ม่านราตรี = ตอนพิเศษ 3 (ตอนจบ) =

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
จากนั้นเวลาก็เริ่มล่วงเข้าสู่ตีหนึ่ง ตุลาหาวขึ้นเบาๆ เพราะความง่วง ทุกคนจึงแยกย้ายกันไป และปล่อยให้ตุลาขึ้นไปนอนพักผ่อนชายหนุ่มเอ่ยลาและกล่าวสวัสดีปีใหม่ทุกคนอีกครั้งเขาเดินขึ้นชั้นสองไปพร้อมกับพาทิศ ก่อนจะหยุดมองลงมารอบ ๆ ทั่วคฤหาสน์พลางพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา
   “สวัสดีปีใหม่นะม่านราตรี  ปีนี้ก็ขอฝากตัวด้วยอีกเหมือนเดิมนะ”
ตอนพิเศษ 3
ค่ำคืนหวาน ๆ ของสองเรา
   หลังผ่านพ้นวันปีใหม่ตุลาก็เริ่มต้นเขียนนิยายอีกเรื่อง โดยชายหนุ่มตั้งใจเปลี่ยนสไตล์การเขียนของเขาให้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ซึ่งกริชนั้นนอกจากคอยสนับสนุนแล้วยังคงให้คำแนะนำที่มีประโยชน์กับหลานของตนอยู่เสมอ ระยะแรก ๆ ทั้งสองแทบจะขลุกอยู่ด้วยกันตลอดเวลา จนอธิปชักเริ่มหงุดหงิดและหึงคนรักที่ไม่ค่อยมีเวลาให้กับเขาอย่างเคย
   “ฮึ! ทีหลังก็ย้ายไปนอนห้องเดียวกับเจ้าหนูมันเลยสิ ไหน ๆ ก็ไม่มีเวลาจะกลับมานอนด้วยกันอยู่แล้วนี่”
   อธิปประชดคนรัก เมื่อวิญญาณหนุ่มแวะมาหาตอนหัวค่ำ เพื่อที่จะบอกว่าคืนนี้ก็จะไปค้างกับหลานชายอีก  
   “น้อยใจงี่เง่าอะไรอีกล่ะ ทีเจ้าผีดิบนั่นยังไม่เห็นจะบ่นมากเหมือนนายเลยสักนิด ก็เห็นจี๋จ๋ากับตุลจนน่าหมั่นไส้ตลอดแท้ ๆ”
   หมอผีหนุ่มเหลือบมองคนรักที่ยืนกอดอกมองเขาด้วยแววตารำคาญ แล้วจึงมองเมินไปอีกทาง
   “ใช่ซิ! ฉันมันคนใจแคบนี่หว่า คนเคยได้นอนกอดกันแทบทุกคืน แต่ดันมาโดนทิ้งติด ๆ กันแบบนี้ พอจะขอกอดก็บอกว่าต้องไปช่วยหาข้อมูลให้หลานเขียนนิยาย แล้วแบบนี้มันน่าน้อยใจไหมล่ะ!”
   อธิปประชดต่อทำให้กริชคลอนศีรษะอย่างเอือมระอา แต่ก็ต้องยอมรับว่าระยะหลังนี้เขาเองก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างให้กับอธิปจริงอย่างที่อีกฝ่ายบอก
   “อืม...ฉันผิดเองจริง ๆ นั่นล่ะ ขอโทษด้วยแล้วกันนะ”
   กริชบอกออกไปตรง ๆ ทำให้คนที่กำลังประชดน้อยอกน้อยใจชะงัก แล้วจึงหันมามองวิญญาณหนุ่ม
อย่างแปลกใจ
   “นายเป็นอะไรไป ทำไมยอมรับผิดง่ายเกินคาดแบบนี้”
   กริชฟังแล้วชักจะฉุนขึ้นมานิด ๆ แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ แล้วตอบคำถามของอีกฝ่ายออกไปตามตรง
   “ก็ฉันรู้สึกว่าตัวเองละเลยนายจริง ๆ น่ะสิ ...ทั้งที่นายเป็นฝ่ายยอมตอบรับรักฉันแท้ ๆ”
   อธิปนิ่งอึ้ง แล้วจึงเดินตรงไปกอดร่างวิญญาณของอีกฝ่ายแน่นจนกริชรู้สึกแปลกใจ
   “เป็นอะไรไปอธิป”
   อธิปเงียบไปสักพัก แล้วจึงพึมพำตอบอีกฝ่ายไปทั้งที่ใบหน้ายังคงซบกับบ่าของวิญญาณหนุ่ม
   “เห็นนายยอมรับอะไรง่าย ๆ แบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาน่ะสิ...ถ้านายปลงตกทั้งหมด แล้วคิดจะไปเกิดใหม่ ฉันก็คง...”
   หมอผีหนุ่มเงียบไป ก่อนจะดันร่างของกริชออกแล้วฝืนยิ้มให้
   “บ้าชะมัด...ขอโทษนะนายกริช ทั้งที่ควรจะดีใจแท้ ๆ ถ้ามันเป็นแบบนั้นได้จริง”
   กริชจ้องอีกฝ่ายนิ่งด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย แต่ลึก ๆ แล้ว เขานั้นดีใจเป็นที่สุดเมื่อรู้ว่าอธิปเองก็ไม่อยากพรากจากเขาไปเช่นเดียวกัน
   “งี่เง่า...ฉันยังไม่คิดไปไหนง่าย ๆ หรอก ไหนจะห่วงตุล...แล้วก็นายอีก”
   กริชพึมพำพร้อมกับซบหน้าลงบนอกกว้างของอีกฝ่าย
   “คืนนี้ฉันไม่ไปค้างที่ห้องตุลแล้วล่ะ ...เดี๋ยวขอตัวไปบอกหลานก่อนแล้วจะกลับมานะ”
   กริชบอกแล้วเงยหน้าพร้อมยิ้มหวาน ทำเอาอธิปใจเต้นตึกตัก และเมื่อวิญญาณหนุ่มหายตัวไป ก็ทำให้คนที่เหลือนิ่งคิดกับตัวเอง ก่อนจะหลุดยิ้มเจ้าเล่ห์นิด ๆ ออกมาในที่สุด
   กริชรู้สึกแปลกใจที่พอหายตัวกลับมาในห้อง ก็ไม่เห็นอธิปอยู่ในนั้น
   “อธิป...นายอยู่ไหน”
   กริชเรียกคนรัก แล้วตรงไปที่ห้องน้ำก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในนั้น
   “...ไปไหนของเขานะ”
   วิญญาณหนุ่มบ่นอุบอิบ แล้วจึงหายตัวมาด้านล่าง ก็ไม่เจอวี่แววของอธิปแม้แต่น้อย เขาถามพวกรุ้งพรายกับราตรี พวกหล่อนก็บอกว่าไม่เจอหมอผีหนุ่มตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
   “เจ้าบ้า... หายหัวไปไหนนะ ตัวเองเป็นคนขอให้เรามาค้างด้วยแท้ ๆ”
   กริชเริ่มหงุดหงิด เขาหายตัวไปในห้องของอธิปอีกครั้ง แล้วก็ต้องขมวดคิ้วยุ่ง เมื่อเห็นแผ่นกระดาษที่มีลายมือหวัด ๆ ของหมอผีหนุ่มเขียนอยู่
   ‘อยากเจอฉันใช่ไหมนายกริช ...เพราะงั้นก็ถอดเสื้อผ้าแล้วไปนอนยั่วยวนรอบนเตียงสิ แล้วฉันจะปรากฏตัวให้นายเห็นเอง...อ้อ! ถ้าไม่ยอมทำนะ ฉันจะหนีไปหานางไม้กิ๊กเก่าฉันแทนจริง ๆ ด้วย!’
   กริชอ่านแล้วขยำกระดาษก่อนเขวี้ยงทิ้ง พร้อมกับตะโกนลั่นอย่างโมโห
   “เจ้าหมอผีงี่เง่า! นายแอบดูอยู่ใช่ไหม! หนอย...ทำขู่ฉันหรือไง อยากไปนอนกับคนอื่นก็ไปเลยไป แต่ถ้า
ไปแล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ!”
   เสียงถอนหายใจดังขึ้นทันทีที่กริชพูดจบ ร่างของอธิปที่คลายมนต์บังตาลง ค่อย ๆ ปรากฏให้เห็นจากมุมห้อง กริชหันขวับไปมองด้วยนัยน์ตาขุ่นเคือง แต่ยังไม่ทันที่ได้โวยวายด่าใส่ อธิปก็ยกมือสองมือยอมแพ้เสียก่อน
   “น่า ๆ ฉันก็แค่พนันกับตัวเองว่านายจะยอมไหม...แล้วก็ทายถูกเสียด้วยสิว่านายคงไม่ยอมทำแน่ แถมจะโกรธฉันเข้าให้อีก”
   กริชขมวดคิ้วยุ่งแล้วถามกลับเสียงห้วน
   “รู้ทั้งรู้แล้วจะทำไปทำไมอีก!”
   “ก็นะ...”
   อธิปเอ่ยค้างไว้ ก่อนจะมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตามมา
   “ก็ฉันตั้งใจว่า ถ้านายยอมทำอย่างที่ฉันเขียนไว้จริง จากนี้ไปไม่ว่านายจะสั่งจะว่าอะไร ฉันก็จะยอมเชื่อฟัง
ทำตามนายบอกทุกอย่าง ไม่หึง ไม่หื่น ให้นายต้องรำคาญใจอีกแล้วยังไงล่ะ”
   กริชตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แล้วรีบถามตามมา
   “และถ้าฉันไม่ทำแถมโมโหแบบเมื่อครู่ล่ะ นายจะทำอะไรฉัน!”
   อธิปจ้องอีกฝ่ายพร้อมยกยิ้มแสยะอย่างน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม
   “ฉันก็ตั้งใจจะให้นายชดเชยที่นายทิ้งฉันให้นอนเหี่ยวแห้งตลอดเดือนที่ผ่านมานี่น่ะสิ!”
   กริชจ้องมองคนรักด้วยสีหน้าซีดเผือด เพราะดูจากแววตาแล้วอธิปนั้นท่าทางเอาจริงเต็มที่ แถมยังแฝง
ความหื่นไว้จนน่ากลัวอีกด้วย
   “อ๊ะ! ไม่ให้หนีหรอก!”
   อธิปส่งเชือกอาคมไปมัดร่างวิญญาณของกริชไว้ทันทีที่อีกฝ่ายขยับเตรียมหนี กริชสะดุ้งเฮือกแล้วหน้า
แดงวาบ เมื่อเจ้าเชือกบ้านั่นเลื้อยไปมาบนร่าง แถมยังมัดเขาด้วยเงื่อนที่ค่อนข้างน่าอับอาย คล้ายกับพวกวิตถารชอบเล่น SM พวกนั้น
   “อธิป! ไอ้บ้า! แก้มัดฉันเดี๋ยวนี้นะ... อื๊อ!”
   เชือกรัดแน่นขึ้นสร้างความเจ็บปวดและเสียวซ่านประหลาดให้กับคนถูกรัด อธิปเลียริมฝีปากเบา ๆ ก่อนจะคุกเข่าตรงหน้าของร่างโปร่ง แล้วลูบไล้ฝ่ามือผ่านเสื้อผ้าของอีกฝ่ายซึ่งมันก็อันตรธานไปอย่างน่าอัศจรรย์
จนเหลือแต่เพียงเรือนร่างขาวโพลนเปลือยเปล่าที่ถูกพันธนาการอยู่ใต้เชือก ชวนให้กระตุ้นอารมณ์ของผู้ที่
จับจ้องมองอยู่ยิ่งนัก
   “อย่าดิ้นมากสินายกริช ...ยิ่งดิ้นมันจะยิ่งรัดแน่นนะ”
   อธิปพึมพำเสียงแหบพร่าพลางคุกเข่ามานั่งเบื้องหน้าร่างเปลือยเปล่า พร้อมกับเล้าโลมส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล
   “อธิป...ไม่เอาแบบนี้นะ...ปล่อยฉันเหอะ”
   กริชครางพร้อมกับสูดปากด้วยความเสียวซ่าน เมื่ออีกฝ่ายปรนเปรอให้เขาด้วยความชำนาญจนเขาถึงกับผงาดตอบรับในเวลาอันรวดเร็ว
   “ไม่ต้องห่วง ...ถ้านายชินกับมัน นายจะชอบมันนะนายกริช ...ฉันศึกษามาอย่างดีแล้ว ไม่มีอะไรเลวร้ายอย่าง
ที่นายคิดหรอกน่า”
   อธิปบอกพร้อมรอยยิ้ม แล้วจึงเดินไปหยิบของบางอย่างจากมุมห้องกลับมา ซึ่งพอได้เห็นกริชก็เบิกตากว้าง แล้วหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว
   “อธิป...นายจะทำอะไรฉัน”
   “ก็อุปกรณ์ที่จะใช้เล่น SM กันไงล่ะ เทียนแล้วก็แส้ แต่ฉันไม่มีแส้ก็ใช้ไม้เรียวหวายแทนแล้วกันเนอะ”
   หมอผีหนุ่มบอกแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่กริชนั้นกลัวจนหมดอารมณ์พิสวาทไปแล้ว
   “เอาล่ะนะ นายกริช...เตรียมตัวให้ดีล่ะ”
   หมอผีหนุ่มหยิบไม้เรียวหวายง้างขึ้นเตรียมจะฟาด กริชน้ำตาคลอแล้วหลับตาเบือนหน้าหลบด้วยความกลัว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อแทนที่จะได้รับความเจ็บปวด แต่กลับมีสัมผัสนุ่ม ๆ ที่แก้มของเขาแทน
   “ล้อเล่นน่ะ  ใครจะใจร้ายกับสุดที่รักได้ลงคอ”
   อธิปบอกแล้วจึงจัดแจงปลดเชือกอาคมออก ให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ กริชยืนมองด้วยความงุนงง ก่อนที่อธิปจะจัดการพาเขาไปนั่งบนเตียงด้วยกัน
   “แค่อยากแก้เผ็ดที่ทำให้ฉันต้องเหงาอยู่ทุกคืนเท่านั้นเอง ...แต่จริง ๆ น่ะหายโกรธตั้งแต่นายยอมทิ้งเจ้าหนูตุลแล้วมาค้างด้วยกันคืนนี้แล้วล่ะ”
   พอได้ยินคำเฉลยจากคนรัก กริชก็หน้าแดงวาบทั้งโกรธทั้งอายจนแทบจะพูดอะไรไม่ออก
   “โอ๋ ๆ อย่างอนสิที่รัก พอดีกลัวนายจะเบื่อลีลาเก่า ๆ ของฉัน ก็เลยหาเรื่องตื่นเต้น ๆ มาเปลี่ยนบรรยากาศ
ไงล่ะ”
   “ไอ้บ้า! ฉันกลัวแทบตายจริง ๆ นะ”
   กริชโพล่งใส่ด้วยความงอนกับความคิดบ้า ๆ ของอีกฝ่าย อธิปหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับกล่าวขอโทษ ก่อนจะชะโงกหน้าไปจูบแก้มซ้ายขวาของวิญญาณหนุ่มอย่างประจบ จนคนถูกจูบเริ่มใจอ่อน
   “ตกลงนายอยากได้เซ็กส์แบบไหน แบบเดิม ๆ หรือแบบเร้าใจ หือ?”
   อธิปกระซิบถามอ้อน ๆ แต่คนถูกถามนั้นหน้าแดงวาบ พร้อมกับผลักคนรักออกห่างด้วยความอาย
   “ไอ้หื่น! `คุณ`ด้าน! ฉันไม่น่าหลงชอบนายเลยให้ตายเถอะ เลิกกันเสียตอนนี้เลยดีไหม!”
   อธิปหัวเราะในลำคอ รู้ดีว่าคนรักพูดออกมาเพราะอาย ไม่ใช่เพราะเกลียดหรือเบื่อเขาแล้วแต่อย่างใด ทว่าถึงอย่างนั้นหมอผีหนุ่มก็ยังแกล้งกระเซ้ากลับไป ด้วยถ้อยคำที่แทบไม่แตกต่างจากใจจริงของเขานัก
   “ไม่เอาน่านายกริช...ขืนนายเลิกชอบฉันตอนนี้ ฉันคงบ้าตายแน่  นายทำให้ฉันตกหลุมรักหัวปักหัวปำแบบนี้ แล้วคิดจะทิ้งกันไป อยากให้ฉันร้องไห้นักเหรอ”
   กริชชะงัก หน้าร้อนวูบวาบ รู้สึกจุกในอก พูดอะไรไม่ออก รู้แต่เพียงว่าคำพูดของอธิปนั้นทำให้เขาสุขใจและปลาบปลื้มเสียเหลือเกิน
   “อธิป...แค่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันก็พอใจแล้ว...ส่วนเรื่องนั้น ขอแค่นายมีความสุข ฉันก็สุขไปกับนายด้วยนั่นล่ะ...เพราะฉะนั้น นายอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ”
   กริชพึมพำก้มหน้าบอกหลังจากเงียบไปได้ชั่วครู่ และแม้จะไม่เห็นหน้าแต่อธิปก็รู้ดีว่าคนรักต้องข่มความอายพูดมาเพียงใด หมอผีหนุ่มยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ แล้วจึงรั้งร่างของกริชให้นอนราบไปบนเตียง ส่วนตัวเขาก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าที่เกะกะออกไปพร้อม ๆ กับจูบเล้าโลมไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย
   “นายกริช...รักฉันให้มากยิ่งกว่านี้ได้ไหม ให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนสำคัญสำหรับนายจริง ๆ”
   อธิปพึมพำขณะที่เฝ้าเวียนจูบไปแทบจะทั่วทั้งร่างเปลือยของคนรัก กริชกอดรัดร่างหนาตอบ และเมื่อหมอผีหนุ่มเคลื่อนใบหน้ามาประสานสายตา พวกเขาก็แลกเปลี่ยนจุมพิตกันอย่างเร่าร้อนและเนิ่นนาน จนกระทั่ง
อธิปถอนริมฝีปากออกมา
    “คนโลภมาก...”
   กริชกระซิบบอก แต่สีหน้านั้นมีรอยยิ้มหวานเชื่อมจนคนมองใจเต้น
   “ก็รักนี่นา ผิดด้วยหรือ”
   อธิปแย้งกลับทำให้วิญญาณหนุ่มหน้าร้อนวูบวาบกับคำหวานที่ได้ฟัง
   “แล้วต้องทำยังไงถึงจะพอใจล่ะ”
   คำถามเอียงอายนั้นทำให้หมอผีหนุ่มยกยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงชะโงกหน้าไปจูบหน้าผากของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
   “บอกรักหวาน ๆ ให้ชื่นใจสักคำก็พอแล้ว”
   กริชยิ่งหน้าแดงหนักหลังจากได้ฟัง วิญญาณหนุ่มหลุบตาเบือนหน้าหลบอยู่พักใหญ่จนอธิปคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่กล้าพูด ทว่าพอจะเล้าโลมร่างเปลือยตรงหน้าต่อ เขาก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินถ้อยคำแผ่วเบาจากปากของคนรัก
   “ฉันรักนายนะอธิป...รักมากที่สุด ...เพราะฉะนั้นห้ามทิ้งฉันไปหาใครนะ ...ต้องรักแต่ฉันคนเดียวรู้ไหม”
   คำสารภาพรักพร้อมถ้อยคำออดอ้อนที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของ ทำให้หมอผีหนุ่มรู้สึกปลาบปลื้มแทบตัวลอย กริชพูดให้เขาดีใจได้ยิ่งกว่าที่เขาเคยคิดไว้ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาทั้งรักทั้งหลงอีกฝ่ายได้อย่างไร
   “แน่นอน...จากนี้ต่อไปฉันจะรักแต่นายคนเดียว นายกริช...ฉันสัญญา”
   ถ้อยคำกระซิบจริงใจพร้อมกับที่คนพูดไล่จุมพิตไปทั่วเรือนร่าง ทำให้กริชครางแผ่วเบาอย่างมีความสุข
    คืนนั้น ทั้งสองพร่ำพรอดคำรักผ่านทางวาจาและการกระทำโดยไม่รู้จักเบื่อหน่าย จวบจนกระทั่งแสงสว่างจากเช้าวันใหม่เล็ดลอดผ่านม่านบางเข้ามา ร่างหนาก็ฟุบลงบนแผ่นอกขาวเปลือยเปล่าอย่างหมดแรง ส่วนคน
ที่อยู่ด้านล่างอมยิ้มน้อย ๆ แล้วชะโงกหน้าไปจูบเส้นผมของอีกฝ่ายที่หลับไปแล้วแผ่วเบา
   “รักนายนะ...เจ้าหมอผีหื่นของฉัน”
    จากนั้นทั้งคู่ต่างก็นอนหลับไปด้วยกันบนเตียงใหญ่อันแสนอ่อนนุ่มอย่างมีความสุข โดยไม่ได้รู้ตัวกันสักนิดเลยว่า เมื่อคืนพวกเขาร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน โดยไม่ได้สร้างเขตแดนปกปิดตามปกติ
    และเพราะอย่างนั้น สมาชิกในคฤหาสน์ม่านราตรีทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งตุลาซึ่งอยู่ห้องตรงข้าม จึงต่างก็ได้ยินเสียงครางหวาน ๆ ของกริชถนัดชัดเจน รวมไปถึงถ้อยคำกระซิบบอกรักกันอย่างเร่าร้อนที่ทั้งคู่มีให้กัน
นั่นด้วย
   ภายในวันนั้น กริชจึงต้องเผชิญกับสายตาแปลก ๆ ของสมาชิกคนอื่น รวมไปถึงหลานชายที่พยายามหลบสายตาเขาตลอดเวลา และพอได้ล่วงรู้ความจริงจากรุ้งพรายที่เผลอหลุดปาก วิญญาณหนุ่มก็ทั้งอายและโมโห จนถึงกับประกาศไม่ยอมมีอะไรกับอธิปไปเกือบอาทิตย์ทีเดียว
   และหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น อธิปก็ไม่เคยที่จะลืมกางเขตแดนก่อนร่วมรักกับวิญญาณหนุ่มอีกเลย แม้แต่ครั้งเดียว...
                                                                                        …End…