มนตราทาสบำเรอ.... ตอนพิเศษ -5- 6 -....

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย.......'
เสียงกระซิบนั่น.....ยังคงได้ยิน.....ก้องอยู่ในหู......
..เพื่อนร่วมงานที่เดินนำหน้า ฝ่าพงหญ้าออกไป....ไม่มีวันรู้เลยว่า....
..เด็กหนุ่มข้างหลังได้แต่ก้มหน้าหลบเช็ดน้ำตา...ที่ไหลเอ่อออกมาเรื่อยๆ
....  
‘พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
... เด็กหนุ่ม ออกไปยืนมองวิวถนนข้างนอกที่ถือว่าเงียบสงัด....แม้จะเป็นเขตตัวเมือง..... กลิ่นใบเตยลอยเรื่อยมาตามลม ....หอมเหมือนที่เคยรู้สึก  ความทรงจำเก่าๆที่เข้ามา ทำให้ เริ่มจะปิดเปลือกตาลงยาก ...
......คืนนี้ไม่ได้กลับเข้ากรุงเทพฯ โทรไปบอกไอ้หมอแล้วว่าจะค้างโรงแรมในตัวเมืองราช’รี แล้วก็เลยโทรไปบอกหมอกรด้วยว่า ขอเลื่อนนัดที่ว่า...
  ตอนนี้สมุทรสงครามเริ่มบูม เลยหลบมาหาโรงแรมแถว ราช’รี ซุกตัวแทน .....และมันก็เงียบ...ได้ใจจริงๆ
“หนามเตย ..ยูยังไม่นอนเหรอ? ไอไม่ไหวแล้วนะ ...ciao ciao”
เพื่อนร่วมงานร่างใหญ่พูด รั่วมาแล้วเอนตัวลงไปคลุมโปงแน่นิ่ง.... สักพักเสียงกรนกระหึ่มก็ดังมา ...
เด็กหนุ่ม  ถึงได้ละสายตาไปมองที่ถนนใหม่ คิดไปเองรึเปล่า ?...สายลมเย็นๆ ลอยพัดกลิ่นใบเตย อวล....‘โรงแรมเก่ามักมีเรื่องเล่า .....’
เด็กหนุ่มอดคิดตามเพื่อนฝรั่งร่างใหญ่ไม่ได้ และจากประโยคนั้นหล่ะ อเล็กซ์ถึงได้ ขอเตียงคู่มานอนด้วยกัน ฝรั่งกลัวผี? ประสาท....!
[ ‘หนามเตย กับ เพชร .....จะเลือกใคร?  ’ ]
เด็กผู้หญิงแก้มป่องที่หน้าตาแทบจะเหมือนกับ เด็กหนุ่ม อีกคน รั้งดึงแขนเด็กสาวที่อายุมากกว่าไว้ ....สิ่งที่เด็กสาวทำได้มีเพียงสีหน้าเลี่ยนๆ ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกกระอักกระอ่วนตอนนี้ ...
[ ‘ไม่เลือกเลยได้ไหมเนี้ย.....’ ]
[ ‘ไม่ได้ ...ต้องเลือกสิ  เพชรกับหนามเตย แค่คนเดียวเท่านั้นหล่ะ ...นะ ....ต้องเลือกนะ ถ้าไม่เลือก เพชรก็จะไม่พูดด้วยเลย อีกเลย’ ]
[ ‘เหอะ....ถ้าพี่เลือกเพชร หนามเตยก็ต้องอยู่คนเดียว ถ้าพี่เลือกหนามเตย เดี๋ยวเพชรก็โกรธพี่อีก....เลือกสองคนเลย
ได้ไหม?’ ]
[ ‘งั้นพี่จ๋าก็เลือกเพชร....หนามเตยไม่เหงาหรอก หนามเตยมีแฟนแล้ว ....พี่จ๋าอยู่กับ เพชร ส่วนหนามเตยให้ไปอยู่กับพี่กร ...เพชรรักพี่จ๋า....หนามเตยรักพี่กร แฮปปี้แอนด์ดิ้งส์  จบข่าว ...นะนะนะ...พี่จ๋าเลือก เพชรนะ.... ’ ]
[……………………..’พี่จ๋า ...พี่จ๋าหา... หนามเตย เจอแล้วใช่ไหม?  เจอแล้วใช่ไหม? …เพชรอยากเจอหนามเตย ...จะให้หมดเลย.... จะให้ พี่จ๋าไปกับหนามเตยก็ได้ ...แค่...หนามเตยอย่าทิ้งเพชรไปนะ....พี่จ๋า ...เพชรอยากเจอ หนามเตย ...อยากเจอ...อยากเจอ..... ’ ]
ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ ทั้งร่างท่วมไปด้วยเลือด ยังเหมือนชิ้นส่วนที่ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก  เด็กสาวได้แต่กุมมือเล็กๆนั้นไว้ กลิ่นคาวเลือดลอยอวลมากับกลิ่นใบเตย ....
[‘เพชร ไม่ต้องห่วงนะ..พี่เจอหนามเตยแล้ว ...เจอแล้ว ...เจอแล้ว ....’]
เพียงแค่ฟังคำนั้น ร่างเล็กๆก็กระตุกเฮือก ....แล้วนิ่งไป ..... เหลือเพียงแต่เด็กสาวที่ กรีดร้องชื่อของคนที่หลับไปตลอดกาล อย่างสุดเสียง.........น้ำตา...มันไหล...อย่างไม่มีวันเหือดแห้ง  .............
................แม้แต่ในความฝันอันเลือนราง ..............
[‘พี่จ๋า....แม่แหวนบอกว่า หนามเตย กับเพชร เกิดมาคู่กัน ...มันไม่จริงหรอกพี่จ๋า .....ถ้าไม่มีเพชร หนามเตยก็ยังอยู่ได้ แต่ถ้าไม่มีหนามเตย ...เพชรอยู่ไม่ได้...พี่จ๋าช่วยเพชรนะ...พี่จ๋า ...เพชร ..อยากเจอหนามเตย.....พวกพี่กร เอาหนามเตยไป...พวกนั้นเอาหนามเตยไป.....พี่จ๋า.....ช่วยนะ.....ช่วยเพชร.....หา.....หนามเตย...นะ...พี่จ๋า.....  ’ ]
‘พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
ไอ้ประโยคนั้นมันแว่วเข้ามาอีกแล้ว ภาพความทรงจำจางๆ มันขุ่นมัวจนแยกแยะอะไรไม่ออก เด็กหนุ่มได้แต่กุมหัว ซุกกับหมอนใบหนา.....
....ปวดหัว....ปวดหัว.....บ้าชะมัด ! ขนาดฉีดเข้าเส้นเลือด.... ยา....ยังเอาไม่อยู่แล้ว .....
...จะต้องทำยังไง?.....หรือ....ต้องปล่อยมันไป....
..ไม่ต้องฝืนอีกแล้วใช่ไหม?
ไม่ต้องรับผลที่จะเกิดขึ้นใช่ไหม?...
…จะเอาอย่างนั้นใช่ไหม?..
‘หนามเตย...ยูดูไม่ค่อยดีเลยนะ...ไปโรงพยาบาลไหม? ’
อเล็กซ์หันไปถามเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมงาน ที่สภาพตอนนี้ ดูอิดโรยจนอดห่วงไม่ได้ ดวงตาสีแปลกกลายเป็น
สีแดงช้ำ  ...รอยยิ้มฝืนๆ ส่งมาให้เขา พร้อมคำขอบคุณ แต่ก็แค่นั้น เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบปฏิเสธหรือตอบตกลง เรื่อง โรงพยาบาล.... ที่ทำก็เพียงแต่หันหน้าออกไปมองข้างทาง ....ทำเอาอเล็กซ์ อดคิดไปเองไม่ได้ว่า ที่เด็กหนุ่มไม่ได้ นอน เมื่อคืนนี้ ....มันมาจาก ‘โรงแรมเก่ามักมีเรื่องเล่า .....’ หรือเปล่า ?
‘พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ' .....สลัดเสียงนั้นออกไปจากหัวไม่ได้ .....
พอๆกับ สลัดความปวดที่ ยังอยู่ในสมองไม่ออก เด็กหนุ่ม ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะแล้วหลับ
ตาลง ข่มความทรมาน
...กลับขึ้นมา กรุงเทพฯได้ ก็ให้ อเล็กซ์ กลับเข้าไปบริษัทก่อนจะขอแยกออกมา ....อาการไม่ดีขึ้นเลย …..
....ยาที่เคยใช้เมื่อก่อน ใช้ไม่ได้กับตอนนี้   ....เรื่องดื้อยา ...ไอ้หมอยังไม่รู้ ...   เหมือนร่างกายมันไม่รับตัวยา....
ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับไอ้หมอ ....แต่จะปิดไว้ก็ไม่ได้ .....กลัวเรื่องมันจะยิ่งแย่ ...แย่แน่ๆ กับผลที่จะตามมา ....
เด็กหนุ่มก้มหน้าลงถอนหายใจแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า  เบอร์ไอ้หมอหน่ะไม่มีหรอกเพราะอยู่บ้านเดียวกัน ไม่เคยโทรตามหรือตามจิก เพราะมีแต่ไอ้หมอที่มักจะเป็นฝ่ายโทรมา ...เสมอ....
วันนี้เข้าเวรหรือเปล่า ไม่แน่ใจ สมองเริ่มจะไม่สั่งการณ์ อะไร แล้ว ....กดเบอร์ฉุกเฉินที่เมมฯไว้เฉพาะ เบอร์
ของคลินิก.....
“พี่แอม.....หมอสัตราอยู่ไหม ? ….ครับผมเองพี่....เปล่าครับ ...ผมเข้าเคสเทสอะพี่เอม ....ตอนนี้อาการมันแย่มากเลย ...อยากให้หมอมารับอะครับ....ครับ อยู่ที่ สวน.....”
“รีบร้อนอะไรครับคุณแอม? ...."
" ไปรับคนของหมอสัตราหน่ะค่ะ ...เด็กที่มาวันนั้นหน่ะคะหมอจำได้ไหม ?”
“หนามเตยหรือครับ?เป็นอะไรหรอครับ?”
“น้องเขาน่าจะเกิดผลข้างเคียงหน่ะค่ะ ....เห็นว่าไม่สบายมาก ...หมอสัตราติดเคสวางยาสลบสองเคสเลย แอมเลยว่าเดี๋ยวแอมจะออกไปรับน้องเขาเอง.....”
“......คุณแอม...เอ่อ....ผมไปรับให้ไหมครับ? ….”
“จะดีเหรอคะหมอกร?”
รอยยิ้มกว้างของคุณหมอ ปรากฏขึ้นบนหน้า ยิ้มที่ออกมาจากใจ ยินดีเป็นที่สุด ดีที่สุด.....ที่จะได้เจอ....อีกครั้ง ...
“ดีครับ .......ผมเต็มใจ...”
'ตาพร่าไปหมดแล้ว.... แสงแดดยามเย็นมันร้อนจนทำให้ผิวแทบจะไหม้ .....เมื่อไหร่ถึงจะมา? หมอ....มาเร็วๆสิ..มาสักที...ไอ้หมอบ้า!'
เหมือนกำลังจะตาย เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่งบนม้านั่ง ปวดหัวจนน้ำตามันไหลหยดลงยอดหญ้า ....ซ้ำยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ...เพราะกลัวคนอื่นจะเห็น...ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ .....ทำให้ความอดทนมันทะลักทลาย...
ภาพที่เห็นจากมุมมอง มีเพียงแค่ชายเสื้อกราวน์และรองเท้าหนังสีดำ หน้าอายที่จะร้องไห้ต่อหน้าไอ้หมอ....ที่ทำได้เลยมีแค่ก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ......
"ไอ้หมอบ้า....ทำไมเพิ่งมา?  "
เด็กหนุ่มบ่นพลางปาดเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นใบหน้า...และคงจะยังไม่พอจนต้องดึงชายเสื้อกราวน์ของคนตรงหน้ามาเช็ดด้วยอีกแรง... จนมือใหญ่ ส่งผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กให้ถึงได้คว้ามา ...ปิดหน้าซับน้ำตาที่ยังไหลไม่ยอมหยุด....
"หมอเอายามาหรือเปล่า? "
พูดในขณะที่ เงยหน้าขึ้น แต่ผ้าเช็ดหน้านั้นยังปิดอยู่ .....ไม่มีคำตอบออกมาจากเจ้าของผ้าเช็ดหน้า .... เงียบจนทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากหน้าตัวเอง......
"แอม.......หมอสัตราออกมารึยัง ?"
"ไม่เห็นค่ะ.....น่าจะออกไปแล้วค่ะหมอกร ....มีอะไรหรือคะ?"
"...ผมไม่เจอ หนามเตยที่สวนสาธารณะ....สงสัยว่าหมอสัตราออกมารับไปแล้วมั้งครับ.... "
"งั้นหรอคะ....แต่ว่าหมอสัตราน่าจะเพิ่งออกจากห้องไม่นาน...อืมส์...น่าจะโทรหากันแล้วมั้งคะ...แล้วนี้หมอกรจะเข้ามาที่คลินิกอีกไหมคะ?"
"วันนี้คงไม่หล่ะครับ....ผมเพิ่งได้ของสะสมมา.....อยากอยู่กับของที่ได้มาใหม่นานๆก่อน....แอมบางทีพรุ่งนี้ผมอาจลานะ ..."
"จะอยู่เห่อของใหม่หรือคะ? ท่าจะถูกใจของชิ้นนี้มากสิคะ"
"หึหึหึ..ถูกใจมากเลยครับ แอม....."
คุณหมอวางสาย.......แล้วเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเด็กหนุ่มที่นอนนิ่งบนเตียงนอน...... คราบน้ำตายังติดอยู่ที่ใบหน้า .....ถูกใจที่สุดกับ 'ของ'ชิ้นนี้ ถูกใจจนอยากได้เป็น 'ของสะสมส่วนตัว'  ของสะสมที่ อยากแยกทุกชิ้นส่วนมาเก็บไว้ ....
อยากเก็บไว้คนเดียว  
..............แต่นั่น............หลังจาก ได้ตักตวงทุกสิ่งจากของสะสม จนเบื่อนะ.......
# ๖]
ชีวิตคนเรามันสั้น .....ผมเลยไม่ค่อยทำความเข้าใจอะไรมาก กับเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ.....มันก็เหมือนกับเรื่องปกติ.....ที่บางครั้งผมตื่นมาพบว่าผมโดนล่ามขังอยู่ในห้องของตัวเอง .................ผมไม่เคยเซ้าซี้ ไม่เคยอยากรู้ ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากถาม...........เพราะรู้ว่ายังไงไอ้หมอก็จะเข้ามาไขโซ่ที่ล่ามไว้ออกทุกครั้ง
...ไอ้หมอเป็นคนสอนผมเอง... ถ้าเจออะไรที่มันเลวร้ายนัก แค่หลับตานอน.....แล้วมันก็จะผ่านไปได้.....เช้าวันใหม่ก็จะมา ....ทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้ ........
......เพียงแค่หลับตา.... ตื่นมาทุกอย่างมันก็จะดีเอง.....ผมคิดอย่างนั้นมาตลอด.......บางเช้าที่ตื่นขึ้นมาพร้อมเสื้อผ้าเปื้อนเลือด ......ผมทำอย่างมากก็แค่ ถอดเสื้อผ้าที่ใส่โยนลงตะกร้า....จากนั้นหน้าที่ที่เหลือก็เป็นของหมอ..ทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ .....สมองผมไม่เคยมีคำถาม.... ไม่สงสัย.....ไม่ค้นหา....
.....จะว่าก็ได้ ............
......ว่าผม......
'กลัวคำตอบ'.................
[15:25 น.]
เพิ่งเสร็จเคสผ่าตัดไป ...ที่ต้องวางยาเพราะเป็นหมาใหญ่โดนรถชน....ขาข้างซ้ายที่ หัก จำเป็นต้องตัดทิ้ง ....
แท่งเหล็กที่ปักเข้าช่วงเอวนั้นก็ต้องเอาออก....กว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปเยอะเหมือนกัน .....งานที่ยังยุ่งจนล้นมือ....ประดังมาพร้อมความกังวลใจในสมอง.....ร้อนใจจนอยากจะออกมาจากห้องผ่าตัดเร็วๆ....
..................................ลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก.....
...กลิ่นเลือดสดๆที่ทะลักออกมาจากแผลผ่าตัด....มันถูกกลบด้วยกลิ่นใบเตย ที่ลอยผ่านจมูกไป .....กลิ่นมันอวลเลี่ยน...จนเปลี่ยนจากความคาวหอม......เป็นสาปหืน....
...เสียงกระซิบแผ่วเบา ...คลอเคลียอยู่ข้างๆ ...หูคุณหมอสัตรา...ทำให้ สมาธิที่จดจ่อกับการผ่าตัด....ถูกรบกวนอยู่ตลอด .....
พยายามจะไม่ใส่ใจ ....แต่มันกลับเป็นกังวล เมื่อเสียงแว่ว...นั้น....ร้องเตือน .......
['ช่วย...พี่.ช่วย..ที.....ช่วย...ช่วยพี่....จากหมอ.....']
เจ้าของเคสสะบัดหัวที่มีแต่เม็ดเหงื่อไล่ความมึนงง............................กลิ่นของคาวเลือดหวานมันเปลี่ยนไป......สาปหืนจนแสบจมูก.....เสียงกระซิบนั่นก็ด้วย ......สั่นพร่าจนจับประโยคแทบไม่ถูก.......
....[16:57 น.]
คุณหมอยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ ที่คุ้นชิน เบอร์ที่สามารถใช้ปลายนิ้วไล่ปุ่มได้อย่างไม่ต้องจำ .....
.......เมื่อคืนไม่ได้กลับเข้าบ้าน .....ถึงจะโทรมาบอกแล้วแต่ก็ยังไม่วางใจ.....ธรรมดาอาการที่เป็นอยู่ ใช้แค่ลูกอมก็ข่มอาการทั้งหมดไว้ได้ .....แต่ครั้งนี้แตกต่าง......... ร่างกาย....ไม่รับฤทธิ์ของยาที่ป้อนเข้าไป .....เครียดเรื่องงานแล้วยังต้องมาเครียดเรื่องคนๆนั้นอีก ....
............ทั้งๆที่คิดว่าถ้าได้มาไว้กับตัวเรื่องทุกอย่างมันคงจบ....แต่ไม่ใช่ ....คนๆนั้น...ไม่ใช่ของที่จะเอาไว้กับตัวได้ง่ายๆ ......
....แต่ถึงอย่างนั้น...ทั้งๆที่รู้ดีกว่าใคร ......แต่....หัวใจทั้งหมด....มันก็ผูกกับเท้าของคนๆนั้นไปแล้ว.........
.................ไม่มีการตอบรับจากโทรศัพท์อีกสาย  จะมีก็แต่ สัญญาณรอสาย ที่พอโทร ย้ำเข้าไปอีก มันกลับกลายเป็น ...สัญญาณปิดเครื่อง ...... กังวลใจ ตามสัญชาติญาณ ....แต่ไม่กล้า ที่จะติดต่อกลับไปอีกครั้ง .....เพราะกลัวอีกสายจะรำคาญใจมากกว่า.....ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ ......
...คุณหมอร่างใหญ่ เดินเข้าแคนทีนแล้ว ถือโอกาสหยิบน้ำเย็นจากในตู้มาด้วย .....สมองมันมึนๆ
....เดินไปหยุดที่ ....อ่างล้างมือหลับตา แล้วเทน้ำในขวดใสใส่หัว .......ล้างสมอง.......เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กดังขึ้นอีกครั้ง ......เบอร์เดิมที่เคยชินในสายตา ....กดรับแล้วรอสาย.....เสียงที่คุ้นชินเหมือนละเมอเข้ามาแบบไร้สติ
"....หมอ...ช่วยด้วย....ปวดหัว....ปวดหัวมากเลย....กลับมาเร็วๆสิ....."
เสียงเบาของคนที่เป็นห่วง.... ปนเสียงร้องไห้....เหมือนทุกครั้งที่เคยได้ยิน กังวลใจแต่ก็คลายความเครียดลงบ้างเมื่อ คนที่เป็นห่วง ติดต่อกลับมา ....
"ตอนนี้...อยู่ที่ไหน ?เดี๋ยวไปรับ..."
เสียงจากสายตรงข้ามเงียบไป......ก่อนคำถามหนึ่งจะดังขึ้น....
"...หมอ....ไม่ได้....เป็นคนพาเรามาที่นี้หรอ?....หมอ....ไม่....ได้.....ล่ามโซ่เราไว้อีกใช่ไหม?....หมอ......เราอยู่ที่ไหนไม่รู้....รู้แต่ปวดหัวมาก...มี...มีโซ่ล่ามไว้ที่ขา...เรา...เราคิดว่าหมอเป็นคนทำ.... ก็เรา...โทรไปบอกให้หมอมารับเอง....นี่น่า.....ทำไมเป็นแบบนี้ ?...."
"....!!?...."
['.....หมอ....ไปแล้ว.....เร็ว....เขา..เอา...ไปแล้ว.....ช่วย......ช่วย...ที...หมอ....']
เสียงกระซิบเบาที่ทะลุเข้ามาในหัว....ทุกอย่างบีบคั้นให้คุณหมอรู้สึกตัว ....มันมีอะไรที่ผิดปกติ .......
หยดน้ำเย็นที่เรี่ยลงมาตามใบหน้า .....กลายเป็นอุ่นวาบ.....กลิ่นใบเตย...หอมอวล....จนเข้ามาในความรู้สึก.....เสียงพร่ำบ่น ปนเสียงร้องหวน... แว่วมาเบาๆ  เสียงที่ไม่ดังไปกว่าเสียง ลมหายใจ ........
"นายบอกบอกใครว่าให้เราไปรับ?"
"บอกพี่แอม.....แล้ว....แล้ว..เราก็เห็นหมอ...หลังจากนั้นก็ไม่รู้อะไร.....ตื่นมาอีก ก็มีโซ่ล่ามเท้าไว้แล้ว...หมอ...เรา...กลัว....ฮึก...อือ.อ.อ...เรากลัว....ยาหมดแล้วด้วย....เราปวดหัว..ปวดมากเลย...หมอ...อยู่ไหน? อยู่ไหน !
ช่วยด้วย....ช่วยด้วย!"
สายจากฝั่งตรงข้ามกลายเป็นเสียงกรีดร้องไปแล้ว....ความกลัวที่พยายามซ่อนไว้กำลังกัดกินสติของ .....อีกฝากสายโทรศัพท์ .......ทั้งๆที่บอกตัวเองเสมอว่าไม่ว่ายังไงก็จะอยู่เคียงข้างตลอด .....แต่ตอนนี้...โดนแย่งไปอีกแล้ว.....คุณหมอกัดฟันดังกรอด ก่อนจะ .....เดินออกไปหาคุณแอม.....
"หลับไปซะ.....หลับตานอนไปซะ....เดี๋ยวเราจะไปรับ.....นอนไปซะ ...อย่ากลัว..ตื่นขึ้นมา....ทุกอย่างมันจะดีเอง...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป.....หลับไปซะ....."
คุณหมอบอกย้ำประโยคเดิมๆกับอีกปลายสาย .......เสียงสัญญาณเพิ่งจะตัดไป.....คุณหมอเฝ้าภวานาอย่างเดียว...
..สิ่งที่พูดไป.....ขอให้อีกฝากสาย....
'...ทำตาม......'
'ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...เรากำลังจะไปรับแล้ว......'
'เคร้ง!'
เสียงโซ่เส้นใหญ่ กระทบกันเพราะเจ้าของข้อเท้าที่โดนล่ามไว้นั้นออกแรงกระชาก...
.......มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นอกจากแรงของโซ่ที่ยิ่งจะเสียดสีกับข้อขาทุกครั้งที่ขยับหรือกระชากดึง.....
....ใช่...
เรื่องโดนโซ่ล่ามไว้ในห้อง ...มันเป็นเรื่องที่ชินชาไปแล้ว ..
............แต่ครั้งนี้ไม่ใช่............ ที่นี่ไม่ใช่...ไม่ใช่ห้องบนชั้นสอง.......   ....ไม่ใช่บ้านที่มีหมอสัตราอยู่ด้วย....
ปวดหัวที่ปวดจนแทบจะระเบิด.....ฤทธิ์ของยาหายไปหมดแล้ว.....ยิ่งทำให้ความกลัวทวีทับถม.

dung

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

nojjkub

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

eg1

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

loessakkk

ขอบคุณครับ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssss {:4_112:}

meanspy

ขอบคุนมากครับ

sorat89

ขอบคุณครับที่ให้ติดตาม

wi2

ขอบคุณมากครับ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

ShangHai

ขอบคุณครับ

zz-poy

ขอบคุณครับ

4_NAY

ความเจ็บปวดหวาดผวาเรื่องในอดีต

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ  อ่านแล้วมึนๆอึนๆ

anuponm

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Wednesday

ขอบคุณครับ

prakanboy

กลัวแทน