หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 11 - 12 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เดี๋ยวมึงจะได้หลุดก่อนตอนนี้เพราะ`สวย`กูเนี่ยแหละไปเถอะใกล้ได้เวลาหนังฉายแล้ว” ผมก็เดินกลับมาที่โรงหนังแต่แอบคิดถึงใครอีกคนว่าตอนนี้จะตื่นหรือยัง
Lesson 11
( Kin Part )
ผมลืมตาขึ้นรู้สึกปวดหัวมากถึงมากที่สุด เบลอมากเลย สงสันจะโดนพิษไข้เล่นงานซะแล้ว ถ้าผมตื่นคงจะไม่ไหวแน่ๆ คิดได้อย่างนั้นผมก็หลับต่อดีกว่าเผื่อตื่นขึ้นมาอะไรๆ มันก็คงจะดีขึ้นมาบ้าง
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวคุยกันในห้องดังสนั่นหวั่นไหว และพอผมลืมตาขึ้นก็เห็นทุกคนอยู่ในห้องผม ก็ไม่เข้าใจว่าเข้ากันมาทำไมเกือบสิบคน แต่ก็นะ ห้องมันใหญ่อ่ะ สิบคนในห้องนี้ดูน้อยเลย
“คิมตื่นแล้วเหรอ” เฟียร์เป็นคนเปิดบทสนทนาครับ
“…” ผมกำลังงัวเงียอยู่สมองเลยประมวลผลช้า เลยไม่ได้ตอบอะไรไป
“ไหวปะเนี่ย” เฟียร์พูดพร้อมกับเอามือมาแตะหน้าผากผม
“เย้ย ตัวยังร้อนอยู่เลย”
“อือๆ ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หาย” ผมบอกแล้วจะนอนต่อเพราะยังมึนๆอยู่เลย
“พี่วินเดี๋ยวเฟียร์จะมานอนเป็นเพื่อนคิมนะ” ผมได้ยินเฟียร์พูดก็เด้งตัวเองมานั่งหลังตรงแด่วเลยครับ
“เอ่อ  ไม่ต้องหรอกเฟียร์อย่ามาเลย เราอยู่ได้” ผมบอกอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้เค้ามีปัญหากัน
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหมพี่วิน” เฟียร์หันไปพูดกับพี่วิน
“อื้ม เดี๋ยวเฟียร์มานอนกับคิมนั้นแหละแล้วเดี๋ยวพี่มานอนกับไอ้โชว์” ไหงมาแปลกจังวะ ถ้าปกติต้องโวยวายสิ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่วิน ผมดูแลตัวเองได้ เฟียร์กลับไปนอนบ้านนั้นแหละจะได้ไม่ต้องลำบาก” ผมบอกด้วยความเกรงใจ
“คิมถ้าเราจะทำอะไรให้ห้ามปฏิเสธเรา” เฟียร์พูด
“เอ่อ...เราเกรงใจน่ะ” ผมตอบเฟียร์ด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“เกรงจงเกรงใจอะไรล่ะ คิมไม่สบายนะ ต้องมีคนดูแลสิ”
“อ่าๆ งั้นเราขอนอนก่อนละกันนะ” พูดจบผมก็ทิ้งตัวดิ่งหัวลงหมอนทันทีเพราะมันเริ่มมึนมากกว่าเดิมแล้ว
( Show Part )
ตอนนี้เราทุกคนยืนมองคนป่วยที่พึ่งหลับไปเมื่อกี้นี่ ดูเฟียร์จะห่วงใยไอ้คิมซะเหลือเกิน ส่วนไอ้วินแม่งก็ไม่เห็นโวยวายเหมือนเคย ผมสงสัยจึงลากไอ้วินออกมาจากห้องแล้วถามมันตรงๆไปเลย
“ทำไม มึงยอมให้เฟียร์มานอนกับมันวะ”
“มันไหนวะ” มันถามผม
“ก็ไอ้คิมไง ทำไมมึงให้เฟียร์มานอนกับคิม” ผมถามมันด้วยความสงสัย
“ทำไมวะ กูก็มาด้วยไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ก็ปกติมึงไม่เคยยอมให้เฟียร์ไปนอนไหนถ้าไม่จำเป็นนี่หว่า”
“ก็กูบอกว่ากูก็มาด้วยไง ทำไมมึงหวงเมียมึงเหรอ” มันพูดแล้วล้อเลียนผม
“ไอ้สัด เมียพ่อมึงอ่ะดิ” ผมด่ามัน
“เปล่าๆ เมียมึงนั้นแหละ ไม่ใช่เมียพ่อกู ฮ่าๆ” มันพูดจบแล้วก็ขำ
“กวน`สวย`ละมึง”
“โถๆ แค่นี้ต้องอารมณ์เสีย ไปๆ ไปดูแลเมียมึงได้แล้ว สงสัยจะโดนมึงจัดหนักไข้แดกเลยว่ะ” มันพูดและวิ่งทันที เพราะผมไล่เตะมันครับ โทษฐานกวนตีนผม
“โอ้ย วิ่งเล่นอะไรกันปัญญาอ่อนเหรอ เห็นหัวคนป่วยบ้างไหมเนี่ย” ส้มด่ากราดพวกผมเลยครับพี่วิ่งกันเข้ามาในห้องแล้วเสียงดัง
“ปัญญาไม่อ่อนหรอก แต่ไม่มีปัญญาคิดครับ พี่ส้ม” เฟียร์พูดเสริมได้เจ็บกระดองใจมาก
“ที่ไม่มีปัญญาคิดก็เพราะพี่เอาปัญญาที่มีไปคิดถึงเฟียร์หมดแย้ว จุ๊บ” เอี๊ยะ มันหวานกันต่อหน้าต่อตาผมเลยแถมจุ๊บปากด้วย
“บ้า” เฟียร์เอ้ย ปากด่าแต่ตัวนี่ม้วนเชียวนะ หน้าแดงอีกต่างหาก
“โอ้ย ไอ้-เอี้ย-วินเกรงใจพวกกูบ้าง ชิบหายนี่เดี๋ยวมดขึ้นห้องคิมหมด” ส้มแม่งก็บ่นอะไรนักหนาไม่รู้
“เออ เดี๋ยวกูไปต่อห้องข้างๆก็ได้  ไอ้โชว์เปิดห้องรับรองแขกดิ” ไอ้วินพูดไม่อายปากมันเล้ย
“เพี๊ยะ .....ทะลึ่ง เดี๋ยวเฟียร์ไปทำข้าวต้มไว้ให้คิมก่อน วันนี้จะกินอะไรกันตอนเย็นอ่ะ” เฟียร์ตีแขนไอ้วินไปทีนึง แล้วหันมาถามพวกผม
“หมูกระทะ...พี่อยากกินหมูกระทะ” ไอ้วินตอบ
“ไม่เอาๆ กูอยากกินบาร์บีคิว” ไอ้เกียร์พูดแย้งขึ้น
“พอๆ ไม่ต้องเถียงกัน กูอยากกินเมี่ยงปลาทู” ไอ้ฟ้าครับ
“หมูกระทะ”
“บาร์บีคิว”
“เมี่ยงปลาทู” มันจะแย่งกันพูดเพื่อ?
“โอ้ย หยุด สรุปเย็นนี้เราจะกินมาม่าผัดขี้เมาจบ!” เฟียร์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปเลย ไอ้ส้มกับไอ้แป้งยืนขำเลยครับเพราะไม่มีใครได้กินของที่อยากกินกันสักคน
“เฮ้อ อดแดกเลยว่ะ” ไอ้วินบ่นครับ
“เดี๋ยวมึงค่อยแดกก็ได้” ผมบอกมันแล้วยิ้มส่งสายตาให้ หึหึ เดี๋ยวมันก็ต้องไปกินเฟียร์นอกรอบแน่นอนผมฟันธงเลย
“โถมาแซวกู อย่างน้อยกูก็ไม่ใช่สมภารกินไก่วัดเว้ย” มันพูดแล้วยิ้มเยาะเย้ยอย่างมีเลศนัยใส่ผม
“ไอ้สัด!” ผมสบถคำด่าใส่มันพร้อมยกเท้าไปประเคนมันอีกที
“โอ้ย ไอ้สัดมึงอย่าให้กูพูดนะ” ไอ้วินขู่ผมครับ
“มึงตาย!” ผมวิ่งไล่กับไอ้วินมันก็วิ่งวนในห้องแล้วก็ออกจากห้องไป ถ้ามันพูดอะไรออกไปล่ะก็คงไม่ดีกับตัวผมเองแน่ๆ
( Kim Part )
ผมลืมตาขึ้นไปรอบๆห้องก็ไม่มีใครอยู่แล้ว สงสัยไปอยู่ข้างล่างกัน ตอนนี้หายมึนหัวแล้วแต่แทนที่ด้วยอาการหิวครับ เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องผมเลย ผมลุกแล้วเดินลงมาข้างล่าง แต่ท่าทางผมจะเหม่อลอยหรือสติหลุดยังไงไม่ทราบ ผมก้าวบันไดพลาดแล้วไถลตกลงมาถึงข้างล่าง
“อ๊ะ...เย้ย!” ผมร้องเสียงดังลั่นเมื่อตัวเองกำลังตกลงมา
“ฟึ่บ” ผมหลับตาปี๋แต่เอ๊ะ ทำไมไม่ค่อยเจ็บเลยหว่าแถมนิ่มๆอีกต่างหาก พอผมลืมตาขึ้นก็ตกใจซะยิ่งกว่าตกบันไดอีก
“เง้อ คุณโชว์  ขะ...ขอโทษครับ” ผมรีบยันตัวเองให้ลุกออกจากตัวคุณโชว์ เพราะเกรงว่าคุณโชว์จะได้ด่าผมอีกแน่นอน
“…” เงียบไม่ด่าด้วยวุ้ย วันนี้เค้าปล่อยผีกันเหรอ ผีถึงเข้าคนรอบตัวผมเยอะเหลือเกิน
“เอ่อ...คุณโชว์เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ” ผมถามอีกที
“กูไม่เป็นไรมึงอ่ะเดินหัดใช้ตาดูทางซะบ้างนะ” ว่าแล้วผมโดนด่าจนได้สิน่า
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมก้มหน้าแล้วพูดกับคุณโชว์เพราะรู้สึกตัวเองเป็นคนผิดซะงั้นทั้งๆที่ผม
ไม่ผิด!
“โอะ น่ารำคาญไป ไปแดกข้าวในครัวนู้น” คุณโชว์พูดจบผมก็เดินเข้าห้องครัวทันทีขืนโอ้เอ้โดนด่าอีกแน่ๆ
Lesson 12
( Show Part )
เฮ้อ เหตุการณ์เมื่อครู่ทำผมใจหายวาบ ก็ไอ้คนป่วยมันไม่เจียมสังขานเดินลงบันไดมาได้คนเดียว ดีนะที่ผมอยู่แถวนั้นมันเลยตกลงมาอยู่บนตัวผม ตัวมันเบาจริงๆไม่รู้สึกหนักเลยแต่นั้นแหละที่ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
สติเกือบจะหลุด เมื่อเห็นใบหน้าของอีกคนตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองทับอยู่เป็นผม ผมเลยไล่ไปกินข้าวในครัวซะเลย เพราะผมทำตัวไม่ถูกแล้ว เมื่อมันเดินไปในครัวผมก็เดินตามไปเหมือนกัน
“คิม เมื่อกี้ใครร้องอ่ะ เสียงดังเชียว” เฟียร์ถามคิม ผมเดินไปนั่งที่ของตัวเองซึ่งตอนนี้อาหารถูกวางเรียงรายไว้หมดแล้ว
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกเราตกใจนิดหน่อยนะ”
“ตกใจอะไรเหรอเล่าให้เราฟังหน่อยสิ คิมเจอผีหลอกเหรอ” เฟียร์ถามอย่างตื่นเต้น
“เพ้อเจ้อน่าเฟียร์ บ้านไอ้โชว์จะมีผีอยู่ได้ไง” ไอ้วินหันไปบอกเฟียร์
“ทำไมมันจะมีไม่ได้ ก็ตอนนี้ผีรอกินข้าวอยู่ตั้ง 2 ตน” เวร กูโดนใช่ไหมเนี่ย
“พูดแบบนี้ เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ได้นอน” ไอ้วินพูดแล้วทำตากลุ้มกริ่มใส่เฟียร์
“ทำไมจะไม่ได้นอน บอกแล้วไงคืนนี้นอนกับคิม” เฟียร์พูดแล้วตักข้าวให้ทุกคน
“นี่เฟียร์ไปนั่งเถอะเดี๋ยวเราทำเองนะ” ไอ้คิมพูดแทรกขึ้นแล้วแย่งทับพีกับหม้อข้าวไปจากมือเฟียร์
“เฮ้ยๆ เจียมตัวซะบ้าง สำนึกหน่อยว่าตัวเองป่วย ไปนั่งเลย”
“แต่ว่า...” มันยังพูดไม่ทันจบเฟียร์ก็ดันหลังให้คิมมานั่งข้างผม เอ่อ...ทำไมต้องข้างกูด้วยเนี่ย
“นั่งข้างเรานะ เดี๋ยวตักข้าวเสร็จจะมานั่งนี่” เฟียร์ชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆที่เหลืออยู่ตัวเดียว
“อ้าวเฟียร์ ไม่นั่งข้างพี่ล่ะ” ไอ้วินตะโกนถามเสียงดังลั่น
“ไม่!” เฟียร์ก็ตอบไม่น้อยหน้า สงสัยจะมีงอนคืนนี้
ตลอดเวลาการกินข้าวผมเป็นอะไรไม่รู้ วันนี้รู้สึกตัวเองแปลกๆ ผมจะต้องหันไปมองคนข้างๆตลอดเวลา
มองแล้วก็เพลินดีเหมือนกันแฮะ
“อิ่มแล้วเหรอคิม” เฟียร์ถามขึ้นเมื่อคิมวางช้อน
“อื้ม อิ่มแล้วล่ะ” คิมตอบเฟียร์
“เฮ้ย อะไรอ่ะยังยุบไม่ถึงครึ่งชามเลย ไม่อร่อยเหรอ”
“ไม่ๆ เปล่าๆ อร่อยมาก แต่เราอิ่มแล้วจริงๆ”
“กินเยอะๆหน่อย กินน้อยแบบนี้ตัวถึงได้เล็กแบบนี้ไง” -0- น้องเฟียร์ครับ น้องไม่ได้ดูตัวเองสักนิดเลยจริงๆหรอว่าตัวเองตัวเล็กกว่าคิมอีก แต่นิดเดียวมันสองคนตัวเกือบเท่ากันนั้นแหละแต่ไอ้คิมสูงกว่านิดหน่อย
“เฟียร์จ้า ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลยนะที่รัก” ไอ้วินหันมาพูดกับเฟียร์
“ใครที่รักพี่ คิดเองเออเอง”
“ไม่เป็นที่รักพี่แล้วเป็นที่รักใครล่ะครับผม”
“เฟียร์ที่รักคิมไง เนอะคิมเนอะ เฟียร์มีแฟนใหม่แย้ว” เฟียร์แล้วหันมาแกล้ง ออเซาะ กับคิม
“ตึ้ง!” ผมหันไปตามเสียงที่เหมือนมีคนลุกเร็วๆแล้วโต๊ะมันกระแทก
“อิ่มแล้ว” ไอ้วินพูดแล้วเดินออกไป บอกได้เลยว่าหน้าตามันบอกบุญไม่รับเลยด้วยสิ
“เอ้ย อะไรเล่าเฟียร์ล้อเล่น พี่วิน! รีบไปไหนเล่า” เฟียร์วิ่งตามไอ้วินไป ซึ่งตอนนี้ทุกคนก็หัวเราะเพราะรู้กันดีว่าเป็นแผนของไอ้วิน พอเฟียร์ทำท่าจะง้อไอ้วินก็จะจับกินโถ่ใครๆเค้าก็ดูออกเว้ย
“เอ่อ ผมขอตัวนะครับทุกคน” ผมหันไปมองหน้าไอ้คิมแล้วมองไปที่ชามข้าวต้มมัน
“นั่งลงเดี๋ยวนี้!” คิมตาลีตาเหลือกรีบนั่งแทบไม่ทัน
“...” มันไม่พูดอะไรนั่งก้มหน้าอย่างเดียว
“กินเข้าไปให้หมดในชามน่ะ” ผมสั่งมัน
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“…” ผมหันไปจ้องหน้ามัน มันก็จับช้อนแทบไม่ทันอีกนั้นแหละครับ ผมแอบยิ้มกับความซื่อของมันผมสั่งให้ทำอะไรก็ทำ หึหึ
พอกินข้าวเสร็จผมก็ไล่ให้ไอ้คิมขึ้นไปนอนบนห้องส่วนพวกผมก็นั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก เล่นไพ่กัน เล่นเกมกันไปตามภาษาพวกผม จนถึงประมาณเกือบห้าทุ่มพวกเพื่อนผมก็กลับกันยกเว้น เฟียร์ กับ ไอ้วิน
“ไปขึ้นนอนกันเถอะ” ผมบอกมันสองคน
“ไอ้โชว์กูนอนกับมึงนะ” ไอ้วินพูดหน้าบึ้ง ผมรู้ว่ามันประชดเฟียร์
“ทำไมไม่มานอนกับเฟียร์ล่ะ” เฟียร์ถามขึ้น
“ก็ดูแลแฟนใหม่ไปสิ” ไอ้วินประชด
“…” เฟียร์เงียบแล้วไม่พูดอะไรอีกเลย
“กูขึ้นห้องก่อนนะ” ไอ้วินพูดกับผม ผมก็พยักหน้าบอกว่ารับรู้ แล้วมันก็เดินขึ้นห้องไป เฟียร์ก็เดินตามมันไปท่าทางคืนนี้ไม่รอดแน่ๆ ผมไล่เช็คความเรียบร้อยของบ้านปิดประตู ปิดไฟแล้วขึ้นมาที่ห้องซึ่งตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องแต่ลูกบิดล็อค สงสัยง้อกันอยู่ผมคิดแล้วก็ยิ้มแล้วลองเอาหูแนบประตู
“อื้อ...เอ๊าะ” ผมก็ได้ยินเสียงเล็ดรอดออกมา น่าจะเป็นเสียงเฟียร์เพราะว่าเสียงมันใสๆไม่ได้เสียงหนาแบบไอ้วิน
“ซี้ด อ๊า” คราวนี้เสียงไอ้วินแน่นอนเสียงมันทุ้มๆใหญ่ๆ ผมยืนฟังแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวว่าแต่กูเป็นโรคจิตหรือเปล่าวะมายืนฟังเสียงคนอื่นทำกิจกรรมยามดึกกัน
“โว้ย เสียงดังเว้ย เกรงใจกันบ้างเบาๆดิ” ผมแกล้งตะโกนเข้าไปในห้อง เสียงในห้องเงียบลงแล้วมีเสียงตะโกนกลับมา
“แล้วใครใช้ให้มึงมายืนฟัง ถ้ามึงอยากก็ไปอีกห้องนู้น เมียมึงนอนอยู่ห้องนู้น”
“ตุ้บ ๆ  ไอ้สัด!มึงเปิดประตูเลยนะไอ้-เอี้ย-” ผมตะโกนด่ามันแต่ทำไมไม่รู้ ผมไม่รู้สึกโกรธที่มันพูดแบบนี้
“มึงไปไกลๆเลยกูยังไม่เสร็จ ไปไหนก็ไปชิ้วๆ”
“เออ ไอ้สัด ระวังเฟียร์ไข้แดกนะเว้ย” ผมล้อมันเพราะรู้ดีว่าไอ้นี่ไม่เคยทำรอบเดียว
“ไม่แดกหรอก กูฝึกให้จนชินแล้ว” มันตะโกนตอบผมและผมแอบได้ยินเสียงคนโดนตีเนื้ออย่างแรง ท่าทางจะเจ็บนะไอ้วิน ผมเดินมาอีกห้องนึงซึ่งเป็นห้องของคนป่วย เอาไงดีเสื้อผ้าก็อยู่ห้องนู้น จะอาบน้ำยังไง ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก็เจอชุดคลุมสีขาวเลยหยิบมาแล้วไปอาบน้ำทันที พอออกจากห้องน้ำผมมองนาฬิกาตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้ว ผมมองไปที่เตียงก็เจอคนป่วยนอนหายใจอย่างแรงแล้วท่าทางเพ้อๆ
“แฮ่กๆ แม่ แม่ แม่” อะไรมันเพ้อถึงแม่มันเหรอ ผมนั่งมองอาการคนตรงหน้า ผมรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวไม่อยากให้อีกคนเป็นแบบนี้เลย
“คิม เป็นอะไร คิม” ผมถามอีกคนเบาๆ
“หนะ...หนาว” ผมมองคิมที่นอนตัวสั่นๆผมจึงดึงอีกคนเข้ามากอดทันที คิมมันคงไม่รู้ตัวมันเอาหน้าซบอกผมทันทีตอนนี้ผมใจเต้นแรงมาก ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันวะผมนอนมองหน้าคิมอย่างไม่มีเบื่อยิ่งมอง
ยิ่งเพลิน
“ฟอด” ผมแอบหอมแก้มมัน แล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวแล้วก็มองอยู่อย่างนั้นนานมากจนเผลอหลับไปตอนไหน

ก็ไม่รู้

acolyte

มาติดตามต่อครับ

imanaji

ขอบคุณครับผม

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ

harain15

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

อุตส่าไม่กินเหล้าก็เสร็จอยู่ดี น่าสงสารเนอะ ขอบคุนคับ

peemakung

ขอบคุณมากครับ

mr.narin

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ{:4_112:}

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ