มนตราทาสบำเรอ.... ตอนพิเศษ ๆ (ตอนจบ)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
...ผมเก็บเศษกลีบใบไม้บนหลุมออก ก่อนจะล้วงหยิบเม็ดสีเงินในกระเป๋า มาโปรยหยอดลงในช่องว่างของแผ่นปูนที่เปิดออก.....
ไอ้หมอมองก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ แล้วใช้แรงขยับปิดแผ่นปูนหนาให้ทับกันสนิท .......
หมอกร...จะอยู่กับหนามเตย ตลอดไป.............
# พิเศษ
...โต๊ะทำงานของคุณหมอ กองเต็มไปด้วยของขวัญและช่อดอกไม้ ...
ใครให้มาบ้างก็ไม่รู้ไม่เคยสนใจ เพราะที่ทำได้ก็แค่รอเวลาหลังเลิกงาน....รอเก็บข้าวของทั้งหมดทิ้งลงถังขยะ ... มันไม่สำคัญ...
เมื่อ..ที่บ้าน... ไม่มีใครรอของขวัญอีกแล้ว...
ทิ้งของที่ได้มาทั้งหมดลงถังขยะ ...
...เกือบสามปีแล้วที่ทำแบบนี้ ...
[เฮ้ย! ได้มาเยอะนี่น่าหมอ  อันนี้ขอนะหมอ ....ทำฟองดูว์กินกันดีกว่า ....อ้า...อั้ม...ๆๆๆ  ]
ประโยคเล่านั้นกับภาพบางภาพ มันยังวนเวียนอยู่ในหัว ...วนเวียนอยู่แม้เจ้าของประโยค จะกลายเป็นเถ้าธุลีปลิวหายไปกับสายลม ...
เกลียดวาเลนไทน์ เกลียดดอกกุหลาบที่ไม่ได้อยู่ในมือคู่นั้น เกลียดความหวานที่ต้องขืนกินพร้อมน้ำตา...
เกลียดกระทั้ง ตัวเองที่โง่ปล่อย...ให้ใครคนนั้นกลายเป็นเถ้าถ่านลงไปต่อหน้าต่อตา ...
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่กัป กี่กัลป์ ....สุดท้ายที่เหลือเพียงลำพัง....ก็คือ สมิง..........ที่ทอดทิ้งให้ผู้เป็นนาย ตกตาย .....
รถแท็กซี่สีส้มสดแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านสีฟ้า ...คุณหมอควักตังค์จ่ายแล้วเดินหอบช่อดอกไม้ และข้าวของอีกสองสามถุงใหญ่เข้าบ้าน ปล่อยให้พี่คนขับแท็กซี่ มองตามแผ่นหลังใหญ่ของคุณหมอ...
...และเด็กหนุ่มหน้าคม อีกคน....
ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเจ้าของเสื้อกาวน์ที่มุ่งหน้าเข้าบ้านโดยไม่สนใจ คนวิ่งตาม ..
...ทั้งๆที่ขึ้นรถมาด้วยกัน แต่ผู้โดยสารสองคนไม่คุยกันสักนิด พี่แท็กซี่ได้แต่แอบมองทั้งสองคนผ่านกระจกหลัง คุณหมอสัตวแพทย์ ที่แถวบ้านน่าจะเรียกว่า หมอหมา เรียกรถออกมาจากโรงพยาบาลสัตว์ในตัวเมือง ตอนแรกว่าเห็นคุณหมอเรียกแค่คนเดียว แต่พอกำลังจะออกรถถึงได้เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีอีกคนขึ้นมานั่งข้างๆ
คุณหมอด้วย ...
น่าจะกำลังโกรธกันอยู่...พี่คนขับแท็กซี่ทึกทักคิดเอาเอง เพราะตลอดทางที่ขับมา คุณหมอทำเหมือน เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆ เป็นเพียงอากาศภายในรถ...
บ้านไม้สองชั้นเงียบเหงาเหมือนเดิม แต่ที่น่าจะต่างไปจากเดิมคงเป็นบรรยากาศในบ้าน ที่ดูไม่อึมครึมเหมือนทุกวัน ...มันดูโล่งสบาย ไม่มีกลิ่นสาบสาง ไม่มีแม้กระทั่งเหล่าวิญญาณที่มักจะวนเวียน โผล่ตาม ตามซอก ตามหลืบ..
การเปลี่ยนแปลง..คุณหมอหมาพอรับรู้ แต่ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเหนื่อยเกินไป ...เหนื่อย...กับการที่ต้องอยู่กับวันวาเลนไทน์เพียงลำพัง...
..ข้าวของที่หอบหิ้วมาทั้งหมดถูกโยนลงตะกร้าขยะ ....ไม่อยากจะทิ้งที่โรงพยาบาลเพราะดูจะใจดำกับบรรดาคนให้เกินไป...เพราะความขี้เกรงใจ คุณหมอเลยหอบข้าวของทั้งหมดมาทิ้งที่บ้าน...แต่ส่วนหนึ่งก็ยอมรับว่า
ที่เอาข้าวของกลับมา เพราะความเคยชิน...
ชินที่จะทำให้ใครบางคนที่เคยอยู่ด้วยในวันวาเลนไทน์ หูตาวับวาว ตอนเอาของที่ได้มารวมกันแล้ว ยำให้มันเป็นทั้ง ช็อกโกแลตและฟองดูว์ หรือแม้แต่มานั่งป้อนนั่งแบ่งของขวัญที่ต่างคนต่างได้มากันหน้าทีวี ...
คุณหมอสะบัดหน้าแรงๆเมื่อคิดถึงภาพนั้น ...
ถอดเสื้อกาวน์โยนลงพื้นอย่างไม่ไยดีแล้วทิ้งตัวกระแทกลงโซฟา...นอนทอดยาวไปกับโซฟาตัวใหญ่ ...
เสียงใครบางคนแว่วมาในความรู้สึก...ก่อนคุณหมอหมาจะหลับตาลงหนีความเป็นจริงที่ว่างเปล่า..
[...จะให้ไปไหน? หมอก็แปลก..ถามมาได้..จะให้ภัทร อยู่กับใคร? วาเลนไทน์ก็ต้องอยู่กับหมอดิ...ของกินมีเยอะ ..ถึงไม่มีอะไรกิน............. ก็ยังกินหมอได้...]
สัมผัสของปลายนิ้วเย็นลากไล้ ตั้งแต่สันกรามลงไปถึงไหล่กว้าง สัมผัสที่คุ้นชิน ทำเอาคุณหมอสะดุ้งเฮือกแล้วลืมตา....
เพื่อพบว่า....ทุกอย่างมืดดำ...
ข้อมือใหญ่ถูกโยงและยึดไว้ด้วยโซ่เส้นหนา ...ที่รู้เพราะสัมผัสเย็นกับเสียงกระทบกันของสายโซ่ ...
ถูกล่าม?!  คุณหมอพยายามขืนตัวลุกและกระชากสิ่งพันธนาการ ...
..การออกแรงที่ไร้ประโยชน์ ...
หมอสัตราสูดหายใจยาวแล้วพิจารณาสัมผัส ....ที่ไหนบ้าง ? ที่โดนล่าม ..ไม่คิดว่าตัวเองจะหลับลึกจนโดนโซ่เส้นเขื่องพันล่ามทั้งที่ข้อมือและลำคอแบบไม่รู้สึกตัว ...ภาพทุกอย่างมืดดำเพราะโดนผูกปิดตา..เสียงตะโกนคงไม่เลยพ้นตัวบ้านเพราะปากโดนเอาแท่งโลหะอะไรสักอย่างใส่ปากง้างไว้ ...
อย่างกับคนที่ทำรู้ดี ว่า... หมอ 'กัด' ได้ ....
...สัญชาติญาณตื่นตัว ..จมูกคมของคุณหมอสูดกลิ่นผู้บุกรุก...
..แต่มันว่างเปล่า...
ว่างเปล่า...แม้สัมผัสเย็นยังคงลูบไล้อยู่...
ไม่มีซุ่มเสียงแม้แต่เสียงลมหายใจ ปลายลิ้นชื้นแฉะไล่เลียตั้งแต่สันกรามคุณหมอไล่ลงมาถึงช่วงกึ่งกลางลำตัวที่เป็นแอ่งเว้า ริมฝีปากเย็นจูบลากลิ้นกดเลียแล้วกัดเม้ม ปลายนิ้วเย็นลากผ่านแผ่นอกกว้างก่อนจะขยำบีบท่อนแขนใหญ่ของคุณหมอ ด้วยแรงอารมณ์ ...
...เสียงคราง หลุดออกมาจากริมฝีปากผู้บุกรุก เมื่อกึ่งกลางลำตัวโดนบดเบียดเข้าหากัน แต่เสียงมันเบาเกินไปกว่าที่จะคาดเดาได้ว่าเจ้าของริมฝีปากนั้นเป็นคนแบบไหน...แรงกดเพิ่มขึ้น แล้วแนบเข้ากับแกนกลางของคุณหมอที่ชูชัน อากาศไม่ได้หนาวหรือร้อนจนเกินไป ...ใช่...ในความเป็นจริง ...อากาศ แทบไม่ได้ถูกใช้เลยต่างหาก ...
ร่างกายที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เส้นเขื่อง ถูกปลุกปั่นจนเจียนคลั่ง ถึงกระนั้นเสียงจากผู้บุกรุก....ก็ไม่ได้หลุดลอดออกมา...
ร้อนแรง ..จาบจ้วง... เอาแต่ใจ ...เจ้าอารมณ์ ... และลงท้ายด้วยความ วาบหวาม ...
ริมฝีปากเย็นละเลงจูบกระสัน น้ำลายรสหวานไหลเลอะลงไปกับโซฟา เมื่อริมฝีปากหนาของคุณหมอตัวโต
ยังถูกสอดคาไว้ด้วยแท่งโลหะเย็น ....คมเขี้ยวยาวโง้ง โผล่พ้นริมฝีปากเพียงเท่านั้น..
กลิ่นช็อกโกแลตหวาน....
ลอยอวลทั่วห้อง .....ความรู้สึกเหมือนถูกหยอกยั่ว  สัมผัสอุ่น...  ลากราดลงบนผิวหนังไล่ตั้งแต่แผ่นอกลงไปถึงแกนกาย ...แท่งเหล็กที่สอดง้างคมเขี้ยวไว้ถูกดึงออกจากริมฝีปาก ....
เสียงเข็มนาฬิกา เดินลากเวลาอย่างเชื่องช้า ...รสชาติของช็อกโกแลตขมหวาน ผสมรสหวานเปรี้ยวของผลไม้ต่างชนิดที่คาดว่าถูกหยิบออกมาจากในตู้เย็น ...ถูกป้อนใส่ปาก ที่คมเขี้ยวยาวยังขู่คำราม ...เหมือนเจ้านายกับสัตว์เลี้ยง มือเย็นของแขกโอบดึงคุณหมอที่เปลือยเปล่า มานอนซบบนตัก ...ไร้กลิ่นและไร้สัมผัสอุ่น มีเพียงปลายนิ้วเย็นที่ค่อยๆลูบเรือนผมของคุณหมออย่างแผ่วเบา ....
'....'
'....'
มีเพียงความเงียบที่คุยกัน ....ใครคนนั้นกัดผลไม้กร๊อบ แล้วป้อน ใส่ปากหมอ.....
กลิ่นช็อกโกแลต ...เสียงทีวี...ที่หยุดอยู่ที่ช่อง อนิเมชั่น....เสียงกระดิ่งที่นานๆครั้งจะดังขึ้นมา ตอนใครคนนั้นขยับตัว ...
หมดท่าทีแข็งขืน....คุณหมอนอนซบเจ้าของตักนิ่ง ....
....แม้ไม่ได้เห็น ไม่ได้สัมผัส หรือกอดรัดดั่งใจ หากแต่ได้แค่นี้ก็ดีมากเกินพอ.....
[...จะให้ไปไหน? วาเลนไทน์ก็ต้องอยู่กับหมอดิ...ถึงไม่มีอะไรกิน............. ก็ยังกินหมอได้...]
เสียงนั้นแว่วเข้ามาพร้อมๆ สัมผัสเย็นชื้นของริมฝีปาก....
คุณหมอตอบรับสัมผัสนั้น ก่อนจะยกแขนที่โดนโซ่เส้นใหญ่พันธนาการ ขึ้นโอบกอดร่างที่แนบทาบคล่อมร่าง แล้ว แทรกเรียวลิ้น เกี่ยวกระหวัดอย่าง เอาแต่ใจ..
คำว่ารัก...คำว่าคิดถึง....ถ้อยคำทั้งหมด ถูกแทนไว้ด้วย ความต้องการที่กระสันอยากจนหยุดไม่ได้ ...
อีกกี่กัปกี่กัลป์.....โซ่แห่งนาย....ที่ล่ามสมิงไว้  ....ก็ไม่เคยคลาย...
คนเป็นพ่อ วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นบันไดโรงพยาบาล ....
เพิ่งกลับมาจากงานสัมมนา กลับมาเจอคุณภรรยา เสียงเย็นแจ้งข่าวในโทรศัพท์แถมยังพูดไปเก็บเสียงสะอื้นไป ...ข่าวร้ายที่เกิดขึ้นกับหนึ่งในสองแฝดแสบ ทำเอาคุณพ่อไม่กล้าวางโทรศัพท์หรือตัดสายคุณภรรยา  ...
...ตกบันได ทางหมอสันนิษฐานว่าอย่างนั้น ...
เล่นเอาใจหายใจคว่ำ ที่จู่ๆแฝดคนพี่ก็หลับไปไม่ยอมตื่น...
หลับมาตั้งแต่วันวาเลนไทน์ จนมาวันนี้ เลยมาสองวันแล้วที่คุณพ่อเพิ่งทราบข่าว วันทั้งวันคุณพ่ออย่างโฆษิต เดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน...ต่างกับคุณภรรยาที่นั่งนิ่งกอดลูกชายที่หลับปุ๋ยอีกคน แถมยังเงียบตาขวางจนหมอกับพยาบาลไม่กล้าจะทักทาย ...ก็ใครจะทนได้ ลูกชายทั้งคน ถึงจะมีก็อบฯสำเนาเดียวกันออกมาถึงสองคน
ก็เถอะ ...
ลูกแฝดสองคน...ลูกชายคนเล็กว่าง่ายไม่งอแง แต่ดื้อเงียบเหมือนก็อบฯคุณพ่อออกมา ในขณะที่ลูกชายคนโตดื้อเพ่ง เน้นใช้กำลังไม่ต่างจากคุณภรรยา และที่แถมมาก็น่าจะมีมารยาที่ไม่รู้ว่าได้จากไหนมาอีกร้อยแปดเล่มเกวียน ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กสามขวบ ...แต่ถึงอย่างนั้น อาการสลบหลับแบบไม่ยอมตื่นของแฝดคนพี่ก็ทำเอาบ้านคนทั้งบ้านมานั่งเครียดกันหน้าห้องฉุกเฉิน...
"..ป๊ะ...กลับบ้าน...เถอะ"
จู่ๆไอ้ตัวเล็กที่นอนนิ่งบนตักคุณภรรยาก็ตื่นลืมตาแล้วชวนคุณแม่กลับบ้าน ...
พาให้ต้องอธิบายกันยกใหญ่ว่า ยังกลับไม่ได้เมื่อพี่ชายยังนอนนิ่งอยู่ในห้องฉุกเฉิน เจ้าตัวเล็กก้าวลงจากตักคุณแม่เดินไปเกาะกระจกแล้วชะเง้อมอง ข้างใน...
"..ไม่ได้อยู่ในห้องนี้...โต ...ไปหาเสือแล้ว..."
"เดี๋ยว..ก็..กลับ...."
ลูกชายคนเล็กพูดจาเหมือนเรื่องปกติ....แล้วกลับมาอ้อนให้คุณพ่ออุ้มโดยกอดขาคนเป็นพ่อแน่น....
'โต' ...เจ้าตัวเล็กหมายถึงแฝดคนพี่ ....ส่วน... 'เสือ' ...โฆษิต แทบไม่ต้องเดาเลยว่า มันหมายถึงใคร...

.....จบ.....

dung

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

nojjkub

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

sugaritc

ขอบคุณมากครับ

eg1

ขอบคุณครับ

aomaomaom

ขอบคุณครับ

kopiko68

สอนผมบ้างดิ มนต์บทนี้

tarsii

ขอบคุณมากนะ

athiwat99

ขอบคุณมากมายนะครับ

pisanupong

thak ????????????????????

miracles

ขอบคุณมากคราถ้า

bee8537

ขอบคุนนะที่นำมาให้อ่าน

Ninemadx

ขอบคุณครับ

DooDee_In

ขอบคุนคับบบบบบ

่lovejarawee1

ขอบคุณมากมากเลยค่ะ

nana555

ขอบคุณมากฮะ

meanspy

ชอบมากๆเลยคราบ

soto

ขอบคุณมากๆครับ

wi2

ขอบคุณมากครับ

watkrub

ขอบคุณครับ