หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 51 - 52 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คิดว่ายังไงล่ะ คุณ-รัน-พิ-สิทธุ์!”น้ำเสียงคุ้นๆเหมือนกับว่าเป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานมากๆแต่ผมไม่เคยลืม เสียงของใคร...กันนะ
“ขอร้องปล่อยผมไปเถอะครับ ผมไม่เคยทำอะไรให้ใครนะครับ”
“จริงเหรอครับ.....คิม”
“!!!”
Lesson 51
( Kim Part )
“คุณรู้...” ใช่ เค้ารู้ชื่อผมได้ยังไงกัน ในเมื่อผมปิดตายชื่อเก่าของผมไปแล้ว โดยเปลี่ยนชื่อใหม่ทั้งหมด รวมถึงปลอมแปลงนามสกุล
“คุณเป็นใครกันแน่” เมื่อผมถามออกไปไฟในรถก็สว่างขึ้นทันที และภาพของคนที่จับตัวผมมาก็ปรากฏขึ้นมา มันทำให้ผมอึ้งและทำอะไรไม่ถูก เค้าคือ...
“คะ คุณโชว์” ผมพูดเสียงแทบไม่มี นี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกกันว่าอาการช็อกน่ะ
“หึ ยังจำหน้ากันได้อีกเหรอ” ผมไม่ตอบแต่หลุบตาลงต่ำลง
“จะไม่มองหน้ากันหน่อยหรือไง” พี่โชว์พูดเสียงแข็งขึ้น
“อ๊ะ!” พร้อมกับที่ผมโดนมืออันแข็งแรงกระชากหัวจนต้องเงยหน้าขึ้น
“มึงคงสนุกมากสินะ ที่ทิ้งกูแบบนี้”
“มะ...ไม่ใช่” ผมกำลังจะพูดขึ้นแต่ก็ถูกมือของพี่โชว์บีบปากไว้
“มึงอย่ามาโกหกกู...ลงทุนถึงขนาดเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล หึ แต่มึงก็หนีกูไม่พ้นหรอก!” พี่โชว์หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า ซึ่งผมเห็นลางๆว่ามันเป็นผ้าสีขาวๆ และน่าจะมียาสลบโปะอยู่แน่ๆ
“อย่า อย่า! อย่าทำผมนะ” ผมพยายามตะกายหนีแต่ก็ไม่พ้นเพราะสู้แรงไม่ไหว จนกระทั่งผ้าสีขาวผืนนั้นมาปิดกลั้นทางหายใจของผม ผมพยายามกลั้นหายใจแต่ก็ไม่ไหวเผลอสูดอากาศเข้าปอด ร่างกายก็เกิดอาการชาๆ สลึมสลือและผมก็ไม่รู้สึกตัวในที่สุด
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็พยายามลืมตาขึ้น...ที่นี่ที่ไหน เพดานห้องสีขาวสะอาดตา เตียงนอนขนาดคิงไซส์สีขาวที่ผมนอนอยู่แต่ว่ามันแปลกตรงที่ว่า ผมไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้เลย ผมพยายามทบทวนเรื่องราวต่างๆจนรู้สึกตัวว่าโดนจับตัวมา ผมก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่
“อั๊ก...โอ้ย”
“จะไปไหน” เสียงทรงพลังดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งตกใจนิดหน่อย
“ผมจะกลับบ้านผม พี่จับตัวผมมาทำไม”
“นี่ไงบ้าน...บ้านของเราไง หึหึ” พี่โชว์พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ถ้าเป็นแต่ก่อนผมจะไม่รู้สึกกลัวเลย แต่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อนน่ะสิ
“ผมจะกลับ” ผมแจ้งความประสงค์กับพี่โชว์อีกครั้ง
“ถ้าออกไปได้ก็ออกไปสิ” เมื่อพี่โชว์พูดจบผมก็วิ่งพุ่งไปที่ประตูทันที แต่ดูเหมือนว่าผมจะช้าไปประมาณ
สองก้าว
“ปล่อยผมนะ อย่ามายุ่งกับผม เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ผมพยายามดิ้นแรงที่สุดในชีวิต แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลบวกกับฤทธิ์ของยาสลบยังพอมีอยู่บ้าง ทำให้ผมอ่อนแรงกว่าปกติ
“ออกไปได้ก็ออกไปสิ” พี่โชว์ยังยืนยันคำเดิม
“แล้วมาจับตัวผมไว้ทำไม ผมก็ออกไปไม่ได้สิ”
“ก็เพราะว่ามึงจะไม่ได้ออกจากห้องนี้อีกไง” พูดจบพี่โชว์ก็เหวี่ยงผมขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับกระโดดตามมาแต่ผมกลิ้งหลบลงข้างเตียงอีกฝั่งนึง
“จะทำอะไร อย่ามาลุ่มล่ามกับผมนะ”
“เหอะ มีเล่นตัวด้วย คงเป็นวิธีการล่อลูกค้าแบบใหม่สินะ”
“หมายความว่ายังไง” ผมไม่เข้าใจคำพูดนั้น
“หึ หายไปตั้งสามปี”
“…”
“ไม่รู้ว่ารับแขกไปแล้วกี่คน...มังคงเน่าจนน่าสะอิดสะเอียนแล้วมั้ง” ความโกรธของผมแล่นปี๊ดขึ้นทันที ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากคนที่ผม....รัก
“เพี๊ยะ!....ความคิดต่ำๆแบบเนี่ย เก็บไว้คิดคนเดียวเถอะ คำพูดต่ำๆก็หลุดมาจากคนระดับรากหญ้าเท่านั้นแหละ” ผมตอกกลับอย่างเหลือทน พี่โชว์กำหมัดแน่นและพุ่งมาจับแขนผมไว้ทั้งสองข้าง
“หรือว่าไม่จริง คนอย่างมึงจะทำอะไรได้ นอกจากเป็นอีตัวเกาะคนนั้นคนนี้หรือไม่ก็เอาตัวเข้าแลกเศษเงิน
พวกนั้น”
“เพี๊ยะ!...ปล่อยกูไอ้สารเลว!” ผมตบและด่ามันไปพร้อมๆกัน ผมเกลียดพี่ เกลียดพี่ที่สุด!
“ฤทธิ์มากนักนะมึง เดี๋ยวกูจะทำให้ครางไม่หยุดเลย”
“ตุ๊บ....อึ๊” มันต่อยท้องผมอย่างแรง ผมจุกจนตัวงอเป็นกุ้ง มันก็ช้อนตัวผมขึ้นแล้วก็ปล่อยลงบนเตียง ผมขัดขืนอะไรไม่ได้เพราะแรงชกเมื่อกี้ทำเอาผมเสียเปรียบมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“หมดฤทธิ์แล้วสินะ เราจะได้มาสนุกกันต่อ”
“มะ ไม่เอา ปะ ปล่อยนะ” ผมพยายามกลิ้งตัวเพื่อหลบอีกครั้ง จนเลยมาตกเตียงอีกข้างนึงผมรู้สึกระบมแขนและขามากๆจากแรงกระแทกกับพื้น
“มึงนี่ไม่จบไม่สิ้นใช่ไหม!” มันพูดด้วย้ำเสียงโมโหสุดขีด เดินอ้อมมาอุ้มผมทุ้มลงบนเตียงพร้อมกับถอดเสื้อผ้าผมออกไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
“อย่า ขอร้อง” ผมพยายามพูดด้วยแรงที่มี แต่มันก็ยิ้มเยาะเย้ยผม
“กิ๊ก...กิ๊ก” เสียงล็อกกุญแจดังขึ้นพร้อมกับที่ผมรู้สึกเย็นวาบที่ข้อมือ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าแขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้กับหัวเตียงด้วยโซ่ขนาดกลาง
“เรามารื้อฟื้นความหลังกันดีกว่านะ”
“มะ..อุ๊บ! อื้อ....อื้อ....ซ้วฟ” ผมพยายามร้องห้ามแต่ก็โดนจาบจ้วงริมฝีปากไปอย่างง่ายดาย มันจูบปากผม
อย่างรุนแรงจนผมได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มปากผมไปหมด
“อ๊า เฮือก...แฮ่ก แฮ่ก” ผมหอบจนตัวโยนเมื่อมันถอนจูบออกไปและหันไปเลียชิมเนื้อผมในร่างกายส่วน
อื่นแทน
“อื้อ อย่าหยุดเถอะ ผมขอร้อง” มันกำลังเลียยอดอกของผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมพยายามไม่คล้อยตามแต่ร่างกายกับใจมันดันทรยศกันเองและผมก็คล้อยตามมันไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ร่างกายมึงเนี่ยมันโสมมมากขนาดไหนนะ กูสัมผัสแต่ละที่ทำไมถึงรู้สึกขยะแขยงแบบนี้” ผมถึงกับสะอึกคำนี้ ผมไม่เคยขายตัวที่ไหนและตั้งแต่วันที่ผมจากเค้ามาผมก็ไม่เคยมีสัมพันธ์สวาสกับใครอีก อาจจะเป็นเพราะว่า
ผมลืมเค้าไม่ได้มั้ง
“โสมมมาก...มากขนาดที่ว่าคนอย่างมึงก็คาดไม่ถึงว่ากูจะทำได้” ผมตอกกลับด้วยอารมณ์ล้วนๆ แต่ดูเหมือนว่าคำยุยงจะส่งผลเร็วจริงๆ ผมถูกกระชากอย่างแรง
“อื้อ อย่า....อ๊า อ๊ะ...อึก” เค้าใช้ลิ้นกับช่องทางหลังของผม จนผมเสียวซ่านไปหมด
“หึ ลีลาดีขึ้นเยอะเลยนี่” เค้าพูดจบผมก็รู้สึกถึงความคับแน่นด้านล่าง...เจ็บ เจ็บมากๆ
“โอ้ย....ฮึก...อึก ขอร้อง...เอามันออกไป...อื้อ” ผมจุกแน่นไปหมดอาจจะเป็นเพราะว่าห่างหายไปนานมันเลยทำให้ผมไม่ชินกับการถูกล่วงล้ำเข้าไปภายในร่างกาย
“มึงน่าจะชอบมันนะ”
“ผมเจ็บ...อ๊ะ...อย่า...ฮ๊ะ....อึก...ฮือ” ผมร้องไห้เพราะความเจ็บปวดกำลังรุมเล่นงานผมอย่างหนัก ผมพยายามขอร้องเค้าแต่เค้าก็ไม่สนใจ ผมร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดทั้งเจ็บใจ เจ็บกาย อยากหายไปจากโลกนี้ซะเดี๋ยวนี้....เผื่อว่าผมจะได้ไม่ต้องเจอคนใจร้ายที่ผมรักที่สุดมาทำกับผมแบบนี้
Lesson 52
( Kim Part )
เจ็บ...เจ็บจัง ทำไมรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายมากมายขนาดนี้นะ ผมลืมตาขึ้นมองไปที่ระเบียงก็เห็นแสงแดดที่ค่อนข้างแรงมากๆ คงจะสายมากแล้วสินะผมขยับตัวได้นิดเดียวก็ต้องหยุดความคิดนั้นลงทันที เพียงแค่ขยับขาจะชันเข่าขึ้นความเจ็บจี๊ดก็แล่นขึ้นมาจนผมทนไม่ไหวต้องทิ้งตัวนอนลงเหมือนเดิม
“อื้อ...ฟึ่บ” ผมพยายามอีกครั้งแต่มันก็เหมือนเดิม
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงแข็งกระด้างดังขึ้นจากดตียงอีกฟากนึง
“…” ผมหันหน้าไปมองเค้าแล้วก็เมินสายตาหนี...ไม่อยากเห็นหน้าเค้าตอนนี้
“หึ ทำหยิ่งไปเถอะแล้วมึงจะรู้สึก” ผมไม่สนใจคำพูดเห่าหอนของใครทั้งสิ้นฝืนลุกขึ้นอีกหลายครั้งแต่มัน
ก็ไม่ไหว สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้หมอบลงนอนกับเตียงเหมือนเดิมโดยไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายเลยสักชิ้นนอกจากผ้านวมผืนหนาอันใหญ่โต
“โอ้ย!...ลุกขึ้นมา” เสียงผมร้องขึ้นพร้อมกับเสียงออกคำสั่งของเค้าที่กระชากผมลุกขึ้นมา ผมเจ็บจนน้ำตาเล็ด
แต่ก็ขัดขืนไม่ได้
“อย่าสำออยหน่อยเลยน่า”
“ปล่อยผม อย่ามายุ่ง” ผมบอกเสียงนิ่งหลังจากที่พูดจบผมก็ถูกเหวี่ยงถลามากับพื้น
“อึก...ตึก” ร่างผมกระแทกกับพื้นอย่างจังไม่มีแม้แต่แรงจะต้านแรงผลักของใครอีกคน
“เคล้ง!...กินเข้าไปซะ” จานข้าวถูกวางกระแทกลงตรงหน้าผม ผมนอนมองไปในจานก็ดูเหมือนว่าจะเป็น
ข้าวผัดแต่ผมก็เลือกที่จะนอนนิ่งๆเหมือนเดิม
“บอกให้แดกไง!”พี่โชว์พูดเสียงแข็งขึ้นแต่ผมก็ไม่ไหวติงเหมือนเดิม
“อยากจะลองของใช่ไหม!” พูดจบพี่โชว์ก็กระชากผมขึ้นแล้วก็ตักข้าวยัดเข้าปากผม
“แดกเข้าไปสิ” ผมเคี้ยวไม่ไหว ในปากก็มีแต่แผลเต็มไปหมด...แผลจากความรุนแรงจากเมื่อคืนนี้
“…” ผมไม่เคี้ยวข้าวแต่มองสบตากับพี่โชว์แทนแล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ทำไมเค้าทำกับผมได้มากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่คิดว่าอย่างน้อยผมก็เคยรักเค้ามากมายเพียงใด
“…” พี่โชว์แล้วก็จ้องตาผมกลับก่อนที่จะวางช้อนลงแล้วก็ปล่อยตัวผม
“กินซะ” เสียงพี่โชว์อ่อนลงแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนผมก็นอนนิ่งๆอีกสักพักนึงก่อนจะค่อยลุกขึ้นมานั่งกินข้าวดีๆแต่กว่าจะลุกขึ้นมานั่งได้ก็เสียเวลาไปเกือบสิบนาที กินข้าวก็เกือบยี่สิบนาทีเพราะเวลาเคี้ยวข้าวมันก็สีกับผนังปากผมจนเจ็บไปหมด เลยต้องค่อยๆกินคำเล็ก
หลังจากที่เสร็จทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมก็นอนลงตรงนั้นแหละครับ ลุกไม่ไหวแต่ก็แอบหนาวนะเนี่ย เออ แน่สิเราไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักตัวเลยนี่หน่าแต่ช่างมันเถอะตอนนี้ผมขอนอนเอาแรงก่อนดีกว่าเผื่อว่าตื่นขึ้นมาไอ้อาการปวดตามเนื้อตามตัวมันจะบรรเทาลงได้บ้าง
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเสียงโวยวายของใครบางคนที่ดังลั่นห้องไปหมด โอ้ย ผมล่ะอยากจะวีนซะจริงๆใครเนี่ยมาเสียงดังในตอนที่คนอื่นเค้ากำลังพักผ่อนแบบนี้
“ลืมตาขึ้นมาสิวะ”
“โอ้ย อะไรของพี่เนี่ย” ผมกำลังงัวเงียครับเลยเผลอหลุดคำคุ้นเคยออกไป
“ทำไมกูบอกให้แดกข้าวแล้วทำไมข้าวมันถึงยุบไปไม่ถึงครึ่งเลย” พี่โชว์พูดเสียง-เอี้ย-ม
“…” ผมกำลังงงๆอยู่ แต่พี่โชว์กำลังร้อนต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้
“ตอบสิวะ ทำไมข้าวถึงยุบไปแค่นี้!”
“ก็ผมกินไม่ไหวนิ” ผมก็บอกไปตามตรงครับ
“มึงนี่มันสำออยไม่เลิกนะ สงสัยจะอยากโดนอย่างว่าก่อนกินข้าวล่ะมั้ง” พูดจบพี่โชว์ก็อุ้มผมขึ้นบนเตียง
แล้วก็ตามมาคร่อมผมอย่างรวดเร็ว
“อย่า อย่าทำแบบนั้นนะ” ผมพยายามร้องขอเพราะร่างกายผมรับไม่ไหวจริงๆ
“ทำไม หึ กลัวจะติดใจเหมือนเมื่อก่อนหรือไง” พี่โชว์พูดอย่างเยาะเย้ย
“ผมขอร้อง เมื่อคืนผมป่นปี้มากพอแล้ว แต่ตอนนี้ถือว่าผมขอเถอะนะ” ผมพยายามส่งสายตาเว้าวอนไปให้เผื่อเค้าจะเห็นใจผมบ้าง
“…”
“พี่ไม่สงสารผมบ้างเหรอ”
“…”
“…” คราวนี้ต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไรจนกระทั่ง
“อุ๊บ...เอ็บ(เจ็บ)” พี่โชว์จู่โจมจูบผมอย่างรวดเร็ว ผมเจ็บปากไปหมดผมพยายามเบี่ยงหน้าหนีจนพ้น ปากผมก็ทำงานทันที
“ขอร้องพี่อย่าทำแบบนี้...ฮือ...ผมเจ็บ”
“มันสายไปแล้ว ร่างกายมึงมันยั่วยวนกูเอง....ร่างกายอันโสมมสกปรกของมึงไง” พูดจบพี่โชว์ก็ดันสิ่งแปลกปลอมบางอย่างเข้ามาทางข้างหลังผม
“อ๊ะ...อื้อ...ฮึก” ผมพูดไม่ออกเพราะของเก่ามันยังระบมไม่หายเลย
“ซี้ด”
“ฮึก...ฮือ”
“มึงจะร้องทำไม มึงชอบมันกูรู้อย่ามาเสแสร้งมันใช้กับกูไม่ได้ผลหรอก” พี่โชว์หยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่แล้วพูดกับผม
“ฮึก...ถ้าผมมันสกปรกอย่างที่พี่ว่าพี่จะมายุ่งกับผมทำไม ผมมันคนชั้นต่ำไม่ใช่เหรอ อึก...แต่พี่ก็ยังทำกับผมแบบนั้นอีก จริงๆแล้วเป็นพี่มากกว่าที่ยอมรับใจตัวเองไม่ได้เพราะพี่ยังต้องการผมอยู่” ผมพูดไปร้องไห้ไป
ส่วนพี่โชว์ก็นิ่งไปครับ
“ใช่กูยังต้องการมึงอยู่...แต่แค่ขอระบายความใคร่เท่านั้นแหละนะ” พูดจบพี่โชว์ก็จับขาผมอ้าให้กว้างขึ้นแล้วก็ขยับเข้าออกอย่างรวดเร็ว
“มึงมันสกปรกไม่คู่ควรกับคนอย่างกูหรอก”
“อ๊ะ...อ๊ะ...ฮือ...อ๊า”
“อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย มึงไม่ใช่เหรอที่ทิ้งกูไป”
“โอ้ย...ฮึก..อึก...”
“ไอ้สารเลว กูทำอะไรผิด กูทำให้มึงได้ทุกอย่างแต่มึงตอบแทนกูแบบนี้ใช่ไหมมึงรู้ไหมว่ากูทรมาน
แค่ไหน ห๊ะ!”
“อื้อ” ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ผมเลิกเกร็งทุกสัดส่วนของร่างกาย ความรู้สึกตอนนี้คือเหมือนร่างกายนี้มันจะไม่ได้เป็นของผมอีกต่อไปแล้ว
“ผมอยากให้พี่รู้ว่าไม่มีวันไหนที่ผมไม่รักพี่ถึงตอนนี้พี่จะเกลียดผม ผมก็ไม่ว่าอะไรพี่แต่ขออย่างเดียว...ขอพี่อย่าลืมว่าคนๆนี้รักพี่เสมอนะ” พูดจบผมก็หลับตาลงและปล่อยให้สติของตัวเองไหลไปโดยไม่ลังเล
“คิม!”

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

acolyte

มาลุ้นต่อครับ

harain15

ขอบคุณครับ

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านต่อละ อารมณ์ค้าง{:4_112:}

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

{:7_211:} ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

spyhihi

สนุกมากกกกกกกกกก

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ  ชอบมากครับ เรื่องราวประมาณนี้ อิอิ