มนตราทาสบำเรอ.... ตอนพิเศษ - 9- 10 -....

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
...สายตาวาวหันมาสบตาอย่างท้าทาย....อเล็กซ์มั่นใจว่าเจ้าของสายตานั้น ตอนนี้อาจจะยังไม่พร้อมนัก...แต่แค่ร่างกายนะที่ไม่พร้อม.....อดยักคิ้วให้กับความถือดีของเด็กหนุ่มไม่ได้ ....แต่ก็ไม่ได้สบประมาทอเล็กซ์รู้ดี คู่หูคนนี้ ยังต้องอยู่กับเขาอีกนาน!
#9 ] อดีต.......
กลิ่นหอมจางๆ ที่สัมผัสได้จากไอผิวอุ่นๆ ทำให้คนเพิ่งตื่นวาดมือฉุดคว้าร่างข้างๆให้ลงมาอยู่ในเตียงผ้าด้วยกัน....อากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น คนนอนเลยถือโอกาสฝังจมูกลงกับซอกคอนิ่มๆอีกครั้ง.....เพื่อหาไออุ่น.....
เสียงหัวเราะคิกคัก ดังแว่วมาข้างๆหู...เด็กสาวปรือเปลือกตาขึ้นมาเพื่อพบว่า....ร่างนิ่มที่นอนเกร็งนิ่งไม่เคลื่อนไหวในวงแขนตน ไม่ใช่คนที่คิดว่าใช่.........แต่ก็เหมือน.....เหมือนจนแยกแทบไม่ออก.....
"หนามเตย กับ เพชร .....จะเลือกใคร?"
ถึงจะปล่อยเด็กชายตัวน้อยออกจากวงแขนแล้ว..แต่น้ำเสียงคำถามกับสีหน้าของคนถามยังแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ....เหมือนล้อเล่นแต่ถ้าตอบได้ไม่ตรงใจคนตอบรู้เลยว่าจุดจบตนจะเป็นยังไง เพชร รั้งดึงแขนพี่จ๋าไว้ ....เหมือนคั้นคำตอบ...สิ่งที่พี่จ๋าของหนูเพชรพอทำได้มีเพียงสีหน้าเลี่ยนๆ ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกกระอักกระอ่วนตอนนี้ ......
"ไม่เลือกเลยได้ไหมเนี้ย....."
"ไม่ได้ ...ต้องเลือกสิ  เพชรกับหนามเตย แค่คนเดียวเท่านั้นหล่ะ ...นะ ....ต้องเลือกนะ ถ้าไม่เลือก เพชรก็จะไม่พูดด้วยเลย อีกเลย"
"เหอะ....ถ้าพี่เลือกเพชร หนามเตยก็ต้องอยู่คนเดียว ถ้าพี่เลือกหนามเตย เดี๋ยวเพชรก็โกรธพี่อีก....เลือกสองคนเลยได้ไหม?"
"งั้นพี่จ๋าก็เลือกเพชร....หนามเตยไม่เหงาหรอก หนามเตยมีแฟนแล้ว ....พี่จ๋าอยู่กับ เพชร ส่วนหนามเตยให้ไปอยู่กับพี่กร ...เพชรรักพี่จ๋า....หนามเตยรักพี่กร แฮปปี้แอนด์ดิ้งส์  จบข่าว ...นะนะนะ...พี่จ๋าเลือก เพชรนะ...."
"พี่จ๋า.....คนเป็นแฝดกันจำเป็นไหมที่ต้องชอบอะไรเหมือนๆกัน?"
"ไม่รู้สิคะ...พี่ไม่เคยมีแฝดเหมือนเพชรกับหนามเตยหนิ....ทำไมเหรอคะ? สงสัยอะไร?"
"....เพชรรักพี่จ๋า....รักมากที่สุด...แต่คนที่เพชรรัก....ใจร้าย...."
"อะ...ตรงไหนคะว่าพี่จ๋าใจร้าย....พี่จ๋า...ยังไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย เพชร กล่าวหานะคะ"
"ตรงนี้.....ตรงนี้....."
หนูเพชรใช้ปลายนิ้วจิ้มไปที่เปลือกตาของคนถาม อีกจุดจิ้มไปที่หน้าอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจ....
"ตาพี่จ๋า.....มองเพชรเหมือนจะกินเพชรเข้าไปได้เลย....หัวใจก็เหมือนกัน.....พี่จ๋าไม่เคยคิดหยุดที่เพชรเลย......เพชรรักคนใจร้าย.....หนามเตยเองก็จะเหมือนกันรึเปล่า? เราเป็นฝาแฝดกัน....หนามเตยจะโชคร้ายเหมือนเพชรหรือเปล่า?...ที่รักคนใจร้าย.....เหมือนพี่จ๋า........รักทำไมมันเลือกคนที่จะรักไม่ได้นะ?...ใคร.....กำหนดมาให้เพชรต้องรักพี่จ๋านะ?.....จะต้องให้เพชรทำยังไง? .....ถึงจะได้อยู่ในใจพี่จ๋าตลอดไปนะ?."
หนูเพชรเอียงหน้ามองเด็กสาวที่ตนเรียกว่าพี่จ๋า.....
.....เรารักกัน....ถ้าคำว่ารัก นั้นหมายถึง เพชรคนเดียว......จะทำยังไง? จะทำยังไงให้พี่จ๋าไม่ลืมเพชรไปนะ?.....จะต้องให้กินเข้าไปเลยรึเปล่า? เป็นเลือดเนื้อเดียวกัน....เป็นทุกอย่างของกันและกัน ...จะทำทุกอย่างไม่ให้พี่จ๋าลืมเพชรได้เลย.....
"คุณน้า! เพชรเป็นยังไงบ้างคะ? "
เด็กสาววิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนที่ตนนับถือเหมือนญาติสนิท ....ถึงในใจจะกระอักกระอ่วนไปบ้างที่น้าพลอยเคยมองตนเหมือนพี่สาวคนสนิทของลูกสาว...แต่ความสัมพันธ์ที่รู้กันดี...พี่จ๋าของน้องเพชรเป็นมากกว่าพี่สาว....
....เรื่องมันแดงขึ้นมา....ในวันที่ หนามเตย....หายไป ....เพชรเริ่มกรีดร้องและฝันร้าย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า.....เป็นอาทิตย์ที่ไร้วี่แววเด็กชายตัวน้อย .....
.........มีเพียงฝาแฝดหญิงอีกคนที่เอาแต่อาละวาด......และกรีดร้อง ........เหมือนเจ็บปวดและทรมาน .....เด็กสาว.....บ่นว่าหนาวตลอดเวลา.......
.....อาการทางจิตที่ยิ่งวันยิ่งแย่ลง...ทำให้คุณแหวนต้องให้เพชรหยุดเรียน .....ครอบครัวที่เคยอยู่กันอย่างมีความสุข เริ่มเปลี่ยนไป บ้านที่....ไม่มีคนอยู่เริ่มเงียบเหงา คุณนพ ผู้เป็นพ่อ ออกตามหา ลูกชายที่หายไป ...
ส่วนคุณแหวน ต้องมาคอยเฝ้าลูกสาวอีกคนที่โรงพยาบาล.......ทั้งคุณนพและคุณแหวน...ต่างพยายามที่จะเชื่อเหมือนกันว่า หนามเตย อาจแค่หายออกจากบ้านไป....ไม่มีอะไรที่เลวร้ายกว่านั้น .....สักวัน....หนามเตยจะกลับมาบ้าน......
แต่การที่ให้เพชรหยุดเรียน ยิ่งทำให้อาการเด็กสาวย่ำแย่.....เธอเพ้อถึงพี่จ๋า....เพ้อว่าคนที่เธอรักกำลังจะจากเธอไปอีกคน .....เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากลำคอ ....ทุกครั้งที่คุณแหวนถามเรื่องพี่จ๋า....จนสุดท้าย...คุณแหวนต้องไปถามหา พี่จ๋าของหนูเพชรที่โรงเรียน .....
......พี่จ๋าเป็นแฟนหนูเพชร .....คุณแหวนรู้เรื่องนั้นดี แต่หัวอกคนเป็นแม่....พยายามจะไม่เข้าใจ....กับความสัมพันธ์ที่สังคมนี้รับไม่ได้....
..แต่หัวใจของคนเป็นแม่ก็แพ้ทุกอย่าง ....พี่จ๋าของหนูเพชร...ทำให้ อาการหนูเพชรเริ่มดีขึ้น ......เพราะเมื่อมีพี่จ๋าของหนูเพชรอยู่ใกล้ๆ  หนูเพชรก็จะเลิกคิดถึง ฝาแฝดอีกคนที่ชื่อ หนามเตย ........แต่ถ้าหนูเพชรถามถึงหนามเตยขึ้นมาเมื่อไหร่ พี่จ๋าของหนูเพชร ก็เก่งในเรื่องหลบเลี่ยงทุกคำถาม.....นั่นทำให้...คุณแหวนวางใจได้ในระดับหนึ่ง.......แต่...
มันก็ไม่ใช่บทสรุปทั้งหมด ....
.ในวันที่เด็กมัธยมอย่างพี่จ๋าของเพชร กำลังเข้าสอบ .....พยาบาลสักคนที่คุยเป็นเพื่อนกับเพชร ถามถึงเรื่องที่เพชรเหมือนจะลืมไปแล้ว.....ถามถึงเรื่อง....หนามเตย...............แล้ว.......สิ่งที่คุณแหวนไม่เคยจะคิดฝันก็เกิด......
...แม้จะบอกหนูเพชรว่า พี่จ๋าของเธอไปสอบ ....แต่ในความเข้าใจ...หนูเพชรก็ยังเข้าใจว่า พี่จ๋าทิ้งเธอไป...เหมือนกับที่ฝาแฝดอีกคนของเธอ....ทิ้งเธอ...
...วันทั้งวันวุ่นไปหมด...........จนสุดท้าย..........คุณนพเป็นคนไปรับพี่จ๋าของ หนูเพชรที่โรงเรียน .....ทันทีที่สอบเสร็จ.....ผู้เป็นพ่อรู้แค่....ลูกสาวกำลังอาละวาด....และคนที่จะหยุดหนูเพชรได้ มีเพียงพี่จ๋าของหนูเพชร ....
.....คุณนพ....ขับรถเข้ามาในโรงพยาบาลก่อนจะให้เด็กสาวเดินซื้อของที่หน้าตึก....เป็นกิจวัตรไปแล้วที่ พี่จ๋าของหนูเพชร จะซื้อน้ำใบเตยกับลูกอมหลายรสขึ้นไปให้หนูเพชร .....
....วันนี้ก็เหมือนกัน ........แต่ที่แตกต่างวันนี้....... หนูเพชร ไม่ได้ดื่มน้ำใบเตย ไม่ได้อมลูกอมแล้วยิ้มแก้มตุ่ย....
ให้พี่จ๋า....เหมือนทุกครั้ง
เสียง 'ตุ๊บ!' ของๆหนักๆมันดังกระแทกกับพื้น......
............ หลังจากนั้นถุงน้ำใบเตยกับลูกอมที่ซื้อมาก็หล่นกระจาย ......เด็กสาวได้แต่ยืนนิ่ง....
เลือดสีคล้ำค่อยๆไหลมาจนเลอะรองเท้าผ้าใบสีขาวของเด็กสาวที่หนูเพชรเรียกว่า .......
'พี่จ๋า'
เสียงเบาของร่างที่นิ่งหมอบกับพื้น....ร้องเรียกพี่จ๋าเบาๆ  ...แววตาที่แดงกล่ำไปด้วยเส้นเลือด จ้องมองมาอย่างอ้อนวอน....
"…..…………………..’พี่จ๋า ...พี่จ๋าหา... หนามเตย เจอแล้วใช่ไหม?  เจอแล้วใช่ไหม? …เพชรอยากเจอ
หนามเตย ...จะให้หมดเลย.... จะให้ พี่จ๋าไปกับหนามเตยก็ได้ ...แค่...หนามเตยอย่าทิ้งเพชรไปนะ....พี่จ๋า ...เพชรอยากเจอ หนามเตย ...อยากเจอ...อยากเจอ..... "
ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ทั้งร่างท่วมไปด้วยเลือด..... อยู่แทบเท้าเด็กสาว มือน้อยๆที่บิดงอยังคงยื่นคว้า..เหมือนต้องการอ้อมกอดปลอบประโลม....ที่เคยได้  
....พี่จ๋าของหนูเพชร ทรุดตัวลงกับพื้นปูน ...เลือดสีคล้ำค่อยๆทะลักออกมา...เลอะกระโปรงสีน้ำเงินเข้ม...
เด็กสาวได้แต่คลานเข้าไปกุมมือเล็กๆนั้นไว้ ......กลิ่นคาวเลือดลอยอวลมากับกลิ่นน้ำใบเตย ....
"พี่จ๋า....แม่แหวนบอกว่า หนามเตย กับเพชร เกิดมาคู่กัน ...มันไม่จริงหรอกพี่จ๋า .....ถ้าไม่มีเพชร หนามเตยก็ยังอยู่ได้ แต่ถ้าไม่มีหนามเตย ...เพชรอยู่ไม่ได้...พี่จ๋าช่วยเพชรนะ...พี่จ๋า ...เพชร ..อยากเจอหนามเตย.....พวกพี่กร เอาหนามเตยไป...พวกนั้นเอาหนามเตยไป.....พี่จ๋า.....ช่วยนะ.....ช่วยเพชร.....หา.....หนามเตย...นะ...พี่จ๋า.....  "
เลือดคาวไหลทะลักทุกครั้งที่ หนูเพชร ขยับปาก มันไม่ได้เป็นสีแดงแบบที่เคยเห็น แต่มันเป็น สีดำคล้ำ......  
กลิ่นคาวเลือดคลุ้งปนกับกลิ่นน้ำหวานใบเตย...จนน่าเวียนหัว....
"เพชร ไม่ต้องห่วงนะ..พี่เจอหนามเตยแล้ว ...เจอแล้ว ...เจอแล้ว ...."
คำที่ออกจากปาก.........ไม่มีอะไรนอกจากถ้อยคำโกหก.....ที่หวังให้ร่างเล็กในอ้อมกอดสบายใจ .....
...เพียงแค่ฟังคำนั้น ร่างเล็กๆก็กระตุกเฮือก ....แล้วนิ่งไป ..... เหลือเพียงแต่เด็กสาวที่ กรีดร้องชื่อของคนที่หลับไปตลอดกาล อย่างสุดเสียง.........น้ำตา...มันไหล...รวมไปกับเลือดข้น...กลิ่นใบเตย .....มันฟุ้งลอยขึ้นมา
อีกแล้วสิ..... แล้วสิ่งที่เพชรกลัว...มันก็เป็นจริง.....
["....พี่จ๋า อย่าลืม เพชรนะ...................จะต้องให้เพชรทำยังไง? .....ถึงจะได้อยู่ในใจพี่จ๋าตลอดไปนะ?."...]
เสียงกระซิบในความมืด...พี่จ๋าของเพชร.....ไม่เคยได้ยิน...ถ้อยคำที่ชัดเจน...
ความรักที่เคยมี……ห่างหายไปจากความรู้สึก……พี่จ๋าของเพชรไม่เคยรักใครอีก……ไม่เคยแม้แต่จะจำ…
ถึงเรื่องราวของ เด็กผู้หญิงที่ชื่อ เพชร และ เด็กชายตัวเล็กๆ ที่ชื่อ..หนามเตย...
ความสูญเสียที่เกิดขึ้นตรงหน้า....ของพี่จ๋า...ทำให้สมองสั่งให้ลืม....ลืม...เรื่องเลวร้ายทั้งหมด........ลืมเหตุการณ์ทั้งหมด...
....เด็กหนุ่มขยับถอดกำไลเงินวงใหญ่ออกจากข้อมือมาวางบนเตียงผ้า....แล้วปรายตามองข้อมือที่เปลือยเปล่าของตนอย่างเซ็งๆ   ......สายตาวาวมองข้อมือซ้ายที่มีรอยกรีดของของมีคมบางๆซ้ำกันหลายรอย ....เมื่อก่อนมันเคยแย่กว่านี้ ...แต่ขนาดดีขึ้นแล้วยังไม่ค่อยอยากมองเท่าไหร่เลย.....ถ้าไม่ถอดกำไลเงินออกก็ไม่เห็น...
ร่างกายนี้ก็เหมือนกัน....ดูดีนะ...ถ้าไม่เผลอปลดกระดุมออก.....
........คนสำคัญของคุณหมอสัตรายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปหากระจกบานใหญ่ที่ติดริมหน้าต่าง  ปลายนิ้วไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทุกเม็ด.....จนเห็นแผ่นอกกว้าง.......ที่มีแต่รอยกรีดของคมมีด ...
แผลสมานกันดีกว่าที่คิดน่าจะเพราะมีดที่กรีด...มันคมกว่ามีดทั่วไป....มันเลยไม่มีรอยฉีกของแผล...จะน่าดีใจดีไหมเนี้ย..?
......แต่มันก็ยังเป็นรอยแผลเป็นอยู่ดี ...แล้วยังจะรอยจ้ำช้ำในร่มผ้าอีก.....มันท้าทายกันเกินไป....เพิ่งได้ร่างกายนี้มา.....ใช้ได้ไม่เท่าไหร่.....ก็โดนทำให้เป็นตำหนิแล้ว...... .เจ็บไหม? ...' เจ็บสิ...'ไม่ได้เจ็บที่แผล...แต่เจ็บที่ใจ !
...........อารมณ์ขุ่นมันพล่านขึ้นมาในความรู้สึก.....ถ้าตอนนั้นไม่ใช้ยากดตัวเองเอาไว้ ...คงไม่พลาดถึงขนาดนี้ .....ปลายเล็บคมกดจิกลงบนผิวเนื้อแล้วลากครูดลงมาเป็นแนวยาว...แทนการข่มอารมณ์โกรธ.....เลือดสีสดค่อยๆไหลซึมออกมาตามแนวที่เล็บนั้นลากผ่าน .........ความคมของเล็บ...พอๆกับความคมของมีดที่เคยกรีดผิว.....จนเป็นรอยแผล........ให้คุยธุระเรื่องที่ผืนนี้ให้จบก่อนเถอะ.....ไอ้หมอบ้านั่น....แม่ไม่ปล่อยมันไว้แน่!!!.....
"ชื่อร่วม...ในโฉนด...?"
เอาแล้วไง.......พอค้นข้อมูลมาได้ ก็เจอกับความยุ่งยากซะแล้ว......
.....สายที่โทรมาจากออฟฟิศ ไล่เรียงเรื่องให้จนเข้าใจ....ที่ผืนนั้นมีสองชื่อร่วม....ที่ดินเป็นกรรมสิทธิ์ของหมอกร กับญาติอีกคนที่อยู่ในพื้นที่ ....ทันทีที่วางสายเด็กหนุ่มเดินลิ่วไปหาคุณเวย์ทันที....ก็ระหว่างรอหมอกรมาทำสัญญา...สู้ให้คุณเวย์พาไปคุยกับเจ้าของที่อีกคนไม่ดีกว่าหรือไง?   
เกือบบ่ายกว่าจะรอคุยเรื่องที่ผืนนั้นกับเจ้าของที่อีกคนเสร็จ ...การเจรจาราบรื่น...แถมยังจะได้ที่ใกล้ๆกันอีกผืน ....เห็นลุงเจ้าของที่อยากขายเพราะถูกชะตากันและก็เพราะทางฝ่ายนั้น อยากได้เงินสักก้อนเพื่อย้ายครอบครัวไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่งด้วย....เรื่องเอกสารการดำเนินงานประสานงานให้ คุณแอ๋วไปแล้ว ...ที่เหลือก็แค่ที่อีกผืนของหมอกร......จะว่าไงดีหล่ะ.......ดี...ที่ตอนเด็กๆโตมาในบ้านสวนเหมือนกัน และก็ดีอีกอย่างที่ญาติฟากพ่อดันเป็น คริสต์ตัง เหมือนกัน ....เลยพอรู้ดีว่าการเจรจาต้องเป็นไปในแนวไหน....ที่ลุงเขาบอกว่า 'ถูกชะตา' .....มันเลยไม่ใช่ซะทีเดียว.....งานเซลล์...ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์..มันก็ต้องเอาด้วยกลหล่ะน่า.....ขามาหน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะใจมันไปก่อนตัวแล้ว .....แต่ขากลับที่อุส่าฝืนตั้งนานเนี้ยสิ......บ้านริมคลองเล็กๆที่เหมือนจะคุ้นๆในความรู้สึกทางเดินที่เป็นแนวสวนส้มโอปนสวนมะพร้าว..แบบยกคันดินร่องสวน...ขนาบไปด้วยแนวเถาพลูสีเขียวสด....เด็กหนุ่มได้แต่บอกตัวเองว่า ภูมิประเทศแบบบ้านสวนริมคลอง แถวๆไหนมันก็เหมือนกันหมดนั้นหล่ะ...
พอคิดได้อย่างนั้น...ความสนใจในสภาพแวดล้อมเลยถูกกลบด้วย....ความรู้สึกเจ็บๆแสบๆ เพราะเหงื่อมัน
อาบแผล.....
.....เหงื่อที่ออกมามากกว่าปกติทำให้เสื้อเชิ๊ตที่ใส่มาเหมือนถูกราดด้วยน้ำเปล่า แผลที่เผลอทำให้เกิดเมื่อช่วงเช้าเริ่ม....แสดงอาการ....แต่......เด็กหนุ่มก็ไม่แสดงสีหน้าหรือปริปากบ่น...เท้ายาวๆ ก้าวเดินตามร่างเจ้าของบ้านพัก....จะบ่นอะไรได้... ดันเสือกทำตัวเอง.........
"เหนื่อยไหมครับหนามเตย? "
คุณเวย์ยังมีอารมณ์หันมาถาม...แทนคำตอบ.....เด็กหนุ่ม หยุดยืนนิ่งแล้วกวักมือเรียกให้เจ้าของพื้นที่หยุดรอ.........พอคุณเวย์หันมาเห็น.....เลยเดินกลับมาหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะถือวิสาสะโอบเอวแล้วเอาแขนเย็นๆของชายหนุ่มพาดบ่า ....แทบจะหิ้วปีกกันเลยทีเดียว....
"ขอโทษด้วยนะครับ....แต่ผมไม่ไหวจริงๆ ร่างกายแย่มากๆเลยครับ.....คุณเวย์นี่เก่งนะครับ...ฝึกเดินป่าบ่อย
หรือครับ?"
"รู้ด้วยหรือครับ หนามเตย?"
"เอ๋?! ...เรื่องจริงหรือครับ...ผมแค่แซวเล่นๆ "
"หึ หึ หึ ผมก็นึกว่าหนามเตยรู้....ผมเป็นทหารครับ ประจำการที่ แก่งกระจาน เพชรบุรีหน่ะครับ...ตอนนี้อยู่ในระหว่างลาราชการ...เห็นไอ้กรมันโทรมาบอกว่าหนามเตยจะลงมา ผมเลยอาสามาดูให้ ...บ้านที่พักนั่นก็ของผมหล่ะครับ....ผมถึงได้บอกหนามเตยว่าไม่ต้องย้ายไปโรงแรมในตัวเมืองก็ได้ พักที่บ้านหลังนั้นดีกว่า ผมลดค่าเช่าให้เลย....แต่ถ้าคุยกันถูกคอ..ระหว่างรอไอ้กร ..ผมให้หนามเตยพักฟรี.....สนใจไหมหล่ะครับ?"
"...ไม่ต้องถามเลยครับ...สภาพผมตอนนี้...คุณเวย์พาไปนรกผมก็ขัดขืนไม่ได้....."
ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้น ...แต่ใจก็คิดจริงๆนะ ....ตอนนี้เหนื่อยมากๆเลย ....ต่อให้พาไปนรกจริงๆ ...ก็ไม่มีแรงจะขัดขืนหรอก...ร่างกาย...มันกำลังจะเปลี่ยน....เรี่ยวแรง......มันเลยแทบจะไม่มี.....
กว่าจะมาถึงบ้านพักได้ เล่นเอาเด็กหนุ่มทรุดกองอยู่กับพื้นห้อง ....คุณเวย์เดินไปหยิบน้ำมาให้ดื่ม...ถึงจะกระหายแค่ไหน ตอนนี้ที่ทำได้คือค่อยๆจิบแต่น้อยๆ...
"ไหวไหมหนามเตย....ตัวเราเย็นมากเลย.."
เด็กหนุ่มชะงักนิ่งไปทันทีที่คุณเวย์ถาม.....รอยยิ้มเจื่อนๆ ปรากฎบนหน้าคมอีกครั้ง ......
"ผมไม่สบายหน่ะครับ...ท่าจะไข้กลับ....ผมขอพักก่อนได้ไหมคุณเวย์...ไม่ส่งนะครับ....ผมไม่ไหวจริงๆ"
อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ....ตอนนี้จะหาว่าไล่ก็ไล่เถอะ....ร่างกายมันล้าเกินจะทนแล้ว....
"'งั้นพี่ไปก่อนนะ...แล้วจะมาหาแล้วกัน.....หนามเตย "
คุณเวย์กล่าวลา แต่ไม่พูดเปล่า  มืออุ่นๆนั้นลูบเข้ากับแก้มเด็กหนุ่ม......
" วันนี้ไม่กลับ....เปล่า.... อเล็กซ์กลับขึ้นกรุงเทพฯไปแล้ว...อืมส์..รู้น่า....รู้ว่าหมอห่วง....จะลงมาเป็นเพื่อนไหมหล่ะ? จะรอ...ถือว่าลาพักก็แล้วกัน .....รีบเคลียร์งานดิ.....รู้ ...ได้งานนี้ก็ฟรีโปรฯแล้ว......ลงมานะหมอ....
จะรอ"
ตาปรือเต็มที่แล้ว ....แต่ยังไม่อยากวางสายเลย ....พอร่างกายมันแย่ ....อารมณ์มันเลยไม่เสถียรไปด้วย ...เวลาแบบนี้รู้เลยว่าตัวเองอ่อนแอ.....อยากให้หมอมาอยู่ด้วย...รู้ว่าเอาแต่ใจ....แต่มันก็เรื่องปกตินี่นาที่เอาแต่ใจ
กับไอ้หมอ.....สายลมพัดมาอ่อนๆ เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงไปแล้วทั้งๆที่ยังไม่วางสายโทรศัพท์......
คุณเวย์ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี  ก่อนจะหยิบขวดยาเม็ดเล็กในกระเป๋าวางไว้ที่ชั้นตามเดิม ...ยาที่หมอกรเคยให้มา....สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนโต ...ตนเดินออกมาจากบ้านพักเกือบ 10 นาทีแล้วสินะ...
ป่านนี้ ยา สามเม็ดที่ใส่ลงไปในขวดน้ำ....ออกฤทธิ์แล้วมั้ง...
“..หนาม....หนามเตย....หนามเตย....”
....เสียงฝน.....มาพร้อมเสียงกระซิบเรียก ชื่อนี้.........สมองผมมึนเกินกว่าจะขานรับอะไรทั้งนั้น....ทั้งมึนทั้งง่วง...เปลือกตาลืมไม่ขึ้นเอาเสียเลย...เสียงที่กระซิบเรียกข้างๆหู....ก็ด้วย....จะอะไรกันหนักหนา...
....กลิ่นของ 'ป๊อบ'…..
ฝันหรือเปล่า ? หรือกำลังหลอนไปเอง .....สัมผัสอุ่นที่ไล่ลูบมาตามแผงอกทำให้อีกใจหนึ่งคิดว่า ไม่ได้ฝันแน่ .....แล้วไหนจะกลิ่นของ ป๊อบนั้นหละ...เสียงครางของใครบางคน ดังข้างๆหู ...ผมพยายามจะลืมตา แต่ทำไม่ได้ ..เปลือกตามันหนักเกินกว่าจะฝืน.…. อีกครั้งที่ผมเบือนหน้าหนีทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา.....
...กลิ่นของป๊อบ... ผมจำได้ดี  .......แต่คราวนี้มันไม่ได้ถูกใช้กับผม....กลิ่นมันแค่ลอยมาเท่านั้น....
…มีใครอีกคนกำลังใช้ป๊อบอยู่......ผมลองฝืนแรงขยับแขน...แต่.....ที่รับรู้....คือ..... ความรู้สึกหนักอึ่ง......
แล้ว...........ความรู้สึก……ที่ผมได้รับ ..ต่อจากนั้น...ก็คือน้ำหนักที่ทับลงมา ...ผิวกายอุ่นๆ ค่อยๆ เทน้ำหนักลงมาบนตัวผม ....ร่างนั้นกดตัวเอง...ให้ ...ลำท่อนของผมแทรกผ่าน ...
..ความร้อนของอุณหภูมิร่าง....ที่กำลังปล่อยให้ผมล่วงล้ำ .....
...ช่องทางที่บีบรัดของอีกร่าง....เชิญชวน ดูดกลืนอย่างที่สุด...
....ถึงผมจะไม่ค่อยมีสติ แต่.....ผมก็รู้สึกถึง..แรงทาบของริมฝีปากร้อนที่ .....ปิดทาบปากผม ลิ้นร้อนๆ ไล้ไปทั่วริมฝีปาก ก่อนจะดันเข้ามา ควานหา ลิ้นผม...
....เสียงครางอื้อดังในลำคอ ....ร่างที่ทับผมลงมา....เริ่มขยับแรงขึ้น......ใครสักคนกำลังเล่นสนุกกับร่างกายผม..
.เสียงคราง ....ที่ผมพอจับสำเนียงได้ .................เสียงของคุณเวย์ ?............
"...?!...."
...แรงของข้อมือกดลงมาที่ลำคอผม...ปลายนิ้วแข็งๆ ทวีแรงรวบบีบลำคอ...แรงมันเพิ่มขึ้นทุกๆครั้งที่ ช่วงสะโพกของคนข้างบน รูดรัดกระแทกซ้ำลงมา............อากาศ...เหมือนจะน้อยลงแล้วสิ........จริงสินะ… ผมพลาดอีกแล้ว .....คงเพราะห่วงแต่เรื่องงาน ...จนลืมนึกไป ....ตอนที่พบกันครั้งแรก คุณเวย์ เรียกผมว่า ‘หนามเตย’
เต็มปากเต็มคำ.........ชื่อนั้นอีกแล้ว.......สมองผมกำลังพร่าเลือน...…ริมฝีปากร้อนที่บดขยี้ลงมาจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นเลือด .. ผละจากไป ..และ...ที่ได้กลับมาแทน คือ แรง กระแทก บดเบียด แกนกาย...ของผม ..
เสียงครางของคนข้างบน.....กำลังดึงสติผมกลับมา .....ผมแค่นอนนิ่งรอเวลา.............เวลาที่...กำลังอะไรก็ตามที่ทำให้ผมขยับตัวไม่ได้ ...หมดฤทธิ์ลง........เวลาที่ผมจะได้ลืมตาอีกครั้ง.....ถ้าผมยังไม่ตายเพราะแรงมือที่รวบบีบลำคอเสียก่อนนะ
..กลิ่นของความสุข เหมือนสัมผัสได้ .....ลางๆ.........กลิ่นของความกลัว?......
'อืมส์....กลิ่นนั้นหล่ะ....ที่กำลังปลุกผมให้ตื่น....อย่างเต็มตัว....'
ผมยิ้มเยาะให้กับข้อมือผมที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เส้นเล็ก.......ก่อนจะคิดอะไร สนุกๆได้ ....ร่างที่นอนหายใจหอบข้างๆ กำลังจะมีสติขึ้นมาอีกครั้ง......เขาปรือตามองมาทางผม.......ฤทธิ์ของสารระเหยท่าจะยังไม่หมด ขวดป๊อบ ยังวางทิ้งกลิ้งอยู่ ข้างๆเตียง ....ผมยิ้มบางๆให้กับ เขาก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นค่อมร่างที่ ระบายด้วยรอยยิ้มที่มาจากฤทธิ์ยา.....
โช่เส้นเล็กที่ล่ามคล้องเข้ากับข้อมือผม  ถูกพันคล้องเข้ากับลำคอของอีกคน ......ที่ยังไม่ได้สติ......อากาศ..ดีจัง....ความเย็นชื้นที่มาจากละอองฝน ....เสียงลมที่พัดกระแทกกิ่งไม้.เหมือนเสียงหวีดร้องเลย.........กรีดร้อง.....
อย่างน่าฟัง....
"....ร้องครางเพราะๆให้ผมฟังหน่อยสิ...."
ผมกระซิบข้างๆหู ร่างที่นอนใต้หว่างขาผม...เลียติ่งหูนิ่มนั้นแล้ว ยืดตัวขึ้น... แววตาเลื่อนลอยที่มองมา.....ทำเอาอารมณ์ผมพล่านได้อีก .....
ไม่อยากรอเฉยๆ ..ผมค่อยๆ....สอดแกนกายเข้าร่างที่หอบหายใจเบา...อีกครั้ง....แผ่นอกกว้างกระเพื่อมตามแรง ของสะโพกผมที่ค่อยๆ ดัน แกนกลางของผม เข้าออก... ....แรงของโซ่เส้นเล็ก.ค่อยดึงรั้งลำคอของร่างที่ผมดันสะโพกเข้าใส่.....
...อืมส์....นานเท่าไหร่ที่ไม่ได้ สัมผัสกับเซ็กส์แบบนี้ .....ความอุ่นของผิวเนื้อ...ความร้อนของช่องทางที่ ตอดรัด....ความสุข...มันค่อยๆก่อตัวขึ้นมาช้าๆ  .....ครั้งแรกเลยนะที่ไม่ชอบฤทธิ์ของยา....ผม...ค่อยๆดันแกนสะโพกตัวเองเข้าไปในร่างนั้นอย่างใจเย็น ..เวลายังมีอีกเยอะ...นี่นา...
เมื่อไหร่นะที่ฤทธิ์ยาจะหมดเสียที...ฤทธิ์ของป๊อบ...ไม่น่าเกิน 10 นาที ...
"อืมส์....."
ผมเริ่มครางปล่อยอารมณ์ เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น ....ร่างข้างใต้ตัวผม ส่งเสียงครางอื้อ แล้วถอยตัวหนี ...ที่ผมทำ..มีแค่ ส่งยิ้มละมุนไปให้  พร้อมๆกับดึงโซ่ที่ล่ามผมไว้ให้ตึง....ตรึงรัดกับลำคอของเขาด้วยเหมือนกัน.........เขาหยุดขยับแล้ว....
แต่แววตานั่นเหมือนกำลังมองหาอะไร .....เขามองผมแล้วมองไปที่ ขวดป๊อบ.....รอยยิ้มที่ส่งมาให้ ทำเอาผมรู้ความต้องการเขากลายๆ ...ผมเอื้อมมือไปหยิบยาขวดเล็ก ....ปาทิ้งไปที่หน้าต่าง....
ไม่อยากได้ยินเสียงความสุขที่มาจากการใช้ยา.........ผมอยากได้ยินเสียงกรีดร้องที่มาจาก .ความรู้สึกมากกว่า...
ผิวเนื้ออุ่นๆที่ มีสัมผัสเฉพาะตัว .......แรงตอดรัดมันเพิ่มขึ้นอีก ..จนผมรู้สึกได้ .... ผมไม่ได้ ยึดจับสะโพกของเขาให้ลึกเข้ามา แต่เลือกที่จะบังคับเจ้าของร่างโดยการ รั้งดึง สายโซ่มากกว่า.....ทุกครั้งที่เขาถอยหนี ผมก็ค่อยๆเพิ่มแรงดึงโซ่ก็เท่านั้น.......... ร่างที่กระเสือกกระสน.... ดิ้นรน...........มีกลิ่นของความสุข....ลอยอวล ไปทั่ว....
ผมค่อยๆชิมความหอมหวานที่ได้มาจากร่างกายอุ่น....เสียงครางร้อง...ที่ไม่ได้หลุดออกมาจากปาก...เหมือนเสียงกลองที่เร่งเร้าให้หัวใจเต้นแรง......แววตาหวาดหวั่น ตื่นตระหนก.....ทำให้สมองผมว่างเปล่า ....กลิ่นคาวเลือดหอม...ปลุกสัญชาตญาณในตัว....
ผม...สูดอากาศเฮือกใหญ่เข้าปอดแล้ว ....ครางอย่างสบอารมณ์ ....เสียงฝนมันกลบเกือบทุกเสียงที่จะเล็ดรอดออกไปภายนอกบ้านพัก....
แต่ถึงไม่มีเสียงฝน.....เสียงที่ดังออกมาก็ไม่มีใครรับรู้อยู่ดี ...บ้านพักมันไกลจากบ้านคนตั้งเยอะ แถมอยู่
ในสวนอีก ..........รอยกรีดที่มีทั่วทั้งร่าง ...บาดแผล...มันชุ่มโชกไปด้วยเลือดคาว ..... ความสุข...หอมหวานเกินจะรั้งรอ....ผมค่อยๆละเลียดชิมริมฝีปาก ร้อน ....ดูดซับความอบอุ่น อย่างตะกละตะกลาม  ควานหาลิ้นร้อนจากโพรงปาก ....พร้อมๆกับการกระแทกโหมสะโพกอย่างเต็มอารมณ์  ..ถอนริมฝีปากออกมาเมื่ออยากชิมสัมผัสอื่น ....เมือกลื่น....ทะลักล้นออกมาจากริมฝีปากที่ผมส่งลิ้นตวัดเกี่ยว.... ไม่ขยะแขยงสักนิดกับเมือกของตัวเอง ตอนนี้เหมือนจะรู้สึกว่ามันหวาน ....หวานละมุนยามอยู่บนร่างคนอื่น .....
สติมันผสมกับสัญชาตญาณ ....ครั้งแรกที่รู้สึก...อยากกลืนกินร่างที่ผมกับกำลังชิมรส ....ร้องให้ดังกว่านี้ ....
กลัวให้มากกว่านี้ ...กลิ่นของความกลัวที่สัมผัสได้ผ่านผิวหนัง ...มันหอมกว่ากลิ่นไหนๆ ทั้งนั้น .....
…น่าหลงใหลกับสัมผัสของผิวอุ่นๆ ...เสียงหัวใจ....เต้นแรงในขณะที่ผม ค่อยๆ ลากปลายเล็บผ่าน  เลือดหวาน ที่ติดเยิ้มติดมากับปลายนิ้ว ...รสชาติเหมือนน้ำผึ้งหวาน....เท่าไหร่ก็ไม่พอ ...เลือดที่ทะลักออกมาตามแรงเต้นของหัวใจ.........สีสวย....สวยเหมือนทับทิม...พม่า ....แดงกล่ำเหมือนเลือดนก.... ร่างที่สั่นระริก....บิดเกร็งเผยให้เห็นเส้นเลือดช่วงลำคอ ผิวอุ่นๆ ...หุ้มน้ำหวานสีสวย...เมื่อไหร่กันนะ ...ที่เริ่มรู้สึก ....รสเลือดหวาน...พอๆกับรสชาติของเนื้อที่ค่อยๆ ขบกัด........หวานละมุนตั้งแต่โคน...จรดปลายลิ้น.....ไอ้หมอเคยรู้รสชาติแบบนี้
หรือเปล่า? ….
อืมส์..
ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ....หยุดสัญชาตญาณตัวเองไม่ได้ ....
อึดอัด....เกินกว่าจะหายใจ .....กระจกบานใหญ่ที่อยู่ใกล้หน้าต่าง สะท้อนภาพผม...ผิวเนื้อสีซีดกว่าที่เคยเป็น เย็นเฉียบกว่าที่เคยรู้สึก... รอยเส้นที่วนรอบคอ.... เริ่มปริออก........กลิ่นคาวของเมือกลื่นๆ ที่ทะลักออกมาจาก รอยนั้น ทำให้ผม เริ่มตัวเบา .......ดวงตาที่พร่าเลือน เหมือนกระจกรถที่โดนฝนซัดสาด .........หนาวจัง....
อยากได้อะไรที่มันอุ่นๆ ...อยากได้อะไรที่จะช่วยให้คลายหนาว.......ผมหันไปหา ร่างที่นอนเกร็งสั่น ...ค่อยๆ
ฝังริมฝีปาก ละเลียดกัด...เนื้อหวานๆ ที่เต้นระริก ........เสียงโทรศัพท์ ดังเหมือนปลุกสติ...
เบอร์ของไอ้หมอ?
ผมกดรับสายก่อนจะพูดใส่โทรศัพท์ ..เสียงของผมไม่เป็นคำหรือประโยค...แต่เสียงที่ออกไป......มันเหมือนเสียงคำรามมากกว่า...........แสงสลัวของภาพรอบตัว....ฟ้ามืดลงแล้ว... หรือว่า ตาผม.... เริ่มจะเลือนรางกันแน่นะ
เมือกในตัวเริ่มทะลักออกมาอีกแล้วหล่ะสิ......หิว....ทั้งหิว..ทั้งหนาว.....ผมค่อยๆ ขดตัวซุกลงในผ้านวมผืนใหญ่ พร้อมๆกับกอดร่างอุ่นๆ ที่สั่นน้อยๆไว้...ริมฝีปากผมยังละเลียดชิม รสเนื้ออย่างอ้อยอิ่ง .....ริมฝีปากซับชิม ....
...เลือดหวาน.....อย่าง ......หื่นกระหาย....ลำคอมันแห้งผาก...เหมือนทะเลทราย ที่ ขาดฝน ....รสหวานของเลือดต้องดูดซับเท่าไหร่...เท่าไหร่กันนะถึงจะพอ.....แย่จัง..ที่ผมเป็นพวก ชอบเสียดายของเสียด้วยสิ...คงต้อง...ดื่มให้หมด...กิน...ไม่ให้เหลือ....ก็มันน่าเสียดายนี่นา....หมอ.....หมอก็รู้ใช่ไหม?
รสชาติของเลือดกับเนื้อสดๆ ..ที่เต้นในปาก..มันหวานแค่ไหน?

“..หนาม....หนามเตย....หนามเตย....”
ผมลองเรียกเด็กหนุ่ม ที่ นอนนิ่งบนเตียงผ้า  หลับไปแล้วหล่ะ ...หลับไปแล้วอย่างไม่ได้ สติ .....สายตาผมไล่สำรวจร่างกายของเขาอีกครั้ง กระดุมเม็ดแรกของเสื้อเชิ้ตหลุดออก...แผงอกที่เผยให้เห็น...รอยแผลเป็น จางๆ ...รอยที่ไอ้หมอกรทำตำหนิไว้ ...สินะ ....
...ผมลูบมือค่อยๆไล้ไปตาม แนวร่องอก ค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด เพื่อสำรวจของที่อยากเห็น ...รูปที่
หมอกรส่งมาให้ ...ที่หน้าอกซ้าย มีรอยสักแปลกๆ ...ที่เห็นไม่ชัดเท่าไหร่ ในรูป ....
แทนที่จะเป็นรูปกราฟฟิคตามสมัย หรือ ยันต์ ตาม ความนิยม แต่ที่ผมเห็น ...รูปตะขาบ.....งั้นเหรอ?
ไม่คิดว่า โตขึ้นมา หนามเตยจะแรงใช่เล่น ....เด็ก ตัวเล็กๆ ที่ทำให้ พวกผม รู้จักคำว่า ‘สนุก’ กลับมาหาผมอีกครั้ง ...ความจริงผม มีอารมณ์ ตั้ง แต่ตอนพยุง หนามเตยกลับมาส่งบ้านแล้ว ......ผิวเนื้อที่เย็นเฉียบ มันกระตุ้น ความร้อนของร่างกายผมให้รู้สึกได้ดีกับสัมผัส ......แกนแท่งของผมโป่งนูน พอๆกับความรู้สึก. ที่เหมือนจะทะลักทลาย ผมได้แต่เฝ้ารอเวลาที่ฤทธิ์ยา ของหมอกร จะทำให้ หนามเตย นอนนิ่งได้อย่างใจ ....ผมใช้ โซ่คล้องข้อมือเขาไว้ด้วยกัน ...แล้วหันไปหา กระดุมกางเกง ที่ เขาสวมอยู่ ค่อยๆ บรรจงแกะมันออกทีละเม็ด ....
จนสุดท้าย ร่าง เด็กหนุ่ม เหลือแค่ ผิวกายสีนวลที่เปลือยเปล่า  แผ่นอกเขากระเพื่อมตาม จังหวะ ลมหายใจ ...
ที่ราบเรียบ
....เสียงฝน.......เหมือนเสียงกระเซ้าเร่งให้ผม ครอบครองร่างเด็กหนุ่ม .....แกนกายที่สงบนิ่ง ถูกผม เลียรวบ
เข้า ปาก ...มันเย็น ...พอๆกับอากาศรอบข้าง ....เสียงครางเบาๆ มาจากลำคอ ...แต่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น...
ผมหยิบ ’ตัวช่วย’ ที่ไอ้หมอกรให้ มาดม...กลิ่นฉุนเวียนขึ้น เข้าจมูก ........กลิ่นของ 'ป๊อบ'…..
ร่างที่ผมขึ้นคร่อมทับ ...เหมือน ละเมอ ..เขาเบือนหน้าหนี ...คิ้วเข้ารูปนั้น ขมวดกัน แน่น  ในตอนที่ผมค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ให้ แกนกายของเขา... แทรกเข้ามา .....ร่างโปร่งของเขาเหมือนจะ...ขยับ...ดิ้น...แล้วก็นิ่งไป...
แล้ว.......ทุกอย่างก็มีผมเป็นคนเริ่ม ...............ความรู้สึกลอยๆ ของสมองที่...ไร้การควบคุม....ผมพรมจูบริมฝีปากอิ่มของเขา...ยังไม่พอ...ผมอยากได้ทุกอย่างของเขา ริมฝีปากอิ่มเย็นเฉียบตามอากาศจนผมรับรู้ถึง
ลิ้นร้อนๆ ของตัวผมเอง.....สัมผัสช่วงล่างที่ผมลงแรงกระแทกบด....มัน..ทั้งเจ็บทั้งสะใจ ....อร่อยกับรสชาติที่ผมเองเป็นคนปรุง .....อร่อยจนต้องส่งเสียง...ครางในลำคอ ...ผม...เริ่มขยับแรงขึ้น.....ความสนุกสัมผัสได้พร้อมๆกับกลิ่นป๊อบ...
เด็กหนุ่มนี้...รสชาติ อร่อย..กว่าใครที่เคยชิมมาทั้งหมด....ผมขยับสะโพกกดแรงกระแทกลงไป จนความร้อนของช่วงที่สัมผัสกัน มันระอุ....ภาพเม็ดเหงื่อที่หยดลง แผ่นอกด้านล่าง......ยิ่งทำให้ได้รสชาติ....
หยุดตัวเองไม่ได้....ผมลงแรงเร็วขึ้น...กลั้นหายใจกดและยกตัวเองจนสะโพกลอย ....มากกว่านี้เร็วกว่านี้ แรง...มากกว่านี้ ......เสียงเนื้อกระแทกที่กระทบดัง...ทำให้ผมโหมแรงยกตัวขึ้นและกดสะโพกบดลงกับแกนที่สอดอยู่ในตัวผมให้ลึกลงอีก.
เสียงคราง ของผมดังออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ..........แก่นกลางที่สอดใส่อยู่ในร่างผม เหมือนแท่งเหล็กเย็นๆ
ที่ สอดใส่เข้ามา ...มันไม่ได้ ร้อนผ่าว....แต่เย็นเฉียบ....สัมผัสแปลกที่ผมไม่เคยรู้สึก..ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร นอกจาก ....สนุกกับมัน....ริมฝีปากอิ่มของเขาถูกผมดูดกัดอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้...
ผมออกไปหลายครั้งแล้ว...น้ำคาวขาวของผมมีอยู่ทั่วแผ่นอกรวมไปถึงช่วงเอวของเด็กหนุ่ม....ผมออก...
จนแทบจะไม่มีอะไรไหลออกมาอีก....แต่ ฤทธิ์ของป๊อบ มันก็ทำให้ผม....อยากกินมากกว่านี้ .....อยากเกินลิมิตร่างกายตัวเอง....ของอร่อย...มันหยุดกินไม่ได้จริงๆ ....อีกครั้งที่ผม...ค่อยๆ นั่งทับในแก่นกลางร่างกายเด็กหนุ่ม ค่อยๆแทรกลงลึก ...แล้วเริ่มขยับขึ้นลง...เร็วขึ้นตามลำดับ ....ดวงตาปรือของเด็กหนุ่มค่อยๆ หรี่มองผม...
มันยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก...เขาครางอื้อเมื่อรับรู้ภาพที่เห็น ...ลำคอ...สีนวลถูกผมใช้สองมือถ่ายแรงบีบเพื่อจะเพิ่มแรงยกของสะโพกให้ ขยับขึ้นลง ...จากการถ่ายแรงกลายเป็นแรงบีบ ..ที่เริ่มมากขึ้น ....ลำคอของเด็กหนุ่มนี้พอดีกับช่วงมือและนิ้วของผม .....ยิ่งเห็นเขาครางดิ้นเมื่อผมค่อยๆ กดแรง ....มันยิ่งสนุก....เสียงแหบพร่าที่ดังลอดออกมาจากคำคอ....ยิ่งเร้าความกระสัน.....ผมครางดังขึ้นอีกเมื่อใกล้ถึงจุดของตัวเองอีกครั้ง แรงที่รวบบีบลำคอของเด็กหนุ่มก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีก .....ความทรมานของเขา เหมือนความสุขที่ยิ่งเร่งแรงกระสันให้ผม ....
....แรงกว่านี้ ลึกกว่านี้..มากกว่านี้... มากกว่านี้อีก... มากกว่านี้...
จนสมองผมโล่งไปหมด...น้ำคาว...เลอะไปไกลเกือบช่วงคางร่างที่ผมคร่อมทับ....ผมปล่อยมือออกจากลำคอที่แดงช้ำ...รอยนิ้วมือผมเหมือนฝังแน่นลงผิวสีนวล....ผมหัวเราะให้กับตัวเองอย่างมีความสุข ก่อนจะขยับลุกถอนตัวเองให้ออกมาจากแก่นกลางร่างเด็กหนุ่มที่สำลักไอ...........
หมดแรงแล้ว.....ผมทิ้งตัวนอนข้างๆเขา ......เสียงไอดังเบาๆ ก่อนจะค่อยๆแรงขึ้น ......ผมปรือตามองร่างเด็กหนุ่มที่ .....สำลักไอ.....จนเหมือนกับเขาหยุดตัวเองไม่ได้ .......เขาพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก .....คงจะเพราะโซ่ที่ผมล่ามมือทั้งสองข้างของเขาไว้ด้วยกัน......รอยยิ้มพราวฉาบอยู่บนหน้าคม เมื่อเขามองสายโซ่ที่อยู่บนข้อมือ....ร่างนั้นคลานมาหาผมอย่างช้าๆทั้งๆที่ยังไม่หยุดสำลักไอ............หรือว่าเขากำลังอยากสนุกกับผมอีกครั้ง?.... ....ร่างโปร่งคลานมาขึ้นคร่อมทับผมไว้อย่างเต็มตัว ............ความเย็นของโซ่...พันรอบลำคอผม...สัมผัสมันทำให้หัวใจเต้นแรง ....ความกลัวที่ผมพอจะรู้สึกได้ ขับความกระสันให้ปนกับความตื่นเต้น......
"....ร้องครางเพราะๆให้ผมฟังหน่อยสิ...."
เขากระซิบข้างหูผม แล้วเลียซ้ำ ........ความเย็นปนความคับแน่นแทรกเข้ามาในร่างกายผมอย่างช้าๆ...จนรู้สึกจุกและเริ่มจะเจ็บ...ความตื่นเต้นคงทำให้กล้ามเนื้อผมบีบตัวแน่น....ป๊อบหมดฤทธิ์แล้ว.......
ผมกำลังรับสัมผัสแห่งสุข...ปนความทรมาน ..... ....แรงดึงรัดของโซ่ที่พันรอบคอ ...แน่นขึ้นทุกขณะที่ แรงโหมกระแทกนั้นส่งเข้าในลำตัวผม.......มันแน่นและจุกจนผมต้องควานมือหาขวดป๊อบมาเป็นตัวช่วย......ผมช้ากว่าเด็กนั่น...เขาคว้ามันมาแล้วเขวี้ยงทิ้งไป....
"อืมส์....."
เสียงครางของหนามดังขึ้นเมื่อสิ่งที่ผมรับรู้เป็นความเจ็บ..และจุก ของแกนที่เสียดสีอยู่ภายในตัวผม ....มันคับแน่นจนทำให้ผมแทบจะปริแยก....กล้ามเนื้อที่ไร้ฤทธิ์ยามันกำลังตอดรัด แก่นเนื้อที่สวนกระแทกเข้าออก....
ความเจ็บที่ทำให้ผมเรียบเรียงประโยคไม่ได้......การร้องห้าม...จึงหลุดออกมาแค่..เสียงคราง... ผมขยับตัวหนีเด็กหนุ่ม ....เขาส่งยิ้มมาให้ .....แล้วดึงโซ่ที่พันรอบคอผมไว้ให้แน่น...แรงรัดของโซ่ทำให้ผมต้องหยุดการดิ้นรน...
...แล้วปล่อยให้เด็กหนุ่ม ..โหมแรงกับปล่อยปลดความกำหนัด.....ความเจ็บพุ่งทะลักมาพร้อมๆ ความทรมาน .....ของ...แรงรัดจากโซ่ที่พันรอบคอ....เมือกลื่นๆ  ไหลเยิ้มไปทั่วแผ่นอก ที่มีรอยกรีด .....อีกครั้งที่หนาม
สำลักไอ ....เมือกลื่นนั่นไหลเอ่อออกมา ...เรื่อยๆ ....แววตาสีแปลกที่ผมเคยมองอย่างหลงใหล ค่อยๆ กลายเป็นสีขาวขุ่น ......ปลายนิ้วเย็นค่อยๆ แตะลูบไปตามใบหน้าผม ....แววตาสีขุ่น ....จ้องสะท้อนแววตาผม .....เหมือนเทพนิยายกลายเป็นจริง ดวงตาที่ต้องสาปยามจ้องมอง.....แม้จะขยับหนีหรือดิ้นรนผมยังทำไม่ได้ ....
ผมพยายามรวบรวมสติให้ตัวเองลุกหนี...แต่ที่ทำได้แค่..........การขยับกระเสือกกระสน.... ดิ้นรน...........เมือกลื่นที่ค่อยๆ ทะลักออกมาจากริมฝีปากหนาม.....ไหลเลอะมา....ที่ผม...เมื่อเขาค่อยๆ ...โน้มตัวลงมาประทับจูบที่ผม..
ไม่มีกลิ่นคาวหืน...มัน เป็นเหมือนเมือกใสๆ ที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นใบเตย .......ความเย็นของผิวสัมผัส .....รวมทั้งลิ้นที่สอดเข้ามา....เย็นเฉียบ....เหมือนน้ำแข็งที่ค่อยๆซึมแทรกไอร้อนของร่างกายอุ่น....
หัวใจผมเต้นแรง....และรัว...จนเหมือนมันจะทะลุออกมา........หนามเตยคายเมือกนั่นใส่ปากผม ....ทุกครั้งที่เขาสอดลิ้นเข้ามาลึก......เสียงครางในลำคอ..ของหนามเตยเหมือนเสียงคำราม....ของตัวอะไรสักอย่าง.....
ผม...ไม่กล้าแม้แต่จะสูดหายใจ ..........ความสนุกที่มีเริ่มกลายเป็นความกลัวเต็มรูปแบบ ........
ภาวนาให้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน ฝันที่อาจเกิดขึ้นจากฤทธิ์ยาที่ผมใช้...........แต่ความเจ็บเพียงชั่วเสี้ยว ก็ทำให้ผมรู้สึกตัว......มันเจ็บแล้วปวดชา....ช่วงไหล่ผม ถูกหนามเตยกัดฝังฟันคมๆจนทะลุผิวเนื้อ.........ความอุ่นของเมือกใสค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนมันกลายเป็นความร้อน....เมือกลื่นที่เลอะทั่วทั้งตัวผม ค่อยๆร้อนขึ้น...
แม้อากาศรอบข้างจะเย็นเพราะสายฝน............ผมพยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่พอ หนามถอนคมฟันออกมา..ร่างกายผมกลับชาเกร็ง...จนขยับไม่ได้ ความเจ็บปวดที่ได้รับ ค่อยๆ กลายเป็นความรู้สึกชา ที่กดให้ร่างกายค่อยๆหนักขึ้น....
...เสียงฝน....ค่อยๆเบาลง.....ผมมีสติ...ครบถ้วน.....ในตอนที่ หนาม ค่อยๆ จรดเล็บกรีดผิวเนื้อผม......
...แล้วค่อยๆ ขูดเนื้อผมชิมทีละน้อย .........ผมเห็นและรับรู้แม้กระทั้ง........ตัวผมที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดคาว ....
ไม่เจ็บปวดทรมาน ..ในสัมผัส ...........แต่มันเป็นการตกนรกทั้งเป็น เมื่อต้องเห็นภาพตัวผมเองกำลัง.....
.......ถูกกินอย่างช้าๆ... โดยที่ผมขัดขืนไม่ได้ .....ทำอะไรไม่ได้..
ทำไม่ได้แม้แต่จะขยับปิดเปลือกตาตัวเอง....
แล้วสิ่งที่แทบทำให้ผมหมดสติก็เกิด ...... รอยเส้นที่วนรอบคอ.... หนามเตย...เริ่มปริออก...ผิวเนื้อที่แยกออกจากกันตรงช่วงคอ มันเหมือนปล้อง...เปลือกที่ค่อยๆ ...แยกออก..................รอยนั้นเริ่มแยก...พร้อมๆกับเมือกสีขุ่น...ที่คาวจัด............ร่างที่คร่อมทับอยู่บนตัวผม กำลังกลายเป็นอะไรสักอย่างที่ ....ผมไม่อาจจินตนาการถึง...
เมือกลื่น ไหลทะลักออกมาจากรอยปริ......หนามเตยส่งเสียงคราง..ในลำคอ....ดวงตาสีขุ่นหันมาหาผม.... ....
...ผิวกายที่เย็นเฉียบ......ค่อยๆ โอบร่างผมไว้...ก่อนจะ ...ค่อยๆ ฝังริมฝีปาก เข้ากัด...ผิวเนื้อผม...แล้วกลืนเข้าคอ....ทีละนิด....ผมกำลังถูกกิน...ในขณะที่มีสติรับรู้ทุกอย่าง.........บางอย่างในส่วนลึกกำลังตะโกนบอกผม....
นี่ไม่ใช้เด็กน้อยที่ผมรู้จักแน่.....เด็กหนุ่มนี้....
'ไม่ใช่หนามเตยคนนั้นแน่!'
ผมรู้สึกตัว....ในตอนที่มันสายไปแล้ว
ร่างกายนิ่มที่อ่อนแอจนแทบจะยากแม้จะบังคับการหายใจ  นอนซุกตัวนิ่งใต้ผืนผ้า.....รอคอยให้ชีวิตใหม่เคยชินกับอากาศภายนอก.....ซากร่างที่ เป็นแค่เปลือก...ถูกกลืนกินไปพร้อมๆกับร่างที่ยังมีชีวิต....ผิวหนังสีซีดที่ยับยู่และเลอะลื่นไปด้วยเมือกสีเขียว...ค่อยๆ เข้มขึ้นจนกลายเป็นสีนวล ก่อนอากาศที่พัดผ่านจะค่อยๆทำให้ผิวกายนั้น เรียบเนียน...แววตาสีขุ่น กลายเป็นลูกนัยน์ตากลมสีแดงสด ...เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงและลืมขึ้นอีกครั้ง ...จนดวงตานั้นคุ้นชินกับแสงสว่างและอากาศ ม่านตาขุ่นหดกลับหายไป...เปลี่ยนเป็นแววตาสีแปลกตามเดิม.......
ร่างกายเปลือยเปล่าที่เลอะไปด้วยเมือก....ขยับยืนขึ้นเต็มความสูง.....เด็กหนุ่มสูงขึ้น...กว่าเดิมอีก..เมื่อมองจากสายตา....
ร่องรอยและบาดแผลต่างๆ หายไปจนหมด ...เหลือเพียงรอยสักรูปตะขาบที่คลานเคลื่อนจากช่วงขาไต่มาตาม
ผิวเนื้อ....จนสุดท้ายรอยสักนั้นกลับมาเด่นชัด....อยู่ในตำแหน่งเดิม....ลำตัวมันพาดจากช่วงไหล่ซ้าย ลงมาหาตำแหน่งหัวใจ ...
สิ่งที่รับรู้จากรสชาติของเนื้อสดๆ...นอกจากความอร่อยละมุนลิ้นแล้ว...ยังได้เศษส่วนหนึ่งของความทรงจำเข้ามาด้วยเรื่องบางเรื่องที่ฝังอยู่ในสมอง..รสเค็มๆมันๆ...
........เรื่องของ.......... 'หนามเตย'
เด็กหนุ่ม ขยับตัวก้าวลงจากเตียงใหญ่ที่ผ้าคลุมเตียงเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำสดของเลือด ก่อนจะหันไปหยิบมือถือเครื่องเล็กมากดเบอร์โทรออก ....รอจนอีกฟากรับสาย...เสียงทุ้มที่คุ้นชิน.....ของหมอสัตรา...
" นี่... หมอ?...ถามอะไรหน่อยสิ.........ทำไมตอนอยู่หน้าหมอกร หมอถึงเรียก ภัทร ว่า 'หนามเตย' หล่ะ? ..
หมอมองเห็น 'อะไร'ที่ ภัทร มองไม่เห็น...ใช่ไหม? "
"รู้งั้นหรอ?"
"เปล่า...แค่ติดใจนิดหน่อย.....บอกได้ไหมหมอเห็น 'อะไร'?"
"...เด็กผู้หญิง....ที่คอยตามภัทร ตั้งแต่เราเจอภัทร ใหม่ๆ ....เธอ ...บอกหมอกรให้ คืน 'หนามเตย' มา...."
"อารมณ์หึง ก็เลย บอกหมอกรว่า ภัทร ชื่อหนามเตยซะงั้น?....หมอนี่นะ...."
"เราไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้ .....ไม่คิดว่าจะทำ ภัทรเจ็บ....ไม่คิดว่าไอ้สัตว์นั้นจะกล้าทำภัทร....."
"แหม....รู้ด้วยนะว่าหมอกรทำ..."
"ภัทร รู้อยู่แล้วหรอ? ...."
"ก็ใครใช้ให้มาเรียก ภัทร ว่า หนามเตย หล่ะ"
"...แล้ว...หนามเตย คือใคร ภัทร?"
".....น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ...ตอนแรกจำไม่ได้หรอก...แต่ตอนนี้จำได้แล้ว ...นี่หมอ...ลงมาวันนี้เลยไหม? .....ภัทรฝากหยิบ ศุภะ ติดมือมาด้วยสิ....สัก 10 กว่าเม็ดก็พอ....มีเรื่องนิดหน่อย....ไม่มีเหลือหลักฐาน
อื่นหรอก....หมอ....รีบมานะ....มีอะไรจะให้ดู......"

dung

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

nojjkub

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

eg1

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssss {:4_112:}

meanspy

ขอบคุนมากครับ

wi2

ชอบๆๆขอบคุณมากครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

jinjin23

ขอบคุณครับ

mimimomo

ขอบคุณครับ

Anuwat

ขอบคุณ

always402

ขอบคุณครับ

iqdz

ขอบคุณมากครับ

zz-poy

ขอบคุณครับ

4_NAY

งงนะ

shinecaraff

สนุกดีครับ เหมือนอ่านเรื่องสยองงัยมะรุ

anuponm

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

prakanboy

การแก้แค้น