๆ” คุณแม่พูดจบก็มีเสียงตบมือดังเกียวกราวแต่ตอนนี้ยัยลูซี่หายไปแล้วครับ ระหว่างนั้นพี่วินก็หันหน้ามาหาผม
“เฟียร์ พี่คนนี้รักเฟียร์มากนะ”
“…” ผมเงียบครับ
“แล้วเฟียร์ล่ะ รักผู้ชายคนตรงหน้านี้มั้ย”
“…” ไม่กล้าตอบครับเขิน
“ว่างไงครับ” ถามย้ำแถมยิ้มด้วย ตอนนี้สายตาทุกคู่จ้องมาที่เราสองคนครับ
“......ก็......” ผมยังพูดอะไรไม่ออกเลยอยู่ๆก็เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ถ้าฉันไม่ได้แกอย่างหวังว่าจะได้!” เสียงยัยลูซี่ครับตวาดลั่นเลยครับ
“ระวัง!”เสียงพี่วินครับ พูดจบมันก็จับผมกอดไว้แล้ว แล้วหันหลังบังบางอย่างที่ผมไม่รู้
“ปัง ปัง ปัง” เสียงปืนนี่
“ว้าย” เสียงกรี๊ดกันทั้งงานครับ
“พี่วิน!”
Lesson 34
( Fear Part )
ผมนั่งมองคนตรงหน้าที่ อยู่บนตักผม มีแต่เลือดเต็มไปหมด ผมอึ้งทำอะไรไม่ถูกและตกใจมากๆครับ
“พี่วิน พี่วิน พี่วิน!” ผมเรียกชื่ออีกคนแล้วร้องไห้อย่างไม่รู้ตัว
“เฟียร์...มะ..ไม่เป็น..ระ...ไรไช่ไหม แฮ่กๆ อึก...” พี่วินถามผม
“ไม่เป็นไรเฟียร์ไม่เป็นไร พี่วินหยุดพูดก่อน เชื่อเฟียร์นะ พี่วินต้องไม่เป็นไรนะ” พี่วินยิ้มให้ผมแต่หน้าผมมีแต่น้ำตาครับตอนนี้
“พี่...”
“บอกให้หยุดพูดก่อนไงเล่า ถ้าไม่เชื่อเฟียร์ เฟียร์จะโกรธ ฮึก...ฮือ” ผมตวาดลั่นเลยครับ ผมนั่งมองลงไปในใบหน้าของพี่วิน
“พี่....รักเฟียร์นะ” พูดจบพี่วินก็หลับตาลงครับ
“ไม่พี่วิน ไม่ ไม่!” ผมตะโกนเสียงดังลั่นเหมือนคนขาดสติ และอยู่ๆจอภาพของผมก็ดำลงอีกและมืดไปในที่สุด
ผมตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่แขนมีสายน้ำเกลืออยู่ ผมทบทวนเรื่องราวต่างๆอยู่สักพักก็นึกถึงพี่วิน ใช่เราต้องไปหาพี่วิน
“ตื่นแล้วเหรอลูก” แม่เดินเปิดประตูเข้ามาครับ
“พี่วินล่ะครับแม่ พี่วินอยู่ไหน พี่วินไม่เป็นไรไช่ไหม” ผมถามแม่เป็นชุดเลยครับ
“โอ่ยๆ ทีละคำถามสิลูก ตาวินปลอดภัยแล้ว อยู่ห้องข้างๆกันนี่แหละลูก” ผมได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมา
“ขอผมไปหาพี่วินนะครับแม่” ผมบอกเชิงขออนุญาต
“เอ่อ....เอาไว้นอนพักให้หายก่อนแล้วค่อยไปนะลูก เดี๋ยวไปเป็นลมอีกจะทำยังไงนอนพักก่อนนะ” แม่บอกผม
“ครับ” เลยต้องจำใจตอบไปแบบนั้นทั้งที่จริงๆแล้วอยากไปใจแทบขาด ผมนอนพักตามที่แม่สั่งเช้าวันต่อมาผมก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วกำลังจะไปหาพี่วินอีกห้องเมื่อผมก้าวเข้ามาในห้องเห็นพี่วินนอนหลับอยู่ แต่มีเครื่องวัดการเต้นของหัวใจด้วย ผมเลยนั่งลงที่โซฟาสำหรับญาติ ซึ่งในห้องตอนนี้ก็มีแม่กับพ่ออยู่ในห้องครับ
“เฟียร์” แม่เรียกผมครับ
“ครับ” ผมเลยหันไป
“เอ่อ...ฟังที่แม่พูดแล้วใจเย็นๆนะ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามด้วยความสงสัยคงมีอะไรไม่ดีแน่
“คือ เฟียร์พี่วินโดนยิงเฉียดๆเส้นประสาท ตอนนี้ยังไม่ฟื้น และไม่รู้จะฟื้นเมื่อไร หรืออาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเลยก็ได้” คุณแม่พูดจบ น้ำตาของแม่ก็ไหลออกมา
“มะ..แม่”
“…”
“แม่หลอก เฟียร์เล่นไช่ไหมจริงๆพี่วินแค่หลับไปใช่ไหม บอกเฟียร์สิว่าแม่หลอกเฟียร์เล่น” ผมพูดเสียงสั่นเลยครับ และตอนนี้รู้สึกถึงความร้อนที่ขอบตาพร้อมกับหยดน้ำไหลออกมา
“…” คุณแม่ไม่ตอบอะไร ผมลุกขึ้นไปหาพี่วินที่ข้างเตียง และจับมือพี่วินขึ้นมา
“เพราะเฟียร์.....เพราะเฟียร์คนเดียว ฮึก...ฮือ” ผมนั่งร้องไห้ที่ข้างเตียงคนไข้และผมก็ผล็อยหลับไป
ผมตื่นขึ้นตอนนี้ก็เวลาประมาณ 4 โมงเย็น ตอนนี้ในห้องไม่มีใครเลยครับสงสัยพ่อกับแม่คงจะกลับไปแล้ว
ผมเลยเดินไปโทรศัพท์หาแม่
“แม่ครับ เดี๋ยวเฟียร์จะนอนเฝ้า พี่วินนะครับ”
“จะดีเหรอลูก แม่จ้างพยาบาลพิเศษก็ได้นะ” แม่บอกผม
“ไม่ครับ ผมจะดูแลพี่วินเอง...นะครับแม่” พี่วินต้องเป็นแบบนี้เพราะผม ผมจะรับผิดชอบเอง
“แล้วแต่เฟียร์ละกันนะจ๊ะ”
พอแม่วางสายไปผมเดินกลับเข้ามาในห้อง และผมก็นั่งมองใบหน้าของคนที่ไร้สติ อย่างมีความหวัง ว่าเค้าจะตื่นขึ้นเร็วๆนี้และเห็นหน้าผมเป็นคนแรก ผมนั่งคิดอะไรอยู่นั้นเสียงประตูห้องก็เปิดขึ้น
“พี่ส้ม” ผมเห็นพี่ส้มคนแรก เธอยิ้มแล้วเดินเข้ามา คนอื่นๆก็เดินตามมา
“เป็นไงบ้างเฟียร์ วินมันฟื้นหรือยัง”
“ยังเลยครับ” เมื่อผมพูดจบน้ำตาก็ไหล
“เข้มแข็งนะ เฟียร์ วินมันไม่เป็นไรหรอกตายยาก เดี๋ยวมันก็ฟื้นเชื่อพี่สิ”
“ใช่แกต้องเข้มแข็ง รอวันที่พี่วินตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าแกเป็นคนแรก รู้ไหม” ไมโลพูดขึ้น
“อื้ม ขอบคุณนะพี่ส้ม ไมโล” ผมปราดน้ำตาลวกๆ
“นี่วันนี้พี่ซื้ออาหารมาเพียบเลย แกะใส่จานกินด้วยกันเลยดีกว่า” พี่ฟ้าพูดจบก็เดินไปแกะอาหารใส่จานแล้วยกมานั่งกินไก่ พวกเราก็คุยกันเรื่อง อาการของพี่วินเป็นส่วนใหญ่ เมื่อกินอาหารสักพักพวกเค้าก็กลับกัน
“เดี๋ยวพวกพี่กลับก่อนนะเฟียร์” พี่ส้มบอกครับ
“ครับพี่” ผมตอบ
“อยู่คนเดียวได้ไช่ไหม”
“ได้ครับ” ผมตอบพี่ส้ม
“จ๊ะ งั้นพี่กลับก่อนนะ” พูดจบเธอก็เดินออกไปพร้อมกับคนอื่น ส่วนผมตอนนี้ร้องไห้อีกแล้วครับ
“พี่วิน รีบตื่นขึ้นมานะ มาฟังคำตอบเฟียร์ไง พี่วินไม่อยากฟังหรอ” ผมพูดกับร่างของพี่วิน
“ฮึก...อึก...ฮือ....” ผมอยากหยุดร้องแต่มันหยุดไม่ได้ หยุดไม่ได้จริงๆ
เฮ้อ ทำไมชีวิตผมตอนนี้มันน่าหดหู่เหลือเกิน ทั้งๆที่ปิดเรียนน่าจะได้ไปเที่ยวแต่ผมก็ไม่อยากไปถ้าไม่มีใครอีกคนที่นอนอยู่ไปด้วย
“หวัดดีจ๊ะ เฟียร์” พี่ส้มทักครับ พร้อมกับคนอื่นๆ
“หวัดดีครับ พี่ส้ม พี่แป้ง พี่โชว์ ฯลฯ” ผมหวัดดีทุกคนครับ ทุกคนก็ยังคงคอยเป็นกำลังใจให้ผมมาตลอด
“วันนี้พี่ซื้อของมาเต็มเลย” พี่โชว์พูดแล้วโชถุงในมือขึ้น อาหารนั้นแหละครับ
“พี่แกะกินกันเลยครับ ผมกินแล้วเดี๋ยวจะไปเฝ้าพี่วิน” ผมพูดจบก็เดินไปนั่งข้างเตียงซึ่งมันกลายเป็นที่ประจำของผมแล้ว ผมนั่งดูหน้าพี่วินไปได้สักพักก็ลุกไปเข้าห้องน้ำและเมื่อผมกำลังจะออกจากห้องน้ำ ก็มีเสียง
โวกเวกโวยวายมาจากห้องข้างๆ
“เฮ้ย ไอ้วิน วิน เรียกหมอ เรียกพยาบาลดิเฮ้ยเร็วๆ”ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำและก็พบว่าเครื่องวัดการเต้นของหัวใจร้องเสียงดัง และเส้นขีดในเครื่องเรียบเป็นเส้นตรงผมเหมือนโลกหยุดหมุน เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
“พี่วิน!”

imanaji

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบ

harain15

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณมากนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารักอ่า ชอบเลยอ่าคู่นี้{:4_98:}

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆคร้าบบ

NiceNons

ขอบคุณครับ

NiceNons

ขอบคุณครับ

NiceNons

ขอบคุณครับ