หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 57 - 58 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แค่กๆ แฮ่กๆ” เสียงดังมาจากเตียงผมรีบหันกลับไปดูเลยครับ
“น้ำๆ ขอน้ำหน่อย” ผมรีบรินน้ำใส่แก้วแล้วส่งไปให้คิมก็ดื่มจนหมดแก้ว
“ดีขึ้นไหมครับ” ผมถามเมื่อคิมส่งแก้วกลับมาให้ผมแล้วก็จ้องหน้าพวกผมไม่วางตา
“พวกคุณเป็นใคร”
Lesson 57
( Show Part )
“พวกคุณเป็นใคร”
“จำพี่ไม่ได้เหรอคิม พี่โชว์ไง นี่ก็วินกับเฟียร์ไง” เป็นไปไม่ได้ น้องจำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรอ
“ขอโทษนะครับ...แต่ผมไม่รู้จักพวกคุณ” คิมพูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที ผมกำลังโกรธ...
โกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้คิมต้องอยู่ในสภาพแบบนี้
“ไอ้วินตามหมอที”
“อ่า เออๆรอแปป” พูดจบไอ้วินก็รีบวิ่งออกไปส่วนผมก็ยืนมองคิมอย่างไม่วางตาและดูเหมือนว่าน้องจะระแวงผมมากๆด้วย เหมือนคนไม่เคยรู้จักมาก่อนจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานหมอก็เข้ามาในห้อง
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“หมอครับ ทำไมผมถึงมาอยู่โรงพยาบาลล่ะครับ ผมเป็นอะไรเหรอ” น้องถามหมอครับแต่ไม่ถามผม
“คุณกรีดข้อมือตัวเอง แล้วญาติคุณไปเจอก็เลยนำตัวส่งโรงพยาบาลครับ” น้องอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เหมือนจะไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นคนทำ
“ผมเนี่ยนะ กรีดข้อมือตัวเอง” คุณหมอไม่พูดแต่พยักหน้าแทน
“หมอถามอะไรหน่อยสิครับ”
“ครับ”
“คุณอายุเท่าไหร่แล้วครับ”
“17 ครับ กำลังหาที่เรียนอยู่ด้วยดันมาป่วยซะนี้” ผม วิน เฟียร์ อึ้งกันเป็นแถบๆ จะบ้า เหรออายุ 17 ตอนนี้
คิมอายุ 21 แล้วนะ ความจำจะหายไปถึง 4 ปีเชียวเหรอ
“คนไข้อายุจริงๆเท่าไหร่ครับ” คุณหมอหันมาถามผมเบาๆครับ
“21 ครับ” พูดจบคุณหมอก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันทีครับ
“คงต้องขอให้ญาติช่วยผู้ป่วยด้วยนะครับ ความทรงจำที่หายไป 4 ปีนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะครับ คงต้องค่อยๆพาผู้ป่วยไปตามสถานที่ต่างๆที่มีความทรงจำดีๆ เดี๋ยวความทรงจำก็จะเริ่มกลับมาเองครับ”
“นานแค่ไหนครับหมอ” ผมถามต่อ
“ขึ้นอยู่กับผู้ป่วยครับ...หมอขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีเคสด่วน” พูดจบหมอก็รีบร้อนรนออกไป ผมก็คอตก
สิครับงานนี้เพราะต้นเหตุมันเป็นผมเต็มๆเลย ไอ้บ้าเอ้ย!
“พวกคุณเป็นใครครับ...แล้วแม่ผมล่ะครับ”
“จะตอบยังไงดี เอาเป็นว่าตอนนี้คิมรู้แค่ว่าพี่ชื่อโชว์ ส่วนคนนี้ชื่อวินเป็นเพื่อนพี่ ส่วนคนนั้นชื่อเฟียร์เป็นเพื่อนของคิม” ผมแนะนำคนที่คุ้นเคยให้รู้จัก
“เฟียร์เหรอ...ขอโทษนะครับ ผมไปรู้จักกับคุณตอนไหน” น้องถามมาด้วยหน้าตาใสซื่อมากครับ ปราศจากก่อนหน้าความจำเสื่อมโดยสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้น้องมีสีหน้าเจ็บปวดและทุกข์ทรมานตลอดเวลาที่ผมเจอน้อง
“เอ่อ เอาไว้เราค่อยคุยกันดีกว่านะ” ผมบอกน้องแล้วจากนั้นผมก็ขอให้วินกับเฟียร์กลับไปพักที่โรงแรมที่จองไว้ก่อน ทางนี้ผมจะดูแลเอง
“พี่...เอ่อ...พี่…”
“โชว์ครับ” น้องทำหน้าอายๆที่จำชื่อผมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ถือสาหรอกครับ
“ผมเป็นอะไร พี่โชว์ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหม” น้องถามผมเสียงเศร้า
“พี่ว่าคิมยังไม่พร้อมจะฟังอะไรตอนนี้หรอกนะ...อยากเข้าห้องน้ำไหมเดี๋ยวพี่พาไป” น้องก็พยักหน้าผมก็เตรียมจะพยุงน้องขึ้น
“อ้าวไมไม่ลุกล่ะ”
“…” น้องไม่ตอบแต่ออกอาการเลิ่กลั่กทางสีหน้าแทน
“ลุกมาสิครับ เร็ว” ผมเร่งน้อง
“พี่...ผมขยับขาไม่ได้ มันเหมือนไม่ค่อยรู้สึกด้วยอ่ะพี่” ผมใจหายวาบทันที อย่าบอกนะว่าน้องพิการ ผมหยิก
ขาน้องไปเต็มแรงเลยครับ
“เจ็บไหมครับ” ผมภาวนาขอให้น้องตอบว่าเจ็บ
“มันรู้สึกนิดหน่อยอ่ะพี่ เบากว่ามดกัดอีก” ผมกดออดเรียกนางพยาบาลแทบไม่ทันเลยครับ ทำไมน้องถึงเป็นขนาดนี้
“รอหมอแปปนึงนะ” ผมบอกน้อง จากนั้นไม่ถึงอึดใจพยาบาลก็เปิดประตูเข้ามาผมก็บอกให้ตามหมอด่วน
ผมร้อนใจมากๆเลยครับตอนนี้ ผมกลัวน้องจะเดินไม่ได้ตลอดไป กระทั่งหมอมาตรวจอาการน้อง
“คิมเป็นยังไงบ้างครับ”
“อื้ม หมอคิดว่าไม่น่าจะถึงขั้นอมพฤกษ์ แค่อาจจะเป็นอาการชาชั่วคราวแค่นั้น อาจจะใช้เวลาในการฟื้นฟูนิดหน่อย แต่คงไม่นานครับ” เฮ้อ โล่งอกไปครับ ดีแล้วครับที่น้องไม่ได้เป็นอะไรมากมาย
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
“ไม่เป็นไรครับ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ” พูดจบหมอก็เดินออกไป ส่วนผมก็หันไปมาสนใจกับตัวน้องต่อที่ตอนนี้นั่งตีหน้าเศร้าไปเรียบร้อยแล้ว
“โอ๋ เป็นอะไรครับ” ผมเดินไปโอบน้องไว้หลวม แต่น้องมีอาการสะดุ้งและพยายามขยับหนีผมอย่างรุกรี้รุกรน
“จะขยับหนีไปไหนหืม....ฟอด” เรียบร้อยผมไปหนึ่งดอก น้องหน้าแดงแป๊ดเลยครับ คงจะอาย ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ
“พี่...ผมเป็นผู้ชายนะ” น้องบอกแบบเขินๆ ดูจากอาการคงจะไม่ค่อยชอบ(หรือเปล่าวะ?)
“แล้วไง...ไปเข้าห้องน้ำดีกว่าไป” พูดจบผมก็อุ้มน้องเลยครับ
“เฮ้ย พี่โชว์อะไรอ่ะ ปล่อยผมลงนะ” น้องโวยวายแล้วก็ตีหลัง ทุบหัวผมมั่วไปหมด
“อย่าดื้อสิ พี่จะพาไปเข้าห้องน้ำไงครับ” บอกไปก็เท่านั้นน้องไม่ฟังผมแถมตีผมซะจนระบม กว่าจะถึงห้องน้ำ
ก็เอาซะเกือบแย่เลยทีเดียว
“อ้าว แล้วพี่อยู่ทำไมอ่ะ”
“เอ้า ก็อยู่คอยช่วยไง”
“ไม่เป็นไรน่าพี่” น้องพยายามเอามือดันให้ผมออกจากห้องน้ำ
“ช่วยเหลือตัวเองได้หรือไง” ผมก็ไม่ยอมขับถอดกางเกงน้องออกแล้วก็ปล่อยนั่งลงตรงชักโครก แล้วก็ยืนดู
เลยครับ อันนี้ตั้งใจแกล้ง อิอิ
“พี่จะมายืนดูทำไม...ออกไปนะ” น้องอาละวาดตีโพยตีพาย
“จะหวงทำไม มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว” เมื่อผมพูดออกไป น้องก็หน้าเปลี่ยนสีเลยครับ
“หมายความว่าไง มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”
“ก็เข้าไปอยู่ในตัวมาแล้วอ่ะดิ” เหอๆ แค่นั้นแหละครับ โดนฉีดน้ำเปียกหมดเลย ก็ผมพูดเรื่องจริงนิ ผมผิดอะไรจจริงไหมครับ หลังจากที่การเล่นของเราจบลง (เหรอ) ผมก็จัดการเปลี่ยนชุดใหม่ทั้งผมและน้อง แล้วก็พาน้องไปนอนที่เตียง
“พี่...พี่จะบอกผมได้หรือยังว่าผมเป็นอะไร แล้วผมไปรู้จักกับพี่ตอนไหน” น้องถามผมขึ้นเมื่อผมวางน้องลง
บนเตียง
“เอาไว้เดี๋ยวพี่จะเล่าให้คิมฟังนะ...แต่ตอนนี้คิมต้องนอนพักผ่อนก่อนรู้ไหม…จุ๊บ” ผมขโมยจุ๊บปากน้อง
ตอนเผลอ น้องก็เขินจนต้องเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าไว้ น่ารักจริงๆเลยแฟนใครไม่รู้เนี่ย
Lesson 58
( Kim Part )
หลังจากที่ผมพยายามสอบถามอาการป่วยของผมจากคนแปลกหน้าที่คอยอยู่เฝ้าผมตลอดเวลาแค่ดูเหมือนเค้าจะพยายามเลี่ยงไม่ตอบผมและเฉไฉไปเรื่องอื่นซะดื้อจนผมเลิกถาม แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าผมหายสงสัยนะ ผมยังคงสงสัยอยู่...สงสัยมาก มากขึ้นทุกวัน จนวันนี้ผมได้ออกจากโรงพยาบาลแต่ทำไมผมยังไม่เห็นแม่เลยถามถึง
พี่โชว์ก็เงียบ
“พี่จะพาผมไปไหน” ผมหันไปถามเมื่อขึ้นนั่งบนรถของพี่เค้าเรียบร้อยแล้ว
“พากลับบ้านเราไง” หือ คำพูดดูกำกวมไปนะพี่
“บ้านเรา....ยังไงอ่ะพี่”
“ก็คิมอยู่บ้านเดียวกับพี่นี่นา”
“เฮ้ย พี่มั่วแล้ว บ้านผมอยู่ราชบุรี อีกอย่างผมอยู่กับแม่แค่สองคนนะ” หรือว่าพี่เค้าเป็นมิจฉาชีพเนี่ย ชักไม่น่าไว้ใจแล้วสิ
“เอาไว้ถึงบ้านพี่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังละกันนะ” พี่โชว์บอกแล้วยิ้มพร้อมกับออกรถทันที เฮ้อ มันอะไรกันเนี่ยผมงงไปหมดแล้ว
ผมหลับมาตลอดการเดินทางอาจจะเป็นเพราะร่างกายผมมันยังไม่ค่อยฟื้นเท่าไร เหมือนรู้สึกว่าจะอ่อนแรงตลอดเวลาเลย เหมือนเลือดในตัวมันน้อยแปลกๆ มารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะโดนปลุกจากพี่โชว์เนี่ยแหละ
“ที่นี่ที่ไหน” ผมลืมตามองรอบๆ...มันไม่ใช่บ้านผมนิ แถมที่นี่ก็ใหญ่เวอร์มากๆ อยู่กันอลังการดีเนอะ
“บ้านของเราไงครับ”
“…” ผมไม่พูดอะไร ก็นะผมทำตัวไม่ถูก อยู่ๆก็มีคนเข้ามาในชีวิตผมแล้วก็คอยดูแลผมเสมือนว่าเราเป็นคนรักกันมานานยังไงยังงั้น ทั้งๆที่ผมจำได้ว่าก่อนที่จะตื่นมาอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลผมกลับบ้านด้วยอาการเหนื่อยอ่อนเพราะทำกิจกรรมของสภานักเรียนถึงบ้านก็หลับเลยน้ำท่าไม่ได้อาบ
“โอ้ย....” อยู่ๆผมก็จี๊ดขึ้นมาที่หัวพอพยายามนึกเรื่องแล้วเรียงลำดับเหตุการณ์วนไปวนมาก็ยิ่งปวดมากขึ้นเรื่อยๆ
“เป็นไรครับคิม...ป้าน้อย! ป้าน้อย! ช่วยขนของคิมขึ้นไปบนห้องทีครับ”
“ว้าย หนูคิมกลับมาแล้วเหรอคะ....มานี่ๆเดี๋ยวป้าขนไปให้ คุณหนูพาหนูคิมขึ้นไปพักเถอะค่ะ”
“ขอบคุณมากครับป้า” จากนั้นผมก็โดนช้อนตัวขึ้นแล้วก็ถูกวางลงบนที่นอนนุ่มๆในเวลาต่อมา
“เป็นอะไรไปครับ” พี่โชว์ถามเมื่อวางผมลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว
“ผมปวดหัวนิดหน่อยน่ะพี่” พี่โชว์เงียบไม่พูดอะไรอีก...แต่มันเงียบเกินไป เงียบจนน่าอึดอัด
“ผมถามอะไรพี่หน่อย”
“ไม่ต้องถามหรอก...เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังเอง” ผมก็พยักหน้าแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอสิ่งที่พี่โชว์จะบอก
“คิมอายุเท่าไหร่” พี่โชว์ถามขึ้น
“17 จะ 18 ครับ” เฮ้ยเดี๋ยว แล้วไหงกลายเป็นว่าพี่เค้ามาถามผมล่ะ
“…”
“พี่เงียบทำไมล่ะ...มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามกลับ
“มีแน่ๆ...เพราะคิมอายุ 21 แล้วต่างหาก” ห๊ะ! 21 เป็นไปไม่ได้หรอกก็ในเมื่อผมยังอยู่ ม.6 อยู่เลยนะ
“พี่อย่ามาล้อผมเล่นน่า ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเปรียบเสมือนว่ามันเป็นเรื่องขำขันทั่วไป พี่เค้าคงอำผมเล่น
“แม่คิมก็เสียไปแล้วด้วย” เฮ้ย พี่หยอกแรงไปป่าว
“พี่...จะล้อเล่นก็มีขอบเขตหน่อยดิ อย่าลามปรามไปถึงแม่ผม” ผมบอกเสียงแข็ง
“หน้าตาพี่มันบอกว่าล้อเล่นหรือเปล่า” ผมจ้องหน้าพี่โชว์ทันที หน้าตาจริงจังเหมือนกำลังสับสนอะไรบางอย่าง และสายตาที่คอยเป็นห่วงแบบนั้น...
“พี่ ผมไม่สนุกนะ” เสียงผมเริ่มกลายเป็นตวาด
“แล้วก็อีกอย่างที่คิมควรรู้…คิมเป็นแฟนพี่”
“พี่โชว์! เพี๊ยะ” ผมตบหน้าพี่เค้าเต็มแรง บ้าบอไปกันใหญ่แล้วผมไม่ได้กินหญ้านะที่ใครพูดอะไรก็เชื่อแม่งหมดน่ะ
“…”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่ารู้จักพี่ตอนไหน แต่สิ่งที่พี่พูดมาน่ะมันไม่มีความจริงอะไรเลยสักนิด ก่อนที่ผมจะมานอนอยู่โรงพยาบาลผมยังคุยกับแม่อยู่เลย ผมไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันด้วย แล้วพี่มาพูดอะไรที่มันขัดแย้งกับความจริงแบบนี้ พี่กำลังแต่งนิยายขายอยู่หรือไง!” ผมใส่อารมณ์เต็มที่ ไม่สนใจแล้วว่าเค้าจะเป็นใครมาจากไหน แต่สิ่งที่เค้าพูดออกมามันยากเกินจะเชื่อจริงๆ
“งั้นดูนี่....ดูวันที่ เดือน ปี อันนี้เป็นหลักฐานอย่างแรก” พี่โชว์เปิดโทรศัพท์แล้วยื่นมาให้ผมผมก็รับมาดู
“แค่นี้ไม่พอหรอกพี่ พี่อาจจะเปลี่ยนเอาก็ได้ ผมก็ทำเป็น” พูดจบพี่โชว์ก็ลุกขึ้นไปหาอะไรบางอย่างในตู้
“อ่ะนี่ปฏิทินของปีล่าสุด ก็คือปีนี้”
“…” ผมก็รับมาดูอย่างเสียไม่ได้
“ปฏิทินน่ะ เค้าคงไม่ถ่ายล่วงหน้ากันถึง 4 ปีหรอก...จริงไหม” ผมถึงกับเถียงไม่ออก หรือว่าสิ่งที่พี่เค้าพูดมามันจะเป็นความจริง
“อ่ะนี่....รูปวันเผาแม่ของคิม พี่ถ่ายไว้แล้วก็มีรูปเจดีย์เก็บกระดูกของแม่คิมด้วย” ผมเปิดดูก็พบว่า...แม่ผมเสียแล้วจริงๆแล้วคนที่ยืนอยู่ในรูปก็คือผม ที่ยืนน้ำตานองหน้า ผมเปิดดูไปเรื่อยๆก็น้ำตาไหลมาเฉยๆ นี่มันเรื่องอะไรกัน
“ผมความจำ....เสื่อมเหรอ” ผมถามกลับ
“หายไป 4 ปี ลืมหมดทุกอย่างในระหว่างนั้น...แม้กระทั่งเรื่องของเรา” ผมก็เงยหน้ามองหน้าพี่โชว์ทันที พี่เค้ามีสีหน้าเศร้าหมองเหลือเกิน เห็นแล้วก็สงสารจับจิต
“คิมอาจจะไม่เชื่อ พี่ให้ดูนี่” พูดจบพี่โชว์ก็ขนอัลบั้มรูปออกมามากมาย ผมนั่งเปิดดูก็เป็นรูปที่ผมกับพี่โชว์แล้วก็ใครนับหน้าไม่รู้ไปเที่ยวด้วยกันแต่ส่วนมากจะเป็นผมกับพี่โชว์จู๋จี๋กันหรือแม้กระทั่งจูบกัน นี่ผมทำเรื่องน่าอายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
“งั้นก็หมายความว่า...”
“ใช่ คิมกับพี่น่ะเป็นแฟนกัน” ผมอึ้งไปหลายวินาที ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย
“โอ้ย”
“คิมๆ พักผ่อนก่อนดีกว่า คิมอาจจะรับรู้เรื่องพวกนี้ไวเกินไป แต่พี่อยากให้คิมวางใจว่าพี่หวังดีกับคิมจริงๆนะ” พี่โชว์โยนของลงข้างเตียงแล้วก็ดันให้ผมเอนนอนลง
“ผมจะพยายามนึกให้ออกครับ”
“นึกอะไรครับ หืม”
“ก็นึกเรื่องผมกับ....พี่ไงครับ” ผมบอกเขินๆ มันทำตัวไม่ถูกโอ้ย อยากจะบ้าตาย
“ไม่ต้องพยายามนึกหรอก...บางทีคิมอาจจะอยากลืมมันไปทั้งหมดเลยก็ได้ คิมถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้”
พี่โชว์ลูบหัวผม แววตาของพี่เค้าตอนนี้เหมือนจะเสียใจกับอะไรบางอย่าง...อะไรบางอย่างที่ผมไม่รู้
“นอนซะนะ ตื่นมาจะได้หายปวดหัว” พี่โชว์ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้ผมแล้วเอนตัวเองนอนลงข้างๆผมเรื่องราวบางอย่างที่พี่โชว์ปิดผมไว้มันคืออะไร...ผมต้องรู้ให้ได้

harain15

ขอบคุณครับ

acolyte

สงสารคิม ไอ้พี่โชว์ ใจร้ายแท้

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากนะคะ ดูแลพี่คิมด้วยนะคะ พี่คิมความจำเสื่อมเพราะพี่โชว์อ่ะ{:4_112:}

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

{:7_207:} ขอบคุนคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

spyhihi

สนุกมากกกกกกกกกก

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ  ชอบมากครับ เรื่องราวประมาณนี้ อิอิ

wi2

ขอบคุณครับ

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ