บทนำ
ซุ่บๆ ~!
ท่ามกลางดึกคืนที่พระจันทร์เต็มดวง ส่องแสงสว่างราดลงมาทั่วผืนป่าสนรกชัฏ แถบเทือกเขาพีราแอลป์ เทือกเขาแห่งความตาย เพียงเพราะว่าผู้ใดที่ผ่านมาที่นี่ย่อมต้องผ่านผจญภยันตรายมากมาย จนแทบจะไม่มีใครที่สามารถรอดชีวิตไปได้ หากใช้หูของท่านฟังให้ดี จะรู้ว่ายังคงมีเสียงฝีเท้าเหยียบย่ำมาในพงหญ้าแห้ง
“เอ๊ะ เสียงอะไรกันนะ” หนุ่มน้อยอันมีผมสีน้ำตาลเข้มแบบช็อกโกแลตฮอทฟัจด์ ดวงตาสีฟ้าประกายขาว ปากสีซีดชานั้นบ่งว่าไม่มีอาหารอันโชอารสตกถึงท้องมาเป็นเวลานาน ซึ่งเป็นผู้โชคร้ายที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาไกลมากเอ่ยขึ้นก่อนเสียงบางอย่างจะทำให้เขาแทบจะชะงักลมหายใจ
“กรรซ์”
“หมาจิ้งจอก!”
“แฮ่ ~” สุนัขจิ้งจอกสายพันธุ์แปลกตา ขนตั้งชันราวกับพร้อมที่จะขย้ำคนข้างหน้าได้ทั้งคน ยังคงคำรามเขย่าขวัญหนุ่มน้อยได้เป็นอย่างดี
“อย่าๆ อย่าเข้ามานะ อย่าแม้แต่จะคิด”
“ซุ่บ” สุนัขจิ้งจอกหนุ่มยังคงก้าวเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
“ก็บอกว่าอย่ายังไงเล่า ฮือๆ”
“แซ่บๆ”
“ไม่เอา ไม่อ๊าวววววววว”
“กรรซ์ ~”
งับ !
การงับเข้าที่ต้นคอมนุษย์ของสุนัขจิ้งจอก คือการข่มขวัญเบื้องต้นว่า บัดนี้ ได้ล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตของมันแล้ว แล้วยังรวมไปถึงการถ่ายทอดสายเลือดปีศาจของสุนัขจิ้งจอกบางชนิดอีกด้วย แต่สำหรับตัวนี้มันคงไม่ใช่แบบนั้น
“อ๊ากกก ใครก็ได้ช่วยด้วย หมากัดผ้มมมม” ชายหนุ่มผู้โชคร้าย ตะโกนสุดเสียงเพียงหวังว่าจะมีคนได้ยินเสียงเขาแล้วเข้ามาช่วยเหลือบ้าง ในขณะที่กล้ามเนื้อของเขาเริ่มรู้สึกอ่อนล้า เหมือนกับโดนอำนาจมืดบางอย่างทำให้หมดแรง นัยน์ตาแทบจะหยุดฉายแวว ค่อยๆปิดลงช้าๆ เห็นเพียงรางๆว่า มีคนมาช่วยเขาแล้ว
เงามืดวูบไหวไม่ไกลนักจากจุดเกิดเหตุ ร่างที่ขนานกับพื้นโลก ค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เป็นร่างชายหนุ่มรูปงาม ผู้มีนัยน์ตาสีเงินแหลมคมที่อาจสะกดใครต่อใครได้ ใบหน้าได้รูปรับกับผมสีขาวทรงชี้โด่ชี้เด่ตั้งขึ้นอย่างไม่เป็นระเบียบ จมูกเป็นสันคมขึ้นมาราวกับพระเจ้าตั้งใจปั้นมาด้วยความสามารถทั้งหมดที่มี และริมฝีปากสีชาจืดก็ขยับออกมาน้อยๆแต่ไร้เสียง
“ให้ทำยังไงครับ”ชายหนุ่มอีกคนที่ตามมาเอ่ยถาม
“จัดการอุ้มไป”
“ครับ”
บัดนี้ ร่างของหนุ่มน้อย ถูกอุ้มขึ้นจากพื้นด้วยแขนข้างหนึ่งของชายหนุ่ม ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้จนชัดเจนพอที่จะจับรายละเอียดได้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกสายตาของเจ้าของร่างที่เขาอุ้มจ้อง ก็เบนนัยน์ตาสีน้ำเงินหนีไปทางอื่น ทำให้แสงจันทร์ส่องสว่างมาที่ใบหน้าของเขาได้แทบจะทั้งหมด จมูกที่ช่างรังสรรค์นั่น ริมฝีปากสีชมพูซีด คิ้วคมเข้มรูปเคียวอันประณีต และผมสีน้ำตาลโกโก้ที่ถูกจัดให้เรียบร้อยกว่าคนแรก เจ้าของร่างที่ถูกอุ้ม เอ่ยขึ้นมาเพียงเบาๆให้คนที่อุ้มพอได้ยิน
“ขะ ขอบคุณครับ ...ที่ช่วยผม”
“ไม่เป็นไร ไม่เต็มใจนักหรอก” เสียงที่ตอบกลับมานั้นกับเป็นของชายหนุ่มผมสีขาว ที่ตอบปัดๆอย่างไม่เต็มเสียง ก่อนที่หนุ่มน้อยจะหมดสติไป
ณ คฤหาสน์บนต้นปามปัส
“...”
“วางลง” เสียงอันเด็ดขาดของบรีลสั่งให้เดลนี่วางคุณชายน้อยของพวกเขาลงที่บนแท่นในคฤหาสน์บนต้นปามปัสที่พวกเขาใช้เป็นที่พักลี้ภัยชั่วคราว
“คุณบรีลครับ ทำไมถึงต้องทำแบบนี้กับนายน้อยด้วยล่ะครับ ทำไมพวกเราไม่บอกความจริงให้กับนายน้อยไปล่ะ”
“ไม่ได้ นายน้อยอาจจะยังไม่พร้อมที่จะฟังเรื่องนี้”
“แต่คุณก็ไม่ควรที่จะกระทำรุนแรงแบบนี้นะครับ”
“แล้วจะให้ทำแบบไหนล่ะ พวกเราตามหานายน้อยมานานหลายสัปดาห์แล้วนะ ฉันจะไม่รออะไรอีกแล้ว”
“แต่คุณก็รู้ว่านายน้อยเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมามากแล้ว ถ้าเรื่องที่คุณทำแบบนี้กับนายน้อยถึงหูของท่านฟิลลีนน์ล่ะก็...”
“หุบปากซะ ! ฉันรู้สึกผิดพอแล้ว และนี่มันก็เป็นหนทางเดียวที่เราจะได้ตัวนายน้อยกลับคืนมา”
“หึ ทั้งที่รู้ว่าพวกเราไม่มีทางจะได้นายน้อยกลับคืนมาแล้วอย่างนั้นน่ะหรือ”
“ใช่ ! แต่มันอาจจะยื้อเวลาออกไปอีกได้ ถ้าฉันทำให้นายน้อยเป็นปีศาจไปซะ...”
“คุณบรีล คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ คุณ...!”
ฉึก !
แล้วบรีลก็ลงมือกัดลงที่ต้นคอของนายน้อยของพวกเขา ปล่อยให้เลือดของปีศาจไหลเข้าสู่ร่างของนายน้อยอย่างหยุดไม่ได้
“ท่านฟิลลีนน์อภัยให้ข้าด้วย แต่ข้าจำเป็นต้องทำ เพื่อรักษานายน้อยไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“แล้วคุณจะเสียใจ!” เดลนี่กล่าวไว้ แล้วก็กระโจนกลายกลับร่างเดิม เป็นหมาป่าหนุ่มออกไปทางหน้าต่างคฤหาสน์
ติดตามด้วยนะคร้าบบบบบบบบบบบบบ ขอบพระคุณอย่างมาก >///< 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2013-7-23 22:43:27
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2013-7-24 00:56:47
โพสต์ 2017-3-30 02:54:22
โพสต์ 2017-10-22 21:09:03
