หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 47 - 48 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แก๊ก...กึก” อ้าวเปิดได้นะแต่ติดอะไรมันอ้าได้ไม่สุดผมชะเง้อมองก็รู้เลยครับ ลงกลอนโซ่ไว้นี่เองแต่ผมก็สอดส่องตาเข้าไปในห้องเห็นร่างของคนดื้อยังนอนอยู่บนเตียงครับผมก็ปิดประตูเหมือนเดิมแล้วเดินไปนอนห้องรับแขกแทนครับผมว่าน้องคงยังไม่พร้อมเจอหน้าผมล่ะมั้งครับ เฮ้อคืนนี้นอนไม่ได้กอดน้องมันทรมานมากรู้ไหมคอยดูนะถ้าหายโกรธเมื่อไหร่จะเอาให้ลืมไม่ลงเลย!
Lesson 47
( Show Part )
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่มันร้องลั่นสั่นประสาทผมอยู่ พอดูเบอร์ที่โทรมาก็เป็นเบอร์
ไอ้วินมันครับแม่งโทรมาทำไมแต่เช้าวะ เมื่อคืนคนยิ่งนอนดึกๆอยู่
“ฮัลโหล ไอ้สัด” คำทักทายยามเช้าครับ
“ไอ้-เอี้ย-มึงทักทายเพื่อนมึงอย่างนี้หรอวะ” ไอ้วินด่าเสียงเข้มเลยครับ
“ก็มึงแม่งไม่มีมารยาทโทรมาทำไมแต่เช้าวะ” ผมก็ด่ามันกลับครับ
“เช้าพ่อมึงดิ แหกดกาขึ้นมาดูดิ๊ ว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว” ผมเพ่งสายตาไปยังนาฬิกาที่ผนังห้องถึงได้รู้ว่าตอนนี้มันสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว แม่งกูนอนไปได้ยังไงวะ
“เออๆ ไอ้-เอี้ย-สายแล้วนี่หว่า”
“ไม่ได้สายธรรมดา บ้านกูเรียกโคตรสาย...หรือว่าเมื่อคืนกับคิม...จิ๊จ๊ะ จิ๊จ๊ะ” ไอ้วินทำเสียงกวน`สวย`ครับ ไอ้จัญไรเดี๋ยวพ่อโบกกะโหลกแตก
“จิ๊พ่อ จ๊ะแม่มึงอ่ะสิ กูนอนแยกกัน...คิมยังไม่คุยกับกูเลย”
“อ้าว รีบง้อเข้ามึงกูเอาใจช่วยแค่นี้แหละ...ตื้ด...ตื้ด” เออ แม่งดีเนอะคิดจะโทรก็โทรคิดจะวางก็วาง เพื่อนใคร
วะสัด!
ผมนั่งหาวต่ออีกสองทีก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำครับจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จแล้วก็เดินลงมาข้างล่างอย่างสบายอารมณ์ยังไงซะวันนี้น้องต้องหายโกรธผมแน่นอน เมื่อคืนผมอุตส่านอนคิดวิธีง้อทั้งคืน มันต้องโดนสักวิธีนึงล่ะหว้า ผมเดินลงมาถึงครัวก็เห็นป้าน้อยกำลังยืนทำอาหารเที่ยงอยู่
“ป้าน้อย คิมอยู่ไหนอ่ะครับ” ป้าแกก็หันมาแล้วก็ยิ้มให้ครับ
“เอ ตั้งแต่เช้าป้ายังไม่เห็นเลยนะ ป้าคิดว่าจะลงมาพร้อมคุณหนูซะอีก” ผมก็ทำหน้างงครับ ป่านนี้น้องยังไม่ตื่น...เหรอ  เป็นไปไม่ได้ ปกติน้องตื่นเช้าจะตายห่าจนบางครั้งผมสงสัยว่า เป็นมนุษย์หุ่นยนต์หรือเปล่านอนดึกก็ยังตื่นเช้าได้
“งั้นเดี๋ยวผมลองขึ้นไปดูบนห้องดีกว่าครับ” ผมกำลังจะเดินออกจากครัวแต่เสียงป้าน้อยก็ดังตามหลังผมมาครับ
“อย่าพึ่งค่ะคุณหนู” ผมหันกลับไปตามเสียง
“ทำไมเหรอครับ” ผมถามอย่างสงสัย
“ป้าว่าปล่อยหนูคิมไว้อย่างนั้นก่อนดีกว่านะคะ” ป้าน้อยบอกผม
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็แหม เมื่อวานเล่น.....ต่อหน้าคุณแม่ไปแบบนั้นเป็นป้าก็โกรธค่ะ” เออ ก็จริงแหะ
“ป้าแนะนำว่าให้ปล่อยไว้ก่อนดีกว่านะคะ แล้วตอนเย็นๆค่อยพาไปทานอาหารเย็นข้างนอก ป้ารับรองเสร็จชัวร์!” ประโยคหลังป้าน้อยกระซิบบอกผม แต่น้ำเสียงหนักแน่นและมั่นใจมาก ผมก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วก็ตกลงครับ ผมจึงนั่งกินข้าวคนเดียวจนอิ่มแล้วก็นั่งอ่านหนังสือ เดินเล่นในสวน หาอะไรทำสัพเพเหระไปทั่วครับจนเวลาล่วงเลยมาถึงเย็น ผมจะขึ้นไปหาน้องแล้วพาไปกินข้าวครับ
“ก๊อกๆ คิมครับเปิดประตูให้พี่หน่อยนะ”
“…”
“คิมครับ” ผมลองหมุนลูกบิดเลยรู้ว่ามันไม่ได้ล็อก
“…” น้องก็ยังเงียบ เฮ้ มันแปลกๆนะทั้งวันนี้ก็ไม่ได้ลงมาข้างล่างเลยจะเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยผมก็ถือวิสาสะ(ในบ้านตัวเอง) เปิดประตูเข้าไปในห้อง
“คิม” ผมส่งเสียงเรียกชื่อน้องออกไปแต่ห้องก็ไม่ได้เปิดไฟหรือเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรไว้เลย มองไปที่เตียงก็โล่งแถมยังเก็บเรียบร้อยอีกต่างหาก ผมลองเดินไปตรงห้องน้ำก็ไม่อยู่ครับแล้วหายไปไหนเนี่ย ผมเลยเดินลงมาข้างล่างอีกรอบนึง
“แม่เห็นคิมไหมครับ” ผมเห็นแม่นั่งอยู่ห้องโถงกลางบ้านน่าจะเห็นถ้าน้องลงมาแล้ว
“เอ๊ะ ตั้งแต่เช้าแม่ก็ไม่เห็นน้องเลยนะลูก” พอแม่บอกยิ่งเพิ่มความสงสัยให้ผมเข้าไปอีก...แล้วน้องไปไหน..............หรือว่า........พอคิดได้ผมก็วิ่งกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้งนึง ขอร้องล่ะอย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลยนะครับ พอวิ่งขึ้นมาถึงผมก็แทบจะวิ่งทะลุประตูห้องเข้ามาและผมก็เปิดประตูเสื้อผ้าอย่างแรงจนบานประตูแทบจะหลุดติดมือผมมาและภาพที่ผมเห็นก็คือความว่างเปล่า ผมชาวาบตั้งแต่เท้าจนขึ้นมาถึงหัว
“แม่!” ผมตะโกนอย่างดังพร้อมกับวิ่งลงไปข้างล่าง
“อะไรลูกโชว์ เป็นอะไร” แม่ถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ ก็แหงแหละผมตะโกนสะขนาดนั้น
“คิม...คิมหายไปแล้ว”
“อะไรนะ”
“คิมหนีไปแล้วแม่” ตอนนี้ทุกคนในบ้านมีสีหน้าตกใจไม่แพ้กันครับ
“นี่ไม่มีใครเห็นคิมบ้างเลยเหรอ” แม่ผมหันไปถามพวกป้าน้อยและคนรับใช้คนอื่น
“ไม่เลยค่ะ ตั้งแต่ป้าตื่นขึ้นมาตีสี่ป้าก็อยู่ข้างล่างตลอด ถ้ามีใครเข้าออกบ้านป้าต้องเห็นสิคะ”
“มันจะเป็นไปได้ยังไงคนหายไปทั้งคนนะ” ผมเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ ทำไมคิมไม่รอฟังผมก่อน ทำไมต้องหนีไปแบบนี้
“แม่ว่าไปดูกล้องวงจรปิดดีกว่านะ” พูดจบพวกเราก็แทบจะเหาะขึ้นไปบนห้องทำงานแม่ครับ นี่ผมก็ลืมคิดไปเลยว่าบ้านผมน่ะมีกล้องวงจรปิดติดอยู่รอบๆบ้าน ผมนี่แม่งกระต่ายตื่นตูมจริงๆเลย
“เที่ยงคืนก็ยังไม่มีอะไรนะคะ” ป้าน้อยพูด
“กอเร็วหน่อยเถอะแม่” ผมบอกแม่ แม่ก็เร่งตามคำบอกผมครับจนกระทั่ง
“เอ๊ะๆ นั่นๆ นี่ไงคะคุณคิม” ผมมองเวลา...เกือบจะตีหนึ่ง ถึงว่าไม่มีใครเห็นตัวน้องเลย
“ไปตอนนี้นี่เอง” เมื่อดูเสร็จผมก็เดินออกจากห้องไปโทรศัพท์หาไอ้เพื่อนรักผมทันที
“ฮัลโหลไอ้วิน”
(ว่าไงวะ)
“กูมีเรื่องให้ช่วยหน่อย”
(มีอะไรว่ามา)
“คิมหนีออกจากบ้าน”
(อะไรนะ) ไอ้วินโวยวายเสียงดังลั่น
“เออ มึงได้ยินไม่ผิดหรอก ไปตอนเกือบเที่ยงคืนเมื่อคืนนี้”
(แล้วมึงจะเอายังไง มีอะไรให้กูช่วยรีบพูดมาเร็ว) ไอ้วินเสียงกระตือรือร้นมาก มันพร้อมจะช่วยผมเสมอ ซึ้งชิบหายเลย
“กูจะตามหาจนกว่าจะเจอ มึงก็ช่วยกูอีกแรงละกัน”
(เออ เดี๋ยวจัดการให้) พูดจบมันก็ตัดสายไปอย่างรวดเร็ว
ผมออกตามหาน้องทันทีท่ามกลางเสียงคัดค้านจากแม่และคนอื่นๆในบ้าน ผมรู้พวกเค้าเป็นห่วงผมแต่ผมเองก็ห่วงน้องมากเหมือนกัน ผมขับรถจนทั่วกรุงเทพเลยครับ ตอนนี้ก็ตีสามแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววของน้องเลยครับ
“ฮัลโหลว่าไง” โทรศัพท์ผมเข้าครับ ไอ้วินโทรมา
(แม่มึงโทรมาบอกกูว่ามึงยังไม่กลับบ้านมึงรีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะแม่มึงรออยู่ ถ้าพูดไม่ฟังกูเจอคิมเมื่อไหร่กูจะเอาคิมไปซ้อนไม่ต้องให้เจอมึงอีก)
“เออ สัด” ขู่ผมแบบนี้ก็ต้องยอมครับ ผมขับรถกลับบ้านทันที พอถึงก็เกือบจะตีห้าแล้วแม่รอผมอยู่จริงๆครับ
แม่เดินมาส่งผมถึงห้องอาจจะเพราะด้วยความเป็นห่วง สายตาแบบนั้นผมอ่านออกครับว่ากังวลแค่ไหนผมเข้าใจ ก็เหมือนผมที่กำลังกังวลเรื่องน้องจนนอนแทบไม่หลับ เฮ้อ อย่าทำแบบนี้กับพี่เลยนะคิม….
Lesson 48
( Show Part )
หลังจากนั้นก็ผ่านไปหลายวันผมก็ยังหาคิมไม่เจอ ช่วงนี้ผมแทบไม่ได้กลับบ้านเพราะขับรถออกตามต่างจังหวัดไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอ แต่มันก็ไม่เจอ เพื่อนๆเริ่มเป็นห่วงผม ส่วนแม่ผมก็ส่งคนออกตามหาน้องไปทั่วประเทศ เฮ้อ ทำไมน้องถึงต้องหนีผมไปแบบนี้นะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“เฮ้อ ไปอยู่ที่ไหนเนี่ย” ผมบ่นคนเดียวเมื่อขึ้นรถ หลังจากที่ลงไปตามหาน้องในชุมชนแออัดแห่งหนึ่งในจังหวัดนครสวรรค์ แต่ผมเดินหาจนรอบชุมชนก็ไม่พบ
“กริ๊ง....กริ๊ง”
“ฮัลโหลครับ”
(โชว์ลูกเป็นยังไงบ้าง)
“ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยครับแม่”
(ใจเย็นนะลูก น้องไปไหนไม่ได้ไกลหรอกเดี๋ยวเราต้องเจอน้องแน่ๆ พักผ่อนบ้างนะลูกถ้าขับรถไม่ไหวก็พักตามทางหรือโรงแรมไปก่อนนะเข้าใจไหม)
“ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะแม่ ผมจะหาน้องต่อ” พูดจบผมก็วางสาย บทสนทนาที่แม่คุยกับผมก็ยังคงซ้ำด้วยคำถามเดิมๆและคำเตือนที่บ่งบอกว่าห่วงใยผมเสมอ...เป็นถ้อยคำเดิมๆที่ผมได้ยินมาในช่วงหลายวันนี้ เอผมว่าลองโทรหาไอ้วินหน่อยดีกว่า
(ติ๊ด....ติ๊ด....ฮัลโหล) มันรับสายในเวลาไม่นานครับ
“เออ มึงได้เรื่องบ้างไหมวะ”
(ยังเลยว่ะ ขนาดเฟียร์นั่งวิเคราะห์สถานที่ๆคิมน่าจะไปยังชวดหมดทุกที่เลย...โอ้ย) เหอะๆ มันคงโดนเฟียร์
ทำอะไรสักอย่างน่ะครับ เพราะได้ยินเสียงเฟียร์ด่าไอ้วินแว่วๆ
“เออๆ มีอะไรคืบหน้ามึงบอกกูก่อนเลยนะ”
(กูรู้แล้วน่า..โอ้ย เฮ้ยแค่นี้ก่อนนะกูปราบพยศก่อน...ติ๊ด) แล้วมันก็วางสายไป ส่วนผมก็ออกตามหาแบบไม่มีจุดหมายไปเรื่อยๆ ผมหวังเสมอว่าผมต้องได้เจอน้องสักที่นึงบนโลกใบนี้แหละ น้องหนีผมไม่พ้นหรอก
( Win Part )
ตอนนี้มหาลัยของพวกเราก็ใกล้เปิดแล้วครับแต่ว่าตอนนี้พวกเราก็ยังไม่เห็นหน้าคิมกันเลยครับ ไม่มีแม้แต่วี่แววหรือเงา เหมือนกับว่าคนๆนี้ได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว ไอ้โชว์ตามไปดูที่บ้านราชบุรี บ้านก็ปิดไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่เลย(คำพูดกูโอเวอร์มาก)และวันนี้แม่ของไอ้โชว์ก็บอกให้ผมช่วยโทรตามลูกชายกลับบ้านครับ เพราะอีกไม่ถึงอาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วแต่ไอ้โชว์มันยังไม่ได้กลับมาที่บ้านเลยสักครั้งเดียวหลังจากที่ขับรถไปตามต่างจังหวัดจนมันไปครบทั้งประเทศแล้วมั้ง แต่มันก็ยังคงวนเวียนตามหาที่เดิมๆเพราะมันบอกว่าคนละเวลาอาจจะเจอก็ได้ ปัญญาอ่อนจริงๆเพื่อนกูเนี่ย
“หวัดดีครับแม่” ผมยกมือไหว้แม่ของไอ้โชว์ครับ หลังจากที่ก้าวขาเข้ามาในบ้าน
“หวัดดีจ่ะ ช่วยแม่ทีลูก แม่บอกยังไงโชว์ก็ไม่ยอมกลับบ้าน แม่เลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว” แม่ไอ้โชว์สีหน้าหมดอาลัยตายอยากมากครับ คงท้อแท้ที่มีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนบ้าดีเดือดแบบนี้
“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” พูดจบผมก็ควักโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาไอ้โชว์ทันที
“ฮัลโหลไอ้เวร” คำทักทายแสนรื่นหู
(เออ มึงว่าไง) นี่มึงเป็นผีเหรอวะเนี่ยเสียงโคตรจะแบบว่า....
“มึงอยู่ไหนวะ”
(ลำปาง) เออ อีกหน่อยกูว่ามึงคงทะลุไปพม่าไปลาวว่ะ
“มึงกลับบ้านมาก่อนเถอะมึง อีกไม่ถึงอาทิตย์มหาลัยก็จะเปิดแล้วนะ”
(เหรอ อีกอาทิตย์เดียวเองเหรอ)
“เออสิวะ ไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ” ผมย้ำอีกครั้งมันก็เงียบไปครับ
“อย่าเงียบนานสิวะ” มันนานไปครับผมไม่ใช่คนบ้านะที่จะมายืนคุยโทรศัพท์เป็นบ้านเป็นหลังอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีคนตอบโต้
(งั้นกูต้องรีบตามหาคิมก่อนล่ะ เดี๋ยวคิมจะไปเรียนไม่ทัน)
“โอ้ย มึงอย่าไร้สาระได้ไหม คิมอ่ะหาเมื่อไรก็ได้อีกอย่างนึง ถึงมึงจะหยุดหาแต่ก็มีลูกน้องของกูคอยตามอยู่
มึงรีบกลับมาบ้านก่อนเถอะ” ผมเริ่มด่ามันจริงจังครับเฟียร์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆผมก็แย่งโทรศัพท์ไปจากมือแล้วกดเปิดโฟนอย่างรวดเร็วครับ
(มึงอย่าเสือกเรื่องของกู กูจะไม่กลับจนกว่าจะหาคิมเจอ)
“โถ่ ไอ้โชว์มึงมันโง่สัดอ่ะ” ผมด่ามันอย่างเหลืออดแล้วเฟียร์ก็แทรกขึ้นครับ
“ปล่อยไปเถอะพี่วิน คนโง่ๆไม่มีสมองแบบนั้นน่ะ”
“…” มาแรงครับเอาซะเงียบกันไปทุกคนเลยครับ
“ถ้าเฟียร์เป็นคิมนะ เฟียร์จะไม่มาเจอกับคนแบบนี้หรอก...คนที่ไม่อยู่กับความจริง คนที่ไม่รู้จักอดทน และคนที่ไม่รู้จักคอย เอาแต่ใจเป็นเด็กๆอายุก็ปาเข้าไปเท่าไหร่แล้วถ้าขืนต้องกลับมาเจอกับคนแบบเดิมๆแบบนี้เฟียร์หาใหม่ดีกว่า” ผมรู้ครับว่าเฟียร์พูดต้องการจะกระตุ้นไอ้โชว์ให้มันคิดได้ แต่ผมว่าบางครั้งมันก็รุนแรงเกินไป
“แค่นี้แหละวางละ” เฟียร์ตัดสายทิ้งเลยครับเพราะว่าไอ้โชว์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอีก
“เฟียร์พูดไปแบบนั้นจะดีแน่เหรอ” ผมกลัวมันจะฆ่าตัวตายก่อนคิดได้น่ะสิ
“ไม่เชื่อเฟียร์เหรอ”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อแต่ว่า...”
“คุณแม่บอกให้เด็กขึ้นไปทำความสะอาดห้องพี่โชว์เลยนะครับ วันนี้พี่โชว์ถึงบ้านแน่นอน” เฟียร์พูดอย่างมั่นใจ
แล้วหลังจากนั้นผมกับสุดที่รักก็นั่งเล่นจู๋จี๋กันตามประสาคนที่รักกันมานาน(น้ำเน่า - -) จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงทุ่มกว่าๆไอ้โชว์ก็ยังไม่ถึงบ้าน แม่ของไอ้โชว์เรียกพวกผมกินข้าวด้วยกินกันเสร็จตอนสองทุ่มหน้าไอ้โชว์ก็ยังไม่ลอยเข้ามาในบ้าน แม่งตายห่าแล้วมั้ง
“คุณหญิงคะคุณหนูกลับมาแล้วค่ะ”
“จริงเหรอ!” คุณแม่แทบจะกระโดดลุกจากโซฟาแล้ววิ่งไปหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว แหม ลืมแก่เลยนะครับคุณแม่ ส่วนผมกับเฟียร์ก็เดินตามไปครับ เห็นรถไอ้โชว์เข้าไปในโรงรถแล้วจริงๆ
“แม่หวัดดีครับ” มันยกมือไหว้แม่ตัวเองครับ
“พวกมึงยังไม่กลับกันอีกเหรอ”
“…” พวกผมไม่พูดอะไรกันเลยครับ ไม่ใช่อะไรนะแต่กำลังตกใจกับสภาพของมันในตอนนี้อยู่ ขอบตาดำคล้ำผมเพ้ารุงรังหนวดก็ไม่ได้โกน ดูเหมือนมันจะผอมลงไปด้วยครับ เฮ้อ นี่มึงเป็นขนาดนี้เลยเหรอ
“พี่โชว์ทำไมถึงเป็นสภาพแบบนี้” เฟียร์เข้าไปจับเนื้อจับตัวไอ้โชว์แล้วก็เดินวนรอบๆ
“…” ไม่ตอบครับ หยิ่งนะมึงอ่ะ
“พี่โชว์ฟังนะ ดูแลตัวเองหน่อยขืนสุขภาพทรุดไปพี่จะไม่ได้เจอคิมไปตลอดชีวิตเลยนะ” ตอนนี้แม่ไอ้โชว์เริ่มร้องไห้ครับ คงเพราะว่าไม่เคยเห็นลูกตัวเองย่ำแย่มากขนาดนี้
“พี่ต้องสู้สิถึงยังไงซะ พี่ยังมีพ่อ มีแม่ มีเพื่อน และคนที่รักพี่อีกมากมาย อย่าประชดชีวิตตัวเองแบบนี้ คิมคงไม่ชอบใจนักหรอกนะ” ไอ้โชว์หน้าหงอยไปเลยครับ เจอภรรเมียผมแสดงธรรมเข้าให้
“เกิดเป็นคนต้องสู้นะพี่ไอ้เรื่องตามหาคิมน่ะจะอีกสิบปีก็ยังไม่สาย...แต่ตอนนี้พี่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จเสร็จสิ้นไปก่อนแล้วสักวันนึงพี่จะได้เจอคิมแน่นอน” ไอ้โชว์ก็พยักหน้าแล้วเดินขึ้นห้องไปเฮ้อ ทำยังไงได้ยังไงก็เอาใจช่วยละกันนะไอ้เพื่อนยาก

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

acolyte

จะเป็นยังไงต่อละที่นี้

harain15

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากค่ะ ง้อพี่คิมให้สำเร็จนะคะพี่โชว์ แล้วรับผิดชอบพี่คิมด้วยนะ{:4_94:}

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

{:7_279:} ขอบคุนคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

spyhihi

สนุกมากกกกกกกกกกกก

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ  ชอบมากครับ เรื่องราวประมาณนี้ อิอิ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}{:6_171:}{:6_176:}