หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 53 - 54 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ผมอยากให้พี่รู้ว่าไม่มีวันไหนที่ผมไม่รักพี่ถึงตอนนี้พี่จะเกลียดผม ผมก็ไม่ว่าอะไรพี่แต่ขออย่างเดียว...ขอพี่อย่าลืมว่าคนๆนี้รักพี่เสมอนะ” พูดจบผมก็หลับตาลงและปล่อยให้สติของตัวเองไหลไปโดยไม่ลังเล
“คิม!”
Lesson 53
( Show Part )
“คิมครับ...แปะๆ” ผมพยายามเรียกร่างเล็กตรงหน้าพร้อมกับตบหน้าไปด้วยเบาๆเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล ผมถอนแก่นกายของตัวเองออกจากตัวของคิม สิ่งที่ทำให้ผมแทบหยุดหายใจคือ รอยเลือดจำนวนมากที่ไหนออกมาจากช่องทางหลังของคิม
“ฮัลโหล ลุงหมอครับช่วยมาหาผมที่....” ผมโทรตามลุงหมอประจำตระกูลมาที่คฤหาสน์ส่วนตัวทางภาคเหนือ คุณหมอก็รับปากผมแล้วกำลังรีบเดินทางมาให้เร็วที่สุด
“คิม พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ!” ผมกำลังคลั่งจนแทบเป็นบ้า ผมปล่อยให้ความโกรธมันครอบงำจิตใจจนทำให้ผมเกือบจะเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไป
ระหว่างรอลุงหมอผมก็ปฐมพยาบาลขั้นต้นรอไปก่อน ถึงแม้ว่ามันจะขัดๆไปบ้างเพราะผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน เริ่มจากการห้ามเลือดที่ช่องทางด้านหลังข้างคิมสะก่อนเพราะตอนนี้เลือดยังไหลไม่หยุดเลย ผมก็จนปัญญาเลยเอาผ้าซับๆไว้ แล้วจากนนั้นก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเก็บเศษเม็ดข้าวที่กระจายตามพื้นจนเสร็จลุงหมอก็มาถึงพอดี
“ลุงหมอครับ ช่วยด้วยนะครับ คิมกำลังแย่แล้ว”
“เอาล่ะ ใจเย็นๆนะ พาลุงไปหาคนป่วยหน่อยสิโชว์” ไม่ต้องบอกให้พูดซ้ำสองครับผมนำทางลุงหมอไปที่ห้องด้านบนอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลยครับ...ลุงหมอช่วยให้ได้นะครับ ได้โปรดเถอะนะครับลุงหมอ” ผมพูดเสียงรวนตีกันไปหมดจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
“โชว์ โชว์ใจเย็นๆ ดูจากอาการคงแค่หมดสติ เดี๋ยวลุงขอตรวจคนไข้ก่อน ลุงว่าโชว์ออกไปรอข้างนอกก่อน
ดีไหม”
“ไม่ครับผมจะอยู่ด้วย”
ด้วยความดื้อรั้นของผมลุงหมอก็เลยต้องยอมครับ ตอนแรกคุณหมอก็จับชีพจรจากนั้นก็วัดความดันแล้วก็สำรวจบาดแผลที่มีเลือดไหลออกมาไม่ขาดสาย ลุงหมอตีสีหน้าเครียดก่อนจะหันหน้ามาถามอะไรบางอย่างกับผม
“โชว์...”
“ครับ ลุงหมอ”
“ทำไมเด็กคนนี้ถึงมีสภาพเป็นแบบนี้”
“…” อาหมอถามผมแบบนี้ผมถึงกับตอบไม่ถูกเลยทีเดียว
“เค้าเป็นคนรู้จักของโชว์เหรอ...หรือว่าไปเจอที่ไหนมา” ลุงหมอยังถามผมต่อ ตอนนี้ลุงหมอจ้องหน้าผมไม่กระพริบผมก็หลบสายตาลุงหมอโดยอัตโนมัติ
“ก็...เอ่อ”
“รู้ไหมจากอาการที่ตรวจดูโดยละเอียด มีอาการไข้สูง รอยฟกช้ำนิดหน่อยตามร่างกาย และที่ร้ายแรงที่สุดคือทวารหนักฉีกขาดเพราะได้รับการถูกร่วมเพศอย่างรุนแรง สภาพของเด็กคนนี้ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับพึ่งโดนข่มขืนมาเลยนะ” ลุงหมอพูดจบผมก็ยืนแทบไม่อยู่ ต้องรีบก้าวเท้าไปที่โซฟาอย่างรวดเร็ว
“หือ ถึงกับลมจับเลยเหรอ” ลุงหมอพูดพร้อมกับเอายาดมยื่นมาให้ผม
“ลุงขอถามอีกครั้งนะว่าเด็กคนนี้...”
“ฝีมือผมเองครับ” ผมพูดแทรกลุงหมอขึ้นโดยที่ลุงหมอยังพูดไม่จบเลยครับ
“เฮ้อ โชว์เอ้ย ทำไมถึงทำเค้าขนาดนั้นล่ะลูก” ลุงพูดพร้อมกับลูบหัวผมไปด้วย
“ผม...” เวร พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เพราะผมโกรธ ผมแค้นที่คิมทิ้งผมไปน่ะเหรอ เหตุผลแค่นี้มันคงไม่เพียงพอขนาดที่จะทำให้ผู้ชายคนนึงลุกขึ้นมาทำร้ายคนอื่นขนาดนี้เลยเชียวหรือ
“ไม่เป็นไร ถ้ายังไม่พร้อมที่จะพูด”
“ผมรักเค้า...แล้วเค้าก็เคยเป็นแฟนผมด้วย แต่ว่า...” จากนั้นผมก็เล่าเหตุการณ์ต่างๆนานาที่คิมหนีผมไปถึงสามปีจนกระทั่งผมตามจนเจอและก็ทำร้ายคิมจนสภาพกลายเป็นแบบที่ลุงหมอเห็น
“รักเค้าแต่ก็ทำเค้าขนาดนี้เนี่ยนะ”
“รักมากก็แค้นมากมั้งหมอ...แต่ผมกลับใจแล้วนะครับลุงหมอ ผมจะไม่มีวันทำร้ายคิมอีกแล้ว”
“ลุงขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆละกันนะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วลุงก็ขอตัวกลับก่อนละกันนะ” ลุงหมอเอ่ย
ขอตัวกลับ
“ลุงหมอไม่ค้างทางเหนือสักหน่อยละครับ อากาศกำลังดีเลย”
“คงไม่ดีกว่า พรุ่งนี้ลุงมีตรวจแต่เช้า....อ่อ ยาลืมให้ไอ้ตัวเล็กกินยาให้ครบตรงเวลาด้วยล่ะ” ลุงหมอเตือนเรื่องการกินยาของคิมแล้วก็กลับไปที่กรุงเทพคืนนั้นเลย ส่วนผมหลังจากที่ลุงหมอกลับไปแล้วก็มาคอยดูแลคิมอย่างใกล้ชิดคอยแต่ว่า เมื่อไหร่คิมจะฟื้นขึ้นมาสีกทีจนเผลอหลับไป
( Kim Part )
ผมตื่นขึ้นในตอนเช้าของวันต่อมา อาการเจ็บปวดตามร่างกายเริ่มๆคลายลงไปบ้างแล้วแต่ไอ้อาการเจ็บข้างหลังเหมือนว่ามันจะหนักกว่าเดิมน่ะสิ...คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่ผมถูกกระทำราวกับสิ่งของที่ใช้ระบายความใคร่น้ำตาก็พาลไหลเอาดื้อๆ
“ร้องไห้ทำไมครับ” มีเสียงพูดขึ้นข้างๆผมพร้อมกับมือหนามาเกลี่ยเช็ดน้ำตาผม
“พะ....พี่” ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปพี่โชว์ก็เอานิ้วมากดปากผมไว้
“อย่าพึ่งพูดอะไรเลยนะ”
“…” เราสองคนต่างคนต่างเงียบกันอยู่นานมาก และอยู่ๆพี่โชว์ลุกขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้แล้วก็จู่โจมผมด้วย
ริมฝีปาก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว
“อื้อ” ผมประท้วงขึ้นเพราะเริ่มหายใจไม่ทัน พี่โชว์จึงยอมผละออกจากตัวผมไป
“…”
“แฮ่กๆ พี่อย่าทำกับผมแบบนั้นอีกเลยนะ ผมเจ็บนะพี่ ฮึก...ฮึก” พอนึกถึงความเจ็บปวดวันนั้นผมก็รู้สึกกลัวสุดขีดแล้ว
“…”
“ฮือ...ฮึก...ฮือ...ฮึก...ฮึก”
“พี่ขอโทษ” หือ อะไรนะผมหูฝาดแน่ๆ
“ฮึก..”
“ไม่เอาหยุดร้องไห้ก่อนนะ โอ๋ๆ” พี่โชว์ดึงผมไปซบไว้กับอกของตัวเอง
“ผมกลัว ผมกลัวจริงๆนะพี่” ผมพูดทั้งๆที่น้ำเสียงยังสะอื้นไม่หาย สมเพชตัวเองจริงๆเลย
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว” พี่นั้นแหละน่ากลัวที่สุดในโลกเลยรู้ตัวไว้ด้วย
“พี่ขอโทษที่พี่ทำร้ายคิม ว่าคิมเสียๆหายๆ แต่ที่พี่พูดไปพี่ไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆนะ”
“อื้อ” ตอบแค่นี้แหละ ขอเล่นตัวบ้าง ณ โมเมนต์นี้ผมถือไพ่เหนือกว่านิ
“พี่สัญญา พี่จะไม่ใช้อารมณ์แก้ปัญหาอีก”
“อื้อ” ผมเอาหน้าซุกอกพี่โชว์แน่นกว่าเดิม
“ตอบแต่อื้ออ่ะ” พี่โชว์บ่นผม ขอกวนต่ออีกหน่อยเถอะนะ
“อื้อ”
“ระวังไว้เถอะ หายเมื่อไหร่นะ...เสร็จแน่!” ทะลึ่งจริงๆแฟนใครเนี่ย พูดมาได้ว่าหายแล้วผมเสร็จแน่ แล้วทุกวันนี้ผมยังไม่เสร็จเค้าหรือไงกัน?
Lesson 54
( Kim Part )
“มึงจะตื่นได้หรือยัง!” ผมพยายามลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงเสียงบางอย่างที่ลอยเข้ามากระทบประสาทสัมผัสหู
ของผม เสียงก็เป็นที่คุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว
“อือ...” ผมครางแล้วก็หันไปมองรอบๆห้อง เอ๊ะ ทำไมพี่โชว์ยืนมองผมหน้าโหดขนาดนั้น
“โอ้ย...ซี๊ด” ปวดหัวจี๊ดเลยครับเมื่อคืนยังดีๆอยู่เลยนะ
“กูนึกว่ามึงจะตายไปซะแล้ว หลับไปตั้งสองวันเต็ม”
“…ห๊ะ กี่วันนะ” จะเป็นไปได้ไงในเมื่อ เมื่อคืนผมยังคุยกับพี่โชว์ดีๆอยู่เลย
“สองวันชัดพอไหม” งั้นก็แปลว่าเรื่องเมื่อคืน...มันเป็นแค่ความฝันสินะ หึ ก็ไม่แปลกหรอก ทำเค้าไว้ขนาดนั้นเค้าจะยกโทษง่ายๆเลยเชียวเหรอ
“ปึ้ง...กินเข้าไปซะ จะได้กินยา” พี่โชว์วางข้าวกระแทกกับโต๊ะตรงหัวเตียงพร้อมกับน้ำอีกหนึ่งแก้วและยาจำนวนนึง
“ผมไม่หิวอ่ะพี่...ยังไม่กินได้ไหม” ทันทีที่ผมพูดก็ถูกด่าทันทีครับ
“มึงอย่ามาเรื่องมากนักได้ไหม แดกๆเข้าไปซักที ถ้ามึงหายช้ามึงก็จะโดนกูทรมานช้าลงน่ะสิ” พูดจบพี่โชว์ก็ตักข้าวยัดเข้าปากผมเลยครับ ผมพยายามหันหน้าหนีแต่ก็โดนล็อกคอไว้ สุดท้ายผมก็ต้องยอมกินอยู่ดี
“…”
“เป็นอะไร มึงไม่ต้องมาทำหน้าหงอย...แล้วจะอมข้าวอีกนานไหม กลืนลงไปสิ” ผมกลืนไม่ลงนิก็คนไม่หิวจะมาบังคับได้ยังไงล่ะ
“…” ผมกลืนเข้าไปคำสุดท้ายก็เริ่มรู้สึกไม่ไหวครับ เลยลุกพรวดขึ้นจากเตียงเพื่อจะเอาอาหารที่กลืนเข้าไปออกมา แต่ว่า...
“หมับ....จะไปไหนนั่งลงเดี๋ยวนี้” ผมเอามืออีกข้างปิดปากไว้ครับ พร้อมกับพยายามฉุดลากพี่โชว์เข้าไปในห้องน้ำด้วยเพราะพี่เค้าไม่ยอมปล่อยผม
“เฮ้ย! บอกให้นั่งลงไงวะ!” พี่โชว์เหวี่ยงผมกลับมาที่เตียงอย่างแรง
“อึก...อั๊ว....อ้วก” ผมอ้วกกลางที่นอนเลยครับเพราะทนไม่ไหวแล้ว
“แม่งเอ้ย! มึงทำอะไรเนี่ย ทำอะไร!” พี่โชว์พูดด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีด
“ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมบอกพร้อมกับเอาผ้าส่วนที่ไม่เปื้อนไปเช็ดมือพี่โชว์ที่มีอ้วกผมเลอะนิดหน่อย
“ไม่ต้องมาจับตัวกู...สกปรก” กึก เหมือนถูกมีดกรีดลงกลางใจ...คงเกลียดผมมากเลยสินะ...พี่โชว์
“ฮึก...อึก” บ้าเอ้ย ทำไมมึงถึงอ่อนแอยังงี้ คิมภิรันทร์ ก็แค่ด่าเสียดสีแรงๆจากผู้ชายคนนึงที่เคยรัก...แม้ว่าตอนนี้จะยังคงรักอยู่ก็ตาม
“จะร้องไห้ทำไมอีก รำคาญ!”
“ซิก...ซิก” ผมพยายามห้ามน้ำตาตัวเอง แต่ว่ามันก็ห้ามไว้ไม่อยู่
“โอ้ย กูบอกว่ารำคาญไงวะ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง”
“งั้นพี่ก็ออกไปสิ ออกไปเลย ออกไปให้พ้นเลย ถ้าไม่อยากได้ยิน ถ้ามันรำคาญมากนักก็ไสหัวออกไปซะ” เหมือนความโกรธมันบังตาจนไม่รู้สถานะตัวเองว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ด่าเค้าซะเต็มดอกเลยครับ
“มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ถึงมายืนด่ากูฉอดๆแบบนี้ ห๊ะ”
“เป็นคนเหมือนคุณนั่นแหละ คุณจะโกรธจะเกลียดผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย คุณเอาเรื่องทุกๆอย่างมาลงที่ผมเพราะคิดว่าผมยอมคุณหมดทุกเรื่อง” เมื่อผมพูดแบบนี้พี่โชว์ก็นิ่งไปครับและจ้องหน้าผม
“แต่คุณลืมไปหรือเปล่า...ว่ามนุษย์ทุกคนมีขีดจำกัดในทุกๆเรื่อง”
“!!!” พูดจบพี่โชว์ก็เข้าประชิดตัวผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับบีบแขนผมอย่างแรงแล้วเหวี่ยงตัวผมเข้าไปในห้องน้ำ จนหลังผมชนเข้ากับประตูห้องน้ำอย่างจัง
“ปากดีนัก ล้างปากกันหน่อยดีมั้ง” พี่โชว์เปิดน้ำใส่อ่างล้างหน้าแล้วก็กดหน้าผมลงกับน้ำ ผมพยายามตะเกียกตะกายเท่าที่จะสามารถทำได้
“ดิ้นเข้าไปสิ ดิ้นเข้าไป จะได้รู้ว่าไอ้คนโง่ๆที่มันเคยยอมมึงทุกอย่างน่ะ มันตายไปจากโลกนี้แล้ว!”
“อึก...อึก...เฮือก...แฮ่กๆ”
“จำไว้ล่ะ อย่ามากล้าลองดีกับกูอีก” พี่โชว์ผละออกจากตัวผมแล้วก็มองผมด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างมาก
“กูให้เวลามึงแปปนึง กูเข้ามาทุกอย่างในห้องต้องสะอาดเหมือนเดิม” พูดจบพี่โชว์ก็เดินออกไปจากห้อง
หึ มันคงถึงเวลาแล้วสินะที่ผมต้องเลือกทางนั้น...ทางที่จะทำให้ผมหลุดพ้นไปจากชีวิตห่วยแตกแบบนี้
( Show Part )
ผมทนอยู่ในห้องนั้นต่อไปไม่ไหวแล้วแหละครับ ถามว่าทำไม...เพราะผมสงสารไงครับ ถามว่าผมยังรักน้อง
อยู่ไหม  ผมยังรักน้องเหมือนเดิมครับ รักมากกว่าเดิมผมตั้งใจว่าจะทำตัวใหม่กับน้อง แต่ว่าพอเห็นหน้าน้อง
ทีไรก็พาลนึกถึงวันที่น้องทิ้งให้ผมต้องเดียวดายอยู่ถึงสามปีโดยไม่รู้สาเหตุ มันก็ทำให้ความโกรธผมเริ่ม
ปะทุขึ้น และผลมันก็ไปลงกับน้องไงครับ เมื่อเดินออกมาจากห้องผมก็หยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้วินทันทีครับ เพราะว่าขึ้นเบอร์มิสคอลของมันตั้งหลายสาย
“ฮัลโหลว่าไงวะ”
“ทักกูได้แบบว่า...”
“เล่นลิ้นอีก เดี๋ยวกูถีบผ่านโทรศัพท์”
“กลัวตายอ่ะไอ้สัด” สรุปมึงโทรมาหาเรื่องด่ากับกูใช่ไหมเนี่ย
“แล้วสรุปมี-เอี้ย-อะไร ควาย!”
“เห็นแม่มึงบอกว่าไปเที่ยวทางเหนือ...ไม่เห็นชวนกูเลย”
“ประธานบริษัทอย่างกูต้องรายงานใครก่อนด้วยเหรอ” เอาตำแหน่งขู่แม่งเลย
“ชิช๊ะ กูก็ประธานเหมือนกันโว้ย” ก็จริงของมันครับ
“แต่ประธานบริษัทมึงกลัวเมียนี่หว่า ฮ่าๆ” จริงๆครับ ไอ้เนี่ยจะทำอะไรถามเฟียร์ทุกเรื่อง จนผมสงสัยว่าเวลาอาบน้ำต้องถามเฟียร์ไหมว่าอาบยังไง
“ก็มึงไม่มีเมียให้กลัวนี่หว่า เหอะๆ”
“…” ผมยังไม่ได้บอกมันครับว่าผมมาเหนือทำไม...มาตามหาคนสำคัญของผมไงครับ
“เฮ้ย โทษว่ะปากมันพาไป” ไอ้วินเสียงเศร้าเลยครับ
“อือ อย่าไปคิดมากเลย” ผมตอบปัดๆมันไป
“แล้วเรื่องตามหาได้เรื่องบ้างไหมวะ”
“ก็ยังเงียบเหมือนเดิมว่ะ”
“กูว่าคิมเตลิดไปต่างประเทศแล้วมั้ง เป็นไปได้เหรอว่าเวลาสามปีมึงกับกูจะหาตัวมันไม่เจอ...ประเทศไทยก็แค่เนี่ยเองนะมึง” ผมโกหกมันเต็มๆเลยครับ จริงๆแล้วผมหาคิมเจอมาประมาณเดือนกว่าแล้ว เพียงแต่จับตาดูห่างๆเท่านั้นเอง
“เออช่างมันเถอะมึงกูไม่ได้ใส่ใจแล้วว่ะ....ปึก...” เสียงอะไรมาจากในห้อง
“เฮ้ย แค่นี้ก่อนมีธุระ” พูดจบผมก็วางสายแล้วพุ่งไปที่ประตูห้องแต่ว่ามันล็อก เปิดเท่าไรก็ไม่ออกผมเลยพังเข้าไปแม่งเลยครับแล้วภาพที่เห็นก็ทำผมแทบช็อกตาย
“!!!”

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับที่แบ่งปัน

acolyte

โห พี่โชว์โหดอีกแล้ว

harain15

ขอบคุณครับ

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณค่ะ พี่โชว์ อย่าใช้อารมณ์สิคะ คุยกับพี่คิมดีๆสิ เค้ารักพี่นะ{:4_112:}

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

{:7_277:} ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราห