หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 1 - 2 (ต่อจาก เจ็บหนักๆ กับรักเถื่อนๆ)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
Intro
     ท่ามกลางแสง สี เสียง ในยามราตรีผมก็สิงสถิตอยู่ในบาร์ที่ประจำของผมซึ่งเราก็มากันเกือบครบทุกคน
จะขาดก็แต่ไอ้วินเพื่อนรักของผมที่มีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้วซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากน้องเฟียร์ หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักคนนั้น เฮ้อพูดแล้วเสียดาย ผมก็เล็งๆน้องเฟียร์ไว้เหมือนกัน
“เอ้าชนเว้ย”
“โหไอ้เกียร์ เดี๋ยวก็เมาเป็นหมาอีก กูคงไม่ขับรถกูไปส่งมึงหรอกนะ” ผมบอกไอ้เพื่อนตัวดีที่ตั้งท่าจะเมา
แล้วครับ แต่ผมก็พูดไปงั้นแหละเพราะทุกทีผมก็ต้องไปส่งมันตลอด
“โหย ทำไมวะ ส่งเพื่อนแค่นี้ทำบ่นทีส่งสาวเข้าห้องไม่มีบ่นเลยน้า”
“เฮ้ย มันคนละเรื่องกันโว้ย จริงไหมวะไอ้ต้น” ผมพยายามหาแนวร่วม
“…” ไอ้สัดก้มหน้านิ่ง
“ต้น  ต้น    ต้น!”
“…..อาร๊าย” โอ้โห  แม่งนั่งเมาแล้วนี่หว่า
“ไอ้สัด เมาแล้วนี่หว่า” พูดจบผมก็นั่งลง เหล่สาวไปเรื่อย เฮ้อ วันนี้ไม่เจอคนถูกใจเลยสักคนเดียว ทำไมชีวิต
มันน่าเบื่อขนาดนี้ นี่ผมก็ปี 3 แล้วนะ แต่ยังหาแฟนที่ถูกใจไม่ได้เลย
หลังจากที่นั่งกันไปอีกสักระยะนึง ผมก็ต้องขับรถส่งไอ้เกียร์กับไอ้ต้นครับ บ้านแม่งอยู่ติดกันเสือกสันดารคล้ายๆกันอีก มันคบกันมาตั้งแต่เด็กเลยสนิทกันมากเป็นพิเศษครับ เมื่อผมกลับมาถึงบ้านก็เกือบจะเช้าแล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในช่วงปิดเทอม ผมจึงเที่ยวมันแทบทุกวันเลยครับ ขี้เกลียดอยู่บ้าน อยู่บ้านไปเดี๋ยวแม่ก็เอางานที่บริษัทมาให้ผมศึกษา ผมเบื่อ! ครับ
“โชว์เอ๋ย” เสียงของผู้หญิงผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาผมกำลังเรียกครับ
“ครับคุณหญิง อรุณสวัสดิ์ ครับ” ผมทักทายอย่างอารมณ์ดี
“พูดผิดหรือเปล่าหึ๊ ต้องเป็นราตรีสวัสดิ์มากกว่ามั้ง” ประชดซะด้วย
“โถคุณแม่ครับ ช่วงนี้ลูกชายแม่อยากพักผ่อนบ้างน่ะครับ นิดหน่อยเอง” ผมอ้อนแม่ครับ
“ไม่หน่อยละมั้ง ทุกวันเลย เดี๋ยวตามแม่ไปที่ห้องรับแขกนะลูก แม่มีอะไรจะคุยด้วยหน่อย หรือลูกจะไปนอนก่อนก็ได้นะ” แม่บอกผม
“งั้นผมนอนก่อนละกันนะ ผมตื่นมาแล้วค่อยคุย” ผมตอบยิ้มๆแล้วเดินขึ้นมาห้องตัวเองแต่ไม่วาย ยังได้ยินเสียงบ่นตามหลังมาครับ
“เฮ้อ จริงๆเลยลูกคนนี้”
ผมขึ้นมาถึงห้องก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวที่จะนอน ตาผมก็จะปิดเต็มที่แล้วครับ ล้มตัวนอนได้แปปเดียวจริงๆ ผมก็สลบไสลไปเลยครับ พอตื่นมาอีกทีก็จะบ่ายสามโมงเย็นแล้ว ก็เดินออกจากห้องมุ่งตรงไปยังห้องครัวแต่แล้ว......
“โป๊ก....โอ้ย” ผมล้มเลยครับกำลังเบลอๆ รู้สึกจะเดินชนอะไรสักอย่าง
“ขอโทษครับ เป็นอะไรมั้ย” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นตรงหน้าผมครับ ผมเงยหน้าขึ้นไปก็ตกใจครับ เมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่คนในบ้านผม
“เฮ้ย! นายเป็นใคร แล้วเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง”
“เสียงใครน่ะ เอะอะ เสียงดังเชียว” เสียงคุณแม่ครับ
“แม่ครับ นายคนนี่เป็นแขกของแม่เหรอครับ” ผมถามแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร คงเป็นคนรู้จักของคุณแม่เค้าน่ะครับ
“ไม่ใช่หรอกจ๊ะ”
“อ้าว” ผมหันกลับไปมองหน้ามันอีกแล้ว มันก็หลบตาแล้วดูจะกลัวๆผมมาก
“เด็กคนนั้นชื่อ คิม เค้าเป็นลูกบุญธรรมของแม่ และจะย้ายเข้ามาอยู่กับเราตั้งแต่วันนี้”
“ว่าไงนะ!” ผมหันกลับไปมองไอ้นั่นอีกครั้งด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรสุดๆ
Lesson 1
( Kim Part )
“เอ่อ....ผมชื่อ คิม ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” เมื่อผมพูดจบคนที่เดินชนผมก็หันมามองผมตาขวางอย่างไม่เป็นมิตร
“แล้วทำไมเค้าต้องมาอยู่กับเรา” เค้าหันถามด้วยความหงุดหงิด
“แม่ของคิมน่ะเป็นเพื่อนกับแม่มาตั้งแต่เด็กๆ แต่ตอนนี้แม่ของเค้ากำลังป่วย แม่จึงรับคิมมาอยู่ด้วยในฐานะลูกบุญธรรมอีกคนนึง”
“อะไรนะ!” เค้าพูดจบก็กำลังจะเดินเข้ามาหาผม
“ออกไปจากบ้านฉันสะ!” เค้าพูดด้วยเสียงที่เกรี้ยวกราดมาก
“หยุดเดี๋ยวนี้นะโชว์ ลูกไม่มีสิทธิ์ทำกับคิมแบบนี้ ยังไงตอนนี้คิมก็เหมือนลูกแม่อีกคนนึง” เมื่อคุณน้ามลพูดจบลูกชายเค้าที่ชื่อโชว์ตะคอกใส่ผม
“ฮึ้ย! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวออกไปจากบ้านนี้ซะ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน!” พูดจบคุณโชว์ก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น ผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก
“เฮ้อ ไม่เป็นไรหรอกลูกคิม ถ้าโชว์ทำอะไรบอกน้าได้นะลูก” น้ามลพูดปลอบใจผม
“ครับ” ผมก็ตอบรับแต่ในใจก็กลัวๆอยู่ ผมค่อนข้างขี้กลัว แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อผมมาอยู่ที่นี่แล้ว ก็ต้องผูกมิตรเอาไว้
ส่วนสาเหตุที่ผมต้องมาอยู่ที่นี่ ก็เพราะแม่ของผมกำลังป่วยหนัก ผมจึงตัดสินใจบอกแม่ว่าจะออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อมาดูแลแม่ แต่แม่ไม่ยอมและโทรเรียกเพื่อนของแม่มานั้นก็คือ   น้ามล  หรือคุณหญิง  พรพิมล  รัตนชัญษา  ตระกูลไฮโซดังที่เป็นเจ้าของกิจการส่งออกรถ  และสิ่งที่ผมไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อแม่ของผม ฝากผมให้มาอยู่กับน้ามล เพราะไม่อยากจะเป็นภาระซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ยอมอยู่แล้ว แต่แม่กับน้ามลตื้อผมมากๆจนต้องจำใจเก็บข้าวของมาอยู่กับน้ามลและย้ายมหาลัยมาเรียนปี 2 แถวๆนั้นแทน
ผมเดินขึ้นมาบนห้องเพื่อเก็บของและจะจัดห้องซึ่งวันนี้เป็นวันแรกที่ผมย้ายเข้ามาและก็ได้เจอกับคุณโชว์
ลูกชายของน้ามล หน้าตาหล่อเหลาเอาการผิวที่ขาวไม่มาก ตัวสูงน่าจะสัก 186 ทรงผมรากไทรที่ซอยสั้นแค่
ต้นคอยิ่งทำให้เค้าดูดีขึ้นไปอีก  ส่วนผมน่ะหรอ....สูง 168 หนัก 46 แน่นอนผมตัวเล็ก แต่โชคดีที่ผมได้ความขาวจากแม่มาส่วนหน้าผมน่ะหรอ ก็แม่นั้นแหละหน้าผมไม่หวานมากแต่พอให้ดูดีในระดับนึง แต่ถ้าเทียบกับคุณโชว์แล้ว มันฟ้ากับเหวเลยนะนั่น ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเลยนึกอยากออกไปเดินสำรวจบ้านผมก็เดินออกมาจากห้อง
“ทำไมยังไม่ออกไปอีก!” ผมเดินออกจากห้องได้แค่สองก้าวก็พบกับคุณโชว์กำลังยืนจ้องผม และกำลังจะเดินเข้ามาหาผม
“เอ่อ...คือ....” ผมตอบอะไรไม่ได้เพราะไม่รู้จะตอบอะไร
“ฉันให้เวลาแกเย็นนี้ถ้าฉันกลับมาแล้วยังเห็นแกอยู่ในบ้าน ฉันเอาแกตายแน่!”
พอเค้าพูดจบผมก็เหวอเลยครับ ผมไปตอนนี้ไม่ได้ ถ้าไปตอนนี้เท่ากับผมไม่ฟังคำสั่งของแม่ ซึ่งผมทำอย่างนั้นไม่ได้ อย่างน้อย ผมก็ขอเชื่อฟังแม่ ทำเพื่อแม่ของผม จนเฮือกสุดท้ายของผม  
“…ซิก...ซิก..” อยู่ๆน้ำตาผมก็ล่วงเมื่อคิดถึงเรื่องของแม่
ผมปาดน้ำตาอย่างลวกๆแล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรกิน ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลา เกือบหกโมงแล้ว วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน น้ามล ออกไปงานเลี้ยง ส่วนคุณโชว์ไปไหนก็ไม่รู้ผมไม่รู้จะทำอะไรเลย ทำกับข้าวกินเองเพราะไม่อยากรบกวนแม่บ้าน
เมื่อผมทานอาหารเสร็จก็ออกมานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น ผมนั่งไปได้สักพักก็แหงนหน้ามองดูนาฬิกาบ่งบอกว่าตอนนี้เวลาใกล้จะห้าทุ่มแล้วผมเลยปิดทีวีและกำลังจะขึ้นนอนแต่ผมก็พบกับคนที่ไม่ต้องการให้ผมอยู่ที่นี่
“ทำไมมึงยังไม่ออกไปจากบ้านกูอีก”
“อ่ะ...เอ่อ...คือ...” พูดไม่ออกครับ
“มานี่!” คุณโชว์กระชากมือผมแล้วเหวี่ยงผมไปชนกับผนังดัง อั๊ก ซึ่งนั้น ทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากๆ
“กูเตือนมึงแล้วนะ  ผลั้กๆ...ปึกๆ”
“อย่าครับคุณโชว์ผมเจ็บ” ผมร้องโอดโอยเมื่อโดนคุณโชว์ต่อยไปสองทีและจับหัวผมโขกกับผนังของบ้าน
และนั่นทำให้ผมรู้สึกภาพเลือนรางด้วยอาการมึนๆ
“เจ็บก็จำสิ! จำเอาไว้ว่าวันนี้มึงโดนทำอะไรบ้าง  ถ้าพรุ่งนี้กูยังเห็นมึงอีก...มึงไม่ได้เจ็บแค่นี้แน่!” เมื่อคุณโชว์ตะคอกผมจบก็เดินจากไป  ส่วนผมทรุดตัวนอนลงตรงนั้นเลยไปต่อไม่ไหวรู้สึกร่างกายหนักไปทั้งตัว
“แม่  คิม  จะ  อด  ทน  นะ” ผมเผลอพูดคำในใจออกมาทั้งๆที่เสียงแหบพล่าไปหมด
“ว้าย คุณคิมคะ คุณคิม เป็นอะไรไปคะ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินและแล้วทุกอย่างก็มืดสนิท
( Show Part )
ผมเดินขึ้นมาถึงชั้นสองก็ได้ยินเสียงของคนกรี๊ดอยู่ข้างล่างพอผมชะโงกหน้าลงมาดูก็ไอ้-เอี้ย-นั้นแหละครับ
นอนนิ่งเลยสงสัยผมจะเล่นแรงไปหน่อย แต่นี่คงทำให้มันไม่กล้าอยู่ในบ้านของผมต่อไป  ตอนนี้ผมนอนเล่นอยู่ในห้องเบื่อๆไม่มีอะไรทำอยู่ๆเสียงประตูก็ตั้งขึ้น
“ก๊อก ๆ โชว์เปิดประตูเดี๋ยวนี้” เสียงคุณหญิงนั้นแหละครับ ผมจึงเดินไปเปิดประตูให้
“มีอะไรครับแม่” ผมถาม
“ยังจะถามแม่อีกเหรอ  เราไปทำอะไรคิมไว้ น้องถึงได้สลบไปน่ะห๊ะ!” แม่พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดมาก
“ผมเตือนมันแล้ว มันไม่ฟังผมเอง” ผมตอบหน้าเฉยๆ
“แกไม่มีสิทธิ์ นี่มันบ้านฉัน ฉันจะเอาใครเข้ามาอยู่มันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน จำไว้ด้วย” พูดจบแม่ก็เดินกลับไป
แต่ผม กำลังร้อนเป็นไฟหงุดหงิดมาก ผมจึงคิดว่าไปผ่อนคลายสักหน่อยดีกว่า
“เฮ้ย  พวกมึงอยู่ไหนกัน”
“อยู่ร้านเดิมนั่นแหละ  มาดิวะ วันนี้ไอ้วินกับเฟียร์ก็มา”
“เออๆ เดี๋ยวกูไปเดี๋ยวนี้แหละ” ผมวางสายก็คว้ากุญแจรถ โทรศัพท์ กระเป๋าตังออกจากบ้านไปเลยครับ จุดมุ่งหมายคือผับที่ประจำของพวกผมนั้นแหละครับ
“เฮ้ยๆ มาแล้วเว้ย” เสียงไอ้แสบครับ
“เออ” ผมตอบหน้าเซ็งๆ
“เป็นไรมาวะ หน้ายังกับตูดลิง” ไอ้แสบมันกวนตีนผมครับ
“เออ กูมีเรื่องกับที่บ้านนิดหน่อย ก็แม่งดันเอาใครก็ไม่รู้มาอยู่ในบ้านแถมมาอยู่ข้างห้องกูอีก” ผมบ่นๆให้พวกมันฟัง
“มึงก็ ใจกว้างๆหน่อยสิ ว่าแต่ไอ้คนคนนั้นเข้ามาในฐานะอะไร แล้วเข้ามาทำไมวะ” คราวนี้ไอ้ส้มถามครับ
“ไอ้เข้ามาอยู่กูก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว แต่แม่งเข้ามาในฐานะลูกบุญธรรมแม่กู แม่กูบอกว่าแม่มันป่วยเป็น-เอี้ย-ไร
ไม่รู้” ผมยิ่งคิดถึงหน้ามันก็เริ่มโมโหอีกรอบ
“แล้วไมมึงไม่ขู่มันวะ” ไอ้วินครับ แหม มึงลูกมาเฟียร์นี่
“พี่วิน ปากน่ะพูดเรื่องสร้างสรรค์มั่งก็ได้ คิดแต่ละอย่างนี่นะ” เฟียร์บ่นครับไอ้วินมันก็หน้างอนิดหน่อย
“ไม่ใช่ว่ากูไม่ขู่ กูขู่ไปแล้ว แต่สงสัยกูขู่แรงไปหน่อยแม่งสลบเลยว่ะ”
“เฮ้ย มึงรุนแรงไปเปล่าวะ ขู่สลบเลย มึงขู่อิท่าไหนวะ” ไอ้ฟ้าถามครับ
“กูก็ด่ามัน ต่อยมัน จับหัวมันโขกผนังบ้าน  แต่ก็สมควรแล้วแหละ แม่งประจบแม่กูเหลือเกิน แม่กูยังมาด่ากูก่อนออกจากบ้านมาเลย”
“มันชื่ออะไรวะ” ต้นถาม
“ชื่อ คิม เคิม อะไรสักอย่างเนี่ยกูก็จำไม่ค่อยได้ อย่าไปใส่ใจมันเลย มาชนกับกูหน่อย” ผมกำลังหันไปชนแก้วกับคนอื่นๆแต่ก็มีอีกเสียงหนึ่งเบรกผม
“เดี๋ยวก่อนดิโชว์” เสียงแป้งครับ
“เออ อะไร”
“ถ้าขู่แล้วไม่ยอมไป มึงก็กดดันให้มันออกไปสิวะ” แป้งแนะนำผม เออเข้าท่าแหะ ผมก็วางแก้วเหล้าและนั่งคิดวิธีที่แป้งมันแนะนำมา กดดันเหรอ
“เฮ้ย กูกลับก่อนนะ พอดีคิดอะไรได้นิดหน่อย”
“สู้ๆเว้ย ยังไงกูก็อยู่ข้างมึง”
“เออกูไปล่ะ”
‘ได้สนุกกันแน่ หึหึ’ ผมพูดคนเดียวในใจและรีบแล่นรถกลับบ้านเลยครับ
Lesson 2
( Kim Part )
ผมตื่นขึ้นมาก็พบน้ามลกำลังนั่งมองผมอยู่ครับ ผมพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานก็คือ ผมกำลังขึ้นนอนแต่มาเจอคุณโชว์ก่อน แล้วก็ถูกคุณโชว์ขู่ และทำร้ายร่างกายผมนิดหน่อย ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาจริงๆ
“ตื่นแล้วเหรอลูก เดี๋ยวอาบน้ำกินข้าวกินยาเสร็จแล้วไปหาน้าที่ห้องทำงานหน่อยนะ” น้ามลพูดบอกผม
“ครับ น้ามล” พูดจบน้ามลก็เดินออกไป
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและลงไปกินข้าวข้างล่าง ผมหันไปดูนาฬิกานี่ก็แปดโมงครึ่งแล้ว ผมจึงเดินขึ้นข้างบนเพื่อไปพบน้ามล และผมก็เจอคุณโชว์กำลังเดินออกมาจากห้อง ผมพยายามเดินเบี่ยงๆเพื่อเลี่ยงเค้า
“จะไปไหน!”
“เอ่อ...น้ามลเรียกผมไปพบครับ” พูดจบผมก็สาวเท้าเข้าห้องทันที และคุณโชว์ก็ตามผมเข้ามาครับ
“นั่งก่อนสิทั้งสองคน” คุณโชว์เดินไปนั่งตรงหน้าน้ามล ส่วนผมยืนดีกว่า
“ทำไมไม่นั่งล่ะคิม”
“เอ่อ  ผมว่าผมยืนดีกว่าครับ”
“หึหึ รู้ตำแหน่งที่ควรอยู่ของตัวเองดีนิ” คุณโชว์พูดผมก็ก้มหน้าอย่างเดียวครับ
“โชว์ พูดจาให้มันดีๆหน่อยๆ โตซะเปล่าทำตัวเป็นเด็กไปได้” น้ามลบ่นคุณโชว์ครับ
“ว่าแต่มาเรียกผมมามีอะไรครับ”
“แม่จะบอกเราสองคนว่า แม่จะไปต่างประเทศ หกเดือน”
“หกเดือน!” ผมตกใจจนเผลอพูดเสียงดัง
“ครับแค่นี้ใช่ไหม งั้นผมไปล่ะ” พูดจบคุณโชว์ก็ลุกแล้วเดินออกไปแต่ผมนี่สิอึ้งอยู่
“มีอะไรหรือเปล่าคิม ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น”
“เอ่อ คือคิมขอออกไปอยู่ข้างนอกได้ไหมครับ” ผมบอกตรงๆผมกลัวคุณโชว์มาก
“น้าคงอนุญาตไม่ได้หรอก อยู่นี่แหละลูกสะดวกดี มีอะไรก็โทรหาน้าได้ตลอดเลย”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่หรอกลูก แม่คิมฝากคิมไว้กับน้าแล้ว แล้วถ้าน้าให้คิมออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว แม่คิมจะโกรธน้า
เอาได้นะ” น้ามลพูด
“ครับ” ผมจึงต้องตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ผมเดินออกมาจากห้องและคิดอะไรเพลินๆก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง
“อุ้ย ขอโทษครับ” เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปเพื่อดูว่าเป็นใคร เมื่อเห็นผมก็แทบสติหลุด
“คะ...คุณโชว์!” ผมอุทานเสียงดัง
“ไง อึดดีนี่ เมื่อวานนี้โดนไปตั้งหลายที ยังไม่จะเป็นไรเท่าไรเลยนิ” คุณโชว์จ้องมาที่ผม ทำให้ผมต้องหลบตาด้วยความกลัว ผมกลัวว่าจะโดนอีก และสิ่งที่ผมคิดคือ ถ้าน้ามลไม่อยู่ผมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
“...” ผมเงียบ ก้มหน้าไม่ตอบ
“กูพูดกับมึง ทำไมไม่พูดกับกู!” คุณโชว์ตะคอกผม และจับแขนผมทั้งสองข้างบีบจนรู้สึกปวด
“คุณโชว์ ปล่อยเถอะครับ ผมเจ็บ” ผมรู้สึกร้าวเหมือนกระดูกจะแตก
“มึงไม่ต้องมาสำออย เดี๋ยวมึงกับกูได้เห็นดีกันแน่ มึงเตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลยถ้ามึงยังยืนยันที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ล่ะก็” คุณโชว์พูดจบก็บีบแขนผมแน่นขึ้นอีก
“โอ้ย โอ้ย ปล่อยผมเถอะครับคุณโชว์” ผมแทบจะกราบเค้าอยู่แล้วแต่เหมือนจะไม่เป็นผล
“ไม่ตองมาออดอ้อนกูหรอก ถนัดนักนิ ขนาดอ้อนแม่กูซะอยู่หมัด แต่กูบอกไว้เลยมันใช้กับกูไม่ได้!” พูดจบก็เหวี่ยงผมไปติดกับผนังเลยครับ ตอนนี้ปวดแขนมากร้าวไปหมด
“ผมไม่เคยคิดจะออดอ้อนใครนะครับ” ผมบอกด้วยน้ำตาเพราะตอนนี้ผมปวดมากๆแต่คุณโชว์ไม่ฟังผม
และเดินเข้าห้องตัวเองไป
ผมจึงพยุงร่างของตัวเองที่ปวดร้าวอย่างหนักจากแรงกระแทกและแรงบีบของคุณโชว์ เมื่อผมพยุงตัวถึงเตียงก็ล้มตัวลงหลับเลย น้ำท่าไม่ได้อาบ  ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าหนังตาก็หนักมากๆ แถมตามเนื้อตามตัวยังปวดเมื่อยไปหมดเลย
ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อกินข้าวเช้า แต่ก็พบกับคุณโชว์ซึ่งนั่งอยู่ก่อนผมจึงคิดว่าควรจะเดินเลี่ยงไปทางอื่นก่อน ผมจึงเดินมาที่สระน้ำนั่งสูดอากาศที่เป็นธรรมชาติมาก เพราะมีต้นไม้เยอะ ผมนั่งไปได้สักพักก็กลับเข้ามาในบ้านแต่ไม่พบคุณโชว์แล้ว ผมจึงเดินไปตักเข้าต้มมานั่งกินได้อย่างอุ่นใจ
“ป้าน้อย น้ามลไปไหนแต่เช้าเลยครับ” เมื่อเช้ามืดเหมือนได้ยินคนเดินอยู่บนชั้นสองแต่ไม่รู้ว่าใคร แต่พอตอนเช้าเห็นคุณโชว์แล้วก็คงเป็นน้ามลนั่นแหละ
“คุณหญิง ไปขึ้นเครื่องแล้วค่ะคุณคิม” ป้าน้อยตอบผม
“หรอครับ ไปไม่บอกกันเลยเนอะ” ผมบอกแล้วยิ้มๆ
“ป้าน้อย” เสียงคุณโชว์ครับ ทำให้ผมนั่งตัวแข็งทื่อเลยง่ะ
“ว่าไงคะคุณหนู” ป้าน้อยขานรับ
“ผมจะให้ป้าและก็ทุกคนในบ้านไปเที่ยวหนึ่งเดือน”
“เอ่อ   คงไม่ดีกว่าค่ะ  ถ้าป้าไปแล้วใครจะดูแลทำความสะอาดบ้านล่ะคะ” ป้าน้อยตอบ
“นี้เป็นคำสั่งครับไม่ใช่คำขอร้อง” คุณโชว์พูดด้วยน้ำเสียงดุนิดหน่อย
“เอ่อ....ค่ะ ก็ได้ค่ะ  แล้วคุณหนูจะให้ไปวันไหนคะ” ป้าน้อยถาม
“วันนี้แหละครับ ผมเตรียมทริปสำหรับการเดินทางหนึ่งเดือนให้ทุกคนแล้ว อาหารสามมื้อ ที่อยู่ฟรี พ็อคเก็ตมันนี่ อีกจำนวนนึง หวังว่าคงจะพอใจนะครับ” คุณโชว์พูดแล้วยิ้มให้ป้าน้อย
“งั้นป้าขอไปเก็บของก่อนละกันนะคะ” ป้าน้อยตอบน้ำเสียงดูตื่นเต้นขึ้นมามาก
ผมว่ามันชักแปลกๆแล้วนั่นหมายความว่าผมจะต้องอยู่บ้านกับคุณโชว์เพียงลำพังแล้วผมจะต้องเจอกับอะไร
บ้างเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลย
ตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งอาทิตย์มหาวิทยาลัยก็จะเปิดแล้วครับ และผมทราบจากน้ามลว่าต้องย้ายเข้าไปอยู่ในมหาลัยเดียวกับคุณโชว์ น้ามลคงเส้นใหญ่พอตัว เพราะผมเข้ากลางคัน ตอนแรกผมเรียนมหาลัยแถวบ้านเรียน คณะบัญชีและการเงินธุรกิจ ที่เลือกคณะนี้ก็กะว่าจะมาบริหารบริษัทของตัวเอง แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะตอนนี้พวกเราขายบริษัทเพื่อเอาเงินมารักษาแม่
เมื่อตกเย็นผมก็ทำอาหารเย็นกินคนเดียว เพราะคุณโชว์ไม่อยู่บ้านและท่าทางจะไม่ยอมกินอาหารของผมแน่ๆ ผมเก็บถ้วยเก็บจานเสร็จก็ไล่ปิดประตูหลังบ้านและประตูหน้าบ้านทั้งหมด เพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากผมคนเดียว  ผมขึ้นมาถึงชั้นสองก็เข้าห้องอาบน้ำแล้วล้มลงนอนทันที
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าดูนาฬิกาก็ เจ็ดโมงครึ่งแล้ว ผมเดินลงไปทำข้าวต้มกินเองแต่ทำไว้เผื่อคุณโชว์ด้วย เพราะตอนเช้าทุกคนจะกินข้าวกันที่บ้าน ผมกินข้าวเสร็จก็เดินขึ้นไปบนห้องตัวเอง นั่งเล่นโน้ตบุกไปเรื่อยจนเที่ยง ผมลงมาดูหาข้าวกินเปิดดูข้าวต้มก็ไม่ยุบ สงสัยจะไม่ได้กลับตั้งแต่เมื่อคืน แต่ผมยังไม่ทันคิดอะไรต่อก็มีเสียงดังจากข้างหลัง
“เฮ้ย มึงทำอะไร”
“เอ่อ...ว่าจะทำกับข้าวน่ะครับ คะ....คุณโชว์จะกินด้วยกันมั้ยครับ” ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่! กูแค่จะมาบอกมึงว่า ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้มึงต้อง กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว รดน้ำต้นไม้ และรอเปิดประตูบ้านตอนกูกลับมาถึง กูหวังว่ามึงคงไม่มาอยู่บ้านกูแบบเปล่าประโยชน์หรอกนะ”
คุณโชว์พูดจบก็แสยะยิ้ม
“เอ่อ....คือ...”
“ทำไม ทำไม่ได้เหรอ ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปซะ!” คุณโชว์ตะคอกใส่ผม
“ดะ....ได้ครับ ผมทำได้” ผมตอบตัวสั่นๆแต่ทำไงได้ผมเป็นผู้อาศัย
“ดี งั้นกูไปล่ะ คืนนี้กูน่าจะกลับซัก......ตีสี่มึงรอเปิดประตูด้วยล่ะ” พูดจบก็จากไป เฮ้อตีสี่มันจะเช้าแล้ว
ไม่ใช่เหรอ แต่ผมเถียงอะไรไม่ได้ก็เลยต้องเลยตามเลย

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

acolyte

ขออ่านละคร้าบบ

imanaji

ขอบคุณครับผม

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

ddevan

ขอบคุณครับผม

chrispencer

ขอบคุณครับ

harain15

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

กลับมาอีกครั้ง หลังจากไปแต่งนิยายของตัวเองในเว็บเด็กดี แหะๆ ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณ จะติดตามครับ

mr.narin

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ มาติดตามต่อ {:4_112:}

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind010

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ