หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 3 - 4 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เอ่อ....คือ...”
“ทำไม ทำไม่ได้เหรอ ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปซะ!” คุณโชว์ตะคอกใส่ผม
“ดะ....ได้ครับ ผมทำได้” ผมตอบตัวสั่นๆแต่ทำไงได้ผมเป็นผู้อาศัย
“ดี งั้นกูไปล่ะ คืนนี้กูน่าจะกลับซัก......ตีสี่มึงรอเปิดประตูด้วยล่ะ” พูดจบก็จากไป เฮ้อตีสี่มันจะเช้าแล้วไม่ใช่เหรอ แต่ผมเถียงอะไรไม่ได้ก็เลยต้องเลยตามเลย
Lesson 3
( Show Part )
ผมขับรถออกจากบ้านด้วยความสุขอุรา แล้วมุ่งหน้าไปที่บ้านของเพื่อนรักของผมก็คือไอ้วินนั้นเอง วันนี้เรานัดปาร์ตี้กันที่บ้านของไอ้วินครับ เพราะเฟียร์ มันไม่อยากให้สามีมันไปเมาที่อื่น พวกผมก็เข้าใจครับ เห็นมันรักกันดีก็ดีใจครับ
“ไงวะ กว่าจะโผล่หัวมาได้นะมึง”
“เออ ทำไมวะ” ผมตอบไอ้แสบไป
“มึงไปทำไรมาถึงมาช้านักวะ” ส้มถามครับ
“ก็พอดีติดธุระนิดหน่อย”
“เออๆ มึงเอาอะไรเหล้าหรือเบียร์”ส้มถามครับ
“เหล้าดีกว่าว่ะ”
“เออนี่ ไอ้โชว์ไอ้เด็กใหม่บ้านมึงน่ะ ถึงไหนแล้ววะ” ไอ้วินถามครับ
“หึหึ กูว่าไม่เกิน สามวันมันออกจากบ้านกูชัวร์” ผมตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แจ่มใสมากๆ
“ทำไมวะ มึงทำอะไรมันหรือเปล่าถึงกับออกภายในสามวัน” แป้งถามด้วยความสงสัย
“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยกูก็แค่วางแผนให้คนทั้งบ้านออกไปเที่ยวหนึ่งเดือน แล้วใช้ให้มัน ทำความสะอาดบ้านทุกวัน ทำอาหาร รดน้ำต้นไม้ กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า คอยเปิดรั้ว เวลากูกลับถึงบ้าน แค่นั้นเอง”
“โหพี่โชว์ เค้าทำอะไรให้พี่เคืองแค้นนักหนาถึงทำขนาดนี่ เฟียร์ไม่เห็นด้วยเลยนะ” แม่พระครับคนนี้ดูมีเหตุ
มีผล แต่ผมก็ยังจำภาพวันนั้นได้อยู่ดีวันที่มันโดนลากไปหลังตึกเก่า ฮึ้ย นึกแล้วเสียวสันหลังวาบ
“เฟียร์ไม่เข้าใจพี่หรอก มันน่ะนะ ทั้งประจบสอพอแม่พี่ยังกะอะไรดี คิดว่าพี่ดูไม่ออกหรอ พี่ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว” ผมตอบเร็วปรื้อ
“พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ พูดทีไรเคลียดทุกที มาฉลองกันเดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็เปิดเทอมแล้ว ฉะนั้น เต็มที่โว้ย” ผมแหกปากลั่นเลยครับรู้สึกตอนนี้เริ่ม กึ่มๆแล้วด้วย  เรานั่งกินกันถึงประมาณ ตีสองกว่า ผมก็เริ่มไม่ไหว
แล้วครับ ผมเลยเดินขึ้นไปนอนที่ห้องรับแขกที่มักจะจัดไว้ให้พร้อมนอนตลอดเวลา
“ไอ้-เอี้ย-โชว์ เดี๋ยวกูพยุงมึงขึ้นไปเอง ขืนไปแบบนี้มึงคอหักก่อนได้นอนแน่ๆ” ไอ้วินมันบ่นครับ
“เย้ย กู ม้าย มาว นา ว้อย” ผมพูดตอบพวกมันไป
“พูด-เอี้ย-อะไรวะไอ้สัดเอ้ย  ฟังไม่รู้เรื่อง” มันด่าผมแล้วก็ลากผมขึ้นมา ผมถึงห้องตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลยผลมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์นั่นเอง
ผมตื่นเช้าขึ้นมาหยิบโทรศัพท์เพื่อดูเวลา นี่ก็เพิ่งหกโมงเช้าเอง แต่พอมองไปรอบห้อง เฮ้ยไม่ใช่ห้องกูนี่หว่า สงสัยเมื่อคืนจะเมามาก ผมเลยรีบคว้าของส่วนตัวลงไปข้างล่าง
“อ้าวพี่โชว์ตื่นเช้าจัง” เสียงเมียเจ้าของบ้านแหละครับ
“อ่อ พอดีพี่จะกลับบ้านน่ะ”
“ไม่อยู่กินข้าวกันก่อนล่ะพี่โชว์”
“เอ่อ ไม่ดีกว่าพี่กลับละ ฝากบอกไอ้วินด้วยล่ะ” พูดจบผมก็เดินมาที่รถของตัวเอง แล้วมุ่งหน้ากลับบ้านทันที เมื่อผมกลับมาถึงบ้านก็เจอไอ้-เอี้ย-นั่นกำลังทำกับข้าวอยู่
( Kim Part )
ขณะผมกำลังทำข้าวต้มอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน ท่าทางจะกลับมาแล้วล่ะมั่ง แต่ไหนว่าจะกลับมาตอนตีสี่ไง ไหงเล่นมาซะหกโมงครึ่ง  ผมก็รอจนบัดนี้ผมยังไม่ได้นอนเลยครับ
“พึ่งกลับหรอครับคุณโชว์” ผมถาม
“มึงเห็นกูมาตอนไหนล่ะ”
“กินข้าวต้มไหมครับ” ผมชวนคุณโชว์
“ไม่กิน เดี๋ยวมึงขึ้นไปเอาผ้ากูมาซักแล้วก็เก็บห้องให้กูด้วยนะ กูไปนอนล่ะ”พูดจบคุณโชว์ก็เดินขึ้นไปชั้นสอง
ผมนั่งกินข้าวต้มเสร็จ ก็ต้องทำความสะอาดบ้านทั้งหลังซึ่งแน่นอนทำทั้งวันจะเสร็จหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ผมก็ต้องทำ ผมทำความสะอาด ปัด กวาด เช็ด ถู หมดทุกห้องแล้วเหลืออยู่ห้องคุณโชว์ที่ขอไว้ทำสุดท้ายเลยละกัน  ผมจึงเดินไปหยิบผ้าห้องตัวเองเพื่อจะเอาไปซัก แต่ก็ต้องไปเอาของใครอีกคนด้วย
“ก๊อก ๆ” ผมเคาะห้องคุณโชว์
“คุณโชว์ครับผมเข้าไปนะครับ” ผมบอกเชิงขออนุญาต พอเข้ามาในห้องก็พบกับร่างหนาบึกบึนนอนอยู่บนเตียง ผมเดินไปหยิบผ้าของคุณโชว์มาแล้วเตรียมตัวจะออกจากห้อง
“เดี๋ยว!” เสียงเรียกจากเจ้าของห้อง
“คะ...ครับ” ผมเริ่มพูดติดขัดกลัวว่าจะโดนอะไรอีก
“เอาตะกร้านั้นไปซักให้ด้วย” ผมมองไปตามนิ้วที่คุณโชว์ชี้ก็ต้องตลึง เพราะตะกร้านั้นมัน...กางเกงใน!
“เอ่อ...คือ..จะดีเหรอครับคุณโชว์” ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“กูบอกให้เอาไปซักก็เอาไปซักสิ!”
“ครับ ครับ” ผมวิ่งปรี่ไปเอาตะกร้าแล้วออกจากห้อง ผมกลัวเสียงตะคอกของคุณโชว์จังเลย  ผมปั่นผ้าทิ้งไว้แล้วก็ไปรดน้ำต้นไม้ต่อ นี้ก็เกือบบ่ายสองแล้ว แต่ขณะที่ผมกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
“หึ๊ย...ซิก!” ผมรู้สึกหน้ามืด เหมือนจะวูบเลยครับ
“เป็นอะไรวะเนี่ยเรา” น่าจะมาจากอดนอนจากเมื่อคืนน่ะครับ จนตอนนี้ผมยังไม่มีเวลางีบเลย ผมรีบรดน้ำต้นไม้ให้มันเสร็จๆ แล้วไปตากผ้า กำลังขึ้นมาห้องตัวเองแต่ขณะที่ผมกำลังเปิดประตูห้องของตัวเอง
“นี่!” เสียงคุณโชว์
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมพูดพร้อมหันไปทางต้นเสียงก็เจอกับคุณโชว์ ยืนอยู่หน้าห้องตัวเองกอดอกแล้วมองมาที่ผม
“เข้ามาเก็บห้องให้หน่อย”
“คะ...ครับ” ผมเดินมุ่งไปที่ห้องของคุณโชว์ แต่เมื่อเข้ามาเห็นห้องก็ต้องตกใจ
“เฮ้ย ทำไมห้องเป็นแบบนี้ล่ะครับคุณโชว์” สภาพห้องตอนนี้คือไม่เหลือสภาพแบบเมื่อเช้าเลย หนังสือกระจัดกระจาย ผ้าปูเตียงหลุดลุ่ย ผ้าห่มกองอยู่ที่พื้น และของอื่นๆอีกมากมายกองอยู่ที่พื้น
“ทำไม ฉันอยากจัดห้องใหม่ จัดการด้วย”
“ครับ” ผมตอบเสียงหงอยๆ เพราะมันเละมากมายขนาดนี้ เท่ากับทำความสะอาดคอนโดสักสิบห้อง  ผมรีบจัดของในห้องคุณโชว์ให้เป็นระเบียบมากที่สุดและเร็วที่สุดเพราะผมรู้สึกว่าตัวเองวูบไปหลายครั้ง เมื่อผมจัดห้องเสร็จก็เดินออกมาข้างนอกก็เห็นคุณโชว์นั่งอยู่ที่โซฟาหน้าห้อง
“คุณโชว์ผมจัดห้องเสร็จแล้วนะครับ” พูดจบผมก็เดินกลับห้องตัวเอง เพื่ออาบน้ำและก็กะว่าจะนอนพัก
สักหน่อย แต่เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ พอเดินออกจากห้องน้ำก็ต้องตกใจ
“เฮ้ย คุณโชว์ คุณเข้ามาได้ยังไงครับ” ผมถามด้วยความร้อนรนและผมมีผ้าขนหนูพันร่างกายไว้ผืนเดียว
“ทำไม นี่มันบ้านกู จะเข้าจะออกห้องไหนก็ได้กูมีสิทธิ์” คุณโชว์พูดแต่จ้องผมตาเขม็ง
“เอ่อ  แล้วคุณโชว์มีอะไรครับ ผมขอแต่งตัวก่อนได้ไหม” ผมพูดน้ำเสียงอ้อนวอน
“มึงก็แต่งไปดิใครไปรั้งมึงไว้ และก็กูมาตามมึงให้ไปจัดห้องให้ใหม่”
“อ้าว ก็ผมพึ่งจัดไปเมื่อกี้เองนี่ครับ” ผมตอบด้วยเสียง งง งวย ก็พึ่งจัดเสร็จเองนี่
“มันไม่ถูกใจกู แต่งตัวเสร็จแล้วรีบๆไปด้วยล่ะ” พูดจบคุณโชว์ก็เดินออกจากห้องผมไป ผมก็รีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วตามคุณโชว์ไปที่ห้อง
“เฮ้ย” เป็นคำแรกที่หลุดจากปากผมที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“ทำไม...มัน  เป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะครับ” สภาพห้องตอนนี้ไม่ต่างจากก่อนจัดครั้งเมื่อกี้เลยเละเหมือนเดิม
“จัดใหม่สะ” คุณโชว์สั่ง
“คุณโชว์อยากให้จัดแบบไหนล่ะครับ” ผมถามเพื่อที่จะได้ไม่ต้องจัดหลายรอบ
“ไม่รู้” อ้าว! แล้วจะจัดถูกมั้ยเนี่ย
“เอ่อ  งั้นผมจัดเลยละกันนะครับ” พูดจบผมก็เดินเก็บนั่นเก็บนี้จัดไปมั่วๆ โดยที่คุณโชว์นั่งมองอยู่ในห้อง
“ตึก.....” ผมล้มลงกับพื้นตอนนี้งง เบลอมาก
“เป็นอะไรห๊ะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้” คุณโชว์สั่งผม
“ผมหน้ามืดนิดหน่อยครับ” ผมพยายามจะลุกแต่เรี่ยวแรงหายไปไหนหมดไม่รู้ผมลุกไม่ขึ้นผมจะทำยังไงดีล่ะ
Lesson 4
( Show Part )
“มึงอย่ามาสำออยให้มาก รีบๆลุกแล้วออกไปจากห้องกูสักที” ผมด่ามันครับทำเป็นหน้ามืดหวังจะให้กูช่วยมึงหรอ ฝันกลางวันแล้วมึง
“ผะ...ผมลุกไม่ไหว” มันก้มหน้าลงกับพื้น
“มึงลุกไม่ไหวใช่ไหม ได้กูจะช่วยมึงเอง” พูดจบผมก็เดินตรงไปหามัน ยกมันพาดบ่าแล้วเดินมาถึงประตู
ผมเหวี่ยงมันลงกับพื้น
“อั๊ก...” เสียงมันเล็ดรอดออกมานิดหน่อย คงสะเทือนจากแรงกระแทก
“สำออยอยู่ตรงนี้ไปนะมึง” พูดจบ ผมก็ปิดประตูห้อง ผมก็มานอนเล่นไปได้สักครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“เออ ว่าไงไอ้วิน” ผมกรอกเสียงไปตามสาย
“วันนี้มีปาร์ตี้บ้านกูมาเปล่า”
“ไอ้-เอี้ย- อีกแล้วเหรอวะ มึงไม่เบื่อกันมั่งหรือไง” ผมบ่นมัน
“มึงจะมามั้ยล่ะ”
“ไป” ผมตอบแทบไม่ต้องคิด
“เออ รีบมาล่ะ นี่มากันครบแล้ว” มันสั่งผม
“เออ เดี๋ยวกูไปเดี๋ยวนี้แหละ แค่นี้นะ” ผมวางสายหยิบกุญแจรถ กระเป๋าตังแล้วออกจากห้อง แต่เมื่อออกมาหน้าห้องก็เจอกับร่างของใครอีกคน นอนอยู่ไม่ห่างจากจุดที่ผมเหวี่ยงเท่าไรนัก
“มึงยังไม่เลิกสำออยอีกเหรอ” ผมถามมัน
“…”
“มึงเลิกสำออยได้ละ ไม่มีใครเค้าช่วยมึงหรอกนะ”
“…” ผมว่าชักแปลกๆแล้ว ผมลองยื่นมือไปจับตัวมัน
“เฮ้ย ไอ้-เอี้ย- มึงแดกกองไฟเข้าไปเหรอวะ” ตัวแม่งโคตรร้อนครับ ผมพลิกตัวมันหันมาหน้านี่แดงเถือกเลยครับ
“เฮ้ย” ผมส่งเสียงเรียก
“…”
“เฮ้ย ไอ้คิม” ผมเรียกมันอีกที
“…” เงียบเหมือนเดิม
“เฮ้อ สัดเอ้ย ซวยกูอีก” ผมอุ้มมันขึ้นเพื่อเอามันเข้าห้อง ตัวมันเบามากครับ ผมอุ้มสบายเลย ผมวางมันไว้บนเตียงแล้วก็หายามาวางไว้แล้วออกจากบ้านไป ผมถึงบ้านไอ้วินก็ประมาณหกโมงเย็น พวกมันก็กินกันแล้ว
ล่ะครับ ผมไปแปปเดียวก็เริ่มรู้สึกกึ่มๆแล้ว
( Kim Part )
ผมเริ่มรู้สึกตัวก็ลืมตาที่ค่อนข้างหนักเพราะพิษไข้ แต่เอ๊ะ ผมหลับอยู่หน้าห้องไม่ใช่หรอ แล้วผมเข้ามาอยู่ในห้องได้ยังไง ผมมองไปรอบๆห้องก็มืดสนิท ผมพยุงตัวเองลุกขึ้น ไปเปิดไฟรอบๆบ้าน แล้วก็ลงไปหาข้าวกินด้วยเพราะตอนนี้รู้สึกหิวนิดหน่อย ผมทำข้าวต้มปลากิน แต่กินได้นิดเดียวก็อิ่ม ผมขึ้นมานอนที่ห้อง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นึกขึ้นได้ว่าเป็นไข้เลยจะลุกไปหายากิน แต่ตาผมเหลือบไปที่หัวเตียงก็เห็นพาราวางอยู่แผงนึง
“เราเอามาตอนไหนวะ” ผมสงสัยเพราะไม่แน่ใจว่าถือยามาด้วยหรือเปล่า
“อุ๊ ชักเพ้อใหญ่ละ” ผมนอนลงและหลับไปในที่สุด
มารู้สึกตัวอีกทีก็หกโมงเช้าแล้ว ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัว และเดินลงไปทำอาหารเช้า เช้านี้ผมทำข้าวต้ม
และอาหารเช้าแบบฝรั่งเผื่อคุณโชว์
“มึงหายแล้วเหรอ” ผมหันไปตามเสียงก็พบคุณโชว์ยืนอยู่ตรงประตูสงสัยพึ่งกลับ
“ครับ คุณโชว์กินข้าวเช้าเลยไหมครับ” ผมถาม
“ไม่อ่ะ กูจะนอน ไปละ” พูดจบคุณโชว์ก็เดินออกไป สงสัยจะยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน
ผมก็ทำงานบ้านไปตามปกติตอนนี้ชินครับ ตอนแรกก็เหนื่อยๆอยู่หรอก แต่ตอนนี้สบายมากผมทำเสร็จก็ประมาณเกือบบ่ายสามแล้ว ก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วมานั่งอยู่ที่ห้องรับแขกดูทีวีไปเรื่อยเปื่อย ผมมองดูนาฬิกาอีกทีก็จะห้าโมงเย็น แล้วคงต้องทำอาหารเย็นแล้ว แต่ขณะที่ผมกำลังไปห้องครัวก็เจอคุณโชว์ซะก่อน
“คุณโชว์ จะอยู่ทานข้าวเย็นไหมครับ”
“ไม่อยู่ กูจะไปข้างนอก”
“ครับ” ผมพูดจบก็รีบเดินเข้าห้องครัวครับ ไม่งั้นเดี๋ยวเจ็บตัวอีก
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องแล้วครับ หลังจากกินข้าวเสร็จ นี่ก็จะสองทุ่มแล้ว ผมกินยาแล้วก็นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วอีกสองวัน ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยๆจนเผลอหลับไป
และแล้ววันนี้ก็มาถึง เป็นวันที่มหาลัยที่ผมพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่เปิดวันแรก ผมเดินไปพบกับผู้อำนวยการก่อนตามที่น้ามลสั่งไว้ ผมก็ถามทางคนนั้นคนนี้มาเรื่อยจนถึงหน้าห้องผู้อำนวยการแล้ว
“ก๊อก ๆ ๆ” ผมเคาะประตูห้อง
“เชิญค่ะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนออกมา ผมจึงเปิดประตูเข้าไปก็พบกับผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันกับน้ามลแหละครับ
“เอ่อ คือผม ชื่อ นาย คิมภิรันทร์  สว่างชัย  คือผมมาตามที่คุณนาย พรพิมล บอกให้มาพบกับผู้อำนวยการก่อนน่ะครับ”
“อ๋อ หลานยัยมลนี่เอง หน้าตาน่ารักดีนี่” ผมก็เขินๆ อยู่ๆก็โดนชมน่ารัก อิอิ
“นี่ ตารางเรียนและห้องเรียนของเธอนะ มีปัญหาอะไรก็มาบอกฉันละกัน” เธอยื่นแผ่นกระดาษเป็นตารางเวลาเรียนมาให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมพูดด้วยความสุภาพ
“แต่ฉันว่าตอนนี้เธอน่าจะรีบไปหอประชุมได้แล้วนะ วันนี้วันแรกเป็นการปฐมนิเทศ ระวังจะโดนแกล้งตั้งแต่วันแรกล่ะ” ผู้อำนวยการพูดจบก็ยิ้มๆ แต่ผมนี่สิแทบจะบินออกจากห้องเพื่อรีบไปหอประชุม ผมวิ่งๆมาอยู่ดีๆก็ชนเข้ากับอะไรสักอย่าง ผมล้มหงายหลังเลยครับเมื่อเงยหน้าไปมองคู่กรณีอีกคนตัวเล็กๆขาวๆน่ารักดีแฮะ ส่วนอีกคนสูงผิวออกคล้ำๆแต่หล่อมากๆ
“เฟียร์ เป็นอะไรมั้ย” คนตัวสูงถามคนตัวเล็ก
“ไม่เป็นไรพี่วิน” คนตัวเล็กตอบแล้วหันมามองหน้าผม ผมเลยเริ่มหวั่นๆใจ
“ขอโทษครับ พอดีผมรีบไปหน่อย” ผมพูดพร้อมก้มหัวให้
“มึงมีตาหรือเปล่าวะ วิ่งมาไม่ได้ดูทางหรือไง” คนตัวสูงตวาดใส่ผมซึ่งนั่น ทำให้ผมกลัว
“ผมขอโทษจริงๆครับไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” ผมก้มหัวไปหลายรอบเพราะกลัวมีเรื่อง
“พี่วินพอและ ก็แค่อุบัติเหตุจะอะไรนักหนา” คนตัวเล็กหันไปว่าคนตัวใหญ่นิดนึงแล้วหันกลับมาทางผม
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม” เค้าถามผม
“ครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แต่เมื่อหันไปเห็นสายตาของอีกคนนึงก็ต้องหลบ คนตัวใหญ่มองผมตาเขียวปั้ด
“ไม่เป็นไร ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ เรียนคณะอะไรไม่คุ้นหน้าเลย”
“ผมชื่อ คิม ครับ เรียนคณะบัญชีปี 2 ครับ” ผมตอบ
“ปี 2 แล้วเหรอไม่คุ้นหน้าเลย เราเฟียร์คณะคหกรรม ส่วนนี่ชื่อพี่วิน คณะบริหาร”
“ครับ” ผมก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“ตอนนี้ผมขอตัวก่อนล่ะกันนะครับ กำลังรีบ” ผมวิ่งปรี่เลยครับผมทนสายตาของใครอีกคนไม่ไหวจริงๆ สายตาที่เหมือนจะกระชากหัวผมหลุดไปได้ดื้อๆ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

acolyte

มาติดตามตอน2-3ครับ

imanaji

ขอบคุณครับผม

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบ

ddevan

ขอบคุณครับผม

harain15

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

มาอีกแล้วแนวนี้ ชอบแฮะ ขอบคุนคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

mr.narin

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

kiwwy

ขอบคุณากๆค่ะ  สู้นะพี่คิม หนูเอาใจช่วย{:4_112:}

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ