มนตราทาสบำเรอ.... 3 - 4 .....

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“จัดการเอกสารให้เสร็จภายใน 20 นาที”
“ครับผม” ทุกคนถอยออกมารติกรมึนงงอยู่แต่ก็รู้ว่ารอดไปด่านหนึ่งแล้ว เขาถูกพาเข้ามาหลังเวทีทำความสะอาดบาดแผลก่อนถูกฉีดยาให้เข็มหนึ่ง เขาก็ผล็อยหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก
ตอนที่ 3  
เป๊าะ... น้ำเย็นๆหยดใส่หน้าอ่อนวัยเบาๆ ปลุกให้เขาลืมตาสีดำขึ้นมาเห็นสาวๆสวยๆสุมหัวกันเหนือร่างยิ้มกว้างอย่างโล่งอก
“เฮ่อ....ตื่นแล้วๆ”
รติกรกระพริบตาปริบๆ ที่นี่มัน? สาวๆพวกนี้มีทั้งสาวตะวันตก ตะวันออก เอเชียก็มี ทำไมเยอะอย่างนี้นะ
งานแฟชั่นโชว์หรือไรกัน เขาเหลือกตามองไปรอบๆ ส่วนใหญ่ทุกคนสวมใส่เสื้อผ้าบางๆแบบสาวอาหรับ
อ๋อ...นี่คงเป็นงานแฟนซีแน่ๆ
“คุณลุกไหวไหม ลองลุกขึ้นมานั่งหน่อยเถอะ” มือบางดันไหล่เขาขึ้นเบาๆ เด็กหนุ่มออกแรงยกตัวเองขึ้นมานั่ง โอย...เมื่อยไปหมดเลย
“คุณน่ะหลับมา 2 วันเต็มๆแล้วนะ พวกเรากลัวว่าคุณจะไม่ตื่นเสียแล้ว รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง”
แก้วน้ำสีสดใสยัดใส่ในมือ เขาก็ยกขึ้นดื่มอย่างว่าง่าย รู้สึกได้เลยว่าคอแห้งจริงๆ ท้องหิวด้วย อ๊ะ.....เขาทำอะไรไปนะถึงมาอยู่ที่นี่ รติกร พยายามจะนึกแต่เมื่อมีอาหารจานโตๆยกมาวางที่โต๊ะใกล้ๆเตียง เขาก็ต้องหยุดความคิดไว้ก่อน ร่างกายเขาต้องการอาหารอย่างมาก  ถึงจะเป็นแค่มันบด เนื้อไก่กับข้าวโพดต้ม ขนมปังปิ้งทาแยม แค่นี้ก็อร่อยมากแล้ว เขาทานเกลี้ยงจานไม่เหลือข้าวโพดสักเม็ด พออิ่มแล้วถึงมีแก่ใจสนใจรอบๆตัวที่มีสาวสวยร่วม 20 กว่าคน
“เอ่อ....ที่นี่....ที่ไหนครับ” เด็กหนุ่มมองไปรอบๆแล้ว ห้องนี้กว้างขวางยังกะเพนเฮ้าส์เศรษฐีร้อยล้านไม่มีผิด เตียงนอนถูกจัดวางกระจายไปทุกมุมห้องอย่างสวยงาม สระน้ำขนาดกลาง น้ำพุ อ่างสปา รูปปั้นหินอ่อน
สวนขนาดย่อมๆ มุมเล่นกลอฟ์ ห้องนี้มีทุกอย่างให้อย่างที่ต้องการเลย
“ที่นี่น่ะหรือ คุณไม่รู้แล้วคุณมาทำไมไม่ทราบเนี่ย” สาวสวยผมสีน้ำผึ้งว่า
“เธอน่ะเงียบไปเลย แองจี้ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นให้เป็นหน้าที่ของคาริคเอง เขากำลังลงมาแล้ว” สาวผมสีบูลเน็ทเข้ามาแทรก เธอมียิ้มที่เป็นมิตรที่สุด
“หวัดดี ฉันโคลอี้”
“ ผม.....เรียกผมว่ารีสก็ได้” เขายิ้มแห้งๆ ถึงไม่ชอบชื่อนี้ยังไงมันก็เรียกง่ายกว่ารติกรหรือเนยแหละ โคลอี้จับมือทักทายเป็นกันเอง
“อยู่ที่นี่แรกๆอาจจะไม่ค่อยชินเท่าไรนะ แต่อีกหน่อยก็คุ้นไปเองแหละ อยากได้อะไรก็บอกคาริค เขาหาให้ได้ทุกอย่าง....ขอบอกให้รู้ไว้นะ” โคลอี้เอนตัวมากระซิบข้างๆหู
“ทุกคนที่นี่เป็นมิตรกันดีนะ ยกเว้นแม่นั้น”
เธอปุ้ยปากไปทางสาวสวยผมดำขลับ สีผิวและหน้าตานั้นบ่งบอกว่าเป็นสาวอาหรับที่งามคมบาดตามาก ทรวดทรงก็ยั่วยวน เธอนั่งทาเล็บเท้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
“เธอชื่อ ซาช่า อยู่มานานกว่าใครแล้วก็เป็นคนโปรดของเจ้าชายทุกพระองค์เลย อย่าไปมีเรื่องกับหล่อนเป็นดีที่สุด หล่อนร้ายกาจยิ่งกว่าแม่มดเสียอีก”
รติกรรับฟังอยู่ชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกว่าเขาได้ยินอะไรผิดไป
“คุณว่าอะไรนะ”
“ฮะฮะ....อย่ากลัวไปเลย ต่อให้หล่อนเก่งกาจขนาดไหน แต่มาเจอเลือดแท้อย่างคุณเข้าก็ต้องชิดซ้ายแหละ”
โคลอี้ตบไหล่เขาเบาๆให้กำลังใจ รติกรไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เขาคิดว่าได้ยินผิดไปนะเรื่องเจ้าชายน่ะ แต่ก็ต้องอึ้งไปอีกเมื่อโดนย้ำเรื่องเลือดแท้ นี่เป็นเรื่องที่รู้กันในครอบครัวแท้ๆ เธอรู้ได้อย่างไร เขากำลังจะอ้าปากถาม ก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน
“เป็นไงบ้าง...ดีขึ้นแล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตาสีเขียวใส ผมดำยาวมัดรวบพาดบ่า
ข้างหนึ่ง นั้นทำให้เรื่องราวทั้งหมดย้อนกลับมาในความทรงจำ  เขา....ถูกขายและคนๆนี้ซื้อเขาเอาไว้ เด็กหนุ่มมองอีกฝ่ายไม่กระพริบตา เขาดูแปลกไปในชุดอาหรับเต็มยศนี้?
“คุณ...?”
“เรียกฉันว่าคาริค เธอล่ะ”
“รติกร”
“เรียกยากไปหน่อยนะ...แต่ช่างเถอะ”
“คาริค” เสียงเรียกออดอ้อนแทรกเข้ามา เป็นสาวสวยชื่อซาช่านั้นเอง เธอกรีดกรายมาหามือถือชายกระโปรงยาวๆไว้เวลาเดินสะบัดน้อยๆมันจะพลิ้วสวย น่าดูทีเดียว
“เจ้าชายจารีฟไม่ประทับในวังหรือไร ท่านเสด็จไปไหน”
“ท่านไม่ได้เสด็จไปไหน”
“แล้วทำไมถึงไม่มีคำสั่งให้ฉันเข้าพบล่ะ”
“ถ้าท่านต้องการพบ...เธอก็จะได้พบเอง มาเถอะ” อาหมัด คาริค ฮาซีส พยักหน้าให้รติกรตามเขามา เด็กหนุ่มอดเหลือบมองไม่ได้ และแน่นอนเลยว่าต้องได้เห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรอย่างยิ่งของหล่อน เขาตามร่างสูงออกมานอกห้องที่นี่มี การคุ้มกันที่แน่นหนาทีเดียว ดูได้จากกล้องที่คอยจับตาดูอยู่มากมายและยามที่ยืนเฝ้าตามประตูต่างๆ
“คุณ.....คุณคาริค”
“ห้องของคุณจะอยู่ตรงข้ามกับห้องสาวๆนะ แต่ตอนเดินทางมานี่คนของเรายังเตรียมห้องไม่เสร็จเลยเอาคุณไปฝากพวกสาวๆดูแลก่อน ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก ผมกำลังจะตามหมออยู่แล้วเชียว”
“คุณซื้อผมมา....” ร่างสูงหยุดกึกทำเอาเบรกเกือบไม่ทัน ก่อนเขาจะหันมามองหน้า
“ผมไม่ได้ซื้อคุณ”
“เอ๊ะ”
“เจ้านายผมต่างหากที่ซื้อ ผมมีหน้าจัดหาและดูแลเท่านั้น”
“แต่...”
“รู้ไหมว่าการกระทำในห้องประมูลนั้น เป็นเรื่องที่โง่เขลาที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอเลย”
“โง่เขลาหรือ”
“ต่อให้เป็นเลือดแท้ก็ตาม ถ้าแสดงพฤติกรรมร้ายๆออกมา รู้ไหมว่าพวกนั้นจะทำยังไง...” เขาทิ้งช่วงให้เด็กหนุ่มได้คิดเองเล็กน้อย
“พวกนั้นจะผ่าสมองของคุณเอาบางส่วนออกทำให้เป็นแค่ตุ๊กตากากๆไม่มีความคิดอ่านเป็นของตัวเอง แล้วคุณก็จะมีค่าแค่ถูกใช้ผสมให้มีลูกเรื่อยๆจนกว่าจะหมดประสิทธิ์ภาพ ถึงจะยอมปล่อยให้คุณตาย”
รติกรกลืนน้ำลายเฮือก ขนลุกไปทั้งตัว
“งั้นผมคงต้องขอบคุณคุณ”
ใบหน้าสวยไร้อารมณ์แค่นยิ้มออกมา
“อย่าเพิ่งขอบคุณเลย...อีกหน่อยคุณอาจสาปแช่งผมก็ได้”
“ทำไมล่ะ”
คาริคสูดถอนหายใจอย่างอ่อนใจ
“ก็เพราะผมก็เหมือนคนพวกนั้นน่ะสิ เหตุผลเดียวที่ผมเลือกคุณมา....” เขาเดินมาถึงหน้าประตูบานใหญ่สีดำ
มันเปิดต้อนรับเขาอัตโนมัติ
“เพื่อจะให้คุณมีทายาทที่สมบรูณ์แก่ราชวงค์  อัลมาอิดะฮ์”
เขาผายมือให้ชมความอลังการเบื้องหน้า
“ ซีเรีย ขอต้อนรับ”
สิ่งที่อยู่หลังประตูทำให้รติกรตื่นตะลึงที่สุดในชีวิต ป่าเขตร้อนมากมายถูดอัดอยู่ในห้องอันกว้างใหญ่มโหฬารภายใต้โดมคริสตัน ทิวทัศน์ภายนอกนั้นคือทะเลทรายสีทองแห้งแล้งยาวจรดสุดขอบฟ้า  ทั้งที่อยู่ในห้องปรับอุณหภูมิแล้วเขาก็รู้สึกเหงื่อที่ซึมออกมา ที่นี่มัน...ฝันร้ายชัดๆ
“มาเถอะ ผมจะแนะนำให้รู้จักใครบางคน” คาริครุนหลังเขาเข้าไปภายใน ประตูก็ปิดลงอัตโนมัติ รติกรรู้สึกกลัว เขาไม่อยากพบใครทั้งนั้น ไม่อยาก! แค่คิดว่าจะต้องนอนกับคนที่ไม่รู้จัก ต้องเป็นแม่พันธ์คลอดลูกให้ด้วยก็รู้สึกอยากอาเจียนเสียแล้ว มือที่รุนหลังเลื่อนออกไป คาริคเดินนำมาถึงมุมสวนดอกไม้ที่มีนกแก้วสีสันสดใส ที่นี่มีโต๊ะกลมสีขาวพร้อมน้ำชาชุดใหญ่
“อ้าว? ไปไหนเสียแล้ว....รออยู่นี่นะ เดี๋ยวผมมา” ชายหนุ่มเดินไปหาคนที่ต้องการจะให้พบ แต่รติกรรู้สึกโล่งอกมากกว่า มาช้าๆหน่อยหรือไม่ต้องมาได้ยิ่งดี ความคิดเครียดๆผ่อนคลายลงเมื่ออยู่ท่ามกลางธรรมชาติเช่นนี้ อากาศปลอดโปร่งมากแม้จะเป็นของที่ทำขึ้นก็ตาม  
จ๋อม... เสียงบางอย่างกระทบแผ่นน้ำแว่วเข้ามาในโสต มีสระน้ำด้วยหรือ? ร่างเล็กรีบเดินหา เขาชอบสระน้ำธรรมชาติ อยากว่ายเล่นให้สะใจสักครั้ง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าทันทีเมื่อพบสระน้ำใสแจ๋วกว้างขนาดกระโจนลงไปเล่นให้เหมือนโลมาก็ยังได้ คนสร้างที่นี่ฝีมือจริงๆเลย เขามองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นก่อนจะสะดุดสายตากับบางสิ่งที่ลอยอยู่กลางน้ำ
‘คนจมน้ำ’ความคิดแรกของเขาคือมีคนอยู่ในอันตราย เด็กหนุ่มถลาลงไปหาทันที ดีที่มันลึกแค่เอวเท่านั้น
รติกรลุยน้ำลงไปหารีบคว้าแขน อีกมือช้อนใต้คอยกขึ้นมาทั้งตัว
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
ดวงตาสีฟ้าลืมตาโพลงมองเขาทันที
“มีเรื่องอะไรกัน?” คาริคโผล่มาพอดี
“คาริค เขาจมน้ำ มาช่วยหน่อย”
“ใครจมน้ำกัน” อีกฝ่ายถามเสียงขุ่น อ้าว? ไม่ได้จมน้ำหรอกหรือ เขาหันกลับมามองคนในวงแขนอีกที ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบกลางๆ ผมสีดำสั้นยกศกเล็กน้อย ผิวสีแทน ใบหน้าออกทางยุโรป โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าใสนั้น
ฉายแววขุ่นเคืองจัด รติกรรีบปล่อยมือแล้วขึ้นจากน้ำเลย
“เจอกันก็ดีแล้ว จะได้แนะนำให้รู้จักเลย นี่คือคนที่จะมาเป็นคู่ของคุณ” เล่นแนะนำแบบนี้ทำเอาขนลุกเลย
ร่างเล็กขึ้นไม่ถึงฝั่งดีก็ต้องตัวแข็งหยุดอยู่อย่างนั้น เขาเห็นสีหน้าชอบใจของคาริคแล้วถึงรู้ว่าอยากแกล้งให้ตกใจเล่น น่าโมโห...แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ ตอนนี้เขาต้อง....เผชิญหน้ากับทุกสิ่งอย่างเข้มแข็งเท่านั้น
รติกรหันกลับมามองแล้วต้องร้อง โอ้โฮะ! ในใจ อีกฝ่ายลุกขึ้นเดินลุยน้ำมาหา หยาดน้ำไหลลงตามเนื้อตัวเปลือยเปล่ามีเพียงกางเกงว่ายน้ำสีดำแนบเนื้อ หุ่นงี้ยังกะนายแบบเพลย์บอย โดยเฉพาะซิกแพ็กนั้นสวยมากแถม
เด็กหนุ่มเหล่มองเบื้องล่าง พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง...ห่อหมกพองเบ้อเร่อเหิ่ม ยังกะไส้กรอกเยอรมันมายืนเทียบกับเขาที่กลายสภาพเป็นแหนมตากแห้งไปเลย แค่เห็นก็อายแล้ว เขาเบือนหน้ามองไปทางอื่นพลางยกมือ
ปาดเหงื่อที่หน้าผาก ไม่กล้ากลืนน้ำลายเลย จู่ๆนิ้วแข็งๆจับปลายคางเขาหันมามองสบตา
“นี่เหรอที่ว่าเลือดแท้น่ะ.....ขี้เหร่ชะมัด” นิ้วแข็งๆพลั่กหน้าเขาซะหงายเงิบ เซไปชนคาริค ไม่เจ็บก็จริงแต่เจ็บใจมากกว่า เจอหน้าไม่ถึงนาทีเลย มันกล้าดียังไงมาว่าเขาขี้เหร่
รติกรยังไม่ทันจะได้อ้าปากด่าสักคำ อีกฝ่ายก็เดินหนีไปซะก่อน บ๊ะ....เก็บไว้ด่าวันหลังก็ได้ เขาหันมามองตามร่างสูงกว่าหยิบเสื้อคลุมมาสวม
“แล้ว.....จัดการไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“เขาได้รับเข็มแรกไปแล้ว ภายใน 5 เดือนก็พร้อมสำหรับท่าน” คาริคว่า คนฟังข้างๆ กลับใจหายวาบ นี่พูดถึงเขาอยู่หรอกหรือ ดวงตาสีดำเหลือบมองคนที่กำลังถูกจัดให้เป็นคู่ของเขา เวลานี้น่าจะพูดให้เคลีย์ไปเลยว่า เขาไม่....
“ท่านคือ เจ้าชาย ซาฮาห์ ฮัสซาล จารีฟ ส่วนทางนี้....”คาริคผายมือให้เขาแนะนำตัวเอง
“ผม....รติกร...เนย...หรือจะเรียกว่ารีสก็ตามใจ คือ ผม..”
“เนย์หรือ” สายตาคู่นั้นมองพิจารณาแปลกๆ
“คาริค...” เสียงตะโกนขัดจังหวะการสนทนา รติกรนึกโมโหที่โดนขัดจังหวะอยู่เรื่อย แต่พอเห็นหน้าบูดบึ้ง
ไม่สบอารมณ์ของผู้ชายร่างสูงใหญ่แล้วนึกกลัว ต้องถอยห่างอยู่ข้างหลังคาริคอีกหน่อย
“ท่านพี่”
“ท่านซาอิท”
“ทำไมเรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้ พระชนนีมีรับสั่งว่าจะให้ฉันได้สืบทอดทายาทก่อน แต่ทำไมกลายเป็นเขาก่อน” คนๆนั้นชี้หน้าคนหนุ่มกว่า ชื่ออะไรนะ... รติกรมองการสนทนาอยู่ห่างๆแต่ก็เงี่ยหูฟังทุกคำ
“เป็นพระบัญชาของสุรต่านเอง ผมทำตามรับสั่ง”
“พี่ไม่ได้โกรธเรานะจารีฟ” เขาหันมาบอกซึ่งคนน้องพยักหน้ารับรู้
“แต่พี่ 25 แล้ว พี่รอมานานส่วนเราเพิ่ง 17 เท่านั้นจะรีบไปทำไมจริงไหม”
“ห๋า? 17 เองเหรอ” เด็กหนุ่มหูพึ่งอุทานออกมา เด็กกว่าเขาเสียอีก
“ใครน่ะ?” ผู้มาใหม่มองเขาเขม็ง รติกรใจหายมองสองพี่น้องที่ไม่เหมือนกันเลยสลับไปมา คนหนึ่งไว้หนวดผิวเข้มหน้าตาอาหรับชัด อีกคนหน้าเกลี้ยงเกลาออกทางยุโรป  ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้เลยว่าเป็นพี่น้องกัน
“แม่ของลูกเรา” เด็กหนุ่มอ่อนวัยกว่าว่า คนที่ได้ยินใจหายเป็นครั้งที่สอง พูดแบบนี้หมายความว่า....เขาจะต้องมีลูกให้ทุกคนที่เห็นหน้าเลยหรือไร  
“เหรอ....เขาพร้อมหรือยังล่ะ”
“ท่านซาอิท หยุดนะเขาจะเป็นของท่านจารีฟตามรับสั่งฝ่าบาทนะ” คาริคว่าแต่สองหนุ่มไม่สนใจฟังที่เขา
พูดเลย
“ยัง อีกร้อยกว่าวันถึงพร้อม”
“งั้นพี่พาเขาไปทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า จะได้สนิทสนมกันเร็วขึ้น”  
“ตามสบาย” สองพี่น้องพูดคุยเหมือนกำลังยกเสื้อผ้าหรือรองเท้าให้ใส่กันง่ายๆ รติกรอ้าปากค้าง เขาไม่ทันจะพูดอะไร ซาอิทก็ตรงเข้ามารวบเอวบางยกขึ้นพาดบ่าทันที
“ท่านซาอิท”
“หยุดนะ...วางผมลง!”
ตอนที่ 4 เรื่องยุ่งๆ มีมาไม่เลิกรา
“ท่านซาอิท”
“ไม่ต้องไปยุ่ง” คำสั่งของเจ้านายทำให้คาริคต้องหยุดอยู่แค่นั้น เขาหันมาสบตาสีฟ้าใสที่แสนเย็นชานั้นอย่าง
ตัดพ้อ
“ปล่อยนะ..ปล่อยผมเดี๋ยวนี้” ร่างเล็กดิ้นรนได้ลำบากบนบ่ากว้าง เขาได้แต่ทุบแผ่นหลังและพยายามคว้าอะไรให้ได้สักอย่าง ก่อนจะถูกทิ้งลงมา รติกรตกใจนึกว่าต้องเจ็บตัวแล้วแน่ๆ แต่กลับพบว่าเขาตกลงมาบนเตียงอาบแดดนิ่มๆมีโต๊ะเตี้ยพื้นกระจกวางกั้นระหว่างเตียงที่วางเรียงราย  ร่างหนักอึ้งทาบทับลงมาทำเอาหายใจ
ไม่ออกเลย
“มาสนุกกันก่อนเถอะ ฉันไม่เคยเจอกับหนุ่มเอเชียเลยนะนี่”
“ไม่ ปล่อยผมนะ” มือเล็กยันหน้าอีกฝ่ายออกห่าง ไม่ทันไรก็ถูกจับรวบตรึงไว้เหนือศีรษะ ใบหน้าคมสันซุกไซ้ซอกคอขบเม้มผิวจงใจปลุกเร้าอารมณ์ รติกรได้กลิ่นหื่นกระหายคลุ้งอย่างนี้มีแต่อยากจะอาเจียนมากกว่ามีอารมณ์  แต่เพราะตัวเล็กกว่ากำลังก็ไม่ค่อยมี เขายกเข่ากระทุ้งเข้าสีข้างอีกฝ่าย
“ฮะฮะ...ทำเป็นไม่ชอบแบบนี้ก็สนุกดีนะ แต่อย่าสะกิดที่เอวดีกว่า ฉันค่อนข้างบ้าจี้นะ” ซาอิทหัวเราะร่วน
“ลุกออกไปนะ”
“อย่าเสียงดังสิ”
“บอกให้ออกไปไง” เขาดิ้นรนจนมือเป็นอิสระจึงข่วนเข้าที่ปลายคางอีกฝ่าย
“เอ๊ะ..จะมากไปแล้วนะ จะเล่นตัวก็ให้มีขอบเขตบ้างสิ”
ปัดโธ่เอ้ย ใครจะมาเล่นตัวฟ๊ะ คนเขาไม่ชอบต่างหากเล่า! รติกรเห็นที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะเขาคว้าจะทุบหัวอีกฝ่ายก็ไม่ได้ ติดแขนหมอนี่อยู่จึงหันมาทุบกระจก เปรี้ยง! ซาอิทสะดุ้งหันมาก็เห็นมือเล็กหยิบกระจกแหลมๆจ่อที่คอหอยเขา ใต้ร่างหายใจหอบแฮ่ก
“ถอยไป”
“นี่...จะเล่นอีท่าไหนกันเนี่ย”
“บอกให้ถอยไป ไม่ได้ยินรึไง” ไม่ว่าจะสั่งอย่างไร ร่างหนากว่าก็ไม่ขยับ เท้าเล็กถีบเข้าที่ไหล่จึงยอมลุกออกไปได้ สีหน้าโกรธจัดและมือที่กำกระจกแน่นจนคมบาดตัวเองเลือดเริ่มไหลเปื้อนมือทำให้ชายหนุ่มเพิ่งจะรู้สึกตัว ไม่มีแววขี้เล่นใบหน้าและดวงตาคู่นี้เลย ตรงข้ามมันมีแต่โกรธและกลัวชัดเจนมาก หรือว่า.....เมื่อกี้ไม่ได้เล่นตัว
“นี่....ไม่ได้ล่อเล่นใช่ไหม”  ปกติสาวๆที่มามักจะสมัครใจมากทั้งนั้น ทุกคนต่างต้องการให้ตัวเองโดดเด่น
ต้องตาต้องใจ ความต้องการของเขาไม่มีคำว่า ‘เป็นไปไม่ได้’ ทุกคนพร้อมสนองได้ทุกเมื่อ แต่ท่าทีตื่นกลัว
และสีหน้าเอาจริงนี้ทำให้ไม่มั่นใจแล้วสิ
“เธอ....ไม่ได้...”
“อย่าตามมานะ ถ้าคุณคิดจะทำอะไรแบบเมื่อกี้อีกล่ะก็ ไม่ใช่แค่คอหอยคุณ ไอ้นั้นของคุณผมจะเฉือนมันทิ้งทั้งพวงให้ดู” รติกรขู่สำทับก่อนวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด ที่นี่มันบ้า คนมันก็บ้า เห็นคนอื่นเป็นยังไงกัน ไม่มีชีวิตจิตใจกันบ้างหรือไงนะ ร่างเล็กวิ่งเตลิดอย่างไม่รู้ทิศทาง แต่ก็โผล่พรวดมาถึงทางเดินที่คุ้นตาบ้าง เห็นประตูทางเข้าอยู่ไม่ไกลแล้ว  
“คุณ....รีส” คาริคเรียก เด็กหนุ่มหันไปมองทั้งคู่อยู่ห่างไปพอสมควร เจ้าวายร้ายที่เที่ยวยกเขาให้ใครต่อใครง่ายๆนั่งจิบน้ำชาอย่างสบายอารมณ์อยู่นั้น หนอย....?  ร่างเล็กถอดรองเท้าขว้างเข้าใส่ทันที
“คุณ...?”   
คาริคร้องลั่นก่อนถอยหลบอย่างหวาดเสียว รองเท้าขว้างมาไม่ถึง แต่ตกลงพื้นปูด้วยอิฐกระดอนมาชนขาโต๊ะ เคร้ง! ชุดถ้วยชากระทบกันเบาๆ ดวงตาสีฟ้าใสถึงเหลือบมองมา
“สารเลว....ขอให้เป็นหมันเถอะแก ไอ้คนทุเรศ” รติกรตะโกนด่าเสียงดังลั่น ก่อนเดินสะบัดหน้าออกไปอย่างฉุนเฉียว ทิ้งให้หนุ่มๆนิ่งอึ้งกันไปทั้งหมด ซาอิทโผล่พรวดพราดตามมาอีกคน
“คาริค”
“ทำไมเร็วจังเลยล่ะ พี่ซาอิท”
“อย่าเพิ่งถาม นี่มันยังไงกัน หา?” เขาถามคนเป็นธุระจัดหาให้ “ เขารับจ้างมาไม่ใช่หรือ ทำไมร้องจะเป็นจะตาย แถมเอาเศษกระจกมาขู่ฉันด้วย”
“เขาทำอย่างนั้นหรอกหรือ” คาริคเอาผ้าเช็ดปากมาซับเหงื่อบนหน้าผาก
“ก็ใช่น่ะสิ”
“แปลว่า....เขาไม่ได้รับจ้างมาน่ะสิ ใช่ไหม...ไปได้เขามาจากไหนล่ะ” คนจิบน้ำชาถามใจเย็นนิ่งเป็นน้ำ
“ปารีส...ตลาดประมูลที่ไปประจำนั้นแหละ ตอนที่เจอเขาก็กำลังอาละวาด ยิงปืนลั่นห้องอยู่พอดี ทำเอาคนกระเจิงหมด การประมูลในวันนั้นเลยต้องล่มไปโดยปริยาย”
“ทำไมนายถึงเอาคนที่ไม่เต็มใจมาด้วย”
คาริคนิ่งไปครู่ “ข้อแรกเขาแข็งแรง ข้อที่สองเขาราคาถูก ข้อที่สาม......ผมถูกใจเขา” ชายหนุ่มมองไปทางอื่นเวลาพูดไม่ตรงกับใจตัวเอง เด็กคนนี้ตอนที่อ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากเขาทำให้นึกถึงตนเอง ตอนอ้อนวอนขอร้องไม่ให้พ่อพาไปขายที่ตลาดแรงงานในเมือง พ่อเขาบอกว่า
‘อยู่กับฉัน แกจะมีแต่อดตาย อยู่กับคนอื่นแกยังพอมีทางรอดบ้าง จำไว้นะ ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไรก็ต้องเก็บเอาไว้ จะเจ็บปวดขื่นขมยังไงก็ต้องทน เราต้องเอาใจเจ้านายของเราให้ดี ต้องรู้จักเขามากกว่าตัวเขาเองด้วยซ้ำ แล้วสักวันหนึ่ง....เขาจะรู้ตัวว่า ชีวิตนี้ขาดเราไม่ได้เด็ดขาด วันนั้นแหละที่เราจะกลายเป็นเจ้าของชีวิตเขา และเรา....จะมีอิสระเป็นไทแก่ตัวเอง’
จากวันนั้นถึงวันนี้ เขามาได้เกินครึ่งทางแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น...
“เฮ้อะ..แบบนี้ไม่สนุกแน่ เอาคนอันตรายแบบนี้มาใกล้พวกเราได้ยังไง”
“นานครั้งเจอคนแบบนี้ก็ไม่เลวนะ ว่างั้นไหมท่านจารีฟ” คาริคหันไปถามเด็กหนุ่มที่ไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มๆ
“ไม่เลวอะไรกัน เฮ่อ...ไม่ไหว พี่ขอบายดีกว่า นายจัดการไปคนเดียวเถอะ” ซาอิทบอกก่อนเดินจากไป
ร่างเล็กเดินกระแทกเท้าไปตามทางเดินยาวปูด้วยพรม อารมณ์เดือดดาลทำให้ใจอยู่ไม่เป็นสุข แค้นเคืองทุกสิ่งทุกอย่างจนน้ำตาซึม เขายกมือเช็ดน้ำตาตลอดเวลาไม่ยอมให้มันไหลเด็ดขาด ตอนนี้เขาต้องการที่สงบๆอยู่สงบสติอารมณ์ชั่วครู่ เดินมาถึงประตูห้องที่ออกมาเมื่อเช้า บอดี้การ์ดสองคนเข้ามาขวางไว้
“กรุณาหยุดอยู่ตรงนี้”
“ทำไม ก็...” เขาจะบอกว่าเมื่อครู่เพิ่งออกมาเอง
“คุณมีอาวุธอันตรายอยู่ในมือ” อีกฝ่ายบอกถึงนึกได้ ในมือเขากำเศษกระจกไว้แน่น และตอนนี้เริ่มเจ็บแล้วด้วย
“อ๊าว...” บ้าชะมัด...ไม่น่าทำตัวเองเจ็บเลย  รติกรคลายมือดึงกระจกออก เลือดยังซึมออกมาหยดแปะๆ บอดี้การ์ดคนหนึ่งดึงเศษกระจกออกไปพลางเปิดประตูห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องสาวๆให้
“นี่คือห้องของคุณแล้ว ไปรอข้างในเถอะครับ เราจะตามหมอมาให้”
“ขอบคุณ” เขาเข้ามาในห้องที่กว้างหรูหราไม่แพ้ห้องสาวๆ เพียงแต่ดูเป็นแมนชั่นหรูมากกว่า มีทางเดินปูด้วยไม้สีอ่อน ตู้แขวนเสื้อนอกและชั้นวางรองเท้าใกล้ประตู ทางซ้ายมือเป็นห้องรับแขก ห้องครัวขนาดกลางพร้อมเครื่องครัวครบครันอยู่ทางขวา เดินตรงไปก็จะเป็นระเบียงนอกเต็มไปด้วยแปลงดอกไม้สวย กว้างขนาดมีจักรยานให้ปั่นเล่นได้ ด้านขวาในมีห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง และห้องน้ำ 2 ห้อง หนึ่งคือห้องสำหรับอาบน้ำทำธุระส่วนตัว อีกห้องมีอ่างจากุกชี่ขนาดใหญ่ที่คนลงไปเล่นได้เป็นสิบ
เฮ่อ....จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อ....
“ชอบไหม” เสียงถามจากข้างหลังทำเอาสะดุ้งโหยง ร่างเล็กถอยห่างไปอยู่คนล่ะมุมห้องทันที
“อย่าเข้ามานะ”
“ใจเย็น...” อีกฝ่ายยืนพิงกรอบประตูห้องท่าทีสบายๆแต่ก็ขวางทางออกเสียหมด “แค่จะมาดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างโอเคไหม  แผลเป็นไงบ้างล่ะ”
ยังมีแก่ใจถามอยู่นะ รติกรมองมือของตัวเอง เลือดหยุดแล้วแต่ตอนนี้ปวดจี้ดๆไปหมดแถมด้วยอาการปวดหัวด้วย เขาเครียดมากจริงๆ ฝ่ามือใหญ่ยื่นมาหา
“มาเถอะ...ฉันจะทำแผลให้”
“ผมทำเองได้....แผลแค่นี้เองไม่ใช่เรื่องใหญ่” ประโยคหลังคล้ายคำแก้ตัวกลายๆเมื่อเห็นสายตาสีฟ้าฉายแววไม่พอใจแวบหนึ่ง ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบถูกปฏิเสธ คำว่าเจ้าชายก็พอทำให้นึกออกว่าคนแบบนี้เอาแต่ใจตัวเองมากขนาดไหน ร่างสูงกว่าขยับจากกรอบประตู กดปุ่มที่ผนังเบาๆ น้ำก็ไหลเข้าในอ่างจากุกชี่ทันที ควันจางลอยคว้างกลิ่นบางอย่างโชยมาแตะจมูก นี่คงเป็นน้ำจากแหล่งน้ำพุร้อนแน่ เขามัวแต่มองน้ำในอ่างจนถูกคว้าข้อมือจนได้
“เอ๊ะ?”
“มานี่” อีกฝ่ายอาศัยกว่าตัวโตกว่า มีกำลังมากกว่าลากเขาออกจากห้องน้ำ ทีแรกใจหายนึกว่าจะโดนลากเข้าห้องนอนเสียแล้ว แต่ก็ใจชื้นขึ้นมามากเมื่อถูกพามาที่ห้องรับแขก ที่นั้นมีกล่องพยาบาลวางไว้บนโต๊ะรอท่าแล้ว มือแข็งๆดึงให้นั่งลง
“จะทำแผลให้”
“ไม่ต้อง....ก็ได้” รติกรมองอย่างระแวดระวัง และไม่เข้าใจ พยาบาลไม่มีแล้วหรือไรถึงต้องมาทำเองนี่? มือที่ทำแผลให้คล่องแคล่วว่องไว ตามองแต่แผลที่มือ เมื่อไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆความเครียดจึงค่อยๆลดลง แต่คงยังระแวงอยู่
“ขอโทษนะ”
“หา?”
“ขอโทษด้วย....สำหรับเรื่องเมื่อกี้” รติกรกระพริบตาปริบๆคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนี้ ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองพร้อมยิ้มบนใบหน้า เขาดูเหมือนหนุ่มที่ไร้พิษสง
“ปกติคนที่มาที่นี่...ยินดีทำทุกอย่างที่เราพี่น้องต้องการเสมอ ไม่เคยมีคนบอกว่าไม่ได้สักราย”
“งั้นเหรอ” เขาไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านี้
“ได้ยินจากคาริคว่า เธอไม่อยากมาที่นี่”
“ขอร้องล่ะ..อย่าเรียกผมว่าเธอ”
“ไม่ได้” เขาว่าปฏิเสธเสียงแข็งจนแปลกใจ
“เธอก็คือเธอ....เธอคือของๆฉัน”
แย่ล่ะสิ..... ลองว่าแบบนี้อนาคตเขาก็มืดมนแล้ว
“ฉันขอโทษที่เข้าใจผิด ยกเธอให้พี่ชายง่ายๆ ที่นี่ไม่ค่อยถือสาเรื่องบนเตียงเท่าไร แต่ธุรกิจก็คือธุรกิจ..... ฉันเป็นเจ้าของเธอแล้วไม่ว่าจะชอบหรือไม่ เธอมีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉัน ข้อนี้เข้าใจหรือเปล่า”
คิ้วขมวดแสดงอาการไม่พอใจทันที ดวงตาสีดำจ้องมองอย่างตัดเพ้อต่อว่าในความใจดำของเขา ก่อนจะมองไปทางอื่นอย่างจำนน ทว่าแผงความดื้อดึงอยู่ในที คนมองอดขำไม่ได้ทำหน้าแบบนี้คงมีเรื่องให้อีกแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องสนุกหรือเรื่องน่าปวดหัวนะ
“เนย” เขาเงยหน้ามองทันทีที่ถูกเรียก
“เขาว่าคนไทยชอบให้เรียกชื่อเล่นมากกว่าชื่อจริง อยากให้เรียกเนย หรือว่ารีสล่ะ”
“แล้วแต่คุณเถอะ”
“อืม....เรียกฉันว่า เลแวนซ์”
เลแวนซ์?? รติกรมองใบหน้าอีกฝ่าย ชื่อฝรั่งเหมาะกับใบหน้าเขามากกว่าชื่อจารีฟเยอะ
“คุณเป็นลูกครึ่ง”
“ใช่ แม่ฉันเป็นฝรั่งเศล” เหมือนจะไม่อยากให้ซักไซ้เรื่องส่วนตัวมากกว่านี้ ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้
“เอาล่ะ....คิดว่าเราควรใช้เวลารู้จักกันสักระยะหนึ่งก่อน เพราะงั้นอย่าไปไหน อยู่แต่ในห้องล่ะกัน”
“คนเดียวเหรอ” แค่นึกก็เบื่อก่อนแล้ว ห้องนี้ยังไงก็ยังดีกว่าคุกแต่อยู่คนเดียวอย่างนี้ก็เบื่อแย่สิ
“ฉันก็จะมาอยู่ด้วย”  
เอ้า? แบบนี้ก็ไม่สวยแล้วสิ รติกรนึกกังวล เลแวนซ์เดินไปยังไม่ถึงประตูก็มีแขกที่ไม่ได้คาดคิดเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน ทั้งคู่หยุดมองด้วยความประหลาดใจ สาวๆชาวซีเรียในชุดรัดกุมสีดำเผยแค่ใบหน้างามคม คิ้วเข้มกันทุกคน เข้ามาในห้องถึง 5-6 คน คนสุดท้ายนั้นโดดเด่นกว่าใครเพราะเสื้อผ้าอาภรณ์สีสันสดใส ผ้าคลุมไหล่
สีเขียวปีกแมลงทับไม่คลุมผมอย่างคนอื่นๆ และมีเครื่องประทับหรูหรากว่าใคร
“เสด็จแม่” เลแวนซ์เรียก
รติกรมองตาโตเห็นความแตกต่างชัด ในเมื่อลูกหน้าตาออกยุโรป แต่แม่กลับอาหรับจ๋าเชียว เธอผมดำยาวสลวยใบหน้าสวยอย่างสาว 30 นิดหน่อยเท่านั้น หน้าตาไม่มีเค้าเหมือนกันสักนิด แสดงว่าไม่ใช่แม่ลูกกันน่ะสิ
ร่างระหงเดินเชิดหน้าเข้ามามาดนิ่งอย่างนางพญา เธอคือ ราตู ซารีฟาน่า ฟาติซามะห์
“จารีฟ”
“ไม่คิดว่าเสด็จแม่จะเสด็จมาที่นี่” ร่างสูงก้าวมายืนบังเต็มทางเดิน รติกรมองแผ่นหลังกว้างนี้อย่างอารมณ์เสีย
นี่ไม่คิดจะเผื่อที่ให้คนอื่นดูบ้างหรือไรนะ
“ได้ยินว่า คาริคเพิ่งได้พวกเลือดแท้มา แม่เลยจะมาดูหน้าเสียหน่อย”
“แค่มีรับสั่ง...เขาก็ไปเข้าเฝ้าได้ทันทีไม่เห็นจำเป็นต้องเสด็จมาเองเลย” เลแวนซ์ว่าเสียงนุ่มนวล หากสายตาจ้องมองใบหน้างดงามนั้นอย่างรู้ทัน เธอยิ้มกว้าง หัวเราะกับสายตาของเขา
“ไม่จำเป็นแน่ แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆภายในวังเป็นหน้าที่แม่ที่ต้องดูแลความเรียบร้อยนี่จ๊ะ ถ้าไม่สำคัญ......
แม่ไม่มาหรอก”
“เสด็จแม่” เขาเรียกเสียงเบื่อหน่าย ร่างบางระหงผ่านเข้ามาภายในห้องจนเห็นรติกรยืนหลบอยู่ข้างหลัง
“อยู่นี่เอง” เธอว่าน้ำเสียงยินดี ทว่าดวงตาฉายแววน่ากลัว ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร รางสูงก้าวมายืนขวางระหว่างคนแปลกหน้าสองคนอีกครั้ง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน เสด็จแม่”
“ซาอิทบอกว่า เขาเพิ่งเจอเด็กมาใหม่ที่กระทำการอุดอาจไร้มารยาทและเป็นอันตรายต่อทุกคนยิ่งนัก แม่เลยต้องมาเพื่อมอบความรู้เรื่องกฏเกณฑ์ กฏระเบียบของที่นี่ให้ข้าทาสคนนี้ได้รู้ซึ้งบ้าง” รติกรหูพึ่ง พูดแบบนี้หมายความว่าไงกัน?
“ท่านพี่ไปฟ้องเสด็จแม่เลยหรือ”
“ถึงเขาไม่ฟ้อง แม่ก็มองเห็นจ๊ะ” ประโยคนี้ทำให้ร่างเล็กแหงนหน้ามองเพดานห้องและตามมุมต่างๆ มีกล้องคอยจับตาดูจริงๆด้วย  หันกลับลงมาเผชิญหน้าสาวสวยผู้สูงศักดิ์ที่จ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจอย่างยิ่ง
“เพิ่งมาถึงแท้ๆ แต่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง คาริคนี่ก็เหลือเกิน ไม่รู้จักอบรมสั่งสอนกฎระเบียบเอาเสียเลย ปล่อยให้
กำแหง กล้าปฏิเสธความต้องการของเจ้านาย และเอาของต่ำๆอย่างรองเท้ามาขว้างใส่เจ้านายด้วย.... ที่ร้ายที่สุดคือเอาของมีคมมาข่มขู่เอาชีวิตซาอิท....อย่างนี้ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด”
รติกรใจเต้นตึกๆ ถึงจะไม่ค่อยใจว่าเธอพูดอะไรกันแน่แต่มันฟังดูแล้วไม่ใช่เรื่องดีเลย นี่คงไม่....?
ราตู ซารีฟาน่า ดีดนิ้วเป๊าะ!สั่งนางกำนัลทั้งหลาย

“สั่งสอนมันสิ”
“เสด็จแม่?”

kamaji

ขอบคุนคราบ

killerd

ขอบใจมากครับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

dung

เนื้อเรื่องออกแนววิทยาศาสตร์ด้วยน่าติดตามมากๆ

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

rungrattana

สนุกมากกกกก

eieigrom

maxey

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

miracles

ขอบคุณมากๆ

miracles

ขอบคุณมากคราฟฟฟฟฟฟฟ

calo

ขอบคุนมากเลยนะคับ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

team901x

ขอบคุณมากเลยคับ สนุกมาก